Τόσο εύκολο μα τόσο ασύμφορο…( Κυριακή Β΄ Νηστειών)

 Καί ηγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων…(Μαρκ. Β´,12)

Κάποτε τα παλιά τα χρόνια  σε ένα μαντρί αρκετά έξω απ’ την Αθήνα,  μέσα  στο κοπάδι με τα πρόβατα, υπήρχε και ένα μικρό αρνάκι που βέλαζε με παράπονο. Μια Κυριακή πρωί, ξεκίνησε για  εκεί μια συντροφιά από πρωτευουσιάνους, με κυρίους και κυρίες, που μαγεύονταν από τέτοιες εξορμήσεις στην εξοχή και στον καθαρό αέρα. Μόλις έφτασαν στην καταπράσινη λιόφυτη πλαγιά με το μαντρί, άκουσαν το παραπονεμένο κλάμα του μικρού αμνού. Η συντροφιά φιλόζωη και πονετική, πλησίασε να δει από κοντά τι συνέβαινε…Είδαν λοιπόν το μικρό μαζί με τα υπόλοιπα κοντά στην μάνα του, να σέρνεται σχεδόν και να  κουτσαίνει …Το ένα  πόδι του δεμένο με ένα σχοινί και ένα μικρό μαδέρι,  έμοιαζε σπασμένο. Εκείνη την ώρα ήταν μέσα και ο τσομπάνης που φρόντιζε τα ζωντανά του. Μια από τις  κυρίες λοιπόν αφού τον καλημέρισε ευγενικά, τον ρώτησε: Αυτό το κακόμοιρο τί έπαθε; Πως έγινε και έσπασε το ποδαράκι του; Ο τσομπάνης, άνθρωπος…παλαιός, με γένια μακριά και μαλλιά ανάκατα, ατημέλητος μα λεβεντόκορμος και γαλήνιος στην όψη,  κοίταξε την κυρία κατάματα και με τον πιο φυσικό τρόπο της είπε:

-Εγώ του το… έδεσα!

-Εσείς; Μα πως μπορέσατε;

-Ξέρεις κυρία, εγώ τα αγαπώ πολύ τα ζωντανά μου! Είναι η περιουσία μου και τα φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ!

 -Δεν φαίνεται και πολύ αυτό που λέτε…Γιατί το κακόμοιρο το ταλαιπωρείτε έτσι; Να μην μπορεί σαν τα υπόλοιπα και αυτό να χαρεί το παιχνίδι…

-Αυτό το κούτσαβο, συνέχισε ο βοσκός, πολύ το αγαπώ από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε! Αλλά ήτανε πολύ ατίθασο και όλο ξέφευγε από την μάνα του και τα υπόλοιπα και μια-δυο φορές το έχασα για ώρα…Έτσι μέχρι που να μεγαλώσει του έδεσα το ποδάρι, γιατί εδώ που είμαστε έχει λύκους που κατεβαίνουν το βράδι απ το βουνό…

-Κρίμα πάντως το καημένο…είπε η φιλόζωη κυρία και απομακρύνθηκε προς την παρέα της που περίμενε…

Τα παραπάνω, για κάποιους ίσως φανούν αδιάφορα. Μα θέλουμε ολόψυχα, ένας ευλογημένος συνειρμός να υπάρξει με την Ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής των Νηστειών. Εκεί ο Ποιμήν ο καλός, εκεί ο  παραλυτικός(αμνός) και ο κράββατος… Κράββατος κάθε κλινάρι πόνου, κράββατος κάθε ασθένεια, κάθε Σταυρός και ανήφορος, κάθε πόλεμος, κάθε προσφυγιά, κράββατος ακόμα κάθε κακός και άστοργος ποιμένας, νυσταγμένος μισθωτός και αδιάφορος που δεν φροντίζει ως εκλήθη  και δεν οδηγεί σε ευώδεις λειμώνες τα προβατάκια-δούλους του Αρχιποίμενος Χριστού…Κράββατος, κάθε κυβερνήτης χωρίς Χριστό, υποταγμένος δουλικά  στο ψέμα και στο σκοτάδι...

Κράββατος λοιπόν κάθε μήνη και μήνυμα του Τριαδικού μας Ζώντος Θεού, μαδέρι και δέσιμο και σπάσιμο για την άλογη αποστασία μας. Το κατά παραχώρησιν θέλημα του Κυρίου μας...παιδεύει επειδή αγαπά! Είναι τόσο εύκολο για Εκείνον αυτό το άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει…Μα τόσο ασύμφορο για την αιώνια ψυχή μας…Καλή μετάνοια σε όλους ΜΑΣ !

Νώντας Σκοπετέας                   

(Το περιστατικό στο ξεκίνημα, είναι διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Δ.Παναγόπουλου προ περίπου 50 ετών, τόσο επίκαιρη στις Θεοστυγείς μέρες μας όπου το κατα παραχώρησιν θέλημα του Θεού επιτρέπει...Να ευχόμαστε εκλιπαρώντας το έλεός Του, μη φτάσουμε στο ανείπωτα φρικώδες... κατ΄εγκατάλειψιν...)

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Χώμα και Χριστός...Των Λεμονανθών το συναξάρι"( Εκδ.Εφύμνιον)

Σαρακοστής θαυμάσια, Ορθοδοξίας θαύματα…

 

Αναζητά η ψυχή τούτες τις ώρες τις μεγάλες, τις σπουδαίες ώρες, που αποκαραδοκεί, που αθλείται, που αγωνίζεται δίχως να αγωνιά, στηριγμούς, καταφυγές και βιώματα και νάματα για να τραφεί, να ξεδιψάσει, να αναπαυθεί…Μια αθλητική ψυχή, στης Σαρακοστής το στάδιο! Κάθε Τετάρτη,  θυμίαμα στης Προηγιασμένης την θύμηση και την  μυστική βίωση του επουράνιου Βασιλέως… Κάθε Παρασκευή ένα πανηγύρι της Κεχαριτωμένης, για  όλην την κτίση που μοσχοβολά το Αμάραντο Ρόδο…Κάθε Σάββατο προσκλητήριο σταφανωθέντων αθλητών και παραπονεμένων μοναχικών στα ημίφωτα της αναμονής…Κάθε Κυριακή ένας μικρός τερματισμός και μια νέα αφετηρία…Κάθε μέρα ένα σκαλοπάτι στους αναβαθμούς του Ουρανού! Και εμείς, με το έλεος του Κυρίου, ξανά πίσω από τούτο το μικρόφωνο, να γίνουμε δίαυλοι θαυμάτων και θαυμασίων που ενισχύουν και παρηγορούν ελπιδοφόρα και χαρμολυπημένα. Ανθολογία προσευχών, θαυμάτων και δακρύων για να βγούμε πέρα όπως θα λεγε και ο παπα- Ανανίας…Στου Γολγοθά το τέρμα, στου κενού μνημείου την αΐδια αρχή…Κυριακή της Ορθοδοξίας! Της Αγίας Πίστης το πανηγύρι! Η τιμή και η προσκύνησις! Των ευλαβών η σύναξις! Λιτάνευση της Αλήθειας! Ύψωσις φρονήματος Ομολογίας! Τα άχραντα ανά χείρας! Μπροστά ο Σταυρός και ο Εσταυρωμένος! Μπροστά τα ιερά δόγματα! Μπροστά οι Άγιοι Πατέρες! Και πίσω ο λαός του Θεού! Με υψωμένα τα της πίστης σύμβολα…τα εκτυπώματα του Ζώντος Θεού!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή, όπου διαβάζεται για πρώτη φορά ένα συγκλονιστικό σύγχρονο θαύμα του Χριστού μας, δια πρεσβειών της Μάνας όλου του κόσμου…

Κυριακή της Ορθοδοξίας 2025

Το προπατορικό αμάρτημά ΜΑΣ…

"...Αδερφέ μου– Άθλιε εαυτέ μου παραδέξου το! Θες έναν Θεό στα μέτρα σου!Κατά το δοκούν! κατά την βόλεψή σου, κατά το κέφι σου και την διάθεσή σου! Να Τον βγάζεις έξω από την πόρτα, όποτε σε ενοχλεί και σε ελέγχει η συνείδησή σου…να Τον καλείς όποτε Τον έχεις ανάγκη, στα δύσκολα, στα απροσπέλαστα με τις δικές σου δυνάμεις…Ένας Θεός στα μέτρα μου…στις προδιαγραφές μου…στα δικά μου θέλω…Κάτι σαν συνεργάτης, σαν υπάλληλος που προσλαμβάνεις, χρησιμοποιείς και απολύεις δίχως ενοχές, χωρίς αποζημίωση...Το αυτεξούσιο που Εκείνος σου χάρισε αντί να σε γεμίζει με ζωή, σε πλημμυρίζει με θάνατο…Μα Αυτός σε περιμένει…Βρίσκεται ακριβώς έξω από την σφαλισμένη  πόρτα της ψυχής σου και σε καρτερά, όπως ο Πατέρας το άσωτο σπλάχνο Του.

Αδερφέ μου –ταλαίπωρε εαυτέ μου, να ζεις αληθινά  μέσα στον κόσμο μα να μην συμπορεύεσαι τους πολλούς…Να νοιώθεις μακάριος όταν εκείνοι σε δείχνουν με το δάκτυλο του ορθολογιστή "παντοδύναμου" άφρονος «σύγχρονου» ανθρώπου. Με φρόνημα ουράνιο και όχι κοσμικό να έχεις τα μάτια τα μέσα σου στραμμένα στα υπέροχα άνω…Γιατί όπως λέγεται και ταιριαστό θαρρώ είναι, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που θα κοιτάς! Με ζεστή καρδιά και όχι την χλιαρή που θα αποστραφεί ο Χριστός εν εκείνη την ημέρα…Να φλέγεται από την αγάπη Του…Θείος έρωτας…Ζέουσα αγάπη, όχι βολική, όχι περιστασιακή όχι του συμφέροντος…μα  αγάπη ξέχειλη  που να μην τελειώνει, να μην εξαντλείται, να μην εξαρτάται, να μην υποχωρεί…Αγάπα  τον Θεό με μια αγάπη που δεν μετριέται όχι έναν Θεό στα μέτρα σου…Κοίτα  τον Σταυρό και νοιώσε  πως η αγκαλιά Του μας χωρά όλους…ακόμα και όλους εμάς  τους αμέτρητους …μετρημένους… (Απόσπασμα από Ομότιτλη εκπομπή του 2013)

Το παραπάνω απόσπασμα γράφτηκε πριν από 12 και πλέον χρόνια…Ως κείμενο (ο καρδιογνώστης Κύριος μόνο γνωρίζει) αυτομεπτικό… Ακούγοντας σήμερα  ένα ομίλημα του Χρυσοστόμου των ημερών μας, π.Αθανασίου Μυτιληναίου, βρέθηκε ο σωστός τίτλος και δόθηκε έστω και αναδρομικά, σαν την συγχώρεση του Κυρίου σε όποιον αντιλαμβάνεται ότι κάθε φορά που το εγώ του κυριαρχεί, ανασταυρώνει τον Χριστό και γίνεται αυτοστιγμεί ο πεσών Αδάμ...  

 «…Ρίξτε μια ματιά στην Ορθόδοξη ωραία απεικόνιση της Αναστάσεως του Χριστού μας, όταν ο Χριστός εγείρει τον Αδάμ και την Εύα…διότι ο Αδάμ και η Εύα είναι στον Παράδεισο! Ποιοι είναι εκείνοι που λέγουν και εμείς επαναλαμβάνουμε…Αχ αυτοί οι μεγάλοι φταίχτες! Να είστε σίγουροι αγαπητοί μου, ότι και εμείς επαναλαμβάνουμε το προπατορικό αμάρτημα! Ο καθένας μας μέσα στη ζωή του επαναλαμβάνει το προπατορικό αμάρτημα, όχι ολιγότερον απ’ ότι οι πρόγονοί μας αυτοί, τους οποίους τους κατηγορούμε ότι έγιναν η αιτία του θανάτου…Και ποιο είναι το δικό μας προπατορικό αμάρτημα; Ποια είναι η καρδία του προπατορικού(μας) αμαρτήματος; Να γίνω Θεός χωρίς τον Θεό! Να πω ότι είμαι αυτοδύναμος! Το λέει σε κάθε εποχή ο άνθρωπος αυτό! Να πω ότι εγώ είμαι το κέντρο του παντός! Δεν είναι ο Θεός! Οι δυνάμεις μου! Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημά μας! Δεν σε θέλω Θεέ! Δεν σε έχω ανάγκη! Μόνος μου ό,τι θα κάνω! Μην κατηγορούμε λοιπόν τους πρωτοπλάστους, γιατί το επαναλαμβάνουμε και αν θέλετε, αυτοί δεν είχαν άλλους (πριν από εκείνους) που το είχαν πράξει! Και δεν είχαν δει τη συνέπεια του πράγματος! Εμείς που γνωρίσαμε τι συνέβη στους πρωτοπλάστους, γιατί το επαναλαμβάνουμε μέσα στο πλήρες Φως του Χριστού, με το βάπτισμα που έχουμε; Είμαστε ή δεν είμαστε χειρότεροι από τους προγόνους μας, τον Αδάμ και την Εύα; Να αιτιώμεθα λοιπόν τον εαυτό μας  και όχι τον Αδάμ και την  Εύα! Αυτοί είναι στον Παράδεισο! Και εμείς μπορούμε να βρεθούμε εκεί, όταν εγκαταλείψουμε αυτόν τον ανθρωποκεντρισμό μας, το να λέμε ότι δεν έχω ανάγκη τον Θεό…Είμαι αυτοδύναμος…Ας εγκαταλείψουμε αυτόν τον ανθρωποκεντρισμό μας και τότε θα πλησιάσουμε τον Κύριο και τότε θα σωθούμε…»

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομίλημα(93^ο) του μακαριστού Αγίου Γέροντος π.Αθανασίου Μυτιληναίου στις κατηχήσεις του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, στις 17-11-1986.

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή Τυρινής 2025

Όπου Χριστός εκεί και ο Παράδεισος…

Η αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από τη σύλληψή του μέσα στην κοιλία της μητέρας του.

Και πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου;

Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο.

Και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από τη γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή.

Τί είναι ο παράδεισος;

Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού.

Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος.

Από τότε που ο Θεός Λόγος κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος, ο παράδεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για τη γη και τον άνθρωπο.

Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο παράδεισος.

(Αγ.Ιουστίνου Πόποβιτς) 

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο Παράδεισος κι η κόλαση εδώ…

Ωραίο άσμα, με την φωνή της αξέχαστης Βασιλικής…Η γνωστή Θεολογία των τραγουδιών…Πόσα πνευματικά μηνύματα δεν περνούν (ανάλογα με την προαίρεση κάθε ακροατή) οι στίχοι των τραγουδιών. Είτε θετικά, είτε αρνητικά! Ανάλογα με τι αυτιά το ακούει κανείς, έτσι και το εισπράττει. Γιατί αν το ακούσει με απονεκρωμένη την πνευματική ακοή, θα ηχήσει τότε ένα διαφορετικό… Φάγωµεν και πίωµεν αύριον γαρ αποθνήσκοµεν…και θα συνεχίσει ξέφρενα να γλεντάει τη ζωή αφού όλοι δυο μέτρα παίρνουν γη…Άλλος όμως μπορεί να  ακούσει και κυρίως να βιώσει, εκείνο που έλεγε ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος,  πως αν δε δεις τον Χριστό από αυτήν τη ζωή δεν θα τον δεις και στην άλλη…Από εδώ αρχίσουμε να ζούμε την κόλαση ή τον Παράδεισο. Και είμαστε εμείς, ως αυτοκατάκριτοι, που κοινοποιούμε στην ψυχή μας την έξωσή της, αφού πριν και πάλι εμείς αποκλειστικά, με το δικό μας χέρι έχουμε συντάξει την ετυμηγορία για την καταδίκη μας…Αυτοί που βιώνουν από εδώ τον Παράδεισο, θα μας διαβεβαιώσουν ότι τώρα θα αποφασίσουμε για το τι θα ζήσουμε και στο εδώ και στο επέκεινα…Πολλοί στις μέρες μας συμφωνούν(έτσι νομίζουν τουλάχιστον) με αυτό που έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος και λεν ότι εγώ αισθάνομαι εντός μου τον Θεό και μάλιστα τον κοινωνώ τακτικά…Και αν τους πεις ότι η έκτρωση είναι φόνος, θα σε πουν επικίνδυνο αναχρονιστή, που δεν σέβεται το δικαίωμα του συνανθρώπου του. Αν τους πεις ότι η αφαίρεση οργάνων από άνθρωπο που ο Κυριεύων σε ζωή και θάνατο Θεός κρατά ακόμα στη ζωή, είναι επίσης έγκλημα θα σε πουν άσπλαχνο και ανοικτίρμονα, που δεν σκέφτεσαι όσους θα σωθούν…Και πάλι ο Θεός που πιστεύουν και κοινωνούν, μπαίνει στο περιθώριο,  στην άκρη, παρατηρητής και αμέτοχος, δίχως δύναμη να πράξει το υπέρλογο. Τελικά, μάλλον εντός δεν είναι ο Θεός, αλλά κάποιος που αρέσκεται στο  να Τον αντιποιείται... Και μάλλον ένθεος και πιστός, είναι εκείνος που με φιλότιμο προσπαθεί να εφαρμόσει στο ακέραιο την Αλήθεια του Ευαγγελικού λόγου. Δεν είμαστε σίγουρα  όλοι ΕΜΕΙΣ(με πρώτο τον γράφοντα) που έχουμε έναν Θεό στα μέτρα μας, όλοι ΕΜΕΙΣ που προσπαθούμε να βολευτούμε και καθησυχάζοντας τη συνείδησή μας, επιδεικνυόμαστε ως πιστεύοντες αλλά με μέτρο, λογική και κυρίως ανθρωπαρέσκεια…Κάθε άνθρωπος έλεγε ο Τερτυλλιανός, (αλιευμένο από ομίλημα του π.Αθανασίου Μυιληναίου) έχει φύσει Χριστιανική ψυχή! Και είναι προορισμένη αυτή η ψυχή να ζήσει από εδώ τον ετοιμασμένο και για εκείνην Παράδεισο… Και ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, έλεγε σε μια από τις χιλιάδες επιστολές του, κάτι αληθινά συνταρακτικό και συναφές. Ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να αμαρτάνεις και να μην το αισθάνεσαι…Απονεκρωμένη η ψυχή σου ζει από εδώ την απουσία του Φωτός. Στο εκεί το Φως που άλλους θα καταυγάζει εσένα  θα σε καίει…Μη γένοιτο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

 

Πολιορκώντας και επιστρέφοντας…(Του Ασώτου ξανά...)

 

Ξανά η Κυριακή του Ασώτου μπροστά μας. Πέραν των υπολοίπων που λέγονται, για αυτήν τη μεγαλειώδη παραβολή, είναι θαρρούμε και η πλέον προσφιλής, καθώς η πλειονότητα των Χριστιανών μπορούν ευχερώς να την μεταφέρουν, να την διηγηθούν στους άλλους…Είναι αυτό που λέμε, την ξέρουμε απέξω και ανακατωτά…Είναι όμως στ’ αλήθεια έτσι; Σε όλα τα ρήματα της αιωνίου ζωής, τα ευαγγελικά, πρέπει να εφαρμόζουμε την μέθοδο της Ιεριχούς! Την δίδασκε συχνά -πυκνά ο μέγας ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, ο μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος. Δυο εκατομμύρια Ισραηλίτες κατ΄ εντολή Θεού στον Ιησού του Ναυή, περιδιάβαιναν κυκλωτικά τα τείχη της Ιεριχούς, τελείως αμίλητοι, χωρίς άχνα. Εκκωφαντική σιωπή! Για έξι ημέρες έκαναν έναν κύκλο την ημέρα! Την έβδομη μέρα, έκαναν έξι φορές τον γύρο και πάλι βουβοί! Εντός της πόλης τρόμος και έκσταση! Πανικός! Κάτι τρομακτικά πρωτόγνωρο! Δυο εκατομμύρια άνθρωποι σε απόλυτη νεκρική σιωπή! Την έβδομη μέρα λοιπόν, στον έβδομο κατά σειρά κύκλο, οι Ισραηλίτες από εκεί που πορεύονταν σε απόλυτη νεκρική σιωπή, ξεκίνησαν απότομα και ομοθυμαδόν να αλαλάζουν, με τις σάλπιγγες παράλληλα να ηχούν! Ο νέος πανικός που προκάλεσαν, έκανε από μόνα τους τα τείχη της οχυρωμένης πόλης, να πέσουν αμαχητί! Έτσι έλεγε και ο Πατήρ Αθανάσιος, ενεργούσαν οι Άγιοι Πατέρες, (προφανώς και ο ίδιος) οι ερμηνευτές του Ευαγγελικού-Αγιογραφικού λόγου! Συνεχής, σιγηλή υπομονή και πολιορκία των Θείων ρημάτων, μέχρι να λάμψουν μέσα τους! Και έπειτα δοξολογικός αλαλαγμός! Ύστερα και από αναρίθμητες αναγνώσεις, κάποια στιγμή μετά από αυτήν την ευλογημένη σιωπηλή επίμονη και υπομονετική πολιορκία, θα εγκολπωθούμε πανηγυρίζοντας, όλα τα θεία μηνύματα τα σωτήρια, κατακτώντας τη σωτηρία γνώση! Και συμπλήρωνε την ψυχωφελή... εφεύρεσή του ο μακαριστός Άγιος Γέροντας, με το ψαλμικό από τον 125ο: «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» Η μέθοδος της Ιεριχούς εν προκειμένω στην παραβολή του Ασώτου, θα εφαρμοστεί για έναν επιπλέον λόγο! Οι περισσότεροι επαναλαμβάνουμε αυτή την ημέρα ότι εορτάζουμε ως Άσωτοι! Ειλικρινά όμως το εννοούμε αυτό, ή μόνο ταπεινόσχημα το ψελλίζουν τα χείλη και μόνο; Ίσως λοιπόν, εμβαθύνοντας και πολιορκώντας την παραβολή αυτή, το Ευαγγέλιο μέσα στο Ευαγγέλιο, κάποια στιγμή να πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς καρδιάς μας και να συναισθανθούμε το μέγεθος της αποστασίας μας, το τόσο μακρινό της αποδημίας μας, το μεγαλείο της επιστροφής μας, τον σωτήριο φόβο για να μην απομακρυνθούμε ποτέ ξανά από την αγκαλιά του φιλεύσπλαχνου Πατέρα, το πανηγύρι και των αλαλαγμό για το έλεος του Ζωοδότη!

Ο ευλογημένος αναμηρυκασμός της πίστης μας, που έλεγε και ο χαριτωμένος παπα-Ανανίας! Πολιορκητές του ελέους του μεγάλου Ερωμένου, του Νυμφίου Χριστού, του σπλαχνικού Πατέρα μας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ξημέρωσε Τριώδιο ξανά…

 

«Οι εαυτών επιγνώμονες σοφοί..»(Παρ.13,10)

Ξανά Τριώδιο ξημέρωσε ο Θεός. Πύλες άνοιξε, που φανερώνουν απέραντες θάλασσες οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Οι ήρωές του και πάλι ενώπιόν μας. Αγέρωχοι και ζωντανοί, σε παίρνουν από το χέρι, να ξεκινήσετε μαζί την προπαρασκευή για το κενό μνημείο…Όλη μας η ζωή τούτη η ετοιμασία…Και έπειτα τα αιώνια ρήματα του Φωτός. Το Ευαγγέλιο που γράφτηκε μόνο για σένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου. Ύστερα, πάλι εκείνο το τόσο ειπωμένο αλλά αγέρωχο και αυτό…Και αν μόνο αυτό το χωρίο είχε διασωθεί, θα ήταν από μόνο του ικανό, σαν μια ρανίδα, να γεμίσει ξανά τη θάλασσα του ελέους…Κάθε λέξη, πολύεδρο διαμάντι που έλεγε και ο πατήρ Αθανάσιος. Περβολάκι αγαθό και  φρεσκοσκαμμένο αναζητούν, να πέσουν ακόμα μια φορά  τα λόγια -σπόροι από το Ευαγγέλιο του Οσίου Τελώνου και του Αγίου Ασώτου, της δικαίας Κρίσης και της λυτρωτικής συγχώρησης. Πάθη και αρετές, αγκάθια και υδρόχαρα πρωτολούλουδα, πυρ και Ζωή αιώνια, χώμα και Ουρανός. Αξεθύμαστη η ευωδία τούτου του περιβολιού. Όσο τα οσφράδιά του ανασαίνεις, τόσο ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Παραμονές του φετινού Τριωδίου, ξαναδιαβάζοντας την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, ο γνωστός καθρέφτης πρόβαλε μπροστά μας. Αυτός ο καθρέφτης μοιάζει με  τον Θεό τον αμυκτήριστο. Δεν μπορείς με τίποτα να τον ξεγελάσεις. Όσο και αν προσπαθήσεις να φτιασιδώσεις την όψη σου, πάντα θα σου φανερώνει το άγριό της, το αθεράπευτο ακόμα… Κάνεις ακόμα μια προσπάθεια, σιγοψέλνοντας το σύντομο εξαποστειλάρι: «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δε μάθωμεν του Τελώνου αρίστην, ίν’ υψωθώμεν βοώντες τω Θεώ συν εκείνω΄ Ιλάσθητι τοις δούλοις Σου, ο τεχθείς εκ Παρθένου, Χριστέ Σωτήρ, εκουσίως». Μα  πάλι δεν τα κατάφερες μόνο το είδωλό  σου να κοιτάς…Σήμερα όμως, σου χαρίστηκε μια σκέψη διαμαντένια να σκορπίσει φως  στα βαθέα και σκοτεινά εσώτερά σου… Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή υπερηφάνειας και οιήσεως, από το να μιλάς και να στοχάζεσαι για τούτο το πάθος, φέρνοντας στην σκέψη σου άλλους και όχι αποκλειστικά και μόνο τον τάλανα εαυτό σου… 

Καλή ετοιμασία και μετάνοια! 

Ευλογημένο και καρποφόρο Τριώδιο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

“Χῶμα καὶ Χριστός... Τῶν λεμονΑνθΩν τό συναξάρι...”

Βιωματικοί εκφραστές της Αγίας Πίστης και σύγχρονες μορφές του Ιερού Συναξαριού που συγκλονίζουν,  δείχνοντας τον δρόμο για το αιώνιο Φως, μέσα από τις σελίδες του νέου  βιβλίου του Νώντα Σκοπετέα.

Άγιος Πορφύριος, Άγιος Παϊσιος, Μακαριστός Επίσκοπος Κοσμάς, Γ.Εφραίμ Αριζονίτης, Γ.Εφραίμ Σεραγιώτης, παπά-Νικόδημος ο Πνευματικός,  Δημήτριος Παναγόπουλος, Γερόντισσα Γαλακτία, Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, Άγιος Ιερομάρτυρας Φιλούμενος,  π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής, π.Ανανίας Κουστένης, π.Ηλίας Αλευράς, κυρ-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, κυρ-Φώτης Κόντογλου, κυρ-Κώστας Γανωτής και τόσοι άλλοι,  άγνωστοι στους πολλούς,  μα διαλεχτοί και διδαχτοί του Αγίου Θεού στις σελίδες του  με άρωμα λεμονανθού…

«…Μιὰ σύναξη τέτοιων ψυχῶν λεμονανθῶν εἶναι καὶ τοῦτο τὸ βιβλίο, κατάγιομο ἀπὸ ἀδέξιους λογοτεχνικούς μεταπλασμούς τῶν Θείων προσταγμάτων...Ἄς μυρίσουμε τὶς σελίδες του, νὰ κατανυχθῇ τὸ μέσα μας...Ἴσως νὰ ἔρθει στὴν μνήμη μας ἐκεῖνο τὸ ἄμοιαστο ἄρωμα τῆς ἐλπίδας, ποὺ ξεχύνεται σὰν χαραχτεῖ μὲ τὸ νύχι ἕνα πρωτολέμονο...»

«…Τὰ διαλεχτὰ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἐξουθενημένα...! «ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχὺνῃ τὰ ἰσχυρὰ καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ....» (Α΄ Κορ. 1, 27-29) Διάλεξε ὁ Κύριος τά... πατημένα ἁρμυρίκια γιὰ νὰ καταντροπιάσῃ τὰ ὑψωμένα χρυσάφια καὶ τὰ πλούτια τοῦ ἀπατεῶνα κόσμου... τοὺς σκλάβους καὶ τοὺς χαμάληδες, τοὺς ἁπλοὺς καὶ σιωπηλοὺς ποὺ κρατοῦν στὰ χέρια ἕνα πολυκαιρισμένο καὶ κιτρινισμένο ἀπὸ τοὺς καιροὺς Εὐαγγέλιο καὶ ὄχι τοὺς διάσημους περισπούδαστους καὶ φωνακλούς, ποὺ κυκλοφοροῦν πάντοτε μὲ μιὰ χρυσοποίκιλτη περγαμηνὴ ἀνὰ χεῖρας... Οἱ πρῶτοι νιώθουν τόσοι ἀδύναμοι ποὺ ὅλα τὰ ἀφήνουν στὴν πρόνοιά Του καὶ προσεύχονται συνεχῶς σὰν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ψελλίζοντας: Κύριε φώτισόν μου τὸ σκότος! Οἱ ἄλλοι καμαρώνουν καὶ καυχιῶνται γιὰ τὸ πνευματικό τους σθένος, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἑρμηνεύουν συνεχῶς καὶ ἀλάνθαστα τοῦ Θεοῦ τὰ κρίματα καὶ τὶς ἐντολές... Σκανδαλωδῶς μᾶς ἐλεεῖ ὁ Κύριος καὶ θὰ εἶναι ἀκόμα μιὰ αἰτία τοῦ ἀναπολογήτου μας, τὸ ὅτι συναντᾶμε συνεχῶς τέτοιες διαλεχτές, διδαχτὲς Θεοῦ ψυχές... Ποὺ βάφτισαν τὸν πόνο στὴν κολυμβήθρα τῆς ὑπομονῆς, ποὺ ἐνῷ ἔχουν καθηλωμένα τὰ σωματικὰ τους μέλη, συνεχῶς φτερακίζουν σὲ λιμάνια Οὐράνια, ἐκεῖ ὅπου ἔχουν ριγμένες τὶς ἄγκυρες τῆς αἰώνιας ἐλπίδας τους!Οἱ αἰώνιοι αυτοί λίγοι (το λείμμα) δοξολογητὲς, βάζουν τὶς πολυόμματες ψυχές τους νὰ γονατίζουν, μετανοοῦν διαρκῶς καὶ ἐπικαλοῦνται τὸν Κύριο! Μὲ ἕναν ψαλμό, μιὰ προσευχὴ ἀπὸ τὸ ψαλτήρι, τὸ προσευχητάρι τῶν θλιμμένων ἐλπιζόντων...Και κάποιες λέξεις τὶς τονίζουν πιότερο καὶ τὶς ἐπαναλαμβάνουν συνεχῶς…Τοὺς λέμε μπροστάρηδες καὶ ὅσο ὁ Κύριος μᾶς χαρίζει δύναμη, θὰ συνεχίζουμε τούτη τὴν συναλληλία…

Τὸ ἂν αὐτὸ γίνεται Θεαρέστως, κάποτε θὰ τὸ πληροφορηθοῦμε... Ὡς τότε παρακαλοῦμε τοὺς μπροστάρηδές μας νὰ εὔχονται, κάποτε, ἔστω τὴν ἑνδεκάτην ὥρα, νὰ ἀγαπήσουμε ὅπως ἐκεῖνοι, ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἅγιο ἐν Τριάδι Θεό!»

Στήν φωτογραφία τοῦ ἐξωφύλλου ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, στοῦ οποίου την ἰερή μνήμη το βιβλίο αφιερώνεται, γονυπετὴς, μετὰ τὴν βραδινὴ προσευχὴ στὴν κατασκήνωση τῆς Ρίζας, τὸ 2019.

(Ἀπὸ τὸ προσωπικὸ ἀρχεῖο τῆς πνευματικῆς του κόρης Σ.Μ., ἡ ὁποία κρυφὰ τὸν ἀπαθανάτισε, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ὠφέλεια ψυχῶν καί τὴν ὁποία ὁλόθερμα εὐχαριστοῦμε.

Το σημαντικότερο μέρος των ἑσόδων και όλα τα δικαιώματα του συγγραφέα καὶ ἀπὸ τὴν παρούσα ἔκδοση, θὰ διατεθοῦν γιὰ τὴν ΔΩΡΕΑΝ ἔντυπη διάδοση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου καρδιὰ ὀρθόδοξη χτυπᾶ.

Αγιογραφίες στις σελίδες του βιβλίου από τους εξαιρετικούς αδελφούς και εδώ και χρόνια ευλογημένους συνοδοιπόρους, Φώτιο Κόκκαλη και Αναστάσιο Χλωπτσίδη.

Πολυτονισμὸς: Παναγιώτης Σανταμούρης-

Ἱστολόγιο «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ»

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ  Ἔκδόσεις Ἔφύμνιον https://efymnion.gr/69.80.15.20.79

Με ψυχή Υπαπαντή...

«Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει καί τέξεται υιόν 

καί καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» ( Ησαΐας, ζ 14)

Κοιτώντας την αγιογραφία της  Υπαπαντής, στον περικαλλή Άγιο Νικόλαο  Αχαρνών και στην περίβλεπτη και πολυπροσκυνημένη Παναγία την Καπνικαρέα στο κέντρο της Αθήνας, θα παρατηρήσουμε  ότι εν αντιθέσει με τις πλείστες εικονογραφήσεις της Μεγάλης Εορτής, ο μακαριστός κυρ Φώτης ο Κόντογλου, αναπαριστά  τον Άγιο Συμεών τον Θεοδόχο, να υποδέχεται τον Κύριο σκύβοντας σύγκορμα. Μεταφέρεται έτσι μια κίνηση του Αγίου προς τον Κύριο του Παντός. Τον Απερίγραπτον και Δημιουργόν Θεόν Λόγον. Τον Ήλιο Της Δικαιοσύνης. Το Δεύτερο  πρόσωπο της αδιαίρετης Αγίας Τριάδας. Σαν να τρέμει ο Δίκαιος Πρεσβύτης. Όχι μην του πέσει το τεσσαρακονθήμερο βρέφος…Αλλά γιατί συνειδητοποιεί, ότι το προρρηθέν εκ του Προφήτου Ησσαία, αυτό που κάποτε ο ίδιος ακόμα  αμφισβήτησε ως άκρο των υπερλόγων,   ήρθε ο καιρός για να το δει και να το αγγίξει ολοζώντανο ενώπιόν του. Γιατί γνωρίζει απολύτως πλέον,  πως το βρέφος τούτο, είναι ο τέλειος Θεός και άνθρωπος και Εκείνη που τον κομίζει η μετά τόκον Παρθένος Μητέρα και Βασίλισσα του κόσμου.

Παρατηρώντας αυτή την ταπεινή κλίση του δικαίου Συμεώνος αδελφοί μου, δεν μπορείς  να μην συγκινηθείς και να μην στοχαστείς  πάνω σε αυτούς τους συμβολισμούς, που αποκαλύπτουν την αληθινή πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Ο Δίκαιος Συμεών υποκλίνεται για να αγκαλιάσει με δέος άμοιαστο τον Δεσπότη του Παντός. Εμείς που υποδεχόμαστε εντός μας ολόκληρον τον Θεό, πως πρέπει άραγε να στεκόμαστε; Η ψυχή μας αλήθεια,  έχει ποτέ της έστω και ελάχιστα χαμηλώσει, ταπεινωθεί, σύντρομη έχει ποτέ της αναλογιστεί το φριχτό μυστήριο και την απέραντη ευεργεσία; Έχουμε αδελφοί μου αληθινά ψυχή δεομένη, Θεοφοβούμενη; Έχουμε ψυχή Υπαπαντή; 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Από τον φόβο Του ως την αγάπη Του…

 

«…καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τὰς σάρκας μου· 

ἀπὸ γὰρ τῶν κριμάτων σου ἐφοβήθην….

(Ψαλμ.118, 120) 

Κάθε λέξη του αμώμου ψαλμού, συγκλονίζει, προειδοποιοεί και ελέγχει. Φωνή Φιλανθρωποτάτου  Κυρίου που «πασχίζει να τους  σώσει όλους, που αναζητά συνεχώς ψήγματα και ρανίδες ελαφρυντικών αφορμών μετανοίας  για να δικαιολογήσει το πλάσμα του, ως των Εφετών Η ακρότης! Και εμείς οι αγνώμονες και αχάριστοι ευεργετηθέντες, αμαρτάνουμε τόσο, σαν δεν τον επιποθεί η ψυχής μας, σαν δεν τον αναζητά ως το άκρως Εφετόν… Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξακολουθούμε φρενοβλαβώς  την ηδονοθηρία μας, αγνοώντας και διστρεβλώνοντας τα κρίματα τα δικαιώματα και τις εντολές του, μη έχοντας ελάχιστο φόβο Θεού. Αυτή η σπαρακτική φωνή του ψαλμωδού, αν κατάφερνε να παρεισδύσει στα απονεκρωμένα εσώτερά μας…Καθήλωσον εκ του φόβου σου τας σάρκας μου...Τότε θα ζούσαμε από εδώ τον Παράδεισο και δεν θα το κουνάγαμε ελάχιστα μη και χάσουμε το Φως το αιώνιο. Θέλει πνευματική βία το πράγμα!  Έχει συνάφεια και  με εκείνη την ποιμενική παροιμία, αυτό το καθήλωσον…Ο φόβος φυλάει τα έρμα…Λίγο πιο πάνω στον άμωμο, ξανά μια κραυγή αγωνίας και σωσμού…Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με…Το απολωλός πρόβατο,  που απομακρύνθηκε από την σωστική σου ποίμνη είμαι εγώ…

-Ουφ καημένε…θα μου ξαναπείς…Μια ζωή πρόβατο θα μείνεις,  φοβισμένος και δειλός, υποταγμένος στον Αφέντη σου...

 -Μα ήμουν χαμένος και αιχμάλωτος και ο Αφέντης Χριστός έδωσε λύτρα για να με ελευθερώσει…

-Στρατιωτική πειθαρχία λοιπόν…Ας είναι…εγώ Δεν θέλω να τον φοβάμαι…Τέτοιον Θεό σατράπη και  καθηλωτικό δεν τον θέλω…

Θυμηθήκαμε και ανακαλέσαμε  ένα κείμενό μας γραμμένο πριν από αρκετά χρόνια…Ας ξαναακουστεί λοιπόν  και στην σημερινή εκπομπή, που κάνει την διαδρομή από τον φόβο Του  μέχρι της Αγάπη Του…

 Μιλούν πολλοί σε τούτους τους καιρούς  και υπό το περίβλημα μιας ψευδώνυμης αγάπης, ακατασχέτως  αγαπολογούν, αμνηστεύοντας κάθε είδος αμαρτίας,  καθώς όπως διατείνονται ο Κύριος είναι …μόνο Κύριος και Θεός της αγάπης, της συγγνώμης, της αγκαλιάς, της  μη κατάκρισης. Είναι για εκείνους ηθικοί τρομοκράτες  όσοι φωνάζουν σπαρακτικά και στεντορεία τη φωνή με ζέση αληθινή και όχι χλιαρά νανουριστικά και νερόβραστα ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, κηρύττοντας ότι ο Θεός είναι η Αγάπη μα είναι και η Δικαιοσύνη.Μην ξεχνάμε φωνάζουν, τα δικαιώματα τις κρίσεις και τις εντολές Του. Ηθικοί τρομοκράτες λοιπόν ο Καντιώτης, ο Παναγόπουλος, ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος ο αείμνηστος Σωτηρόπουλος και άλλοι πολλοί ακόμα! Και έχουν την συνήθεια (Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία …έτσι μας αποκάλεσε ο ίδιος ο Χριστός μας, όταν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια των ρημάτων του) να χρησιμοποιούν τους λόγους ενός μεγάλου Αγίου των ημερών μας, του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .Έναν δεν συγκεκριμένο κατά κόρον, τον οποίον πολλές φορές έχουμε αναφέρει και εμείς σε κείμενα και εκπομπές. «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι … δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες; Έτσι είναι ο Χριστός.

Δεν βαστά την κόλαση ο Χριστός, δεν βαστά μαστίγιο! Βέβαια οφείλουμε να πούμε πως όταν ο Χριστός μας χρειαστεί παίρνει  μαστίγιο και ρομφαία…Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τον συγκεκριμένο λόγο του Αγίου Πορφυρίου. Είναι φίλος σας ο Χριστός, είναι η αγάπη και δεν καιροφυλαχτεί για να σε τιμωρήσει! Δηλαδή, δεν λέει ο Άγιος, αμάρτανε παιδί μου και μην σε νοιάζει,  γιατί η αγάπη του φίλου σου Χριστού στο τέλος θα νικήσει και θα σωθείς στα σίγουρα και απροϋπόθετα! Προτρέπει δε  να μην αμαρτάνουμε όχι από φόβο  για να μην τιμωρηθούμε και κολαστούμε. Δεν λέει ο Άγιος ότι δεν υπάρχει κόλαση…Θα ήταν σαν να ανέτρεπε μεταξύ πολλών άλλων και  εκείνο το χωρίο από το Ευαγγέλιο του Φωτός…και εκπορεύσονται οι τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως… Να μην αμαρτάνουμε γιατί έχουμε έναν Θεό Πατέρα αρχοντικό και καρτερικό, που δεν μας περιμένει στην γωνία να μας συλλάβει σαν αστυνόμος που μοιράζει κλήσεις και βαριά πρόστιμα, αλλά επειδή αυτόν τον Θεό Πατέρα και φίλο μας, δεν μπορούμε από αγάπη και άμετρη ευγνωμοσύνη για τις τόσες ευεργεσίες στην ζωή μας,  να πληγώσουμε αθετώντας το θέλημά Του !

Μην διαστρεβλώνουμε τα λόγια του μεγάλου μας Αγίου, του λατρεμένου Αγίου Πορφυρίου! Μην τα χρησιμοποιούμε για να κομίσουμε προτεσταντικού τύπου βολικές  κακοδοξίες στην ελέγχουσα συνείδησή μας μα κυρίως σε αδαείς και εμπεριστάτους αδελφούς μας που διψούν για τον Χριστό μας και την Αλήθεια Του.  

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Πρόσεχε τι ζητάς…

 

Το γνωστό παραμύθι με το τζίνι και τις τρεις ευχές που σου δίνει, μια  φανταστική ιστορία καλύτερα,  -γιατί το παραμύθι έχει μέσα του παραμυθία και παρηγοριά-,  για  να επιλέξεις τις  ευχές και ύστερα αυτές  να γίνουν  πραγματικότητα…Μη  μου πείτε, πως έστω και φευγαλέα, δεν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, αυτό το φανταστικό- υποθετικό σενάριο, το αν ήμουν πλούσιος που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι…Αν ήμουν πλούσιος, καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής, όσα και εσύ και εσύ και εσύ θα ονειρευτείς… Τι αλήθεια έχεις ονειρευτεί αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, χρήματα πολλά, σπίτια άνετα, αυτοκίνητα αστραφτερά και  πυραυλοκίνητα, διακοπές σε παραδεισένια μέρη…;;Oχι σου λέει ο άλλος, εγώ θα ζητούσα μονάχα την υγεία μου, τίποτε άλλο, μόνο η υγεία και όλα τα υπόλοιπα έρχονται, ακολουθούν.

Eντάξει λοιπόν, πες πως έγινε! απαντά το κουτσονούρικο τζίνι με τα μαύρα τατουάζ και τους χαλκάδες στη μύτη και για να δεις πόσο καλό είμαι με εκείνους που με υπακούν, θα σου δώσω και τα δύο και πλούτη και υγεία, με μία βασική προϋπόθεση όμως…Αν δεν την τηρήσεις, όλα μόνο μιάς θα  χαθούν!  Εκεί στην Εκκλησία που πηγαίνεις τις Κυριακές,  κοίτα δεν έχω πρόβλημα να πηγαίνεις, αλλά σε ένα σημείο θέλω να σιωπάς, να μην απαντάς στον παπά, ή απάντησε, αλλά να μην το εννοείς…Στο σημείο  που λέει τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχές ημών,  το παράσχου κύριε εκείνο,  με καίει, σαν  βγει με ειλικρίνεια από το στόμα σου…Αλλιώς…είπαμε….

Φτιάξαμε και εμείς έναν διάλογο, αυτή τη φανταστική ιστορία αδελφοί μου…Μεγάλο το δίλημμα δεν βρίσκετε; Για κάποιους ναι, για κάποιους άλλους εύκολο. Και αυτοί χωρίζονται σε δύο παρατάξεις, εκείνοι που θα κάνουν τυφλή υπακοή στο... τζίνι και στο Παράσχου Κύριε θα σιωπήσουν,  μη και χαλάσει η  συμφωνία και οι άλλοι οι λίγοι οι ελάχιστοι, το λείμμα,  της αγαθής μερίδας οι αέναοι  αναζητητές,  που θα κραυγάσουν με της ψυχής τους την ασίγαστη φωνή:  

Παράσχου Κύριε! Εσύ γνωρίζεις το τι συμφέρει την ψυχή,  τι θα τη βοηθήσει αιώνια να σε αντικρίζει μέσα στο ολόλαμπρο Φως Σου! Ο,τι  συμφέρει την ψυχή μου Κύριε δος μου, μα και αντοχή και υπομονή και πίστη να μην βαρυγκομήσω!  Εσύ είπες Κύριε,  πρώτα από όλα  να ζητάμε την αιώνια Βασιλεία Σου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

 

Ως το τελευταίο μας βήμα…

 

Ένα παράσχου Κύριε, που πρέπει τα χείλη και η φωνή της ψυχής να βροντοφωνάζει… Ακούγαμε τις προάλλες, ένα  από τα δόξα τω θεώ σε αφθονία, ηχογραφημένα κηρύγματα του Θείου λόγου, από τον Χρυσόστομο των ημερών μας, Άγιο γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, πάνω στην ερμηνεία της Θείας λειτουργίας. Ομιλίες που αλλάζουν ζωές, πορείες, και προσανατολισμούς…Περιέγραφε, ή  μάλλον καλύτερα προσομοίαζε, την διαδρομή της πνευματικής ζωής ενός ανθρώπου, σαν μία περίοδο σποράς, ωρίμανσης, ανθοφορίας και καρποφορίας, θέλοντας να τονίσει, πως η μετάνοια και η πνευματική ζωή, δεν είναι μία έννοια, αλλά μια  διαρκής κατάσταση. Σίγουρα τούτη τη στιγμή, θα έρθει ο πονηρός, να ψιθυρίσει στο αυτί μας:  Μέσα είσαι! Θα μας θυμίσει έπειτα, χρόνους πολλούς μέσα στην Εκκλησία,  στην Εξομολόγηση, στην  Θεία Κοινωνία,  στα δάκρυα, στις μετάνοιες, στην ελεημοσύνη, στη διακονία του  πλησίον, στους κύκλους της Αγίας Γραφής, στις ομιλίες στα προσκυνήματα, στα  κομποσκοίνια, στα ακοίμητα καντήλια, στα φροντισμένα προσκυνητάρια, στις νουθεσίες, στις εκπομπές, στις συναντήσεις μας με Αγίους, στα καλά λόγια που ακούσαμε από εκείνους… Κάθε φορά που ένα τέτοιος λογισμός σου έρχεται αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, εσύ να βάζεις στο μυαλό σου δυο σκέψεις:  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών και έπειτα την απάντηση του Αγίου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου, μόλις και εκείνου ο διάβολος του ψιθύρισε, βλέποντάς τον να φεύγει με το… express του Παραδείσου για την Άνω Ζωή, την ατελεύτητη…

Μου ξέφυγες, με νίκησες Αντώνιε! Όχι ακόμα! του είπε, ρίχνοντάς του την χαριστική βολή, με το μέγιστο όπλο του φωτός, που καίει τους δαίμονες, την ταπείνωση!  Μόνο μόλις μπήκε μέσα στον Παράδεισο, ο Μέγας Αντώνιος είπε:  Τώρα ναι,  με την χάρη του θεού σε νίκησα!  Ως τα τέλη λοιπόν, όλα παίζονται!  Για λογαριάστε, πόσο θα αναθεωρήσουμε, αν αυτό κατανοήσουμε!  Κανέναν, μα κανέναν απολύτως και πρωτίστως τον εαυτό μας, ούτε θα δικαιώνουμε, αλλά ούτε και θα καταδικάζουμε, ακόμα και αν όλα είναι πρόδηλα ενώπιόν μας, ακόμα και αν για κάποιον μίλησε με καλά λόγια ένας σύγχρονος Άγιος ή γράφτηκε κάτι επαινετικό ή και αρνητικό πριν από χρόνια, αυτό δεν αποτελει κριτήριο ούτε για δικαίωση, ούτε για καταδίκη, αλλά ούτε και για μία ολέθρια, -ας το προσέξουμε αυτό κυρίως στις μέρες μας αδελφοί μου- αμνήστευση… Τη στιγμή εκείνη, που ακούγεται και βρίσκεται σε πλησμονή μέσα στις καθημερινές ακολουθίες της Μάνας Εκκλησίας, αυτή η δέηση προς τον Κύριο.  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών…Λίγο πριν έχει ακουστεί και μία συναφέστατη επίσης δέηση: Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών…Από εκείνο το παράσχου Κύριε, έως την στιγμή που ο Κύριος θα αποφασίσει, ως Κυριεύων το τέλος μας το επίγειο,  σε αυτόν τον άγνωρο χρόνο που απομένει,  έχουμε μπροστά μας αγώνα. Το έχουμε ξαναπεί και να μας συγχωρέσετε την παλιλογία. Κάθε μέρα που ξημερώνει, πρέπει να επικαιροποιούμε με τις πράξεις μας και το βίωμά μας, την Ορθόδοξη πίστη μας. Οι πράξεις  και το βίωμα του χθες δεν αμνηστεύουν το σημερινό λοξοδρόμημα, την σημερινή βλασφημία της πίστης, το ανοίκειο, το θεοστυγές, το κακόδοξο, το αιρετικό, το αρνησίχριστο και αντίχριστο. 

Το, όχι ακόμα, του Αγίου Αντωνίου, ας φωτίσει της μετανοίας τον δρόμο, ως το τελευταίο μας βήμα.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Παραμονή Πρωτοχρονιάς...Συνθήματα στους τοίχους του Παραδείσου...

Δεν ξέρουμε πότε ακούς τούτη την εκπομπή...Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2025, ή στο Άγιο ξημέρωμά της...Έκλεισες την πόρτα στο πολύβουο και στο πολύφωτο και έμεινες στο ταμιείον σου, με το φως ενός καθαρού κεριού, μόνος μόνω Θεώ, να Τον εκλιπαρείς για παράταση στην παράταση του ελέους Του. Πριν λίγο στο... ρεβεγιόν των θλιμμένων ελπιζόντων, στην αγρυπνία του νέου έτους, γεύτηκες οίνο και ψωμί και ολόκληρος ο Χριστός έγινε πάλι της καρδιάς σου κατακτητής και κατοικητής, ο πιο ειρηνικός, ο πιο χαροποιός, ο πιο ζωοποιός! Σε τέτοιες αληθινά χαρούμενες στιγμές ίσως να συναντιόμαστε! Καλή και Θεάρεστη να ναι η νέα χρονιά!Καλή Πρωτοχρονιά! Με τους ταπεινούς! Τους ελαχίστους των αδελφών Του! Σαν να ακούγεται η φωνή του Κυρίου σε μια αλλιώτικη έκφανση της Ευαγγελικής περικοπής την Κυριακή της κρίσεως… δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου…Αν με αυτούς περάσατε την Πρωτοχρονιά με εμένα την περάσατε! Έχουμε μια πρόταση για αυτό το νύχτωμα αδελφοί μου! Τι λέτε να πάμε κάπου όλοι μαζί; Μην εκπλαγείτε και μην παραξενευτείτε! Θα κάνουμε μια υπόθεση που υπαγορεύει η ιερή μας φαντασία! Θα βρεθούμε έξω από τα τείχη του Παραδείσου! Ατέλειωτα τείχη την πιο ποθηής πατρίδας, της πιο ποθεινής πόλης! Θα κρατάμε στα χέρια μας όλοι από ένα σπρέι! Όχι δεν θα κάνουμε γκράφιτι! Ούτε θα λερώσουμε! Θα γράψουμε όμως σε αυτούς τους τοίχους! Είναι παραμονή νέου έτους! Στο ημερολόγιο απόψε θα γυρίσουμε και θα κόψουμε την τελευταία σελίδα! 365 σελίδες, 365 μηνύματα! Ιερά συνθήματα, Αγιογραφικά, Πατερικά, προτρεπτικά λυτρωτικά! Αυτά που μας ενθάρρυναν στο ξεκίνημα κάθε νέας μέρας. Σαν να μας ειδοποιούσε ο Κύριος με αυτά τα μηνύματα! Ανθολογήσαμε κάποια, σαν ένας πνευματικός αποδεκατισμός αυτών των ιερών συνθημάτων. Να τα δουν έπειτα κάποιοι περαστικοί, ανυποψίαστοι...Να ποθήσουν και εκείνοι την Άνω Ιερουσαλήμ, την αιώνια πατρίδα, την Βασιλεία των Ουρανών! Έστω και ένας, να κάνει τον Ουρανό να πανηγυρίσει! Να γραφτούν και στις δικές μας καρδιές με ανεξίτηλο μελάνι αίματος και δακρύων...Μεγάλος ο πρόλογος, ως συνήθως...Θαρρούμε πως μαζευτήκαμε ήδη πολλοί! Τι λέτε; Ξεκινάμε; 

Νώντας Σκοπετέας 

Παραμονές Πρωτοχρονιάς 2025

 Απόσπασμα από ομότιτλη  εκπομπή

Χριστούγεννα με τον μεγάλο πόθο...

Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις.«Ευφρανθήτε εορτάζοντες».Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: «Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν, και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας. Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δόστε και κανενός φτωχού «όστις να υστερήται». Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση. Ναι, αδερφοί μου Έλληνες, χαίρετε μαζί με κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί με κείνους που κλαίνε, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση. Δίνετε στους άλλους απ’ ό,τι έχετε. Το παραπάνω απ’ ότι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. «Μακάριον το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν». Πολλοί από σας θα’ χουνε ίσως περισσότερο από μένα το δικαίωμα να μου πούνε αυτά που λέγω εγώ σε σας. Δεν είμαι «ο ποιήσας και διδάξας», αλλοίμονό μου! Μα για να μη σκανδαλισθή κανένας πως τα λόγια μου είναι ολότελα κούφια, στενεύομαι να πω πως προσπαθώ να μην είμαι ολότελα «ο δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει». 

Δεκέμβριος 1958 – Φώτης Κόντογλου, “Το φοβερόν μυστήριον 

”Έλεγε λοιπόν, ο ψυχογράφος της Ρωμιοσύνης, ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου, οτι οι δικές μας οι εορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους... Ναι! Τους ενώνει Η Αγάπη του Χριστού μας! Ίνα ώσιν έν! Σύναιμοι και σύσσωμοι Ζώντος Θεού! Οι εορτές και οι παγχαρμόσυνες μέρες τους οδηγούν στο στρωμένο για όλους τραπέζι της Αγάπης! Θείο Σώμα και Αίμα θα προσφερθεί! Μοναδική προϋπόθεση συμμετοχής, μια ρανίδα μετανοίας, να μαλακώσει η σκληρή και πορωμένη από ην αμαρτία ψυχή μας! Η παγωμένη αγάπη να θερμανθεί με τη ζεστασιά που εκπέμπει η ταπείνωση και ο πόθος για τον Χριστό! Δυο ιστορίες-αλήθειες Χριστουγέννων, της εξαιρετικής συγγραφέως Άννας Ιακώβου και του ευλογημένου π.Δημητρίου Μπόκου, για τον μεγάλο πόθο, της συμμετοχής σε αυτό το γιορτάσι των ψυχών, όπου ο Άρτος της αιωνιζούσης Ζωής...Αυτός που χώρισε τον χρόνο, που καινούργιωσε την πλάση! Αυτός που χαροποιεί, ζωοποιεί και αφθαρτοποιεί τους ευλογημένους συνδαιτημόνες...

 Νώντας Σκοπετέας

 Χριστούγεννα 2024

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ο τρόπος απλησίαστος...(Το μυστήριο των Χριστουγέννων)

 

«…Οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν…» Θα ψαλλεί και φέτος συν Θεώ στους αίνους των Χριστουγέννων. Είναι κάποιες φράσεις μέσα στα Λειτουργικά κείμενα της Αγίας μας Πίστης, που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Αν συνειδητοποιήσεις,  πως όλα, μα όλα, έχουν μια θαυμαστή και απόλυτη συνάφεια με τον Θείο λόγο. Έξοχα σημείωνε ο μακαριστός π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως η υμνολογία της Εκκλησίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας υπέροχος υπομνηματισμός της Αγίας Γραφής.  Όλα τα άφταστης ποιητικής, λογοτεχνικής και Θεολογικής σημασίας κείμενα των λαμπρών αυτών ημερών, αλλά και κάθε ξεχωριστής ημέρας του Ενιαυτού, οδηγούν σε έναν και μόνο προορισμό: Στο να κατανοήσει ο αχάριστος και αιχμάλωτος άνθρωπος, πως μέσα από 2 ακατάληπτα μυστήρια ευεργετήθηκε και ελευθερώθηκε παντοτινά. Δυο ανεπανάληπτα συγκλονιστικά κατανυκτικές νυχτιές, για το ανθρώπινο γένος! Δυο νύχτες της Ένωσης του Θεού με τον άνθρωπο! Η νύχτα του μυστηρίου των Χριστουγέννων και η νύχτα της παράδοσης του Θεοποιητικού και Ζωοποιητικού μυστηρίου των μυστηρίων στον Μυστικό Δείπνο. Εκεί, στο σεσιγημένο και κραυγαλέο ταυτόχρονα, όπως οι Άγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν,  μυστήριο της φάτνης, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αδιαίρετης Αγίας Τριάδας, φόρεσε ανθρώπινη σάρκα. Ο Πλάστης έγινε Αναπλάστης, όπως σημειώνει ο αετός της Θεολογίας Άγιος Γρηγόριος. Η Παναγία μας, αδιαφθόρως γεννά Τον Θεό Λόγο. Και έρχεται η λεγομένη αποφατική Θεολογία, να σταθεί ενώπιον του μεγίστου και προαιωνίου μυστηρίου της σωτηρίας μας. Και το χαρακτηρίζει απόρρητο, ανερμήνευτο, ανείκαστο, ακατάληπτο, απεριννόητο, άρρητο, απρόσιτο, ανεξιχνίαστο…Αυτό το α που στερεί προσθέτοντας πίστη...Έλεγε ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, ότι για να φτάσει κανείς να χαρακτηρίσει το μυστήριο της Θείας Οικονομίας ανερμήνευτο και ακατανόητο, οφείλει πριν να προσπαθήσει τα μέγιστα, ώστε να το πλησιάσει έστω ελάχιστα ο πεπερασμένος νους του. Με μια άλλη διατύπωση, άλλο το ανερμήνευτο και άλλο το αδιάφορο…Γιατί πολλές φορές μας ικανοποιεί να εκλαμβάνουμε τα…συνθήματα τα ιερά της Αγίας μας Πίστης, με έναν αποκλειστικά δικό μας βολεψό τρόπο. Αφού, λέμε, είναι ακατάληπτος ο Θεός, άφησέ τον εκεί στην Φάτνη του, στα σύννεφα και στον Σταυρό του…και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω…Μεγάλο σφάλμα, ολέθριο αδελφοί μου! Να αφήνουμε τον Χριστό μας άγνωρο…Ο τρόπος του μυστηρίου είναι απλησίαστος και δεν χρειάζεται, ούτε χωράει έρευνα. Τα γεγονότα όμως, τα ιερά ρήματα, οι αναρίθμητες προεικονίσεις και παρουσίες του Αϊδίου Υιού και Λόγου του Θεού πριν την σάρκωσή Του, μα  και ό,τι καταγράφηκε μέσα στα Ιερά Ευαγγέλια και διέσωσε η Πανίερη μας Παράδοση, πρέπει συνεχώς να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, της καθημερινότητάς μας, της διάνοιας και της καρδιάς μας. Άλλο είναι το πως, που δεν πλησιάζεται και άλλο το Ποιός είναι Εκείνος, που για όλους θυσιάζεται! Δεν θα κατανοήσουμε ποτέ τον τρόπο, αλλά οφείλουμε στην ψυχή μας να γίνουμε γνώστες  των δυο γεννήσεων του Θεού Λόγου: Της άχρονης και της άσπορης! Θα διαβάσουμε λοιπόν σήμερα,  ό,τι πιο ευσύνοπτο και ταυτόχρονα μεγαλειώδες βρέθηκε ελέω Θεού στα χέρια μας. Το σπουδαίο βιβλίο: Το μυστήριο Του Χριστού. Γραμμένο στο περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου από παιδί της διαλεχτό, που φρόντισε να μελετήσει την παραμικρή λέξη πριν την τοποθετήσει πλάι σε άλλη, για να μας κάνει γνωστό το ακατάληπτο μυστήριο… Ας μην ξεχνάμε, ότι εκείνοι που μίλησαν για αυτό  με τρόπο αποφατικό, ήταν σοφοί άνθρωποι με εναργέστατο εντός τους  το Άγιο Πνεύμα Θεό και Κύριο. Έρχεται και σήμερα όμως, μια διδαχτή του Χριστού μας απλούτσικη ψυχή και σου λέει: Κάθε μέρα με την χάρη του Αγίου Θεού, μελετώ και προσεγγίζω το ακατανόητο μυστήριο της Θεανθρώπησης. Πως; την ρωτάς… Απαγγέλοντας καθημερινά όσες περισσότερες φορές μπορώ, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας! Είναι εκπληκτικό αδελφοί μου! Σε κάθε ανάγνωση των Χαιρετισμών της Κυρίας Θεοτόκου, ιδίως στο ξεκίνημα του οίκου κάθε στάσης τους,  εξιστορείται στην μεγαλοπρέπειά του, το μυστήριο το ξένον και παράδοξον! Μόνο το: … Όλος ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος·. συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε…,να κατανοήσουμε έστω γραμματικώς, δια της πίστεως και μόνο έπειτα, θα μπορούσαμε να λύσουμε πολλά καινοφανή που έχουν ενσκήψει…Ο νοών νοείτω! Και ο γράφων και αναγινώσκων ταύτα, επίσης…

Καλά και χαρούμενα εν Κυρίω Χριστούγεννα!

Πάντα Χριστούγεννα!

Νώντας Σκοπετέας

Χριστούγεννα 2024

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή όπου διαβάζονται αποσπάσματα από το βιβλίο: «Το μυστήριον Του Χριστού» Εκδ.: ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ»

 

 

Άμα φύγω να τα πείτε!

Πληθαίνουν οι δυσκολεμένοι, οι αναγκεμένοι στις μέρες μας. Η Παναγιά μας η Παυσολύπη δεν σταματά, γοργά να διαπορθμεύει αιτήματα στον θρόνο του Υιού Της και Θεού μας. Ποτίζει συνέχεια η Κυρά η Παναγιά, όπως θα έλεγε και ο μέγας παρηγορητής των ημερών μας Άγιος Γέροντας Ανανίας, το άνθος της Ελπίδας, να μην μαραθεί. Και δίνει αποστολή στους γνήσιους φίλους  του Υιού της, να ξεριζώνουν ένα-ένα τα αγκαθωτά της βελονίστρας απελπισίας, που πάνε να πνίξουνε το χώμα να μην φυτρώνει ούτε ένας σπόρος…Ο Άγιος Πορφύριος είναι Γεωργός ψυχών! Που σπέρνει ολοένα Την Ελπίδα. Που μαρτυρά παγκοσμίως τον Λυτρωτή Εσταυρωμένο μας! Έμψυχο ανάβλυσμα Πνεύματος Αγίου! Ρείθρα χάριτος να ξεδιψάσουν αμέτρητες ψυχές, να νοτίσει η γη και να ανθίσουν της Ελπίδας οι βλαστοί! Κάθε θαύμα και θαυμάσιο που μαρτυρείται για Εκείνον, κάθε θύμησή του, φωτίζει ακόμα περισσότερο το Πιστεύω, το Ομολογώ και το Προσδοκώ της Αγίας μας Πίστης!

Πορφύριε παγκόσμιε, δώρο Θεού ατίμητο,

φίλε Χριστού θαυματουργέ με χάρισμα αμίμητο,

σπεύδε παντού όπου σε ζητούν, διάσωσε  και προστάτεψε,

σιμά σε κάθε ασθενή  και τις πληγές του γιάτρεψε!

Ο Άγιος Πορφύριος είναι ένας παγκόσμιος Άγιος! Η τρανή, περίτρανη, απτή  απόδειξη για τους δυσπίστους, ότι τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό. Με την ξέχειλη χάρη του Θεού, σαγήνευε και σαγηνεύει ψυχές. Ασύλληπτα, υπέρλογα αυτά τα σημεία που τελούσε, δυνάμει του εν Τριάδι Θεού. Όχι για να εντυπωσιάσει, όχι για να κερδίσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό όσων συγκλονισμένοι και ενεοί γίνονταν δέκτες αυτών των απερινοήτων θαυμάτων και θαυμασίων. Μα για να «ψαρέψει» τις ψυχές τους και έπειτα να τους μιλήσει για την Αγάπη! Τον Χριστό! Δεν έφτιαχνε οπαδούς ο Άγιος Πορφύριος! Συνεχώς στράτευε αφιερωμένους, για πάντα πλέον στρατιώτες του Χριστού. Μέγας στρατολόγος, μέγας μύστης Της Αλήθειας και Της Ζωής! Μέγας χαρισματούχος και συνάμα πιο ταπεινός από τους ταπεινούς. Φαινόμενο παγκόσμιο! Σπάνιο δώρημα του Αγίου Θεού σε όλους μας! Δέος, έκπληξη, Δοξολογία! Πορφύριος παρουσιάζεται κάθε 200 χρόνια έλεγε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης και δεν υπερέβαλλε διόλου…το αντίθετο μάλιστα! Σκεφτείτε πόσο μας ευεργέτησε ο Κύριος!  Φανταστείτε αυτό το ασθενικό και αδύναμο γεροντάκι, που ποτέ του δεν προσευχήθηκε εκείνος να απαλαχτεί από φριχτά άλγη που τον βασάνιζαν, εκεί  από το φτωχό καλυβάκι του, με σκεπή από τσίγκους και τσιμεντόλιθους, να σταυρώνει, τα 4 σημεία του ορίζοντα, έπειτα να σταυρώνει προς την…Αμερική, όπου εκείνη ακριβώς  τη στιγμή ο καρκινοπαθής  αδελφός γιατρευόταν πλήρως!! Και εκείνος ο ταπεινός μιμούμενος τον σφόδρα Αγαπώμενό του Εσταυρωμένο Λυτρωτή, έλεγε συχνά πυκνά όταν κάτι τέτοιο καταπληκτικό συνετελείτο…Άμα φύγω να τα πείτε!!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών, αφιερωμένων στην Ιερή μνήμη του Αγίου Πορφυρίου, όπου διαβάζονται μικρά αποσπάσματα-ανθολογήματα μαρτυριών, από την εξαιρετική σειρά βιβλίων με τίτλο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης. Μαρτυρίες». Έκδοση: Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων Αγίου Όρους.

Του σαρανταλείτουργου οι ταματάρηδες…

Μέσα στο παγωμένο σχεδόν μεσόνυχτο ξεκινούν να ετοιμάζονται οι αφιερωμένοι του Αγίου Θεού. Το τάμα του σαρανταλείτουργου και φέτος να ξεπληρωθεί! Όχι για να ακούσουν από τους ανθρώπους το μπράβο…Όχι να'  χουνε να λένε για το κατόρθωμα, πως άντεξαν 40 μέρες και φέτος να μην γράψουν απουσία…Μα για να προσθέσουν έναν μικρό κόκκο της άμμου μπροστά στα πόδια του αφέντη Χριστού. Ισάριθμες ωδές και προσευχές και ύμνους και παρουσίες κι αν Σου ανταποδώσουμε Άγιε Βασιλιά μας, ίσες με την άμμο της θάλασσας και πάλι το ελάχιστο άξιο δεν πράξαμε! Μια χούφτα άμμο από αυτές τις μικρές θυσίες αγάπης, Σου αντιδωρίζουμε  οι ανάξιοι. Και μια ανάσα και μια δροσιά και μια ανάπαυση να βρουν και να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας, όπως λέει ο σοφός λαός μας, οι κεκοιμημένοι μας, όπως ορθώς προστάζει η Αγία μας πίστη…Μα και εμείς να λάβουμε τη χαρά της ένωσης ουρανού και γης! Να γίνουμε Ένα, προσδοκώντας την Ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Το τάμα του σαρανταλείτουργου ξεκίνησε και φέτος! Μια ευχή κάνουν όλοι οι ταπεινοί ταματάρηδες. Πάντοτε να οικονομεί ο Κύριος, το όνομά τους να είναι γραμμένο στο πρώτο-πρώτο δίπτυχο, το τυλιγμένο με την λειτουργιά και το νάμα την επομένη του Αη-Φιλίππου. Κι αν είναι θέλημά Του, ας αλλάξει και η θέση του ονόματός τους…Η αθάνατη ψυχή τους και πάλι θα νιώσει τον αναπαμό…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

Σαράντα ειν' οι Λειτουργιές! Όλοι αναπαυθείτε!

 

Δύο πτυχές για τις ψυχές, ζώντων, κεκοιμημένων!

Ονόματα που καρτερούν δακρύρροα γραμμένων!

Χριστός γεννάται, ψάλλετε λαοί και ανυμνείτε!

Σαράντα ειν' οι Λειτουργιές! Όλοι αναπαυθείτε!

Αντρείεψε ο καιρός σε μήνα Αρχαγγελίτη! Ο Αη Γιάννης ο Χρυσόστομος που καρτέραγε απ του Σταυρού την μέρα εξαιρέτως να μνημονευθεί, εόρτασε ξανά και αυτός! Το έρχου και ίδε του Αγίου Αποστόλου ακούστηκε σαν σάλπισμα εναρκτήριο!

Άφθαρτο χέρι ευλογεί, στόμα Χρυσό μιλάει!

Έρχου και ίδε Φίλιππος λέει και ακολουθάει!

Την επαύριον του Αγίου Φιλίππου, του Αη Φιλίππου την άλλη μέρα που λέει και ο φιλόθεος λαός μας, (Ναι, όσο κι αν κάποιοι με σύστημα και σπουδή, λυσσαλέα πασχίζουν να τον…πιστοποιήσουν ως φιλήδονο, εμείς πεισματικά θα τον προσδιορίζουμε ως φιλόθεο!) πολλοί την προσμένουν! Όχι για να στολίσουν τα Χριστουγεννιάτικα και να αρχίσουν να ετοιμάζουν τις λίστες με τα ψώνια και τους καλεσμένους να συρρεβεγιονάρουν…Έχουνε βέβαια και αυτοί μια λίστα να συμπληρώσουν! Ένα κομμάτι από χαρτί, χωρισμένο στα δυό. Δυό πτυχές για τις ψυχές! Ζώντων και κεκοιμημένων! Αντάμα τα ονόματά τους!

Μη το φοβόμαστε στο πλάι τους να βρεθούμε! Είναι πιο ζωντανοί από τους…ζωντανούς αυτοί! Σε κάθε Θεία Λειτουργία είναι εκεί στην πρόθεση, μαζί με τους Αγγέλους και έπειτα καρτερούν ν ακούσουν το δικό τους…απόπλυνον Κύριε και λυτρωτικά να ξανασάνουν…

Αρχινά η μικρή Σαρακοστή, το ευλογημένο Σαραντάημερο! Θα ξεκινήσουν τα ταπεινά τούτου του κόσμου κάθε αξημέρωτο, αντάμα και αυτοί με έναν φιλακόλουθο παπά και τον πιστό του γέρο-ψάλτη, την μια απ τις σαράντα λειτουργιές! Κάμε Θεέ μου να αξιωθούν πάλι να τις τελέψουν, να τις προκάμουν όλες και φέτος! Και όταν κάποιος δικός τους, που τόσο αγάπησαν σταθεί στην δεξιά μεριά του διπτύχου, γεμίζουν τα μάτια τους με χαρμολύπης δάκρυα!

Μην και ξεχάσουμε κανέναν, στις πτυχές για τις ψυχές! Μην μείνει αδειανό λευκό στο ψυχοχάρτι! Όλοι να αναπαυθούν! Και εκείνος που πάλι θαρρεί πως τον ξεχάσανε και κλαίει με παράπονο απαρήγορο…Θυμήσου τον φέτος αδελφέ μου και γράψτον εκεί στα δεξιά! Κόψε μεγάλο κομμάτι από χαρτί! Δεν τον κουράζεις τον παπά, κι αυτός να΄ ξερες πόσο ευεργετείται! Ξεκινά το Σαραντάημερο! Όνηση και αναπαμό και ελεημοσύνη πνευματική ας προσφέρουμε! Χρέος μας παντοτινά ανεξόφλητο! Κρήνη ξεδιψαστική και αστείρευτη κάθε μικρή σπηλιά, κάθε Αγία προσκομιδή στα Ιερά όλων των Εκκλησιών της φιλόθεης τούτης γης! Εκεί στην Βηθλεέμ και στον φριχτό τον Γολγοθά της Θείας πρόθεσης λαχταράνε οι ψυχές υγεία ψυχής και σώματος, ανάπαυση και πιότερο Φως! Καλό Σαραντάημερο!

Νώντας Σκοπετέας

Aπόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

Εκδ. Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019

και από ομότιτλη εκπομπή του 2017

Δίπλα στο προσκέφαλό μας…

Νοεμβρίου μέρες. Στρωμένη η γης με τα λιόπανα, κάτω από τα Θεόσπαρτα δεντριά της ζωής και του ελέους. Μύρισε το παγωμένο αέρι από τους συνθλιμμένους καρπούς και τα τζάκια αρχίνησαν να φουντώνουν κάθε νύχτωμα, να καψαλιστούν και οι ταπεινές σφελίτσες, να γευτούν οι κοπιάτες τις πρώτες λαμπροπράσινες στάλες του μόχθου τους. Μεγάλες μέρες ξημερώνει ο Νοέμβρης για την Αγία Πίστη. Δεν χωράνε συγκρίσεις . Όσα δάκρυα δοξολογίας δωρίζει ο Θεός, όλα είναι θησαυρός. Κανενός δακρύου το χρυσάφι δεν ζυγίζει παραπάνω…Έτσι είναι και οι Άγιοι του Χριστού οι γνήσιοι φίλοι. Ποιόν να συγκρίνεις και να προτιμήσεις…Ανθρώπινο είναι όμως…Κάποιους Αγίους να τους θεωρείς πιο…δικούς σου. Ξεπροβάλλουν τούτες τις μέρες οι Ταξιάρχες και ο Άγιος Μηνάς, ανίκητοι πολεμιστές του Φωτός…Και πριν ξεκινήσουν μια νέα μάχη παίρνουν ευλογία από τον Επίσκοπο Πενταπόλεως τον μυροβλήτη και θαυματουργό…Αγαπημένος των Ελλήνων. Ο γοργοεπήκοος προστάτης αμετρήτων. Ο Άγιος Νεκτάριος! Σιμά στο κρεβάτι τους, μια εικονίτσα του και ένα αγιωτικό θυμητάρι, από της Αίγινας το παγκόσμιο προσκύνημα. Εκεί και ένα βιβλίο κίτρινο, με τον ταπεινό Άγιο στο εξώφυλλό του. Άλλοι το βγάζουν τέτοιες μέρες από την βιβλιοθήκη της ψυχής τους, το αγκαλιάζουν, το φέρνουν μπροστά στα βουρκωμένα μάτια τους, που ξανά τους αξίωσε ο Κύριος και του μιλούν για βάσανα και σωσμούς…Μελάνι ευωδιαστό από τους χρόνους που κύλησαν και από τις σελίδες του, που έγιναν στηρίγματα και βακτηρίες πνευματικές και αναβαθμοί στων αρετών και στης μετανοίας τον ανηφορικό δρόμο.

 Ένας ακούραστος  εργάτης της Ορθοδοξίας, που φύτεψε μυριάδες μοσκόφυτα δεντριά στις ψυχές  των διψασμένων, ο μακαριστός κυρ-Σώτος ο Χονδρόπουλος, που  συνδέθηκε τόσο άρρηκτα και Χριστοευλογημένα με τον Άγιο Νεκτάριο. Ας μας συγχωρεθεί η τόλμη να τους φανταζόμαστε μαζί να σεργιανάνε στα ασταποβόλα του Παραδείσου λημέρια. Είναι για εμάς ο κυρ- Σώτος τόσο οικείος με τον ερχομό του Νοεμβρίου. Έτσι λοιπόν σήμερα με νοσταλγία και ευλάβεια ελάτε να αγκαλιάσουμε αυτό το μοναδικό βιβλίο. Να θυμηθούμε λίγα συγκλονιστικά αποσπάσματα από τον Άγιο της ταπείνωσης, της ελεημοσύνης, της συγχώρεσης και της ανεξικακίας. Έφτασε και φέτος η Αγία του μνήμη. Δίπλα στο προσκέφαλό μας εκείνος, άγρυπνος φρουρός και προστάτης…

Νώντας Σκοπετέας

                                       Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή