Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 8

Σκιές καρδιόφυλλες υγρές,  στοές κρυφές από ήλιο

Γεφύρια , ξαποστάματα , Ιβήρων το βασίλειο !

Στην πύλη  στέκει αιώνια θρόνος ηλιοστάλακτος!

Μάνα Θεοχαρίτωτη Ναζαρηνού Παντάνακτος !

Βαριές κανδήλες κρέμονται πάνω απ το πρόσωπό Της

Δέος , κατάνυξη , σιωπή και ανέκφραστη ωραιότης !

Ασημοκάντηλο θωρώ ,  μήνυμα καρτεράω !

Ελπίδα και μετάνοια  ποτέ μην λησμονάω !

Τάματα δάκρυα και λυγμοί ,σιωπές   με αγωνία  

Γονατισμένες οι ψυχές  στέλνουνε ικεσία !

Του προσμονάριου Μάξιμου την προσευχή διαβάζω

Ζήλο  και αφοσίωση του ταπεινού θαυμάζω .

Εν τω μέσω της νυκτός μπαίνουμε στη λιτή και αναζητάμε στασίδι . Μοναχοί αέρινα  πηγαινοέρχονται . Κάποια διακονήματα ήδη έχουν ξεκινήσει ! Θαρρώ πως δίπλα μας στέκονται υποστατικά ,  φορώντας τα κουκούλια τους , όλοι οι χθεσινοβραδινοί μας ήρωες της πίστης . Ο παπά –Κοσμάς με τον Χατζηγεώργη ,  οι ωρειάριοι  του Αη Νικόλα  πάτερ Χρύσανθος και  πάτερ  Μιχαήλ , ο Γέροντας κρατώντας ένα φρεσκοκομμένο κλωνάρι βασιλικό … Όλοι οι Γρηγοριάτες είναι ένα σώμα,  από χώμα και ουρανό . Κανείς δεν ξεχνιέται , όλοι προσδοκούν , όλοι αποκαραδοκούν την επανένωση στις Ουράνιες μονές . Μόνο που εκεί τα διακονήματα θα περιορισθούν σε ένα και μόνο ! Δεν θα υπάρχει ούτε διαβαστής  ούτε σκευοφύλακας , ούτε περβολάρης ούτε μάγκιπος ,ούτε μαραγκός ούτε μάγειρος , ούτε κολυβάς ούτε κοιμητηριάρης ,ούτε εκκλησιαστικός ούτε κανονάρχης ! 

Μόνο ένα διακόνημα , κοινό σαν την Ανάσταση ! Προσμονάριοι όλοι μπροστά στον Θρόνο του Δεσπότη Χριστού ! Αιώνιοι και ασίγητοι  δοξολογητές μέσα στο τέλειο Φως !

  Λίγες ώρες αργότερα αποχαιρετάμε το αγαπημένο μας μοναστηράκι . Ρίχνουμε  τις στερνές  ματιές σαν προσευχές στους Αγίους , να μας ξαναξιώσουν να πατήσουμε τα αγιασμένα χώματά τους  . Αποχαιρετώ την Αγία Αναστασία , πίσω απ το ιερό του παρεκκλησιού της . Γιατρίνα μεσίτευε ! Στο καραβάκι για Δάφνη δεν μιλάμε …Ταξινομούμε τις μνήμες σαν τα μικρά εικονάκια που πήραμε από την έκθεση ως τελευταία ευλογία  

Στο Λεωφορείο για Καρυές προγραμματίζουμε την Τρίτη μας μέρα . Προορισμός μας η Μάνα Πορταϊτισσα ! Για σήμερα  θα αποχωριζόμασταν και με τον Παναγιώτη που είχε κανονίσει με τον καθισματάρη Κουτλουμουσιανό  πάτερ. Π. να ξενυχτήσουν στην Καρακάλλου .  

Θα ξαναβρισκόμασταν την τελευταία μας μέρα στο Όρος . Πήραμε οι τρείς μας   το κατηφόρι από Καρυές για Ιβήρων . Θελήσαμε να περάσουμε  από τα μέρα της Καλλιάγρας και όχι από την Παναγούδα , μιας και την τελευταία μέρα είχαμε ούτως ή άλλως κανονίσει να πάμε εκεί για προσκύνημα . 

Φορτωμένοι και χαρούμενοι με τα ραβδιά μας να στηρίζουν τα ανυπόμονα βήματά μας ,  αρχίσαμε να ατενίζουμε το μοναστήρι της Ιβήρων  και τη θάλασσά του από μακριά . Σε λίγο είχαμε ολοκληρωτικά  υποταχθεί στο μεγαλείο της φυσικής ομορφιάς . Λες και όλα είχε βαλθεί ο Πλάστης να τα χωρέσει σε ένα τόσο μικρό κομμάτι γης ! Αγριοκαστανιές , πουρνάρια , οξειές , φτελιές . Κορμοί και κλαδιά αψιδωτά , κρύβουν τον ήλιο που αναζητά έστω μια μικρή σχισμή να δώσει τη ζωή του στο χώμα που τον λαχταρά . Στοές του Παραδείσου ευσκιόφυλλες . Ρούσκοι , κουμαριές , μυρτιές, φτέρες . Ολόκαρποι άγριοι και καρδιόφυλλοι  κισσοί , σπάνια μανιτάρια σε αφθονία! Ως και αυγά του Καίσαρα βρήκαμε … Πανάκριβη η γεύση αυτού του μανιταριού  ..Εδώ όμως δεν αξιολογείται τίποτα με βάση το χρήμα …Όλα ταπεινά και αφανέρωτα στο φευγαλέο βλέμμα … 

Όλα αξίζουν και αξιώνουν τον θαυμασμό  και το σεβαστικό  άγγιγμά σου . Αηδόνια υμνητές , μοσχομυρωδιές του δάσους , εικόνες που χωρούν μόνο στο νου … Ξαποσταίνουμε για λίγο στο πέτρινο γεφύρι στα μέσα της διαδρομής . Νερά τρεχούμενα , ρυάκια , φαράγγια , σημάδια από αγρίμια που κρύβονται  . Στην κρήνη  με το προσκυνητάρι συναντάμε Πολωνούς και Ρώσους Ορθοδόξους αδελφούς μας . Ανταλλάσουμε αναστάσιμους χαιρετισμούς και αντιλαλούν οι γύρω μικρές χαράδρες από χαρούμενες ιαχές . Хрістос воскрес! Воістину воскрес! ( Κριστός βοσκρές ! Βοΐστινο Βοσκρές  , Χριστός Ανέστη ! Αληθώς Ανέστη !)

Πάνω σε κορμούς δέντρων χαραγμένοι και καρφωμένοι σταυροί μαρτυρούν και κραυγάζουν , ομολογούν και προτρέπουν κάθε πνοή σου να αινεί τον Κύριο . Αφορμές για προσευχή δίνει το Όρος σε κάθε σου βήμα . 

Οι έννοιες του πλεονασμού και της επανάληψης εδώ έχουν μια διαφορετική διάσταση . Η ευχή που δεν παύει  , τα ελέησον που δεν σιγούν , ο Σταυρός που πολλαπλασιάζεται , τα δάκρυα και οι κόμποι που αείρροα  κυλούν , σταματούν το χρόνο , δεν προδίδουν το παρόν,  δεν μαρτυρούν τα περασμένα . Ένας υπεραιωνόβιος κορμός με έναν Σταυρό μπορεί να ενώσει στην ψυχή σου μια χιλιετία Αγιορείτικης παράδοσης , να σε μεταφέρει στο αγιασμένο πολύ μακρινό παρελθόν . Ιδίως εδώ που βρισκόμαστε τούτην την ώρα . Εκστατικοί μπροστά στο μεγαλείο της Ιβήρων !

 Ο περίφημος όρμος της, η θάλασσά της και τα αμμογιάλια της , θα αντηχούν πάντα τα λόγια της Κυρίας Θεοτόκου μόλις για πρώτη φορά πάτησε στο περιβόλι της:   « Η κατοίκησή σας και η κατά Θεόν ανάπαυσή σας αλλού πουθενά δεν θα είναι παρά μόνο στο Όρος του Άθωνος, το οποίον έλαβα από τον Υιόν και Θεόν μου να είναι κλήρος δικός μου, στον οποίον εκείνοι που θέλουν να αναχωρήσουν από τις κοσμικές φροντίδες συγχύσεις, να έρχονται σ' αυτό και να δουλεύουν στο περιβόλι αυτό, να καλλιεργούν την αρετή, την καθαρότητα της καρδιάς και την αγνότητα της ψυχής τους και από τώρα και εμπρός θα λέγεται από όλους «Άγιον Όρος» «Αγιον Όρος τουτεΰθεν κεκλήσεται... καί περιβόλι δικό μου».

«Υπόσχομαι δε, πολύ να αγαπώ, να βοηθώ και να σκέπω εκείνους, που με άδολη καρδιά έρχονται να δουλέψουν ολόψυχα στο Θεό, να προσεύχονται αδιάκοπα για την ψυχή τους, να παρακαλούνε το Θεό για την Εκκλησία Του και όλο τον κόσμο να τον φωτίσει ο Θεός να γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια και άδολα του Χρίστου και Θεού μας.»

«Με το έλεος και τη χάρη του Υιού και Θεού μου θα γεμίσει από την μια άκρη ως την άλλη το Όρος τούτο από Μοναχούς πλήθος πολύ ευσεβών και Ορθοδόξων. Για τούτο χαίρεται και αγάλλεται το πνεύμα μου, διότι όλοι αυτοί, θα υμνούν, θα ευλογούν και θα δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Παναγίας Τριάδος. Από αυτούς τους Μοναχούς, με τα σημεία και θαύματα που θα κάνουν, με την καθαρή και άγια ζωή τους, θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο το όνομα του Θεού από όλον τον κόσμο.»

«Από την θλίψη, τη στενοχώρια, τους πειρασμούς, τα σκάνδαλα και τις στερήσεις που θα υπομένουν οι Μοναχοί αυτοί, θα μάθει ο κόσμος να κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.»

«Για όλα αυτά δε που θα υπομένουν αυτοί και δι' αυτών όλος ο κόσμος, θα παρακαλέσω τον Υιόν και Θεόν μου να συγχώρεση τις τυχόν ελλείψεις τους και να τους αξιώσει θείων και ουρανίων χαρισμάτων. 

Θα παρακαλέσω να τους χαρίσει ειλικρινή μετάνοια και φωτισμό για να κάνουν καλήν απολογία, κατά την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Παρουσίας και στη μέλλουσα δίκαια Κρίση να τύχουν του απείρου ελέους. Αλλά και στην παρούσα ζωή θα έχουν κι από μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θα τους ελαφρύνω τους πόνους, τους κόπους, τις πίκρες και θα αποδιώχνω τους νοητούς και αισθητούς πειρασμούς, που θα τους γίνονται από τον εχθρό και επίβουλο Διάβολο και πολέμιο του ανθρωπίνου γένους».

Βρισκόμαστε επιτέλους μπροστά στην πύλη της Ιβήρων στη σκιά της εικόνας της μεταστάσεως της Αειπαρθένου . Όνειρο το να αξιωθούμε κάποτε , να βρεθούμε εδώ στο πανηγύρι Της τον Αύγουστο ! Έστω σε  μια 

μικρή γωνιά στον τεράστιο πλακοστρωμένο περίβολο , με το μυρωμένο αεράκι της καλοκαιρινής υπέρλαμπρης νυχτιάς  να μας δροσίζει,  ως το  ξημέρωμα της γηθεν προς ουρανόν προπομπής και μεταστάσεως της Μητρός του αενάου Φωτός ! Να αγρυπνήσουμε στη χάρη Της και τον Θεό και Υιό της να υπαντήσουμε …

Δεν μας παραξενεύει που αργούμε να συναντήσουμε έστω και έναν Ιβηρίτη πατέρα . Εδώ η Παναγία είναι πυλωρός  και υποδέχεται η ίδια τους προσκυνητές καθισμένη στον αιώνιο θρόνο της . Και από την απέθαντη καστρόπορτά της,  ευλογεί και εγγυάται με την κραταιά της δύναμη , Προϊσταμένη υπέρ πάντων ταχέως πρεσβεύουσα…Το παρεκκλήσι της ακόμα κλειστό , δεν μας εμποδίζει να βάλουμε έστω και εξ αποστάσεως μετάνοια μπροστά της . Συναντάμε τον πανύψηλο όλο χαμόγελο και καλοσύνη αρχοντάρη,  που μας δίνει δωμάτιο για τέσσερις  στον δεύτερο όροφο , με ένα ξύλινο μπαλκονάκι που κοιτά στο πίσω μέρος της Ιβήρων με τους μεγάλους κήπους και τους μπαξέδες . Για λίγο ξεκουραζόμαστε και στις 4 κατεβαίνουμε για τον εσπερινό στο καθολικό. Επιβλητικό και μεγαλοπρεπές με το εξαιρετικής τεχνοτροπίας δάπεδο του 11^ου αιώνα , το υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο ,  τις αγιογραφίες του  Θεοφάνους του Κρητός.

Το τρίπτυχο  στα δεξιά,  τεχνουργημένο στη Μόσχα στα 1898 , με δαπάνες Γερασίμου Ιβηρίτου  μιλάει σε κάθε προσκυνητή που το ατενίζει . Ηχεί το ασήμι από τότε που χαράχθηκαν  πάνω του τα λόγια του Δεσπότη Χριστού : Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν .  Ος γάρ αν θέλῃ την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν . Ηχεί και η φωνή της υπεράγαθης Μητέρας Του : Δέσποτα Κύριε κλίνον το ους σου εμοί και επάκουσον της δεήσεως και σώσον τους δούλους σου. Ηχεί και του Βαπτιστή Του η δυνατή και ελέγχουσα πάσαν ανομίαν φωνή  : Ίδε ο αμνός του θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου…

Δεξιά της Λιτής το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου . Στα αριστερά αυτό των Αρχαγγέλων . Φρουρούν  εκείνοι ανύστακτα τους θησαυρούς αιώνων . Μήτε  χρυσάφια ατίμητα  , μήτε  πανάκριβα πλουμίδια . Του Παραδείσου τα στολίσματα φυλάνε . Μετρήσαμε εκατοντάδες λειψάνων Αγίων , Αποστόλων , Ευαγγελιστών , Μεγαλομαρτύρων. Τεμάχια Τιμίου Ξύλου , μέρη αμφίων Επισκόπων όπως αυτό του Αγίου Σπυρίδωνος , αίμα του τροπαιοφόρου Αγίου Γεωργίου , τμήματα από αγιασμένα αντικείμενα εκ των Αγίων Παθών του Κυρίου μας , όπως Χλαμύς,  Σπόγγος , Κάλαμος και εκ της στήλης της Μαστιγώσεως .

Άνοιξε η Πορταϊτισσα για την παράκλησή της . Ψέλνει και  ο ηγούμενος Ναθαναήλ . Τίποτα δεν μαρτυρά την ηγουμενία του . Οι κινήσεις του , ο τόνος της φωνής του , το παράστημά του, όλα  υποταγμένα στο μεγαλείο της Πορταϊτίσσης . Εκθαμβωτική η πανταχού παρουσία της Κυράς και Προστάτιδας των Ιβηριτών . Όσο κι αν προσπαθήσεις  δεν βρίσκεις άρθρωση  για να περιγράψεις τα σκιρτήματα που σου δημιουργεί. Φτωχές εκατομμύρια λέξεις μπροστά στον πλούτο των συναισθημάτων. Όλοι έκθαμβοι και άλαλοι  μπροστά της . Πολύφθογγοι ρήτορες και σοφοί των αιώνων παραστέκονται άφωνοι ενώπιον της . Το νιώθεις όταν παρατηρείς τους ζωγραφισμένους αρχαίους προγόνους μας στον νάρθηκα του παρεκκλησιού της .Ο  Σόλων, ο Σοφοκλής, ο Πλάτων, ο  Χίλων, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος , ως κι ο ασύνορα περιάκουστος βασιλιάς Αλέξανδρος , δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να αντιπαραβληθούν στο ανυπέρβλητο της Αειπαρθένου Παναχράντου Κόρης . Κατάγιομη από απειροπληθή τάματα η θαυματουργός εικόνα . Ξεχωρίζουν μετάλλια αθλητών , και αφιερώματα αληθινών νικητών της ζωής . Κι όμως τα γονατισμένα δάκρυα που συντρόφεψαν κάποτε εκείνα τα ταξίματα , είναι ο πλέον αστείρευτος και αδαπάνητος θησαυρός της Παναγίας μας . Είναι οι πρεσβείες της  ,οι μεσιτείες  ,  τα ακαταμάχητα  επιχειρήματά  , οι δυσωπήσεις της , στον θρόνο του ευσπλάχνου   Υιού  και Θεού  Της  , υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών πάντων των  θλιβομένων αμαρτωλών παιδιών της  …Δώδεκα καντήλες και μια αργυρή που πάντα θα στέλνει μήνυμα ασίγητης μετανοίας και ελπίδας,  όποτε ξεκινά μονάχη της  να ταλαντεύεται , σκορπώντας ρίγη συγκινήσεως και φόβο Θεού μπροστά στα θαυμάσιά Του. Πόσες φορές θα έχουν αντικρύσει οι ευλογημένοι Ιβηρίτες το καντηλάκι να σείεται  στα έξαφνα  . Πόσοι αλήθεια οι ακάματοι τρισευλογημένοι φύλακές της , μέσα στους τόσους αιώνες … Θυμάμαι τον παπά –Μάξιμο τον Ιβηρίτη , τον μέγα αυτόν πνευματικό του Αγίου Όρους,  που έμεινε ταπεινά σιμά στην Κυρά του , για μισόν αιώνα διακονώντας την , αρνούμενος συνεχώς , δίχως τον παραμικρό δισταγμό , ηγουμενίες και αξιώματα . Τίποτα για αυτόν δεν μπορούσε να αντικαταστήσει αυτό το εξέχον διακόνημα του προσμοναρίου της Πορταϊτίσσης . 

Προτίμησε να μείνει δίπλα της , να την ευπρεπίζει νύχτα –μέρα , να την περιποιείται στοργικά και αγόγγυστα , να κρατά ακοίμητες τις φλόγες απ τις καντήλες της , παρά να γίνει ηγούμενος σε άλλο μοναστήρι του Όρους όπως πολλάκις του ζητήθηκε  . Κτήτορας και του παρεκκλησιού στον τόπο του γνωστού θαύματος , όπου η Παναγία ελέησε τον πεινασμένο  με το χρυσό της νόμισμα . Κοιμήθηκε ανήμερα των Γενεθλίων του Χριστού μας  . Η ευχαριστιακή, σπαρακτική του τελευταία προσευχή προς την λατρευτή του Δέσποινα  ,  συγκλονίζει πάντα  όποιον  την διαβάζει :

( Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ΄ πηγή: www.diakonima.gr)  : «Δέσποινα, Παναμόλυντε, Απειρόγαμε, Μαριάμ, Πορταΐτισσα, ελέησον την ψυχήν του δούλου σου. Ευχαριστώ σε που με αξίωσες να υπηρετήσω στον Ναό τον Άγιόν Σου, Πορταΐτισσα. Δέξαι παρ’ εμού του αμαρτωλού και εν τη ζωή μου διαφύλαξόν με και εν τω της εξόδου της ψυχής μου καιρώ,  αντιλαβού και αφανές ποίησον το χειρόγραφον των αμαρτιών μου, συνάπτουσα καμέ τον αμαρτωλόν , συν τοις δεξιοίς του Σου Υιού και Θεού μου, Δέσποινα».

Ευτελής και ταλαίπωρος ιερομόναχος Μάξιμος. ( συνεχίζεται…)

Νώντας Σκοπετέας/  

Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Για προηγούμενες Αγιορείτικες μνήμες επισκεφθείτε το ιστολόγιο

Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως /Οριζόντιο μενού-Ημερολόγιο Όρους 

Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 7

Θαυμάτων  η εξιστόρηση στο αρχονταρίκι αρχίζει.

Κατόρθωσε το ανέλπιστο , στις στάχτες ξαναχτίζει!

Του δωκε  ο Άγιος σιγουριά και αυτό μόνο του αρκούσε.

Ταξίδεψε στα πέρατα, χωρίς ντροπή   επαιτούσε!

Λέει την μονολόγιστη παιδί κι αγκίστρι ρίχνει

Ψάρι ξεβγάζει μονομιάς , σημείο ο πάππος   δείχνει!

Τον Χατζηγεώργη θύμισε που με την προσευχή του,

γέμισε ψάρια τράπεζα εις την πανήγυρή του!

Καντήλι , καθαρό κερί  , το έλεος να μην πάψει!

Μονάχα στο Δεσποτικό φιτίλι  δεν θ ανάψει …

Στο μανουάλι δέονται  ψυχές στρατευομένων

Ψηλά στον πολυέλεο λάμψεις  αναπαυμένων!

Κάθισε ο νέος Ηγούμενος μπροστά μας, σταύρωσε τα χέρια του και άρχισε να μας μιλά. Ξεκίνησε με την Ιστορία του Μοναστηριού. Αιώνες μοναστικής παράδοσης άρχισαν να ξετυλίγουν οι σκέψεις και οι λέξεις του. Με αληθινό δέος θυμάται τους πρώτους Γρηγοριάτες  θεμελιωτές Πατέρες. Τον πρώτο δομήτορα Άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη και έπειτα το θαύμα με τον υστερότερο νέο κτήτορα της Μονής  Άγιο Ιωακείμ.  

Αμφέβαλλε ο Άγιος  για το αν θα μπορούσε να επαναδομήσει το μοναστήρι της μετανοίας και της κουράς του,  που κάηκε ολοσχερώς το Νοέμβριο του 1761. Τότε όλοι  οι Γρηγοριάτες διασκορπίσθηκαν σαν τα ανυπεράσπιστα αγρίμια σε γύρω σκήτες , σπηλιές  και Μοναστήρια. Κάποιοι πήγαν και βρήκαν τον Άγιο σε σπηλιά όπου μόναζε στα μέρη της Αγίας Άννης. Ήταν δε αγένειος και παρακαλούσε τον Κύριο να αποκτήσει την όψη των πεφιλημένων του Αγίων φωτόμορφων Ασκητών . Σπαρακτικά τον παρακάλεσαν να ξαναφτιάξει το Μοναστηράκι τους,  που ερήμωνε ολοένα κατεστραμμένο και αλειτούργητο πλέον για πολύ καιρό . Ήρθε τότε εκείνος και με πόνο ψυχής διαπίστωσε την ολική καταστροφή . Τίποτα δεν υπήρχε πια. Μόνο τα Άγια λείψανα και κάποια κειμήλια ,  που οι Πατέρες με αυτοθυσία έσωσαν πάνω στην μεγάλη φωτιά. Επιστρέφοντας στον καμένο τόπο, αμφέβαλλε ακόμα και εκείνος ο μακάριος και τρισχαριτωμένος και ουρανοστόλιστος  Γέροντας , για το αν θα τα κατάφερνε.

Τόσο ακατόρθωτο φαινόταν για τον ανθρώπινο νου, να ξαναφυτρώσει Αθωνικός Λειμώνας μέσα στην ατέλειωτη στάχτη. Την εγγύηση την έδωσε ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος που του παρουσιάστηκε: Και η Μονή θα γίνει και εσύ θα αποκτήσεις γενειάδα ! Έτσι του είπε και αυτό του ήταν αρκετό! Ακάματα εργάστηκε , ταξίδεψε μακριά, παρακάλεσε,ταπεινώθηκε,  ζητιάνεψε , ακόμα και έρανο στον Σουλτάνο και στην Πόλη έκανε  και με αστείρευτη πίστη και προσευχή τα κατάφερε να ξαναστήσει την Γρηγορίου και να δώσει το νέο έναυσμα για την Κοινοβιακή της συνέχεια. Και όλοι πλέον να τον μνημονεύουμε εις τους απεράντους αιώνες ως Άγιο Ιωακείμ τον μακρυγένη!

 Όταν  εγγυάται ο παππούς των Γρηγοριατών Άγιος Νικόλαος , τότε όλα τους φαίνονται δυνατά! Είναι τόσα τα θαυμάσια που η ιστορία τους έχει να διηγηθεί, τόσο η πρόσφατη όσο και η παλαιά, αυτή που ζωντανεύει κάθε φορά που η ανάγκη ή η περίσταση επικαλούνται τον Άγιο Προστάτη τους. Το γρηγοριάτικο Γεροντικό ξεφυλλίζουμε νοερώς ακούγοντας του Ηγουμένου Χριστοφόρου τη φωνή. Τότε που στον πρώτο μεγάλο πόλεμο στα 1916 Γρηγοριάτες πατέρες, ο Χρύσανθος και ο Μιχαήλ, συνάντησαν τον ίδιο τον Άγιο στην αποθήκη όπου είχαν κατέβει για να κοσκινίσουν το στερνό τους σιτάρι. Και εκείνος ευλόγησε το λίγο στάρι που πήρε στις χούφτες του πολλαπλασιάζοντάς το. Και δεν επείνασαν οι Γρηγοριάτες και μηδέποτε  ελλατώθησαν του ευλογημένου άρτου.

Συνέχισε ο Γέροντας να μας μιλά για την δύναμη της ευχής του Ιησού. Θυμήθηκε χαμογελώντας ένα παιδί δέκα χρονώ που κάποτε του δίδαξε την ευχή και εκείνο την έλεγε συνέχεια. Του άρεσε να ψαρεύει και μάλιστα έφερνε πολλά και μεγάλα  ψάρια στο μοναστήρι! -Όταν το ρωτήσαμε πως τα κατάφερνε μας απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο πως με κάθε Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με που έλεγε, έριχνε το αγκίστρι και αμέσως έπιανε ένα μεγάλο ψάρι! Ξανά το Γεροντικό της Μονής μπροστά μας! Τώρα έρχεται να μας συναντήσει ο Γέρων Χατζη Γεώργης ο Αθωνίτης. Τότε που ως δόκιμος μοναχός Γεώργιος διακονούσε ως βοηθός μαγείρου. 

Παραμονές πανηγύρεως του Αγίου Νικολάου στα 1911 και κανένα καΐκι δεν ζύγωνε στον Αρσανά της Γρηγορίου αφού η θάλλασσα ήταν πολύ ταραγμένη και θα τσακίζονταν. Οι πατέρες είχαν στενοχώρια που δεν θα μπορούσαν να παραθέσουν τράπεζα πανηγυρική με ψαρόσουπα για τον προστάτη τους και ξεκίνησαν να ετοιμάζουν στα καζάνια φασολάδα. Ο δόκιμος Γεώργιος συμμέτοχος αγγέλων ,  κεκοσμημένος   με τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος εξ οσφύος  μητρός,  με πίστη ζέουσα, εκλιπάρησε τον Κύριο δια πρεσβειών του πάππου Αγίου Νικολάου  και το θαύμα δεν άργησε να γίνει ! Ξέβρασαν τα θυμωμένα κύματα, άφθονα και  μεγάλα πελαγόψαρα  που σπαρτάραγαν στον αρσανά! Τα πήραν οι Πατέρες και τίμησαν τον Άγιο με τον τρόπο που η παράδοσή τους καλούσε.

Είναι και η Αγία Αναστασία η Ρωμαία  όμως προστάτιδα και καταφυγή των Γρηγοριατών στα δύσκολα. Λίγο λαδάκι απ το καντηλάκι της Γιατρίνας τους, είναι πάντα η πρώτη βοήθεια που θα παράσχουν στον πόνο και την νόσο . Από εκεί ξεκινούν και πολλές φορές εκεί και καταλήγουν, θεραπεύοντας σώμα και ψυχή  ….

Είναι αμέτρητες οι φορές που το καντήλι της Αγίας αποτελεί την ακεσώδυνο πηγή των ιαμάτων ! -Γι αυτό αδελφοί μου συνέχισε ο Γέροντας πολύς κόσμος έρχεται και στο δικό της πανηγύρι στις 11 του Νοεμβρίου! Τολμώ να πω πως είναι ακόμα περισσότεροι και από εκείνους που έρχονται του Αγίου Νικολάου.  Φανταστείτε πόσο ευλαβείται ο κόσμος την Αγία μας!

Οι αιώνιοι προστάτες της Γρηγορίου! Αυτοί που μεσιτεύουν και για το σπουδαίο και τεράστιο έργο της Ιεραποστολής στης Αφρικής τα αναγκαιμένα τα χώματα. Στο Ζαϊρ όπου ο μακαριστός πατήρ Κοσμάς Γρηγοριάτης ξεκίνησε και δημιούργησε από το μηδέν  το αληθινό  θαύμα της Γρηγορίου. Εκεί όπου κάποτε η μαγεία και η λατρεία του Σατανά επικρατούσαν , σήμερα χτυπά τόσο δυνατά το τάλαντο της  Ορθοδοξίας και τα πάντα μιλούν για τον Χριστό. Άξιος συνεχιστής του με μαρτυρικό τρόπο τελευτήσαντος  Ιεραποστόλου , ο επίσης Γρηγοριάτης και νυν επίσκοπος Κατάγκα Μελέτιος. 

Σήμερα η ιεραποστολή στο Κολουέζι αριθμεί 120 ενορίες με 60 ιερείς και 8 διακόνους, 65 εκπαιδευτήρια με 14500 μαθητές και 350 διδασκάλους και καθηγητές, 110 ιερούς ναούς, ένα μεγάλο ιατρικό κέντρο, 2 μεγάλες φάρμες, όπου καλλιεργούνται αραποσίτι και κηπευτικά και εκτρέφονται κατοικίδια ζώα για τις ανάγκες της ιεραποστολής, ένα γυναικείο ησυχαστήριο με 6 αυτόχθονες μοναχές, και 3 οικοτροφεία. Υπάρχει ακόμα και Ραδιοφωνικός σταθμός!  Ο σταθμός έχει την επωνυμία «Η φωνή της Ορθοδοξίας». Καθημερινά μεταδίδει και όλες τις ιερές ακολουθίες με απευθείας σύνδεση  με τον Ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου Κολουέζι!!

 Δίπλα στον Γέροντα εκείνο το βράδυ στεκόταν ο κατά σάρκα αδελφός του πατρός Κοσμά , ο οποίος επισκέπτεται συχνότατα την μονή. Η παρουσία του και μόνο , μας γέμισε με μνήμες και άνοιξε τις σελίδες εκείνου του γνωστού και αλησμόνητου ημερολογίου που ο Ιεραπόστολος του Κογκό, άλλοτε σημείωνε και άλλοτε ηχογραφούσε με φωνή που πρόδιδε την εξουθένωση  , όταν ακόμα μια εξαντλητική ημέρα έφτανε στο τέλος της,  στα πρώτα πολύ δύσκολα χρόνια.

Ο πάτερ Χριστόφορος έπειτα θυμάται με αγάπη και συγκίνηση τον Γέροντά του Γεώργιο.  Μνημονεύει  την ημέρα που ο μακαριστός  πρωτόρθε στην Γρηγορίου. Δεν ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα . Χαράχθηκε στην ιστορική μνήμη εκείνη η καταχνιά  του Ιούλη στα  1974. 

Όταν οι Τούρκοι εισέβαλλαν στην γη των προγόνων του Γέροντος Χριστοφόρου, ο πατήρ Γεώργιος Καψάνης πατούσε για πρώτη φορά το πόδι του στην Γρηγοριάτικη γη, για να ακολουθήσουν σαράντα  ολάκερα χρόνια αδιάκοπης και Θεάρεστης ποιμαντορίας. Λίγο πριν κοιμηθεί φρόντισε να γίνει και η διαδοχή του . Στα σίγουρα αναπαύθηκε με τον νέο Ποιμένα.  Αυτόν που τόσα χρόνια κρυφά καμάρωνε ολοπρόθυμα να τρέχει πάντα στην υπακοή και στη διακονία των αδελφών του,  δίχως βαρυγκόμια και με ταπείνωση πολύ .

Λίγο πριν η σύναξή μας λάβει τέλος ο Γέροντας με αγάπη  δέχτηκε και τις απορίες μας για διάφορα πνευματικά θέματα .

Σαν παιδιά πολλοί ρωτούσαν, νέοι και μεγάλοι σε ηλικία προσκυνητές , όλοι διαπνεόμενοι από την  καλή ανησυχία και την ψυχωφελή αγωνία της σωτηρίας. Εντύπωση μας έκανε το ερώτημα ενός αδελφού μας του Πέτρου από την Πτολεμαΐδα .

 -Πάτερ μιλήστε μας για τον  συμβολισμό  του καθαρού κεριού στην λειτουργική ζωή . -Αδελφοί μου το καθαρό κερί αντικατοπτρίζει  την αγνή ψυχή του μετανοούντος Χριστιανού !

Ο γέροντας χωρίς να μακρηγορεί δίνει την αφορμή για να ξεκινήσει  μια όμορφη συζήτηση. Αναφερόμαστε στον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Κυρ-Δημήτρη Παναγόπουλο –πάντα

Χριστόπεμπτο συνοδίτη μας και στις Αθωνικές μας περιπλανήσεις-που πολλές φορές είχε μιλήσει σχετικώς, δίνοντας και άλλες ,πλην των γνωστών , διαστάσεις στους ιερούς συμβολισμούς  . Στο μανουάλι στέκεται η στρατευομένη Εκκλησία . Όλοι οι ζώντες αμαρτωλοί και αγωνιστές της μυστηριακής ζωής . Στον πολυέλαιο που βρίσκεται στο κέντρο      ( ουρανός)  και κρέμεται από τρεις αλυσίδες του τρούλου                 ( συμβολισμός της Ουρανίου Αγίας Τριάδας ) λάμπουν οι ψυχές της θριαμβευούσης Εκκλησίας . Το κερί και το καντήλι που ανάβουν ικετεύουν τον Μακρόθυμο Κύριο για έλεος ! Παντού μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν τα φωτοβόλα σύμβολα . Στο τέμπλο, στα εικονοστάσια στους τοίχους , στη λιτή , στον νάρθηκα και εξωνάρθηκα ακόμα και έξω από την είσοδο . Μόνο σε ένα σημείο δεν υπάρχει καντήλι και κερί ! Στον  Δεσποτικό θρόνο ! Γιατί εκεί αναπαρίσταται  η τελική κρίση και η Δικαιοσύνη του Θεού εν εκείνη τη ημέρα ! Και τότε δεν θα παραταθεί το Θείον έλεος!

Τίποτε απολύτως μέσα στο ακήρατο σώμα του Χριστού μας , την μάνα Εκκλησία δεν υπάρχει απλά . Το καθετί μιλά ,οδηγεί και αναπαύει ! Η διαρκής παρατήρηση και η γνήσια αναζήτηση κατευθύνουν τα διαβήματά μας , διαφωτίζουν τα ακατήχητα  πυκνά  μας σκοτάδια! Ο Πτολεμαίος αδελφός μας και η ασίγητη θέλησή του για Θεία γνώση , έφεραν μπροστά μας ένα από τα θεμέλια Θέσφατα της πίστης μας: Ο Θεός είναι αγάπη μα είναι και δικαιοσύνη! Ορθοδοξίας το αξίωμα 

Οι βραδινές συνάξεις στο Όρος πάντα είναι ένα άσβηστο λαδόκερο , πάμφωτη λυχνία στην μνήμη μας . Είναι εκείνες οι ώρες που οι ψυχές  μας αποζητούν μόνο τα πνευματικά , τα αιώνια , τα αγαθά.  Είναι οι ώρες που η ακαλλώπιστη  ματαιότητα του φαύλου κόσμου ξεγυμνώνεται και η οχληρή συνείδηση αναθυμάται  όλα τα βράδια που ως τώρα μόνο ψυχοβλαβώς κύλησαν …Επίγνωση μόνο! Ποτέ απόγνωση! Να πορευτούμε κάποτε εις Ανάστασιν ζωής και όχι εις Ανάστασιν κρίσεως! Η ελπίδα φωλιάζει μέσα μας! Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε !  Βοηθός μου καὶ ἀντιλήπτωρ μου εἶ Σύ, εἰς τοὺς λόγους Σου ἐπήλπισα… 



Ανοίγω τα μάτια μου! Μεσονυκτικό ξεκίνησε …Το τελευταίο μας στην Γρηγορίου! Κάθε  ύπνος ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος ένας μεγάλος ύπνος …έλεγε ο Κυρ-Δημήτρης! Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ νυστάξῃς, καὶ μείνῃς, ἔξωθεν κρούουσα…ἀλλὰ ἀγρύπνως καρτέρησον, ἵνα ὑπαντήσῃς Χριστῷ… (συνεχίζεται)   

                                                Νώντας Σκοπετέας/

Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Για προηγούμενες Αγιορείτικες μνήμες επισκεφθείτε το ιστολόγιο

Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως /Οριζόντιο μενού-Ημερολόγιο Όρους