Στου Μόρφου ο Αύγουστος πάντα είναι δακρυσμένος… Παραμονές της Παναγίας, οι μνήμες επιστρέφουν σαν βαρβάρων ριπές εκκωφαντικές , που ακόμα τον στόχο τους δεν πέτυχαν … Η Μηλιά θυμάται όπως πάντα ! Θέλει να μην ξεχνά όσα ο Θεός επέτρεψε να γίνουν στο μαρτυρικό τους τόπο , μα και στο σπίτι τους στην πάνω Ζώθκια και δάκρυα μιας ώριμης πλέον θλίψης , μα και αγέρωχης ελπίδας και προσμονής , δροσίζουν τα σκαμμένα από τον χρόνο μάγουλά της , στου καλοκαιριού το καύμα …
Στην κουζίνα της βρίσκεται και φτιάχνει το ταπεινό φαγί της το αλάδιαγο …Φασολάκια …Να… και αυτά ακόμα , της γης τα γεννήματα , πόσες μνήμες δεν της έφεραν στα μάτια ! Ξεκίνησε και πάλι να ψέλνει λόγια υμνητικά της Παναγίας και του Αγίου τους του Μάμαντος, του ακαταγώνιστού τους προστάτη :
Παφλαγονίας το κλέος και μαρτύρων αγλάϊσμα, φύλαξ και φρουρός των Κυπρίων, ανεδείχθης Μάμα μάρτυς ένδοξε…
Πόσο την ανάπαυε τούτο το τροπάρι …Ένιωθε πως την άκουγε ο Άγιος και γι αυτό φρόντιζε όλα τα λόγια του να ακούγονται καθάρια …Τίποτα δεν αμελούσε η Μηλιά , και πάντα σκόρπιζε του Θεού την Σοφία στους γύρω της… Δεν είχε γνώσεις και σπουδές … Ήτανε όπως έλεγε και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος , διδαχτή του Θεού , με πίστη αδίσταχτη, μόνιμη κάτοικος της πανελεύθερης πατρίδας του ζωντανού Ευεργέτη , που κανένας δαιμονοκίνητος εισβολέας-κατακτητής δεν θα καταστήσει ποτέ κατεχόμενη ! Του Νομοδότη τα έργα και τα ρήματα , γραμμένα ανεξίτηλα πάντα στην καρδιά της , με της ιερής συνείδησης την αιμάτινη μελάνη, να συμμαρτυρά τα κρύφια Θεάρεστα …
Ακόμα και τον γιό της τον Δεσπότη συμβούλευε και εκείνος με πόση αγάπη και υπακοή την αντίκριζε …Μωρός και ταπεινός γινόταν , ρουφώντας αξεδίψαστα τα λόγια της και τις νουθεσίες της … Πρόσεχε Δεσπότη μου , να μη γείρει ο νούς σου! Πρόσεχε !…έτσι του επαναλάμβανε ως το τέλος της …
Την θάλασσαν διήλθεν ώσπερ ζών, και ταύτης τρικυμίας χαλινών, θαυμασίως λάρνακά σου, Μόρφου τη πόλει κατεστήριξας…
-Τέτοιες μέρες ήταν που ο Πέτρος το σπλάχνο μου έφυγε …Στις μέρες τις φριχτές , στου Αττίλα τον όλεθρο, παραμονές της Παναγίας σκοτώθηκε σε εκείνο το δυστύχημα .…
-Αχ γιέ μου ..24 χρονών παληκάρι … Κάνε Άγιέ μου να ναι μαζί όλοι εκεί κοντά σου… Θυμόταν η Μηλιά τον άνδρα της τον Νικόλα που έφυγε νέος στα 50 του και τον άλλον το γιό τους τον Ανδρέα , μα και την αγιασμένη μάμα της την Μυροφόρα την Θεοχάραινα , της κάτω Ζώδειας την Οσία γυναίκα …
-Δόξα σοι ο Θεός …μονολόγησε και τέλεψε του Αγίου το απολυτίκιο …
Διό εν τη μνήμη σου σοφέ, ευώδες μύρον βρύει εξ αυτής. Δόξα τω Θεώ τω ενεργούντι δια σού πάσιν ιάματα…
-Αχ η μανούλα μου με το νέο της φόρεμα του Παραδείσου την στολή ! μονολόγησε ξανά κατεβάζοντας απ την φωτιά τα φασολάκια …
Χαμογέλασε στον συνειρμό που ήρθε και την συνάντησε ! -Φασολάκια καθάριζε κι η θεία Μάρθα η αδελφή της μάμας μου μόλις εκείνη της εμφανίστηκε μετά τον θάνατό της !
Δεκαεπτά χρόνους μικρότερη από την Μυροφόρα …Σαν μάνα της πάντα την ένιωθε σε ολάκερη την ζωή τους ! Και μόλις έφυγε, ένιωσε πως ορφάνεψε ξανά ! Τι κι αν έφτασε εκείνη στα 97 …Τον ένιωσε τον αποχωρισμό έστω τον πρόσκαιρο στα κατάβαθά της η θειά Μάρθα ! Στα 80 της τότε , όλα όσα της δίδαξε η αδελφή της πλέον ήταν δικό της βίωμα και οι προσευχές οι τόσες που από μικρή της μάθαινε, συνέχεια δεν έφευγαν από τα χείλη της …Ένιωσε παράξενα που ξεκίνησε να προσεύχεται με μια δική της προσευχή- παράκληση αμέσως μετά την κηδεία της… Φτάνει λίγο-λίγο και το δικό μου τέλος σκεφτόταν συνέχεια …
-Αχ αδελφούλα μου , μανούλα μου Μυροφόρα, πολύ σε παρακαλώ, πες στον Χριστό μας να με βάλει όπου είσαι και εσύ ! Μήνες ολόκληρους τούτην την ευχή !
-Να με βάλει ο Χριστός μας όπου είσαι κι εσύ !
Και έφτασε εκείνο το μεσημέρι στην κουζίνα της θειάς Μάρθας …Καθάριζε φασολάκια μόλις της εμφανίστηκε μπροστά της η Μυροφόρα …Σάστισε απ το απότομο , μα γαλήνεψε αμέσως μόλις αντίκρισε το αγαπημένο πρόσωπό της! Μέσα στο Φως τούτο λουσμένο ! Ντυμένη με ένα γαλάζιο ασημένιο φωτεινό φόρεμα ! Δεν ήταν όνειρο , ήταν υπόσταση και γεγονός ! Μπροστά της η αδελφή της !
–Μυροφόρα μου , αδελφούλα μου ,ήρθες ! Που είναι τα τσεμπέρια σου τα διπλά στο κεφαλάκι σου , τα μαύρα σου τα ρούχα ; Τι είναι τούτο που φοράς αδελφή μου ;
-Αυτά φοράμε εδώ , τούτα είναι τα ρούχα όλων μας στη χορεία !
-Μυροφόρα μου ,είχα ξεχάσει πόσο όμορφη ήσουν ! Με άκουσες και ήρθες αδελφούλα μου, μανούλα μου ! Πες μου σε παρακαλώ ,έχω αγωνία … παρακάλεσες τον Χριστό μας για εκείνο που σου είπα τόσες φορές ;
-Ναι , παρακάλεσα , πολλές φορές και πολύ θερμά !
-Και λοιπόν , τι σου αποκρίθηκε ο Κύριός μας ; Θα με βάλει και εμένα εκεί που είσαι και εσύ; Να είμαστε ξανά συνέχεια μαζί ;
-Αδύνατον ! μου είπε ο Κύριος !
-Αδύνατον ;μα γιατί ;
-Γιατί Μάρθα , εμένα με έχει βάλει η Θεία του Δικαιοσύνη πολύ ψηλά ! Δεν γίνεται μου είπε να έρθεις εσύ εκεί !
-Τόσο άθλια είναι η ψυχή μου …που δεν αξίζει …είπε θλιμμένη η Μάρθα ..
-Όχι , δεν είναι αυτό …Εμένα μόλις ανέβηκα με τον Άγγελό μου και Τον προσκύνησα για τρίτη φορά στις σαράντα ημέρες , ο γλυκύτατος Ιησούς χαμογέλασε και είπε : Η Μυροφόρα να οδηγηθεί στην χορεία των Παρθένων , των Οσίων γυναικών !
-Μα , Μυροφόρα μου, εσύ είχες 4 γέννες, πως και σε έβαλε εκεί ο Χριστός μας ;
-Στον Ουρανό αδελφή μου η παρθενία δεν λογαριάζεται όπως κάτω στην γη …Απ όταν κοιμήθηκε ο Θεοχάρης , που έμεινα 35 χρονών μόνη μου με 4 παιδιά , τόσο πολύ πρόσεχα τον νου μου , που ούτε καν δεν σκέφτηκα ποτέ τίποτα το εφάμαρτο , το ακάθαρτο έστω στο ελάχιστο να τον λερώσω ! Εξήντα-δύο χρόνια στα μαύρα , με εκείνο το διπλό μαντήλι στο κεφάλι ! Όχι γιατί πενθούσα , μα γιατί συνέχεια ζούσα του Αποδείπνου τα λόγια …για την νήφουσα καρδιά ! Συνέχισε Μάρθα μου τον αγώνα σου ! Στέλνε λαχτάρα σωτηρίας και φιλότιμο στον Ουρανό ! Στέλνε δάκρυα μετανοίας , ελεημοσύνες και προσευχές ! Κράτα ως το τέλος τον καλόν αγώνα και έχει καλόν και όμορφον τόπο και για σένα ο Χριστός μας …
Έσβησε όπως ήρθε εκείνη η υπερκόσμια λάμψη …Χάθηκε η μορφή της από μπροστά …Μα έμειναν τα λόγια της αδελφής της τα τελευταία, τα γεμάτα αληθινή Ζωή ... Θυμόταν και η Μηλιά ως το τέλος της το επίγειο, τα θαυμάσια που έζησε η θειά της εκείνο το μεσημέρι …
Η θειά Μάρθα ακόμα και σήμερα που έφτασε 103 ετών , νήφει και προσδοκά τον καλόν τον τόπο τον ετοιμασμένο …Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είδε την αδελφή της την Μυροφόρα λουσμένη στο Φως ! Δεν κύλησε μέρα που να μην προσπαθεί να του αλλάξει του Χριστού μας την γνώμη και το αδύνατον που κάποτε αποκρίθηκε… Μια νέα προσευχή –παράκληση από τότε δεν έλειψε στιγμή απ την καρδιά της: Να μπορούσε λέει να ντυθεί κι η ίδια εν εκείνη τη ημέρα, αυτό το …Ασημένιο Φωτεινό !
Νώντας Σκοπετέας
Διασκευασμένο διήγημα από ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ.Νεοφύτου.
Εις μνήμην και αγαθή ανάμνηση της κατά σάρκα Μητέρας του Μηλιάς και της Γιαγιάς του Μυροφόρας …
