Οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία, από τα μικράτα μας που λένε, είναι τόσο πολύτιμες όσο και το οξυγόνο που λάβαμε, σαν αντικρύσαμε για πρώτη φορά το φως τούτου του κόσμου. Όχι μόνο οι πνευματικοί καρποί στην εύφορη γη της παιδικής ψυχής, αλλά και όλα τα αγκάθια, τα δεινά πειρατήρια του μισόψυχου και όλα τα πάθη, που εκείνος ενέσπειρε με το φλόγιστρο των ηδονών.
Και οι μεν είναι ακριβές,
γιατί λειτουργούν σαν πυξίδες και φωτεινοί
οδοδείκτες στους αποπροσανατολισμούς μας από τον προορισμό της Ουράνιας Βασιλείας,
οι δε, γιατί μεταλλάσσονται σε «ρόδινες» αφορμές, για επαναπροσδιορισμό της διαδρομής,
στην άγνωστη ως χθες οδό της μετανοίας.
Το έλεγε τόσο όμορφα ο «δάσκαλος»
ο αγαπημένος, ο μακαριστός κυρ-Κώστας Γανωτής, όταν τον ρώτησαν κάποτε, από πού
αντλεί φως και παράδειγμα, ότι το μεγαλύτερο σχολείο, και αυτό που μας διδάσκει
περισσότερο από όλα, είναι οι εξομολογημένες
αμαρτίες του «παλαιού ανθρώπου»!
Σε μια τέτοια εναγώνια αναθύμηση,
μεταφερθήκαμε αρκετά χρόνια πίσω σε γιορτή κατηχητικού σχολείου. Τόσο ζωτική η ύπαρξη
αυτών των σχολειών. Πόσο ασύγκριτα πιο
σημαντική από αναρίθμητες σύγχρονες και ανώφελες «δραστηριότητες», με τις οποίες
έχουμε στην κυριολεξία καταπνίξει τα παιδιά μας σήμερα…Ας επιστρέψουμε όμως
στην ανάμνησή μας. Εκδήλωση για την διπλή γιορτή της 25ης Μαρτίου ήταν
και οι δάσκαλοι, ο Γεώργιος και η Κυριακή προετοίμαζαν από καιρό τα παιδιά για
ένα θεατρικό δρώμενο, βασισμένο στο βιβλίο του συγγραφέα Δημήτρη Φερούση "Αγία Φιλοθέη η
Αθηνιώτισσα". Η μικρή Παρασκευή όπως την βάπτισαν, διδάσκεται την αγία
πίστη από την μάνα της Σηρίγη και τον πατέρα της Άγγελο. Και ύστερα…
Ύστερα η Αθηναία η κυρά,
η ξακουστή Ρηγούλα,
ψάχνει να βρει τα ορφανά,
να τα χορτάσει ούλα.
Τις κόρες του κατατρεγμού
με αγάπη προστατεύει,
σε μοναστήρι μαρτυρά, το
βίο της τελεύει…
Δύσκολος ο ρόλος και
πολλά τα λόγια, για την μεγάλη μας θυγατέρα, που αξιώθηκε τότε να παραστήσει μια
συγκλονιστική Αγία της πίστης μας. Μάλλον δεν θα θυμάται τίποτα τώρα, έπειτα από
τόσα χρόνια που κύλησαν. Μα ήταν και ήταν ένα σημείο του…ρόλου, που η Φιλοθέη η
ηγουμένη, με το βλέμμα στον Ουρανό μονολογούσε:
Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν
με ὑστερήσει…. ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι
σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ·…. τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου…
Μακάρι αυτούς τους στίχους-σπόρους
να μην τους ξεχάσει ποτέ. Κάποτε να βλαστήσουν, να βρει να συγκομίσει ο Μέγας
Γεωργός…Και εκείνο τον βίο τον θαυμαστό της Αθηναίας Κυράς, που βίωσε ως το μεδούλι
αυτόν τον ψαλμό και την Παύλεια αιώνια προτροπή: «Τη ελπίδι χαίροντες, τη
θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες…» (Ρωμ. 12,12)
Συναξάρι λοιπόν και στην
σημερινή εκπομπή. Το Ευαγγέλιο στην πράξη! για να θυμηθούμε και έναν μεγάλο,
που σε κάθε κήρυγμά του είχε την Αγία στο πλάι του! Τόσο δική του! ( σ.σ. ο
μακαριστός παπά Ανανίας Κουστένης) Ο Παρθενώνας της Φιλοθέης! Το πηγάδι των
στρατοκόπων! Το μετόχι της Καλογρέζας…Ο μεγάλος της έρωτας για τον Νυμφίο
Χριστό! 5 αιώνες πίσω ο χρόνος. Μια ανάσα μοιάζει, ένας ψαλμός από το
προσευχητάρι των θλιμμένων ελπιζόντων…Οι περιστάσεις και οι ανάγκες και σήμερα
απαράλλαχτες…Αποχριστιανισμός, φτώχεια, ξηρασία, σκλαβιά…μεταφορικά και στην κυριολεξία.
Η Φιλοθέη…σκέτο… ένα προάστιο των Αθηνών για την συντριπτική πλειονότητα των "ελευθέρων" Νεοελλήνων…Η
19Η Φεβρουαρίου άλλη μια μέρα μετά την θλιβερή «εορτή των ερωτευμένων». Τα στερνά ικετευτικά λόγια
της Νεομάρτυρος του Χριστού, ας γίνουν σήμερα η πιο συχνή μας προσευχή: Κύριε
μη λησμονήσεις την σκλαβωμένη πατρίδα μου…
Και αυτό το είχες ψελλίσει
τότε παιδί μου…Το θυμάσαι;
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή αφιερωμένη
στον βίο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας
Φεβρουάριος 2024
