Δεν είναι λίγες οι φορές που στην πνευματική ζωή, συναντάμε ανθρώπους να προοδεύουν…Ταπεινά και απλά, με τον Χριστό να αποτυπώνεται ανεξίτηλα στις καρδιές τους, να βαθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην πίστη και στο βίωμα της Τριαδικής Θεότητας. Να επιθυμούν ολόψυχα να ζουν κατά Θεόν, χωρίς ανθρωπαρέσκεια, θεαρέστως και ευσεβώς.
Αν
θέλουμε να το εξειδικεύσουμε κάπως και να περιοριστούμε μέσα στην Ορθόδοξη
πνευματικότητα, θα διαπιστώσουμε πως επαναλαμβάνεται συνεχώς και χωρίς την
παραμικρή διαφορά, ο λεχθείς υπό του Μέγα Παύλου πνευματικός νόμος και
προειδοποίηση ταυτόχρονα, για όποιον επιλέξει τον δύσκολο δρόμο και την στενή
τεθλιμμένη οδό: Όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς θα διωχθούν! Διαβάζοντας τον Ιερό
Συναξαριστή, γινόμαστε κοινωνοί των αναριθμήτων φριχτών μαρτυρίων και ανδρείων
παλαισμάτων των γνησίων φίλων του Χριστού. Εκεί ο εχθρός ήταν απέναντι όμως!
Αρνισήχριστος, αντικείμενος, λυσσαλέα αντίμαχος και επίβουλος, δολιότατα μηχανευόμενος
πανουργίες, πειρατήρια και επιθέσεις. Είναι όμως και κάποιες σελίδες του συναξαριού,
αλλά και της σύγχρονης (τόσο εκφυλισμένης) πνευματικής ζωής, που μας προκαλούν τέτοια κατάπληξη, αφού τα
πεπυρωμένη βέλη του πονηρού τα εξακοντίζουν οικείοι και αδελφοί μας…υποτιθέμενοι
συνοδοιπόροι εν Χριστώ… Χωρίς αιτία και αφορμή, διώκουν, συκοφαντούν, λοιδορούν,
εξορίζουν τους σημερινούς αποσυναγώγους… Και έργα αγαθά να τους βλέπουν να
κάνουν, ζηλοφθόνως θα αγανακτούν μαζί τους! Έλεγε ο Μπαλζάκ πως «είναι στη
φύση μας να καταστρέφουμε αυτό που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, να απορρίπτουμε
αυτό που δεν καταλαβαίνουμε και να κακολογούμε αυτό που φθονούμε».
Μα
γιατί να αναζητούμε ρήματα συγγραφέων του κόσμου όταν έχουμε τις αιώνιες λαλιές
του Ευαγγελικού λόγου; «…ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ
σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι·
ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου.(Λουκ.
13,14)»
Υπάρχει
ακόμη μια παράμετρος εξίσου σπουδαία που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, στην
στάση του αρχισυναγώγου της Ευαγγελικής
περικοπής της συγκυπτούσης γυναικός! Αυτής που ακούει στο όνομα ζηλοφθονία!
Βρισκει τούτο το "σαράκι" προσωποποίηση και στον ταλαίπωρο αυτό
άνθρωπο και της εποχής μας, που διώκει δίχως αφορμή και καθιστά... αποσυναγώγους,
όσους λίγους ξεπερνώντας το ατσαλάκωτο και βολεψό "μέτριο", το χλιαρό
και άκριτο υποτελές των πολλών, ορθώνουν ανάστημα και αρθρώνουν με ευθύ,
ελεγκτικό, μα κόσμιο και ευγενή τρόπο, άποψη σε θέματα πίστεως και αληθείας!
Θα
λέγαμε λοιπόν πως η στάση του αρχισυναγώγου καθρεφτίζει πρωτίστως εκείνο το
διαχρονικό παράπονο του Χριστού μας που και στις μέρες μας επικαιροποιείται
θλιβερά: Εμίσησάν με δωρεάν...μα και ακόμα εκείνο το ….εἰ κακῶς ἐλάλησα,
μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις; (Ιωαν. 18,23)
Ο καταπληγωμένος Χριστός, ο ανασταυρωμένος Χριστός, ο παραπονεμένος απ΄την αγνωμοσύνη μας, καθρεφτίζεται στις ψυχές όσων πληγωμένων ψυχών, με φτερά αετού αμνησίκακα και πανελεύθερα, συνεχίζουν να ζητούν μόνο τα άνω και να φτεαρακίζουν στον Ουρανό της Βασιλείας του Αγίου Τριαδικού Θεού. Σαν τον μεγαλύτερο πληγωμένο αετό της Ορθοδοξίας…Τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον μεγάλο μύστη και αγωνιστή της Ιερής πίστης, με την πιο ποιητική και Θεολογική ψυχή!. Στον πηρύνα της σημερινής μας εκπομπής, μια από τις συγκλονιστικότερες αφηγηματικές βιογραφίες που ταπεινή γραφίδα συνέγραψε. Εκείνη του μακαριστού μοναχού Γερασίμου του Δοχειαρίτη. Κατά κόσμον καθηγητού Στυλιανού Παπαδόπουλου. Διαζωγράφισε με Θεία επίνευση τον Βίο ενός Μεγάλου υψιπέτη και ουρανοβάμωνος, χαρίζοντάς μας ένα μνημείο αγιότητας και Θείου ζήλου, παραμυθία για όσους συνεχίζουν να πετούν, με τα φτερά τους λαβωμένα! Εκείνου που (όπως ο μακαριστός συγγραφέας περιγράφει) «…Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν' αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν' αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας…»
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα
από ομότιτλη εκπομπή όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο:
