Της Αγιάς Παρασκευής το αμπέλι …

Είναι γη η ψυχή των παιδιών . Να σπείρεις και κάποτε να συγκομίσεις καρπούς , να τους ανταποδώσεις στον Κύριο που στα εμπιστεύθηκε . Μοιάζει στ αλήθεια με αμπελοχώραφο! Βλαστοί και κληματίδες,  φύλλα και καρπίσματα , περιμένουν κάποτε  τον τρύγο και το γραδάρισμά τους,  να φανερώσουν  την ωρίμανσή τους και εκείνη την γεύση που θα οδηγήσει στην συγκομιδή.   Και καρτερά αυτούς τους γλυκύτατους καρπούς ο Μέγας Γεωργός . Και στην δικαιοσύνη Του θα είναι αμείλικτος με εκείνους τους  αμπελοκόμους γονείς-διαχειριστές   που δεν μερίμνησαν για το γλυκύ … Μα θαρρούμε πως θα βρει και ελαφρυντικές περιστάσεις ο Κύριος,  αν κοιτάξει ξανά σε κείνες τις κληματόβεργες των προγόνων , που σαν να κληροδότησαν πάθη ,   ασθένειες βλαπτικές  και πληγές -μύκητες να εκφυλίσουν κάθε παιδική ψυχή –βότρυν γλυκύτατο…

Ο Αποστόλης είναι μια τέτοια περίπτωση καρπού…

Μεγαλωμένος σε μια πολυσύχναστη γειτονιά της Θεσσαλονίκης , προσπαθούσε πάντοτε να ανακαλεί στην μνήμη του μόνο χαρούμενες στιγμές από την οικογενειακή τους ζωή .

Μα δυσκολευόταν τόσο και εκείνος και τα αδέλφια του,  αφού από τις πρώτες θύμησές του , μόνο μια εικόνα κατατρόπωνε κάθε ψήγμα γαλήνης και αληθινής αγάπης μέσα στο σπίτι τους . Σκηνές ανατριχιαστικές συνεχώς να διαδραματίζονται μπροστά τους . Ένας πατέρας κυριευμένος από ένα μεγάλο πάθος , από ένα τόσο μυσαρό πνεύμα , αυτό της ζήλειας . Δηλητήριο,  που αχόρταστα ρούφαγε η ψυχή του,  κάθε φορά που μια ασήμαντη αφορμή τον μετέτρεπε σε άγριο και τον αποκτήνωνε χωρίς υπερβολή.

Το να βλέπει ένα παιδί μπροστά του τέτοια φαινόμενα δαιμονοκίνητης  βίας του πατέρα απέναντι στην μάνα,   είναι μια πληγή που μένει ανοιχτή και αγιάτρευτη προσδοκώντας μόνο στην θαυμαστή της  ίαση . Ως τότε βέβαια , πολλές φορές κληρονόμος γίνεται στο πάθος μα και στο κτηνώδες…

-Δεν ελέγχω τον νου μου αδελφέ μου ! Κάθε φορά θολώνω τόσο πολύ που έπειτα δεν θυμάμαι σχεδόν τι έκανα και τι είπα !

-Μα είναι η Μάρθα σου τόσο αγνή ψυχή ! Ποτέ δεν θα σε πρόδιδε ! Είναι άγγελος η γυναίκα σου Απόστολε ! Και κάνει τόση υπομονή μαζί σου,  όπως η μάνα σου η καψερή με τον πατέρα σας….

-Λες να μην το ξέρω ;  Σε παρακαλώ όμως αν θες να συνεχίσουμε να μιλάμε και να μην μαλώσουμε,   μην μου ξαναπείς κουβέντα σχετικώς  !

Δεν ξαναμίλησε ο Βασίλης από τότε ! Ήταν εκείνο το βλέμμα το τόσο σκληρό που σχηματίστηκε στο πρόσωπο του αδελφού,  στην τελευταία αυτή φράση !

 Πέρασαν πολλά χρόνια για  να ξαναδεί τον παλιό του φίλο ! Έβλεπε μόνο τον πατέρα του  Αποστόλη,  που ακόμα και στα 75 του,  συνέχιζε να κακομεταχειρίζεται την τόσο υπομονετική του γυναίκα. Μια μεσοτοιχία τους χώριζε και συνεχώς άκουγε φριχτές καταστάσεις !  Δαιμόνιο μεγάλο  !

Μάθαινε  για τον φίλο του που εντωμεταξύ είχε μετακομίσει σε διπλανή πόλη και χαιρόταν κάθε φορά που αποκτούσε και ένα παιδί εκείνος με την Μάρθα ! Ευχόταν ολόκαρδα μόνο να μην δουν ποτέ τα 4 πλέον παιδιά τους,  τις σκηνές που ο Αποστόλης με θλίψη πάντοτε θυμόταν από τα δικά του μικράτα . Ευχόταν επίσης το μαρτύριο της Μάρθας να μην συνεχιζόταν .

Έλαβε λοιπόν  απρόσμενα μια μέρα ένα προσκλητήριο για την βάπτιση της μικρότερης κόρης του Αποστόλη !  Δίστασε αρχικά ! Δεν ήθελε να ξαναδεί εκείνο το άγριο πρόσωπο , να καταλάβει πως το μαρτύριο και για τους 2 συνεχιζόταν …Πήγε στην βάπτιση με την γυναίκα του και τα 3 τους παιδιά ! Χάρηκαν τόσο και οι δυο τους !

-Πόσο γαλήνεψες αδελφέ μου ! Θεέ μου , άλλος άνθρωπος μου φαίνεσαι!

-Τόσο εμφανές , έτσι ; Έχεις δίκιο ευλογημένε ! Πόσο δίκιο είχες πάντοτε βρε Βασίλη μου ! Αλλά εγώ που να καταλάβω τότε ! Όλα άλλαξαν όμως αδελφέ μου ! Έχουμε τόσον καιρό να ειδωθούμε ..Είχα μια κρυφή λαχτάρα να σε δω από κοντά να στα διηγηθώ ! Για αυτό καταχάρηκα που ήρθατε !

Ξέρεις αδελφέ μου,  τι είναι να βλέπει μικρό παιδί , τον πατέρα του να σηκώνει το μαχαίρι και να απειλεί την μάνα του , να σπάει την βέργα στην πλάτη της, να την διαπομπεύει συνεχώς …Θεέ μου ….και εγώ μόλις παντρεύτηκα να αρχίσω να φαντάζομαι συνέχεια και να βασανίζω την Μαρθούλα μου …Πόση υπομονή είχε μαζί μου αυτή η ψυχή! Μόνο με θαύμα αδελφέ μου θα γινόμουν καλά ! Τόσο βαθιά ριζωμένο αυτό το πάθος μέσα μου !Χωρίς να το καταλάβω ποτέ πως δημιουργήθηκε …Ή μάλλον τώρα πια έχω καταλάβει απόλυτα …και κλαίω και προσεύχομαι για την ψυχή του πατέρα μου μα και για του παππού μου του Αποστόλη που και εκείνος τα ίδια ακριβώς έκανε στην γιαγιά μου !! Σε μια τέτοια περίσταση λοιπόν , έχοντας χτυπήσει  την γυναίκα μου ,έγκυο τότε στον μεγάλο μας,  βγήκα σαν τρελός στον δρόμο και περπάταγα ώρες εδώ απέναντι από το σπίτι μας στο δασάκι. Δεν ξέρω πως βρέθηκα έξω από ένα ξωκκλήσι και μπήκα μέσα ! Έκλαιγα συνέχεια θυμάμαι ! Καλοκαίρι ήταν …Αύγουστος μήνας ! Μόλις είχαν αρχίσει να μαραίνονται τα λουλούδια στο εικονοστάσι της Αγίας Παρασκευής ! Σε μια στιγμή , πήρα την εικόνα της στην αγκαλιά μου , λες και αγκάλιαζα άνθρωπο ! Και άρχισα να της μιλάω ! Αγία μου Παρασκευή , σε παρακαλώ , σε ικετεύω βοήθησέ με ! Πάρε μου αυτό που έχω ! Μην αφήσεις Αγία μου το παιδί μας που έρχεται να δει  αυτά τα αίσχη που είδα και εγώ σαν παιδί ! Και δεν την άφηνα από τα χέρια μου! 

Είχε ξημερώσει  σχεδόν μόλις την τοποθέτησα  ξανά στο προσκυνητάρι ! Βγήκα έξω ! Αδελφέ μου δροσιά στο σώμα , δροσιά και στην ψυχή ! Σαν να πήρε ένα μαχαίρι η Αγία και ξερίζωσε τα πάντα από μέσα μου ! Από εκείνο το ξημέρωμα όλα άλλαξαν στην ζωή μας ! Έμαθα την άλλη μέρα πως θεραπεύει τις ασθένειες των ματιών ! Μόλις πήγα για πρώτη φορά να εξομολογηθώ στον Γέροντά μας , μου είπε πως η Αγία θεραπεύει και από όλα τα ακάθαρτα πάθη!

Έκλαψαν και οι δυο παλιοί φίλοι!  Δόξασαν τον Θεό και την μεγάλη Αγία που μεσίτευσε ! Τους είδε η Μάρθα από μακριά και κατάλαβε και συγκινήθηκε και εκείνη τόσο ! Από τότε κύλησαν  κι άλλα χρόνια ! Κάθε Ιούλη στις 26 του ο Βασίλης στο ψαλτήρι αναζητά με λαχτάρα  εκείνο το τροπάρι της  στους αίνους….   

 Ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Κυρίου, χοροβατοῦσα σεμνή, ἅμα Παρθένοις Μάρτυς, ταῖς φρονίμοις ἐκείναις, ἐκεῖθεν ἐκομίσω χάριν σοφή, τοῦ ἰᾶσθαι νοσήματα, ἀποδιώκειν τε πνεύματα μυσαρά, ἐκ τῶν πίστει προσιόντων σοι.

Κρατά πάντοτε κρυφό τον λυγμό του  μόλις ακούγεται και θυμάται όλα εκείνα τα παιδιά-αμπελάκια  με τις γλυκύτατες ψυχές καρπίσματα … Κάνει ευχή με όση δύναμη έχει μέσα του,  η Αγία Παρασκευούλα  απρόσβλητες να τις φυλά και να τις θεραπεύει από κάθε πνεύμα μυσαρό…

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία . Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ε.Β που μας την εμπιστεύθηκε προς δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Μωυσέως κυπάρισσος…

…Προσκύνημα στο Κυριακό της Κουτλουμουσιανής σκήτης το θαυμάσιο και στον τάφο του Γέροντα Μωυσή του Αγιορείτη! Στον πηγαιμό, θυμάμαι και λέω στους υπόλοιπους ένα μικρό ποιηματάκι, που πριν λίγο καιρό βγήκε απ την ψυχή μου, όταν ετοιμαζόταν ένα αφιέρωμα μνήμης στον Γέροντα Γεώργιο Καψάνη και στον Μοναχό Μωυσή!

Τον έναν είπαν ποιητή! Πολλοί τον αγαπούσαν!
Τους γιάτρευαν τα λόγια του, του πόνου τις ωδίνες!
Τον άλλον είπανε σοφό ! Τη γνώμη του ζητούσαν!
Μόλις σκοτάδι κάλυπτε του Ήλιου τις ακτίνες!

Κοιμήθηκαν με διαφορά μιας εβδομάδας! Και οι δυο την πάνσεπτη και Αναστάσιμη Κυριακή! Και οι δυο σημάδεψαν τόσο την Αθωνική Ιστορία μα και το φετινό μας ταξίδι.
Έτσι, είχε έρθει η ώρα να συνδέσουμε τις ολοζώντανες μνήμες τους. Λίγο πριν το μεσημέρι βρεθήκαμε έξω από το Κυριακό .

Ο τεράστιος κυπάρισσος, αγέρωχος μέσα στην μοναξιά και την ταπείνωσή του, υποδέχεται με την αθάνατη φυλλωσιά και το θρόισμά του, σκεπάζει προστατευτικά τα αγαπημένα παιδιά της σκήτης του, όταν εκείνα επιστρέφουν στη γη εξ ης ελήφθησαν. Τώρα η αλώβητη σκιά του, πέφτει πάνω στο μνήμα του ποιητή Μοναχού.
Αμέτρητες θα ναι οι λέξεις που θα βγήκαν από τα μέσα του Αγιορείτη, μόλις εκείνος για πρώτη φορά θα το πρωταντίκρισε. Αβίαστα βγαλμένες απ την τόσο ευαίσθητη καρδιά του, που δεν έπαψε στιγμή να χτυπά και να μιλά για τον Ποιητή του παντός. Σαν βάλσαμο πάνω στου πόνου τις πληγές τα λόγια του ποιητή λεξιπλάστη.
Πόνεσε όσο λίγοι και παρηγόρησε όσο ελάχιστοι . Το τάλαντό του , το πολλαπλασίασε σε μυριαρίθμητες σελίδες- παραμυθίες , σε λόγους που μίλησαν για το αληθινό νόημα του πόνου , σε εικόνες που αξεθώριαστες θα παραστέκονται παντοτινά δίπλα σε κλίνες ωδινών και βασάνων .
Ο Μοναχός Μωυσής ήταν ένας σύγχρονος Ανάργυρος Ιατρός , που θεράπευσε μέσα απ την αλήθεια και την ομορφιά της πίστης μας χιλιάδες νοσούσες ψυχές . Γι αυτό και ήταν τόσο ταιριαστή η επιλογή του να εγκαταβιώσει στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος .
Και έγινε το κελάκι του θεραπευτήριο , και τα μολύβια του ιατρικά εργαλεία και το μελάνι βότανο ιαματικό και οι λέξεις του ελιξίρια ουράνια και τα ραδιοκύματα που ταξίδευαν την αδύναμη φωνή του, ανάλγησης στρωμνές ανακουφιστικές.
Στεκόμαστε αμίλητοι μπροστά του.

Τον ευχαριστούμε που αγάπησε τόσο τον Άθωνα, που τον υπηρέτησε αταλάντευτα, που τον ταξίδεψε παντού , που το μόνο που θέλησε ως αντίδωρο στον αλγεινό αγώνα του, ήταν το να φέρει ως τιμητικό του προσωνύμιο το Αγιορείτης!

Τον ευγνωμονούμε που μοιράστηκε το εράσμιο Όρος του με τον κάθε πονεμένο αδελφό του, ενί των ελαχίστων…

Ο νέος Μοναχός μας ανοίγει το Κυριακό για να προσκυνήσουμε. Το προσκυνητάρι του Αγίου Προστάτη , ασημωμένο δέχεται τις ικεσίες μας. Το πρόσωπο του Ιαματικού Αγίου , έχει μια απερίγραπτη ζωντάνια, μια πρωτόγνωρη θέρμη! Μας χαμογελά και μας ευλογεί! Τα θαύματα που οι Πατέρες έχουν να εξιστορήσουν είναι αμέτρητα!
Τα προσμαρτυρούν τα τόσα τάματα που κρέμονται από το στήθος του!

Μα και ο Άγιος Χαραλάμπης που φρουρεί και που εδώ τιμάται όλως ιδιαιτέρως και ο Άγιος Γεράσιμος ο νεομάρτυρας Μοναχός, που τελειώθηκε υποφέροντας για την πίστη μας, δεσπόζουν στο γλυκοφωτισμένο Κυριακό.
Μπαίνουμε στο Ιερό . Εκεί , πίσω απ το Ιερό Βήμα, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας των Χαιρετισμών και τα λείψανα πολλών Αγίων .
Προσκυνάμε τον Άγιο Αρέθα που μαρτύρησε υπέργηρος .Τον συμβούλεψαν να λυπηθεί τους χρόνους του και να αρνηθεί τον Χριστό. Τότε ο Αρέθας έδωσε γενναία απάντηση: "Στη διάρκεια της ζωής μου , διέπραξα πολλά αμαρτήματα.
Ο Ιησούς Χριστός με καθάρισε απ' αυτά δια της θυσίας Του και με την πίστη μου προς Αυτόν. Και από άνθρωπο απώλειας με έκανε κληρονόμο του ανεσπέρου φωτός και της αιωνίου ζωής. Τώρα μου προσφέρει ακόμα μια τιμή.
Μου δίνει την ευκαιρία, από τη σάρκα ενός γέροντα να προβάλει αθλητής, αποδεικνύοντας ότι ή ισχύς και η ελευθερία του πνεύματος μπορούν να καταφρονήσουν κάθε άνομη απειλή και βία και να καταισχύνουν τους δυνατούς της γης" Έτσι μαρτύρησε ο γενναίος αθλητής του Θεού Αρέθας.
Μαζί και οι συν αυτώ μάρτυρες στις αρχές του 6ου αιώνα. Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά , μια ευωδία που κρατά από τότε απλώθηκε εκείνο το μεσημέρι στο Ιερό του Κυριακού.
-Από πού έρχεται πάτερ ; ρωτήσαμε .
-Είναι από τα λείψανα του Αγίου Νηπίου που μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Αρέθα! Ήταν στο μαρτύριο μαζί με την μάνα του. Της το πήραν απ την αγκαλιά και το πέταξαν στη φωτιά. Μόλις το αντίκρισε, έπεσε και εκείνη μέσα! Ναι! Ευωδιάζει συνεχώς το Άγιο Νήπιο!

Τι σημασία έχει η ηλικία μπροστά στου Θεού το μέτρημα; Ακόμα κι αν ζήσει κανείς τα 969 έτη του Μαθουσάλα ή τις ελάχιστες μέρες του νηπίου του Αρέθα είναι το ίδιο μπροστά στα μάτια του Θεού . Είναι μια απειροελάχιστη σταγόνα μέσα στον ωκεανό της ατελευτήτου ζωής .
Αμάραντο , καλλίνικο στεφάνι αφθαρσίας κοσμεί όλους τους μάρτυρες του Θεοσύλεκτου στρατού. Τους μικρούς και τους μεγάλους …
-Ελάτε τώρα να προσκυνήσετε και στο οστεοφυλάκιο της σκήτης! Μπαίνουμε μέσα. Ειρήνη, γαλήνη, τάξη και σιωπή καρτερούσα την κοινή Ανάσταση , την αιώνια ένωση σωμάτων και ψυχών.
Εκατοντάδες κάρες σκητιωτών μοναχών αγωνιστών , τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη. Λαμπερές και καθάριες , στραμμένες προς την Ανατολή , με τον μεγάλο ξύλινο σταυρό να τις ευλογεί.

Απέναντί τους στοιβαγμένα με θαυμαστή επιμέλεια τα οστά των πατέρων. Στο διπλανό δωμάτιο η τελευταία κλίνη πριν το χώμα . Νεκροκράβατο το λένε , μα δεν ταιριάζει τίποτα το νεκρό εδώ μέσα .
Εδώ φωλιάζει η αληθινή ζωή! Νικήθηκε ο θάνατος! Το τελευταίο στασίδι λοιπόν είναι αυτό !
Πριν η Αθωνική γη αγκαλιάσει τα αφιερωμένα σαρκία . Κοινό για όλους ανεξαιρέτως! Όλοι τους ακούμπησαν για λίγο πάνω του ! Δεν φτιάχτηκε κανένα ιδιαίτερο για κάποιον ! Και αγιάστηκε απ όλους ! Με τελευταίο τον Γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη!
Σε ένα ψηλό ράφι βλέπουμε ένα λευκό πάνινο σακί γεμάτο…
-Τι είναι αυτό πάτερ; ρωτάμε .
–Αυτά είναι τα οστά κάποιου που πριν αρκετά χρόνια έγινε Μοναχός στη σκήτη μας!
Δεν άντεξε όμως και γύρισε στον κόσμο . Παντρεύτηκε , έκανε παιδιά και λίγο πριν κοιμηθεί μετανοημένος , εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία : Να επιστρέψει κάποτε για πάντα στο Όρος.
Έτσι μόλις του κάνανε την ανακομιδή , τα παιδιά του στείλανε τα οστά του και την κάρα του εδώ! Είναι μέσα στο σακί! Μακάρι να κάνει έλεος ο Κύριος ! Γιατί επέστρεψε ο άνθρωπος και ήλθε εις εαυτόν πριν το τέλος!
Και ξέρετε το μοναχικό σχήμα ποτέ δεν βγαίνει από πάνω σου μετά την κουρά ! Θα είσαι αιώνια μοναχός και θα κριθείς ως μοναχός!
Προσευχόμαστε γι αυτόν!
Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε!

Μετρώ αιώνες κι ιάματα , στου Κυριακού το ημίφως
Την ικεσία μου ακουμπώ στο ασημωμένο στήθος!
Στο κοιμητήρι η σκιά κυπαρισσιού απλώνει
Και του ασώτου το σακί μετάνοια φανερώνει!

Νώντας Σκοπετέας Απόσπασμα από Ημερολόγιο Άθωνος

Εσύ γνωρίζεις Κύριε ποιος είμαι…

...Την πόρτα του κελιού άνοιξε ένας χαμογελαστός Ρασοφόρος , γύρω στα 55, ο πατήρ Βασίλειος!

Φτωχό το κελάκι του Τιμίου Προδρόμου , με πολλές εικόνες και φωτογραφίες Γερόντων στους τοίχους του !

Βλέπουμε μια μεγάλη κορνίζα στο κέντρο του εισαγωγικού μεγάλου δωματίου . Το καταλαβαίνει ο πάτερ και μας κατατοπίζει!

-Ήμασταν 3 πριν , με την χάρη των 3 Ιεραρχών …Τώρα έμεινα μόνος μου ! Υπήρχε εδώ που λέτε και Χρυσόστομος και Γρηγόριος ! Αλλά έφυγαν για πάνω ! Ο Κύριος να τους αναπαύσει στους πατρικούς του κόλπους! Να έχουμε την ευχή τους ! Και την ταπεινότητά τους να μιμηθούμε ! Αχ αυτή η αρετή που υψώνει ! Αχ και εκείνο το εγώ που σε κατακρημνίζει !

Ήταν κάποτε παιδιά ένας Γέροντας που έζησε όλην του τη ζωή με τρόπο Θεάρεστο !Αγώνες πολλούς , μετάνοιες , δάκρυα , την ευχή συνέχεια ! Μιλούσε στον Θεό και ακουγόταν !

Ήρθε λοιπόν κάποτε η ευλογημένη ώρα να αναχωρήσει για την Άνω Πατρίδα μας !

Τον παρέλαβε λοιπόν ο Άγγελός του και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι !

Έφτασε κάποτε λοιπόν έξω από την πόρτα του Δεσπότη Χριστού !

Είναι παραβολικός και ανθρωπομορφικός ο τρόπος που σας στο διηγούμαι παιδιά , μα έχει σημασία σπουδαία αυτή η ιστορία ! Χτύπησε ο Γέροντάς μας λοιπόν την πόρτα !

Ακούστηκε από μέσα η γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας ! -Ποιός είναι;

-Εγώ Κύριε ! απάντησε ο Γέροντας !

Ούτε αποκρίθηκε ο Χριστός μας , ούτε και η πόρτα άνοιξε διόλου!

Στενοχωρήθηκε πολύ ο πάτερ !

Να μην με αναγνωρίσει ο Κύριος ! Εμένα που τόσα χρόνια ήμουν δούλος αγαθός και πιστός Του ! Τι να συνέβη άραγε ! Μήπως αμάρτησα σε κάτι και δεν το εξομολογήθηκα; Όχι , είμαι βέβαιος παρεκτός τα εν αγνοία και όσα δεν μπορούσα να θυμηθώ, ότι όλα τα έχω εξαγορεύσει στον πνευματικό μου ! Η πόρτα εντωμεταξύ ακόμα Θεόκλειστη …κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Ξαναχτυπά ο Γέροντας! Ακούστηκε από μέσα ξανά η ίδια γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας!

- Ποιός είναι;

-Εγώ είμαι Κύριε ! απάντησε ο Γέροντας αυτήν την φορά με πιο χαμηλή φωνή και με πιο ταπεινωμένο τρόπο …με ψαλιδισμένα τα φτερά …

Ξανά απόκριση δεν έλαβε ! Ούτε η πόρτα σάλεψε ! Σαν να απελπίστηκε τότε η ψυχή του …Έκλαιγε , έκλαιγε και δεν σταματούσε ! Έβαζε τώρα όμως όχι το μυαλό μα την καρδιά του , την δοσμένη στον Χριστό, να σκεφτεί , σε τι μπορεί να έφταιξε, ώστε ο πάντοτε Δίκαιος Κύριος να τον αποδοκιμάζει με τέτοιο απρόσμενο τρόπο !Και ξαφνικά ξαναπλησίασε την πόρτα ! Χτύπησε πάλι και πήρε την συνήθη απάντηση !

-Ποιός είναι;

Με όσο κουράγιο και φωνή του είχε απομείνει είπε :

-Εσύ γνωρίζεις Κύριε ποιος είμαι …

Και η Ουράνια πόρτα ορθάνοιξε αμέσως μπρός του!

Ταπείνωση παιδιά μου , έως εσχάτων όμως ! Μην νιώσουμε έστω και ελάχιστα ότι κάτι κάναμε ! Αχρείοι δούλοι είμαστε ! Εσύ μόνο ξέρεις Κύριε ποιος και τι είμαι ! Ταπείνωση ! Αυτή μόνο θα νικήσει του Πανούργου τις μεθοδίες και θ ανοίξει την Ουράνια πύλη !

Αν δεν χτυπάγαμε και εμείς την πόρτα σου Γέροντα δεν θα ακούγαμε αυτήν την τόσο συνταρακτική ιστορία ! Ο παραβολικός τρόπος που δίδαξε ο Κύριος στα αιώνια ρήματά του πάντα μιλά στο μέσα μας . Εισχωρεί όπως το δάκρυ πάνω στο πέτρινο εγώ μας και πως το σμιλεύει κάθε φορά που ένας Αγιορείτης θα αφήσει δίχως καθυστέρηση την ποθητή του ησυχία, να στάξει στα άνυδρά μας έναν λόγο αγαθό ! ....

Nώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί/

Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Άθωνος 2018 με τίτλο :

Όσο ανασαίνω θα διψώ!

13 Ιουλίου . Μνήμη Φώτη Κόντογλου

Τη ΙΓ ΄του αυτού μηνός μνήμη Φωτίου Κόντογλου.

Ο κυρ-Φώτης πλήρωνε ακριβό ένα άστρο του ουρανού , ένα καληνύχτισμα γρύλου , ένα θρόισμα στ΄ακροθάλασσο...

Φώναζε το όχι με τη σιωπή του και τα δάκρυα του,  τα βουτηγμένα στο μελάνι και στις ψυχομπογιές  της μνήμης ...

Λέρωνε με λάσπη και σκόνη τα γυμνά του πόδια σαν σεργιανούσε στης απλής ζωής τον Παράδεισο , με χρώμα αναδεμένο με το  αίμα των μαρτύρων ένιβε τα ευλογημένα χέρια του.

Λευκοντυμένη η ψυχούλα του , απείραχτη από του κόσμου το φτιασιδωμένα σκεπάσματα .

Λεβέντης , Γίγαντας ταπεινός, σαν τους ήρωες των αξύπνητων ονείρων του .

Αν ζούσε σήμερα θα κοίταζε στα μάτια τον καθένα μας , αναζητώντας στο βάθος τους , την λυτρωτική μας καρδιά , την συντετριμμένη ....

Αυτή που συνεχίζει να καθεύδει , σκεπασμένη στο κρύο καλοκαίρι ...

Νώντας Σκοπετέας

Ένας Όσιος στην γειτονιά μας ...

Μια απόφαση ζωής ! Τριάντα χρόνια πριν ! Να φύγουν από το κλεινόν άστυ  , την μεγαλούπολη της Αθήνας που ήδη έχανε το ανθρώπινο πρόσωπό της και τα χρώματά της με το γκρίζο να κυριαρχεί , για να αναζητήσουν αέρα καθαρό , οξυγόνο για τους πνεύμονες , μα κυρίως για την ψυχή τους . Δεν φαντάζονταν όμως πως εκεί , ανάμεσα στα πεύκα , εκεί που φώλιαζαν οι μυρωδιές και οι ήχοι του Θεού , θα συναντούσαν τον άνθρωπο που θα σημάδευε την ζωή τους για πάντα . Έχετε ποτέ σας φυτέψει δέντρο αδελφοί μου ; 

Σκάψιμο σε βάθος και ένα ανίσχυρο μικρό κλωνάρι, χώνεται στην μάνα του τη γη . Και ένας πάσσαλος δένεται μαζί του να το στηρίζει . Πόσο το χρειάζεται αυτό το στήριγμα . Στον αγέρα που θα ρθει να δοκιμάσει το ρίζωμά του . Κι έβγαλε τους πρώτους του ανθούς . Νερό άφθονο και υπομονή πλέρια , στοργικά το μεγαλώνουν. Να φτάσει κάποτε να ανταποδώσει και εκείνο όλες τις φροντίδες που στα ξεβλάσταρά του δέχτηκε. Και έρχεται επιτέλους η στιγμή και αρχίζει να αντιδωρίζει σκιές ανακουφιστικές στο καύμα του θέρους , γλυκάδες και δροσισμούς από  τα θρεπτικά του  καρπίσματα , ξύλα από τα περισσά κλαδιά του να πυρωθούν οι νύχτες του χειμώνα οι αβάσταγες. Θυμάσαι τότε  το αντιστήριγμα που σφιχταγκαλιάστηκε  κάποτε με εκείνο το κάτισχνο  κορμάκι του .Αν δεν ήταν τότε εκείνο, στα σίγουρα δεν θα στέριωναν οι σήμερα γερές και ακλόνητες του ρίζες . Μια ενορία τούτο το δέντρο. Μια Εκκλησούλα κατάλευκη  κρυμμένη κι ένας πατερούλης γεωργός και στυλοβάτης της . Εκεί στον Διόνυσο με τις θεραπευτικές ανάσες τις βαθιές του οξυγόνου. Εκεί , ο Θεόκλητος παπα-Μάρκος, φύτεψε ευσκιόφυλλα δέντρα και αγλαόκαρπα ! Τα πότισε με  νάματα αταλάντευτης Ορθόδοξης πίστης. Τα μπόλιασε με σπάνιες αρετές και Θεοδίδακτες, κάποτε ο Μέγας Γεωργός να συγκομίσει ψυχές ετοιμασμένες για ποθεινή πατρίδα . Θέριεψε εκείνη η άφαντη  απ του ματαίου κόσμου τα βλέμματα ενορία κι ακούστηκε μέσα απ την Ορθοπιστία και την  Ορθοπραξία  της , την ταπείνωση και τα ομοθυμαδόν της στα πέρατα της Ορθοδοξίας. 

Κι ο παπά Μάρκος συνεχίζει και τώρα από εκεί στον δρόμο για το πάντοτε καντηλοφώτιστο μνημούρι του να της  παραστέκει . Και από την θριαμβεύουσα Εκκλησία  δεν σταματά ο όσιος Γέροντας να μεσιτεύει  για την λατρεμένη του ενορία , του Αη Γιώργη τους ανθούς , για την γειτονιά που ολοένα και τώρα σεργιανάει…Σαν να τον βλέπουμε  να πλησιάζει ξανά . Με το ραβδάκι του , κυρτωμένος και ταπεινός ! Με εκείνο το αμάραντο χαμόγελο του ! Παπά Μάρκο ευλογείτε ! Την ευχή σας ! Κάτι μας λέει! Τον ακούτε;

Ζει Κύριος ο Θεός ημών !

Ένα εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο η ζωή του . Όσο κι αν προσπάθησε το λάθε βιώσας να ακολουθήσει , δεν επέτρεψε ο Κύριος να τηρηθεί στην διάσταση που το φανερώνει ο βίος των αμετρήτων  αφανών Αγίων της πίστης μας . Όσο περισσότερο κρυβόταν,  τόσο περισσότερο τον ανακάλυπταν . Όσο πιο πολύ σκέπαζε επιμελώς τις Θεοδώρητές του αρετές, την ταπείνωση , την πραότητα , όλους τους καρπούς του Παναγίου Πνεύματος , τόσο η μορφή του έλαμπε και έθελγε ψυχές που έβρισκαν σε εκείνον καταφυγή,     δροσισμό , ανάπαυση και  παραμυθία.

Κάποιον που άγρυπνα νοιαζόταν εμπράκτως για εκείνους. Και έγινε εκείνη η γειτονιά ουράνια ! Κι έγινε εκείνος ο ναϊσκος του Αη Γιωργιού ένας ασύνορος ουρανός να σκεπάζει χιλιάδες ψυχές . Τα παιδιά του τον φωνάζουν πάντοτε, και τώρα περισσότερο , Πατερούλη , Παππούλη !Το μνήμα του τόπος προσευχής ! Η θύμηση αυτού,  που έλαμψε μέσα στο Φως του Χριστού που τόσο αγάπησε και σε όλα μιμήθηκε , ανάγκη και ανασασμός ελπίδας ! Μέσα σε αυτό το παράξενο καλοκαίρι θα πάμε σε εκείνες τις τόσο ωραίες και αξέχαστες για πολλούς εποχές . Να «κλέψουμε» από τις μνήμες τις ξεδιψαστικές , τις αναμνήσεις δρόσους , τις ενοριακές ενώσεις  τις τόσο σπάνιες στις δικές μας φοβισμένες και αποστειρωμένες μέρες . Κι έπειτα θα επιστρέψουμε στα μέρη του κάνοντας στάση στον Όλβιο τάφο του . Δέκα χρόνια κύλησαν ήδη από εκείνον τον Απρίλη ! Χαραγμένα πάνω στο μάρμαρο της Αποκαλύψεως τα ρήματα : «Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι .Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών· τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (Αποκ. 14,13).

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 4 συνεχειών όπου επί το πλείστον διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το ομότιτλο βιβλίο της 

κ. Ελένης Παναγιωτοπούλου Κουρτίδου των εκδόσεων Ορθόδοξος Τύπος.

Υγ: Ο Άγιος Πορφύριος είχε πει πως πατέρας Μάρκος βγαίνει ένας κάθε 400 χρόνια!  Και αυτό είναι καταγεγραμμένο ! Εμείς βεβαίως –ιδίως στις μέρες μας- θέλουμε πλέον ονόματα και διευθύνσεις για κάθε τι που ακούγεται. Και όταν μάθουμε που και πως γράφτηκε , τότε αρχίζουμε να αμφισβητούμε την αξιοπιστία του συγγραφέα , την μεταφορά , την αναπαραγωγή. Κλονίστηκε συθέμελα η πίστη μας σε τούτους τους  καιρούς . Μόνο στο εγώ μας το παντοδύναμο φαίνεται να μην έχουμε κάνει άρση της εμπιστοσύνης μας και της καλής μας πίστης .Και εκείνο…το άνυδρο εγώ,   συνεχώς θέλει να παρίσταται αυτόπτης μάρτυς. Και η πίστη μας πλέον τελεί υπό μια αδιάκοπη και αδυσώπητη αίρεση του αυτοπροσώπου.

Βέβαια σε απειροελάχιστα εκ των απειραρίθμων ιστορικών γεγονότων που έχουν καταγραφεί ήμασταν αυτόπτες και αυτήκοοι …Όλα αυτά απλά τα πιστεύουμε . Πιστεύουμε για παράδειγμα στην τέλεση μιας περιάκουστης μάχης 4 αιώνες προ Χριστού . Δεν ήμασταν εκεί προφανώς …Τους Αγίους των ημερών μας με τα σπάνια ουράνια χαρίσματα που μιλούν και ενίοτε προφητεύουν φτάσαμε πλέον στο σημείο να αμφισβητούμε ! Ακόμα και τα χειρόγραφά τους …Αυτή είναι η πανθρησκεία του εγώ μας !

Στο σπηλιαράκι του Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ.

….Ο προηγούμενος Ανδρέας, που είδε υποστατικά και συνομίλησε με την Παναγία , πρώτος ξεκινά την συστάδα των ευωδιαστών ανθών σε τούτο το παραδεισένιο κηπάκι , των κεκοιμημένων θριαμβευτών της Παύλου. Ανήμερα της μεγάλης Πανηγύρεως της Υπαπαντής , οπότε και εορτάζει το Καθολικό τους , κοιμήθηκε οσιακά ! Αφ εσπέρας το 1987 έφαγε , σταύρωσε τα χέρια του και καθιστός όπως ήταν κοιμήθηκε ! Θεωρούσε τόσο σημαντική για την ζήση του αυτήν την ημέρα του τεσσαρακονθήμερου Χριστού μας ! Γι αυτό πριν αρκετά χρόνια όταν ένας εργάτης είχε ασθενήσει βαριά του πρότεινε να καρεί Μοναχός και αφού εκείνος δέχθηκε και έβαλε το ράσο , κοιμήθηκε ανήμερα της Υπαπαντής ! Έλεγε τότε ο πατήρ –Ανδρέας ότι ήταν πολύ ενάρετος ο άνθρωπος αυτός για να φύγει σε μια τόσο σπουδαία μέρα ! 

Όταν της Υπαπαντής το 1987 τηλεφώνησαν στον Άγιο Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ στην Αγγλία , για να του αναγγείλουν την εκδημία του καλού του φίλου , εκείνος τους απάντησε αφήνοντάς τους όλους άναυδους ! –

Το γνωρίζω! Αφού είχα έρθει στην κηδεία του πατρός Ανδρέα!

…Πήραμε ξανά τον δρόμο για την Νέα Σκήτη . Σε τούτα τα μέρη αγίασαν Δεσποτάδες που ήρθαν να τελειωθούν και να τελειώσουν τον πρόσκαιρο βίο τους σε αυτήν την απόκρημνη και θαλασσόβρεχτη παλαίστρα . Μα και νεανίσκοι , μετέπειτα αγιασμένοι Γεροντάδες που έφτασαν από μακριά οδοιπορώντας επί αμέτρητες μέρες, βάζοντας πρώτα μετάνοια στο Κυριακό και στην εκλελεγμένη Άχραντη τριετίζουσα Παναγία και έπειτα φωλιάζοντας στα ασκηταριά των χαρισματούχων , κοντά στους πολύπειρους έμψυχους στήλους των αρετών . Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής , πατήρ Ιωακείμ Σπετσιέρης και άλλοι που έζησαν στους πρόσφατους καιρούς και που πολλοί , που τούτην την ώρα διαβάζουν , έχουν αξιωθεί να λάβουν ευλογία από μια συνάντηση και έναν αγαθό λόγο τους . Παπά-Ευστάθιος ο Κύπριος , Μοναχός Αβράμιος Νεοσκητιώτης και οι περίφημοι Αβραμαίοι , Ιερομόναχος Βαρλαάμ Νεοσκητιώτης , Μοναχός Μακάριος, Ιερομόναχος Σπυρίδων ο Ξένος ο Αγρινιώτης και τόσοι άλλοι...

Σε σύγχρονα Γεροντικά που δόξα τω Θεώ ακόμα εκδίδονται , διαβάζουμε για τα χαρίσματά τους τα Θεόσδοτα και τον ανεπιτήδευτο τρόπο εκδήλωσής τους , που μαγνήτιζε τους πάντες γύρω τους . Στο μυαλό μου σημειωμένα τα ονόματά τους , πασχίζω να τα μεταφέρω στις καρδιάς τις σελίδες τις ακόμα τόσο κενές …Για ποια ιστορία να πρωτοπείς …Θυμάμαι τον πατέρα Θεοφύλακτο τον υποτακτικό μιας ολοφώτεινης μορφής του Σκητιώτικου Ασκητισμού, του παπά Ιωακείμ του Σπετσιέρη. Αλήθεια σε τούτα τα μέρη που περπατάμε τώρα σ ένα αλισαχνισμένο καλύβι , στην περιοχή που οι Πατέρες ονόμασαν Ζαρκάδι ανάμεσα σε Παύλου και Νέα Σκήτη , υπάρχει κοντά ένα σπηλιαράκι αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα . Εκεί ο νέος τότε πατήρ Θεοφύλακτος ερχόταν και ξελειτουργούσε σαν ψάλτης τον Γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ του Έσσεξ , τον μεγάλο αυτόν Άγιο που ησύχαζε τότε στο Όρος σε διάφορα ασκηταριά! Ξεκινούσαν νύχτα , ο πατήρ Θεοφύλακτος μπροστά με το φαναράκι και ξοπίσω του ο μύστης της Θεολογίας και μαθητής του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη να πάνε στην σπηλιά μόνοι τους καθημερινά  να λειτουργήσουν! 

Κάποιος σύγχρονος Ιεράρχης και διαπρύσιος της μετανοίας κήρυκας,  είπε ότι αυτός ο νέος Άγιος της Εκκλησίας μας δεν χρειαζόταν καμιά συμμαρτυρία θαυμάτων και σημείων σαν προϋποθέσεις για την αγιοκατάταξή του . Αρκούσαν μονάχα τα μεθεκτικά Τριαδικού Θεού γραφτά του και κάθε ελάχιστη λέξη τους που γεννά τον Χριστό στην καρδιά όσων τα μελετούν . 

Μπήκα σε εκείνη την σπηλιά νοερώς στον πρώτο του πανηγυρικό  Ιούλιο .

Τη ΙΑ του αυτού μηνός και έψαλα ένα απολυτίκιο βγαλμένο μέσα από την ρυπαρή ψυχή μου ! Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών!

Θεολογίας τον μύστην και του Έσσεξ τον Έφορον,

Σιλουανού βιογράφον ,του Αγίου του Άθωνος ,

Σωφρόνιον τιμήσωμεν πιστοί , ως άξιον ποιμένα του Χριστού .

Ταις διδαχαίς του δαδουχεί τους αδυνάμους  , ως ταπεινός Θεοφόρος .

Δόξα τω Δεδωκότι σοι  το φως , δόξα τω σε Μεγαλύναντι

δόξα τω Ομιλούντι δια σου πάσι τοις πέρασι .

 Νώντας Σκοπετέας 

Με αποσπάσματα  από Ημερολόγιο Όρους 2018 . Όσο ανασαίνω θα διψώ

Στο διπλανό δωμάτιο ο Χριστός !

...Ρώτησε  κάποιος έναν σύγχρονο Γέροντα : Γέροντα πώς να κάνω προσευχή ;

Και εκείνος απάντησε : Να νιώθεις την παρουσία του Χριστού παιδί μου ! Και πως γίνεται αυτό; Να , πως ενώ εγώ είμαι εδώ, ξέρω ότι οι Πατέρες είναι δίπλα ; Έτσι να νιώθεις, ότι στο διπλανό δωμάτιο είναι ο Χριστός μας ! Τόσο κοντά και τόσο αδιάλειπτα !

Πήγα και εγώ κάποτε στην Παναγούδα στον Άγιο Παϊσιο και τον ρώτησα : Γέροντα πως θα κάνω καρδιακή προσευχή ; Όλο αποσπάται ο νους μου ! Και μου δίνει ένα τόσο δυνατό χτύπημα στην πλάτη ! Ακόμα τον θυμάμαι τον ξαφνικό πόνο ! «Ένιωσες τίποτα καλογέρι; με ρώτησε …

Ναι , Γέροντα το ρωτάτε; πόνεσα πολύ ! Και που πήγε ο νους σου παιδί μου ; Μα που αλλού Γέροντα , στο μέρος που με χτυπήσατε ! Στον πόνο δηλαδή ευλογημένε ! Έτσι και με την προσευχή γίνεται ! Για να κατέβει ο νους στην καρδιά , πρέπει εκείνη να συντριβεί και να πονέσει ! Στον πόνο της θα πάει ο νούς σου ! Έτσι μόνο θα κατέβει !»

Ο άνθρωπος σήμερα αυτοκαταδικάζεται ! Στην κόλαση οι αμετανόητοι και μόνο θα υποφέρουν και επειδή δεν θα μπορούν να ικανοποιήσουν το πάθος τους !

Μην εμποδίζετε την ανεξάντλητη αγάπη του Θεού ! Αυξήστε τα δοχεία της ! Να είστε ευλογημένοι παιδιά μου !Σας περιμένουμε να ξαναρθείτε με την χάρη του Θεού !

Τα τελευταία του λόγια σαν επίλογος στο φετινό οδοιπορικό μας !

Κάθε φορά μια πρωτότυπη κατακλείδα πρέπει να υπάρξει , ένα νέο συμπέρασμα να επιστεγάσει όλα τα θαυμάσια που ζήσαμε ξανά στον αχαμήλωτο Άθωνα.

Τι είναι αυτό που οδηγεί εδώ πάνω όλους αυτούς τους ανθρώπους άραγε; Γιατί προσεύχονται , γιατί αγρυπνούν , γιατί νηστεύουν , γιατί θυσιάζουν το εγώ τους ; Την απάντηση μας την έδωσε ένας πεφιλημένος Φιλαγιορείτης Γέροντας του έξω κόσμου !

Κάθε προσευχή , κάθε μετάνοια, κάθε αγρύπνια , κάθε νήστεμα , κάθε ταπείνωμα του θέλω τους , ένα σ αγαπώ στον Χριστό μας ! Τόσο ξεκάθαρα και απλά ! Χωρίς προσμονές για ανταλλάγματα! Μόνο για την δική Του αγάπη ! Όλα για Εκείνον και από Εκείνον σε μια υπερκόσμια προσαρμογή …Μονάδα μέτρησης η προσευχή !

Οι αποστάσεις μετριούνται και υπολογίζονται με τα ελέησον και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου !

Η ευχή γίνεται αυτόνομη μονάδα μέτρησης της ταχύτητας ! Απλησίαστη η ταχύτητα της ευχής ! Μας φέρνει αυτοστιγμεί σε όλα όσα και πάλι αξιωθήκαμε να βιώσουμε στο Όρος !

Δεν θα το ξεδιψάσουμε ποτέ το καθάριο του νερό !

Έλεγε ο νηπτικός πατήρ Αιμιλιανός: «Το Άγιο Πνεύμα γεμίζει και τον κόσμο και την οικουμένη. Όπως το σφουγγάρι, όταν μπει στο νερό, γεμίζει νερό, έτσι και το Άγιο Πνεύμα ώς "ὕδωρ τό ἁλλόμενον" γεμίζει τον κόσμο». Γεμίζει τον κόσμο και του Αγίου Όρους το ύδωρ το αλλόμενον !

Αδιόρατα, μα εγνωσμένα ! Ένα σφουγγάρι η ψυχή μας, καρτερά να οδηγηθεί επί ζωής πηγάς υδάτων ( Αποκ.ζ,17), να βουτηχτεί και πάλι στα έμψυχα αναβλύσματά του …

Γένοιτο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από Επίλογο Ημερολογίου Άθωνος 2018