...Καί
ηγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων…(Μαρκ. Β´,12)
Κάποτε τα παλιά τα χρόνια
σε ένα μαντρί αρκετά έξω απ’ την Αθήνα, μέσα στο
κοπάδι με τα πρόβατα, υπήρχε και ένα μικρό αρνάκι που βέλαζε με παράπονο. Μια
Κυριακή πρωί, ξεκίνησε για εκεί μια
συντροφιά από πρωτευουσιάνους, με κυρίους και κυρίες, που μαγεύονταν από
τέτοιες εξορμήσεις στην εξοχή και στον καθαρό αέρα. Μόλις έφτασαν στην
καταπράσινη λιόφυτη πλαγιά με το μαντρί, άκουσαν το παραπονεμένο κλάμα του μικρού
αμνού. Η συντροφιά φιλόζωη και πονετική, πλησίασε να δει από κοντά τι συνέβαινε…Είδαν
λοιπόν το μικρό μαζί με τα υπόλοιπα κοντά στην μάνα του, να σέρνεται σχεδόν και
να κουτσαίνει …Το ένα πόδι του δεμένο με ένα σχοινί και ένα μικρό
μαδέρι, έμοιαζε σπασμένο. Εκείνη την ώρα
ήταν μέσα και ο τσομπάνης που φρόντιζε τα ζωντανά του. Μια από τις κυρίες λοιπόν αφού τον καλημέρισε ευγενικά,
τον ρώτησε: Αυτό το κακόμοιρο τί έπαθε; Πως έγινε και έσπασε το ποδαράκι του; Ο
τσομπάνης, άνθρωπος…παλαιός, με γένια μακριά και μαλλιά ανάκατα, ατημέλητος μα
λεβεντόκορμος και γαλήνιος στην όψη, κοίταξε
την κυρία κατάματα και με τον πιο φυσικό τρόπο της είπε:
-Εγώ του το… έδεσα!
-Εσείς; Μα πως μπορέσατε;
-Ξέρεις κυρία, εγώ τα
αγαπώ πολύ τα ζωντανά μου! Είναι η περιουσία μου και τα φροντίζω όσο καλύτερα
μπορώ!
-Δεν φαίνεται και πολύ αυτό που λέτε…Γιατί το
κακόμοιρο το ταλαιπωρείτε έτσι; Να μην μπορεί σαν τα υπόλοιπα και αυτό να χαρεί
το παιχνίδι…
-Αυτό το κούτσαβο,
συνέχισε ο βοσκός, πολύ το αγαπώ από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε! Αλλά ήτανε
πολύ ατίθασο και όλο ξέφευγε από την μάνα του και τα υπόλοιπα και μια-δυο φορές
το έχασα για ώρα…Έτσι μέχρι που να μεγαλώσει του έδεσα το ποδάρι, γιατί εδώ που
είμαστε έχει λύκους που κατεβαίνουν το βράδι απ το βουνό…
-Κρίμα πάντως το καημένο…είπε
η φιλόζωη κυρία και απομακρύνθηκε προς την παρέα της που περίμενε…
Τα παραπάνω, για κάποιους ίσως φανούν αδιάφορα. Μα θέλουμε ολόψυχα, ένας ευλογημένος συνειρμός να υπάρξει με την Ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής των Νηστειών. Εκεί ο Ποιμήν ο καλός, εκεί ο παραλυτικός(αμνός) και ο κράββατος… Κράββατος κάθε κλινάρι πόνου, κράββατος κάθε ασθένεια, κάθε Σταυρός και ανήφορος, κάθε πόλεμος, κάθε προσφυγιά, κράββατος ακόμα κάθε κακός και άστοργος ποιμένας, νυσταγμένος μισθωτός και αδιάφορος που δεν φροντίζει ως εκλήθη και δεν οδηγεί σε ευώδεις λειμώνες τα προβατάκια-δούλους του Αρχιποίμενος Χριστού…Κράββατος, κάθε κυβερνήτης χωρίς Χριστό, υποταγμένος δουλικά στο ψέμα και στο σκοτάδι...
Κράββατος λοιπόν κάθε μήνη και μήνυμα του Τριαδικού μας Ζώντος Θεού, μαδέρι και δέσιμο και σπάσιμο για την άλογη αποστασία μας. Το κατά παραχώρησιν θέλημα του Κυρίου μας...παιδεύει επειδή αγαπά! Είναι τόσο εύκολο για Εκείνον αυτό το άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει…Μα τόσο ασύμφορο για την αιώνια ψυχή μας…Καλή μετάνοια σε όλους ΜΑΣ !
Νώντας Σκοπετέας
(Το περιστατικό στο ξεκίνημα,
είναι διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Δ.Παναγόπουλου προ περίπου
50 ετών, τόσο επίκαιρη στις Θεοστυγείς μέρες μας όπου το κατα παραχώρησιν θέλημα του Θεού επιτρέπει...Να ευχόμαστε εκλιπαρώντας το έλεός Του, μη φτάσουμε στο ανείπωτα φρικώδες... κατ΄εγκατάλειψιν...)
