Εις τήν κοιλάδα τού κλαυθμώνος, εις τόν τόπον όν διέθου,
όταν καθίσης Ελεήμον ποιήσαι δικαίαν κρίσιν,
μή δημοσιεύσης μου τά κεκρυμμένα, μηδέ κατακρίνης με ενώπιον τών Αγγέλων,
αλλά φείσαί μου ο Θεός, καί ελέησόν με.
( Κάθισμα Κατανυκτικό πλ΄β πρωί Δευτέρας)
Κάθε
λέξη κάθε φράση του Ιερού Ευαγγελίου είναι ικανή από μόνη της να γεμίσει όλα τα
βιβλία του κόσμου. Είναι ο Λόγος του Θεού μια απέραντη θάλασσα με μηνύματα και
συνειρμούς ιερούς. Η κάθε λέξη αντανακλά σε μια άλλη, η κάθε φράση οδηγεί σε μια
άλλη. Και έτσι λέξη με την λέξη, βήμα το βήμα χαράσσεται μια
οδός ανηφορική που έχει κατάληξή της μια ολοφώτεινη πύλη, μιας ανυπέρβλητης πόλης, της Άνω Ιερουσαλήμ, της Ουράνιας Πατρίδας.
Μόνο που αυτήν την οδό την στενή δεν την βαδίζουν πολλοί παρά ελάχιστοι. Και
είναι ολοφώτεινη και η οδός σε όλη την διαδρομή της. Δεν σκοτεινιάζει ποτέ αφού
την καταυγάζει το άπλετο Φως του Κυρίου! Πάντα ο Ήλιος εις το μέσον! Μεσούσης
της ανύχτωτης ημέρας, και εμείς
σφαλίζουμε τα μάτια μας ερμητικά, πεισματικά, να μην το αντικρίσουμε αυτό το
Φως! Και έτσι ηθελημένα μένουμε στο σκοτάδι, λοξοδρομούμε και βαδίζουμε την
ευρύχωρη οδό της πρόσκαιρης και επίπλαστης τέρψης, που τερματίζει στην πύλη του
κλαυθμού και της κολάσεως.
Δεν είναι ο Θεός τιμωρός. Είναι Πατέρας που
μακροθυμεί και μας περιμένει, όχι στην στροφή για να μας συλλάβει, αλλά στην είσοδο της
Φωτεινής Πόλης της Νέας Ιερουσαλήμ για να μας αγκαλιάσει. Είναι Η Αγάπη μα και
Δικαιοσύνη! Δικαιοσύνη που αποδίδεται
από τον Δίκαιο Κριτή σε ένα δικαστήριο…μονοπρόσωπο, μονομελές και στην έδρα μα και στα έδρανα των συνηγόρων… Εκεί
καθισμένος ο καθένας μας αυτοκατακρινόμενος δίχως κανένα στοιχείο
υπερασπιστικό. Εκεί θα θυμηθεί όλες τις χαμένες ευκαιρίες, όλες τις φορές που
ξανασταύρωσε τον Ευεργέτη του αμετανόητα και εμμονικά! Όλες τις φορές που
νουθετήθηκε, αλλά αγνόησε χλευαστικά,όλες τις φορές που άκουσε ρήματα Ζωής αιωνίου
αλλά τα αθέτησε επηρμένα… Και όταν αυτά τα ρήματα τα είπε το άχραντο στόμα του
Κυρίου στεντορεία τη φωνή, κράζοντας, για να μην μείνει κανείς χωρίς την
σωστική γνώση τότε…ω τότε… Δεν θα μπορεί να αρθρώσει λέξη να βρει μια περίσταση
ελαφρυντική…Μπροστά του το Ευαγγέλιο του Φωτός και οι λέξεις που φώναξε σε
όλους μας ο Κύριος:
Ναι αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου , εσύ έφτιαξες τούτον τον δρόμο του οδυρμού, εσύ ζεις από τούτη την ζωή τον αιώνιο θάνατο και την κόλασή σου. Ναι είναι ο Κύριος η Άκρα Ευσπλαχνία, η Άκρα Συγχώρεση, η Άκρα Μακροθυμία, των Εφετών η Ακρότης, Ο πιο δίκαιος από τους δικαίους, Εκείνος που αναζητά ως την τελευταία σου αναπνοή δικαιολογητική αφορμή για την αθώωσή σου! Για αυτό, ΕΣΥ θα είσαι εκείνος που την φοβερή εκείνη ώρα, θα δώσεις στην έδρα του Δίκαιου Κριτή, την ετυμηγορία του αυτοκατακρίτου… Πόσα κρυπτά εσύ και μόνο θα δημοσιεύσεις, πόσα βιβλία εσύ και μόνο θα ανοίξεις, πόσες διάνοιες πράξεις και ενθυμήσεις θα αποκαλύψεις, πόσες σπαταλημένες ευκαιρίες θα θρηνήσεις…
Αλλά τώρα πριν φτάσεις σε αυτά τα άδεια έδρανα της απαράκλητης μοναξιάς, άκου την ψυχή σου που και εκείνη κράζει σαν τον Κύριο του Ελέους.
