Εκείνο
το λαμπύρισμα της φλόγας στο καντήλι πως το σπάει το σκοτάδι…Πως το τιθασεύει το αγρίεμά του!
Πως διαλύει των πειρασμών την νύχτα! Πως γαληνεύει η ψυχή με αυτήν την μικρή
σπίθα! Ξέχειλο το καντήλι με έλαιον και προσευχή για έλεος! Κάθε σπινθηροβόλημα
και ένα ελέησον , ένα μνήσθητι, ένα βοήθησον, ένα φώτισον, ένα αξίωσον, ένα
ενίσχυσον, ένα διάσωσον, ένα επίβλεψον, ένα ιάτρευσον, ένα σώσον …Υπάρχουν ψυχούλες που κρατάνε άσβηστο το
καντήλι-ενίοτε ολοχρονίς και με φως απ τον Πανάγιο Τάφο –κι όποτε αντικρίζουν
την στάθμη του Θεϊκού ελέους να υποχωρεί σπεύδουν να την ανεβάσουν εκλιπαρώντας
να μην έχει άμπωτη του Χριστού ο
σπλαχνισμός…Προσθέτουν λαδάκι και ευχές και ονόματα αναγκεμένων σε γη και
ουρανό…Καμιά φορά αν ξεχαστούν αρχίζει το φιτίλι να τσιρτσιρίζει! Παλεύει η
φλογίτσα, ισχνή πια να κρατηθεί αναμμένη…Ψάχνει να βρει μια ρανίδα ελέους να
μείνει ζωντανή…Την ακούει η ψυχούλα…Παίρνει το λαδικό αμέσως και την ζωοδοτεί …Και ξαναλάμπει εκείνη και
ξαναδιαλύει λυτρωτικά το σκότος…
Πόσο
μοιάζει η ζωή μας μ αυτήν την φλόγα! Έχει λάμψη και φως Θεόσδοτο η ζωή! Πάει να ξεπνεύσει κάποιες στιγμές. Επεμβαίνει ο Κύριός μας και
εκχέει έλεος και έτσι κρατιέται η ζωή απ Την Ζωή! Κραυγάζει και αυτή κάποιες
φορές, ικετεύοντας για έλεος και…λάδι στο καντήλι της! Είναι υπολογισμένη
και η τελευταία σταγόνα! Ο Χριστός μας γνωρίζει την ποσότητα την ακριβέστατη!
Πόσο λαδάκι θα κάψει του καθενός μας το καντήλι! Ούτε λιγότερο, ούτε ρανίδα
παραπάνω! Την ακριβέστατη ποσότητα! Εδώ όμως έρχεται να παίξει σπουδαίο ρόλο
το απολύτως σεβαστό και απαραβίαστο απ τον Θεό αυτεξούσιο του ανθρώπου! Ο
Χριστός που γνωρίζει μα δεν προορίζει!
Τις
περισσότερες φορές, θέλουμε εμείς να κανονίζουμε την στάθμη του λαδιού…Πόσες
φορές έχουμε πει για κάποιον άρτι κοιμηθέντα αδελφό μας: Τον πήρε ο Θεός; Έχουμε
άραγε σκεφτεί πως τις περισσότερες από αυτές τις φορές κάνουμε μεγάλο λάθος; Αυτός
ο αδελφός μας κάπνιζε για 30 χρόνια 2 πακέτα τσιγάρα την μέρα και αρρώστησε
στους πνεύμονες…Ο άλλος έπινε μια μπουκάλα τσίπουρο στην καθισιά του και νόσησε το ήπαρ
του…Ο τρίτος έτρεχε με 280 χλμ/ώρα στην Εθνική και έχασε τον έλεγχο! Το
αυτεξούσιο λοιπόν! Όλοι οι παραπάνω έδωσαν μια και έχυσαν το λάδι απ της ζωής
τους το καντήλι! Τους πήρε ο Θεός; Μα
είχε πολύ λαδάκι ακόμα να κάψει…Και εκείνο το ψαλμικό που λέει ότι αν μη Κύριος φυλάξει εις μάτην εκοπίασαν οι
φυλάσσοντες δεν ισχύει; Ισχύει, μα για τους όντως φυλάσσοντες, τους σώφρονες, τους νουνεχείς…όχι για τους ασύνετους, του
αυτεξουσίου τους αφέντες!
Από τη
μια το αλόγιστο αυτεξούσιο και από την άλλη η χάρυβδη της απελπισίας. Αυτό το
δαιμονοκίνητο αίσθημα που σπέρνει ο μισόψυχος εχθρός. Χιλιάδες αδελφοί μας ,
ιδίως στις μέρες μας, ολέθρια αγνοούν ότι ο Χριστός μας είναι εκείνος που
κυριεύει σε ζωή και σε θάνατο! Και γίνονται οι ίδιοι κυρίαρχοι…Θέτουν τέρμα
στην ζωή! Πράξη εγωισμού; Συγχύσεως του νου; Όπως και να χει την φλόγα στο
καντήλι δεν την έσβησε ο Θεός! Δεν ξέρουμε πως θα κρίνει ο Κύριός μας…Οι
περισσότερες από αυτές τις ψυχούλες είχαν πολύ ταλαιπωρηθεί…Κάνουμε συνεχώς
προσευχή! Δεν τις ξεχνάμε! Ο Κύριος μόνο γνωρίζει! Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου;
ή τις σύμβουλος Αυτώ εγένετο; Αυτό όμως που μπορούμε και οφείλουμε συνεχώς να
διαλαλούμε και βιωματικά να πρεσβεύουμε, είναι πως ο Χριστός μας είναι Η μόνη Χαρά! Ο Εγείρων από γης πτωχόν και από
κοπρίας ανυψών πένητα(ψαλμ.11)! Αυτός που ανατρέπει όλα τα ανέλπιδα! Να
διαλαλούμε τα Παύλεια Ουρανόγραφτα ρήματα, ότι η θλίψη θα φέρει την υπομονή,
η υπομονή θα γεννήσει την αρετή και η αρετή την Ελπίδα! Έξω
απ την Εκκλησία στέκει η απελπισία…Κι αν
έχεις λύπη ο Χριστός σου λείπει…(απόφθεγμα Αγίων Γερόντων)
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
