Ήταν τα χρόνια που το σαράκι θέριζε …
Η φθίση που έλιωνε τα
σώματα και έθλιβε τις ψυχές ! Οι άνθρωποι οι θεόφτωχοι μοιάζαν καταδικασμένοι
αν τους συναντούσε το κακό. Ένας πυρετός , ένας βήχας , ένας ιδρώτας νυχτερινός
και ο εφιάλτης ξεκινούσε…Στην θέα του αίματος
ξεπρόβαλλε και η απελπισία, μα
και η θυσιαστική αγάπη της μάνας του γονιού και του αδελφού, που παρέστεκαν στον φθισικό τους. Στα
ελατόφυτα και πευκοσκέπαστα βουνά κατέφευγαν οι ορεινοί, να βρουν ανακούφιση και καθάριες αναπνοές . Έμεναν εκεί με τους δικούς τους, να τους
φροντίζουν με την ελπίδα να αδειάσει ένα κρεβάτι στο φθισιατρείον , στο
σανατόριο …Πόσο αποκρουστική για
κάποιους αυτή η λέξη στο άκουσμά της , έστω κι αν η ρίζα της φανερώνει γιατρειά
και θεραπεία…
Για τους περισσότερους
τότε, γεννούσε λέξεις καταδικαστικές και
μόνο… Χτικιό και βάσανο και θάνατο… Μα για τον παπά Στάμο, τούτοι οι άνθρωποι ήταν αγιασμένοι !
Στην όψη τους δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά τον αδελφό τον σταλμένο από τον Υιό του ανθρώπου, εν τη δόξη αυτού… εν ημέρα Κρίσεως… ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με…οι ευλογημένοι του Πατρός μου…
Τέτοια ρήματα αιωνίου
Ζωής του έρχονταν στο νου, κάθε φορά που επισκεπτόταν αυτόν τον
καταραμένο για τους πολλούς τόπο…το σανατόριο ,μια φορά τουλάχιστον τον μήνα
για να εξομολογήσει και να αναστήσει από της αμαρτίας την νέκρωση , για να λειτουργήσει στον όμορφο Ναῒσκο του και έπειτα να
περάσει απ τους θαλάμους, να μεταδώσει
τον Ζωντανό Θεό και να θεραπεύσει τραύματα ψυχής και σώματος.
Έτσι έγινε κι εκείνο το Σάββατο, μέσα στο
κατανυκτικό Τριώδιο, παραμονές Κυριακής της Κρίσεως το 193…Απολείτουργα ενημερώθηκε
από την νοσοκόμα και μαζί της , κρατώντας τα άχραντα μυστήρια ξεκίνησε να
επισκέπτεται τους αρρώστους, που δεν
βαστούσαν να σταθούν πριν στην ακολουθία. Εκείνοι, εξασθενημένοι και κάτωχροι,
ανασηκώνονταν απ τα κρεβάτια τους και
υποδέχονταν με ανείπωτη ευλάβεια και δέος Τον Χριστό ! Στο πρόσωπο του παπά Στάμου
αντίκριζαν το Φως και την Ελπίδα ! Ζωή τους μετέδιδε αιώνια και οξυγόνο του
Αθανάτου Βασιλέως !
Πρόσμενε τον παπά και ο Μανώλης, ο νεαρός φθισικός από τα Τρίκαλα! Πως λυτρωνόταν κάθε φορά με τούτη την ουράνια επίσκεψη !Εικοσιεφτά χρονώ, πεντάρφανος, από οικογένεια που ξεκληρίστηκε από την φυματίωση ! Ο πατέρας σκοτωμένος στον πόλεμο ! Έμεινε ο νέος, προστάτης ως το τέλος, με αυταπάρνηση να φροντίζει την μάνα του πρώτα και ύστερα τους δυο μικρότερους αδελφούς του ! Τους έθαψε και έπειτα ξεκίνησαν να φανερώνονται και τα πρώτα δικά του συμπτώματα …Άρχισε έπειτα να ακούει τους γύρω του απάνθρωπα να τον αποστρέφονται και να τον λέν στα μυστικά φυματικό και χτικιάρη… Ο Θεός μερίμνησε κι η Παναγιά η Φανερωμένη η προστάτιδά του και βρέθηκε στο σανατόριο ο Μανώλης ! Βρήκε φροντίδα και αγάπη εδώ ! Και τον παπά Στάμο που όλοι τον σέβονταν τόσο και τον θαύμαζαν για την πίστη του την ατρόμητη.
Εκείνο το πρωινό ο Μανώλης με λαχτάρα μετέλαβε από τα χέρια του . Μα
δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα απ την μεταλαβιά και τον
Μανώλη τον κυρίευσε ένας πολύ δυνατός
βήχας ! Δεν μπόρεσε να κρατηθεί ο καψερός και ένα απόχρεμμα έχοντας πάνω του
τον Θείο Μαργαρίτη, έκανε τον Μανώλη να
ουρλιάζει και να κλαίει κοιτώντας
το ! Χωρίς να χάσει καιρό και με
ατάραχες κινήσεις ο παπά Στάμος σήκωσε
το σεντόνι το έφερε στο στόμα του και κατέλυσε τον Χριστό ! Έπειτα και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είχε
μείνει το παραμικρό ίχνος πάνω στο σκέπασμα ζήτησε να του δοθεί το σεντόνι
προκειμένου να κάψει το κομμάτι εκείνο του υφάσματος ! Σιωπή απλώθηκε στο μικρό δωμάτιο ! Με δέος ο Μανώλης και η κυρία Ιωάννα η νοσοκόμα παρακολουθούσαν
τον παππούλη έντρομοι και τόσο ξαφνιασμένοι από το θέαμα τούτο το υπέρλογο
…Επέστρεψε ο παπά Στάμος στην Θεία πρόθεση να καταλύσει τα περισσεύματα από το
Άγιο Ποτήριο . Και έπειτα γύρισε και κάθισε στο προσκέφαλο του Μανώλη !
–
Παπά μου ! Τι έκανα ο άθλιος ! Δεν ήμουν άξιος να μεταλάβω …Γι αυτό δεν τον
κράτησα τον Χριστό ! Πολλά τα κρίματά μου φαίνεται !
Να με ξαναεξομολογήσεις !
–Παιδί μου καλό , τον Χριστό τον έλαβες ! Ολόκληρο !
Μπορείς να το καταλάβεις ; Δεν είναι θέμα ποσότητας…Και μια απειροελάχιστη
ρανίδα να δεχθείς …Όλον τον Χριστό έλαβες ! Ήθελε μόνο ο πονηρός να σε πειράξει γιατί σε είδε
τακτοποιημένο και χαρούμενο …
–Αλήθεια παπά μου ; Πόσο με ανακούφισες με αυτό που άκουσα ! Θέλω να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα …και να με συμπαθάς… Δεν φοβάσαι …να τώρα που έρχεσαι συνέχεια εδώ … καταλαβαίνεις… μήπως και κολλήσεις την αρρώστια …πριν …με την Θεία Κοινωνία…που…
-Αχ
Μανώλη μου …μην και μολύνεται ο Χριστός ή μήπως μολύνει ; Βλασφημία μεγάλη παιδί μου και μόνο που το σκεφτόμαστε αυτό
…Ξέρεις , έρχομαι εδώ τακτικά εδώ και πολλά χρόνια …Κάποτε ο Δεσπότης μας ο
Άγιος, ίσως και για να τον… δοκιμάσει, έστειλε μαζί μου να λειτουργήσουμε τον Διάκο του …Ήταν στην πανήγυρη της
Εκκλησούλας της Ζωοδόχου Πηγής ανήμερα.
Χριστός Ανέστη έψελναν όλοι και κλαίγανε ! Την θυμάμαι καλά εκείνη την
Αναστάσιμη Λειτουργία ! Μόλις τελείωσε, όπως ορίζει η τάξη της Εκκλησίας μας , είπα
στον Διάκο να καταλύσει ο,τι είχε μείνει μέσα στο Άγιο Ποτήριο ! Εκείνος ξαφνιάστηκε και έντρομος …αρνήθηκε …λέγοντάς μου :
-Πάτερ
μου , αφήστε να το ρίξουμε στο χωνευτήρι …Δεν θα το πετάξουμε δα και στα σκουπίδια… Σας παρακαλώ ..τόσοι άρρωστοι,
φυματικοί ,κοινώνησαν ...
-Αμαρτία
μεγάλη παιδί μου ! Μην φοβάσαι διάκο μου ! Εγώ χρόνια τώρα , τόσες φορές ,
αμέτρητες έχω έρθει εδώ να λειτουργήσω και πάντοτε καταλύω …Ποτέ δεν έπαθα
τίποτα! Ούτε σε εκείνους που κοινωνάω στην ενορία μου ,ούτε στο σπίτι μου σε
κανέναν δεν μετέδωσα τίποτα από εδώ… Μην σε κυριεύουν τέτοιοι λογισμοί του
δαίμονα ! Φυλάει ο Χριστός μας ! Προστατεύει κι η Παναγιά μας !
Αυτά του είπα …Μα εκείνος συνέχισε…
–Δεν
μπορώ πάτερ μου ! Είναι πάνω απ τις δυνάμεις
μου ! Συγχωρέστε με !
Και έτσι κατέλυσα εγώ παιδί μου Μανώλη εκείνη την μεγάλη μέρα ! Πολύ πικράθηκα τότε ! Δεν είπα βέβαια τίποτα στον Δεσπότη μας ποτέ! Προσευχήθηκα μόνο να δώσει ο Κύριος και να κατανοήσει ο Διάκος αυτό το μέγιστο θαύμα που δεν εξηγείται και δεν υπακούει στην λογική μας… Θα μου πεις τώρα ..γιατί σου ανέφερα ειδικά τούτη την ιστορία απ τα παλιά …Πάνε δυο χρόνια περίπου ..Ακόμα εσύ δεν είχες έρθει εδώ και δεν τον γνώρισες …Τώρα είναι στην Αθήνα στο Σωτηρία και πάει καλύτερα …Ένα πρωί που ήμουν πάλι εδώ και λειτουργούσα, βγήκα από το ιερό με τα άχραντα μυστήρια να μεταλάβω τους ανθρώπους …και τότε είδα…αχ Θεέ μου ! είδα να πλησιάζει για να μεταλάβει ο τότε διάκος…ο παπά Σωτήρης …ως ασθενής πλέον φυματικός! Μόλις είχε πρωτοέρθει εδώ!
Μιλήσαμε
για ώρες μετά… Εκείνος με δάκρυα στα μάτια και εγώ επίσης , να δοξολογούμε τον
Θεό για τα μεγαλεία Του ! Μου έκανε εντύπωση η
αλλοίωσή του και που ποτέ δεν κατηγόρησε
τον Κύριο ως τιμωρό.
- Αν δεν γινόμουν φθισικός παπά Στάμο έτσι θα συνέχιζα μου είπε…Χλιαρός και άπιστος χωρίς φόβο Θεού και την αγάπη μου για Εκείνον …Αν δεν αρρώσταινα δεν θα κατανοούσα ποτέ την βλασφημία που ξεστόμισα εκείνη την Παρασκευή της Ζωοδόχου Μάνας… Τώρα πια γνωρίζω καλά πως ο μοναδικός μολυσμός που μπορεί να υπάρξει μέσα στην μητέρα Εκκλησία , είναι εκείνος της αμετανόητης αμαρτίας ! Να προσεύχεσαι για την ψυχή μου σε παρακαλώ !
Διήγημα βασισμένο σε
αληθινές ιστορίες .
Ο παπά Στάμος ο Κονταξής, κοιμήθηκε οσιακά 94 χρονών ! Έζησε υγιής για ακόμα 35 χρόνια, μετά από εκείνη την υπέρλογη , για τους πολλούς και άλογη, κατάλυση …
Μυριάδες τέτοιες ιστορίες για το Θεοποιητικό και Ζωοποιητικό αμόλυντο μυστήριο των μυστηρίων , την καρδιά της καρδιάς της πίστης μας , έχουν να διηγηθούν όσοι τις έζησαν και ακόμα τις βιώνουν…
Από έναν τέτοιον Άγιο Γέροντα , διαλεχτό υπουργό του Υψίστου ακούστηκαν όσα διασκευάσαμε σε αυτό το μικρό διήγημα ! Από τον Χρυσόστομο των ημερών μας των εσχάτων , τον μακαριστό Άγιο Γέροντα π.Αθανάσιο Μυτιληναίο.
Οι λόγοι του συνεχώς
αποκαλύπτουν και κατηχούν .
Κάθε λέξη του γεμάτη
από Φως Χριστού και ανυποχώρητη Ορθόδοξη πίστη !
Αφιερωμένο στην Ιερή
τους μνήμη !
