Τα χείλη μας ακόμα είναι ζεστά από το χθεσινό πιο ιερό χειροφίλημα της ζωής μας …αυτό της Αγίας Μαγδαληνής .Χέρι που άγγιξε Εκείνον δεν μπορεί παρά να ζεσταίνει τα χείλη, να θερμαίνει τις ψυχές …Φτάσαμε στον αρσανά της Γρηγορίου. Η παιδική χαρά του Αγίου όρους …Έτσι την αποκαλούσε γλυκά ο Γέροντας Παϊσιος θέλοντας να δείξει την αγνότητα και την θαυμαστή παιδικότητα των Μοναχών της.. 
Σε αυτήν την παιδική χαρά όμως το πιο σημαντικό παιχνίδι που παίζεται ,είναι αυτό της ζωής …μιας ζωής που παλεύει …να χαμογελάσει ξανά …να αισθανθεί δυνατή …μα κυρίως απεξαρτημένη … από όλα τα άλλα πλην του Θεού ..Σ ΄ Εκείνον και την Σπλαχνική Μητέρα του αναθέτουν καθημερινά τις ελπίδες τους όλα τα παιδιά που παλεύουν …καθημερινά με τον Θεό ελπίζοντας πως τελικά θα χάσουν …τα παιδιά του προγράμματος απεξάρτησης της Γρηγορίου …πιασμένα από το χέρι με μάτια που διψούν για αγάπη πηγαίνουν πρόθυμα στα δικά τους διακονήματα, συμπαρίστανται το ένα στο άλλο σου μιλούν με αγάπη και κάνουν μετάνοιες συνεχώς μπροστά στα πόδια του Χριστού …δίνοντας κουράγιο σε σένα που στην αρχή αμήχανα τα κοιτάς…Ο Ηγούμενος της Μονής μια από τις πλέον σεβάσμιες Αγιορείτικες μορφές …ο Πατήρ Γεώργιος Καψάνης …μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που στο πρόσωπό του ενώνει το χθες και το σήμερα του Μοναχισμού, με τον σοφό του λόγο …μια διαρκής υπενθύμιση της δικής μας επίγειας αποστολής ,της Θεώσεως ...Ας έχουμε την ευχή του ... 
Οι μορφές των Πατέρων Φιλοθέου ,Φιλαρέτου ,Ιγνατίου , Σιλουανού ,Αρτεμίου,Δαμιανού , αλλά και όλων των υπολοίπων σου μεταδίδουν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα της πίστης μας και ανεπιτήδευτα σου θυμίζουν τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και τον δικό του ξεχωριστό χαιρετισμό :Χριστός Ανέστη …χαρά μου ! Το λαδάκι από το καντηλάκι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας ,μιας από τις προστάτιδες της Μονής αποτελεί το πιο αποτελεσματικό και σίγουρο φάρμακο για κάθε πόνο ψυχής τε και σώματος …ενώ το... Κανόνα Πίστεως και εικόνα πραότητος ..σε ήχο τέταρτο έχει μια ιδιαίτερη κατάνυξη κάθε φορά που ψέλνεται προς τιμήν του …Φρουρού και Σκεπαστή των ναυτικών και της Μονής … 
Καθισμένοι στο αρχονταρίκι το επόμενο πρωινό συζητούμε για το μυστήριο του Θανάτου με αφορμή την από βραδύς ομιλία του Γέροντος Ιγνατίου ..Μας πλησιάζει ένα νέο παλικάρι γύρω στα 25 …μας μιλά σε σπαστά αγγλικά …φαίνεται καλόκαρδος και διψασμένος να μάθει …Μένουμε άφωνοι όταν μας διηγείται το πώς έφτασε στο Άγιο Όρος από την μακρινή Αργεντινή …-Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου στην Νομική ..έχω ιδρύσει δυο οργανισμούς στην πατρίδα μου , μη κερδοσκοπικούς για τα άπορα παιδιά…η μητέρα μου έκανε δώρο για την αποφοίτησή μου ένα ταξίδι στην Ελλάδα …Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο αγόρασα έναν ταξιδιωτικό οδηγό και ανοίγοντάς τον έπεσα πάνω στο Άγιο Όρος …απογοητεύτηκα όταν είδα ότι χρειάζεσαι ένα εξάμηνο για να το επισκεφτείς …μα τα κατάφερα και να που βρίσκομαι εδώ και μιλώ μαζί σας …Συγκλονίστηκα όταν άκουσα το όνομά του …όνομα ενός Αγίου προτύπου μετανοίας για κάθε Χριστιανό Ορθόδοξο …Αυγουστίνος …Ξέρεις την Ιστορία του; τον ρώτησα …Όχι πες μου σε παρακαλώ για αυτόν τον Άγιο … Στάσου του λέω και παίρνω από την βιβλιοθήκη ένα από τα πιο υπέροχα βιβλία της Μονής Παρακλήτου :Χαρίσματα και χαρισματούχοι .. Όσο μπορούμε πιο πειστά του μεταφράζουμε μαζί με τον συνοδοιπόρο μου Μιχάλη το παρακάτω απόσπασμα :
……Όταν ο ιερός Αυγουστίνος ήταν μικρός, αρρώστησε και κινδύνεψε να πεθάνη. Σκέφθηκαν τότε να τον βαφτίσουν. Η μητέρα του όμως προέβλεπε τους δυνατούς πειρασμούς που θ’ αντιμετώπιζε στη νεότητά του και γι’ αυτό ανέβαλε τη βάφτισή του.
Μαζί με το γάλα της η ευσεβής μητέρα φρόντισε να μεταδώση στο παιδί της και την ευσέβεια. Διέκρινε όμως σ’ αυτό τον χαρακτήρα του πατέρα του και διαισθανόταν τον κίνδυνο που θα διέτρεχε η ψυχή του μέσα στη διεφθαρμένη κοινωνία εκείνης της εποχής.
Όσο μεγάλωνε ο γιος της , μεγάλωναν τα πάθη του και τα όργιά του. Η προσευχή της μητέρας ανέβαινε πύρινη στον θρόνο του Θεού, αλλά φαινόταν πως δεν εισακούεται.
Ο Αυγουστίνος πηγαίνει στην Καρχηδόνα για να σπουδάση. Εκεί ψήνεται στο σεξουαλικό καμίνι της διεφθαρμένης πόλεως. Η μητέρα μαθαίνει ότι ο γιος της παραστράτησε , και τρέχει ταραγμένη νομίζοντας ότι η παρουσία της θα τον συγκρατήση.
Δυστυχώς τα λόγια και τα δάκρυά της δεν συγκινούν πια την καρδιά του Αυγουστίνου. Δεν χάνει όμως το θάρρος της. Προσπαθεί υπομονετικά να διεγείρη στην ψυχή του την αποστροφή για την αμαρτία.
Το αποτέλεσμα είναι πάλι αρνητικό, αλλά η πιστή μητέρα δεν απελπίζεται. « Προσεύχεται εκτενέστερον » και χύνει δάκρυα περισσότερα απ’ αυτά που χύνουν οι μητέρες για τον θάνατο των παιδιών τους.
Πόση πικρία δοκιμάζει όταν μαθαίνη ότι ο γιος της έχει σε ηλικία δεκαοκτώ ετών εταίρα και εξώγαμο παιδί! Ελπίζει όμως στη μετάνοιά του. Η ελπίδα αυτή μαζί με τη δυνατή πίστη τη συγκρατούν.
- Μια μέρα παιδί μου, του λέει, θα έρθης εκεί που είμαι εγώ.
Νέα θλιβερή είδηση καταφθάνει από την Καρχηδόνα. Ο Αυγουστίνος έγινε αιρετικός – μανιχαίος ! Φίδι φαρμακερό δάγκωσε τη Μόνικα, η οποία αυτή τη φορά λυγίζει. Πηγαίνει ξανά μόνη της στην Καρχηδόνα , κλαίει, θρηνεί, ικετεύει. Όλα όμως πάνε χαμένα.
Μοναδική παρηγοριά κι ελπίδα της είναι η προσευχή. Μέρα- νύχτα παλεύει με τον Θεό. Καταφεύγει σε κάποιον επίσκοπο, ο οποίος τη συμβουλεύει και την παρηγορεί. Τέλος της λέει:
- Πήγαινε στην ευχή του Θεού , παιδί μου. Ποτέ δεν θα χαθή ο γιός τόσων δακρύων!
Ο Θεός όμως θέλει να δοκιμάση περισσότερο την ιώβεια υπομονή της . Ο Αυγουστίνος της είπε ότι θα πάη στην Ιταλία. Η Μόνικα , αφού δεν μπορεί να τον μεταπείση, αποφασίζει να πάη μαζί του. Κατεβαίνουν στο λιμάνι, αλλά εκείνος την ξεγελά και εξαφανίζεται . Ταξιδεύει μόνος.
Η μητέρα ξημερώνεται στην προσευχή , πνιγμένη στα δάκρυα. Με ραγισμένη καρδία , αλλά με γενναίο φρόνημα, υψώνει τα μάτια στον ουρανό , κι ύστερα αγναντεύει το πέλαγος.
- Κύριε ! φωνάζει. Αφήνω το παιδί μου στον ωκεανό της ευσπλαχνίας Σου. Τα κύματα της χάριτός Σου ας το οδηγήσουν στο λιμάνι Σου.
Γέρασε η Μόνικα στη σχολή της υπομονής και της ελπίδος. Αντί να επιμένη την επιστροφή του ασώτου υιού, βάλθηκε η ίδια να τον κυνηγά σε στεριές και θάλασσες. Εγκαταλείπει την Αφρική και έρχεται στα Μεδιόλανα ( Μιλάνο) για την τελική επίθεση.
Στα Μεδιόλανα ζει το γλυκοχάραμα της επιστροφής του ασώτου. Η μία χαρά διαδέχεται την άλλη : ο Αυγουστίνος αηδίασε τους μανιχαίους και τους εγκατέλειψε. Με βαθιά συγκίνηση τον βλέπει να συχνάζη στα κηρύγματα του αγίου επισκόπου Αμβροσίου και να μιλά γι’ αυτόν με σεβασμό και εκτίμηση.
Ο Αυγουστίνος παλεύει. Τα δεσμά της αμαρτίας χαλάρωσαν , αλλά ακόμη δεν έσπασαν. Γι’ αυτό τελικά μνηστεύεται. Τέσσερις γυναίκες τον πολιορκούν εκείνη την εποχή. Δύο ερωμένες , η μνηστή και η μητέρα του. Παλεύουν κι οι τέσσερις να τον κατακτήσουν.
Τέλος νικά η μητέρα του , ο άνθρωπος της προσευχής και των δακρύων, της υπομονής και της ελπίδος. Εκείνη που νίκησε τον ατίθασο σύζυγο και τη δύστροπη πεθερά, νίκησε τώρα τον γιό της ύστερα από τριάντα χρόνια αγώνος και προσευχής.
Ο Αυγουστίνος παίρνει σταθερή απόφαση να επιστρέψη στον Χριστό και ν’ αφοσιωθή στο έργο της Εκκλησίας Του.
Ποιος μπορεί να νιώση τη χαρά της Μόνικας την ώρα που βαπτιζόταν ο γιός της ; Εδώ τελείωσε η αποστολή της. Είδε πια το παιδί της στην αγκαλιά του Κυρίου.
- Νυν απολύεις την δούλην Σου, Δέσποτα, εν ειρήνη, ψελλίζει συγκινημένη.
Μητέρα και γιός επιστρέφουν στην Αφρική. Στην Όστια, στις εκβολές σταθμεύουν σε μια φιλική έπαυλη για να ξεκουραστούν. Εκεί η Μόνικα αρρωσταίνει και σε λίγες μέρες, σε ηλικία 56 ετών, παραδίδει το πνεύμα της « εν ειρήνη » στον Δέσποτα Χριστό.
Ο Κύριος είχε εκπληρώσει και την τελευταία επιθυμία της….
Το πρόσωπο του... Καθολικού Αργεντίνου φίλου μας είχε αλλοιωθεί …Τι σου συμβαίνει ;τον ρωτήσαμε …και η αποκάλυψή του μας συντάραξε συθέμελα …την μητέρα μου ....την λένε Μόνικα !!!!αλλά δεν έχει ιδέα για όλα αυτά !!!μας είπε…. (συνεχίζεται )
Σε αυτήν την παιδική χαρά όμως το πιο σημαντικό παιχνίδι που παίζεται ,είναι αυτό της ζωής …μιας ζωής που παλεύει …να χαμογελάσει ξανά …να αισθανθεί δυνατή …μα κυρίως απεξαρτημένη … από όλα τα άλλα πλην του Θεού ..Σ ΄ Εκείνον και την Σπλαχνική Μητέρα του αναθέτουν καθημερινά τις ελπίδες τους όλα τα παιδιά που παλεύουν …καθημερινά με τον Θεό ελπίζοντας πως τελικά θα χάσουν …τα παιδιά του προγράμματος απεξάρτησης της Γρηγορίου …πιασμένα από το χέρι με μάτια που διψούν για αγάπη πηγαίνουν πρόθυμα στα δικά τους διακονήματα, συμπαρίστανται το ένα στο άλλο σου μιλούν με αγάπη και κάνουν μετάνοιες συνεχώς μπροστά στα πόδια του Χριστού …δίνοντας κουράγιο σε σένα που στην αρχή αμήχανα τα κοιτάς…Ο Ηγούμενος της Μονής μια από τις πλέον σεβάσμιες Αγιορείτικες μορφές …ο Πατήρ Γεώργιος Καψάνης …μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που στο πρόσωπό του ενώνει το χθες και το σήμερα του Μοναχισμού, με τον σοφό του λόγο …μια διαρκής υπενθύμιση της δικής μας επίγειας αποστολής ,της Θεώσεως ...Ας έχουμε την ευχή του ...
Οι μορφές των Πατέρων Φιλοθέου ,Φιλαρέτου ,Ιγνατίου , Σιλουανού ,Αρτεμίου,Δαμιανού , αλλά και όλων των υπολοίπων σου μεταδίδουν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα της πίστης μας και ανεπιτήδευτα σου θυμίζουν τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και τον δικό του ξεχωριστό χαιρετισμό :Χριστός Ανέστη …χαρά μου ! Το λαδάκι από το καντηλάκι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας ,μιας από τις προστάτιδες της Μονής αποτελεί το πιο αποτελεσματικό και σίγουρο φάρμακο για κάθε πόνο ψυχής τε και σώματος …ενώ το... Κανόνα Πίστεως και εικόνα πραότητος ..σε ήχο τέταρτο έχει μια ιδιαίτερη κατάνυξη κάθε φορά που ψέλνεται προς τιμήν του …Φρουρού και Σκεπαστή των ναυτικών και της Μονής …
Καθισμένοι στο αρχονταρίκι το επόμενο πρωινό συζητούμε για το μυστήριο του Θανάτου με αφορμή την από βραδύς ομιλία του Γέροντος Ιγνατίου ..Μας πλησιάζει ένα νέο παλικάρι γύρω στα 25 …μας μιλά σε σπαστά αγγλικά …φαίνεται καλόκαρδος και διψασμένος να μάθει …Μένουμε άφωνοι όταν μας διηγείται το πώς έφτασε στο Άγιο Όρος από την μακρινή Αργεντινή …-Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου στην Νομική ..έχω ιδρύσει δυο οργανισμούς στην πατρίδα μου , μη κερδοσκοπικούς για τα άπορα παιδιά…η μητέρα μου έκανε δώρο για την αποφοίτησή μου ένα ταξίδι στην Ελλάδα …Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο αγόρασα έναν ταξιδιωτικό οδηγό και ανοίγοντάς τον έπεσα πάνω στο Άγιο Όρος …απογοητεύτηκα όταν είδα ότι χρειάζεσαι ένα εξάμηνο για να το επισκεφτείς …μα τα κατάφερα και να που βρίσκομαι εδώ και μιλώ μαζί σας …Συγκλονίστηκα όταν άκουσα το όνομά του …όνομα ενός Αγίου προτύπου μετανοίας για κάθε Χριστιανό Ορθόδοξο …Αυγουστίνος …Ξέρεις την Ιστορία του; τον ρώτησα …Όχι πες μου σε παρακαλώ για αυτόν τον Άγιο … Στάσου του λέω και παίρνω από την βιβλιοθήκη ένα από τα πιο υπέροχα βιβλία της Μονής Παρακλήτου :Χαρίσματα και χαρισματούχοι .. Όσο μπορούμε πιο πειστά του μεταφράζουμε μαζί με τον συνοδοιπόρο μου Μιχάλη το παρακάτω απόσπασμα :
……Όταν ο ιερός Αυγουστίνος ήταν μικρός, αρρώστησε και κινδύνεψε να πεθάνη. Σκέφθηκαν τότε να τον βαφτίσουν. Η μητέρα του όμως προέβλεπε τους δυνατούς πειρασμούς που θ’ αντιμετώπιζε στη νεότητά του και γι’ αυτό ανέβαλε τη βάφτισή του.
Μαζί με το γάλα της η ευσεβής μητέρα φρόντισε να μεταδώση στο παιδί της και την ευσέβεια. Διέκρινε όμως σ’ αυτό τον χαρακτήρα του πατέρα του και διαισθανόταν τον κίνδυνο που θα διέτρεχε η ψυχή του μέσα στη διεφθαρμένη κοινωνία εκείνης της εποχής.
Όσο μεγάλωνε ο γιος της , μεγάλωναν τα πάθη του και τα όργιά του. Η προσευχή της μητέρας ανέβαινε πύρινη στον θρόνο του Θεού, αλλά φαινόταν πως δεν εισακούεται.
Ο Αυγουστίνος πηγαίνει στην Καρχηδόνα για να σπουδάση. Εκεί ψήνεται στο σεξουαλικό καμίνι της διεφθαρμένης πόλεως. Η μητέρα μαθαίνει ότι ο γιος της παραστράτησε , και τρέχει ταραγμένη νομίζοντας ότι η παρουσία της θα τον συγκρατήση.
Δυστυχώς τα λόγια και τα δάκρυά της δεν συγκινούν πια την καρδιά του Αυγουστίνου. Δεν χάνει όμως το θάρρος της. Προσπαθεί υπομονετικά να διεγείρη στην ψυχή του την αποστροφή για την αμαρτία.
Το αποτέλεσμα είναι πάλι αρνητικό, αλλά η πιστή μητέρα δεν απελπίζεται. « Προσεύχεται εκτενέστερον » και χύνει δάκρυα περισσότερα απ’ αυτά που χύνουν οι μητέρες για τον θάνατο των παιδιών τους.
Πόση πικρία δοκιμάζει όταν μαθαίνη ότι ο γιος της έχει σε ηλικία δεκαοκτώ ετών εταίρα και εξώγαμο παιδί! Ελπίζει όμως στη μετάνοιά του. Η ελπίδα αυτή μαζί με τη δυνατή πίστη τη συγκρατούν.
- Μια μέρα παιδί μου, του λέει, θα έρθης εκεί που είμαι εγώ.
Νέα θλιβερή είδηση καταφθάνει από την Καρχηδόνα. Ο Αυγουστίνος έγινε αιρετικός – μανιχαίος ! Φίδι φαρμακερό δάγκωσε τη Μόνικα, η οποία αυτή τη φορά λυγίζει. Πηγαίνει ξανά μόνη της στην Καρχηδόνα , κλαίει, θρηνεί, ικετεύει. Όλα όμως πάνε χαμένα.
Μοναδική παρηγοριά κι ελπίδα της είναι η προσευχή. Μέρα- νύχτα παλεύει με τον Θεό. Καταφεύγει σε κάποιον επίσκοπο, ο οποίος τη συμβουλεύει και την παρηγορεί. Τέλος της λέει:
- Πήγαινε στην ευχή του Θεού , παιδί μου. Ποτέ δεν θα χαθή ο γιός τόσων δακρύων!
Ο Θεός όμως θέλει να δοκιμάση περισσότερο την ιώβεια υπομονή της . Ο Αυγουστίνος της είπε ότι θα πάη στην Ιταλία. Η Μόνικα , αφού δεν μπορεί να τον μεταπείση, αποφασίζει να πάη μαζί του. Κατεβαίνουν στο λιμάνι, αλλά εκείνος την ξεγελά και εξαφανίζεται . Ταξιδεύει μόνος.
Η μητέρα ξημερώνεται στην προσευχή , πνιγμένη στα δάκρυα. Με ραγισμένη καρδία , αλλά με γενναίο φρόνημα, υψώνει τα μάτια στον ουρανό , κι ύστερα αγναντεύει το πέλαγος.
- Κύριε ! φωνάζει. Αφήνω το παιδί μου στον ωκεανό της ευσπλαχνίας Σου. Τα κύματα της χάριτός Σου ας το οδηγήσουν στο λιμάνι Σου.
Γέρασε η Μόνικα στη σχολή της υπομονής και της ελπίδος. Αντί να επιμένη την επιστροφή του ασώτου υιού, βάλθηκε η ίδια να τον κυνηγά σε στεριές και θάλασσες. Εγκαταλείπει την Αφρική και έρχεται στα Μεδιόλανα ( Μιλάνο) για την τελική επίθεση.
Στα Μεδιόλανα ζει το γλυκοχάραμα της επιστροφής του ασώτου. Η μία χαρά διαδέχεται την άλλη : ο Αυγουστίνος αηδίασε τους μανιχαίους και τους εγκατέλειψε. Με βαθιά συγκίνηση τον βλέπει να συχνάζη στα κηρύγματα του αγίου επισκόπου Αμβροσίου και να μιλά γι’ αυτόν με σεβασμό και εκτίμηση.
Ο Αυγουστίνος παλεύει. Τα δεσμά της αμαρτίας χαλάρωσαν , αλλά ακόμη δεν έσπασαν. Γι’ αυτό τελικά μνηστεύεται. Τέσσερις γυναίκες τον πολιορκούν εκείνη την εποχή. Δύο ερωμένες , η μνηστή και η μητέρα του. Παλεύουν κι οι τέσσερις να τον κατακτήσουν.
Τέλος νικά η μητέρα του , ο άνθρωπος της προσευχής και των δακρύων, της υπομονής και της ελπίδος. Εκείνη που νίκησε τον ατίθασο σύζυγο και τη δύστροπη πεθερά, νίκησε τώρα τον γιό της ύστερα από τριάντα χρόνια αγώνος και προσευχής.
Ο Αυγουστίνος παίρνει σταθερή απόφαση να επιστρέψη στον Χριστό και ν’ αφοσιωθή στο έργο της Εκκλησίας Του.
Ποιος μπορεί να νιώση τη χαρά της Μόνικας την ώρα που βαπτιζόταν ο γιός της ; Εδώ τελείωσε η αποστολή της. Είδε πια το παιδί της στην αγκαλιά του Κυρίου.
- Νυν απολύεις την δούλην Σου, Δέσποτα, εν ειρήνη, ψελλίζει συγκινημένη.
Μητέρα και γιός επιστρέφουν στην Αφρική. Στην Όστια, στις εκβολές σταθμεύουν σε μια φιλική έπαυλη για να ξεκουραστούν. Εκεί η Μόνικα αρρωσταίνει και σε λίγες μέρες, σε ηλικία 56 ετών, παραδίδει το πνεύμα της « εν ειρήνη » στον Δέσποτα Χριστό.
Ο Κύριος είχε εκπληρώσει και την τελευταία επιθυμία της….
Το πρόσωπο του... Καθολικού Αργεντίνου φίλου μας είχε αλλοιωθεί …Τι σου συμβαίνει ;τον ρωτήσαμε …και η αποκάλυψή του μας συντάραξε συθέμελα …την μητέρα μου ....την λένε Μόνικα !!!!αλλά δεν έχει ιδέα για όλα αυτά !!!μας είπε…. (συνεχίζεται )
Νώντα Σκοπετέα -Επιστρέφοντας από Όρος
