Από εμάς περιμένουν …( 3 λόγοι ψυχών με φωνή που μας μιλούν ...)

Λόγος Πρώτος 
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι , τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…

Δρόσος και ανάπαυση και Φως !

Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο  !

Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου , αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές !

Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες , στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης , στου Πλαστουργού το πλάσιμο , τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα  στην ανάγλυφη θύμηση , το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό  …

Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου , σαν μελισόκερο ιλαρό , του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις ,

 μπουκιά και στάλα …

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Δεν μετρώ τον χρόνο , δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ , μήτε αύριο …

Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θα ρθει …

Ως τότε από σένα περιμένω …Μην με ξεχνάς ! 

Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό …

Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες , στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα  με ελπίδα ,

στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες ,

 στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς , 

στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…   

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ ! 

Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ , 

δε θα στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο …

Βάλε με στην προσευχή σου , στην αλμύρα των ματιών σου !

Κράτα μου το φως αναμμένο , να θωρώ να μην φοβάμαι !

Τράβα με ψηλά , να λευτερωθώ , να ανασάνω τον Θεό !

Λύτρωσέ με ..Ανάπαυσέ με !

Από σένα περιμένω !

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Και προσδοκώ !

Μην με ξεχνάς !

Λόγος Δεύτερος 

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Τα δάκρυά σου τα σύμπονα προσμένω , όχι το θρήνο και τον κοπετό σου ,

τις άναρθρες κραυγές σου πάνω από το  άψυχο σώμα μου και το σταυρό στο κοιμητήρι …

Τι να τα κάνω τα ατέλειωτα τα μοιρολόγια , τις λιγοθυμιές , το μαυροφόρεμά σου ;

Και ενώ περιμένω συνέχεια να σε υποδεχτώ στης Μάνας Εκκλησιάς τις δεήσεις , να ικετεύεις και συ για μένα και να παρακαλάς τον λυτρωτή για την συγχώρεση και την  ανάπαυσή μου , εσύ σταμάτησες να έρχεσαι γιατί λες ότι πενθείς ! Δεν είναι πένθος αυτό! Με το Θεό τα βάζεις και τον κατηγορείς και τον ρωτάς γιατί …

Ταράζεις τα νερά του ποθητού μου λιμανιού ! 

Κλαίω που δεν με παρηγορείς ! Οι στεναγμοί σου έρχονται και με συναντούν και σκοτεινιάζουν το φως μου …

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Νιώσε πως είμαι εδώ μαζί σου,  στης χαρμολύπης σου τις προσευχές , στις μνημονεύσεις σου , στις Λειτουργιές ..

Δεν είναι χρέος σου το μαύρο , το πένθος και η οιμωγή ! Αυτά τα κάνουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν τα μεγαλεία του Θεού , που τους νοιάζει μόνο του κόσμου το φρόνημα !

Χρέος σου είναι η μνήμη , η ευχή και το έλεος και η ενάρετη ζωή σου !

Δεν το εξοφλείς με της απελπισιάς το σκοτάδι την οργή και τα μόνιμα  κλαμμένα μάτια!

Για λίγο χωριστήκαμε ! Τα χρόνια τα εδώ μπορείς να τα μετρήσεις !

Το αιώνιο δεν μετριέται ! Μπορείς ωστόσο να το ζήσεις μόνο αν το ζητήσεις και αγωνιστείς να το κερδίσεις !

Τότε χαρά θα αισθανθώ , θα ωφεληθώ  , θα αναπαυθώ !

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Και καρτερώ ! Μη με ξεχνάς !

Χάρισε μου το Φως !

Διψάω τον Παράδεισο !

Λόγος Τρίτος

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Ήρθε ο καιρός για να σου πω το ευχαριστώ !

Πως την καρτέραγα τη στιγμή της λύτρωσης !

Αχνό ήταν το Φως τόσους καιρούς !

Μα λίγο-λίγο σαν έπεφταν πάνω του τα δάκρυα της μετανοίας σου , σαν της παρηγοριάς οι ευχές ,  των ελεηθέντων από τα σπλάχνα των οικτιρμών σου  τρυπούσαν  το ημίφως , όλο και ξεθάμπωνε η ακτίνα της Δικαιοσύνης .

Κι έτσι δάκρυ το δάκρυ ανέβαινα , μέχρι που μια Κυριακή μ άρπαξε του σπλαχνικού Πατέρα το ροζιασμένο χέρι και μ έβγαλε στο Αιώνιο Φως , να μην το θολώνει τίποτα πια !

Δρόσος και κουφισμός απ τον δικό σου αγώνα , την δέηση την άπαυστη , την ικεσία την γεμάτη υπομονή και ελπίδα !

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ !

Σ ευχαριστώ που δεν με ξέχασες ! Που θυμήθηκες εκείνο το δυσωπώ που με σπαραγμό σου φώναξα τότε στο τελευταίο αντάμωμά μας !

Συνέχισε όμως να παρηγορείς τις ψυχούλες !

Ακούγονται κι άλλων οι φωνές που σου μιλούν !

Αμέτρητες είναι κι αγωνίζονται να ανέβουν στον  καθάριο φωτισμό  του Πανοικτίρμονος Θεού !    

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο

Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη)

Ζωή μετά …( Αληθινή Ιστορία για την αθάνατη ψυχή)

 

Όμορφη η αγάπη …νικά τον πόνο …είναι μεγαλύτερη απ τον Θάνατο !

Τα λεγε όλα τούτα ο Διαμαντής , τα σκόρπιζε στους γύρω πονεμένους , σε όλους αυτούς που ο πόνος τους ήτανε ακόμα νωπός , το δάκρυ τους αστέγνωτο …

Ένιωθε πως είχε χρέος να παρηγορεί με όλα εκείνα που πίστευε και τα άκουγε από μικρό παιδί , στα ιερά των εκκλησιών , στα κατηχητικά σχολειά , στους έμπειρους τους Γεροντάδες , τους ταπεινούς και απλούστατους που συντρόφευαν κάθε του βήμα στη ζωή …

Και ήθελε και παρακαλούσε τον Κύριο πάντα στις προσευχές του , να τον αξιώνει και να τον συναριθμεί,  όχι στους ακροατές του νόμου Του,  μα στους μακάριους ποιητές του…

 

Νωρίς –νωρίς στεφανώθηκε ως Άγιος Μάρτυρας , καλώς  αθλήσας … Ευλογήθηκε απ τον Κύριο από της δρόσου του ουρανού άνωθεν και από της πιότητος της γης , να συμπορεύεται με μια γυναίκα , την Ρηνούλα του , αμπέλι γλυκόκαρπο , που στάλαζε όλο στοργή και υπομονή στο κοινό ποτήρι της αγάπης τους … Και να αποκτήσουν τρία   τεκνία τον Χαρίλαο ,τον Λυκούργο και τον Εφραίμ , νιόφυτα λιόδεντρα με ρίζες αρετής , βυθισμένες  γερά σε χώμα εύφορο  , ποτισμένες από νάματα και αγιάσματα των θαυμασίων του Θεού .  

Όμορφη η αγάπη …νικά τον πόνο …είναι μεγαλύτερη απ τον Θάνατο !

Κι ήρθε η ώρα του βιώματος ..Αυτή που δίχως να το χει καταλάβει , παρακαλούσε τον Κύριο να στείλει χρόνια τώρα …

Η δοκιμασία των ποιητών …Και η Ρηνούλα τρυφερό λουλούδι στα χέρια του Πατέρα Θεού  , μέρα με την μέρα  να μαραίνεται και το όνειρο στιγμή με τη στιγμή  να φτάνει προς το τέλος …

Διάγνωση , βουβός αναστεναγμός , λυγμός κρυμμένος βαθιά… Δείλιασε για πρώτη του φορά …Να ναι η τελευταία ! ευχόταν κάθε φορά που αντίκριζε τα σημάδια του Θανάτου πάνω στο αγαπημένο σώμα της …-Θαρσείτε ! Εγώ νενίκηκα τον κόσμο ! μονολογούσε τότε,  αναζητώντας εκεί που δεν φαινόταν,  τον συναντιλήπτορα , τον συμπαραστάτη του Παντελεήμονα  Χριστό , που ποτέ του  δεν μέμφθηκε για το νωρίς …

Δυο χρόνια ένιωσε το στεφάνι να βλασταίνει  αγκάθια , πληγές και τύποι μαρτυρίας …Και έπειτα ο αποχαιρετισμός  ο πρόσκαιρος και ο λυγμός , που ανέβηκε επιτέλους και γοργοπέταξε προς τις γειτονιές του Παραδείσου .

Έγινε εκείνος τώρα και μάνα , κυρίως για τον μικρότερο ανθό τους , το Εφραιμάκι  τους ,  που το χανε τάξει , μιας και άργησε λίγο να ρθει , στον Άγιο των Αμώμων και γιόρταζε την ίδια μέρα με την μανούλα του…Στην πρώτη ανάμνηση Μαγιού μετά το φευγιό , βίωσε ανείπωτα την χαρμολύπη ο Διαμαντής ..Γιορτή και μελαγχολία , ευχές και μνήσθητι αναδεμένα …

Στο κομποσχοίνι του , στο πρόσφορό του , στα σπλάχνα των οικτιρμών του πάντα η μορφή της να χαμογελά …Να ρχοταν έτσι ένα βράδυ και στο όνειρό μου !  ευχόταν συνέχεια ..Μόνο μια φορά Κύριε ! να παρηγορηθεί η καρδιά μου …

Τον ξύπνησε αλαφιασμένος ο μικρός εκείνο το ξημέρωμα Κυριακής …

Θα φοβήθηκε σκέφτηκε ...Άλλωστε μικρούλης είναι ακόμα , μόλις οκτώ χρονώ …

-Έλα αγοράκι μου τι συμβαίνει ; Έλα ξάπλωσε εδώ  μαζί μου , μην φοβάσαι , όνειρο ήτανε !

-Μπαμπά ! Είδα την μαμά ! Αλήθεια σου λέω !

Έστειλε ο Κύριος παρηγοριά σκέφτηκε μέσα του ο Διαμαντής , σε αυτόν που το χει πιότερο ανάγκη  …

-Πώς ήτανε παιδάκι μου ; Πού την είδες ;

-Μπαμπά ήταν ψηλά , με λουλούδια , δέντρα και σπίτια ..Ένα ήταν δικό της !

-Είχε βουνά ;

  -Όχι , όλα ίσια ήτανε !

- Είχε ήλιο ;

-Δεν είχε ήλιο μα ήταν όλα πολύ φωτεινά ! Και έβλεπα πολλούς ανθρώπους !

-Τι λέγανε ;

-Δεν τους άκουγα …Μιλάγανε μα δεν τους άκουγα τους άλλους…Ξέρεις μπαμπά η μανούλα δεν είχε σημάδια στην κοιλίτσα  της !

 Ήξερε ο Διαμαντής πως στην άλλη ζωή δεν θα έχουμε πάνω μας τίποτα από τις πληγές και τις ατέλειές μας και του έκανε τόση εντύπωση αυτό που άκουγε από τον γιό του μέσα στη νύχτα …   

-Την είδες ;

-Όχι εκείνη μου το είπε !

-Πως ήταν τα μαλλιά της;

-Δεν ξέρω …δεν μπορούσα να δω καλά …ήταν πολύ φωτεινό το πρόσωπό της !  

Προσπαθούσε να απομακρύνει εκείνη την ώρα, κάθε λογισμό αμφιβολίας που τον κυρίευε σε κάθε  λέξη του μικρού Εφραίμ…Σκεφτόταν όμως πως καμιά φορά η ανάγκη  για παραμυθία φτιάχνει εικόνες , πλάθει και τα όνείρατα …Τον διέκοψε τότε ξανά η ψιθυριστή φωνή του γιού του …

-Μπαμπά η γιαγιά η Σταυρούλα  , είναι πιο ψηλή από τον παππού τον Χαρίλαο  ;

Κόμπος στο λαιμό του αυτή η ερώτηση … Ο μικρός ήταν μωρό ακόμα μόλις εκείνοι κοιμήθηκαν…Αποκλείεται να τους θυμόταν …Μα μήπως του είπαν τίποτα τα μεγάλα παιδιά ή είχε δει καμιά φωτογραφία ή ακόμα –ακόμα μήπως είχε ακούσει ποτέ να λέγεται κάτι τέτοιο από τον ίδιο για τους γονιούς του …Όντως η μάνα του ήταν πολύ ψηλή για την εποχή της …και ξεπερνούσε σε ύψος τον πατέρα του … 

-Που τους είδες παιδί μου αυτούς ;

-Η μαμά με πήγε στο σπίτι τους !

-Τι φορούσαν ;

-Άσπρα ρούχα !

-Τι παπούτσια ;

-Δεν φαινόντουσαν …Ήταν πολύ μακριά τα ρούχα τους ! Ο Παππούς ο Χαρίλαος ήταν πιο φωτεινός !

-Έλα μωρό μου κοιμήσου τώρα …έχουμε να ξυπνήσουμε αύριο ! Κυριακή ξημερώνει ! Θα πάμε στην  Εκκλησία με τα αδέλφια σου!  

-Να μείνω να κοιμηθώ εδώ μαζί σου ;

-Ναι , να μείνεις μα μόνο για απόψε ,  εντάξει ;

-Ναι το υπόσχομαι ! είπε ο μικρός και κούρνιασε στην μεριά που κοιμόταν η μανούλα του ...

-Μπαμπά ! ακούστηκε ύστερα από λίγο η φωνή του ξανά …

-Ήταν και ένα μικρό παιδάκι μαζί με τον παππού και την γιαγιά …

-Πως ήταν ;

-Ήταν πιο μικρό από μένα , με μαύρα μαλλάκια και με δέρμα σαν το δικό μου …μελανούρι …που με λες …Μπαμπά με πιστεύεις έτσι δεν είναι ; Δεν τα βγάζω απ το μυαλό μου όλα αυτά ! Αλήθεια είναι !

-Ναι αγόρι μου καλό ! Αλήθεια είναι ! Τώρα πια σε πιστεύω !

Κοιμήσου τώρα ψυχή μου να ξεκουραστείς  ! Κι αν ξανάρθει η μανούλα πες της σε παρακαλώ πως την αγαπώ ως τον ουρανό !

-Εκεί που είναι δηλαδή ! είπε με μια γλυκύτατη αφέλεια ο νυσταγμένος μικρούλης   …

-Ναι εκεί που είναι ! ψέλισε ύστερα από λίγο στο κοιμισμένο του αγγελούδι  ο Διαμαντής !   Με τον παππού , την γιαγιά και…  με τον θείο σου τον Λυκούργο   …το μικρό παιδάκι , τον αδελφό μου που δεν θυμήθηκα ούτε και εγώ …Κοιμήθηκε στην κατοχή από πνευμονία …πιο μικρός και από εσένα ήτανε ! Την αλήθεια λες παιδί μου ! Συγχώρα με που αμφέβαλλα ! Πάντα ακροατής ήμουν ! Και ήρθες εσύ να μου μηνύσεις  πως μετά τη ζωή υπάρχει και πάλι ζωή !

Καλό ξημέρωμα παιδί μου !

Ανάσταση ξημερώνει !  

Καλή αντάμωση Ρηνούλα μου !

Να με προσμένεις και μένα ! Ντυμένη στα λευκά …

Νώντας Σκοπετέας .

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο :

 Ξημερώνει Ανάσταση ( 4 μέρη)

Διασκευασμένη σε διήγημα Αληθινή Ιστορία , από ομιλία του π.Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου  με θέμα : η ζωή μετά την ζωή .