Και πάλι οι ίδιες φοβίες και οι καταδικές της αναστολές και απογοητεύσεις, η αφόρητη πίεση και οι σχεδόν εμμονικές ενοχές που πάντοτε την οδηγούσαν νοερώς στα βάραθρα της ετοιμασμένης για …εκείνην κολάσεως. Ούτε αυτός ο τόσο ευμήχανος και γλυκύτατος πατέρας δεν τα είχε καταφέρει τόσα χρόνια τώρα να της «πάρει» , να της καταλαγιάσει αυτήν την βαθιά ανησυχία και το ανειρήνευτο. Ματαίως πάσχιζε και ο σύζυγός της ο Πασχάλης, να την δει κάποτε ήρεμη και τακτοποιημένη εντός της! Εκείνος, ατάραχος με μια ψυχή απάνεμη, για πολλούς καιρούς υπέμενε με αγάπη τους πανικούς και τους «κυματισμούς» της, προσευχόμενος συνεχώς να μην καταλήξει όλος αυτός ο…σάλος σε ένα θλιβερό ναυάγιο μα σε λιμένα εύδιο. Το συζητούσε συχνά με τον κοινό τους πνευματικό και τον θερμοπαρακαλούσε να προσεύχεται, κάποτε να έρθει η νηνεμία στην ψυχούλα της.
Κύλησαν τα χρόνια και
κάποτε η Αναστασία ασθένησε από την καρδιά της. Να ταν όλη αυτή η
τρικυμισμένη της πορεία και το μόνιμο άλγημα
της κολάσεως που την λάβωσε, ή το πανευμήχανο του Γαληνευτή των ψυχών, που την ελέησε να βρεθεί σε ένα κρεβάτι
Νοσοκομείου, λίγο πριν το χειρουργείο;
Και σε αυτήν την στιγμή το άγχος του… Παραδείσου δεν την είχε
εγκαταλείψει. Στην τελευταία εξομολόγηση ο πατήρ Φ. της είπε κάτι που την
εξέπληξε μεν, μα δεν την ησύχασε κιόλας! Αφού και πάλι του παρέθεσε όλα αυτά για τα οποία ήταν άξια της κολάσεως και
της αιώνιας τιμωρίας, εκείνος σχεδόν γελώντας της είπε:
-Βρε ψυχή ευλογημένη,
δεν κουράστηκες τόσα χρόνια να βασανίζεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου; Τι
θα γίνει με σένα; Θέλεις να σου υπογράψω ότι θα μπεις στον Παράδεισο; Θα κάνω
κάτι καλύτερο με την βοήθεια του Αγίου Θεού και τις μεσιτείες της Γοργοεπηκόου
Μητέρας μας! Σου υπόσχομαι λοιπόν ότι όλα θα οικονομηθούν για να μπούμε μαζί
εκεί που ποθείς! Πιασμένοι χέρι –χέρι!
Η χαρά όλων ήταν μεγάλη λοιπόν, μόλις αντίκρισαν ξαφνικά τον Γέροντα στο Νοσοκομείο έξω από το δωμάτιο της Αναστασίας.
-Πάτερ την ευχή σας! Πως
έγινε αυτό το θαύμα και ήρθατε; Δεν μας είχατε ενημερώσει ότι θα βγαίνατε από
το Όρος!
-Πασχάλη μου και εγώ
νοσηλεύομαι στον απάνω ακριβώς όροφο στην Ορθοπεδική! Θα κάνω ένα χειρουργείο
στο πόδι μου επαναληπτικό τελικά και
ήρθα εκτάκτως! Πώς είναι η Αναστασία;
-Δεν είναι πολύ καλά πάτερ! Είναι σοβαρό το χειρουργείο, αλλά ελπίζουμε στο έλεος του Κυρίου! Βέβαια
κατά τα λοιπά όπως τα ξέρετε! Το μόνιμο μαρτύριο με το αν θα χάσει τον
Παράδεισο! Αδιόρθωτη η κατάσταση! Ούτε
αυτό που την είπατε την τελευταία φορά δεν την ηρέμησε! Μια ατέλειωτη
ταραχή! Και πόσο φοβάμαι ότι αυτό της προκάλεσε το πρόβλημα τελικά!
-Κοίτα, έχω φέρει το
πετραχήλι μαζί μου! Θα μπω μέσα να της κάνω έκπληξη και να την εξομολογήσω να
πάρει κουράγιο! Μην αφήσεις για λίγο κανέναν να μας διακόψει σε παρακαλώ!
-Πασχάλη μου είμαι πολύ
καλά! Δόξα τω Θεώ! Ειλικρινά δεν έχω ξανανιώσει τόσο όμορφα! Να ναι
ευλογημένος ο πάτερ! Πάλι το ίδιο με είπε! Με υποσχέθηκε ότι θα μπούμε μαζί
στον Παράδεισο! Χέρι-χέρι κρατημένοι!
Άντε τώρα πάνε σπίτι να ξεκουραστείς και εσύ λίγο! Όλο το βράδυ δεν
έκλεισες μάτι! Και έρχεσαι ξανά το
απόγευμα καλέ μου! Συγγνώμη για όλα! Τώρα είμαι πολύ καλά!
Έφυγε μέσα στην χαρά ο
Πασχάλης! Μετά από τόσα χρόνια, πρώτη φορά είδε την γυναίκα του τόσο ήσυχη,
μέσα σε μια σχεδόν υπερκόσμια λάμψη! Τι καλά που ήρθε ο πάτερ! Σκεφτόταν και
ήλπισε τώρα περισσότερο πως όλα θα πάνε καλά με το δύσκολο χειρουργείο! Έπεσε
να ξεκουραστεί για λίγο! Ένας βαθύς ύπνος το πήρε μα τον διέκοψε το τηλέφωνο
που ακούστηκε δίπλα του! Ω πόσο αλησμόνητο θα του μείνει εκείνο το εσπερινό
τηλεφώνημα!
–Κύριε Φιλοθεϊδη, πρέπει
να έρθετε αμέσως! Η σύζυγός σας….! Υπέστη δεύτερο οξύτατο
έμφραγμα...Προσπαθούμε να την επαναφέρουμε! Ελάτε σας παρακαλώ!
Έφτασε έπειτα από μισή ώρα! Δεν την πρόλαβε ζωντανή! Είχε ήδη κοιμηθεί μόλις τον κάλεσαν αλλά δεν του το είπαν από τηλεφώνου όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις . Έκλαψε σαν παιδί μόλις το έμαθε και έφερε αμέσως στο νου του εκείνη την τελευταία εικόνα της την γαληνεμένη!- Έτσι θα σε θυμάμαι Αναστασία μου! Τα κατάφερες τελικά! Μονολογούσε και βημάτιζε έξω από το δωμάτιο μέχρι να την πάρουν…Θυμήθηκε τον παππούλη στον πάνω όροφο τότε και γρήγορα ανέβηκε τις σκάλες για να τον ψάξει και να του αναγγείλει…Βρέθηκε τότε μπροστά σε μια αναστάτωση, όπου γιατροί και νοσηλευτές με αγωνία στα πρόσωπά τους έσπευδαν σε ένα δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου της Ορθοπεδικής κλινικής. Δεν θέλησε να προχωρήσει τότε για να μην μπλεχτεί στα πόδια τους και ξανακατέβηκε στο καρδιολογικό, περιμένοντας κάποιον να τον ενημερώσει για τα διαδικαστικά… Βγήκε για λίγο στο μπαλκόνι και έκανε προσευχή με το μικρό του κομποσχοίνι! Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον την ψυχή της δούλης Σου Αναστασίας! Κόμπος και δάκρυα! Μια χαρμολύπη τον έκανε να αισθανθεί τύψεις…Μήπως ήταν νωρίς ακόμα να έχει τέτοια συναισθήματα; Μα σαν θυμόταν την τελευταία εκείνη εικόνα της...χαρά αληθινή ερχόταν να αναδευτεί από τώρα με του αποχωρισμού την λύπη την δυνατή… Μετά από λίγο επέστρεψε στο δωμάτιο. Άρχισε κλαμένος να μαζεύει τα πράγματά της! Απ έξω ξανά αναστάτωση, όπως πριν λίγο στον πάνω όροφο. Βγήκε να δει…Ρώτησε μια νοσηλεύτρια που εκείνη την ώρα περνούσε …
-Τι συμβαίνει; Έγινε
κάτι; Ναι πριν λίγο μας έφεραν με θρόμβωση έναν παπά από την Ορθοπεδική!
Δυστυχώς πέθανε! Δεν τον πρόλαβαν!
Ναι, ήταν ο παππούλης
τους ο γλυκύτατος! Που πριν λίγο τους είχε επισκεφθεί και τίποτα δεν προϊδέαζε
το τι θα ακολουθούσε...
Μόνο που ο Πασχάλης γνώριζε μετά από τόσα
χρόνια, πως τούτος ο εν σώματι Άγγελος, πάντοτε μα πάντοτε, κρατούσε τις υποσχέσεις που έδινε…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Παλεύουμε;
Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2022
Αληθινό περιστατικό,
διασκευασμένο σε διήγημα με αλλαγμένα τα ονόματα για ευνόητους λόγους.
Εις μνήμην π.Φ.Αγιορείτη.
