Τους συναντά ο Χριστός μας συναγμένους στ όνομά του.Δυο
χιλιάδες χρόνους τώρα με το πρώτο φίλημα της Άνοιξης στου Καλοκαιριού τις
Κυριακές, αθροίζονται στη σκιά της
πρώτης Εκκλησιάς τους που την λούζει αιώνιο Φως ανέσπερο…Πίσω απ' του ιερού της το μικρό
παραθύρι με πρόσωπα πασίχαρα προσμένουν…Δυο χιλιάδες χρόνους τώρα, όρθρου βαθέως, με τα
πουλιά να υμνολογούν και τα λουλούδια να μεθάνε το δροσερό φυσολόημα το εωθινό, τους συναντά ο Χριστός και τους
χαιρετά μ εκείνα τα λόγια που πιο γλυκά δε θ' ακουστούν ξανά…Ειρήνη υμίν! Κι
έπειτα εκείνοι, όλο λαχτάρα τρέχουν ν΄ αγκαλιάσουν τα άχραντα πόδια Του. Πρώτος ο δύσπιστος μαθητής που ποτέ του δεν
χρειάστηκε να ξαναψηλαφίσει την ματωμένη
αλήθεια…Κι οι Μυροφόρες, με το μύρο το θεσπέσιο, που δεν το ξεθύμανε ο χρόνος…Κι
ήταν εκεί κι ο Ιωσήφ κι ο Νικόδημος κι ο πρώην Παράλυτος που δεν ξαναξεστόμισε ποτέ του απελπισιάς οιμωγή…Κι η Σαμαρείτισσα με τα παιδιά της, τον Φωτεινό που σκόρπιζε δικαιοσύνης
τον ήλιο, τον Ιωσή και τις πέντε
αδερφάδες της, πλησίασαν να ξαποστάσουν από τους μακρινούς δρόμους τόσων αιώνων, που ξεδίψασαν αμέτρητες ψυχές…Και αγκάλιασαν όλοι τους ξανά τα άχραντα πόδια Του…Και στάλαζαν πάνω τους
μύρο και τα καταφιλούσαν και στάλαζαν και δάκρυα…Και τα πιο πολλά έσταζαν από
τα ορθάνοιχτα μεγάλα μάτια του πρώην τυφλού εκ γενετής…
Και άκουσαν ξανά τη φωνή
Του να τους ρωτά :
- Πιστεύουν οι άνθρωποι εις τον Υιόν
του Θεού;
-Πιστεύουν Κύριε, μα θέλουν πρώτα να
δουν, είπε ο Θωμάς, όπως εγώ θυμάσαι;
-Πιστεύουν Κύριε, μα δεν τολμούν να το
φωνάξουν, όπως κάναμε εμείς θυμάσαι; είπαν οι
γυναίκες…αι περί της Μαριάμ.
-Πιστεύουν Κύριε, μα απελπίζονται
συχνά, όπως εγώ θυμάσαι; είπε ο
τεθεραπευμένος μηκέτι αμαρτάνων...
-Πιστεύουν Κύριε, μα σκορπάνε το ζωντανό
νερό και όλο διψούν και ψάχνουν παντού για την πηγή, όπως εγώ θυμάσαι; είπε η Ισαπόστολος .
-Πιστεύουν Κύριε, μα υπάρχουν πάντα
εκείνοι οι εχθροί Σου να τους λοιδορούν και να τους εκβάλουν συνέχεια έξω όπως
εμένα…θυμάσαι ; είπε ο Τυφλός το
πρότερον...
Και έπειτα ακούστηκε η
γλυκύτατη φωνή Του ξανά να λαλεί ρήματα αιώνια…Και έκλεισαν όλοι τα δακρυσμένα
από χαρά μάτια τους και τον άκουγαν να λέγει αυτά που ασίγαστα τους δίδασκε δυο
χιλιάδες χρόνους τώρα…
Πορευθέντες σε όλον τον κόσμο, κηρύξτε
την αλήθεια μου σε όλη την κτίση…Αυτός που πίστεψε και βαπτίσθηκε θα σωθεί…Αυτός που θα μείνει αμετανόητα άπιστος θα κατακριθεί….Μακάριοι οι μη ιδόντες
και πιστεύσαντες …Και αυτός που θερίζει, μισθό λαμβάνει και συνάγει καρπό εις
ζωή αιώνιον ,έτσι ώστε και ο σποριάς το ίδιο
να χαίρεται με εκείνον…
.jpg)
Και έλαβαν χάρη ξανά και
χαρά μεγάλη και όταν άνοιξαν πάλι τα μάτια τους, Εκείνος είχε αναληφθεί στους
Ουρανούς…
Και έμειναν εκεί για λίγο
ακόμα, συναγμένοι στο όνομά Του, οι πιστοί φίλοι Του και αδερφοί Του, που μέχρι τερμάτων
αιώνων, πάντα τούτες τις μέρες μετά τον πρώτο θριαμβευτικό παιάνα, θα συνάζονται στο όνομά Του, μακριά απ όλους
τους εχθρούς Του, που διασκορπίζονται και φεύγουν μακριά απ του προσώπου Του τον
Παράδεισο…
Νώντας Σκοπετέας
απόσπασμα από το βιβλίο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)
και από εκπομπή
του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο :
Ιχνηλατώντας το
χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο ( μέρος 4ο )
.jpg){kind=link}