Ανήμερα της Υπαπαντής κάποτε στην Μάνη....

Ανήμερα της Υπαπαντής κάποτε στην Μάνη....

Ανήμερα της ...Παπαντής ο νούς μου πάντα θα κουρνιάζει στην αγκαλιά της συγχωρεμένης της γιαγιούλας μου ...Μανιάτισσα ταπεινή ,Θεοφοβούμενη και πτωχή τω πνεύματι πάντα θα την θυμάμαι να στέκεται στα τελευταία της απέναντι απο το παράθυρο της και να σταυροκοπιέται αμέτρητες φορές θωρώντας της Εκκλησιά της Υπαπαντής ...-Παναγιά μου Παπαντή μεγάλη η χάρη σου ....έλεγε και ξανάλεγε ολοένα ...σκορπίζοντας σπόρους Θεού στις εύφορες τότε παιδικές μας ψυχές ...

Μια αληθινή ιστορία με επίκεντρό της αυτήν την μεγάλη ημέρα μας γυρίζει πίσω σε ευλογημένα μανιάτικα χώματα ….

….Εκείνο το πρωινό τραβήξαμε με την μεγάλη μου κόρη για το μακρινό εκκλησάκι της Αναλήψεως αγκαλιασμένο από βράχους και φραγκοσυκιές ,με την εξαιρετικά χαμηλή του είσοδο να σε αναγκάζει να κάνεις το αυτονόητο ..να υποκλιθείς στο Θεϊκό μεγαλείο μπαίνοντας στον πιο ταπεινό μα τόσο

... αγιασμένο απ τους αιώνες οίκο Του …

Η φλόγα στο καντήλι που τρεμόπαιζε ,τα ξεθωριασμένα από το χρόνο πρόσωπα των αγίων στις σπάνιας ομορφιάς… βυζαντινές αγιογραφίες κάνουν την ψυχή σου ευλαβικά να γονατίζει και συ αναρωτιέσαι μήπως ο Μανουήλ Πανσέληνος πέρασε κάποτε από δω ...

Ξαφνικά την ιερή σιωπή έσπασε η παιδική φωνή της μικρής μου ..η μόνη ταιριαστή σε τέτοια αγγελικά λημέρια …

-Μπαμπά γιατί η Παναγίτσα είναι θλιμμένη ; Τι έχει το ματάκι της ;

Ποιος της το βγαλε; Γιατί ο φύλακας άγγελος της αγίας τράπεζας δεν την προστάτεψε ;…

-Έλα να της δώσεις ένα φιλί να χαρεί …και πάμε έξω να κάτσουμε και να σου πω …

Βγήκαμε στην πιο ευχάριστη δροσιά του Αυγουστιάτικου πρωινού και καθίσαμε στο ασβεστωμένο πεζούλι..

-Θα σου πω μια ιστορία παλιά , από τότε που ο παππούς σου ήταν μικρό παιδάκι…αυτός μου την είπε και εμένα έτσι όπως την έζησε ..

Προσπάθησα να δώσω μια χροιά παραμυθιού στην αφήγηση μιας πέρα για πέρα αληθινής ιστορίας ,γιατί έτσι η παιδική ψυχούλα της θα μπορούσε να καταλάβει πραγματικά αυτό που …οι μεγάλοι ίσως θα περιγελούσαν …

-Ένα μεσημέρι καλοκαιριού πριν από πολλά χρόνια μια παρέα από είκοσι περίπου αγόρια  με τις σφεντόνες τους στις τσέπες ,τα πιο πολλά ξυπόλυτα και ηλιοκαμένα έπαιζαν ανέμελα κλέφτες και αστυνόμους ,κρυφτό , κυνηγητό ,αμπάριζα και μόρα σε όλες τις ρούγες …

- Tο  χωριό   εκείνo τo μεσημέρι του καλοκαιριού  αντηχούσε   από τις φωνές και τα γέλια των παιδιών  …τα παιχνίδια και τα κυνηγητά  τους έφεραν εδώ στο… πλάτωμα της Ανάληψης …έτσι το λέγανε από  τότε… ξαπόστασαν οι μισοί πάνω στην σκεπή της εκκλησιάς και οι υπόλοιποι άρχισαν να τρώνε σύκα και φραγκόσυκα που υπήρχαν  άφθονα ολόγυρα …τότε βλέπεις οι βροχές ήταν μπόλικες και η γη πάντα ευχαριστημένη πρόσφερε απλόχερα τους ευλογημένους της καρπούς ανόθευτους και καθαρούς σε όλον τον κόσμο …Οι ώρες περνούσαν ανέμελα και ευτυχισμένα ..ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει χαρίζοντας στον ουρανό τις πιο όμορφες πινελιές του ,και οι μικρότεροι της  παρέας αποκαμωμένοι τράβηξαν για την μεγάλη πλατεία του χωριού για πορτοκαλάδα και παγωτό … Οι …μεγάλοι της  έμειναν πίσω και έπιασαν κουβέντα καθισμένοι εδώ ακριβώς που καθόμαστε τώρα, έξω από την πόρτα της Ανάληψης…

Ο Μιχάλης ,ο Όθωνας ο Παντελής ,ο Σταύρος  ,ο Πέτρος , ο Θοδωρής ,ο Μίμης, ο Αλέκος, ο Γιάννης ,ο Σωκράτης ,ο Λιάκος και ο Γρηγόρης .

-Παιδιά πριν φύγουμε μην ξεχάσουμε να ..ανάψουμε την εκκλησιά είπε ο Παντελής ,και όλοι συμφώνησαν …Όλοι εκτός απ τον Γρηγόρη ..αυτός βλέπεις ήταν ο πιο μεγάλος σε ηλικία γύρω στα δώδεκα , και ο …αντάρτης της παρέας.

-Σιγά…και να ξεχάσουμε τι θα γίνει …δεν θα βλέπουν οι Άγιοι το βράδυ; Ας γελάσω …βρε τι ναι αυτά που πιστεύετε ..αυτά τα λένε οι γριές κι οι χήρες …μην τις πιστεύετε …αυτά είναι για να μας φοβίζουν εμάς τα παιδιά …

-Δηλαδή να μην τα ανάβουμε τα εκκλησάκια; είπε ο Πέτρος  που κάθε βράδυ με τον παππού του περνούσαν από όλα τα ξωκκλήσια της γειτονιάς τους για να τα φωτίσουν.. όπως σου είπα και πριν Σταυριάννα μου  κάθε γειτονιά και κάθε οικογένεια  είχε τις δικές της εκκλησιές να φροντίζει …

-Και να τα ανάψεις και να μην τα ανάψεις το ίδιο πράγμα είναι συνέχισε ο Γρηγόρης  ..άλλωστε τι αξία έχει μια εικόνα στον τοίχο ..ένα άψυχο πράγμα είναι τίποτα παραπάνω …

-Δεν έχεις δίκιο είπε ο Παντελής ..Ο Χριστός και οι Άγιοι είναι παντού και πάντοτε εδώ ανάμεσά μας τώρα !!! ..και συνέχεια μας προστατεύουν και μας σκεπάζουν  από κάθε κίνδυνο , πόσο μάλλον μέσα στις εκκλησιές που είναι το σπίτι τους  ..Πρέπει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε τις εικόνες ..γι αυτό και πάντα πρέπει να καίει το καντηλάκι σε κάθε εκκλησιά ..Οι υπόλοιποι έδειξαν να συμφωνούν μαζί του .

-Ανοησίες ..σας είπα αυτά είναι για τις γριές είπε θυμωμένα ο Γρηγόρης και δίνοντας μια δυνατή σπρωξιά στην πόρτα της Ανάληψης μπήκε μέσα ορμητικά …

Οι άλλοι τον ακολούθησαν με αγωνία και περιέργεια …

Αυτός έβγαλε από την τσέπη του έναν μικρό σουγιά και χωρίς να το πολυσκεφτεί πήγε στην Παναγιά την  Πλατυτέρα και έδωσε μια με το σουγιά στο αριστερό της μάτι …

Ένα μικρό κομμάτι από τον τοίχο έπεσε πάνω στην Αγία τράπεζα και ο ήχος του ,έκανε τους υπόλοιπους να παγώσουν …

-Τι…τι κάνεις εκεί ψέλλισε ο Μιχάλης ..γιατί το έκανες αυτό ;

-Για να σας αποδείξω ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι ζωγραφισμένου τοίχου ..να εδώ το έχω είπε και βγαίνοντας έξω πέταξε το κομμάτι με δύναμη μακριά …

Γι αυτό το έκανα…να βλέπετε να έπαθα τίποτα; Τίποτα δεν έπαθα ..τίποτα απολύτως !!!!

Μην ακούτε λοιπόν αυτά που λένε οι γιαγιάδες και οι παππούδες…αυτά είναι παραμύθια …

-Τα χρόνια κύλησαν…τα παιδιά μεγάλωσαν έγιναν άντρες σωστοί ..Από εκείνο το σουρούπωμα κανείς τους δεν είχε πολλά -πολλά με τον Γρηγόρη …μα κι αυτός είχε απομακρυνθεί από τους παλιούς του φίλους , αλλά και από όλα τα ιερά συναπαντήματα μαζί τους στις γιορτές και τις Κυριακάδες που λένε οι Μανιάτες…

Μονάχος του  στον καφενέ της πλατείας  ,απόμακρος , και σχεδόν πάντα αγέλαστος  ,θύμιζε πάντα σε όλο το χωριό εκείνο το μάτι της Παναγιάς της Πλατυτέρας  που έλειπε ,και που κάθε χρόνο  Πέμπτη ,σαράντα μέρες μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη , την ημέρα της Αναλήψεως δηλαδή που το εκκλησάκι έχει την επίσημη γιορτή του ,  τους έκανε όλους να το κοιτούν θλιμμένοι , φοβούμενοι πως κάποτε θα έρθει κάποιο κακό για το χωριό τους…

Ο μόνος που δεν τον απασχολούσε κάτι τέτοιο , ήταν ο Γρηγόρης που τύφλωσε την Πλατυτέρα …έτσι τον έλεγαν όλοι από τότε ..ο Γρηγόρης που πλέον είχε μεγαλώσει αρκετά παντρεύτηκε και έκανε και πέντε παιδιά… Μα στην Εκκλησιά δεν πήγε μόνο για γάμο και βαφτίσια μα και για να αποχαιρετήσει τους …γονήδες του που πέθαναν …και αυτοί σαν μοναχογιό που τον είχαν του άφησαν μια μεγάλη περιουσία με κτήματα και χίλια λιόδεντρα να ζήσει αυτός και η φαμελιά του …Τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι είχε ο Γρηγόρης  , το μικρότερο που το υπεραγαπούσε ..το λέγαν Παναγιωτάκη …ήταν βλέπεις το στερνοπούλι του , ο δικός του μοναχογιός … Μόνο τότε τον έβλεπαν  να χαμογελά όταν κρατώντας τον γιό του αγκαλιά περιδιάβαινε το χωριό μας…  

Έναν Φλεβάρη λοιπόν ,την δεύτερή του μέρα ανήμερα της Παπαντής που λένε οι Μανιάτες που είναι και  η Προστάτης τους , ο Γρηγόρης δεν ήταν στην Εκκλησιά να ψάλει μαζί με το υπόλοιπο χωριό το απολυτίκιό της.

Ο Γρηγόρης λοιπόν εκείνη την γιορτινή για όλους ημέρα  ήταν στο χωράφι με τις μεγάλες ελιές , τις γραίες όπως τις λένε εδώ ,  ραβδίζοντας ένα μεγάλο κλαρί από το πιο ευλογημένο δέντρο …μαζί του και η γυναίκα του κάνοντας το ίδιο παραδίπλα και τα παιδιά του μιας και κείνη την ημέρα δεν είχανε σχολειό   …

Και ξαφνικά ο Γρηγόρης  , σωριάστηκε στο λιόπανο βογγώντας και κρατώντας το αριστερό του μάτι …μια μεγάλη ελιά απ το ραβδί της γυναίκας  του  πήγε κατευθείαν με δύναμη πολλή στο μάτι του  ..

Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και ασθενοφόρα . Τον πήγαν  με τα πόδια από αυτό το μονοπάτι στην Καρδαμύλη και από εκεί  με το καΐκι στην Καλαμάτα στο Νοσοκομείο ,μα οι γιατροί δεν κατάφεραν να του το σώσουν ..Δεν υπήρχαν βλέπεις τότε και πολλά γιατρικά  και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει όσο σήμερα .

Έτσι ο Γρηγόρης έχασε το αριστερό του μάτι το ίδιο που σαράντα χρόνια περίπου πριν είχε χάσει η Πλατυτέρα   …και έζησε έτσι για πολλά χρόνια…

Λυπήθηκε πάρα  πολύ ..ποτέ ξανά δεν τον είδαν να χαμογελά ..

-Τον τιμώρησε η Παναγίτσα ; ρώτησε η μικρούλα  με θλιμμένη φωνή  ..

-Όχι κοριτσάκι μου δεν τιμωρεί η Παναγιά μας …απλά τον βοήθησε να καταλάβει το μεγάλο λάθος του και να σώσει την ψυχούλα του  …

Η μικρούλα μου τότε σηκώθηκε τότε  και μπήκε ξανά μέσα στο εκκλησάκι .

Στάθηκε μπροστά στην Παναγιά την Πλατυτέρα και δυο  μικρά δάκρυα κύλησαν απ τα όμορφα ματάκια της.

-Ξέρεις αγάπη μου… , κάποτε τον συνάντησα και εγώ τον Μπάρμπα –Γρηγόρη όταν η μάνα μου με έστειλε -μικρό παιδάκι ήμουν-ένα απόγευμα καλοκαιριού  να …φωτίσω την Ανάληψη …

Μα το καντηλάκι ήταν ήδη αναμμένο κι όλος ο τόπος μοσχομύριζε λιβάνι όπως τώρα  !!

Ο Γρηγόρης πολύ μεγάλος , γεράκος πια , ήταν ακριβώς εδώ που βρισκόμαστε τώρα μπροστά στην Πλατυτέρα ..Δεν με είχε καταλάβει και στάθηκα για αρκετή ώρα απ έξω και τον παρατηρούσα… Έψελνε …και ξέρεις τι έψελνε;   Tο απολυτίκιο της …Παπαντής που σου πα προηγουμένως !!!  Έκανε έπειτα τρείς μετάνοιες και γύρισε προς την πόρτα να φύγει …Ξαφνιάστηκε που με είδε , μα δεν μου είπε τίποτα … Βγαίνοντας από το εκκλησάκι  μου χάιδεψε μόνο στοργικά  τα μαλλιά …

-Και συ , τι του είπες  μπαμπά ;

- Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι πως τον ρώτησα…:

-Παππού Γρηγόρη τι έχεις …γιατί τα μάτια σου είναι δακρυσμένα ;

Απόσπασμα απο ραδιοφ.εκπομπή Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως "Τιμωρεί ο Θεός Μπαμπά;"

Αληθινή Ιστορία έτσι όπως μου την διηγήθηκε ο πατέρας μου , και έτσι όπως την διασκεύασα για.... τις ανάγκες μιας παιδικής ψυχής …

ν.σ

Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι...

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.

- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.

Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.

Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;

- Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε oρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.

- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;

- Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν μια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.

Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι’ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.

Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα...», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι’ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε να είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από 'δω, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη .

πηγή :http://www.oodegr.com

Στο Πανεπιστήμιο της καρδιάς ...στο Άγιον Όρος...

Στο τηλέφωνο ήταν ο Φ. Με έπαιρνε απο ένα ταπεινό μα τόσο αγαπημένο κελλάκι στις Καρυές ...Αδερφέ μου προχθές των Θεοφανείων (20-01-2011)πήγαμε στην Ιβήρων...Αυτό που ζήσαμε ήταν συνταρακτικό ...θα στο πω αδερφέ μου να πάρεις κουράγιο όπως πήραμε όλοι μας ...Το καντηλάκι της Πορταϊτισσας άρχισε να κουνιέται αργά και σταυροειδώς στην ώρα της Θείας Λειτουργίας ...για μια ώρα ασταμάτητα μπροστά στα δακρυσμένα μάτια όλων μας ...Οι Γέροντες λένε πως όταν αυτό συμβαίνει σε ώρα Θείας λατρείας είναι πολύ καλό και η Παναγιά μας δείχνει το πόσο μας αγαπά και πόσο μας σκεπάζει .... Κάτι τόσο ελπιδοφόρο για τις ψυχές μας τούτες τις σκοτεινές ώρες ...Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι....Ένα θαύμα βάλσαμο για την βουρκωμένη ψυχή μας ...Αδερφέ μου σ ευχαριστώ για το ευλογημένο μαντάτο... Ας μεταφερθούμε στο περιβόλι της και ας ανταμώσουμε για ακόμη μια φορά όλα τα ευωδιαστά παιδιά της Παναγιάς μας ...αυτά που με την προσευχητική τους δύναμη καταφέρνουν ακόμη να μας κρατούν αληθινά ζωντανούς ...

Όσο ψηλότερα ανεβαίνει κανείς, τόσο, όπως μας λένε οι επιστήμονες, η βαρύτητα αδυνατίζει, τόσο λιγότερο αισθάνεται κανείς την έλξη της γης, τόσο χαλαρώνουν οι δεσμοί μαζί της, τόσο πιο εύκολα μπορεί να αποχωρισθεί από την απαιτητική και διεκδικητική παρουσία της. Τόσο πιο ανάλαφρος γίνεται.

Άλλα και τόσο πιο κοντά αισθάνεται προς τον ουρανό που είναι μεν ασαφής, αλλά είναι τόσο υπαρκτός και τόσο ποθητός. Αν και λιγότερο ψηλαφητός, μοιάζει πιο αληθινός από την γη. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει, τόσο ο αέρας καθαρίζει, οι ακοές εκλεπτύνονται, ο ορίζοντας διευρύνεται, η σχέση με το αληθινό εντείνεται.

Η αλήθεια είναι πιο πειστική από την πραγματικότητα.

Το Άγιον Όρος είναι ο κατ' εξοχήν τόπος στην Ορθοδοξία όπου ο μοναχισμός για χίλια και πλέον χρόνια βιούται στην πλέον απόλυτη μορφή του. Μπορεί οι αιώνες να προσθέτουν και το κοσμικό αποτύπωμά τους πάνω στο σώμα του, μπορεί -και είναι φυσικό- οι άνθρωποι να εκφράζουν και εκεί τα ελαττώματα η ακόμη και τα πάθη τους, μπορεί και ο σημερινός πολιτισμός να έχει κάνει την ζημιά του, όμως το Όρος διατηρεί κατά έναν ανεξήγητο μυστικό τρόπο το ευλογημένο ήθος του, τις συνεχείς και μοναδικές αποδείξεις της χάριτος του, την σπάνια και ιδιότυπη πνευματική δύναμή του, την ολοζώντανη σχέση του με τον τόπο της βασιλείας του Θεού και τον καιρό του Κυρίου. Το φρόνημα του δεν κινδυνεύει από τις λάθος επιλογές, δεν βλάπτεται από τον κακό εκσυγχρονισμό, δεν φθείρεται από τις εποχές και από τους ανθρώπους, τους όποιους ανθρώπους. Η αλήθεια του αντέχει.

Μοιάζει με βράχο που τα κύματα των πολιτικών επιρροών, της αλόγιστης χρήσης της τεχνολογίας, του τουρισμού, των ενδομοναχικών διενέξεων, αντιζηλειών, ακόμη και εμπαθειών, των τοπικιστικών αντιλήψεων, των πάσης φύσεως εχθρών, το μόνο που καταφέρνουν είναι ή προς καιρόν να τον σκεπάζουν ή απλά να γλείφουν την εξωτερική του επιφάνεια, αφήνοντας το περιεχόμενο του κυριολεκτικά ανέπαφο.

Κάτι υπάρχει που πραγματικά το προφυλάσσει. Ίσως να είναι η μοναχική πολυμορφία του, ίσως η διαχρονική αντοχή του, ίσως η φυσικότητα της μοναχικής έκφρασής του, ίσως οι θησαυροί, τα κειμήλια και η αίγλη του, ίσως το άβατο και το αυτοδιοίκητο του, ίσως ο οικουμενικός χαρακτήρας του, ίσως η θεομητορική σκέπη και προστασία του, ίσως η ειδική χάρη του. Το Βυζάντιο, παρά την θεοκρατικότητά του, ύστερα από 11 αιώνες δόξης έπεσε. Το Όρος διανύει τον 14ο αιώνα της ζωής του, αλλά βαδίζει με τον βηματισμό του μέλλοντος αιώνος και σού δίνει την αίσθηση ότι είναι ένας τόπος ουκ εκ του κόσμου τούτου (Ιω. 18, 36) που η σχέση του με τον χρόνο είναι όση και η επαφή της επιφάνειας του με τον αέρα, το δε πολίτευμα του εν ουρανοίς υπάρχει (Φιλιπ. 3, 20).

Όρος πίον, όρος τετυρωμένον (Ψαλμ. 67.15)

Έχοντας χαλαρή σχέση με την εγκοσμιότητα και εφημερότητα, όντας συνεχώς εστραμμένο προς τα έσχατα και τα υψηλά, μοιάζει με μια αγκαλιά που χωρεί όλους και ένα βλέμμα που διακρίνει και τα επέκεινα και του χρόνου και της λογικής. το Όρος έχει γεωγραφικές συντεταγμένες στην Ελλάδα, αλλά δεν ανήκει σε αυτήν.

Ίσως να είναι το κατεξοχήν κομμάτι της ορθόδοξης ζωής που υπογραμμίζει την καθολικότητα και οικουμενικότητα της Εκκλησίας. Ανάμεσα στα μοναστήρια του, έχει ένα Ρωσικό, ένα Σερβικό και ένα Βουλγαρικό. Διαθέτει δύο Ρουμανικές σκήτες και φιλοξενεί μοναχούς από χώρες και πολιτισμούς μακρυνούς, όπως το Περού και η Κολομβία. Μέσα στα γεωγραφικά του πλαίσια τελείται η θεία λατρεία σε πλείστες όσες γλώσσες, εκφράζονται ποικίλοι πολιτισμοί, αποτυπώνονται πολλές παραδόσεις, υπάρχει μια θαυμάσια και ισόρροπη ποικιλομορφία. Τίποτε από όλα αυτά δεν παρεμποδίζει την ενότητα της πίστεως, την καθολικότητα του ορθοδόξου πνεύματος, την οικουμενικότητα της εκκλησιαστικής μαρτυρίας.

Αντίθετα, όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ο λόγος του Θεού δεν περιορίζεται από γλώσσες, δεν περισφίγγεται από σύνορα, δεν ασφυκτιά από πολιτισμικές εκφράσεις, ίσως ούτε και από θρησκείες. Είναι ενδιαφέρον ότι από τα μέλη του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Αγίου Όρους» στην Αγγλία, μόνον το ένα τρίτο είναι Ορθόδοξοι. Οι μη Ορθόδοξοι συγγραφείς που καταθέτουν τον εντυπωσιασμό τους και την υποψία της μυστικής δυνάμεως του όλο και πληθαίνουν. Το Όρος συγκινεί κάθε καρδιά.

Ο χώρος και ο χρόνος αποκτούν άλλη διάσταση και προοπτική. Η σχέση με τα γήινα, τα εφήμερα, τα φθαρτά είναι εντελώς συμβατική. Έννοιες όπως χρήμα, ιδιοκτησία, περιουσία, επένδυση, διασκέδαση, ανταγωνισμός, συμφέρον, εκφυλίζονται σε εντελώς δευτερεύοντες όρους. Από τα γήινα εδώ επιλέγονται τα εντελώς αναγκαία. Η ψυχή ξανοίγεται στα ουράνια. Εδώ κυριαρχεί το ενδιαφέρον για τα αιώνια, για την βασιλεία του Θεού. Η ιστορία δεν υπάρχει για να λατρεύεται, άλλα για να θεμελιώνει το παρόν. Το μέλλον δεν παρουσιάζεται για να εκτονώνει τα πιεσμένα συναισθήματα, άλλα για να μεταμορφώνει το παρόν. Όλος ο χρόνος συμπυκνώνεται στην αγκαλιά του. Το Όρος ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο με την συνείδηση ότι είναι λάθος, χωρίς αυτό να ενοχλεί, και με τον λογισμό ότι είναι για τον τόπο το δοκιμασμένο. Άλλο. Και ο βυζαντινός χρονικός κύκλος της ημέρας, που είναι τόσο άβολος στην πράξη, φαίνεται πως εδώ έχει τον λόγο του. Το Όρος ζει στον δικό του χρόνο. Έχει ξεφύγει από τους πιο σφιχτούς κλοιούς και έχει νικήσει και τις πιο παντοδύναμες κυριαρχίες.

Ο χρόνος δεν δεσμεύει. Η παράδοση δεν περιορίζει. Το λειτουργικό τυπικό δεν φυλακίζει. Η εθνική ταυτότητα και η γλώσσα δεν απολυτοποιούνται. Η μόρφωση δεν αποτελεί προνόμιο. Διακρίσεις δεν υπάρχουν. Οι συγκρίσεις αποφεύγονται. Αυτό που κυριαρχεί είναι η αδιάλειπτη παράσταση ενώπιον του Θεού και το αγκάλιασμα του σύμπαντος κόσμου.

Εις τα όρη ψυχή αρθώμεν όθεν η βοήθεια ήκει (Ψαλμ. 120,1)

Το πρώτο ιδίωμα του Άθωνα είναι ότι είναι Όρος, και μάλιστα νοητόν. Είναι σημείο υψηλόν. Αντιπροσωπεύει μία ζωή που προσεγγγίζεται ως ανάβασις, απολαμβάνεται ταις υψηλαίς φρεσί, αναφέρεται στην τα άνω ατενίζουσαν καρδίαν, που επιζητεί τον εν υψηλοίς κατοικούντα, τον Ύψιστον. Είναι ενδιαφέρον ότι στην παράδοση της Εκκλησίας μας υπάρχουν τέσσερις αγιογραφικές αναφορές σε όρη στα όποια συνέβησαν αποκαλυπτικά γεγονότα.

Στο Όρος Σινά, ο Μωυσής παραλαμβάνει τις δέκα εντολές, την έκφραση της θείας βουλήσεως. Συνομιλεί μαζί Του, ακούει την φωνή Του και αντικρύζει τα οπίσω Του (Έξοδος κεφ. 19 και 20).

Στο Καρμήλιον Όρος, ο προφήτης Ηλίας προσεύχεται, εισακούεται η φωνή του, λαμβάνει την απάντηση του Θεού και αισθάνεται την παρουσία Του. Γεύεται τα σημεία της δυνάμεως Του (Γ' Βασ. κεφ. 18,19 και 20).

Στο Όρος των Ελαιών, λαμβάνει χώραν το γεγονός της Θείας Αναλήψεως του Κυρίου, ο όποιος θεώνει το πρόσλημμα και επί των ώμων την πλανηθείσα άρας ανθρωπείαν φύσιν τω Θεώ και Πατρί προσήγαγε. Εδώ υπεμφαίνεται η δόξα και τιμή της ανθρωπινής φύσεως (Πράξ. 1,12).

Τέλος, στο Όρος Θαβώρ, ο Κύριος φανερώνει την δόξαν Του στο μέτρο που αντέχει να την αναγνωρίσει η ανθρώπινη φύση και εκπέμπει το Θείο Φως Του (Ματθ. 17,1-8).

Το Όρος είναι όρος των θείων εντολών, είναι τόπος του πρακτικού βίου, τόπος υπομονής, ταπείνωσης, αγάπης, τόπος θείων επενδύσεων. Είναι τόπος διηνεκούς βίας της φύσεως, και ανελλιπούς φυλακής των αισθήσεων, είναι τόπος άκρας, αδιάλειπτου και ανυποχώρητου ασκήσεως και αποταγής.

Είναι τόπος προσευχής και σημείων. Η προσευχή είναι αδιάκοπη, από πολλούς, εκτενής και μακρά. Οι ασκητές ξεκινούν με την δύση του ήλιου την ολονυκτία τους, οι κοινοβιάτες παίρνουν την σκυτάλη το μεσονύκτιο, το πρωί τελείται η Θεία Λειτουργία, κατά την διάρκεια της ημέρας οι ακολουθίες των Ωρών, στο διακόνημα, στο κελλί, στον χρόνο της ησυχίας και της φιλόθεης αδολεσχίας ακούγεται διαρκώς και από πολλούς η επανάληψις των θείων νοημάτων της ευχής. Οι γλώσσες προσεύχονται, η αρχιτεκτονική των ναών υπογραμμίζει την ένταση της προσευχής, το πρόγραμμα, οι μακρές ακολουθίες, οι καρδιές των μοναχών όλα διακατέχονται από το άρωμα της προσευχητικής μελωδίας.

Το Όρος φανερώνει την ακρότητα των ανθρωπίνων καταστάσεων. Έχει την μεσότητα του διακριτικού ήθους, αλλά και την δίχως άκριτες ακρότητες θεία ακρότητα του απόλυτου και ασυμβίβαστου βίου και φρονήματος. Η καθημερινή αγρυπνία, η απουσία της γυναικείας παρηγοριάς έστω και ως εικόνος, η δεδομένη υπακοή, η χωρίς προσωπικές επιλογές ζωή, υπογραμμίζουν την φυσικότητα της υπέρ φύσιν καταστάσεως. Στο Όρος αναδεικνύεται το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσεως. Ο τόπος λειτουργεί ως εργαστήριο θεώσεως. Την εν σαρκί ζωήν σου κατεπλάγησαν αγγέλων τάγματα, ψάλλει ο αθωνικός κόσμος, τιμώντας τον πατέρα του άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη. Τα ανθρώπινα μέτρα εκτείνονται στα έσχατα όρια τους. Εδώ, άγιοι, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, γίνονται επόπται της Θεότητος. Άγιοι, όπως ο άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης, αποτινάσσουν την γήινη βαρύτητα ώστε και να ίπτανται. Άγιοι, όπως ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, εκφράζουν την ευφυΐα τους ως φωτισμό και μεταμορφώνουν την γνώση τους σε αποκαλυπτικό λόγο. Άγιοι, όπως οι σύγχρονοί μας π. Παΐσιος, π. Εφραίμ, γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, συνδυάζουν την βία στην ζωή τους με την Χάρη, όπως οι παλαιοί γέροντες της ασκητικής γραμματείας. Άγιοι όπως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ή οι επίσης σύγχρονοί μας π. Σωφρόνιος και π. Πορφύριος αντλούν δυνάμεις από το αθωνικό φρέαρ για λίγα χρόνια και μεταμορφώνονται σε παγκόσμιους αναμορφωτές και ιεροκήρυκες και θεολόγους διά βίου. Το Όρος όμως δεν είναι μόνον τόπος της ανθρώπινης πνευματικής δόξας. Και στα τέσσερα προαναφερθέντα όρη, η παρουσία του Θεού υποδηλώνεται από την εμφάνιση κάποιας νεφέλης. στο Σινά ως νεφέλη γνοφώδης, εντός της όποιας εισέρχεται ο Μωυσής, αισθανόμενος αλλά μη ορών τον Κύριο (Έξοδος 19, 16 και 24). Στο Καρμήλιον όρος η νεφέλη λύει την σιγή του ουρανού και φέρνει υετόν κατά θαυμαστόν τρόπον (Γ' Βασ. 18, 44). στο Όρος της Θείας Αναλήψεως νεφέλη υπέλαβε τον Κύριο και τον αναφέρει στον ουρανό (Πραξ. 1, 9). Τέλος, στο Θαβώρ νεφέλη φωτεινή επεσκίασε τους μαθητές και φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα ούτος έστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα, αυτού ακούετε καταδεικνύει την συμπαρουσία του Θεού Πατρός (Ματθ. 17. 5).

Το Όρος ζει μέσα στην νεφέλη των χαρίτων του θεού. Άγια λείψανα ευωδιάζουν. ιερές εικόνες μυροβλύζουν, τα αναμενόμενα ανατρέπονται, τα προσδοκώμενα υπερβαίνονται, οι εκπλήξεις ξεπερνούν τα συνηθισμένα γεγονότα, ο Θεός ενεργεί πιο δυνατά από τους φυσικούς νόμους και την λογική. Μέσα στην Αγιορείτικη νεφέλη εισέρχεσαι ως επισκέπτης και διαπιστώνεις, όπως ο Μωυσής, ότι στα χέρια σου βρίσκονται οι πλάκες των θείων εντολών. Διευκολύνεσαι στην τήρηση τους. Σε ξαφνιάζει η παρουσία της και αιφνιδιάζεσαι από το σημείον του υετού της χάριτος του Θεού. Την αισθάνεσαι ως μυστήριο και πίπτεις επί πρόσωπον φοβούμενος σφόδρα, όπως οι μαθητές στο Θαβώρ. την αντικρίζεις και ακούς την φωνή του Θεού Πατρός μέσα σου. Την νιώθεις ως αψηλάφητο θεϊκό μεγαλείο και ατενίζεις εις τον ουρανόν, όπως οι απόστολοι στο Όρος των Ελαιών και επιστρέφεις μετά μεγάλης μυστικής χαράς.

Αν το Όρος της θεϊκής παρουσίας φωτίζει με την θέα των αποκαλύψεων, η νεφέλη του θείου μυστηρίου πληροί την καρδία με την ταπείνωση της άχτιστου χάριτος. Στο Άγιον Όρος ζεις το θαύμα, αντιλαμβάνεσαι την αγιότητα, φωτίζεσαι από όσα μπορείς να δεις, τρέφεσαι από όσα αδυνατείς να προσεγγίσεις, φρονείς εν εαυτώ ο και εν Χριστώ Ιησού (Φιλιπ. 2, 5).

Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα. Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής. Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο. Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή; Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα. πολλά.. Αν μού πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;

-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;

-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.

-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ. Γαβριήλ, μου άπαντα.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα, και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού. Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου άπαντα. Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.

Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά την θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

Τι γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι; Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια. Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. και έλα πιο κοντά να σού πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, άλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι, τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;

-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει. Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις. Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται; Τι να πούμε, ρε παλληκάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;

Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το Τι από δω κι εμπρός.

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σού κουράσουν το μυαλό.

Άβατον και Θεοβάδιστον

Το Άγιον Όρος είναι το πανεπιστήμιο της καρδιάς, είναι το θεραπευτήριο του έσω ανθρώπου. Σε φιλοξενεί σε πνευματικές κορυφές που δεν τις προσεγγίζεις ούτε με το πιο σύγχρονο αερόστατο της κοσμικής συλλογιστικής. Η Χάρις εδώ δίνει ασυνήθεις εκφράσεις στην αλήθεια.

Το βασικό ερώτημα στο Όρος δεν είναι αν υπάρ­χει Θεός. Αυτό φαίνεται σαν να έχει λάβει προ πολ­λού την οριστική απάντηση του. Ούτε το αν ο Θεός μας είναι καλύτερος από των άλλων. Αυτό το μάς δεν νοείται κτητικά - ο Θεός είναι δικός μου- αλλά διατυπώνεται υιϊκά, κενωτικά -εγώ αγωνίζομαι να γίνομαι δικός Του. Το ζητούμενο είναι ο αγώνας μετοχής στην θεία φύση Του (Β' Πέτρ. 1, 4), η αξιοποίηση της συγγένειας μαζί Του, η απόκτηση της αίσθησης της παρουσίας Του, το πως και το υγιές της εμπειρίας Του.

Η αξία του δεν έγκειται στους επιμέρους χαρισματικούς μοναχούς του, όσο πολλοί, όσο μεγάλοι κι αν είναι αυτοί. Το μεγαλείο του κρύβεται στο ότι αποτελεί τόπο αναπαύσεως του Θεού. Όπως για άγνωστους σε μάς λόγους, σε μερικές εικόνες, που ιστορούν το ίδιο πρόσωπο με άλλες, συγκαταβαίνει διαφορετικά, και δίνει ειδική χάρη σε αυτές που δεν δίνει στις υπόλοιπες, όπως μεταξύ των δώδεκα αγαπημένων μαθητών Του είχε και τον ηγαπημένον, όπως ανάμεσα στους λαούς του επιλέγει και τον περιούσιον, όπως μόνον σε συγκεκριμένα σημεία, την κολυμβήθρα της Βηθεσδά ή του Σιλωάμ, επιτελεί τα θαύματα της φανερώσεώς Του, έτσι επιλέγει και τόπους μέσα στη δημιουργία Του που εκφράζει ιδιαίτερα την Χάρη Του. Το Άγιον Όρος είναι το Όρος του Θεού.

*Εισήγηση Σεβ.Μητρ.Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ.Νικολάου στο Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο «Ρωσία, και Άθως. Χιλιετία πνευματικής ενότητος» που έγινε στην Μόσχα 1-4 Οκτωβρίου2006.

Πηγή: Περιοδικό Πεμπτουσία, τ. 22 Δεκέμβριος 2006 – Μάρτιος2007.

http://www.oodegr.com

Μάρκος ουχ υπέγραψεν...

Μια επιστολή που καταδεικνύει το ύψος της πνευματικής αρετής ενός Αγίου Μαχητή …του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού …Αναζητώντας στις μέρες μας έναν παρόμοιο Θεοφώτιστο πατέρα που θα φωτίσει τα σκοτάδια και θα απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που κάποια στιγμή πρέπει να απαντηθούν από χείλη Αρχιποιμένος ….διαβάζουμε με ευλάβεια στις μέρες που εορτάζεται η μνήμη του μια επιστολή αλήθειας και ομολογίας της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης …

«Μάρκος ουχ υπέγραψεν, λοιπόν εποιήσαμεν ουδέν» ακούστηκε τότε ....Θα βρεθεί σήμερα κάποιος να προκαλέσει μια παρόμοια παροιμιώδη αντίδραση σε αυτούς που ασίγητα προσπαθούν να μας απο Χριστοποιήσουν ;;;

«Αλλ' ο λόγος του Θεού και η δύναμις της αληθείας δεν περιορίζεται, μάλλον τρέχει και καρποφορεί»

Στόν οσιώτατο μεταξύ των ιερομονάχων και πνευματικών, και σε μένα, εν Χριστώ, πολύ ποθεινό και σεβασμιώτατο δεσπότη και αδελφό κύριο Θεοφάνη στον Εύριπο.

Οσιώτατε μεταξύ των ιερομονάχων και πνευματικών και σε μένα πολυπόθητε και σεβαστέ μου δέσποτα και αδελφέ, παρακαλώ τον Θεό να δίνη υγεία και σωματικώς στην αγιωσύνη σου, με τις άγιες ευχές της οποίας, και με το έλεος του Θεού, και εγώ υγιαίνω μέτρια στο σώμα. Να ξέρης ότι μετά την επιστροφή μας στην Κωνσταντινούπολη, επειδή ανέβηκε στο πατριαρχείο κάποιος από τους λατινόφρονες που υπέγραψαν, και μας ενοχλούσε, έφυγα από ανάγκη στην εκκλησία μου.

Αλλά και εκεί δεν βρήκα καμία ανάπαυσι, και επειδή αρρώστησα βαρειά, και πάθαινα ζημία και πειραζόμουνα από τους ασεβείς, διότι δεν είχα εντολή επίσημη, έφυγα και από εκεί με σκοπό να φύγω για το Άγιον Όρος.

Αφού πέρασα λοιπόν την Καλλίπολη και ενώ βρισκόμουν στην Λήμνο, εκεί κρατήθηκα και περιορίσθηκα από τον βασιλέα. Αλλ' ο λόγος του Θεού και η δύναμις της αληθείας δεν περιορίζεται, μάλλον τρέχει και καρποφορεί. Έτσι οι περισσότεροι από τους αδελφούς παίρνοντας θάρρος από την δική μου εξορία, βάζουν κάτω από τον έλεγχο τους αλιτηρίους και παραβάτες της ορθής πίστεως και των πατρικών θεσμών, και τους διώχνουν αυτούς από παντού ως καθάρματα, και ούτε τους ανέχονται να συλλειτουργούν, ούτε να τους μνημονεύουν τελείως ως Χριστιανούς.

Μαθαίνω δε ότι χειροτονήθηκε από τους λατινόφρονες ως μητροπολίτης Αθηνών κάποιο νεαρό άτομο του Μονεμβασίας, το οποίο μένοντας εκεί συλλειτουργεί αδιάκριτα με τους λατίνους και χειροτονεί παράνομα όσους και όποιους βρεί.

Ζητώ λοιπόν από την αγιωσύνη σου, όπως, αφού αναλάβει τον ζήλο για τον Θεό, ως φίλος και άνθρωπος του Θεού και της αληθείας, αλλά και του Αγίου Ισιδώρου γνήσιος μαθητής, να συμβουλεύεις τους ιερείς του Θεού να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την επικοινωνία μαζί του, και ούτε να συλλειτουργούν μαζί του, και τελείως να μην τον μνημονεύουν, όχι αρχιερέα μόνον αυτόν, αλλά λύκο μισθωτό να τον θεωρούν. Καθόλου να μην λειτουργούν σε λατινικές εκκλησίες, για να μην έρθη πάνω μας η οργή του Θεού, όπως ήρθε πάνω στην Κωνσταντινούπολι, για τις εκεί παρανομίες που έγιναν.

Να ξέρης δε καλά ότι η ψευδοένωσις με την χάρι και την δύναμι του Θεού πολύ σύντομα θα διαλυθή και το δόγμα των Λατίνων, αντί να καθιερωθή με την ψευδοσύνοδο, κάτι που πολύ το επεδίωκαν, ακόμη περισσότερο ανατράπηκε και ελέγχθηκε και παντού καταγγέλλεται ως βλάσφημο και δυσσεβές. Και αυτοί οι ίδιοι οι οποίοι το επικύρωσαν, δεν τολμούν να ανοίξουν το στόμα τους και να το υποστηρίξουν. Ο δε καλόγερος του δικού σου μισθωτού και όχι ποιμένος, ο πιο πάνω αναφερθείς Μονεμβασίας, αν και πήρε από τον βασιλέα το Ηγουμενείο του Προδρόμου, οι καλόγηροί του ούτε τον μνημονεύουν, ούτε τον θυμιάζουν καθόλου ως χριστιανό, αλλά τον έχουν μόνον για τον τύπο, σαν κάτι παραπεταμένο.

Και ο βασιλεύς, αν και τα μαθαίνει αυτά, δεν λέγει τίποτε, αλλά και φανερά ομολογεί ότι μετανοεί για όσα έγιναν, και ρίχνει την ευθύνη σε όσους συμφώνησαν και υπέγραψαν. Φεύγετε και σείς, αδελφοί, την κοινωνία με τους ακοινώνητους, και την μνημόνευσι των αμνημόνευτων. Να, εγώ ο Μάρκος ο αμαρτωλός σας λέγω ότι εκείνος που μνημονεύει τον Πάπα ως ορθόδοξο αρχιερέα, είναι υποχρεωμένος να εφαρμόση στο σύνολό του όλον τον παπισμό μέχρι και αυτό το ξύρισμα της γενειάδος.

Και όποιος έχει φρόνημα λατινικό, θα κριθή με τους Λατίνους και θα θεωρείται παραβάτης της πίστεως. Οι άγιες σου ευχές να μας συνοδεύουν. Στον ευλογημένο άρχοντα κύριο Κωνσταντίνο Κοντοπετρή και στους λοιπούς άρχοντες που μας φιλοξένησαν την μετάνοιά μου και ευλογία από τον Θεό.

Ο Εφέσου Μάρκος

Απο το : «Γνωρίζετε το αληθινό πρόσωπο του Παπισμου;» (Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ο Χριστός μέσα μου πάντα ....

Ο Γέροντας 'Ιάκωβος Τσαλίκης εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια. Γιατί δεν κοινωνάς; τη ρώτησε μία μέρα ο ιερέας της ενορίας της. Μου έβαλε κανόνα ο π. 'Ιάκωβος, απάντησε Εκείνη, και του είπε την αιτία. Όχι γιαγιά, μη στενοχωριέσαι. Αυτός είναι αγράμματος καλόγερος. Εγώ είμαι μορφωμένος και σόι λύνω τον κανόνα. Νά έρθεις την Κυριακή νά σε κοινωνήσω. Καθώς όμως πλησίασε ή γιαγιά νά μεταλάβει, ένιωσε στο στόμα της την άγία λαβίδα άδεια και κρύα, δεν κατάλαβε τη γεύση της-θείας Κοινωνίας. Το θαυμαστό γεγονός επαναλήφθηκε άλλες δύο Κυριακές, όπότε ή γυναίκα ανησύχησε και ξαναπήγε στο γέροντα 'Ιάκωβο. Παιδί μου, της είπε εκείνος, ο κανόνας δεν λύνεται. Πρέπει νά κάνεις τον κανόνα πού σου έβαλα. Το 1987, ο π. Ιάκωβος εξομολόγησε μία κοπέλα, αλλά της απαγόρευσε νά κοινωνήσει. Εκείνη τότε επισκέφθηκε κάποιον επίσκοπο, πού της επέτρεψε τη θεία μετάληψη. Όταν όμως πλησίασε νά κοινωνήσει, ή άγία λαβίδα μπήκε άδεια στο στόμα της. Αυτό ο παράδοξο και θαυμαστό επαναλήφθηκε κι άλλη φορά, όπότε ή κοπέλα τρόμαξε, μετανόησε και πήγαινα εξομολογηθεί πάλι στον π. 'Ιάκωβο.

ΟΤΑΝ κοινωνώ τούς ανθρώπους, διηγιόταν χαρακτηριστικά άλλοτε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος, ποτέ δεν κοιτάζω τα πρόσωπά τους. Μερικές φορές όμως μου λέει ο λογισμός νά τα κοιτάξω. Τότε βλέπω μερικά πρόσωπα νά έχουν μορφή σκύλου, πιθήκου ή άλλων ζώων. Είναι φοβερή ή μορφή τους. Βλέπω όμως και μερικά ήρεμα και ιλαρά πού μετά τη θεία μετάληψη λάμπουν σαν τον ήλιο. μία φορά του είπε κάποιος συλλειτουργός του: Μ' έκαψε ή θεία Κοινωνία!... Εγώ, απάντησε ο γέροντας, δεν αισθάνθηκα νά με καίει. Αντίθετα, ζούσε τόσο έντονα τη μέθεξη του δεσποτικού Σώματος, ώστε ανακαινιζόταν ψυχικά και σωματικά. Σήμερα πού κοινώνησες, είπε σ' ένα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πώς αισθάνεσαι; Εγώ αισθάνομαι έτσι πάντοτε. Ό Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα.

Θαύματα και αποκαλύψεις απο τη Θ.Λειτουργία (έκδοση Ι.Μ.Παρακλήτου )

Η φωνή που δεν θα πάψει ποτέ να ηχεί...

Τριάντα χρόνια νηστείας και σιωπής….ούτε τα θηρία του δρυμού δεν μπορούν να το αντέξουν !Το λιοντάρι ξεγελάει την πείνα του με τους ήχους του βρυχηθμού του , το δέντρο θροϊζει , όταν ο άνεμος πλησιάζει τα φύλλα του .

Εσύ όμως ούτε θροϊζεις ,ούτε βρυχάσαι ,ούτε βογγάς.

Ούτε θρηνείς , ούτε το τραγούδι σου ηχεί μέσα στην ερημιά!

Πές μου είσαι άνθρωπος; Ποιό είναι το όνομά σου ; Θα θελήσεις ποτέ με κάποιον να μιλήσεις ;

«Η φωνή , η φωνή , η φωνή :Εγώ είμαι η φωνή ….

Όμως Εκείνος είναι ο λόγος του Θεού . Απεσταλμένος είμαι στα παιδιά του Ισραήλ για να τους φωνάξω: μετανοείτε ω άνθρωποι. Δείτε , έρχεται Εκείνος !

Καλούς καρπούς ποιείτε , ο καθένας κατά τη δύναμή του .

Ιδού ,ιδού :Έρχεται –ω θαύμα θαυμάτων- καταμεσής των υδάτων κρύβεται το πυρ εξ ουρανού !Ιδού ο Αμνός του Θεού βαδίζει εν μέσω λύκων. Λύκοι ξεπλύνετε στο νερό τη θηριώδη φύση σας ! Τριάντα χρόνια σιωπής και νηστείας :τι απομένει από το σώμα σου , εκτός από τη φωνή σου ; Το ξεραμένο σώμα σου δεν είναι παρά μια σκιά της φωνής σου , η οποία κηρύσσει το νέο :δείτε , ο Θεός ήρθε σ εμάς!

Το ξεραμένο σώμα σου ήταν ένα καλάμι που το έσπασε ο Ηρώδης . Όμως η φωνή εξακολουθεί , έτι και έτι, και κανένας δεν μπορεί να τη φιμώσει .Τίνος φωνή είναι αυτή , που στο άκουσμά της και οι αιώνες ακόμη ,τρέμουν ; Ενός πεινασμένου λιονταριού ; Όχι , όχι-ενός ανθρώπου της πίστεως.

Ύμνος στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο .

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς , από ένα αριστουργηματικό και αποκαλυπτικό ταξίδι...

Το βιβλίο : Ο Πρόλογος της Οχρίδας(Ιανουάριος) ./Εκδόσεις Άθως

Εν Ιορδάνη ...στο Αϊβαλί

Στα θαλασσινά τα μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ' από τη Λειτουργία των Θεοφανίων. Έτσι τον ρίχνανε και στην πατρίδα μου, κ' ήτανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο.Ξεκινούσε η συνοδεία από τη μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ' ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουργία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορτή πιο επίσημη. Οι ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κ' οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελλαθήκαμε και κάναμε την ψαλμωδία μας σαν ανάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς.Σαν φτάνανε στ' Αγγελή τον Γιαλό, όπως λέγανε κείνη την ακρογιαλιά, ο δεσπότης με τους παπάδες ανεβαίνανε σε μια μεγάλη σανιδωτή σάγια εμορφοσκαρωμένη, για να κάνουνε τον Αγιασμό. Ο κόσμος έπιανε την ακρογιαλιά κι ανέβαινε ο καθένας όπου εύρισκε, για να μπορεί να βλέπει. Τα σπίτια πού ήτανε ένα γύρο γεμίζανε κόσμο. Οι γυναίκες θυμιάζανε από τα παραθύρια. Από το μέρος της θάλασσας ήτανε μαζεμένα ίσαμε εκατό καΐκια και βάρκες αμέτρητες, με τις πλώρες γυρισμένες κατά το μέρος πού στεκότανε ο δεσπότης. Έτσι πού ήτανε παραταγμένα τα καΐκια, μοιάζανε σαν αρμάδα πού θα κάνει πόλεμο. Πιο ανοιχτά, κατά το πέλαγο, έβλεπες φουνταρισμένα τα μεγάλα καΐκια, γεμάτα κόσμο και κείνα. Άλλα πάλι είχανε περιζωσμένες τις βάρκες πού βρισκόντανε γιαλό, κ' ήτανε κι αυτά γεμάτα κόσμο, προ πάντων θαλασσινοί και παιδομάνι.Σ' αυτά τα μέρη κάνει πολύ κρύο, και τις πιο πολλές φορές οι αντένες των καραβιών ήτανε χιονισμένες, ένα θέαμα πολύ έμορφο. Απάνου στα ξάρτια και στις σκαλιέρες, στις γάμπιες και στα μπαστούνια των καραβιών ήτανε σκαλωμένοι πλήθος θαλασσινοί, μεγάλοι και μικροί. Η θάλασσα ήτανε κοιμισμένη, μπουνάτσα. Κρούσταλλα κρεμόντανε από τα ξάρτια σε πολλά καΐκια. Κρύο τάρταρος. Στην κάθε βάρκα από κείνες πού είχανε κοντοζυγώσει στη στε­ριά και περιμένανε να πέσει ο Σταυρός στη θάλασσα, στεκόντανε από ένα - δυο νοματέοι απάνω στην πλώρη, ενώ άλλοι δυο ήτανε στα κουπιά. Αυτοί πού στεκόντανε ορθοί στην πλώρη, ήτανε ολόγυμνοι, εξόν ένα άσπρο βρακί πού φορούσανε σαν πεστιμάλι. Οι πιο πολλοί ήτανε σαν θεριά, χεροδύναμοι, πλαταράδες, χοντρολαίμηδες, μαλλιαρόστηθοι, τα κορμιά τους ήτανε κόκκινα από το κρύο. Τα ποδάρια τους ήτανε γερά και φουσκωμένα σαν αδράχτια, θαλασσάνθρωποι, γεμιτζήδες, κοντραμπατζήδες, ψημένοι με τ' αλάτι. Οι πιο πολλοί είχανε ριχμένες στις πλάτες τις γούνες τους, για να μην παγώσουνε, Ένα - δυο όμως στεκόντανε γυμνοί και κάνανε κάπου - κάπου τον σταυρό τους. Μα το μάτι τους ήτανε καρφωμένο στο μέρος πού θα 'ριχνε τον Σταυρό ο δεσπότης.Ανάμεσα στους γυμνούς ήτανε ο Κωστής ο Γιωργάρας, ο Στρατης ο Μπεκός, ο Γιωργής ο Σόνιος, ο Δημητρός ο Μπούμπας, Πέτρος ο Κλόκας, ο Βασίλης ο Αρναούτης, ο παλαβό - Παρασκευάς κι άλλοι. Σαν να τους βλέπω μπροστά μου. Ο Γιωργάρας ήτανε μιαν ανθρωπάρα θηρίο, σαν Κουταλιανός, με μουστάκια μαύρα, μ' έναν λαιμό σαν βαρέλι. Είχε δεμένο στο κεφάλι του ένα μαντίλι κ' ήτανε ίδιος κουρσάρος. Ακουμπούσε απάνω σ' ένα κοντάρι, λες κ' ήτανε ο Ποσειδώνας ζωντανός. Ο Δημητρός ο Μπούμπας ήτανε ένα άλλο θεριόψαρο, χοντρός και κοντόφαρδος, μαυριδερός σαν Σαρακηνός, και καθότανε ανεκούρκουδος, σκεπασμένος με τη γούνα του, με το μάτι του καρφωμένο στον δεσπότη. Ο Πατσός ο Αράπης, ο λεγόμενος παλαβό - Παρασκευάς, είχε γένεια κατσαρά και κόκκινα και το πετσί του ήτανε από φυσικό του κόκκινο. Στο κορμί ήτανε αντρειωμένος και σβέλτος σαν τζαμπάζης και δεν χαμπάριζε ολότελα από κρύο. Στο σουλούπι ήτανε ίδιος Ρούσος. Αυτός ήτανε ανεβασμένος απάνω στα ξάρτια σε μια μπρατσέρα φουνταρισμένη, και στεκότανε δίχως να σαλέψει, σαν τ' άγαλμα. Μυστήριο πώς δεν πάγωνε! O Πέτρος ο Κλόκας ήτανε ο μονάχος πού δε φορούσε βρακιά. Αυτός ήτανε ευρωπαϊσμένος, φορούσε στενό πανταλόνι και ναυτικό σκουφί. Στο κορμί ήτανε λιγνός και μάγκας στο σχέδιο. Τα χέρια του τα 'χε μπλεγμένα μπροστά στο στήθος του και σουλατσάριζε απάνω στη βάρκα, ολοένα μιλούσε κ' έκανε και κάμποσα θεατρικά.Σαν σίμωνε λοιπόν η συνοδεία στη θάλασσα, κι ακουγότανε από μακριά η ψαλμωδία, γινότανε μεγάλος αλαλαγμός απάνω στις βάρκες. Οι βουτηχτάδες πετούσανε τις γούνες τους κ' οι άλλοι τραβούσανε τα κουπιά, για να 'ναι οι βάρκες τους κοντά στο μέρος πού θα 'πεφτε ο Σταυρός. Άλλοι φωνάζανε από τα ξάρτια, άλλοι μαλώνανε, άλλοι ανεβαίνανε στις κουπαστές για να δούνε. Τέλος φτάνανε οι στρατιώτες και ταχτοποιούσανε τον κόσμο. Μπροστά πήγαινε ο αξιωματικός ο Τούρκος κι άνοιγε τον δρόμο να περάσει ο δεσπότης, κ' έλεγε: «Γιόλ βέριν εφεντιά!» - δηλαδή: «Κάνετε δρόμο στον αφέντη!» Ο στρατός αραδιαζότανε σε παράταξη κ' οι ψαλτάδες ψέλνανε πολλές φορές «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε». Στο τέλος το 'ψελνε κι ο δεσπότης κ' έριχνε τον Σταυρό στη θάλασσα. Αλαλαγμός σηκωνότανε μέσα στη θάλασσα. Οι βάρκες και τα καΐκια καργάρανε τα κουπιά και τρακάρανε το 'να τ' άλλο. Οι πλώρες χτυπούσαμε η μια την άλλη. Κουπιά, κοντάρια, καμάκια, απόχες μπερδευόντανε μεταξύ τους. Οι βουτηχτάδες πέφτανε στο νερό κ' ή θάλασσα άφριζε σαν να παλεύανε σκυλόψαρα. Πολλοί απ' αυτούς κάνανε ώρα πολλή ν' ανεβούνε απάνω, παίρνανε μακροβούτι και ψάχνανε στον πάτο να βρούνε τον Σταυρό. Για μια στιγμή φανερωνότανε κανένα κεφάλι και βούλιαζε γλήγορα πριν να το δεις.Άξαφνα βγήκε ένα κεφάλι με κόκκινα γένεια κ' ένα χέρι ξενέρισε και βαστούσε τον Σταυρό. Ήτανε ο παλαβό - Παρασκευάς. Με δυο - τρεις χεροβολιές κολύμπησε κατά το μέρος του δεσπότη και σκάλωσε στην αραξιά. Έκανε μετάνοια και φίλησε το χέρι του κ' έδωσε τον Σταυρό. Ο δεσπότης τον πήρε, τον ασπάστηκε και τον έβαλε στον ασημένιο δίσκο κ' υστέρα έδωσε τον δίσκο στον Παρασκευά. Οι ψαλτάδες πιάσανε πάλι και ψέλνανε κι ο κόσμος αλάλαζε. Ύστερα η συνοδεία τράβηξε πάλι για την εκκλησιά. Ο Παρασκευάς θεόγυμνος, με τον δίσκο στα χέρια, γύριζε στους μεγάλους καφενέδες και στις ταβέρνες κ' έρριχνε ο κάθε ένας ό,τι ρεγάλο ήθελε. Τόσες ώρες ολόγυμνος και βρεμένος, με παγωμένο βρακί, μήτε κρύωνε, μήτε κάνε τους ώμους του δεν ανεσήκωνε. Όπως ήτανε κοκκινογένης αστακόχρωμος, έλεγε κανένας πώς ήτανε ο Σκύθης Ανάχαρσις, πού γύριζε τον χειμώνα γυμνός μέσα στην Αθήνα τα παλιά τα χρόνια, κ' οι Αθηναίοι τον ρωτούσανε γιατί δεν κρυώνει, κι αυτός αποκρινότανε πώς όλο το κορμί του είναι σαν το κούτελο, πού δεν κρυώνει ποτές.Την ώρα πού έπεφτε ο Σταυρός στη θάλασσα, όλα τα καΐκια και τα καράβια, πού ήτανε φουνταρισμένα ανοιχτά στο πέλαγο, γυρίζανε την πλώρη τους κατά την Ανατολή, από κει πού ήρθε ο Χριστός στον κόσμο.

Του Φώτη Κόντογλου από το αριστουργηματικό :

«Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»