Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!(Μακαριστός π.Ηλίας Αλευράς+28-7-2021)

 

Μας αξίωσε ο Θεός να γνωρίσουμε έναν γνήσιο ποιμένα Του! Έναν, που ούτε μια ελάχιστη στιγμή, της επί μισό αιώνα Ιερατικής του διακονίας, δεν έπραξε σαν μισθωτός, αφήνοντας έρημα τα πρόβατά του, ορφανό και αποίμαντο το ποίμνιό του…Για πολλά χρόνια ακουμπήσαμε στο πετραχήλι του. Εκεί, κάτω από το δεξί ψαλτήρι με την ανοιγμένη Παρακλητική στων αναβαθμών την πυρφόρο ανάβαση, με το Μηναίο ορθάνοιχτο στους στεφανωθέντες Αγίους του Θεού! Κατάκοπος από τις αμέτρητες ώρες της διακονίας, αλλά πάντοτε χαρούμενος με εκείνο το λεπτό πνεύμα και την διάκριση και την αγάπη την ανυπόκριτη και το δόσιμο το ολοκληρωτικό! Έγινε ο παπά Λιάς μας! Και σε αυτό το κτητικό που δηλώνει η αντωνυμία, φανερώνεται η  τόσο χωρητική του καρδιά! Για να γίνει ο παπά Λιάς ΜΑΣ, χώρεσε εκείνη, αμέτρητες τραυματισμένες ψυχές εμπεριστάτων αδελφών μας! Κι ο παππούλης μας, μπόλιασε κάθε μια, με το κεντρί της Ελπίδας και Του Ζώντος Θεού! Και από άκαρπη και ξερή, γινόταν η ψυχούλα εύφορη και καρποφόρα! 

Και ο παπά Λιάς μας φρόντιζε να την ποτίζει με δάκρυα μετανοίας κάθε φορά εκεί, κάτω από το δεξί ψαλτήρι, απέναντι απ’ τον Αρχάγγελο με την Ρομφαία, τον Γαβριήλ, που σημαίνει άνθρωπος του Θεού! Πόσο ταιριαστή τούτη η  θέση για τον παπά Λιά μας! Άνθρωπος του Θεού, δούλος του Θεού! Λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούει! Πόσες φορές δεν βγήκε από τα χείλη του αυτή η φράση!

Ο παπά Λιάς μας κοιμήθηκε με το συναξάρι ανοιγμένο στου Ιούλη τις κορφές! Δεν είναι οφειλόμενο προς τον πνευματικό μας πατέρα αυτό το αφιέρωμα ένα χρόνο μετά! Είναι ανάγκη της ψυχής μας, τούτες τις μέρες που ο άνεμος της απιστίας και της Θεομαχίας μας κυνηγά, να κάνουμε την γνωριμιά με έναν εργάτη και ποιητή του Ευαγγελικού Λόγου! Θα ξετυλίξουμε μαζί με τον ίδιο το νήμα αυτής της κατά Θεόν βιωτής! Η δική του η φωνή θα εξιστορήσει, μαζί με σελίδες που γράφτηκαν από εμάς για εκείνον.

Ένα αφιέρωμα μνήμης, αληθινής χαράς και Ελπίδας!

 Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!

Νώντας Σκοπετέας

 

Από τον πρόλογο του  ραδιοφωνικού αφιερώματος, (3 μέρη) με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από της κοιμήσεως του π.Ηλία Αλευρά( +28-7-2021).

 Με σπάνιο παρένθετο ηχητικό ντοκουμέντο, με τον ίδιο να μιλά ανήμερα των ονομαστηρίων του το 2013 καθώς και  αποσπάσματα από την αφηγηματική βιογραφία του Γέροντα της Αργολίδας, όπως αυτή εμπεριέχεται στα βιβλία: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;" και "Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί" τα οποία κυκλοφορούν από το Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας"

Στην ιερή μνήμη του πνευματικού μας μακαριστού π .Ηλία Αλευρά, του ανθρώπου που χάριτι και φιλανθρωπία Θεού θα καθοδηγεί πνευματικά τα βήματά μας ως την στερνή μας πνοή. Ας μεσιτεύει για όλους μας  στον Μακρόθυμο Κύριο κάποτε το έλεός Του να μας αξιώσει να συμπορευθούμε μαζί του αιώνια  λουσμένοι απ το Φως του Χριστού μας ...

 

Μείνε...(Κυριακή στο Όρος...)

...Στο λεωφορείο για Καρυές συναντιόμαστε με γνώριμους… αγνώστους αδελφούς μας! Οι Χριστιανοί εξάλλου γνωρίζονται προτού να γνωριστούνε! Από Αγρίνιο, από Ημαθία…

Με τον «ανταποκριτή» Θεοδόση μας στις μπροστινές θέσεις, μιλά ο κυρ Σπύρος από την Σίνδο! Και εκείνος και η γυναίκα του είναι εδώ και πολλά χρόνια πνευματικοπαίδια του Καρακαλληνού ηγουμένου. Ο αδελφός μας έπειτα μας μεταφέρει την συνομιλία τους!

–Πριν από πολλά χρόνια περνούσα από το Θεαγένειο νοσοκομείο στην Θεσσαλονίκη. Είχα ακούσει λοιπόν για έναν Αγιορείτη Γέροντα που σου έλεγε για την ζωή σου και που έκανε θαύματα σε πολλούς που τον επισκέπτονταν στο Άγιο Όρος. Δεν είχα πάει ποτέ μου εκεί. Έμαθα ότι νοσηλευόταν και ότι τον επισκέπτονταν πολύς κόσμος.

Μου είχε κάνει εντύπωση που κάποιοι φίλοι μου πήγαιναν καθημερινά μόνο να σταθούν για λίγο έξω απ το δωμάτιό του κι ας μην τον έβλεπαν καθόλου! Περνώντας λοιπόν για δικές μου δουλειές έξω από το νοσοκομείο ,ένιωσα μια δύναμη να με έλκει, ειλικρινά τότε δεν κατάλαβα πως μου ήρθε και στάθμευσα εκεί και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Και όπως περπάταγα στο προαύλιο συναντώ έναν καλόγερο. Δεν φαντάστηκα ότι ήταν ο Άγιος! Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μου κι ούτε είχα δει την μορφή του πουθενά! Πιάσαμε κουβέντα λοιπόν για ελάχιστα και εκείνος μου είπε : «-Κάποτε θα μιλάς και θα διηγείσαι για μένα Σπύρο μου! Και θα λες σε όλους ότι μιλήσαμε!» Και έφυγε!

Εμένα μου έκανε πολύ εντύπωση η μορφή του και ο τρόπος του , όπως και το ότι με είπε με το όνομά μου ενώ δεν του το είχα φανερώσει! Βέβαια μετά έναν πρώτο ενθουσιασμό σχεδόν καθόλου δεν με επηρέασε αυτή η συνάντηση …Συνέχισα να ζω την… ζωούλα μου και να ζητώ μόνο την καλοπέραση του εγώ μου. Εμένα που με βλέπεις αδελφέ μου κάπνιζα κάποτε 5 πακέτα τσιγάρα και ήθελα ένα καφάσι μπύρες στην καθισιά μου! Γι αυτό και όταν η γυναίκα μου είπε να πάμε μια εκδρομή ως την Σουρωτή το Φθινόπωρο του 1994 σκέφτηκα: Και δεν πάμε; Θα έχει και καλές ταβέρνες σε εκείνα τα μέρη! Και πήγαμε! Και από εκείνη την ημέρα που πήγαμε στον τάφο του…Άλλαξε η ζωή μας αδελφέ μου! Από εκείνη την ημέρα! Και έπειτα οικονόμησε ο Κύριος να γνωρίσουμε τον Γέροντά μας τον Φιλόθεο! Θαύματα…Θαύματα συνεχή…από εκείνη την ημέρα που ξαναγεννηθήκαμε!

Δεν χρειάστηκε να ρωτήσουμε το ακριβώς έγινε εκείνη την Φθινοπωρινή ημέρα του 1994 λίγο καιρό μετά την κοίμηση του Αγίου. Ούτε ο κυρ Σπύρος από την Σίνδο θέλησε να πει περισσότερα για τα ατίμητα φυλαχτάρια της θύμησής του.

Ο καθένας μας όμως μπορεί να βάλει την ιερή του φαντασία να μιλήσει για την Αλήθεια και για τον Θαυμαστό και Πανευμήχανο Θεό, όπως φανερώνεται συνεχώς και παντοιοτρόπως εν τοις Αγίοις Αυτού!

Πρωί Κυριακής γύρω στις 10 βρισκόμαστε στις Καρυές. Σχεδόν πάντοτε η τελευταία μας μέρα βρίσκεται υπό την σκέπη της Φοβεράς Προστασίας. Κατεβαίνουμε το γνωστό μονοπάτι και στεκόμαστε στην πόρτα του Γέροντος Ιούστου. Ανθολόγησε ο Γέροντας αποσπάσματα από δυο ποιήματα του αγαπημένου του Γ. Βερίτη. Τα έγραψε στο χέρι και τα κόλλησε στην πόρτα του κελιού του να συναντιέται μαζί με αυτούς τους συγκλονιστικούς στίχους κάθε περαστικός διαβάτης που το Φως αναζητά.

Του Γεωργού Βερίτη, του Αλεξάνδρου Γκιάλα οι στίχοι.

Αυτού του σπουδαίου αν όχι του πιο σημαντικού Ποιητή του Χριστού! Που Πάσχα ζούσε κάθε φορά που μετελάμβανε τον λατρευτό του Νυμφίο! Που πορεύθηκε στην σύντομη ζωή του με πνεύμα «κατακομβών και μαρτυρίου». Που κοιμήθηκε 33 ετών! Στου Χριστού μας τα εκουσίως μαρτυρικά επί γης χρόνια!

Που γεώργησε βαθιά την γη της ψυχής κάθε ταλαίπωρου στρατοκόπου τούτου του κόσμου και που όλο και περισσότερο ανακαλύπτεται ελέω Θεού στην διψασμένη και άνυδρη εποχή μας. Φορτωμένοι σταθήκαμε λοιπόν και αφήσαμε αυτά τα λόγια να χαράξουν όσο περισσότερο βαθιά μέσα μας.

Νυχτωμένοι στρατοκόποι,
στα σκοτάδια που γυρνάτε,
σαν τι να ναι που ζήτατε;
Tι ζητάμε; Φως διαβάτη:
Eίν’ ο πόθος ο βαθύς
κάθε ανθρώπινης ψυχής.
Σαν ποιο ναν’ το μονοπάτι,
που στο φως θε να μας φέρη;
Είν’ το ίδιο το στρατί
το ματόβρεχτο που φτάνει
στο μαρτυρικό στεφάνι
κι ως το Γολγοθά κρατεί.

Κι ακόμα λίγοι στίχοι που βρίσκονται στο τέλος ενός ποιήματος που κι αυτός ακόμα ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος τολμώ να γράψω ότι θα θαύμαζε! Ο συγκλονιστικός Κοινωνικός του Γ. Βερίτη. Βαδίζοντας προς Θεία Κοινωνία δεν γίνεται αν τον έχεις διαβάσει να μην σου έρθουν κάποιοι από τους στίχους του στα χείλη. Πρώτη μας Κυριακή στο Όρος! Δεν ξέρουμε αν ήρθε εν ζωή στο Όρος ο ποιητής! Είναι όμως εδώ κάθε φορά που η Αγία Τράπεζα του Γέροντος Ιούστου λειτουργείται, σε κάθε κοινωνικό που οι καλεσμένοι ψαλτάδες του ξεκινούν πριν ξεσκεπαστεί το Σώμα και το Αίμα του Ζώντος Θεού. Ξανά η ιερή μας φαντασία ξεκινά να εργάζεται. Ασύνοροι οι στίχοι του αθάνατου Βερίτη σε ένα ασύνορο Όρος που όλα μα όλα τα Χριστοποιεί και όλα τα αναστάσιμα και αιώνια σφιχταγκαλιάζει.
                                                                         …. Σεμνά κι αθόρυβα προσέρχονται

θερμός στα μάτια ο πόθος λάμπει
κι ανοίγουν οι καρδιές εφτάδιπλες,
ο Βασιλιάς των όλων να μπη.
….Αύρες των όρθρων μας θωπεύουνε
μεσ’ στη σεμνή φωτοχυσία.
την εκκλησιά μας όλη γέμισε
χίλιων ψυχών η παρουσία.
Άκτιστε Λόγε και Συνάναρχε,
πόσους εκάλεσες σιμά σου!
Γύρω ένα πλήθος αναρίθμητο
σιμώνει προς την Τράπεζά σου…..
…..Μείνε, το θάρρος μου κι η ελπίδα μου,
φίλος, παράκλητος, Θεός μου!
Με σένα θα μαι παντοδύναμος
και νικητής όλου του κόσμου.
Κι όταν στερνά θα πέφτη απάνω μου,
θα πέφτη ο ίσκιος του θανάτου,
στο φως μιας νέας ζωής, αθάνατης,
θ’ ανοίγη ο νους τα βλέφαρά του! ....
("Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ". του Γ. Βερίτη. Αποσπάσματα)

Νώντας Σκοπετέας

Όρος ασύνορο Ημερολόγιο Άθωνος 2019

Θερινά μαθήματα από Αγγέλους…

Έφτασε το καλοκαίρι που οι ψυχές λαχταράνε. Μοιάζει να είναι για όλους μια λύτρωση,  μια απελευθέρωση από τα δεσμά του χειμώνα, που μάνιασε κάποιους να απογοητεύσει, να απελπίσει, να ξεράνει κάθε προσδοκία για αναγέννηση για άνοιξη, για καλό…Κελαρυστές πηγές σε μακρινά ξωκκλήσια δροσίζουν την καταγάλανη θύμηση με σταλαγμούς της καρπισμένης ωραιότητας,  που η μακροθυμία του Θεού ξαναευλόγησε να αναδυθεί. Οι μνήμες σε οδηγούν,  οι αισθήσεις σε επιστρέφουν,  σε όσα κάποτε τον χρόνο πολλαπλασίασαν…Εκείνα τα παιδικά μας χρόνια! Με τις καρδιές απαλές σαν θαλασσινό αεράκι που το σούρουπο του Ιούλη δώρισε, σηκώνοντας  ένα παλιό ποδήλατο με πατημένα λάστιχα,  αναζητώντας γνώριμες  κατηφοριές για να κυλήσουμε χωρίς τα χέρια στο τιμόνι  και μουράγια με βράχους αλυσαχνισμένους για μακροβούτια, ως του βυθού τις σκιές από τις ταπεινές τρατόβαρκες, που είχαν όλες για άλμπουρο Σταυρό και προσωνύμια της Παναγιάς χαραγμένα στις πλευρές τους.

Και περάσανε τα χρόνια και άρχισαν να λιγοστεύουν οι μέρες οι θερινές της ανεμελιάς. Έγινε τότε το καλοκαίρι μια κρίσιμη και χρήσιμη περίοδος μαθησιακής προετοιμασίας, κάλυψης κενών, αξιοποίησης του χρόνου με εποικοδομητικές μεθόδους διδασκαλίας και προγύμνασης, για τις απαιτητικές εξετάσεις τις προαγωγικές σε ανώτερους και ανώτατους  βαθμούς εκπαιδεύσεως… Γνωστικά κενά και ανώτατη εκπαίδευση…Καταλαβαίνετε, όσοι μας παρακολουθείτε αυτά τα χρόνια,  πως ήδη η ιερή μεταστρεψιμότητα έναν συνειρμό γέννησε μέσα μας! Στο Πανεπιστήμιο της Ιερής μας Πίστης έχουμε χρέος κάποτε όλοι μας να φοιτήσουμε! 

Πόσα κενά όμως έχουμε! Πόσες ελλείψεις σε βασικά γνωστικά πεδία! Και πόσο αμερίμνητα συνεχίζουμε να ζούμε,  αδιαφορώντας πλήρως για εκείνα τα θεμελιώδη! Από εκείνα που  έπρεπε όλοι μας να ξεκινάμε το ταξίδι στη γνώση. Η γνώση του ακαταλήπτου Θεού…Όση αντέχει να εγκολπωθεί ο πεπερασμένος μας νους! Σπουδή ισόβιος! Αυτοθέλητα να σπουδάσεις όλα εκείνα που χάρισαν σε εσένα, τον χωματένιο άνθρωπο, τους οικτιρμούς της Θείας αποκάλυψης μέσα από τον Θεάνθρωπο Υιό και Λόγο Του, που δίδαξε την Σταυρική πορεία και το μυστηριακό βίωμά της! Αγαπημένα μαθήματα στο Φως της γνώσεως και στη λάμψη της Αλήθειας! Το να συμβιβάζεσαι με την αγνωσία, είναι σας να προτιμάς το σκοτάδι! Μα αυτό κάποτε θα είναι το κριτήριο αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Αυτή η επιμέλεια ή η αδιαφορία μας…Και αυτό δεν αναφέρεται βέβαια σε όσους…αλιβάνιστους προφανώς και... κατακριτικώς τούτην την ώρα μας έρχονται στο μυαλό! Ναι, εσύ γνωρίζεις και τον Σταυρό σου να κάνεις και πότε να κλίνης την κεφαλήν σου, και το γιατί χτυπάει τώρα η καμπάνα και γιατί θυμιατίζει ο παπάς…

Μα αν σκεφτούμε καλύτερα,  οι περισσότεροι τουλάχιστον, γνωρίζουμε μόνο τα απολύτως βασικά και απαραίτητα…Τα υπόλοιπα, της Θείας γνώσης τα έχουμε αφήσει για μετά ή για τους άλλους…τους Θεολόγους και τους αφιερωμένους…Μας αρκούν αυτά τα λίγα και μετρημένα…Και ακούγεται το:  πρόσχωμεν…Τα Άγια τοις Αγίοις…και εμείς το μόνο που σκεφτόμαστε είναι  πως έχει κανένα δεκάλεπτο ακόμα για να τελειώσει η Θεία Λειτουργία…Η Θεία Λειτουργία! Η αληθινή αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού στη ζωή μας! Η στιγμές της ένωσης μαζί Του! Κάθε λέξη της Φως! Τι αληθινά γνωρίζουμε αδελφοί μου; Διψάμε να μάθουμε; Είμαστε φιλομαθείς; Αν ο πολυεύσπλαχνος Κύριος που λαχταρά να έρθουμε όλοι σε γνώση και επίγνωση της Αλήθειας Του…διοργανώσει Θερινά τμήματα φοίτησης, θα δηλώσουμε άραγε συμμετοχή; Μέσα σε τούτο το τόσο…συννεφιασμένο καλοκαίρι σκεφτήκαμε σε αυτή τη μικρή σειρά των εκπομπών  λοιπόν να μαθητεύσουμε σε θερινά μαθήματα πίστης! Συντροφιά με ένα μικρό παιδί σαν αυτά που σας περιγράψαμε πιο πάνω, μα και έναν Άγγελο που πρόσταξε ο Θεός μια ευλογημένη και αλησμόνητη  Κυριακή, να κατηχήσει το παιδί αλλά και όλους μας,  με όσα οφείλουμε, αν αγαπάμε Το Φως, όσο ζούμε να σπουδάζουμε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στο υπέροχο βιβλίο:

«Ταξιδεύοντας με έναν Άγγελο στη Θεία Λειτουργία»

της Σταυρούλας Κάτσου-Καντάνη με θέμα τη Θεία Λειτουργία από τις εκδόσεις «Μελωδός»

 ΥΓ: Μιλάμε πολλές φορές για το ακατήχητο του λαού μας. Το αντιλαμβανόμαστε, το επισημαίνουμε! Το αναγνωρίζουμε σαν μια παρατεταμένη παθογένεια που γεννά κακοδοξία, αιρέσεις, δεισιδαιμονίες, σκοτάδι…Στέκεται εμπόδιο στην πνευματική μας πρόοδο, δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε το δόγμα και το μυστήριο! Αγνωσία Θεού και ακατήχητο! Μια θλιβερή διαπίστωση! Είμαστε, είστε, είναι ακατήχητοι! Και εσύ πολυσέβαστέ μου πάτερ και αδελφέ μου πνευματικέ, εαυτέ μου ταλαίπωρε, εσύ που εξήγαγες καταθλιβόμενος το πόρισμα και το τεκμηριωμένο αναντίλεκτο τούτο συμπέρασμα, τι κάνεις γι’ αυτό; Θυμόμαστε τον μακαριστό πνευματικό μας, τον παπά -Λιά τον Αλευρά που έλεγε: «Θα είμαι ένας πέρα για πέρα αποτυχημένος Ιερέας, αν φεύγοντας από την ενορία που ο Θεός μου εμπιστεύθηκε, δεν έχω μάθει  στους ενορίτες μου, στο ποίμνιό μου, τουλάχιστον πως πρέπει να κάνουν τον Σταυρό τους και τι αυτός ο Σταυρός όταν τυπώνεται πάνω στο σώμα συμβολίζει…»Πόσοι ιερείς στις μέρες μας  έχουν ενστερνιστεί αυτόν τον πόθο και το παράδειγμά του; Και πόσοι…οργανοπαίχτες εγχόρδων…δεν εμπαίζουν εισερχόμενοι στον Ναό του Θεού, στις πλείστες των περιπτώσεων εν αγνοία τους,  το πανίερο τούτο  εκτύπωμα και σύμβολο; Πόσο απλό και αδάπανο, μα και πόσο ωφέλιμο είναι ένα μικρό…δίλεπτο κήρυγμα στην απόλυση κάθε ιερής ακολουθίας; Τι κάνουμε λοιπόν; Μένουμε στην θλιβερή μας διαπίστωση περί ακατηχήτου, ή προσπαθούμε με τη βοήθεια του Θεού κάτι έστω να κάνουμε να σπάσουμε αυτό το σκοτάδι, με μια χαραμάδα φωτός, που θα πέσει πάνω του, μαζί με την εξ' ύψους γνώση;

Αυτήν την αξιέπαινη και αξιόλογη προσπάθεια καταβάλει με το τελευταίο της βιβλίο η αδελφή μας η Σταυρούλα! Προσπαθώντας να μας μυήσει στο μέγα Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας με κατηχητή και καθηγητή έναν Άγγελο!