Την ψυχήν μου Παρθένε την ταπεινήν, ἀπο βρέφους μολύνας ὁ μιαρός,
και λόγοις και πράξεσιν, ἐμαυτὸν κατερρύπωσα,
και οὐκ ἔχω τι πρᾶξαι, οὐδὲ καταφύγιον,
ἀλλ' ουδ' ἄλλην ἐλπίδα, πλήν σου Κόρη ἐπίσταμαι.
Φεῦ μοι τῷ ἀχρείῳ! Διὰ τοῦτο ἱκέτης, προς σε την Πανάχραντον,
νῦν προστρέχω καὶ δέομαι, ὁμολογῶν σοι τοἭμαρτον.
Πρέσβευε τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δοθῆναί μοι·
εἰς σε γὰρ πᾶσαν ἐλπίδα, ἀνέθηκα Δέσποινα.
( Θεοτοκίον κάθισμα εκ των μηναίων)
«Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια». Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου μία φράση με περιεχόμενο παραινετικό, συμβουλευτικό και επουδενί λόγω απειλητικό…
Καιρός του μετανοείν ο χρόνος της παρούσας ζωής! Μια μετάνοια διαρκής, αυτοθέλητη και κυρίως ειλικρινής! Ου μυκτηρίζεται ο Θεός! Δεν ξεγελιέται ο Δίκαιος Κριτής! Γιατί αυτό το αυτοθέλητο, αυτή η εκούσια και θεληματική κατάσταση, που η ψυχή και μόνο υπαγορεύει και κανένα υστερόβουλο κίνητρο η μία προσποιητή φαρισαϊκή εικόνα του καλού και μετανοούτος Χριστιανού, θα μας συνοδεύει ως την στερνή μας πνοή και θα μας συντροφεύει αιωνίως! Η θεληματική μετάνοια όμως έχει έναν θανάσιμο για την ψυχή εχθρό, την θεληματική αμαρτία! Όταν δηλαδή κάποιος γνωρίζει τι είναι αυτό που τον απομακρύνει από το Φως του Χριστού, από τις κρίσεις τα δικαιώματα και τις εντολές Του και παρόλη τη γνώση αποστατεί, περιφρονώντας Την Αλήθεια αρχικά και στη συνέχεια θλιβερά αυτόδικαιούμενος διαστρεβλώνοντάς την…Έλεγε ο Άγιος Παϊσιος για τούτη την διαστρέβλωση, που τόσο γνώριμη των ημερών μας είναι:
Για έναν που σκέφτεται σωστά, πνευματικά, λύνονται όλα τα προβλήματα μέσα από την Αγία Γραφή και τα Πατερικά βιβλία. Τα βλέπει μέσα εκεί ξεκάθαρα.
Έναν όμως πού δεν κάνει εργασία πνευματική και ή ψυχή του δεν είναι εξαγνισμένη, δεν τον βοηθάει ούτε ή Αγία Γραφή, γιατί όλα τα ερμηνεύει... ανάποδα.
Η προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, μας δίνει μία ξεκάθαρη εικόνα για εκείνους που θεληματικά αμαρτάνουν:
«…Ἑκουσίως γαρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν μετὰ το λαβεῖν τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, οὐκέτι περὶ ἁμαρτιῶν ἀπολείπεται θυσία, φοβερὰ δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως καὶ πυρὸς ζῆλος ἐσθίειν μέλλοντος τοὺς ὑπεναντίους. ἀθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρὶς οἰκτιρμῶν ἐπὶ δυσὶν ἢ τρισὶ μάρτυσιν ἀποθνήσκει· πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τον υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγησάμενος, ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας;…» (Εβρ. 10,26-29)
Πόσα Τριώδια αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις αξιωθεί να ζήσεις; Πόσες πύλες μετανοίας μπροστά στα μάτια σου έχουν ανοίξει, πόσες παραβολές Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου Υιού και Σπλαχνικού Πατέρα; Πόσες Κυριακές Κρίσεως, πόσες αναμνήσεις της εξορίας του Αδάμ; Το μετά το λαβεῖν την ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, δεν είναι για σένα καθρέφτης; Νομίζεις πως δεν θα αξιωθείς τιμωρίας επειδή περιφρόνησες το αίμα της νέας Διαθήκης, ή σου φαίνεται πως επειδή αυτοδικαιώθηκες ως άλλος… Όσιος τελώνης, κατακρίνοντας συνεχώς όλους τους υπόλοιπους ως φαρισαίους, ή γιατί θυμήθηκες δακρυσμένος την κάποτε δική σου επιστροφή στο σπίτι από την μακρινή χώρα, ή επειδή σου ήρθε φίλαυτα στη μνήμη εκείνη η δωρεά σου η γενναία στα ορφανά της γειτονιάς σου, ή τέλος επειδή νήστεψες και εσύ ένα -δυο τριμεριά, ανήκεις στην κατηγορία όσων έμειναν στερρεοί και δεν εβλασφήμησαν, δεν ξανασταύρωσαν Τον Αναστάντα; Και πόσο εσένα τον ίδιο κοροϊδεύεις αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, αν θαρρείς πως αν μετά από όλη αυτή την τωρινή σου αποστασία θα κατορθώσεις λίαν ευκόλως με την… χάρη που φαντάζεσαι οτι σου περισσεύει, να ανακαινιστείς εις μετάνοιαν! Η γη σου, η κάποτε εύφορη, μόνο αγκάθια πλέον ξεβγάζει και φωτιά θα τα περικυκλώσει να τα αφανίσει! Πάλι στην προς Εβραίους:
«… ἀδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου καὶ μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Ἁγίου καὶ καλὸν γευσαμένους Θεοῦ ῥῆμα δυνάμεις τε μέλλοντος αἰῶνος, καὶ παραπεσόντας, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας. γῆ γὰρ ἡ πιοῦσα τὸν ἐπ᾿ αὐτῆς πολλάκις ἐρχόμενον ὑετὸν καὶ τίκτουσα βοτάνην εὔθετον ἐκείνοις δι᾿ οὓς καὶ γεωργεῖται, μεταλαμβάνει εὐλογίας ἀπὸ τοῦ Θεοῦ· ἐκφέρουσα δὲ ἀκάνθας καὶ τριβόλους, ἀδόκιμος καὶ κατάρας ἐγγύς, ἧς τὸ τέλος εἰς καῦσιν….» (Εβρ. 6,4-8)
Ακόμα ανασαίνεις! Είναι εγγύηση μακροθυμίας και Χρηστότητας κάθε σου ανάσα! Ανάστα! Ξέχνα τους ρόλους που βολεύουν την ανθρωπαρέσκεια και την αυτοδικαίωσή σου ! Χτύπα ξανά τα στήθη σου στο ταμείο σου ! Ζήτα τους οικτιρμούς από τον προδομένο Πατέρα με ταπείνωση και συναίσθηση της αποστασίας σου! Αναθεώρησε τα περί αρετών σου! Νιώσε στα αλήθεια ο τελευταίος αμαρτωλός! Ένα περίψημα! Κλάψε για την δική σου εξορία στις παρυφές του σκότους… Αυτομέμψου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Και έπειτα, έλπισε στον Κύριο! Στη Ζωή, Στο Φως και Στην Ελπίδα! Να αυτοκατακριθείς! Μόνο έτσι θα νιώσεις ότι το αίμα του μόνου Αναμάρτητου χύθηκε για την Σωτηρία των αμαρτωλών, ων πρώτος ει εσύ! Τώρα! Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω ! Στον Άδη αν δεν το πράξεις εδώ, δεν θα μπορείς! Μα ούτε θα θέλεις! Από τούτο το πρόσκαιρο ζούμε Τον Παράδεισο ή την κόλασή μας! Στο εδώ, εκείνο το ΘΕΛΩ, είτε θα υποταχθεί πανελεύθερα στον Θεό ή θα Τον παραμερίσει χωρισμένο από Εκείνον αιώνια! Και να θυμόμαστε αυτό που έλεγε ο αββάς Δωρόθεος, πως όταν δεν συνηθίζει ο άνθρωπος να κατηγορεί τον εαυτό του, δεν θα αργήσει να θεωρήσει αίτιο του κακού, ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον Θεό...
Νώντας Σκοπετέας
Με αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή
Αρχή Τριωδίου 2022
