Άξιος ο την γην κρεμάσας εν ύδασιν.
Άξιος ο νεφέλαις κοσμήσας το στερέωμα
Άξιος ο την γην ζωγραφήσας τοις άνθεσιν.
Άξιον εστί το αρνίον το εσφαγμένον.
Πάντα την μεγάλη Παρασκευή
να ’σαι μόνος σαν τον Χριστό,
προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, την λόγχη.
Τις ζαριές να ακούς ατάραχα
στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου ...
τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία.
Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή...
τότε, λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων
της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.
Μην ξαφνιαστείς, μην φοβηθείς
στ’ απρόσμενο σουρούπωμα ...
οι μπόρες τ’ ουρανού δεν στερεύουν.
Η ξαστεριά θα ’ρθει το σαββατόβραδο !
τότε , λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων
της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.
Στίχοι του Μ. Μωϋσέως του Αγιορείτου.
Μελοποιήθηκαν από τον Χρίστο Τσιαμούλη και τραγουδήθηκαν από τον Μανώλη Μητσιά, στο υπέροχο «Δωδεκάορτο».
