Φωτιά που καίει ...

  Στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 1967, ἡμέρα Σάββατο καὶ ὥρα 3 μ.μ. ἐπῆγα στὰ Μετέωρα, γιὰ νὰ προσκυνήσω καὶ ὠφεληθῶ ψυχικά. Τὴν Κυριακὴ ἐλειτούργησα στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως καὶ τὴν Δευτέρα στὸν ῞Αγιο Στέφανο, νυκτερινή. Χαρὰ Θεοῦ καὶ εὐλογία Κυρίου. ᾿Αφοῦ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐπέστρεψα στὸ χωριό μου, μὲ εἰδοποίησαν ἀμέσως νὰ πηγαίνω νὰ κοινωνήσω τὴν γριά, Ζωὴ ᾿Αντωνίου Γκαγκαστάθη, ποὺ ἦταν ἀπὸ καιρὸ κατάκοιτη, περίπου 85 ἐτῶν. ᾿Επῆγα, καὶ μόλις τὴν κοινώνησα τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων, ἀμέσως ἐφώναξε: μὲ ἔκαψεν ἡ Κοινωνία, φωτιὰ ἔχω, δός τε μου νερὸ νὰ πιῶ, καίγομαι. Μὲ καίει μέσα... Στὶς λίγες ὧρες ποὺ ἔζησε φώναζε συνέχεια, κάηκα ἡ καϋμένη. Κατόπιν παρέδωκε τὸ πνεῦμα της. Αὐτὸ ἦταν θαῦμα, διότι αὐτὴ εἶχε καιρὸ νὰ ἐξομολογηθῆ καὶ εἶχεν ἄστατο χαρακτῆρα. Εἶχε τὸ δαιμόνιο τῆς καταλαλιᾶς. ῞Οπου πήγαινε, πάντα ἔλεγε διάφορα ἄσχημα λόγια γιὰ τὸ παιδί της, τὴν νύφη της κλπ. Πάντα καταλαλοῦσε. Δὲν σταματοῦσε καθόλου. ῞Ολοι τὴν ἔβλαπταν καὶ ἀπὸ κανένα δὲν ἔμενε εὐχαριστημένη. Εἶχε καὶ τὸ δαιμόνιο τῆς γαστριμαργίας. Μέχρι τῆς ὥρας τοῦ θανάτου της ἔλεγε συνέχεια καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν ἔδειξε ὁ Θεὸς τὸ θαῦμα. ᾿Αναξίως ἐκοινώνησε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καὶ ἐφώναζε ὅτι μὲ ἔκαψε ἡ Θεία Κοινωνία. Καὶ μετὰ τὸν θάνατό της τὸ στόμα ἔστεκεν ἀνοικτόν, ὡσὰν νὰ ἤθελε νὰ λέγη ἀκόμη. – 2 – Αὐτὸ τὸ γράφω ὡς ἱερεὺς καὶ ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ, γιὰ νὰ εὑρίσκεται γεγραμμένον καὶ ἀναγνωσθῆ ἀπὸ ἄλλους, πρὸς γνώση καὶ συμμόρφωση, γιὰ νὰ περιοριζόμεθα καὶ ἔχουμε ἀγάπη μὲ τὰ παιδιά μας καὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ νὰ ἐξομολογούμεθα. Πρέπει νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ πνευματικοῦ μας πατρός. Καὶ αὐτὴ πολλὲς φορὲς ἐξομολογήθη, ἀλλὰ ἐκεῖ φαίνεται τὰ ἄκουε καὶ ἐκεῖ ἔμεναν. ῾Ο Θεὸς θέλει καθαρὰ ἐξομολόγηση καὶ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, γιὰ νὰ μὴ πάθουμε καὶ ἐμεῖς σὰν τὴν ὡς ἄνω γραῖα καὶ τιμωρηθοῦμε αἰώνια εἰς τὴν κόλαση τοῦ διαβόλου. 

Μία καταγραφὴ - μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ῾Ιερέως π. Δημητρίου Γκαγκαστάθη († 1975)

Τούτες τις μέρες ο άνεμος της Θεομαχίας μας κυνηγά ! Δυστυχώς υπάρχουν φωνές ακόμα και ρασοφόρων που λυσσαλέα και απροκάλυπτα πλέον βάλλουν κατά της Ορθοδοξίας και της μυστηριακής και αταλάντευτα Χριστοκεντρικής θεώρησής της .

Τόσο λυπηρό το πρόσφατο παράδειγμα Ορθοδόξου ιερέα από τον ευλογημένο Νότο που μας μεταφέρθηκε μέσω αναδημοσίευσης …

Επιχειρηματολογεί υπέρ της αλλαγής στην μέθοδο της μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας δια της κοινής Αγίας Λαβίδος λόγω της σημερινής ασθένειας του κορονοϊού .
Ισχυρίζεται , ότι όταν καθιερώθηκε ο τωρινός τρόπος , υπήρχε άγνοια περί των υγειονομικών κανόνων !!
Επίσης ότι η ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος δεν προεξοφλεί και το αμόλυντο , διότι παρουσιάζονται ζευγάρια που παντρεύονται με το Ορθόδοξο δόγμα και χωρίζουν, όπως επίσης υπάρχουν και ασθενείς που πεθαίνουν μετά το ευχέλαιο !!
Επομένως και όσοι μεταλαμβάνουν από την ίδια λαβίδα , φυσικά και θα κολλήσουν ο,τι το μεταδοτικό υπάρχει !!

Πλάνης σοφίσματα, με τα οποία πλήρως διαστρεβλώνεται το μυστήριο που υπηρετεί (θέλουμε να πιστεύουμε) εδώ και 25 έτη! Το τραγικό είναι ότι ο συγκεκριμένος λειτουργός του Υψίστου τελεύει κάθε ιεροπραξία του με το δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών …
Δεν θέλουμε να σκεφτούμε πως η ορθογραφία της δικής του ψυχής μάλλον εκείνο το η το αντικαθιστά με το υ …

Θαρρείτε όμως πάτερ ότι όποιος μεταλαμβάνει, είναι εξ ορισμού απρόσβλητος από την φωτιά που κατακαίει, όποιον αναξίως πλησιάζει τα θεία δώρα ;
Κρίμα και κατάκριμα θα είναι για εκείνον τα άχραντα μυστήρια !
Κανείς φυσικά δεν είναι άξιος ...
Με λαβωμένη πάντα την ψυχή και ως ασθενείς προσερχόμαστε να μεταλάβουμε τον Φιλάνθρωπο Ζωντανό Θεό και να θεραπεύσουμε τις πληγές μας!
Μα για τον βαπτισμένο Χριστιανό Ορθόδοξο που πλησιάζει χωρίς φόβο Θεού, ανεξαίρετη αγάπη, αμετανόητος και ανεξομολόγητος, χωρίς να πιστεύει ότι θα λάβει μέσα του ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ , θα επιτρέψει ο μόνος Ακήρατος Κύριος να μεταλάβει ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, όπως η γιαγιούλα που κοινώνησε κάποτε ο Άγιος παπά Δημήτριος Γκαγκαστάθης!

Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος.

Αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου , μόνο όσοι εν μετανοία πιστεύουν και βιώνουν με γνήσιο φρόνημα την Ορθόδοξη πίστη του Χριστού μας , όπως την διεφύλαξαν οι Άγιοι Πατέρες και Πρόμαχοι θα μείνουν απρόσβλητοι από οτιδήποτε το μιαρό και νοσογόνο κυκλοφορεί εντός του Ναού –Σώματος Θεού.

Αλλά ας σκεφτούμε και κάτι τελευταίο .

Μόνο αυτοί, οι πλέον διωκόμενοι και λοιδωρούμενοι , θα προσέρχονται από εδώ και στο εξής στην Θεία μεταλαβιά.
Είναι οι ίδιοι -πόσο απέχεις από αυτούς ταλαίπωρε εαυτέ μου-που αντιλαμβάνονται τον πόνο και την ασθένεια στην ζωή τους ως στάδιο αρετών και ευλογία .
Είναι οι ίδιοι που εμπιστεύονται ολοκληρωτικά και απροϋπόθετα την πρόνοια του Αγίου Θεού!
Είναι οι ίδιοι που δεν ψελλίζουν μόνο, αλλά βιώνουν το οτι ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου είναι Ένας και μόνο !

Οι υπόλοιποι, αυτοδικαιούμενοι , διατυπώνοντας συχνά ασύλληπτους ακροβατισμούς μιας στεγνής και άγευστης Χριστού λογικής, ταμπουρωμένοι πίσω από τα προπετάσματα της παραμορφωμένης υπακοής και της μονοδιάστατης αγάπης προς τον πλησίον, θα μείνουν μακριά από το Άγιο Ποτήριο και από το οτιδήποτε βρύει την θεία Χάρη άχρι …εμβολίου…

Και έπειτα από πολλούς καιρούς, ίσως κατόπιν διαβεβαιώσεως των ειδικών και των στατιστικών αλγορίθμων … ξαναπλησιάσουν μια –δυο φορές τον χρόνο, έτσι για το καλό…

Νώντας Σκοπετέας

06-08-2020

Ο κύριος καθηγητής… ( Ανακοπή και ...όρθιοι)

Ο κύριος καθηγητής . Ο σεβάσμιος , ο συνεπής , ο ευκαίρως ακαίρως διδακτικός. Παράδειγμα προς μίμηση . Πρώτος στο νοσοκομείο . Μια ώρα πριν να αρχίσει η νέα μέρα. Ένα κερί στον Άγιο Παντελεήμονα απαραιτήτως και έπειτα στο γραφείο του. Σοβαρός , πράος , καταδεκτικός, αυστηρός και ευγενής συνάμα. Δεν σε διόρθωνε ποτέ χωρίς λόγο, μόνο για να σε επιπλήξει όπως σε κάποιους φαινόταν. Σε ανύποπτο χρόνο καταλάβαινες ότι πάσχιζε να μεταδώσει την πολύτιμη γνώση του. Να την πολλαπλασιάσει δωρίζοντάς την.    Καύχημα η συμπόρευση μαζί του στα πρώτα βήματα των νέων Ιατρών .  Η πρακτική τους περίοδος …Ο ακρογωνιαίος λίθος μιας συναρμογής με τον πόνο και τον άνθρωπο ως το τέλος και την αρχή του αιωνίου,   εκεί που πόνος και η λύπη , της χαράς ο όλεθρος  δεν θα υπάρχει… Τουλάχιστον έτσι το έβλεπε ο ειδικευόμενος Χρήστος και χαιρόταν τόσο που σε αυτήν την τόσο σημαντική περίοδο της ζωής του είχε να ρουφά αξεδίψαστα από την γνώση , την σοφία και την ανόθευτη πίστη του καθηγητή του . Μονάδες βραχείας νοσηλείας, εξωτερικά ιατρεία, άλγη , νοσήματα, σύνδρομα ,λοιμώξεις, , δυσπλασίες, διαταραχές , ανισορροπίες… Όλα αυτά τα οικεία στον πόνο  και ανοίκεια στην χαρά,    μέσα του να λαμβάνουν απερινόητες διαστάσεις. Αυτό που τότε  τον συνέπαιρνε,  ήταν ότι ένιωθε πως όλα αυτά θα προσπαθούσε με όλην την δύναμη της ψυχής του συνεχώς  να τα αντιστρέφει… Τότε που ήταν νέος και ο ενθουσιασμός του τον έκανε κάποτε-κάποτε να αισθάνεται σαν ένας μικρός Θεός,  για τον οποίο τα αδύνατα γίνονται δυνατά . Γι αυτό  και εκείνη την μέρα που ο κύριος καθηγητής βγήκε για λίγο απ τον ειρμό της διδαχής και τους μίλησε κοιτώντας τους έναν-έναν βαθιά μέσα στα μάτια, σάστισε κάπως …Δεν τον είχαν συνηθίσει τόσους μήνες τώρα να τους μιλά έτσι …

-Παιδιά μου , να γνωρίζετε πως εδώ μέσα θα συναντήσετε πολύ δύσκολες, μαρτυρικές περιπτώσεις πόνου …Ξέρετε , να το θυμάστε αυτό που σας λέω , θα έρθουν στιγμές που θα εύχεστε για εσάς τους ίδιους να φύγετε από ανακοπή και όρθιοι …

Ανακοπή και όρθιοι …Και έγινε αυτή η φράση του καθηγητή τους το συνθηματικό και το θυμητικό του. Ανακοπή και όρθιοι λέγαν μεταξύ τους και καταλάβαιναν ότι έρχεται ο κύριος καθηγητής ! Δεν πέρασε πολύς χρόνος για να εμπεδώσουν πλήρως αυτό το σύνθημα. Ο πόνος οντότητα ! Αψηλάφητος σαν την ψυχή μα κι αυτός  υπαρκτός και ακοίμητος!   Δεν είχε περάσει μέρα που ο Χρήστος να μην συλλογιστεί αυτό το…ανακοπή και όρθιοι . Δεν του ταίριαζε , ιδίως όταν θυμόταν εκείνη την επαναλαμβανόμενη ευχή στο νυχθήμερο της Εκκλησίας που την γνώριζε από στήθους… «Έτι δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθήναι ….από λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφύλιου πολέμου και αιφνίδιου θανάτου». Αιφνίδια η ανακοπή …αλλά μακάριος και όποιος γρηγορεί σκεφτόταν αμέσως  …Μόνο έτσι ανακοπή και όρθιοι… Νήφοντες και γρηγορούντες,  σαν τον κύριο καθηγητή !

Ένα πρωί καλοκαιριού έφεραν  στον όροφό του μια γερόντισσα γύρω στα 100 . Με υγρή γάγγραινα πολύ προχωρημένη η γιαγιούλα. Πόνος,  σήψη, νέκρωση …  Άκουσε δίπλα του έναν συνάδελφο. Απόρησε εκείνος  μαζί του:

 -Βρε …ανακοπή και όρθιοι …Καλά,  της  έκανες εισαγωγή ;

-Φυσικά , να ανακουφιστεί η ψυχούλα …Έτσι να την αφήσουμε ; 

Της έφτιαξε κανονικά την καρτέλα … Ήξερε πως μετρούσε λίγες ακόμα ώρες  …Απαγορευτικός ο ακρωτηριασμός . Δεν θ άντεχε ούτε δευτερόλεπτο …Της έβαλε ισχυρό παυσίπονο στον ορό …Ήρθε έπειτα από λίγο ο κύριος καθηγητής με τους υπόλοιπους …Διάβασε την καρτέλα …Κοίταξε την γριούλα με αληθινή αγάπη …Εκείνη την στιγμή είχε σηκώσει αυτή τα μάτια της ψηλά και άρχισε να φωνάζει …Πέτρο , Πέτρο ,  έλα που είσαι ; Γύρισε προς το μέρος τους …

-Μάλλον παιδιά  έχουμε κάτι υπέρλογο ενώπιόν μας … Κάποια μορφή ενόρασης …

Κρυφογέλασαν μερικοί …Τους επέπληξε εκείνος με μια ματιά ! Έκπληκτοι έμειναν όλοι,  όταν ύστερα από ελάχιστα ακούστηκε ξανά η φωνή της γιαγιούλας.

-Δεν φωνάζω τον Άη Πέτρο παιδί μου …Τον γιό μου , τον Πέτρο μου, φωνάζω που είναι έξω ! 

-Χρήστο , πήγαινε γρήγορα και  βρες τον γιό της γιαγιάς, αμέσως βρες τον και φερ τον εδώ  ! Πρώτη φορά τον είδαν έτσι …Αμήχανο , συγκλονισμένο …

Ήρθε έπειτα εκείνος, ο Πέτρος  . Σχεδόν στα 80 του . Ίσα που έσερνε τα βήματά του . Τον άφησαν μαζί της …Ως το βράδυ που κοιμήθηκε αυτή . Ως το τέλος,  με μια οξυδέρκεια και μια γαλήνη στην φωνή της . Έλεγε συνέχεια δόξα τω Θεώ !  Χριστιανά τέλη …σκέφτηκε ο Χρήστος , ο ειδικευόμενος τότε  γιατρός  . Το ανακοπή και όρθιοι του κυρίου καθηγητή  κλονίστηκε μπροστά της . Και εκείνου η όψη αυτό μαρτυρούσε το πρωί ! Την θαύμασε ο καθηγητής  την γερόντισσα . Μακάρισε το τέλος της . Την άσηπτη  ψυχή της !  Έκλαιγε σαν μωρό ο Πέτρος δίπλα της . Μαθήματα και διδαχές αλλεπάλληλες ! Τον άφησε όση ώρα ήθελε μέχρι να πει να την πάρουν για τα προβλεπόμενα . Δεν απόρησε μαζί του …Θυμήθηκε τον Γέροντα Τσαρούχη που έκλαιγε με αναφιλητά  μόλις κοιμήθηκε η αιωνόβια δική του μανούλα …Τον ρώτησαν κάποιοι τότε :

-Δάσκαλε γιατί κλαίς ; Τόσα χρόνια έζησε η μάνα σου . Μακάρι να πάρουμε όλοι τα χρόνια της!

–Δεν θρηνώ τον θάνατό της …τους απάντησε

-Κλαίω γιατί έφυγε ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη που με φώναζε παιδί μου … 

Δυο δεκαετίες μετά , ο κύριος καθηγητής έφυγε και αυτός . Ούτε από ανακοπή ούτε όρθιος ! Δεν ξαναακούστηκε από τα χείλη του το γνωστό σύνθημα …Ως την τελευταία στιγμή του θυμόταν εκείνο το περιστατικό .Μια από τις αλησμόνητες μέρες στην ειδίκευση των μαθητών του . Ένα αξέχαστο, ίσως το πιο πολύτιμο μάθημα που εκείνη η γιαγιούλα με το …ογδοντάχρονο παιδί της τους πρόσφεραν.  Ένας ο καθηγητής όλων τους . Ο μεγαλύτερος και αστείρευτος διδάχος …Ο πόνος …

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινό περιστατικό διασκευασμένο σε διηγηματική μορφή .

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ιατρό και αγαπητό αδελφό Χρήστο Δ. που μας το εμπιστεύθηκε .

Στης Μεγαλόχαρης την αποσκιάδα (2 παιδιά στην Τήνο παραμονή της Παναγίας)

Μόνο το δάκρυ μπορεί να περιγράψει κάπως αυτό που η καρδιά αισθάνεται σαν βρίσκεσαι στην Τήνο. Ένας μαγνήτης που διαρκώς την τραβά νύχτα και μέρα είναι η Μεγαλόχαρη Μάνα . Ένας ύμνος που δεν σταματά ούτε ελάχιστα να σε συγκλονίζει , καθώς ανεβαίνεις τον ανήφορό της : Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην . Αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν !

Στα δεξιά σου ο στενός διάδρομος , αναμένει τα γόνατα της ψυχής σου να συρθούν πάνω του . Αμέτρητα μάτια  σε κοιτούν κι όμως δεν θα νοιώσεις ποτέ πιο μόνος σου με την Μεσίτρια του κόσμου . Σαν φτάσεις μπροστά της και κλίνεις την κεφαλήν σου , καρτεράς το πιο γλυκό , μητρικό της χάδι και ένα δροσερό φύσημα ανακουφιστικό από τα πάνσεμνα χείλη της . Και μόλις απομακρυνθείς , αμέσως αρχίζεις να συλλογάσαι το πότε θα σε ξαναξιώσει και να βιώνεις τόσο μοναδικά και ανεπανάληπτα το παύλειο εκείνο ρήμα :

…τη ελπίδι χαίροντες͵ τη θλίψει υπομένοντες͵ τη προσευχή προσκαρτερούντες…

Στις αυλές της , στα βαπτιστήρια , στις δροσερές στοές των παρεκκλησιών , στα εξομολογητήρια , μαρτυρείται το μεγαλείο της πίστης μας . Της Ορθοδοξίας η μόνη θαυμαστή αλήθεια η θεραπευτική !

Νόσους ιάται και υγείαν δίδωσιν ψυχής και σώματος η πλούσια χάρις η ως ύδωρ άφθαστον εκ της Εικόνος βλύζουσα της Αγνής Θεοτόκου δεύτε προσέλθωμεν άνθρωποι ίνα λυτρωθώμεν του χείρονος!

Μέρες πολλές  βαστά  το γιορτάσι της Παναγιάς τον Αύγουστο  ! Από τα προεόρτια,  ως τα εννιάμερα της Αειπαρθένου!  Εσπερινοί , παρακλήσεις στις αυλές της ! Δεήσεις για της τορπιλισμένης Έλλης τις ψυχούλες! Παιάνες , εμβατήρια ,στεφάνια , στολισμοί , ανεμισμένα σύμβολα της πίστης και της πατρίδας ,φωταψίες,  μοσχομυριστός αέρας από ασίγαστη πύρα που λιβάνι λιώνει  σε αμέτρητα περβάζια !  Ολοχρονίς τα θαύματα ! Μα εκείνο το εσπέρας της παραμονής και έπειτα το ξημέρωμα της προσμονής της μετάστασης της Μάνας ! Μόνο την  σκιά της λαχταράς να απλωθεί πάνω απ τον καημό σου. Την αποσκιάδα της Μεγαλόχαρης που όσοι την ένιωσαν, δεν βαστάει πλέον η καρδιά τους εκείνη να  πικραίνουν,  και όλο και πιο αγνοί την ξαναπλησιάζουν. Δυο παιδιά ήρθαν γλυκά και μας συνάντησαν στο καλοκαιρινό θυμίαμα τούτου του βιβλίου , μας διηγήθηκαν τις θαυμαστές ιστορίες τους  και πήραμε τόση ευλογία, που φτιάχτηκαν λέξεις μνήμες σαν αντίδωρα σε πανέρια κατάγιομα , έτοιμα να μοιραστούν σε πιστές ψυχές άδολες ταπεινές  και ευλαβείς χωρίς υπόκριση. 

Η Ευπραξούλα απ το Αιτωλικό και ο Γιώργος απ την Αθήνα  ! Μικρή παιδούλα εκείνη στα χέρια της μανούλας της  κυρά Γιαννούλας. Πλήθος αμέτρητο , της ζέουσας πίστης ο συνωστισμός , ο συνέχων και συνθλίβων όχλος,  ο αψάμενος του Κυρίου,  που δεν αφήνει ούτε μια σπιθαμή γης ελεύθερη και που μόνο καρτερά να γονατίσει μπροστά στο πέρασμα της Μητέρας της Ζωής  το πανίερο.  Άρρωστη βαριά η κόρη  κι η μάνα ώρες τώρα με υπομονή προσμένει  να ακούσει το : θάρσει θύγατερ η πίστη σου σε έσωσε. Δάκρυα κυλούν ολοένα,  σαν από μακριά Την θωρεί να πλησιάζει μέσα στο θολωτό προσκυνητάρι της. Μέσα δεκαετίας του 1980 , απόγευμα παραμονής της Κοιμήσεώς της! Ναι , ήρθε και στάθηκε δίπλα της ! Μια γυναίκα με μια υπερκόσμια γαλήνια όψη,  ντυμένη στα  μαύρα ! Το άκουσε απ τα δικά της χείλη το θάρσει , μα και το ότι το παιδί θα έφευγε μετά από λίγο καιρό, αγιασμένο και έτοιμο για τα μέρη της ατελεύτητης χαράς. Όπως και έγινε , έπειτα από κάποιους αξέχαστους μήνες ! Θαύμα και θαυμάσιο του Αγίου Θεού μας αυτή η θύμηση ! Δεν είναι θαύμα μόνο η ίαση του σώματος ! Θαύμα είναι η κάθε φορά που η ελπίδα του αιωνίου,  ασφαλής και βέβαιη έρχεται να φωλιάσει μέσα μας . Ποτέ της δεν παραπονέθηκε στην Παναγία η κυρά Γιαννούλα που δεν θεραπεύθηκε η μικρή . Πάντοτε Την δοξολογεί που την αξίωσε να βρεθεί σιμά Της , να την πληροφορήσει η ίδια η Δέσποινα του κόσμου, για την αλλιώτικη χαρά,  την αναδεμένη με την λύπη,  που θα μπόλιαζε ολάκερη την ζωή της  και για τον προσωρινό αποχωρισμό με την Ευπραξία της .

Σχεδόν δέκα χρόνια  μετά, στην αυλή της Μεγαλόχαρης,  ένα ίδιο απόγευμα παραμονής , ο  Δημήτρης αρχηγός  τιμητικής φρουράς . Σπάνια η περίσταση,  να βρεθεί στην Τήνο για τους εορτασμούς τμήμα Καταδρομέων. Πόσο περήφανος αισθάνεται και πόσο ευλογημένος που αξιώνεται τέτοια μέρα να δίνει και αυτός την φροντίδα του να μην βρεθεί ψεγάδι που να προσβάλει  το μεγαλοπρεπές και το πανηγυρικό . Όλα στην εντέλεια ! Ο σχηματισμός υποδειγματικός , οι κορμοστασιές να σκορπούν περηφάνεια και συγκίνηση ! Όλα υπολογισμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια ! Νικητήρια και Ευχαριστήρια ! Σώμα και ψυχή προσφερόμενα στην αποστολή της υψίστης τιμής . Κι όμως υπήρξε κάτι εκείνο το απόγευμα που κανείς τους δεν είχε λογαριάσει ! Να εγκαταλείψει ο επικεφαλής  την θέση του ! Αδύνατον ! Ο Θεός ο ίδιος μόνο αν το ζητούσε… Έτσι κι έγινε !  Είδε με την άκρη του ματιού του να πλησιάζει με δυσκολία  ένα αναπηρικό καροτσάκι με ένα παλικαράκι πάνω του . Το καρότσι μεγάλο παλιάς τεχνολογίας , βαρύ και δυσκίνητο ! Οι σκάλες γεμάτες από κόσμο ! Αδύνατο να ανέβει ! Η μάνα του δίπλα του ,  σαν να το έχει πάρει απόφαση ! Ως εδώ…πιο πάνω δεν βαστώ  αγόρι μου να σε οδηγήσω ! Πρόσταξε ο Κύριος των δυνάμεων τον Δημήτρη ! Άφησε χωρίς δεύτερη σκέψη την θέση του ! Σάστισαν οι υπόλοιποι του αγήματος!  Πλησίασε αποφασιστικά   και σήκωσε στα χέρια του  το αγόρι ! Άνοιξαν όλοι δρόμο για να περάσουν  ! Ο εσπερινός σε λίγο θα  ξεκινούσε ! Φτάσαν μαζί ως το προσκυνητάρι ! Το βοήθησε να περάσει από κάτω ! Έπειτα το ξαναπήρε αγκαλιά  και το κατέβασε ως το καρότσι του !

-Μαμά , θέλω να περπατήσω !

-Το ξέρω αγόρι μου , το ξέρω !

-Όχι μαμά , δεν κατάλαβες …νιώθω ότι μπορώ !

Ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην θέση του ο Δημήτρης ! Με κατάπληξη άκουσε τον μικρό ! Τον βοήθησε να σταθεί μετά από 10 χρόνια όρθιος ! Μπροστά σε πλήθος κόσμου που σπάραζε από συγκίνηση έκανε τα πρώτα του βήματα ! Ο Δημήτρης συγκλονισμένος έβγαλε τον μπερέ του και του τον πρόσφερε ! -Από εμένα του είπε και του παρουσιάστηκε στρατιωτικά ! Γύρισε ασκεπής στην θέση του κλαίγοντας  ! Κανείς δεν τον έψεξε για το μη προβλεπόμενο ! Το αντίθετο μάλιστα ! Βρέθηκε γρήγορα ένας άλλος πράσινος μπερές και φόρεσε ! Μέσα στις χιλιάδες του κόσμου  έχασε τον Γιωργάκη και τους δικούς του ! Τους θυμόταν πάντοτε μα ιδίως σε αυτό το τόσο  ξεχωριστό απόγευμα της πίστης ξαναγύριζε νοερώς  στο προαύλιο της Μεγαλόχαρης να ξανααγκαλιάσει εκείνο το ανήμπορο παιδί . Πέρασαν περίπου δέκα χρόνια από τότε ! Στο τηλέφωνο μια άγνωστη ανδρική νεανική φωνή τον ζητούσε !

-Κύριε Μ. κύριε Δημήτρη εσείς; Eίμαι ο Γιώργος …απ την Τήνο αν θυμάστε  , που με βοηθήσατε τότε το 95…. , που με ανεβάσατε στην Μεγαλόχαρη !

–Γιώργη μου , παιδί μου καλό …φυσικά και σε θυμάμαι , πως με βρήκες ;

-Δεν ήταν και πολύ  δύσκολο ! Μην ξεχνάτε ότι τότε μας  είχατε δώσει πλήρη στοιχεία ! Σας έψαξα και σας βρήκα,  γιατί θέλω να σας καλέσω στην ορκωμοσία μου μεθαύριο στον στρατό! Θα ήταν μεγάλη μου η τιμή να έρθετε ! Ορκίζομαι στις ειδικές δυνάμεις !

Ήταν εκεί ! Και έκλαψε όπως τότε… Είδε τον Γιώργο να ορκίζεται,  φορώντας με καμάρι  τον δικό του χαρισμένο μπερέ ! Έμαθε τότε  περισσότερα για εκείνο το μεγάλο θαύμα της Παναγίας ! Κανείς δεν έδινε την παραμικρή πιθανότητα τότε να περπατήσει ποτέ στην ζωή του ο μικρός ! Μόνο αν πρόσταζε ο Κύριος θα το κατόρθωνε …

Μεσίτευσε γι αυτό η Μεγαλόχαρη  Μητέρα της Ζωής !

Των απίστων το αμφίβολον άκουσμα …
Των πιστών το αναμφίβολο καύχημα !
Η αποσκιάδα, ὑφ ἧς σκέπονται πολλοί …

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινές ιστορίες διασκευασμένες σε διηγηματική μορφή .

Ευχαριστούμε θερμά τον αδελφό μας Φώτη Κ. και Δημήτριο Ζ.Μ που μας τις εμπιστεύθηκαν προς δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Κάντε κομποσχοίνι να με πάρει ο Χριστός !

Πάντοτε η οσιακή τελευτή ενός ανθρώπου, μένει ανεξίτηλη στην μνήμη όσων αξιώθηκαν να παρευρεθούν στις στερνές εκείνες ώρες που όλα τα φυσιολογικά και τα συνηθισμένα , παραχωρούν την θέση τους αυτοδίκαια στα υπερφυή και στα ασυνάντητα. Οι στιγμές της μετάβασης εκ του Θανάτου εις την Ζωήν . Φοβερή η ώρα τούτη ! Όσο κι αν έχουμε εξοικειωθεί με αυτήν την διαδρομή,  όταν καλούμαστε να την  βιώσουμε δίπλα σε δικούς μας ανθρώπους, κάνουμε τα πάντα έστω  για μια μικρή  αναστολή .  Παλεύουμε για λίγες μέρες , ώρες , για λίγες ακόμα ανάσες! Σκεφτόμαστε τα οσιακά τέλη αγίων των προσφάτων αιώνων σε κάποιες πρόσφατες σελίδες του συναξαριού , και διαπιστώνουμε πως κάποιοι ακόμα και από εκείνους τους επιγείους αγγέλους  πάλεψαν να κρατηθούν στην ζωή μέσα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου με την βοήθεια φαρμάκων και ιατρών.

Πώς θα μας φαινόταν αδελφοί μου αν κάποιος μας παρακαλούσε να προσευχηθούμε , ένδακρυς και θλιμμένος , γιατί ενώ η Παναγία του είχε υποσχεθεί να κοιμηθεί στην μεγάλη εορτή της , περνούσε η ώρα και εκείνος ακόμα ανάσαινε ; Αυτό κι αν είναι ασύνηθες και υπερκόσμιο ! Κι όμως αυτή η ανήκουστη περίπτωση, είναι μια από τις τελευταίες σελίδες που προστέθηκαν μόλις προσφάτως στο ευλογημένο συναξάρι της Ορθόδοξης πίστης μας . Φαινόμενο παγκόσμιο ! Το οσιακό τέλος ενός προσφάτως αγιοκαταταχθέντος Αγίου ! Εν ζωή Άγιος ! Εδώ και 60 χρόνια αβίαστα μνημονεύεται έτσι από όλους ! Άγιος στις συνειδήσεις όσων απειραρίρθμων γαλούχησε και  ευεργέτησε πνευματικά . Όσων ενδύθηκαν το μοναχικό τριβώνιο γιατί τους έθελξε αυτός ο μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας μας. Ο Άγιος Ιωσήφ ο ησυχαστής και Σπηλαιώτης . Πρώτος Αύγουστος με την δική του μνήμη να πλουτίζει ακόμα περισσότερο της πίστης μας τους αδαπάνητους θησαυρούς ! Οι κρυστάλλινες , οι ολοκάθαρες ψυχές , όχι μόνο δεν φοβούνται τον θάνατο αλλά τον βιώνουν ως πέρασμα στην αληθινή Ζωή και στο αιώνιο! Τούτη  είναι η μεγάλη διδαχή αυτής της ανεπανάληπτης οσιακής τελευτής ! Όσο περισσότερο εξαγνίζεται η ψυχή του Ορθοδόξου Χριστιανού , τόσο πιο άτρομος θα στέκεται μπροστά στο μέγα μυστήριο του θανάτου . Τόσο πιο έτοιμος θα αισθάνεται να συναντηθεί με την δικαιοσύνη του Θεού, όταν από εδώ Τον συναντήσει αγαπώντας Τον εξ όλης καρδίας, ψυχής , δυνάμεως και διανοίας ! Έλεγε  ένας άλλος Άγιος των ημερών μας με εξ ίσου οσιακό τέλος,  ( σ.σ π.Σεραφείμ Ρόουζ) πως αν δεν συναντήσουμε τον Χριστό από αυτήν την ζωή δεν θα συναντηθούμε μαζί Του και στην άλλη . Μια διαρκής συνάντηση μαζί Του αυτό το πρόσκαιρο . Ένα με τον ακήρατο Κύριο,  συνεχώς μέσα από το μυστήριο των μυστηρίων ! Αυτό που μεταδίδει Ζωή και ενώνει μαζί Του !

 

Σωστικό εφόδιο για το μεγάλο ταξίδι ! Να γιατί ο Άγιος Ιωσήφ παραπονιόταν και έκλαιγε επειδή κυλούσε εκείνος ο δεκαπενταύγουστος και αυτός ακόμα ανέπνεε! Να και το γιατί εμείς αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου , τρέμουμε στην ιδέα πως κινδυνεύουμε να πεθάνουμε και γινόμαστε αρρωστημένα αρρωστοφοβικοί  και σηπτικά αντισηπτικομανείς !

Μνήμη Αγίου , μίμησις Αγίου ! Να μιμηθείς τον Άγιο Σπηλαιώτη ! Τον καθηγητή της Ερήμου τον νέο!  Ουτοπικό ακούγεται για κάποιους …τους περισσότερους , ιδίως αυτούς που βρίσκονται με νου αμετακίνητο εντός του κόσμου που την ψυχή μανιωδώς εχθρεύεται . Κι όμως 5 λεξούλες …Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με , 3 λεπτά στο πετραχήλι , η αυτογνωσία , η αυτομεμψία , η Αγία μετάνοια, ο Άρτος της Αιωνιζούσης Ζωής ! Χιλιάδες πλέον τα πνευματικά του τέκνα , τα εγγόνια , τα δισέγγονα… Άλλοι φορούν ράσο , άλλοι μέσα στον κόσμο παλεύουν κάποτε να αξιωθούν στα τέλη τους να φωνάξουν με πασίχαρη την ψυχή το Έρχου Κύριε ! Άνθισαν σαν εύοσμα άνθη σε άνυδρα και εγκαταλελειμμένα χώματα μετατρέποντάς τα σε λειμώνες ελπίδας του Παραδείσου ! Ένα Άγιο Όρος ολόκληρο με ερημωμένες τις περισσότερες μονές στα μέσα του περασμένου αιώνα , μια Αμερική με 19 μοναστήρια οδηγούμενα από δικά του παιδιά, ακόμα ανασαίνουν και σκορπάνε Φως Αληθινό σε αυτούς τους σκοτεινούς  καιρούς!

Φανταστείτε να μην υπήρχαν αυτές οι οάσεις να δροσίζουν και να στέλνουν αμόλυντο  οξυγόνο Χριστού σε όλους μας ; Έζησε 62 επίγεια χρόνια ευαρεστώντας τον Κύριο ! Η υπερβάλλουσα αγάπη του για τον Χριστό και την Παναγία μητέρα μας έλαβε τον μισθό της εκείνον τον Δεκαπενταύγουστο του 1959. Ημέρα πανχαρμόσυνη   . Το Πάσχα του καλοκαιριού και το όνομα ενός Αγίου προστίθεται δίπλα στο συγκλονιστικό γεγονός της πίστης μας ! Στην μετάσταση της Αειπαρθένου Μαρίας και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου ! Κράτησε η Μάνα την υπόσχεσή της !    

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 3 εκπομπών

Δεύτερο κύμα …

Ο τζίτζηκας που αξημέρωτα ξεκινά το ορθρινό του εγερτήριο δεν φιμώνεται …

Οι κελαηδιστές του ουρανού που σε κάθε ηλίου δύση παρουσιάζονται στον Αθάνατο Πατέρα να του δώσουν την αναφορά άλλης μιας Θεοδώρητης μέρας, δεν φυλακίζονται …

Ο γητευτής γρύλος, που θα σημάνει με το νυχτερινό τραγούδισμά του την καταλλαγή της ψυχής με ο,τι πάλεψε να την φτωχύνει , δεν στομώνεται …

Του Θεού οι διδαχτοί και  διαλεχτοί -πόσο απέχεις από αυτούς ταλαίπωρε εαυτέ μου-  που Τον αγαπούν εξ ΄όλης καρδίας ψυχής διανοίας και ισχύος , όσοι με πάσα τους πνοή θέλουν να Τον υμνολογούν , ποτέ δεν θα τον βλασφημήσουν τον Θεό Πνεύμα ,Την πανταχού Παρούσα Αλήθεια , Εκείνον που μόνο Ζωή προσθέτει στο ξέψυχο ολίγον μας …

Ξεκινά το Πάσχα του Καλοκαιριού .

Ξεκινούν και οι παρακλήσεις Εκείνης που έτεκε τον Κυβερνήτην του παντός.

Να κατευνάσεις Παναγία μας τον κλύδωνα …

Κυρίως αυτό το …δεύτερο κύμα ολιγοπιστίας που γυρεύει να μας καταπιεί …

Νώντας Σκοπετέας

01/08/2020