Τα
χρόνια τα αλησμόνητα της ζήσης της . Νέα
, δυνατή , όμορφη και πόσο χαμογελαστή ! Πως τα νοσταλγεί εκείνα τα χρόνια !
Μετά ήταν που δυσκόλεψαν …Δεν ήταν τότε η Μάνα με τα τρία παιδιά , αλλά η χήρα
με τα ορφανούλια …Τα αναπολεί όμως και
εκείνα τα χρόνια και πόσο παραξενεύεται γι αυτό ! Μπορεί να μην είναι βέβαια
και νοσταλγία …Μάλλον απορία είναι , για το πως άντεξε κατάμονη να μεγαλώσει τα παιδιά της , πως τα κατάφερε
όλα τους να τα αποκαταστήσει ,να τα δει χαρούμενα με δικές τους οικογένειες …Τώρα
που τα σκέφτεται μετά από τόσο καιρό , όλο αναζητά τις μεθόδους , τους τρόπους
και τις καταστάσεις …Τα βάζει κάτω και με
τη λογική μα πάλι δεν της βγαίνουνε …Αδύνατο μου φαίνεται ! λέει και σταυροκοπιέται . Ο Θεός τα κανόνισε
! Η Παναγία με βοήθησε ! Είχα Άγιο να με προστατεύει ! Στο γωνιαίο προσκυνητάρι με το χρυσωμένο καντήλι
και τις κρεμασμένες λιγοστές εικόνες και τούτο το βράδυ είναι στραμμένη !
Προσεύχεται , παρακαλά και ευχαριστεί για την Προστασία ! Κυλήσανε τα χρόνια !
Νιώθει το τέλος να σιμώνει . Καλοστέκεται ακόμα βέβαια, μα όσο να ναι , κάθε μέρα που φεύγει πιο κοντά
την φτάνει στο τέρμα …Ο Κύριος γνωρίζει
, μα την έμαθε τόσα χρόνια η γλυκόπικρη ζωή της
να μην αφήνει εκκρεμότητες . Και έχει μια εδώ και σαράντα ολάκερα χρόνια
αφημένη , ακουμπισμένη πάνω στο ψηλό προσκυνητάρι . Τυλιγμένη σε ένα μικρό πορφυρό
τσόχινο ύφασμα …
-Μην φύγεις κάτι θέλω να σου δείξω ! Θέλω να σου πω μια ιστορία πρώτα και έπειτα
κάτι να σου δώσω … μου είπε .
-Ήταν ένα πρωινό
καλοκαιριού , γύρω στις αρχές του
Ιούλη! Ήμασταν στο Λεωνίδιο τότε ! Εκεί υπηρετούσε ο μακαρίτης
για τρία χρόνια περίπου …Διοικητής ήταν και τον αγαπούσαν πολύ γιατί τους
νοιαζόταν σαν ντόπιος …
Εκείνο το πρωί χτυπάει η πόρτα …Δυο χτυπήματα βαριά ,
ακόμα τα θυμάμαι σαν τώρα ! Άνοιξα και ξαφνιάστηκα ! Ήταν ένας καλόγερος ,
ψηλός και ίσα που φαινόταν το πρόσωπό του μέσα απ το κουκούλι του … Καλημέρα
του είπα , την ευχή σας πάτερ !
-Του Χριστού μας και
της Παναγίας μας να έχετε και εσείς και τα παιδιά σας ! Θα ήθελα τον Ιωάννη τον σύζυγό σας !
-Είναι στην υπηρεσία !
Το μεσημέρι θα ρθει για λίγο ! Τι τον θέλετε ;
-Θέλω να του αφήσω μια
ευλογία ! Αυτό εδώ… μου είπε και μου έβαλε στα χέρια μου ένα τόσο δα δεματάκι ! Ίσα που χώραγε στις χούφτες μου .
Πήγα να του φιλήσω το χέρι μα το τράβηξε απότομα …
-Να σας βάλω ένα
κέρασμα πάτερ ! Μια λεμονάδα να δροσιστείτε !
Αλήθεια από πού είστε
; Από την Έλωνα έρχεστε ; ( τότε ήταν ανδρώο το μοναστήρι πάνω στο βράχο )
Γύρισε και έφυγε γρήγορα δίχως να βγάλει άλλη κουβέντα ! Δεν το είπα σε κανέναν
από τότε , μόνο στον Γιάννη μόλις ήρθε σπίτι . Το χε σκοπό έλεγε , να το πάει
κάποια στιγμή στην Παναγία , να το ανοίξει εκεί στον τόπο τον ιερό και να τους
ευχαριστήσει μιας και πίστευε πως ο Ηγούμενος που πολύ τον αγαπούσε του στειλε
το φυλαχτό …Μα δεν πρόλαβε …Λίγο ύστερα έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο νέος …Έτσι
σαράντα χρόνια τώρα εκείνο το φυλαχτό , το μικρό αυτό δώρο στέκεται εκεί πάνω
στο προσκυνητάρι δίπλα στον Σταυρωμένο και στα στέφανά μας …Και κείνος ο
καλόγηρος …Δεν τον ξανάδα ποτέ μου …Σαν να κατέβηκε απ τον Ουρανό ! Ανέβα τώρα σε
παρακαλώ και άνοιξέ το να δεις τι είναι! Θα πεθάνω και δεν θα προλάβω και εγώ
να δω και κυρίως να σας πω γι αυτό !
Ανέβηκα
στο σκαμνί και πήρα στα χέρια μου το μικρό υφασμάτινο δέμα ! Δυο κομμάτια από κόκκινη
τσόχα ραμμένη με σπουδή γύρω-γύρω … Αφαίρεσα το πάνω …Στο δεύτερο γραμμένο με μαύρο πυκνό μελάνι : ΆΓΙΟΣ
ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ .
-Αυτός ήταν ο
προστάτης σου ! Δίκιο είχες τελικά ! της είπα και κείνη συγκινήθηκε !
Πήρα
ένα ψαλίδι και προσεκτικά έκοψα το ράψιμο . Έκπληξη με κατέλαβε ! Μέσα
τυλιγμένο σε άλλο λευκό υφάδι πολλές φορές , ένα οστό σε σχήμα καρυδιού ! Λείψανο του Αγίου Προκοπίου !
- Θεέ μου ! είπα δυνατά . Σαράντα
χρόνια κρυμμένος και σήμερα φανερώνεται μπροστά μας ! Το κατασπαστήκαμε και
οι δυο ! Λίγες μέρες αργότερα στην Εκκλησία των
Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης , ο
παπά –Γιώργης και αυτός συγκινημένος φορώντας το πετραχήλι του , το απέθεσε με
ευλάβεια πάνω στην Αγία Τράπεζα , το λιβάνισε πολλές φορές και έπειτα αφού το ασπάστηκε , το τοποθέτησε μέσα σε μεγάλη λειψανοθήκη
μαζί με άλλα λείψανα Αγίων .
-Ξέρεις
, μου είπε , μόλις τελείωσε η Αγιογράφηση του Αγίου μπροστά απ την Λιτή ! Θα
τον τιμάμε κάθε χρόνο στις 8 Ιουλίου με αρτοκλασία και πανυγηράκι ! Θεία
πρόνοια !
-Αν
είναι ευλογημένο παππούλη , θα ήθελα να έχω τρία μικρά τμήματα από το λείψανο !
Ένα για την Κυρά –Αγγελικούλα , ένα για μένα και ένα για τον Παναγιώτη τον
Μεσολογγίτη που τόσο πολύ τον αγαπά τον Άγιο !
-Να
ναι ευλογημένο ! είπε και έτσι έγινε ! Έσταξε καθαρό κερί και πάνω έβαλε με
προσοχή τρία τεμάχια από το ιερό λείψανο!
Πέρασε
καιρός από τότε .
Ο Άγιος Προκόπιος συνεχίζει να προστατεύει αθόρυβα το σπίτι
μας ! Ήσυχα , ταπεινά δίχως να αξιώνει το παραμικρό . Αρχοντικός και γενναίος
όπως έζησε . Κρυστάλλινος και θαρραλέος . Αγέρωχα φροντίζει και παρηγορεί
σκορπώντας πίστη και υπομονές σε όσους ο Κύριος στεφανώνει προετοιμάζοντάς τους
με τρόπο ανερμήνευτο την οδό του
Παραδείσου . Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης …Πλησίαζε
η γιορτή του , στις 8 του Αλωνάρη …Μεγάλη του η χάρη !
Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή Ιστορία
Αληθινή Ιστορία
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" και από την
εκπομπή με τίτλο :
Την μέρα που
φανερώθηκε ο Προστάτης ( Άγιος Προκόπιος )
