Όσες φορές κι αν τα χείλη της καρδιάς
μας κραυγάσουν το: Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε, ιδίως σε αυτές τις τόσο
θεοστυγείς και σκοτεινές ημέρες, που μοιάζουν να οδηγούν την ευθεία της τάχα ακμαίας Ιστορίας στις
έσχατες αναπνοές της, τίποτα άξιο δεν θα κάνουμε Κύριε, σε σύγκριση με τους οικτιρμούς
που μας δωρίζεις, παρατείνοντας τις δικές μας έμμυσες ανάσες…
Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά και
αφώτιστα, στέλνεις Κύριε έναν δικό σου να φωτίσει τα μέσα μας πνιγηρά ερέβη… Η δίνη
του σαρκολάτρη και Θεομάχου βοθύνου μιας
νέας τάχα εποχής, ζητά ακόρεστη να
καταπιεί αιώνια όλο και περισσότερους, από τα ατέλειωτα πλήθη των εκουσίως
αμαρτανόντων…
Σε μια τέτοια τόσο οικεία πλέον περιδήνηση, έρχεται μια γλυκύτατη φωνή να σε παρηγορήσει
και να σου μιλήσει για το λείμμα, που μια χαραμάδα φωτός θα συντηρεί πάντοτε, να ξεδιπλώνεται
σαν σχοινί σωτηρίας, να σε γλιτώσει, ανεβάζοντάς σε, από τα έγκατα του νεκροζώντανου
Άδη. Και έγινε το διαδίκτυο, τόπος παραμυθίας και θερισμού! Και όσα οι
ευλογημένοι διάκονοι- σπορείς σου κάποτε έσπειραν, τώρα να συγκομίσουν οι
πεινασμένοι για Αλήθεια!
Σαράντα και πενήντα χρόνια πριν, ποιος
άραγε φώτισε Κύριε εκείνους τους ανθρώπους να βάλουν μπροστά στους εργάτες Σου,
τους Ιεροκήρυκες του Παραδείσου, ένα…ψυχογραφικό μηχανηματάκι, να μείνουν εκείνα
τα μετανοίας λόγια τους, τα ρήματά Σου, αιώνια και πλέον τόσο αναγκαία και σωστικά…Και
ενώ οι πολλοί του κοπαδιού, , μπροστά από μια οθόνη προσκυνούν τα προβατόσχημα είδωλα της
νέας τάχα εποχής, οι λίγοι παράξενοι αναζητούν ομιλήματα του Παναγόπουλου, του
Καντιώτη, του π. Αθανασίου Μυτιληναίου και
τόσων ακόμα, για την νέα ευλογημένη
εβδομάδα της πίστης που ξεκινά…Σαρανταήμερο Χριστουγέννων, Τριώδιο, Διακαινήσιμος,
Πεντηκοστάρι, Κυριακές Ματθαίου, Κυριακές Λουκά, Μακαρισμοί, Κατηχήσεις Αγίου
Κυρίλλου, Προφήτης Ησαϊας, Απαντήσεις Αποριών…Ένας κατάλογος ατέλειωτος, σαν
του Θεού το έλεος!
Αχ ο πατήρ Αθανάσιος! Πόσους…πνευματικά ορφανούς δεν καθοδηγεί χάριτι και φιλανθρωπία Θεού ιδίως στις ημέρες μας! Είχε το μέγιστο τάλαντο της ερμηνείας των Γραφών! Τι βάθος σοφίας! Τι συνειρμοί απλησίαστοι! Πόσο αποκαλυπτικός ο λόγος του! Πόσο Θεόκλητη η διαδρομή του! Τούτη την ώρα σχεδόν 4.500 ψηφιοποιημένες ομιλίες του υπάρχουν στο διαδίκτυο! Για να παρακολουθήσεις μία έστω την ημέρα, χρειάζεσαι, αν ξεκινήσεις σήμερα, 12 συναπτά χρόνια! Αν σκεφτείς δε, ότι την καθεμιά πρέπει να την ακούσεις τουλάχιστον δυο και τρεις φορές για να εμβαθύνεις κάπως,…χρειάζεσαι μια ζωή ολόκληρη! Κάνεις τότε προσευχή και περιμένεις να στείλει ο Κύριος στης ψυχής σου τα ώτα, την έστω μία ομιλία που θα προκαλέσει την ποθητή αναγεννητική ρανίδα της μετανοίας…Μακαρίζεις την ιερή εκείνη στιγμή, όσους άμισθους πνευματικώς ελεούντες, δαπάνησαν αφειδώλευτα έτη αναρίθμητα από τις δικές τους ζωές, για να φτιάξουν τούτες τις κρήνες του π.Αθανασίου, εσύ να ξεδιψάσεις μακριά από της θλιβερής αγνωσίας τα συντετριμμένα φρέατα!
Κυριακή πρωί απολείτουργα συνάντησα έναν
τέτοιο κοπιάτη όλως αναπάντεχα, μα όχι τυχαία, στο αρχονταρίκι ενός μοναστηριού
της Παναγιάς μας. Τα’ φερε έτσι ο Θεός να πληροφορηθώ από κάποιον διπλανό μου
για το διακόνημά του αδελφού το ευλογημένο. Δεν έχασα την ευκαιρία και τον
πλησίασα! Κατάλαβα πως δεν ήθελε να πει πολλά, αλλά επέμενα! Τον ρώτησα για το
πώς προέκυψε αυτή η πνευματική του εργασία και για το αν είχε γνωρίσει τον
π.Αθανάσιο! Μας εξιστόρησε λοιπόν συγκινημένος, την γνωριμιά τους! Σήμερα 23
Μαίου 2022, ημέρα της ιερής του μνήμης, ήρθε η ώρα να αποτυπωθούν στο χαρτί, του
Θεού τα θαυμάσια!
-Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2000,
όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω τον πατέρα Αθανάσιο! Τότε κυκλοφορούσαν οι ομιλίες
του σε κασέτες! Πήγα λοιπόν σε ένα βιβλιοπωλείο των Αθηνών και αγόρασα με
λαχτάρα μια σειρά κηρυγμάτων του με την ερμηνεία της Κυριακής Προσευχής, του Πάτερ
ημών! Σκέψου, πως η καθεμιά κόστιζε τότε 1000 δραχμές! Μόλις συνειδητοποίησα ότι
για να αποκτήσω όλες τις κασέτες που κυκλοφορούσαν χρειαζόμουν μια περιουσία,
απογοητεύτηκα! Αλλά έχει ο καλός Θεός το σχέδιό Του! Ξεκίνησα να ακούω τις κασέτες-συνήθως στο αυτοκίνητο
μιας και τότε έκανα πολύ συχνά το δρομολόγιο Αθήνα Θεσσαλονίκη λόγω της εργασίας
μου- και μόλις έφτασα στην έβδομη κατά
σειρά, διαπίστωσα ότι η κασέτα μέσα ήταν κενή! Είχα μόνο τη θήκη της! Μόλις τα
κατάφερα, ξαναπήγα στο βιβλιοπωλείο να τους το αναφέρω και εκείνοι μου είπαν ότι
δυστυχώς δεν είχαν άλλο απόθεμα από αυτήν την συνέχεια των λόγων, αλλά αν ήθελα
θα μπορούσα να επισκεφτώ έναν άνθρωπο που είχε επιφορτιστεί τότε με αυτό το
διακόνημα. Να μεταφέρει τις ομιλίες σε κασέτες δηλαδή! Δεν ξέρω, ή μάλλον
φυσικά και ξέρω πλέον, τι ήταν εκείνο που οδήγησε τα βήματά μου έξω από το σπίτι εκείνου του ευλογημένου ανδρός! Μόλις
του εξήγησα τον λόγο, μπήκε δίχως άλλη κουβέντα ξανά μέσα και έπειτα τον βλέπω
να βγαίνει, κρατώντας στα χέρια του ή καλύτερα σέρνοντας δυο ασήκωτους τεράστιους
σάκους! Αυτές, μου λέει, είναι όλες οι ομιλίες του πατρός Αθανασίου! Μα, δεν
έχω καθόλου χρήματα του απάντησα! Και από ότι έχω υπολογίσει…-Αυτές είναι δικές
σου παιδί μου! Δώρο! Ευλογία απ’ τον παππούλη! Στάθηκα και τον κοίταζα αποσβολωμένος!
Έφυγα κλαίγοντας και δοξάζοντας τον
Κύριο που δεν σταματά να μας ευεργετεί! Περιττό να σου πω ότι η ακρόαση των
ομιλιών έγινε η καθημερινότητά μου! Ατέλειωτες ώρες! Ιδίως στο αυτοκίνητο καθ’
οδόν προς Θεσσαλονίκη! Αφού το πρώτο πράγμα που με απασχολούσε όταν μου έδιναν υπηρεσιακό
αμάξι από τη δουλειά ήταν το αν είχε κασετόφωνο! Ας ήταν και σαράβαλο! Αν είχε
κασετόφωνο μου έκανε! Κύλησαν έτσι λοιπόν
κάποια λίγα χρόνια! Έγινε ο π.Αθανάσιος
τόσο κοντινός μου, πατέρας μου και αγαπημένος αδελφός μου! Άναψε μέσα μου ο
πόθος να τον συναντήσω, να πάρω την ευχή του, να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά
τα άγνωστα ως χθες που πλέον είχαν αποκαλυφθεί
ενώπιόν μου! Σε ένα επόμενο λοιπόν ταξίδι προς τα βόρεια, μια νοερή ερώτηση, σαν προσευχή
ολόκαρδη, ξεκίνησε μέσα μου να λέγεται: Που είσαι πάτερ Αθανάσιε; Που είσαι;
Και επαναλαμβανόταν συνεχώς! Δίχως να το
καταλάβω καλά-καλά ανηφόρισα προς τον Κίσσαβο και βρέθηκα στην πύλη της Ιεράς Μονής Κομνηνείου,
του μοναστηριού του! Βγήκα από το αυτοκίνητο και εκείνη την ώρα ένας λαϊκός
άνθρωπος, κάπως μεγάλος σε ηλικία, ήρθε προς το μέρος μου! -Γιατί φωνάζετε
κύριε τον πατέρα Αθανάσιο; Έκπληκτος εγώ, του απάντησα ότι δεν είχε βγει η
παραμικρή λέξη από το στόμα μου! Κι όμως, εγώ σας άκουσα που τον φωνάζατε
δυνατά! Δεν είναι εδώ ο παππούλης! Εδώ και αρκετούς μήνες νοσηλεύεται στο
νοσοκομείο! Είναι δύσκολα! Έφυγα αφού προσκύνησα στο καθολικό και πήρα τον δρόμο
για Θεσσαλονίκη ξανά! Στην επιστροφή κάτι με … «έτρωγε»! Έστριψα και μπήκα στην
πόλη της Λάρισας! Ο κύριος Νίκος δεν μου είχε αναφέρει σε ποιο νοσοκομείο ήταν ο
π.Αθανάσιος! Δεν είναι και πολλά βέβαια στη Λάρισα, αλλά στο ένα που έφτασα
πρώτα, μόλις ρώτησα με ενημέρωσαν ότι εκεί βρισκόταν νοσηλευόμενος! Παρακάλεσα
να μου επιτρέψουν επειδή ερχόμουν και από μακριά, έστω για λίγο να τον δω, μιας και
ήταν ώρα εκτός επισκεπτηρίου! Έδωσε ο Θεός λοιπόν, ύστερα από λίγο να βρίσκομαι
έξω από το δωμάτιό του! Χτύπησα δειλά-δειλά την πόρτα και άνοιξα! Στο κρεβάτι ο
πατήρ Αθανάσιος και δίπλα του ένας Μοναχός, ο πατήρ Πολύκαρπος που τον φρόντιζε!
Μου έκανε νόημα εκείνος για να εισέλθω!
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο πατήρ Αθανάσιος
ανασηκώθηκε για ελάχιστα και μου χαμογέλασε κλίνοντας κάπως το κεφαλάκι του γνέφοντας
το καλωσόρισμα! Με εντυπωσίασε η γλυκύτατη μορφή του, αλλά δεν μπορούσα να
φανταστώ εκείνη την ώρα πως μόλις είχα
ζήσει ένα μικρό θαύμα του Κυρίου μας , αφού
και όπως αργότερα πληροφορήθηκα, είχε προηγηθεί μια παρατεταμένη περίοδος, κατά
την οποία ο παππούλης βρισκόταν σε συνεχή λήθαργο… Είχε ξανακλείσει τα μάτια
του μόλις γονάτισα μπροστά του και έκανα προσευχή! Μου ήρθε ένας λογισμός τότε!
Να είχα κάτι από σένα Άγιε Γέροντα, σαν φυλαχτό και ευλογία! Βλέπω τότε να
σηκώνει ελαφρά το δεξί του χεράκι και να το πλησιάζει προς το μέρος μου! Θέλει
να σου δώσει το κομποσχοίνι που φορά! μου είπε κατασυγκινημένος ο πατήρ
Πολύκαρπος! Του το έβγαλε και μου το έδωσε! Αμίλητος εγώ προσπαθούσα έστω και
λίγο να συνειδητοποιήσω το τι γινόταν σε εκείνο το δωμάτιο! Ήταν η πρώτη και η
μοναδική φορά που τον είδα! Έπειτα από λίγο μόλις καιρό κοιμήθηκε! Στις 23 Μαίου
του 2006!
Ακούσαμε και εμείς σιωπηλοί εκείνη
την Κυριακή τον αδελφό μας να μας εξιστορεί την μία και μοναδική αυτή συνάντηση,
προσπαθώντας και εμείς να
συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ευλογίας! Δεν ήταν μόνο η συνταρακτική του
αφήγηση! Ήταν που στο τέλος μας έδειξε ένα κομποσχοίνι! To κρατούσε στα χέρια του όλην την ώρα!
-Είναι αυτό που μου χάρισε τότε ο
Γέροντας! Παρ’ το! Από σήμερα θα το έχεις
εσύ!
Ενεός το κράτησα στα τρεμάμενα σχεδόν
χέρια μου! Ήταν τόσα εκείνα που ένωναν τον αδελφό μας με τον πνευματικό του
ιχνηλάτη, που δεν θα μπορούσε οτιδήποτε το υλικό να γίνει εμπόδιο στο να μην
πάψει ποτέ να εφαρμόζει απόλυτα στην
πράξη όσα τόσα χρόνια διδάχτηκε και κυρίως να ελεεί πνευματικά όποιον βρεθεί…απολείτουργα
στο δρόμο του. Σκέφτηκα πόσο εγώ θα δυσκολευόμουν να αποχωριστώ μια τέτοια
ευλογία! Μα έπειτα θυμήθηκα εκείνα τα τσουβάλια με τις χιλιάδες κασέτες που
κάποτε του χαρίστηκαν! Δεν τις κράτησε για τον εαυτό του! Αλίμονο! Με κόπο μα και
χαρά, τις πολλαπλασίασε, διαδίδοντας σε αμέτρητες ψυχές την Αλήθεια του εσφαγμένου
αρνίου… Θυμήθηκα και τον πατέρα Αθανάσιο που έλεγε πως… ο Θεός δεν μπαίνει μόνο
στην παγκόσμια Ιστορία μα και στην ατομική ιστορία του κάθε ανθρώπου, πιστού
και απίστου, και ευσεβούς και ασεβούς, και μικρού και μεγάλου. Δεν υπάρχει
τύχη, αγαπητοί μου, έλεγε! Δεν υπάρχει πουθενά η τύχη! Τα πάντα κατευθύνει ο
Θεός, χωρίς ουδέποτε ωστόσο να περιορίζει την ανθρώπινη ελευθερία και δραστηριότητα…
Δεκαέξι χρόνια μετά, κρατώντας στο χέρι την ευχή του πατρός Αθανασίου, γράφουμε αυτό το κείμενο, σαν ελάχιστο μνημόσυνο σε έναν αληθινά μεγάλο Άγιο των ημερών μας! Κάθε ομίλημά του ένα κομποσχοίνι δεήσεως και ένα σχοινί λυτρωτικό, σου στέλνεται για να αναβιβαστείς προς Το Φως! Οι ψυχές μας ήδη τον έχουν κατατάξει ως τον νέο Χρυσόστομο! Ο αποκαλυπτικός και πλειστάκις προφητικός του λόγος συνταρακτικά επαληθεύεται στις μέρες μας! Κάποιες στιγμές μοιάζει σαν να άκουσε και αυτός τα λόγια που κάποτε ο ίδιος ο Κύριος είπε στον ηγαπημένο μαθητή Του: «Γράψον οὖν ἅ εἶδες, καί ἅ εἰσι καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα»(Ἀποκ. 1,19).
Νώντας Σκοπετέας
23 Μαΐου 2022
Θ.Π. να έχεις πάντοτε την ευχή του
Αγίου!
