«…Ἐπὶ τῆς φυλακῆς μου στήσομαι καὶ ἐπιβήσομαι
ἐπὶ πέτραν καὶ ἀποσκοπεύσω τοῦ ἰδεῖν
τί λαλήσει ἐν ἐμοὶ καὶ τί ἀποκριθῶ ἐπὶ τὸν ἔλεγχόν μου…»( Αμβ. 2,1)
«…Πηγή Ζωής ένα κενό
μνημούρι! Βαβαί της οξυμωρείας! Όλβιος τάφος! Δέχθηκε ως υπνούντα, Τον
Δημιουργό των απάντων και αναδείχθηκε ο ατίμητος και αδαπάνητος θησαυρός της
ζωής μας! Μακάριος και πλούσιος ένας τάφος! Πόσο παράδοξο τούτο ηχεί! Δεῦτε
πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον· ἀλλ' ἀφθαρσίας
πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ…! Δεν είναι άγονος ο βράχος! Σταλάζει
νάματα Αθανασίας! Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Ένας τάφος να γίνεται
αφετηρία και απαρχή! Ξεκίνημα Ζωής! Η Ζωή εν τάφω! Δεν είναι θρηνητικό τραγούδι
αυτό! Είναι παιάνας αναστάσιμος και μητρική κοιλία! Και πόσοι ακόμα γεννήθηκαν
…τέτοιοι παράξενοι παιάνες απ’ το κενό τρισόλβιο μνήμα! Δια του Σταυρού η χαρά! Θανάτω θάνατον ώλεσεν! Νεκρός
Ζωαρχικότατος! Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν! Σε
δοξάζομεν, Τον της φθοράς καθαιρέτην! Δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το
φθαρτόν μεταβάλεις! Άφραστον θαύμα! Ω των θαυμάτων των καινών…. ….Κενός ο
τάφος, γεμάτες από Χριστό και Την Αγάπη, μυριαρίθμητες ψυχές που θυσίασαν και
θυσιάζουν το τώρα του νυν αιώνος για την αληθινή Ζωή! Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο όλοι θα
θρηνούσαμε για το μηδέν μας…την μη ύπαρξή μας! Αγέννετοι και Αγέννητοι θα
ήμασταν! Και αύριο θα πεθαίναμε… …Ο Ζωοδότης,
Η Ζωή, Η Αυτοζωή , δεν μπορούσε
να εγκλωβιστεί στον τάφο! Και εμείς αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, πόσο
εγκληματούμε απέναντι στην Αθάνατη ψυχή μας όταν την φυλακίζουμε, όταν την
ενταφιάζουμε…Στην καταδίκη του θανάτου, σε ένα σκοτάδι χωρίς τέλος...
Νεκρωμένη από την αμαρτία
ψυχή μου! Εσένα που δημιούργησε ο Θεός Λόγος με τα χέρια Του! Ανάστα! Μην
καθεύδεις! Και το δικό σου τωρινό μνήμα, άδειο να μείνει παντοτινά όπως Εκείνου! Ουκ έστιν ώδε! Νεκρή ην και
ανέζησε! Έτσι ας πληροφορηθεί ο μισόψυχος! Βεβαίωσέ το και εσύ ψυχή μου!
Καταργήθηκε ο θάνατος! Και έγινε το Πάσχα το Σωτήριο, το πέρασμα απ’ του
θανάτου το σκότος και την φθορά, στην αφθαρσία της ατελεύτητης Ζωής!...» Δεν
φυλακίζεται Η Ζωή! (Αποσπάσματα από κείμενο του γράφοντος με τίτλο: «Ποτέ
κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Χριστός
Ανέστη ψυχή μου!»
.webp)
Πάσχα
το μέγα και Ιερότατο! Πανήγυρις Πανηγύρεων! Λύτρον λύπης! Χαράς Ευαγγέλια!
Πάσχα Τερπνόν! Αγαλλίαση και Ευφροσύνη! Έχουν κυλήσει για πολλούς αμέτρητα
πλέον τέτοια πανηγύρια! Και σαν τα ανακαλούν στη θύμησή τους, ένα χαμόγελο στα
χείλη ζωγραφίζεται! Και πόσες εικόνες δεν περνούν από μπροστά τους! Πάντερπνες
ημέρες Κυρίου! Διακαινήσιμες Εβδομάδες, Κυριώνυμες! Κάθε μέρα Πάσχα! Χαρμόσυνες
συνάξεις! Πρόσωπα ιλαρά και αγαπημένα! Χριστός Ανέστη! όλοι να αναφωνούν! Ελεύθερα
και πανευφρόσυνα! Πάσχα των Ορθοδόξων! Πάσχα των Ελλήνων! Λίγα περισσότερα
πλέον από 40, αυτά τα γηθόσυνα γιορτάσια που η ψυχή μας νοσταλγεί με τη βοήθεια
της μάνας μνήμης! Ιδίως εκείνα των παιδικών μας χρόνων! Ανέμελα, ξέγνοιαστα,
αθώα! Εκεί στην πατρογονική μας γη της Μάνης! Αρχές δεκαετίας του 1980! Κανείς
δεν θα μπορούσε να μας πείσει τότε πως ήταν δυνατόν να υπάρχουν τέτοια μέρα
Χριστιανοί Ορθόδοξοι δίπλα μας, στη…γειτονιά μας, που περνούσαν αυτήν την πιο
χαρούμενη λιόλουστη και μοσχοβολημένη μέρα της Λαμπρής και της Άνοιξης, πίσω από τα σίδερα της φυλακής, μόνο και μόνο
γιατί πίστευαν με όλην την θέρμη της ψυχής τους ότι ο Χριστός μας Αναστήθηκε!
Και σίγουρα δεν ήμασταν μόνο εμείς τα παιδιά ανυποψίαστα, αλλά και η
πλειονότητα των λαμπριάτικων ευωχουμένων…Όταν εμείς ανέμελοι συνεορτάζαμε,
έχοντάς τα όλα τόσο οικεία, ευπρόσιτα και σε πλησμονή, μα και σε απόλυτη
ελευθερία(ποιος να μας το λεγε τότε, ότι αυτό θα ετίθετο όχι απλά υπό αίρεση
αλλά και θα περιστελλόταν-απαγορευόταν κάποτε δια νόμου), δίπλα μας ακριβώς υπήρχαν
φυλακισμένοι ιερείς, που τελούσαν Θείες λειτουργίες στα κρυφά και υπό των φόβο
των βασανιστών τους, με ένα κομμάτι ξερό ψωμί για μεταβολή στον Άρτο της αιωνιζούσης
Ζωής και με τα σώματά τους για Άγιες Τράπεζες! Κι όμως το μόνο που δεν τους έλειπε
ήταν η Αναστάσιμη Χαρά! Πάσχα του 1981! Όχι τόσο παλαιά! Στην υγρή και σκοτεινή
φυλακή του Βουκουρεστίου! Εκεί θα μας οδηγήσει η μνήμη! Αφού διερράγησαν τα
αιώνια δεσμά του Άδη, πως θα μπορούσαν αυτά τα δεσμά των μισόθεων και Θεομάχων
να φυλακίσουν την αιώνια Άνοιξη, την ίδια Την Ζωή; Την μνήμη μας θα μεταλάβει με Χριστό μια μεγάλη Εκκλησιαστική
προσωπικότητα του 20ου αιώνα! Ο π.Γεώργιος Κάλτσιου! Παγκόσμια η ακτινοβολία
του! Ομολογητής της Ορθόδοξης πίστης! Διωγμένος και βασανισμένος απάνθρωπα όσο
λίγοι! Αμνησίκακος και υπομονετικός όσο οι Άγιοι! Άφθαρτο το σώμα του μετά την
εκταφή του! Είναι ο τάφος του Χριστού μας, πηγή αφθαρσίας, για όσους δρόσιζαν
πάντοτε τις ψυχές τους με το καινόν πόμα…
Νώντας Σκοπετέας
Πάσχα 2023
Με αποσπάσματα από
ομότιτλη εκπομπή, όπου επί το πλείστον διαβάζονται κεφάλαια από το εξαιρετικό
βιβλίο του κ.Χαραλάμπους Άνδραλη με τίτλο: «ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΟ, ΔΕΝ
ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»(ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΕΑΡ)
