Ο Τζιμάκος η Μαλβίνα … και οι ξε χα( σ) μένες ψυχές…

Τις έγνων νουν Κυρίου ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο ; (Ρωμ. 11,34) 

Έλεγε ένας μεγαλόσχημος Μοναχός Αγιορείτης, στων βράχων τα ιερά… 

-Βρε παιδιά , βρε αδελφοί , ας αφήσουμε και κάποιον να περισσέψει , να έχει και ο Κύριος δουλειά να κάνει εν εκείνη τη ημέρα ! Όλους τους δικάσαμε , τους αθωώσαμε τους δικαιώσαμε ή τους καταδικάσαμε … 

Βέβαια ο ίδιος Μοναχός συνεχώς επαναλαμβάνει και κάτι ακόμα : Μείζων των αρετών η διάκριση ! Πολλές φορές η σιωπή είναι χρυσός αλλά όχι Χριστός ! Άλλο δηλαδή το να μην κρίνεις και να μην καταδικάζεις κανέναν, υποκαθιστώντας τον μόνο Δίκαιο Κριτή και άλλο το να μην μιλάς και να αφήνεις τα πάντα και τους πάντες ανεξέλεγκτα να χάνονται , να βυθίζονται και να κατακρημνίζονται . Μίλα λοιπόν με διάκριση και όχι για να αυτοδικαιωθείς, αλλά από αγάπη και υποχρέωση ιερή . Για να θέσεις νου . Γιατί πονάς όταν σκέφτεσαι ότι μπορεί έστω και ένας να βρεθεί έξω από τον Παράδεισο , να μην θωρεί το ανέσπερο Φως και αυτό το ίδιο Φως να τον τυραννά και να τον καίει αιωνίως ! 

Μα όταν έρθει η στιγμή που εκείνος ο άνθρωπος που αγαπητικά πλησίασες φύγει , τότε μην σταματήσεις να μιλάς στον Θεό για αυτόν και να Τον παρακαλείς όλο και στα πιο φωτεινά να ανεβάζει την ψυχή του. 

Και μια προσωπική εξομολόγηση . Θαύμαζα σαν παιδί και νέος, έναν πολύπλευρο καλλιτέχνη . Δημήτριος το όνομά του . Μου άρεσαν οι μουσικές και τα τραγούδια του και έβρισκα εξαιρετικά ευφυή αυτόν τον άνθρωπο . Απίθανα εύγλωττος , μοναδικά ευρηματικός , σπουδαίος κωμικός ηθοποιός και αφοπλιστικά φιλαλήθης στην πολιτική του θεώρηση . Όταν κάποτε επέστρεψα ( ελπίζω το έλεος του Κυρίου κάποτε να επιβεβαιώσει τούτην την επιστροφή) και εγώ από την μακρινή χώρα που είχα αποδημήσει , σκέφτηκα πως υπήρχαν κάποια τραγούδια αυτού του καλλιτέχνη και κάποιες παραστάσεις του, που έβλαπταν βάναυσα την φήμη του Χριστού μας . Και έτσι απότομα σταμάτησα να τον παρακολουθώ ! Αλλά ( και αυτό διόλου δεν με τιμά ) σταμάτησα να προσεύχομαι και για εκείνον. Προσπάθησα να μην τον κατακρίνω μεν , αλλά δεν επιστράτευσα το ευμήχανό μου , αυτό που όλοι μας οφείλουμε να δουλεύουμε , προκειμένου να τον συναντήσω κάπου , να του πω δυο λόγια για την αγάπη του Χριστού μας . Και έτσι μια μέρα πριν λίγα χρόνια έμαθα πως ο Τζιμάκος … ξαφνικά κοιμήθηκε σχεδόν στα 60 του ! Ένιωσα απαίσια τότε ! Σαν να έφυγε κάποιος δικός μου άνθρωπος ! Ανακουφίστηκα κάπως σας έμαθα πως ο Δημήτριος είχε εξομολογηθεί σε πολυσέβαστο Γέροντα! Αγωνιούσα όμως για την ψυχούλα του! Γράφαμε το όνομά του στο ψυχοχάρτι . Τις έγνων νουν Κυρίου ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο ; 

Λίγο καιρό πριν στο γνωστό κελί σύννεφο στις Καρυές του Άθωνα. 

-Γέροντα , τι συμβαίνει με όλους αυτούς που νομοθετούν όλα τα άθεσμα που βλέπουμε; Αν μετανοήσουν και εξομολογηθούν σε πνευματικό συγχωρούνται ; 

Και ο Γέροντας που όποιον συναντήσει σκύβει ανυπόκριτα και του φιλά το χέρι ( δείγμα της απέραντης και απροσωπόληπτης αγάπης που με την χάρη του Θεού γέμισε την ψυχούλα του) μας ξαφνιάζει όλους ! 

-Παιδιά μου , αν όλοι αυτοί που νομοθετούν τέτοια αισχρά και βδελυχτά στα μάτια του Θεού, όσοι χωρίς φόβο Κυρίου μεταλλάσουν την αλήθεια του Θεού εν τω ψεύδει δεν εξομολογηθούν δημόσια το σφάλμα τους …Να βγουν δηλαδή ( έχοντας προσπαθήσει έστω πριν να ακυρώσουν τον νόμο ) στον κόσμο , στους ανθρώπους , στους νέους κυρίως να φωνάξουν το ήμαρτον …όσες εξομολογήσεις και να κάνουν δεν συγχωρούνται ! Γιατί είναι αμέτρητες οι πληγές που έχουν ανοίξει και ολοένα ανοίγουν… 

Κανείς δεν γνωρίζει αδελφοί μου συναμαρτωλοί βεβαίως πως θα κρίνει ο Κύριος ! Αλλά ό,τι αφήνουμε πίσω μας μετά τον θάνατό μας σε …κοινή θέα, το οποίο αντίκειται σφόδρα στον νόμο και τα δικαιώματα του Κυρίου και συνεχίζει να παράγει σκοτάδι και απώλεια , φαίνεται ότι ανήκει σε μια ειδική κατηγορία εξομολόγησης . Γιατί αλλιώς μοιάζει με μυκτηρισμό του Θεού ! Είναι σαν να έκλεψα , να το εξομολογήθηκα , αλλά να συνεχίζω να πορεύομαι χωρίς να επιστρέφω τα κλοπιμαία στον γνωστό μου ιδιοκτήτη τους. Το φανταζόμαστε αυτό ; Είναι σαν να εμπαίζουμε το μυστήριο ! Σαν να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον Θεό… Ναι αδελφοί και πατέρες, όταν τα έργα μας έχουν επενέργειες που αενάως διαχέονται και δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια μιας διαπροσωπικής σχέσης , έχουμε χρέος να εξαλείψουμε όσο το δυνατόν τον αντίκτυπό τους, με το να δηλώσουμε με παρρησία και δημόσια την ειλικρινή μας συντριβή και την μετάνοιά μας . 

Ο πατήρ Ευάγγελος Παπανικολάου , ο Ιεραπόστολος του Καμερούν , ο Γιατρός , αυτός ο Ιεροκήρυκας ο θαυμάσιος , ένα εκρηκτικό και θεραπευτικό μίγμα Καντιώτη ,Πόποβιτς και Ευγένιου Σπαθάρη…, ένα παραμυθητικό δώρο του Θεού στις ζοφερές μέρες μας με τον αληθινά ελπιδοφόρο λόγο του, μέσα στα πολλά λανθάνοντα και φανερά μηνύματα που εξέπεμψε με τις υπέροχες μακρόσυρτες και χορταστικές ομιλίες του μέσα στο Τριώδιο και το Πεντηκοστάρι του 2020, εκεί στην ομιλία της Αναστάσεως και προς το τέλος της μας παρακάλεσε να προσευχηθούμε για 2 ονόματα ! Δέος με κατέλαβε εκείνο το ξημέρωμα … Δημητρίου και Μαλβίνας … 

Ο Τζιμάκος , που δημόσια βγήκε και φωτογραφήθηκε με τους Μοναχούς εκεί στην μυροβόλο Άνδρο και με εκείνο το υπέροχο ολοφώτεινο πρόσωπο κρατώντας την αναστάσιμη λαμπάδα του ήταν σαν να μας έλεγε: Συγχωρέστε με και εσείς αδελφοί μου για όσα βλάσφημα και αντιχριστιανικά όλα αυτά τα χρόνια είπα και έπραξα ! Εμείς έτσι τον φανταστήκαμε αδελφοί μου συναμαρτωλοί ! Τις έγνων νουν Κυρίου ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο ; 

Και η ευφυέστατη ομοίως Μαλβίνα, που όσο δημοσιογραφούσε δεν συμβιβαζόταν με τον εκάστοτε Καίσαρα και Κρέοντα…μα έκανε κάποτε μια κουταμάρα και ασέβησε προς την Κυρία Θεοτόκο … 

Δημητρίου και Μαλβίνας και Ιωσήφ…(για φαντάσου... ακόμα και για τον Χριστιανό βαπτισμένο αιμοσταγή Στάλιν είπε ότι προσεύχεται ο παπά Ευάγγελος) και Μπίλι ...Βασιλείου του διάσημου μόδιστρου..

Μας ξύπνησε σε εκείνο το Αναστάσιμο κήρυγμά του ο παπάς του Καμερούν, σαν να μας έλεγε : Προσευχηθείτε για τον σύμπαντα κόσμο και για κάθε ψυχή κεκοιμημένου Ορθοδόξου αδελφού μας ! Για όσους μας έβλαψαν , μας θύμωσαν , μας πίκραναν , μας δίωξαν , μας συκοφάντησαν , μας σκανδάλισαν , μας έβλαψαν την φήμη την τωρινή και την ύστερη …Με αγάπη ανυστερόβουλη και αρχοντική , να μοιάζει με του Θεού . 

Όπως για τον Χριστό μας δεν υπάρχουν εν ζωή χαμένες υποθέσεις, έτσι και για όλους εμάς δεν πρέπει να υπάρχουν χαμένες ψυχές ! 

Και όλοι εμείς οι περιλειπόμενοι ας μην σταματάμε ποτέ όσο ανασαίνουμε να προσευχόμαστε αδιακρίτως για κάθε ψυχή, που γυρεύει το Φως ! 

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Μια ψυχή επέστρεψε και μας μίλησε

Μπούζι , χλιαρό, ζεστό! Δεν είναι παιχνίδι η σωτηρία…

Τα παιχνίδια των παιδιών και η χαρά στα μάτια τους! Αληθινή χαρά με χαμόγελα και αγκαλιές ! Όχι εκείνη η ψεύτικη χαρά των οθονών και της κονσόλας αλλά εκείνη που κάνει τα μάτια να πετούν σπίθες και τα μυαλουδάκια τους να σκαρφίζονται συνεχώς ! Με πόσα ελάχιστα μπορεί ο άνθρωπος να χαίρεται ! Αρκεί να παρατηρήσεις ένα παιδί που παίζει για να το διαπιστώσεις ! Βέβαια το όμορφο , το ιδεατό θα ήταν να έπαιζαν έξω στη φύση , σε αυλές μιας νοσταλγικής , ευχόμαστε και όχι χαμένης γι απάντα ξεγνοιασιάς. Αλλά θα μου πείτε τώρα και ευσχήμως αδελφοί μου συναμαρτωλοί εσείς που βρίσκεστε ανάμεσα στους 4 τοίχους του διαμερίσματος στην μεγάλη πόλη ιδίως σε περίοδο «θαλπερής» καραντίνας , εσείς που να νοσταλγείτε και μόνο τις περισσότερες φορές μπορείτε , τι παιχνίδι να παίξει κανείς με τα παιδιά ; Είπαμε , με τα λίγα ο άνθρωπος έχει όλον τον παράδεισο μπροστά του. Δώσε στα παιδιά την πρωτοβουλία κι αυτά στο πιτς φιτίλι που λέμε θα σου βρουν παιχνίδι να παίξετε ! Έτσι έκανε κάποτε λοιπόν και η μικρότερη από τις θυγατέρες μου . Στο πολύ …πρόσφατο παρελθόν . –Μπαμπά θα παίξουμε ; Αμέ ! Τι θες να παίξουμε ; Μήπως κρυφτό ; Όχι κρυφτό , κάτι καλύτερο ! Θα παίξουμε το μπούζι ! Τι είναι αυτό παιδάκι μου ; Καλά δεν το ξέρεις ; Πολύ ωραίο ! Έχει πολύ πλάκα ! Άντε για μάθε το μου ! Λοιπόν , παίρνω ένα παραγματάκι …εσύ κλείνεις τα μάτια σου μέχρι να σου πω να τα ανοίξεις , μην κάνεις κλεψιές …θα το καταλάβω ! Παίρνω λοιπόν αυτό το μικρούλι αντικείμενο και κρύβω κάπου μέσα στο σπίτι ! Λοιπόν μόλις σου πω και ανοίξεις τα μάτια σου εσύ αρχίζεις να ψάχνεις ! Όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι εγώ πρέπει να σου λέω μπούζι , μπούζι …Όσο λίγο θα πλησιάζεις σου λέω κρύο , κρύο …Όταν φτάνεις κάπως κοντά αλλά πάλι είσαι αρκετά μακριά σου λέω χλιαρό, χλιαρό ….Και μόλις φτάσεις σχεδόν δίπλα στο κρυμμένο αντικείμενο σου φωνάζω ζεστό , ζεστό…και εκεί κοντά πρέπει καλά να ψάξεις ! Τι λες αρχίζουμε ; 

Ομολογώ πως από εκείνη την ημέρα έγινε το αγαπημένο μας παιχνίδι με την μικρή ! Μπούζι,κρύο , χλιαρό, ζεστό ! 

Ακούγεται και κάπου αλλού αυτή η διαβάθμιση αδελφοί μου ! Μόνο που εκεί δεν πρόκειται για παιχνίδι με χαρές και γέλια ! Υπάρχει μια αλλιώτικη χαρά εκεί ! Μα και δάκρυα και αγωνία ! Δεν είναι παιχνίδι , το ξαναλέμε ! Μοιάζει όμως πολύ με αυτό που παίζαμε με την μικρούλα ! Μα όταν ακούγεται από το στόμα της δημιουργικής αρχής της σύμπασας κτίσης , από αυτήν την ασίγαστη φωνή του παρατεινόμενου εις τους αιώνες Κυρίου και Θεού μας , το ψυχρός και κυρίως εκείνο το χλιαρός …οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου. (Αποκ. 3/15, 16) Σκληρά φαινομενικά αυτά τα λόγια ! Αφυπνιστικά , ικανά να μας φέρουν εις επίγνωσιν αληθείας ! Προτιμά ο Κύριος το απομεμακρυσμένο μας ( αν μπορεί να ειπωθεί αυτό). Με την ψυχή για τον Χριστό μας μπούζι μα και με αυτογνωσία για τούτη την παγερή κατάσταση υπάρχει μια κάποια ελπίδα επιστροφής και σωτηρίας ! Με χλιαρή την ψυχή και την πίστη σε συνδυασμό με την ολέθρια αυταπάτη του καλού ανθρώπου , του ευσεβιστή και του εμμονικά αγαπολόγου , όλο κάπου εκεί κοντά θα βρισκόμαστε αλλά πόρρω και έξω του κεκοσμημένου Νυμφώνος του Σωτήρος Χριστού . Καρτεράμε πάντοτε να μετρηθεί η θερμοκρασία μας …Ζεστοί και θερμοί να βρεθούμε εν εκείνη τη ημέρα στην πίστη! Αλίμονο όμως αν αυτό δικαιωνόμαστε νιώθοντας ήδη έτσι …Αλίμονο σε όποιον ξεστομίσει ότι διαθέτει ζέουσα πίστη ! Ελεοσωτηρία υπάρχει και μόνο ! Κάποτε θα πληροφορηθούμε όταν ο Χριστός φωνάξει το ζεστός …το ψυχρός ή φευ το χλιαρός …Να μείνει ως τότε το όνομά μας γραμμένο στο βιβλίο της Ζωής ! Με φιλότιμο ας προσπαθούμε να απομακρυνθούμε από το παγερό και το μπούζι , μα κυρίως από το χλιαρό ....

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Στην σειρά για το...εμβόλιο της Ζωής...

-Πάλι εδώ ευλογημένε;

-Πάλι πάτερ μου , συγχωρέστε με !

-Γιατί παιδί μου να συγχωρέσω ;
Αυτό είναι το σωστό …Τώρα στην νέα αρχή σου πασχίζεις να καθαρίσεις την ψυχή σου …Μοιάζει αυτή σαν ένας μαντρότοιχος πολυκαιρισμένος …

Σκόνες , λάσπες , χρόνια λερωμένα , μπογιές με συνθήματα αρνησίθεα …Και εσύ έχεις πάρει μια βούρτσα και την βουτάς συνέχεια στον ασβέστη …Και δως του να περνάς τις βρωμιές να ασπρίσει ο τοίχος …

Αλλά τώρα στο ξεκίνημα θέλει πολλά χέρια να τον περάσεις …Γι αυτό και μου έρχεσαι συνέχεια !

Και σε παρακαλώ όποτε βρίσκεις κανένα σημείο του τοίχου να ξασπρίζει, να έρχεσαι να το ...ασβεστώνουμε !
Ακηλίδωτος να μένει ο τοίχος της ψυχούλας σου !

Του είπε λοιπόν και πάλι όσα φρέσκα είχε θυμηθεί εκ νεότητός του . Και εκείνος κατάλαβε ξανά με αγάπη και συγχώρεσε ο φιλανθρωπότατος Πατέρας και έδωσε ευλογία ο λειτουργός του για θεία μεταλαβιά!

Γονάτισε και του διάβασε την ευχή ο παπά Λιάς. Έκανε να φύγει, μα επέστρεψε αμέσως πριν έρθει ο επόμενος που είχε σειρά .

-Πάτερ , με συγχωρείτε …Κάτι ακόμα να σας ρωτήσω …
Έχω έναν λογισμό που όλο μου λέει ότι κάτι θα κολλήσω αν μπροστά μου είναι κανένας άρρωστος ή υπερήλικας… Και προσπαθώ να κοινωνάω πρώτος !

Βλέπω και τα παιδάκια που τα βάζετε μπροστά …

-Αχ παιδί μου …δεν είσαι ο μόνος …Σε πολλούς μπαίνει αυτός ο λογισμός …Τον βάζει ο πονηρός …
Τα παιδιά τα βάζουμε πρώτα για να μην τα αποθαρρύνουμε τώρα που δεν έχουν εδραία ακόμα την πίστη …
Κανονικά δεν θα έπρεπε …Αλλά κάνουμε μια οικονομία ! Λέγε παιδί μου την ευχή και μην φοβάσαι …Δεν κολλάει κανέναν με αρρώστια ο Χριστός μας !
Δεν έχω ασθενήσει ποτέ μου Ξέρεις τι έπρεπε να εισπράττω κάθε φορά ; Ατομική βόμβα μικροβίων συγκεντρώνεται αν μεταλάβουν 50- 100 άνθρωποι τις Κυριακές …
Δεν συζητάω για τις μεγάλες μέρες που κοινωνούν 200 και βάλε άνθρωποι! Κάτι ελάχιστο να έχει ο καθένας θα έπρεπε εγώ στο τέλος, που καταλύω με την αγία λαβίδα ο,τι μένει στο Άγιο Ποτήριο, να πέφτω κάτω και να πεθαίνω ακαριαία !

Μην φοβάσαι λοιπόν παιδί μου ! Όπως έρχεται ο λογισμός , έτσι να τον αφήνεις να φεύγει !

Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης στάθηκε στην μεγάλη σειρά να μεταλάβει ! Προσπαθούσε να μην κοιτά μπροστά του και να διώχνει τον λογισμό που ερχόταν για να του ψιθυρίσει : κοίτα δίπλα σου , έλεγξε ποιος είναι μπροστά σου …

Έλεγε την ευχή μαζί με κάτι που του άρεσε και είχε μάθει να επαναλαμβάνει …Θαρρών τω ελέει σου προσέρχομαι Κύριε , θαρρών τω ελέει σου ! Έριχνε μόνο κλεφτές ματιές στον παππούλη που ολόχαρος και πολύ προσεχτικός μετελάμβανε τον κόσμο . Είχε φτάσει σχεδόν η σειρά του .

Άκουσε πίσω του εκείνη την στιγμή μια γυναικεία φωνή να λέει ..συγγνώμη να περάσουμε …Ήταν μια γυναίκα που είχε πάρει στην αγκαλιά της μια μεγάλη κοπέλα γύρω στα 16 …
Την είχε σηκώσει από το καροτσάκι το αναπηρικό ..Ανήμπορο το κορίτσι με μια σπαστικότητα έντονη και το προσωπάκι της γεμάτο με σάλια που ξέβγαιναν από το στόμα της…

Κατέβηκε ο παππούλης τα σκαλοπάτια της ωραίας Πύλης και την μετέλαβε προσεχτικά σκουπίζοντας την αργά με το μάκτρο !

Ανέβηκε έπειτα και τον κοίταξε με μια διαπεραστική ματιά που πόσα δεν του μήνυσε μυστικά εκείνη την ώρα …Μην φοβάσαι παιδί μου ! Δεν μολύνει ο Χριστός !

Πλησίασε λοιπόν προσπαθώντας να κατανικήσει τους νέους λογισμούς φόβου και αμφιβολίας που τον συνάντησαν στην θέα εκείνου του ανήμπορου πλάσματος …

Πόσο ντρεπόταν για την ισχνή του πίστη …Και εκείνη την στιγμή ο παπά Λιάς έκανε κάτι που δεν θα το ξεχάσει όσο ζει . Έβαλε την αγία λαβίδα στο δικό του το στόμα και άρχισε να την «καθαρίζει» με τα χείλη του. Επανέλαβε πάνω από 10 φορές αυτήν την κίνηση !

Δεν είχε σκοπό να εντυπωσιάσει τους γύρω του !
Ήθελε μόνο να κηρύξει, όχι με λόγια μα εμπράκτως , με βίωμα !

Εκατοντάδες ομιλίες και αμέτρητα βιβλία κι αν διάβασε από τότε για το ζωντανό θαύμα της πίστης μας και για το απρόσβλητό του από τα μέτρα και τις λογικές τούτου του κόσμου , ποτέ δεν βρήκε κάτι τόσο πειστικό όσο εκείνη την γεμάτη από αγάπη και πίστη «απολύμανση» …

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος της απιστίας και της Θεομαχίας μας κυνηγά … το παράδειγμα εκείνου του ταπεινού παπά από τ Ανάπλι θα μπορούσαν να το ακολουθήσουν όλοι οι Ποιμένες μας .

Σκεφτόμαστε αυτήν την Κυριακή μπροστά στις «αχόρταγες» κάμερες των τηλεοράσεων όλους τους Αρχιερείς μας , μπροστάρηδες , να καθαρίζουν συνεχώς με τα χείλη τους την αγία λαβίδα …στέλνοντας το δικό τους βιωματικό μήνυμα προς όλους μας :

Αδελφοί , δεν κοινωνάμε ψωμί και κρασί , μα το Σώμα και το Αίμα του Ζωντανού Θεού .

Κι αυτά δεν μολύνονται !!!
Είναι τα πιο ισχυρά θεραπευτικά και αγιαστικά αντισώματα που εξαφανίζουν επιδημίες και λοιμώξεις …

Είναι τα πιο δυνατά εμβόλια που μας μπολιάζουν με Αθανασία .

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από κείμενο με τίτλο:
"Εκείνη την Κυριακή"

Αφιερωμένο στον παπά Λιά μας .
Να έχουμε όλοι την ευχή του .

Περισσότερα για την ζωή αυτού του ταπεινού Λειτουργού του Υψίστου στο βιβλίο μας : «Πόσα χωράνε σ ένα Αμήν» το οποίο κυκλοφορεί από την Ιεραποστολική συναλληλία ‘’Πρόμαχος Ορθοδοξίας’’.

Ο Χριστός και …το μαστίγιο

Μιλούν πολλοί σε τούτους τους καιρούς  και υπό το περίβλημα μιας ψευδώνυμης αγάπης, ακατασχέτως  αγαπολογούν, αμνηστεύοντας κάθε είδος αμαρτίας,  καθώς όπως διατείνονται ο Κύριος είναι …μόνο Κύριος και Θεός της αγάπης, της συγγνώμης, της αγκαλιάς, της  μη κατάκρισης. Είναι για εκείνους ηθικοί τρομοκράτες  όσοι φωνάζουν σπαρακτικά και στεντορεία τη φωνή με ζέση αληθινή και όχι χλιαρά νανουριστικά και νερόβραστα ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, κηρύττοντας ότι ο Θεός είναι η Αγάπη μα είναι και η Δικαιοσύνη.Μην ξεχνάμε φωνάζουν, τα δικαιώματα τις κρίσεις και τις εντολές Του. Ηθικοί τρομοκράτες λοιπόν ο Καντιώτης, ο Παναγόπουλος, ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος ο αείμνηστος Σωτηρόπουλος και άλλοι πολλοί ακόμα! Και έχουν την συνήθεια (Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία …έτσι μας αποκάλεσε ο ίδιος ο Χριστός μας, όταν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια των ρημάτων του) να χρησιμοποιούν τους λόγους ενός μεγάλου Αγίου των ημερών μας, του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .Έναν δεν συγκεκριμένο κατά κόρον, τον οποίον πολλές φορές έχουμε αναφέρει και εμείς σε κείμενα και εκπομπές. «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι … δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες; Έτσι είναι ο Χριστός.

Δεν βαστά την κόλαση ο Χριστός, δεν βαστά μαστίγιο! Βέβαια οφείλουμε να πούμε πως όταν ο Χριστός μας χρειαστεί παίρνει  μαστίγιο και ρομφαία…Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τον συγκεκριμένο λόγο του Αγίου Πορφυρίου. Είναι φίλος σας ο Χριστός, είναι η αγάπη και δεν καιροφυλαχτεί για να σε τιμωρήσει! Δηλαδή, δεν λέει ο Άγιος, αμάρτανε παιδί μου και μην σε νοιάζει,  γιατί η αγάπη του φίλου σου Χριστού στο τέλος θα νικήσει και θα σωθείς στα σίγουρα και απροϋπόθετα! Προτρέπει δε  να μην αμαρτάνουμε όχι από φόβο  για να μην τιμωρηθούμε και κολαστούμε. Δεν λέει ο Άγιος ότι δεν υπάρχει κόλαση…Θα ήταν σαν να ανέτρεπε μεταξύ πολλών άλλων και  εκείνο το χωρίο από το Ευαγγέλιο του Φωτός…και εκπορεύσονται οι τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως… Να μην αμαρτάνουμε γιατί έχουμε έναν Θεό Πατέρα αρχοντικό και καρτερικό, που δεν μας περιμένει στην γωνία να μας συλλάβει σαν αστυνόμος που μοιράζει κλήσεις και βαριά πρόστιμα, αλλά επειδή αυτόν τον Θεό Πατέρα και φίλο μας, δεν μπορούμε από αγάπη και άμετρη ευγνωμοσύνη για τις τόσες ευεργεσίες στην ζωή μας,  να πληγώσουμε αθετώντας το θέλημά Του !

Μην διαστρεβλώνουμε τα λόγια του μεγάλου μας Αγίου, του λατρεμένου Αγίου Πορφυρίου! Μην τα χρησιμοποιούμε για να κομίσουμε προτεσταντικού τύπου βολικές  κακοδοξίες στην ελέγχουσα συνείδησή μας μα κυρίως σε αδαείς και εμπεριστάτους αδελφούς μας που διψούν για τον Χριστό μας και την Αλήθεια Του.   

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο :

Δεν είναι παιχνίδι η Σωτηρία

Δεν με λυπάσαι πια ; Τι πατέρας είσαι ; (Σελίδα 233 )

Ίσως να ναι το πιο ασυνήθιστο κείμενο που έγραψε τούτο το χέρι . Δεν θα περιγράψει εξ ολοκλήρου πρόσωπα που αναζητούν μιμητές…
Ίσως παραξενέψει κάποιους που έχουν συνηθίσει στις σελίδες μας να φωλιάζουν μονάχα οι αναντίλεκτα διαλεχτοί του Θεού…
Μα όσο η καρδιά ακόμα χτυπά, εγγυάται ο Κύριος πως όλα μπορούν να μεταμορφωθούν. Και τον βράχο του εγώ μας , ένα δάκρυ να σμιλέψει…
Δεν τους διαλέγουμε τους γονείς…
Σκληρός ο λόγος για να βγει από το στόμα του Φίλιππου.
Δεν τον ξεστόμισε βέβαια ποτέ του .
Αλλά η γλώσσα της ψυχής και της διάνοιάς του συχνά τον επαναλάμβανε.
Πάντοτε αναζητούσε λόγια γραμμένα για την μάνα, την κάθε μάνα να του χαρίσουν έναν δροσισμό και μια γλυκάδα στην σφιγμένη ψυχή του .
Μάθαινε απ΄έξω σαν παιδί στου κατηχητικού τις άγιες ώρες, ποιήματα γραμμένα για εκείνην και ως τώρα που απόκτησε και αυτός εγγόνια τα θυμάται από στήθους και τους τα λέει.

…΄Ολα μας τα μαθες, Μάνα γλυκύτατη, ατίμητη Μάνα,

και με της Πίστης μας τ΄άγιο μας έθρεψες κ΄άφθαρτο μάννα.

΄Ενα κομμάτι χρυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,

να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας…

…Μάνα! πού βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;

Μέσ΄στην ψυχή σου απ΄το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!... ( Γ. Βερίτη «Μάνα γλυκύτατη»)

Ποτέ δεν ξεχνά του Γεωργού Βερίτη τους υπέροχους στίχους τους γραμμένους για την Μάνα όλου του κόσμου, μα και για την κάθε γυναίκα, που ζωή κυοφόρησε !
Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει ότι μέσα του πέρα από τον οφειλόμενο σεβασμό για την μάνα του , ποτέ δεν τα κατάφερε να ανθίσει ένα λουλούδι δικό της αμάραντο και ευωδιαστό, να το ποτίζει με της μνήμης του τις σταγόνες .
Σκληρή γυναίκα , δίκαιη, μα σκληρή ! Τους έμαθε να είναι σωστοί άνθρωποι, τους έθρεψε με της πίστης τα ωφέλιμα μα … Χωρίς αγκαλιές , και τρυφεράδες, κυρίως μαζί του . Ίσως ο χαρακτήρας της , ίσως οι δυσκολίες της δικής της νιότης …
Έψαχνε πάντα ο Φίλιππος να δικαιολογήσει …Πίστευε πως θα μαλάκωνε η καρδιά της με τον ερχομό των εγγονιών της , με την νύφη της την γλυκομίλητη …Μα η μάνα του συνέχισε να τον δυσκολεύει .
Να μην βλέπει τίποτα σωστό στον τρόπο του , συνεχώς να αναζητά κάτι διαφορετικό από όσα κατάφερνε εκείνος με τόσους κόπους και θυσίες …Κύλησε μια ζωή ολόκληρη με αυτό το μαράζι.
Το πρώτο που συνεχώς εξομολογιόταν στον πατέρα Επιφάνιο , αργότερα στον πατέρα Συμεών…
Και οι Γεροντάδες του μιλούσαν συμπάσχοντας μαζί του , για υπομονή και συγχώρεση !
Πόσο τον κατέπνιγε αυτή η θύμησή της . Ιδίως τις ώρες που πήγαινε να προσευχηθεί για εκείνην . Δεν τα κατάφερνε ποτέ να αποσώσει μια ευχή χωρίς να τον περικυκλώσουν αναμνήσεις σαν πέτρες βαριές πάνω στην καρδιά του .
Εκλιπαρούσε του αμνησίκακου την ατάραχη θάλασσα.
Παρακαλούσε συνεχώς τον Μακρόθυμο Κύριο να γαληνέψει η ψυχή του και να κατορθώσει να μην τον ταράζει της μάνας του η εικόνα …
Εκείνη , να τον παρατηρεί αυστηρά , χωρίς στοργή, χωρίς ένα παίνεμα , μια καλή κουβέντα που όλοι μας χρειαζόμαστε να μας πάει λίγο πιο μπροστά …
-Στα σίγουρα έλεγε στην γυναίκα του …ένα βράδυ μετά από ένα τηλεφώνημα μαζί της … ο Βερίτης δεν είχε γνωρίσει την δική μου την μανούλα …Ακόμα και τώρα …που έφτασε 85 χρονών δεν μαλακώνει …Αν σου πω τι μου είπε σήμερα !
Η Ελπίδα ως συνήθως προσπάθησε να την δικαιολογήσει …
-Μεγάλη γυναίκα είναι ! του είπε… Παραξενεύει πολύ ο άνθρωπος σαν μεγαλώνει τόσο !
-Τώρα είπες το καλό ! Γιατί πριν από 50 χρόνια δεν ήταν παράξενη ! Τώρα έγινε ; Μεταξύ μας τώρα μιλάμε ..ας μην χρυσώνουμε το χάπι …
Ξάπλωσε σκασμένος …Η γνώριμη πέτρα, πάλι ήρθε και στάθηκε πάνω στο στέρνο του ! Ούτε λόγος για προσευχή εκείνη την ώρα ! Είχε θυμώσει μαζί της, ξανά !
Πως τον πλήγωνε τούτη η σκέψη… Που δεν καταλάβαινε εκείνη πόσο είχε προσπαθήσει όλα αυτά τα χρόνια , τόσες φορές να αποτυπώσει έστω μια ματιά της , να φυλακίσει μια κουβέντα που θα τον έκανε να πιστέψει πως ο Βερίτης έγραψε και για την δική του μάνα…
Γύρεψε λοιπόν κι έφερε μπροστά του τον Θεό …Και άρχισε να του μιλά σε μια ασυνήθιστη, πρωτόγνωρη για εκείνον γλώσσα , με παράπονο πολύ …
-Καλά δεν με βλέπεις τόσα χρόνια , πόσο τυραννιέμαι μαζί της ; Δεν σου ζητώ πια να την αλλάξεις στον τρόπο της μαζί μου …Πνευματικό έχει να την συμβουλεύει…
Μπορεί να είναι όλα αυτά ένα σχέδιο για την δική μου ταπείνωση εξάλλου ...
Και εκείνη να παίζει τόσο καλά τον σωτήριο για μένα ρόλο της…Αλλά βοήθησέ με , αυτήν την πέτρα να την διώξω από πάνω μου …
Τόσα χρόνια δεν βαστώ !
Δεν με λυπάσαι πια ; Τι πατέρας είσαι ;
Βουρκωμένος όπως ήταν στο κρεβάτι, γύρισε στο μικρό κομοδίνο να κοιτάξει μια εικόνα του Χριστού που είχε εκεί μαζί με τον Όσιο Δαβίδ τον προστάτη του, και τους Ταξιάρχες τους διοικητές του …Λίγα βιβλία ακόμα εκεί με σελιδοδείκτες μέσα, που τα διάβαζε εκ περιτροπής εκείνη την εποχή .
Πάνω- πάνω τα ασκητικά έργα του Αββά Δωροθέου που πριν λίγες μέρες είχε ξεκινήσει . Χωρίς να το καταλάβει καλά –καλά, πήρε αυτό το βιβλίο στα χέρια του και το αγκάλιασε, σαν να ήθελε με αυτό να αντικατασταθεί εκείνο το αβάσταγο βάρος… Δεν κατάλαβε πως το άνοιξε λοιπόν προς τις μέσα σελίδες του, μακριά από την σήμανση του σελιδοδείκτη του …
Τυχαία είπε …Ας διαβάσω κάτι …
Την θυμάται πάντα εκείνη την νύχτα …Ακριβώς, ημερομηνία και ώρα ! Μα και την συγκεκριμένη σελίδα που …τυχαία έφερε μπροστά του , του Πατέρα η απόκριση . Σελίδα 233…Οι δυο φύσεις του Χριστού και τα επίγεια χρόνια του, σκέφτηκε ! Ξεκίνησε να διαβάζει :
….Δεν το εξαφάνισε όμως μέχρι τώρα εντελώς, αλλά ακόμα έχει το έλλειμμα της μνησικακίας, που είναι η ουλή απ’ όπου εύκολα ξανανοίγει όλο το τραύμα, όταν δεχτεί μικρό κτύπημα. Πρέπει λοιπόν ν’ αγωνιστεί, για να εξαφανίσει εντελώς την ουλή….
"Πως όμως μπορεί να το κατορθώσει κανείς αυτό; Με το να προσεύχεται μ’ όλη του την καρδιά γι’ αυτόν που τον λύπησε και να λέει: ‘Θέε μου, βοήθησε τον αδελφό μου και με τις ευχές του και μένα’. Καί βρίσκεται στη θέση να προσεύχεται για τον αδελφό του -πράγμα που αποτελεί απόδειξη της αγάπης και της συμπάθειας- και να ταπεινώνεται ζητώντας βοήθεια με τις ευχές του. Όπου δε υπάρχει συμπάθεια, αγάπη και ταπείνωση, πως μπορεί να υπερισχύσει θυμός ή μνησικακία ή κάποιο άλλο πάθος; …."( Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, Εκδόσεις Ετοιμασία, σελ.233)
Χριστέ μου ! ψέλλισε !
Η Ελπίδα δίπλα κοιμόταν !
Σηκώθηκε απ το κρεβάτι και γονάτισε πάνω απ την 233 σελίδα ! Έγινε εκείνη την ώρα το πιο ευωδιαστό προσκυνητάρι του κόσμου αυτή η σελίδα !
Ξεκίνησε λοιπόν να λέει :
Θεέ μου , βοήθησε την μητέρα μου Ευαγγελία και με τις ευχές της και εμένα !
Θεέ μου , βοήθησε την μητέρα μου Ευαγγελία και με τις ευχές της και εμένα !
Θεέ μου , βοήθησε την μητέρα μου Ευαγγελία και με τις ευχές της και εμένα !
Τρεις φορές το είπε …Και η πέτρα έσπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: "Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί" ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Αληθινή Ιστορία όπως μας την εμπιστεύθηκε ο αγαπητός αδελφός μας Φ.Γ. Μας εκμυστηρεύθηκε επίσης πως πάντοτε… πιάνει σε εκείνον τούτο το ευλογημένο γιατρικό μετά τις 3 πρώτες επαναλήψεις της ευχής…

Όντως αποτελεσματική ...άρτι διαπιστωθέν...

Μόνο Την Αλήθεια (Μέρος 2) +Αυγ.Καντιώτης και οι προφητείες

Είναι στ' αλήθεια τολμηρός, άτρομος και σίγουρα δεν επιδιώκει το να είναι αρεστός στους ανθρώπους παρά μόνο στον Θεό όποιος ιδίως στις μέρες μας ομιλεί για πνευματικό νόμο. Οι προφήτες κατά την Παλαιά Διαθήκη ήταν το στόμα του λαλούντος Θεού. Δίδασκαν, ήλεγχαν και προετοίμαζαν τους ανθρώπους, επισημαίνοντάς τους τις συνέπειες των φαύλων πράξεών τους. Στις μέρες μας, δυστυχώς εισπράττουμε εσφαλμένα και λογαριάζουμε όσους κομίζουν τέτοιον λόγο, ως μαντείες και ως μάντεις αντίστοιχα .

Δεν πάει πολύς καιρός αφ ότου επισκεφθήκαμε έναν κατά την κρίση μας  ιδιαιτέρως φωτισμένο εκ Θεού Γέροντα, σε ένα κελί «σύννεφο» στις Καρυές του Αγίου Όρους.  Αυτοί οι άνθρωποι, δέχονται καθημερινά πλήθος ερωτήσεων απ τους επισκέπτες προσκυνητές και εκείνοι οι ευλογημένοι, από αγάπη και με αγάπη, προσπαθούν να μην κακοκαρδίσουν κανέναν, αλλά ταυτόχρονα με θαυμαστή διάκριση, προσπαθούν να μην φύγει και κανείς από το ταπεινό τους κελίον, δίχως ωφέλεια αληθινή για την ψυχή και προβληματισμό για την πνευματική του κατάσταση. Ήμασταν αρκετοί εκείνο το μεσημεράκι του φετινού Φθινοπώρου και μέσα στον καταιγισμό των αποριών  που δέχτηκε ο πάτερ, έγινε και η ερώτηση σχετικά με τα μελλούμενα και τις προγνώσεις  των ημερών μας .

-Γέροντα, ακούγεται πως έρχεται καταστροφή, πόλεμος! Ακούμε για τις προφητείες και είναι αλήθεια πως τρομάζουμε κάπως !

Μια φράση μόνο βγήκε από τα χείλη του σαν απάντηση :

-Παιδιά μου , καμιά προφητεία δεν είναι προφητεία αν δεν βγει αληθινή !

Αυτό είπε μόνο και σιώπησε! Μαζί του και εμείς ,που αναρωτιόμαστε τι ήθελε να μας πει …

Ας το σκεφτούμε λίγο αδελφοί μου. Εκεί είναι η διαφορά θαρρούμε, η οποία πρέπει να μας κάνει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί ώστε να μην απαξιώνουμε και να μην ομογενοποιούμε  τις γνήσιες φωνές όπως αυτή του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου! Η διαφορά έγκειται στην πρόθεση και στον σκοπό όσων στομάτων του Θεού μας μεταφέρουν τα μελλούμενα, τα επερχόμενα δεινά. Δεν προφητεύουν οι Άγιοι Γέροντες για να επαληθευθούν και να δικαιωθούν ως φερέγγυοι και αξιόπιστοι. Εύχονται με όλην την δύναμη της ψυχής τους, να βρεθούν σύγχρονοι Νινευίτες να τους διαψεύσουν και να κάνουν τον Θεό να…μετανοήσει, να μακροθυμήσει, να παρατείνει το έλεος και την χρηστότητά Του  .Όσοι χαρισματούχοι τέτοιοι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί,   μιλούν  έχοντας το εκ Θεού δοθέν προορατικό χάρισμα ( ένα παράδειγμα ακόμα  ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος που μάλιστα θέλησε αυτές οι προρρήσεις του να υπάρχουν χειρόγραφες και άρα απρόσβλητες -αυθεντικές), δεν επιδιώκουν( πλην φυσικά θλιβερών εξαιρέσεων …δεν μιλάμε για κερδοσκόπους και κακοδόξους μισθοφόρους  τσαρλατάνους)  τον εντυπωσιασμό αλλά την μετάνοιά μας και μόνο αυτή! Πονούν λοιπόν και προτρέπουν σε λυτρωτική μετάνοια! Ο Θεός γνωρίζει αλλά δεν προορίζει! Μας έχει παραχωρήσει την ακλόνητη δύναμη του αυτεξουσίου! Εμείς ...θα διαψεύσουμε τον...Θεό ...;;;Δεν είναι προαποφασισμένο λοιπόν τίποτα! Δεν υφίσταται μιας νομοτελειακής φύσεως εξέλιξη των πραγμάτων, αναπόφευκτη και προαποφασισμένη! ΕΜΕΙΣ αμαρτάνουμε και μη επιστρέφοντας, μη μετανοώντας γινόμαστε οι απόλυτοι ελεγκτές, καθορίζοντας  αποκλειστικά τις εξελίξεις και τους…καιρούς.Πως; Νομιμοποιώντας και διαφημίζοντας το άθεσμο στην θεοστυγή εποχή μας! Σύμφωνα με τις επίσημες μόνο καταγραφές(οι ανεπίσημες διπλασιάζουν τον αριθμό ) στην Ελλάδα πραγματοποιούνται κατ έτος 250.000 εκτρώσεις! Αν διαιρέσουμε το νούμερο με το 365 των ημερών του έτους θα διαπιστώσουμε ότι επισήμως καθημερινά στην Ελλάδα φονεύονται 685 ζωές! Επισήμως…!  Αυτό είναι πανδημία! Εκδημία αποδημία και εξορία…Και αυτή εκούσια από πατρίδα ποθεινή…Μήπως είναι και μια από τις αιτίες  για όσα δεινά τώρα μας χτυπούν την πόρτα.

Αλήθεια ποιος μπορεί επίσης να ξεχάσει ότι πριν λίγο μόλις καιρό με υπουργική απόφαση «κατέβηκε»  μια αφίσα από τους σταθμούς του μετρό –αφίσα με πληρωμένο το διαφημιστικό κόστος – δυο ώρες αφού παρουσιάστηκε στο επιβατικό κοινό, μόνο και μόνο επειδή ένα αγέννητο βρέφος από την φιλόξενη μήτρα της μάνας του εκλιπαρούσε να μην φονευθεί; “Αφήστε με να ζήσω” φώναζε το έμβρυο και αυτό από τους…ιθύνοντες θεωρήθηκε…παραπληροφόρηση!

Το ζήτημα λοιπόν, στην περίπτωση αυτών που προλέγουν, είναι αφενός να μην τους εκλαμβάνουμε ως μέντιουμ και μελλοντολόγους και αφετέρου, όπερ και το κυριότερο, να εισπράξουμε  ψυχωφελώς και να εκμεταλλευτούμε αυτές τις θείες προειδοποιήσεις! Αν υποδεχθούμε τους λόγους τους ως ουράνια κελεύσματα και παραινέσεις για να μετανοήσουμε, να κλάψουμε, να γονατίσουμε και κυρίως να αυτομεμφθούμε, τότε έχουν τεράστια αξία για την ψυχή μας! Αν αντιθέτως τους εκλάβουμε ως πιασάρικους και μαγνήτες  του φιλοπερίεργου,  συναρμοσμένους με την ζοφερή πραγματικότητα και ως εργαλεία εντυπωσιασμού των υπολοίπων, ακόμα –ακόμα για να αυξηθεί η κυκλοφορία εντύπων εκδόσεων και η επισκεψιμότητα διαδικτυακών τόπων,τότε… άνθρακες ο θησαυρός. Εμείς εν τοιαύτη περιπτώσει , απλά αρεσκόμαστε στο να προφητολογούμε και να εσχατολογούμε, αλλά ως εκεί και μόνο! Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η προφητεία αποτελεί μόνο  το μέσο! Η μετάνοια είναι ο σκοπός!

Δεν κηρύττουν αυτές οι ευλογημένες φωνές χαιρέκακα δεινά και συμφορές! Κρούουν καμπάνες αλλαγής πλεύσης! Και χαίρονται μόλις διαψεύδονται δια φιλανθρωπίαν και αυτοί όπως ο Κύριος κατά το Χρυσοστομικό λόγιον, έστω και αν γνωρίζουν πως αυτή η διάψευσή τους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ανανεούμενη αναστολή .

Σαράντα και πλέον χρόνια πριν …Τέλη δεκαετίας του 1970.  Ένας οδηγός ταξί στην Αθήνα πήρε αγώι  έναν Ιερωμένο, με προορισμό την Εκκλησία του Αγίου Προφήτου Ηλιού στην Καστέλα και στον περίβλεπτο λόφο της Πειραϊκής αυτής συνοικίας. Μόλις έφτασε, γυρίζει και …αποσβολώνεται! Ο ρασοφόρος Γέροντας είχε εξαφανιστεί! Ένα κομμάτι λευκό χαρτί μόνο στην θέση που καθόταν και λίγες γραμμές σημειωμένες πάνω του: Μεταννοήσατε! Κλάψατε! Έρχεται! Έρχεται! Σφαγή!(Το περιστατικό αυτό, μετέφερε σε ένα από τα κηρύγματα των τελευταίων του χρόνων, ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος) Είχε και υπογραφή βεβαίως εκείνο το σημείωμα! Ηλίας ο Θεσβίτης! Κάποιοι που αυτό το είχαν ακούσει τότε, πριν από σαράντα χρόνια δηλαδή, τι θα σκέφτηκαν αδελφοί μου; Πρώτον: Τρελάθηκε και είναι για το ψυχιατρείο ο Παναγόπουλος, που μεταφέρει στον κόσμο τέτοια γεγονότα! Δεύτερον και στο σήμερα: Παραμύθια μας πούλησε ο Παναγόπουλος! Ορίστε, σαράντα χρόνια κύλησαν και τίποτα δεν έγινε! Το τίποτα βέβαια είναι σχετικό, αν το θεωρήσουμε  υπό το πρίσμα της παγκόσμιας ιστορικής καταγραφής των τελευταίων 4 δεκαετιών.

Αλλά ας το εξειδικεύσουμε στην Ελληνική περίπτωση. Φαίνονται πολλά τα σαράντα χρόνια του Παναγόπουλου ή τα τριάντα του μακαριστού Επισκόπου Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη, όταν το 1990 μιλούσε για σοβαρή και ανεπανάληπτη  επιδημία που έρχεται εξ ανατολών με περίεργο όνομα που θα εξευτελίσει τους πάντες…αφού δεν μετανοούμε…; https://www.youtube.com/watch?v=etH1WhgVSJ8

Είναι ανώφελη αδελφοί μου συναμαρτωλοί η χρηστότητα και η μακροθυμία του Κυρίου μας, αν δεν οδηγεί σε μετάνοια . (…ἢ τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς μακροθυμίας καταφρονεῖς, ἀγνοῶν ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει; Ρωμ/2,4). Επιπλέον χίλια χρόνια δικά μας είναι σαν μια μέρα του Κυρίου! Ούτε σαράντα ούτε πενήντα ούτε εκατό χρόνια  κι αν περάσουν, μπορούν να μας κάνουν να λοιδωρήσουμε και να απαξιώσουμε όλους εκείνους, που με πόνο καρδιάς μιλούν για τα επερχόμενα, τα οποία  όλοι μας πλέον τα θεωρούμε ως μια φυσιολογική κατάληξη και ως μια ενεργοποίηση του λεγομένου πνευματικού νόμου. Έλεγε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης : …Ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ θυμηθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό καὶ νὰ ζητήση βοήθεια.. δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς τὰ κανονίζει ἔτσι καὶ βγάζει μία διαταγή νὰ ἔρθη κάποια συμφορά στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς βλέπει μέχρι ποὺ θὰ φθάση ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξουν, καὶ γι' αὐτὸ ἐπιτρέπει νὰ συμβῆ μία συμφορά, γιὰ νὰ συνετισθοῦν. Ὄχι ὅτι τὰ κανόνισε ἔτσι ὁ Θεός….(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Πνευματική Αφύπνιση, Λόγοι Β’” , Έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999)

Ας κλάψουμε, ας μετανοήσουμε και ας κάνουμε τον Κύριο να παρατείνει το έλεός Του! Ως σύγχρονοι Νινευίτες, επιπλέον ας μην ξεχνάμε ότι η Νινευή εντέλει και αρκετούς χρόνους μετά  την προφητεία του Ιωνά κατεστράφη, αφού οι κάτοικοί  της λησμόνησαν και πάλι τα δικαιώματα τις κρίσεις και τα χρηστά μαρτύρια του Κυρίου .

Γιατί η μετάνοια δεν είναι κάτι ευκαιριακό, προσωρινό , δεν είναι ένα καλόπιασμα του Θεού και ένα ξεγλίστρημα από τον Νόμο του Κυρίου. Είναι διαρκής και ατελεύτητη κατάσταση. Άληκτη και παρούσα όπως η Θεία Δικαιοσύνη!

Πρέπει όμως να χει ρίζες από πλάτανο και όχι από βασιλικό, έστω κι αν αυτός ευωδιάζει …

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή ( 3 μέρη )

Μόνο την Αλήθεια (μέρος 1) Ο Σοπενχάουερ και ο Καντιώτης.

Κάποτε κάλεσαν εσπευσμένα έναν Ιεροκήρυκα σε ένα μεγάλο γραφείο πολυτελές, με περίτεχνες βυζαντινές εικόνες στους τοίχους, κερασένια έπιπλα γυαλιστερά και χαλιά που βούλιαζαν τα πόδια σου.(σ.σ. Προκαλεσμένος εκτάκτως, ο Ιεροκήρυκας του Παραδείσου, ο κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος. Το περιστατικό είναι διασκευασμένο από προφορική διήγηση του ιδίου).

Σε ένα από τα αμέτρητα κηρύγματά του,-εκείνα που τον ρωτούσες στο τέλος για κάτι που μόλις πριν λίγο είχε πει και ο Παναγόπουλος αδυνατούσε να θυμηθεί, αφού αυτοστιγμεί ξεχνούσε,  γιατί προφανώς δεν ομιλούσε εκείνος αλλά ο ίδιος ο Χριστός μας- σ ένα λοιπόν από τα πύρινα κηρύγματα μετανοίας του,  ο Ιεροκήρυκας ως όφειλε  δεν χαρίστηκε,  δεν εξωράισε και ήλεγξε ( φυσικά όχι σε θέματα ιδιωτικού βίου) αλλά σε θέματα πίστης και δόγματος και  τον κλήρο. Και έτσι εκλήθη από τον επιτετραμμένο σε σχετικά θέματα (πειθαρχικής υφής) να δώσει εξηγήσεις.

Ο αρχιμανδρίτης εκείνος, αυστηρός και με  ύφος σχεδόν εισαγγελικό, απευθύνθηκε χωρίς πολλά -πολλά στον κυρ Δημήτρη και μπήκε αμέσως στο...προκείμενο.

-Ποιός σας έχει νομιμοποιήσει, ποιός σας έχει δώσει το δικαίωμα να ομιλείτε τοιουτοτρόπως κύριε;Ποιόν εκπροσωπείτε; Γνωρίζετε οτι δεχόμαστε πλήθος διαμαρτυριών από ανθρώπους κληρικούς και λαϊκούς, οι οποίοι βαναύσως θίγονται και τους οποίους προσβάλλουν σφόδρα τα λόγια σας;

Του λεγε, του λεγε...Ο Παναγόπουλος δεν μιλούσε...Με κατεβασμένο το βλέμμα εσιώπα! Ο...επιτετραμμένος θεώρησε οτι τον κόλλησε στον τοίχο...

-Περιμένω την απάντησή σας λοιπόν! Σας ακούω!

-Δεν έχω σεβαστέ μου πατέρα κάτι συγκεκριμένο  να σας απαντήσω σε όλα αυτά που μου λέτε ! Ή μάλλον ...κάτι έχω ...Το μόνο που σκεφτόμουν ακούγοντάς σας πριν είναι το εξής : Εσάς και όσους εκπροσωπείτε, σας όρισε η Εκκλησία να μιλάτε για τον Χριστό! Εμένα πάτερ μου , με όρισε ο Χριστός μας, να ομιλώ για την Εκκλησία Του! Με θέλετε τώρα κάτι άλλο;

Άναυδος ο...επιτετραμμένος και προς τιμήν του κατανόησε πλήρως με τι πνευματικό ανάστημα είχε να κάνει και τότε σιώπησε εκείνος, φανερώνοντας...μυστικά στον Παναγόπουλο οτι και εκείνος μελετούσε  τακτικά τα κηρύγματα και τα γραπτά του και πολύ ωφελείτο…

Η σημερινή μας εκπομπή και όσες συν Θεώ θα συγκροτήσουν αυτό το αφιέρωμα,  δεν είναι αφιερωμένη όμως στον μεγάλο Δημήτριο Παναγόπουλο, αλλά σε κάποιον που ομοίως διόρισε ο Χριστός μας με Ουράνια και απρόσβλητη απόφαση να μιλά στον κόσμο για την Εκκλησία Του και για τα δικαιώματά Του .Ένας ανυποχώρητος εργάτης του Ευαγγελικού λόγου! Ουδέν απέκτησε , ουδέν κατείχε! Ένα και μοναδικό το περιουσιακό του στοιχείο! Η Αλήθεια του Ευαγγελίου, η ανόθευτη , η αμετασάλευτη, η υπέρλαμπρη! Στεντορεία τη φωνή! Με πνεύμα άσβεστο! Με λόγο αφυπνιστικό! Χωρίς αγαπολογίες και στρογγυλέματα! Δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του ! Μοίρασε όσα του δόθηκαν χάριτι Θεού! Όλα για τον Χριστό! Πολλαπλασίασε κάθε λέξη που έγραψε και βροντοφώναξε! Με πνευματικό οδηγό του  έναν Άγιο των ημερών μας τον Γέροντα της γενέτειράς του της Πάρου τον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο! Βίωσε το «Σχισθείην εις μυρίους»! Κατά το Χρυσοστομικό λόγιο! Ένας αιώνας και πλέον ζωής Σταυρού και αγώνα! Ο Επίσκοπος που εμέμφετο εαυτόν εάν περνούσε έστω και μια στιγμή ανεκμετάλλευτη δίχως να ευαγγελίζεται τον Σωτήρα  Ναζαρηνό! Μια επιγραφή πάνω από τα ταπεινό επισκοπικό του έδρανο : οὐαὶ δὲ μοί ἐστιν ἐὰν μὴ εὐαγγελίζωμαι· ( Κορινθ. 9.16) Άλλη μια πάνω από το βάθρο στην αίθουσα όπου συνήθιζε να κηρύττει στην σύγχρονη Βαβυλώνα όπως την αποκαλούσε , στην Αθήνα:"Έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της Αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου!» (Σοφία Σειράχ 4, 28)

Ναι, γιατί η Αγία Γραφή για εκείνον δεν ήταν επινόηση ανθρώπινη αλλά Θεία αποκάλυψη.

Ο μακαριστός επίσκοπος Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης!

Ένας Άγιος Επίσκοπος που φύλαξε την Ιεροσύνη ακίβδυλη!

Πύρινος λόγος μετανοίας ως τις μέρες μας!

Περισσότερο επίκαιρος από ποτέ!

Κανένας απολύτως  στο απυρόβλητο και στο απαλλακτικό, όσο… μεγάλος κι αν ήταν.  

Τόσο προνοητικός μα και σπάνια χάριτι Θεού προορατικός!

Προσπάθησε όσο ελάχιστοι να ξεριζώσει στο γέννημά του  το κακό που έβλεπε να εξαπλώνεται ραγδαία σε τούτον τον ευλογημένο τόπο!  

Αγωνίστηκε κατά των καλλιστείων, όταν για πρώτη φορά διοργανώθηκαν στην Ελλάδα στα μέσα του περασμένου αιώνα!

Τον είπαν τότε αναχρονιστικό, σκοταδιστή, οπισθοδρομικό, φανατικό…

Τι έβλεπε τότε ο Καντιώτης άραγε; Μήπως την Θεοποίηση της σάρκας, την απόλυτη διαστροφή;

Μήπως αυτό που βιώνουμε όσο ποτέ άλλοτε στις ηδονοθηρικές μέρες μας;

 Σύρθηκε για αυτήν του την αντίδραση στα δικαστήρια σαν κακούργος! Στο κακουργιοδικείο της περίφημης οδού Σανταρόζα καταδικάστηκε σε φυλάκιση 3 ετών! “Χομεϊνί” της Μακεδονίας τον αποκαλούσαν συντονισμένα όλες οι «δημοκρατικές φυλλάδες» την δεκαετία του 80!  Φονταμενταλιστής ο Καντιώτης λοιπόν! Και άλλα παράσημα και άλλα  ιερά συνθήματα για του αγωνιστικού βίου του τα κάδρα! 

«Πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β' Τιμ. 3, 12).

«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ.» (Ματθ. 5,11)

 Κινήθηκε και κατά του αυτομάτου διαζυγίου ο μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος! Τι είχε δει άραγε να έρχεται; Μήπως την  νομιμοποίηση και την μονιμοποίηση του αθέσμου στις Θεοστυγείς μέρες μας ;

 Χρειάζονται και άλλα για να καταδειχθεί ότι μιλάμε για έναν αετό της Ορθοδοξίας; Έλεγε ο επίσης υψιπέτης μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης, να αναζητούμε και να προτιμάμε τις πτήσεις και όχι την έρπυση… Στην περίοδο της επταετούς δικτατορίας ακούστηκε να λέγεται από σημαίνον στέλεχος του καθεστώτος :

 -Παντού ηγεμονεύουμε πλην Φλωρίνης! 

Ναι, γιατί εκεί επισκοπούσε ο πατήρ  Αυγουστίνος Καντιώτης! Και είχε την πλειοψηφία με το μέρος του! Καθώς έστω  ο είς και η αλήθεια συγκροτούν πλειοψηφία ,κατά το αξίωμα τούτο της Ιερής μας πίστης! Και είναι τόσο επίκαιρο στις μέρες μας αυτό! Έλεγε κάποτε ο αρνητής του Θεού και πεσιμιστής φιλόσοφος με τον αφοριστικό λόγο Σοπενχάουερ,  κάτι εξαιρετικά επίκαιρο και  ιδιαιτέρως  χρήσιμο, αν το στρέψουμε εκεί που πρέπει πάντοτε να δείχνει της ψυχής η πυξίδα. Μιλώντας για την αλήθεια την περιέγραφε να διάγει 3 στάδια . Στο πρώτο έλεγε όλοι την λοιδορούν και την ειρωνεύονται , στο δεύτερο όλοι την πολεμούν με μανία και στο τρίτο όλοι την θεωρούν αυτονόητη! Βέβαια όταν έχουμε φτάσει στο τρίτο στάδιο της αλήθειας, συνήθως είναι πολύ αργά για να αντιστραφούν τα δεινά που έχουν επέλθει συνεπεία του ηγεμονεύοντος ψεύδους! Ο Βίος και η διδασκαλία του μακαριστού Επισκόπου Αυγουστίνου, σε απόλυτη και αταλάντευτη συναρμογή με την Αλήθεια του Ευαγγελίου,  διήλθαν από τα δύο πρώτα στάδια του Σοπενχάουερ και σήμερα πλέον   διαπιστώνουμε όλοι μας ,πως όσα ο Καντιώτης τότε προέλεγε με αφοβιά και επίγνωση της Ιερής του υποχρέωσης, πλέον έχουν συντελεστεί στο έπακρο  και οδηγούν  αναπόφευκτα στην εφαρμογή του λεγομένου πνευματικού νόμου…

Κήρυττε   μετάνοια και Αλήθεια ! Μόνο Την Αλήθεια!

Προφήτευε,  παρακαλώντας τον Θεό ο ίδιος  να διαψευστεί και Εκείνος, ο Θεός  να …μετανοήσει …Έως πότε; (Συνεχίζεται …)

Nώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : "Μόνο την Αλήθεια. Αυγουστίνος Καντιώτης"