Άδειος ο Τάφος, γεμάτη με Χαρά η ζωή μας...

"…Μήτρα πανίερη όλων των αρετών , όλων των αναγεννητικών δακρύων, της αιώνιας ελπίδας και της άληκτης χαράς! Ένα καινούργιο, μα άδειο μνημείο Ζωοδόχο και πανόλβιο, συντρίβει κάθε κανόνα λογικής και το φυσικώς νομοτελές! Ένας τάφος που φιλοξένησε και ξενοδόχησε Το Αθάνατο! Ένας θάνατος , αείρροη πηγή αθανασίας! Γιατρικό ο θάνατος! Ελευθερωτής! Λυτρωτής! Τάφος Ζωαρχικός! Πηγή Ζωής ένα κενό μνημούρι! Βαβαί της οξυμωρείας! Όλβιος τάφος! Δέχθηκε ως υπνούντα Τον Δημιουργό των απάντων και αναδείχθηκε ο ατίμητος και αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας! Μακάριος και πλούσιος ένας τάφος! Πόσο παράδοξο τούτο ηχεί! Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον· ἀλλ' ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ…! Δεν είναι άγονος ο βράχος! Σταλάζει νάματα Αθανασίας! Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Ένας τάφος να γίνεται αφετηρία και απαρχή! Ξεκίνημα Ζωής! Η Ζωή εν τάφω! Δεν είναι θρηνητικό τραγούδι αυτό! Είναι παιάνας αναστάσιμος και μητρική κοιλία! Και πόσοι ακόμα γεννήθηκαν …τέτοιοι παράξενοι παιάνες απ το κενό τρισόλβιο μνήμα! Δια του Σταυρού η χαρά! Θανάτω θάνατον ώλεσεν! Νεκρός Ζωαρχικότατος! Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν! Σε δοξάζομεν, Τον της φθοράς καθαιρέτην! Δια θανάτου το θνητόν , δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλεις! Άφραστον θαύμα! Ω των θαυμάτων των καινών ! Χριστός Ανέστη !Όλη η ζωή μας αυτό το μνήμα! Ό,τι αληθινό και ζωηφόρο υπήρξε μετά το κενό μνημείο, οφείλει σ αυτό την ύπαρξή του! Όλα τα θαύματα και τα θαυμάσια, που δάκρυα δοξολογίας γεννούν, πηγάζουν από αυτό ! Όλες οι Αναστάσεις και οι συγγνώμες μας! Ό,τι μπορεί να οδηγήσει στην μετάνοια, στο Φως και στο να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο! Χωρίς αυτό το κενό, δεν θα υπήρχε το καινό παρά μόνο το μάταιο, που θα οδηγούσε σε ένα απάνθρωπο και φρικώδες τέρμα ! Θα ταν κενό το κήρυγμα , ο λόγος και η πίστη μας, αν η ελπίδα μας δεν έρρεε αστείρευτα από αυτόν τον κενό βράχο! Κλειστός ο Παράδεισος! Δεν θα υπήρχε ούτε η διαπορθμεύουσα Αειπάρθενος Κόρη, ούτε το Άγιο συναξάρι με τους αγώνες και τα παλαίσματα τα ακατανόητα για την πεπερασμένη θνητή λογική μας! Ούτε πνεύμα θυσίας, να διακονεί τον πλησίον και να λατρεύει υπεράνω όλων τον Θεό! Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο, δεν θα ήταν Φιλάνθρωπος και πολυέλεος ο Κύριος! Θα στεκόμασταν μπροστά σε έναν Δημιουργό βασανιστή και τυραννικό! Θα ήμασταν αξιοθρήνητοι και ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων κατά τον Θείο Παύλο. Κενός ο τάφος , γεμάτες από Χριστό και Την Αγάπη, μυριαρίθμητες ψυχές που θυσίασαν και θυσιάζουν το τώρα του νυν αιώνος για την αληθινή Ζωή! Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο όλοι θα θρηνούσαμε για το μηδέν μας …την μη ύπαρξή μας! Αγέννετοι και Αγέννητοι θα ήμασταν! Και αύριο θα πεθαίναμε … Όσοι αξιώθηκαν να ακουμπήσουν χείλη και καρδιές πάνω στον πανόλβιο Τάφο, όσοι οσφράνθηκαν την άρρητη ευωδία του Ζωηφόρου μνήματος , δεν σταματούν με όλην την θέρμη της ψυχής τους, να βροντοφωνάζουν το Χριστός Ανέστη! Δύσπιστοι μέχρι πρότινος! Διαπρύσιοι κήρυκες της Αναστάσεως πλέον, ως την τελευταία τους επί γης πνοή! Ψηλάφησαν την ακήρατη πλευρά Του Δεσπότη! Εισήλθαν εντός του μνημείου και ως άλλοι Πέτρος και Ιωάννης, αντίκρισαν τα αδιάσειστα …Φυλαχτάρι εγκολπώθηκαν από τότε τα εντάφια σπάργανα, να μυροβλύζει το στήθος τους και η αναπνοή τους, Χριστό Αναστημένο εκ του Τάφου! Ο Ζωοδότης, Η Ζωή, Η Αυτοζωή , δεν μπορούσε να εγκλωβιστεί στον τάφο! Και εμείς αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου , πόσο εγκληματούμε απέναντι στην Αθάνατη ψυχή μας όταν την φυλακίζουμε, όταν την ενταφιάζουμε …Στην καταδίκη του θανάτου, σε ένα σκοτάδι χωρίς τέλος. Νεκρωμένη από την αμαρτία ψυχή μου! Εσένα που δημιούργησε ο Θεός Λόγος με τα χέρια Του! Ανάστα! Μην καθεύδεις ! Και το δικό σου τωρινό μνήμα, άδειο να μείνει παντοτινά όπως Εκείνου! Ουκ έστιν ώδε ! Νεκρή ην και ανέζησε ! Έτσι ας πληροφορηθεί ο μισόψυχος! Βεβαίωσέ το και εσύ ψυχή μου! Καταργήθηκε ο θάνατος! Και έγινε το Πάσχα το Σωτήριο, το πέρασμα απ του θανάτου το σκότος και την φθορά, στην αφθαρσία της ατελεύτητης Ζωής! Χριστός Ανέστη ψυχή μου ! 

Νώντας Σκοπετέας 

Πάσχα 2021

Μας δώρισε την Αλήθεια! Εν πολλοίς τεκμηρίοις...

 

Το μέγα και ατελεύτητο Πάσχα! Το Αιώνιο, το Ιερώτατο! Πλημμυρίζει η καρδιά από ευφροσύνη! Αναρωτιούνται κάποιοι έστω αυτοί οι λίγοι, πως είναι δυνατόν να αντέξουν οι καρδιές τους τέτοια απύθμενη χαρά! Όλα μιλούν για την Ανάσταση! Τα έμψυχα και τα άψυχα , τα έλλογα και τα άλογα!Η ευσπλαχνία του Θεού κορυφώθηκε με την συντριβή του θανάτου! Νικήθηκε ο μέχρι χθες ανίκητος! Τρόμαξε ο πρώην ατρόμητος τύραννος του ανθρωπίνου γένους! Θανατώθηκε ο τέως αθάνατος! Θριάμβευσε η Ζωή! Επαληθεύθηκε η Ελπίδα που δόθηκε σε εκείνες τις πρώτες θλιβερές στιγμές της έξωσης εκ του Παραδείσου! Η νέα Εύα πανηγυρίζει! Η πρώτη λυτρώθηκε! Τα δάκρυά της πλέον δεν είναι θρηνητικά,  μα δοξολογικά! Έλαμψε η Χαρά! Εξαφανίστηκε η κατάρα! Σκίστηκε το καταδικαστικό χειρόγραφο! Υψώθηκε στον Ουρανό της Ορθοδοξίας,  το λάβαρο που σκέπασε τα σύμπαντα !Δυο λέξεις κεντημένες από τους Αγίους Αγγέλους πάνω του! Χριστός Ανέστη!

Αυτές οι δυο λέξεις! Αυτός ο παιάνας ο λυτρωτικός! Της λευτεριάς ο ύμνος! Απέκτησαν από εκείνο το άληστο ορθρινό της πρώτης εμφάνισης του Αναστάντος Ναζαρηνού στις Μυροφόρες, φανατικούς και ορκισμένους εχθρούς! Εφρύαξαν οι παράνομοι αντίχριστοι…Αταπείνωτοι ταπεινωμένοι, συνέχισαν με θράσος να βάλουν κατά του Αθώου, δίχως ίχνος συνειδήσεως, χωρίς αίσθηση του φρικώδους τους εγκλήματος. Ο ορισμός της αμετανοησίας! Συνέχισαν λοιπόν τον δόλιο τρόπο τους! Με το ψέμα να συμπορεύονται! Δωροδόκησαν τους ψευδομάρτυρες όλων των αιώνων, απελπισμένοι από την συντριβή τους, δεν δίστασαν πάντοτε να καταφεύγουν σε συκοφαντίες. Οι άπιστοι φρίττουν και οι πιστοί διακηρύττουν το Χριστός Ανέστη λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος! Έψαξαν του σκότους οι υπηρέτες να βρουν συμμάχους σε όλους τους αιώνες που κύλησαν από τότε! Να σιγάσουν οι ύμνοι της Ανάστασης, να τρεμοσβήσει το Άγιο Φως,  να βουβαθούν οι διακηρυχτές της αιώνιας Νίκης της Ζωής! Δεν τα κατάφεραν κι ας στρατολόγησαν μυριάδες απαίσιων μισθοφόρων! Δυνάμωσε ο Αναστάσιμος Παιάνας! Απλώθηκε παντού το Χριστός Ανέστη!

 Υπάρχει όμως ένας σύμμαχός τους που όλο και αμφιταλαντεύεται! Μια το Χριστός Ανέστη ψέλνει και μια διστάζει να το διαλαλήσει! Είναι αυτή η λογική του ανθρώπου! Που όλο υπαγορεύει δισταγμούς και δυσπιστίες! Που όλο ζητά αποδείξεις και πειστήρια! Ακήρατες πλευρές και τύπους των ήλων ! Και,  ω της ευσπλαχνίας και της συγκαταβάσεώς σου Κύριε! Εσύ μόνο γνωρίζεις το πλάσμα σου! Δεν το αφήνεις ανυπεράσπιστο στην λαίλαπα της λογικής που γυρεύει να αφανίσει το Φως! Το πλησιάζεις και το καλείς να σε ψηλαφίσει! Δίνεις συνεχώς από τότε αδιάσειστες αποδείξεις, έμψυχες ακήρατες πλευρές Σου, άφθαρτα σκηνώματα των Αγίων Σου, θαύματα και θαυμάσια που φράζουν στόματα πολυφθόγγων αθέων και αγνωστικιστών ρητόρων! Την Μητέρα Σου που δεν σταματά να εμφανίζεται σκεπάζοντας με προστασία φοβερά την κληρονομίαν Σου! Το μυρόβλησμα  και την λάμψη!Τις αγγελικές υμνωδίες και τα οσιακά χαρίσματα των αληθινά ταπεινών Σου! Οἷς (εννοεί τους Αποστόλους) καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, […]ὀπτανόμενος αὐτοῖς …διαβάζουμε στο ξεκίνημα των πράξεων των Αποστόλων! Παρουσιαζόταν συνεχώς για 40 ημέρες στους μαθητές Του μα και σε πλήθος εκατοντάδων ανθρώπων. Οπτανόμενος και συναλιζόμενος! Συναναστρεφόμενος, συντρώγων! Εν πολλοίς τεκμηρίοις! Είπαν τα άχραντα χείλη Του, ότι μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες! Δεν το είπε με πικρία και παράπονο ο Χριστός μας για τον δυσπιστούντα Θωμά! Το είπε με συγκατάβαση για όλους εμάς,  που αιώνες τώρα διαβάζουμε και ακούμε για όλα εκείνα που συντελέστηκαν μετά το πρώτο θριαμβευτικό άνοιγμα του Παραδείσου! Αυτά που είπαν οι πρώτοι ψηλαφίσαντες μαθητές και με την αλυσίδα  της πίστης,  έφτασαν στο σήμερα να κηρύττουν, μα το πλέον σημαντικό να αποδεικνύουν την αλήθεια της Αναστάσεως! Να αφοπλίζουν τον ανίερο σύμμαχο του ψεύδους και του σκότους! Ακόμα και αυτήν την λογική! Αντίμαχός της , πέραν της ακατάβλητης και υπέρτερης όλων πίστης, η γνώση! Είναι σπουδαίο το να γνωρίζουμε! Το επέτρεψε ο ίδιος ο Κύριός μας! Μας την χάρισε την γνώση! Μας δώρισε την αλήθεια! Εν πολλοίς τεκμηρίοις!  Χριστός Ανέστη!

ΥΓ: Πόσο πωρωμένη μπορεί να ναι η ψυχή,  μα και πόσο σκοτεινιασμένος ο νους όλων εκείνων που συστηματικά και πάντοτε μόλις λίγες μέρες πριν και μετά το πανηγύρι της Αναστάσεως,  προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι μια καλοστημένη απάτη  το  μεγάλο θαύμα του Αγίου Φωτός! Επιχάρματα του διαβόλου, θέλετε να μας πείτε ότι όλα τούτα τα πλήθη των απειραρίθμων ανθρώπων,  που τόσους αιώνες τώρα έχουν αγγίξει και βιώσει αυτό το ανυπέρβλητο θαύμα, είναι συντονισμένοι και εκτελούν τους δοθέντες ρόλους τους σε μια οργανωμένη και  διαιωνιζόμενη εξαπάτηση; Έχετε αναρωτηθεί ποιος την συντηρεί; Οι ορκισμένοι και φανατικοί εχθροί του Ιησού μήπως; Αυτοί αν είχαν βρεί  το παραμικρό ψεγάδι, θα είχαν πρώτοι σπεύσει να καταγγείλουν το μεγάλο ψέμα! Θα σας είχαν προλάβει!  Μήτε εκείνοι δεν μπορούν! Γιατί είναι αυτόπτες μάρτυρες του αναντιλέκτου θαύματος! Έκλεισαν αμέτρητα στόματα πρώην ασεβών,  που μόλις το αντίκρισαν δεν ξανατόλμησαν να το αμφισβητήσουν! Βέβαια εσείς και ο εργοδότης σας ο πανούργος, αλλού στοχεύετε, αλλού απευθύνεστε! Στους αδαείς, ευκολόπιστους και αμφιταλαντευόμενους εκ του μακρόθεν παρατηρητές! Εκείνους που αναζητούν άλλοθι συνεχώς για την ελέγχουσα συνείδησή τους! Και εκεί είναι αλήθεια πως η απεύθυνσή σας σπέρνει το ψέμα και το σκοτάδι! Μα έχουμε την ελπίδα μας στον Κύριο! Κανέναν δεν θα εγκαταλείψει!  Όποιον πραγματικά θέλει να σωθεί, θα τον οικονομήσει με σωσμού λιμάνι!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή  του 2019 και από το βιβλίο:

"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανο" Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Εν τοις κατωτάτοις της γης…

"...Και την ώρα που ο Αδάμ έλεγε αυτά προς τους συγκαταδίκους του, εισέρχεται ο Κύριος, κρατώντας το νικηφόρο όπλο του Σταυρού. Μόλις τον αντίκρυσε ο Αδάμ, χτύπησε το στήθος από την χαρούμενη έκπληξι και φώναξε προς όλους τους επί αιώνες κεκοιμημένους: «Ο Κύριος μου ας είναι μαζί με όλους»! Και ο Χριστός απάντησε στον Αδάμ: «Και μετά του πνεύματός σου».

Ύστερα τον πιάνει από το χέρι, τον σηκώνει επάνω και του λέει: Σήκω συ που κοιμάσαι και ανάστα από τους νεκρούς, γιατί σε καταρτίζει ο Χριστός! Εγώ ο Θεός, που για χάρι σου έγινα υιός σου, έχοντας δικούς μου πλέον και σένα και τους απογόνους σου, με την θεϊκή εξουσία μου δίνω ελευθερία και λέω στους φυλακισμένους: εξέλθετε.

Σένα Αδάμ, σε προστάζω: σήκω από τον αιώνιο ύπνο σου. Δεν σε έπλασα, για να μένης φυλακισμένος στον Άδη. Ανάστα εκ των νεκρών. Γιατί εγώ είμαι η ζωή των θνητών. Σήκω επάνω, πλάσμα δικό μου, σήκω επάνω συ που είσαι η μορφή μου, που σε δημιούργησα κατ’ εικόνα μου. Σήκω να φύγουμε από εδώ. Γιατί συ είσαι μέσα σε μένα και εγώ μέσα σε σένα! Για σένα ο Κύριος έλαβε τη δική σου μορφή του δούλου. Για δική σου χάρι, εγώ που βρίσκομαι ψηλότερα από τους ουρανούς, κατέβηκα στη γη και πιο κάτω από τη γη...."( Αγ.Επιφανίου Κύπρου, Λόγος εις την Θεόσωμον Ταφήν του Κυρίου)

Είναι ανάγκη της ψυχής τούτος ο λόγος! Στο Πρωτάτο, κάθε Μεγάλο Σάββατο εδώ και αμέτρητους καιρούς διαβάζεται, να χαρεί αληθινά η ψυχή! Να νιώσει το μέγεθος της ευεργεσίας! Να καταλάβει πιότερο εκείνο το θαυμαστό επεδήμησε προς τους αποδήμους. Να συλλάβει εκείνο το προς τους Αιχμαλώτους ο Ελευθερωτής! Όχι μόνο στο Άγιο Όρος! Όπου καρδιά Χριστιανική Ορθόδοξη  χτυπά διαβάζεται και ακούγεται απ’ τις ψυχές των Ορθοδόξων αδελφών του Κυρίου! Σε μοσχολιβανισμένους από α αρώματα του Επιταφίου περικαλλείς Ναούς, σε μικρά ξωκκλήσια βαλμένα στο ανοιξιάτικο και αναγεννητικό κάδρο του Μεγάλου Ποιητή και Ζωγράφου! Παντού αντηχούν οι κραυγές του Ενθουσιασμού και της Λύτρωσης των πρώην αιχμαλώτων. Του πεσόντος Αδάμ. Της θρηνωδούσας μέχρι πριν Εύας. Ανάκλησις και Λύτρωσις! Ελευθερία των ψυχών και ο Άδης στενάζει! Πού η δύναμή σου θάνατε; Λίγο πριν ο ευσχήμων Ιωσήφ, τοποθετεί το Σώμα του Θεανθρώπου στο καινό μνημείο! Εκεί γονατίζει σήμερα όλη η πλάση, να αφουγκραστεί τα πιο συγκλονιστικά και ποιητικά λόγια  που έγραψε ποτέ άνθρωπος για τον Δημιουργό του, για Εκείνον που κυριεύει σε ζωή και θάνατο!  Πάνε περίπου 15 χρόνια από τότε που πάλι μια τέτοια μέρα ξαναδιαβάσαμε πίσω από το μικρόφωνο τούτο τον λόγο. Λυτρωτική και Ζωογόνος αυτή η επανάληψη! Ευχηθείτε να ηχήσουν πιο ζωντανά μέσα μας, τα λόγια που ακούστηκαν εν τοις κατωτάτοις της γης…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Μ.Σάββατο 2025

Χριστός πάντα και παντού (Κυριακή των Βαϊων)

"...Ἦρθε ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ὅλα ἦταν φωτεινά. Ἡ ἄνοιξη στό ἀποκορύφωμά της. Κι ὁ Μάριος ἕτοιμος. Ἕτοιμος γιά νά καταθέσει τόν ἐπιτάφιο ἐκεῖ πού ἔπρεπε. Τρία χρόνια καί ἡ ζωή του εἶχε γίνει τάφος. Γιά τό Χριστό δούλευε..." (ἀπόσπασμα μέσα ἀπό το βιβλίο του π.Κων/νου Στρατηγόπουλου «Τό σταυροδρόμι τῆς καρδιᾶς μου», ἐκδ. «Φιλοκαλία»)

Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος…Κυριακή των Βαϊων Εσπέρας! Στον όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας! Ω αυτό το ψάλμα! Πως κινεί την ψυχή! Πως μαλακώνει τις καρδιές!Αριστούργημα τούτος ο ύμνος! Ενθουσιασμός και να..δεν πέρασαν λίγα λεπτά και τον ενθουσιασμό διαδέχεται η γλυκιά μελαγχολία των ψαλτάδων και του λαού…

-Του χρόνου πάλι! Αν μας αξιώσει να το ξαναψάλουμε…να το ξανακούσουμε, να το ξαναχαρούμε…

Γιατί μόνο λίγα λεπτά να κρατά; Αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου,αυτήν την πορεία προς του Εκούσιον Πάθος, την θυσιαστική αγάπη, το Σταυρικό φρόνημα, την στενή οδό, την χαρμολυπημένη βιοτή, γιατί την εγκλωβίζεις στα στενά χρονικά όρια ενός βυζαντινού ψαλμού, ενός εθίμου, μιας παράδοσης, μιας γλυκειάς συνήθειας, με αρχή και τέλος;

Γιατί δεν βιώνεις τον Εκούσιο προορισμό της Ουράνιας Βασιλείας, της Άνω Ιερουσαλήμ; Συνεχώς και αδιαλείπτως…

ΣΤΡΩΝΕ  Βάγια και τα ιμάτιά σου, πάντοτε, κάθε στιγμή!

 ΓΙΝΕ δοχείο Χάριτος και Αγάπης!

 Όλο να υποδέχεσαι τον Ερχόμενο Λυτρωτή και όχι έναν διερχόμενο διασώστη Χριστό…Ετοίμαζε τούτη την υποδοχή συνεχώς! Όλο να κεντάς τον Χριστό μέσα σου, σαν τον... Μυροφόρο Μάριο, τον ήρωα απ' τις σελίδες της καρδιάς  του μακαριστού π.Κωνσταντίνου...

 Ολημερίς, ολονυχτίς, εν τω μέσω της ημέρας, εν των μέσω της νυκτός!

Πάντα Χριστoύγεννα και Θεία Επιφάνεια και Πάθος Εκούσιο και Ανάσταση και Ανάληψη…

Πάντα Χριστός! Πάντα και  παντού!

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή Βαιών 2025

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Της μετανοίας βάλσαμο...(Ε΄ Νηστειών)

 

“Πόθεν άρξομαι θρηνείν τάς του αθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν απαρχήν επιθήσω Χριστέ, τη νυν θρηνωδία;”.

 “Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις; το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι· ανάνηψον ουν ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών”.( Μεγ Κανών. Αγ.Ανδρέα Κρήτης)

Άραγε ακούει η ψυχή μας; Άραγε είναι ζώσα, υπαρκτή, αιώνια; Είναι ρητορικά τα ερωτήματα…Αν δεν τα πιστεύαμε όλα τούτα δεν θα' χαμε και λόγο ύπαρξης…Γιατί άραγε να ήρθαμε σε αυτήν τη ζωή, γιατί να ζούμε με όλες αυτές τις τόσο θλιμμένες στιγμές της, τα βάσσανά της,  τους πόνους  και τις δοκιμασίες, τις αρνήσεις, τις στερήσεις, τους γκρεμούς και τις φουρτούνες, αν ψυχή δεν υπάρχει…Για να ζήσουμε κάποια ελάχιστα χρόνια, να φάμε, να πιούμε, να χορέψουμε, και να πεθάνουμε…Για να το σκεφτούμε λίγο, για να το φιλοσοφήσουμε…Αν ψυχή δεν υπάρχει…γιατί ερχόμαστε εδώ…για να διαιωνίσουμε το Dna όπως κάποτε ένας αυτοπροσδιοριζόμενος ως  άθεος μου απάντησε; Θα ήταν θλιβερό, απαίσιο, φρικώδες, εγκληματικό σχεδόν ο άνθρωπος να ερχόταν μόνο για αυτά τα επίγεια και πρόσκαιρα τα μάταια με ημερομηνία λήξης και θανάτου…Ερχόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε…Ερχόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε….Το ξαναγράφουμε και δεν θα πάψουμε να το πρεσβεύουμε! Ερχόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε!  

Η ψυχή υπάρχει γιατί υπάρχει Θεός..Η ψυχή υπάρχει γιατί υπάρχει αιώνιο…Η ψυχή υπάρχει γιατί υπάρχει η αλήθεια και το Φως!

Ακούει η ψυχή, μιλάει η ψυχή, κλαίει και θρηνεί, γελά και χαίρεται,  ελέγχει η ψυχή, αποφασίζει η ψυχή, διψάει η ψυχή, κατανύσσεται μέσα σε χαρμολύπη, λαχταράει την αλήθεια της ζωής…Μεταβαίνει κάποτε εκ του θανάτου εις την ζωήν…Ο άνθρωπος σώμα και ψυχή…Χωρίς ένα από τα δύο δεν είναι άνθρωπος…Μόλις φύγει από εδώ η ψυχή καρτερά την ένωσή της εν εκείνη τη ημέρα της φοβεράς κρίσεως…

Και εμείς την ψυχή μας δυστυχώς πολλές φορές την έχουμε  βουβή, άλαλη , κουφή την κρατάμε σε  λήθαργο σε νάρκη σε ύπνο βαθύ…Την αναισθητοποιούμε , την ακινητοποιούμε, την πορώνουμε, την νεκρώνουμε την αγνοούμε… Ξερική και άνυδρη, ατημέλητη και καθεύδουσα, παραπλανημένη και απροσανατόλιστη, αμετανόητη και επηρμένη…προσμένει φωνή να την ξυπνήσει, δρόσο Θεού να την ποτίσει, πανηγύρι αγγέλων για να γιορτάσει…

Ξεκίνησε η Σαρακοστή και τις πρώτες μέρες  της καθαρής Εβδομάδας ένας Άγιος ποιητής ξεκίνησε να της μιλά, να την καλεί σε εγρήγορση…Ένα ποιητικό εγερτήριο κατάγιομο από συντριβή και αλήθεια, μνήμη και Ανάσταση…Και έρχεται η Κυριακή της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας και η ψυχή ταξιδεύει στο τρισευλογημένο παρελθόν…στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Σωφρόνιος γράφει ίσως το συγκλονιστικότερο βίο του συναξαριού μας…Στα Ιεροσόλυμα  ή στην Πόλη ο Άγιος Ανδρέας γράφει το δικό του γράμμα με δυο αποδέκτες..Τον Σωτήρα Ιησού και την ψυχή κάθε ανθρώπου…Τον μεγάλο κανόνα της Πέμπτης πριν την Κυριακή της Οσίας Μαρίας …Ας μιλήσουμε στις ψυχές μας μέσα από αυτό το αριστούργημα που καταφέρνει να ενώσει σχεδόν όλη την Βιβλική αλήθεια και να την κάνει να φαίνεται σαν την ιστορία της δικής μας ζωής..Ας τις ακούσουμε…Μας προτρέπουν να γεμίσουμε τους Ναούς το βράδυ της Τετάρτης, της παραμονής οπότε και οι ψαλτάδες θα ξεκινήσουν να επικαλούνται το έλεος του Κυρίου..Ελέησόν με ο Θεός ελέησόν με…

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του 2016 αφιερωμένης

στον Μεγάλο Κανόνα του Αγίου Ανδρέα Κρήτης

Ἐμπρός, ταλαίπωρη ψυχή,

μὲ τὸ σῶμα σου στὸν Δημιουργὸ τῶν πάντων

ἐξομολογήσου.

Καὶ δῶσε πιὰ ὑπόσχεση ἀποχῆς

ἀπὸ τ᾿ ἄλογα πάθη ποὺ ἐνεργοῦσες.

Καὶ δεῖξε μετάνοια

       προσφέροντας στὸν Θεὸ δάκρυα. (Μεγ.Κανών)

Η Ψυχή να αγρυπνά, η ψυχή να μετανίζει, η ψυχή να δακρύζει!

Φάρμακο στης αμαρτίας τα άλγη, στα τραύματα τα άκλειστα!

Τραυματισμένη ψυχή η αμαρτημένη και μη μετανοημένη...

Νοσοκομείο η Εκκλησία. Εκεί οι νοσηλευτές της αφέσεως!

Εκεί ο Μέγας Ιατρός! Πόσες αναβολές για αυτό το Ουράνιο παραπεμπτικό!

Εμπρός ταλαίπωρη ψυχή! 

Σάλπισμα και εγερτήριο δίνει ο Μεγάλος Κανόνας.

Παράδειγμα και πρότυπο η πρώην Πόρνη μεγάλη μας Αγία!

Η μετάνοια θεραπεύει, γαληνεύει, αποκαθιστά, αναγεννά...

Τα δάκρυά της ξεδιψούν και ψωμίζουν σαν καρβέλια που δεν θα ξοδευτούν ποτέ στην έρημο της παντοτινής Ειρήνης και καταλλαγής με τον Δημιουργό!

Της μετανοίας το βάλσαμο θα γιατρέψει τις πληγές ασημάδευτα...

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 Κυριακή Ε΄Νηστειών 2025

Σαρακοστής σκαλοπάτια...(Δ΄Κυριακή Νηστειών)

 

Μια σκάλα που ενώνει το χώμα με τον Ουρανό. Κάθε της σκαλοπάτι υψοποιό, να σε ανεβάσει στο Φως,  μα και ολέθριο, μπορεί να σε κατακρημνίσει, να σε βυθίσει στο σκοτάδι.

 Πάθη και αρετές οι βαθμίδες τούτης της σκάλας.  

Κάθε αναβαθμός, μια μικρή νίκη.

Την επικυρώνει μόνο η ταπείνωση και του Θεού το δοξολόγημα.

Την ακυρώνει κάθε ελάχιστο ίχνος οιήσεως και κενοδοξίας, επίχαρμα για τον επίβουλο της σωτηρίας.

Όσες φορές γκρεμίζεσαι τόσες φορές σε ανορθώνει εκείνος ο χτύπος της καρδιάς σου. Όσο εκείνη χτυπά, τόσο σε περιμένει Εκείνος που έχει διάπλατα τα χέρια Του πάνω στον Σταυρό.

-Εξεπέτασα προς σε τας χείρας μου! Για σένα παιδί μου! Ανέβαινε ταπεινά στην σκάλα αυτήν την Ουράνια! Κάποτε να φτάσεις στου Ουρανού το λιμάνι!

 Τέταρτη Κυριακή των Νηστειών! Του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος!

Γιορτάζουν ακόμα κι όσοι δεν πάτησαν καν στο πρώτο σκαλοπάτι, μα έχουν της καρδιάς του τα όμματα στραμμένα σε αυτήν την Ουρανοδρόμο σκάλα, που ενώνει τα επίγεια με τα άνω και λαχταρούν αυτήν την θεία ανάβαση. Όπως ο Αλέξης της σκάλας, ο ήρωας του αξέχαστου π.Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου.

Στην αριστουργηματική κλίμακα, σε αυτήν την ανατομία της ανθρώπινης ψυχής, γνωρίζουμε καλά πως ό,τι έχει γραφτεί εντός της αντανακλά απόλυτα σε ΕΜΑΣ!

 Είναι η ανατομία της δικής μας ταλαίπωρης ψυχής. Τόσο…μέσα έχει πέσει ο Άγιος! Για αυτόν τον λόγο ήρθε στο ξεκίνημα ο παρηγορητικός λόγος του μακαριστού πατρός Κωνσταντίνου, να μας συγκρατήσει και να μην απελπιστούμε!

Είναι τόσο δύσκολο να αναμετρηθείς με τις φριχτές αλήθειες της κλίμακας και ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσεις πως ούτε μισό σκαλοπάτι δεν έχεις ανέβει τόσους καιροούς τώρα! Θλιβερό το αξεκίνητό σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου!

 Το μυστικό φάρμακο κατά της δαιμονόσπαρτης απελπισίας μας το έδωσε ο Αλέξης της σκάλας!

Ας γίνουμε παράξενοι! Αθώοι και χαρούμενοι σαν παιδιά! Ξενωθώμεν του κόσμου τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες! Ας ξενιτευτούμε από τα πάθη μας! Εν μετανοία και εξομολογήσει ας πλησιάζουμε όλο και πιο συχνά, θαρρούντες τω ελέει Του στο ποτήριον της Σωτηρίας!  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή (Δ Κυριακή Νηστειών 2025)

Κατάρτι Σταυρός!

 

«Τον Σταυρόν, λοιπόν, αντί ιστίου τανύσαντες,

 αδεώς τον πλούν εκτελέσωμεν»

Αγία Συγκλητική.

Όσοι έχουν τον Σταυρό για κατάρτι,  στης Ζωής τους την τρικυμισμένη πλεύση, σήμερα γιορτάζουν. Όσων τα πόδια ανηφορίζουν σε αναβαθμούς μετανοίας, οι ψυχές εκλιπαρούν τον Πατέρα Κύριο, να έχει ανοιγμένες πάντοτε τις πύλες του ιλασμού και την Παναγία Μητέρα μας, να ισιώνει της σωτηρίας αυτά  τα χαραγμένα μονοπάτια. Της Σταυροπροσκυνήσεως! Στα μισά του δρόμου! Στα μισά ενός αέναου ταξιδιού με προορισμό την αιώνια Πατρίδα, του Ζωντανού Θεού την επουράνια πόλη! Θυμόμαστε όσους σήμερα δικαιούνται να εορτάζουν! Χαρμολυπημένο πανηγύρι! Ευφραίνεται σήμερα και ο Νικόλαος. Του βίου την θάλασσα την πλέει αδεώς,  δεμένος σε τούτο το κατάρτι! Το πλοίο του πολεμικό! Ζωσμένος με της προσευχής τα σχοινιά και φορώντας τα όπλα του Φωτός, δίνει εκ νεότητός του μάχες,  με εκείνον που μοχθεί να τσακίσει κάθε πλεούμενο, με της απελπισιάς τους κεραυνούς και την μανία. Νέος σαν ήταν, του δόθηκε ο Σταυρός του πόνου και της ασθένειας, να τον σηκώσει και να πορευθεί, ακολουθώντας τον Εκουσίως Παθόντα Θεάνθρωπο. Δεν απελπίστηκε, δόξα τω Αγίω Θεώ! Μόνο που κάποτε  θέλησε να βρει παραμυθία και να μην έχει το δοξολόγημά του ίχνος από παράπονο και γιατί… Έτσι βρέθηκε στην αυλή της Παναγούδας. Ο καρκίνος προχωρούσε και εκείνος ζήτησε τον στηριγμό από κάποιον Θεοδίδαχτο διαλεχτό!

-Γέροντα την ευχή σας!

-Καλώς το παλικάρι! Καλώς τον Νικόλαο τον Φίλο του Λόγου!
-Ευχηθείτε για μένα πάτερ Παϊσιε, να μην βαρυγκωμήσω, να μην τα βάλω με τον Θεό! Σας παρακαλώ εύχεσθε υπέρ εμού του αμαρτωλού!

Σιώπησε για λίγο ο πάτερ Παϊσιος…Έπειτα τον κοίταξε κατάβαθα με εκείνο το γαληνό του βλέμμα και είπε:

-Νικόλαε, ένα να ξέρεις! Ο Θεός σε έχει στον λογαριασμό του! Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό!

Δεν ήθελε τίποτε άλλο! Γέμισε από αληθινή χαρά η ψυχή του! Ένιωσε από την άλλη και τόσο ανάξιος! Να ασχολείται ο Κύριος προσωπικά και αποκλειστικά με μένα τον άθλιο…Δόξα τη ευσπαλαχνία Σου Κύριε, δόξα σοι!

Μύριες δόξες στον Χριστό που έκανε δια της Θεοτόκου Παντανάσσης και του προστάτη του Αγίου Νεκταρίου, ένα μεγάλο θαύμα! Και τον  κρατάει ακόμα στην ζωή και δυνατό, μετά από 40 και πλέον χρόνια! Ο καρκίνος θεραπεύθηκε! Άφησε πίσω του σκοτάδι μόνο στα σωματικά του μάτια! Γιατί τα μάτια και τα αισθητήρια της ψυχούλας του είναι πάντοτε σε μια θαυμαστή ενάργεια! Έτσι ολοκλήρωσε τις Πανεπιστημιακές σπουδές του! Δίχως να μπορεί να διαβάσει με τους σωματικούς του οφθαλμούς, αλλά αδιάκοπα προσπαθώντας και μαθητεύοντας στην μελέτη του Θείου, μα και στην Χάρη που όλα τα ασθενή θεραπεύει και όσα λείπουν αναπληρώνει! Με την δύναμη του Θεού έγινε ένας θαυμάσιος Χριστοκήρυκας του Παραδείσου! Συναρπαστικός ο λόγος του γιατί μιλάει συνεχώς για την ολοζώντανη πίστη μας! Μετά από πολλά χρόνια θέλησα να ακούσω την φωνή του στο τηλέφωνο! Οικονόμησε η Παναγία μας και ένα πρωινό παραμονές του Τριωδίου να μιλήσουμε λοιπόν! Εύχεσθε και για μένα κύριε Νικόλαε!  Ευχήθηκε με έναν ανυπόκριτα αγαπητικό τρόπο! Δεν είχε διάρκεια μεγαλύτερη από πέντε λεπτά αυτό το τηλεφώνημα, αλλά αυτά που μου είπε, θα τα κουβαλάω πάντοτε μέσα στην ταλαίπωρη ψυχή μου! Λίγο πριν κλείσουμε, μόλις του ζήτησα να προσεύχεται για κάποιους εμπεριστάτους καρκινοπαθείς αδελφούς μας, μου φανέρωσε τον παραπάνω διάλογο στα αγιασμένα μέρη του Άθωνα.

-Αυτό να τους πείς! Ο,τι ο Θεός τους έχει στον λογαριασμό του! Ξέρεις τι είναι ο Θεός Πατήρ; Έχει τον καθένα μας συνεχώς στην έννοια Του! Θέλεις να το καταλάβεις αυτό που σου λέω;  Όταν μπορέσεις, άνοιξε το ψαλτήρι στον 31^ο ψαλμό! Θα συναντήσεις μέσα ένα ρήμα που φανερώνει όλην την πατρική αγάπη και αδιάλειπτη μέριμνα του Θεού για το πλάσμα Του! Εγώ κάθε φορά που το διαβάζω συγκλονίζομαι!

Ξεκίνησα ύστερα από λίγο,  να διαβάζω τον 31^ο ψαλμό! Ο,τι πιο ελπιδοφόρο και χαροποιό μπορεί να συναντήσει όποιος σηκώνοντας τον Σταυρό των θλίψεων και τα βάρη των αμετρήτων αμαρτιών αναζητά φωνή παρακλήσεως! Ο ψαλμός της συγχώρεσης! Της εξομολόγησης! Της πατρικής εγγύησης!

Μακάριοι, ων αφέθησαν αι ανομίαι και ών επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι….  

…Συ μου εί καταφυγή από θλίψεως της περιεχούσης με, το αγαλλίαμα μου· λύτρωσαι με από των κυκλωσάντων με….

…Συνετιώ σε και συμβιβώ σε εν οδώ ταύτη, ή πορεύση, επιστηριώ επί σε τους οφθαλμούς μου….

Επιστηριώ προς σε τους οφθαλμούς μου! Τα μάτια του Θεού! Αυτά με τα οποία κοίταξε κάποτε ο Άγιος τον Νικόλαο και του διαβίβασε το Ουράνιο μήνυμα! Επιστηριώ προς σε τους οφθαλμούς μου! ΕΓΩ  έχω τα μάτια μου συνεχώς καρφωμένα πάνω σου παιδί μου! Εσύ συνέχισε να είσαι ένας Σταυροφόρος ταξιδευτής! Το ρήμα της πατρώας αγκάλης! Ρήμα Ζωής αιωνίου! Η πλεύση με το κατάρτι του Σταυρού, έχει Πηδαλιούχο και Καπετάνιο, Εκείνον που δεν θέλει κανείς να βυθιστεί, και όλοι, μα όλοι  να φτάσουν σωσμένοι στο ποθεινό λιμάνι…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως του 2025

Αφιερωμένο στον αγαπητό κύριο Νικόλαο Β. Φιλόλογο- Ιεροκήρυκα. Προς δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών, διασκευάστηκε στο παραπάνω κείμενο το περιστατικό από την συνάντησή του με τον Άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς, για όσα ανεξίτηλα χάραξαν μέσα μας οι ιερές του θύμησες.

 

 

Τόσο εύκολο μα τόσο ασύμφορο…( Κυριακή Β΄ Νηστειών)

 Καί ηγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων…(Μαρκ. Β´,12)

Κάποτε τα παλιά τα χρόνια  σε ένα μαντρί αρκετά έξω απ’ την Αθήνα,  μέσα  στο κοπάδι με τα πρόβατα, υπήρχε και ένα μικρό αρνάκι που βέλαζε με παράπονο. Μια Κυριακή πρωί, ξεκίνησε για  εκεί μια συντροφιά από πρωτευουσιάνους, με κυρίους και κυρίες, που μαγεύονταν από τέτοιες εξορμήσεις στην εξοχή και στον καθαρό αέρα. Μόλις έφτασαν στην καταπράσινη λιόφυτη πλαγιά με το μαντρί, άκουσαν το παραπονεμένο κλάμα του μικρού αμνού. Η συντροφιά φιλόζωη και πονετική, πλησίασε να δει από κοντά τι συνέβαινε…Είδαν λοιπόν το μικρό μαζί με τα υπόλοιπα κοντά στην μάνα του, να σέρνεται σχεδόν και να  κουτσαίνει …Το ένα  πόδι του δεμένο με ένα σχοινί και ένα μικρό μαδέρι,  έμοιαζε σπασμένο. Εκείνη την ώρα ήταν μέσα και ο τσομπάνης που φρόντιζε τα ζωντανά του. Μια από τις  κυρίες λοιπόν αφού τον καλημέρισε ευγενικά, τον ρώτησε: Αυτό το κακόμοιρο τί έπαθε; Πως έγινε και έσπασε το ποδαράκι του; Ο τσομπάνης, άνθρωπος…παλαιός, με γένια μακριά και μαλλιά ανάκατα, ατημέλητος μα λεβεντόκορμος και γαλήνιος στην όψη,  κοίταξε την κυρία κατάματα και με τον πιο φυσικό τρόπο της είπε:

-Εγώ του το… έδεσα!

-Εσείς; Μα πως μπορέσατε;

-Ξέρεις κυρία, εγώ τα αγαπώ πολύ τα ζωντανά μου! Είναι η περιουσία μου και τα φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ!

 -Δεν φαίνεται και πολύ αυτό που λέτε…Γιατί το κακόμοιρο το ταλαιπωρείτε έτσι; Να μην μπορεί σαν τα υπόλοιπα και αυτό να χαρεί το παιχνίδι…

-Αυτό το κούτσαβο, συνέχισε ο βοσκός, πολύ το αγαπώ από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε! Αλλά ήτανε πολύ ατίθασο και όλο ξέφευγε από την μάνα του και τα υπόλοιπα και μια-δυο φορές το έχασα για ώρα…Έτσι μέχρι που να μεγαλώσει του έδεσα το ποδάρι, γιατί εδώ που είμαστε έχει λύκους που κατεβαίνουν το βράδι απ το βουνό…

-Κρίμα πάντως το καημένο…είπε η φιλόζωη κυρία και απομακρύνθηκε προς την παρέα της που περίμενε…

Τα παραπάνω, για κάποιους ίσως φανούν αδιάφορα. Μα θέλουμε ολόψυχα, ένας ευλογημένος συνειρμός να υπάρξει με την Ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής των Νηστειών. Εκεί ο Ποιμήν ο καλός, εκεί ο  παραλυτικός(αμνός) και ο κράββατος… Κράββατος κάθε κλινάρι πόνου, κράββατος κάθε ασθένεια, κάθε Σταυρός και ανήφορος, κάθε πόλεμος, κάθε προσφυγιά, κράββατος ακόμα κάθε κακός και άστοργος ποιμένας, νυσταγμένος μισθωτός και αδιάφορος που δεν φροντίζει ως εκλήθη  και δεν οδηγεί σε ευώδεις λειμώνες τα προβατάκια-δούλους του Αρχιποίμενος Χριστού…Κράββατος, κάθε κυβερνήτης χωρίς Χριστό, υποταγμένος δουλικά  στο ψέμα και στο σκοτάδι...

Κράββατος λοιπόν κάθε μήνη και μήνυμα του Τριαδικού μας Ζώντος Θεού, μαδέρι και δέσιμο και σπάσιμο για την άλογη αποστασία μας. Το κατά παραχώρησιν θέλημα του Κυρίου μας...παιδεύει επειδή αγαπά! Είναι τόσο εύκολο για Εκείνον αυτό το άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει…Μα τόσο ασύμφορο για την αιώνια ψυχή μας…Καλή μετάνοια σε όλους ΜΑΣ !

Νώντας Σκοπετέας                   

(Το περιστατικό στο ξεκίνημα, είναι διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Δ.Παναγόπουλου προ περίπου 50 ετών, τόσο επίκαιρη στις Θεοστυγείς μέρες μας όπου το κατα παραχώρησιν θέλημα του Θεού επιτρέπει...Να ευχόμαστε εκλιπαρώντας το έλεός Του, μη φτάσουμε στο ανείπωτα φρικώδες... κατ΄εγκατάλειψιν...)

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Χώμα και Χριστός...Των Λεμονανθών το συναξάρι"( Εκδ.Εφύμνιον)

Σαρακοστής θαυμάσια, Ορθοδοξίας θαύματα…

 

Αναζητά η ψυχή τούτες τις ώρες τις μεγάλες, τις σπουδαίες ώρες, που αποκαραδοκεί, που αθλείται, που αγωνίζεται δίχως να αγωνιά, στηριγμούς, καταφυγές και βιώματα και νάματα για να τραφεί, να ξεδιψάσει, να αναπαυθεί…Μια αθλητική ψυχή, στης Σαρακοστής το στάδιο! Κάθε Τετάρτη,  θυμίαμα στης Προηγιασμένης την θύμηση και την  μυστική βίωση του επουράνιου Βασιλέως… Κάθε Παρασκευή ένα πανηγύρι της Κεχαριτωμένης, για  όλην την κτίση που μοσχοβολά το Αμάραντο Ρόδο…Κάθε Σάββατο προσκλητήριο σταφανωθέντων αθλητών και παραπονεμένων μοναχικών στα ημίφωτα της αναμονής…Κάθε Κυριακή ένας μικρός τερματισμός και μια νέα αφετηρία…Κάθε μέρα ένα σκαλοπάτι στους αναβαθμούς του Ουρανού! Και εμείς, με το έλεος του Κυρίου, ξανά πίσω από τούτο το μικρόφωνο, να γίνουμε δίαυλοι θαυμάτων και θαυμασίων που ενισχύουν και παρηγορούν ελπιδοφόρα και χαρμολυπημένα. Ανθολογία προσευχών, θαυμάτων και δακρύων για να βγούμε πέρα όπως θα λεγε και ο παπα- Ανανίας…Στου Γολγοθά το τέρμα, στου κενού μνημείου την αΐδια αρχή…Κυριακή της Ορθοδοξίας! Της Αγίας Πίστης το πανηγύρι! Η τιμή και η προσκύνησις! Των ευλαβών η σύναξις! Λιτάνευση της Αλήθειας! Ύψωσις φρονήματος Ομολογίας! Τα άχραντα ανά χείρας! Μπροστά ο Σταυρός και ο Εσταυρωμένος! Μπροστά τα ιερά δόγματα! Μπροστά οι Άγιοι Πατέρες! Και πίσω ο λαός του Θεού! Με υψωμένα τα της πίστης σύμβολα…τα εκτυπώματα του Ζώντος Θεού!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή, όπου διαβάζεται για πρώτη φορά ένα συγκλονιστικό σύγχρονο θαύμα του Χριστού μας, δια πρεσβειών της Μάνας όλου του κόσμου…

Κυριακή της Ορθοδοξίας 2025

Το προπατορικό αμάρτημά ΜΑΣ…

"...Αδερφέ μου– Άθλιε εαυτέ μου παραδέξου το! Θες έναν Θεό στα μέτρα σου!Κατά το δοκούν! κατά την βόλεψή σου, κατά το κέφι σου και την διάθεσή σου! Να Τον βγάζεις έξω από την πόρτα, όποτε σε ενοχλεί και σε ελέγχει η συνείδησή σου…να Τον καλείς όποτε Τον έχεις ανάγκη, στα δύσκολα, στα απροσπέλαστα με τις δικές σου δυνάμεις…Ένας Θεός στα μέτρα μου…στις προδιαγραφές μου…στα δικά μου θέλω…Κάτι σαν συνεργάτης, σαν υπάλληλος που προσλαμβάνεις, χρησιμοποιείς και απολύεις δίχως ενοχές, χωρίς αποζημίωση...Το αυτεξούσιο που Εκείνος σου χάρισε αντί να σε γεμίζει με ζωή, σε πλημμυρίζει με θάνατο…Μα Αυτός σε περιμένει…Βρίσκεται ακριβώς έξω από την σφαλισμένη  πόρτα της ψυχής σου και σε καρτερά, όπως ο Πατέρας το άσωτο σπλάχνο Του.

Αδερφέ μου –ταλαίπωρε εαυτέ μου, να ζεις αληθινά  μέσα στον κόσμο μα να μην συμπορεύεσαι τους πολλούς…Να νοιώθεις μακάριος όταν εκείνοι σε δείχνουν με το δάκτυλο του ορθολογιστή "παντοδύναμου" άφρονος «σύγχρονου» ανθρώπου. Με φρόνημα ουράνιο και όχι κοσμικό να έχεις τα μάτια τα μέσα σου στραμμένα στα υπέροχα άνω…Γιατί όπως λέγεται και ταιριαστό θαρρώ είναι, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που θα κοιτάς! Με ζεστή καρδιά και όχι την χλιαρή που θα αποστραφεί ο Χριστός εν εκείνη την ημέρα…Να φλέγεται από την αγάπη Του…Θείος έρωτας…Ζέουσα αγάπη, όχι βολική, όχι περιστασιακή όχι του συμφέροντος…μα  αγάπη ξέχειλη  που να μην τελειώνει, να μην εξαντλείται, να μην εξαρτάται, να μην υποχωρεί…Αγάπα  τον Θεό με μια αγάπη που δεν μετριέται όχι έναν Θεό στα μέτρα σου…Κοίτα  τον Σταυρό και νοιώσε  πως η αγκαλιά Του μας χωρά όλους…ακόμα και όλους εμάς  τους αμέτρητους …μετρημένους… (Απόσπασμα από Ομότιτλη εκπομπή του 2013)

Το παραπάνω απόσπασμα γράφτηκε πριν από 12 και πλέον χρόνια…Ως κείμενο (ο καρδιογνώστης Κύριος μόνο γνωρίζει) αυτομεπτικό… Ακούγοντας σήμερα  ένα ομίλημα του Χρυσοστόμου των ημερών μας, π.Αθανασίου Μυτιληναίου, βρέθηκε ο σωστός τίτλος και δόθηκε έστω και αναδρομικά, σαν την συγχώρεση του Κυρίου σε όποιον αντιλαμβάνεται ότι κάθε φορά που το εγώ του κυριαρχεί, ανασταυρώνει τον Χριστό και γίνεται αυτοστιγμεί ο πεσών Αδάμ...  

 «…Ρίξτε μια ματιά στην Ορθόδοξη ωραία απεικόνιση της Αναστάσεως του Χριστού μας, όταν ο Χριστός εγείρει τον Αδάμ και την Εύα…διότι ο Αδάμ και η Εύα είναι στον Παράδεισο! Ποιοι είναι εκείνοι που λέγουν και εμείς επαναλαμβάνουμε…Αχ αυτοί οι μεγάλοι φταίχτες! Να είστε σίγουροι αγαπητοί μου, ότι και εμείς επαναλαμβάνουμε το προπατορικό αμάρτημα! Ο καθένας μας μέσα στη ζωή του επαναλαμβάνει το προπατορικό αμάρτημα, όχι ολιγότερον απ’ ότι οι πρόγονοί μας αυτοί, τους οποίους τους κατηγορούμε ότι έγιναν η αιτία του θανάτου…Και ποιο είναι το δικό μας προπατορικό αμάρτημα; Ποια είναι η καρδία του προπατορικού(μας) αμαρτήματος; Να γίνω Θεός χωρίς τον Θεό! Να πω ότι είμαι αυτοδύναμος! Το λέει σε κάθε εποχή ο άνθρωπος αυτό! Να πω ότι εγώ είμαι το κέντρο του παντός! Δεν είναι ο Θεός! Οι δυνάμεις μου! Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημά μας! Δεν σε θέλω Θεέ! Δεν σε έχω ανάγκη! Μόνος μου ό,τι θα κάνω! Μην κατηγορούμε λοιπόν τους πρωτοπλάστους, γιατί το επαναλαμβάνουμε και αν θέλετε, αυτοί δεν είχαν άλλους (πριν από εκείνους) που το είχαν πράξει! Και δεν είχαν δει τη συνέπεια του πράγματος! Εμείς που γνωρίσαμε τι συνέβη στους πρωτοπλάστους, γιατί το επαναλαμβάνουμε μέσα στο πλήρες Φως του Χριστού, με το βάπτισμα που έχουμε; Είμαστε ή δεν είμαστε χειρότεροι από τους προγόνους μας, τον Αδάμ και την Εύα; Να αιτιώμεθα λοιπόν τον εαυτό μας  και όχι τον Αδάμ και την  Εύα! Αυτοί είναι στον Παράδεισο! Και εμείς μπορούμε να βρεθούμε εκεί, όταν εγκαταλείψουμε αυτόν τον ανθρωποκεντρισμό μας, το να λέμε ότι δεν έχω ανάγκη τον Θεό…Είμαι αυτοδύναμος…Ας εγκαταλείψουμε αυτόν τον ανθρωποκεντρισμό μας και τότε θα πλησιάσουμε τον Κύριο και τότε θα σωθούμε…»

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομίλημα(93^ο) του μακαριστού Αγίου Γέροντος π.Αθανασίου Μυτιληναίου στις κατηχήσεις του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, στις 17-11-1986.

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή Τυρινής 2025

Όπου Χριστός εκεί και ο Παράδεισος…

Η αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από τη σύλληψή του μέσα στην κοιλία της μητέρας του.

Και πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου;

Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο.

Και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από τη γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή.

Τί είναι ο παράδεισος;

Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού.

Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος.

Από τότε που ο Θεός Λόγος κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος, ο παράδεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για τη γη και τον άνθρωπο.

Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο παράδεισος.

(Αγ.Ιουστίνου Πόποβιτς) 

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο Παράδεισος κι η κόλαση εδώ…

Ωραίο άσμα, με την φωνή της αξέχαστης Βασιλικής…Η γνωστή Θεολογία των τραγουδιών…Πόσα πνευματικά μηνύματα δεν περνούν (ανάλογα με την προαίρεση κάθε ακροατή) οι στίχοι των τραγουδιών. Είτε θετικά, είτε αρνητικά! Ανάλογα με τι αυτιά το ακούει κανείς, έτσι και το εισπράττει. Γιατί αν το ακούσει με απονεκρωμένη την πνευματική ακοή, θα ηχήσει τότε ένα διαφορετικό… Φάγωµεν και πίωµεν αύριον γαρ αποθνήσκοµεν…και θα συνεχίσει ξέφρενα να γλεντάει τη ζωή αφού όλοι δυο μέτρα παίρνουν γη…Άλλος όμως μπορεί να  ακούσει και κυρίως να βιώσει, εκείνο που έλεγε ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος,  πως αν δε δεις τον Χριστό από αυτήν τη ζωή δεν θα τον δεις και στην άλλη…Από εδώ αρχίσουμε να ζούμε την κόλαση ή τον Παράδεισο. Και είμαστε εμείς, ως αυτοκατάκριτοι, που κοινοποιούμε στην ψυχή μας την έξωσή της, αφού πριν και πάλι εμείς αποκλειστικά, με το δικό μας χέρι έχουμε συντάξει την ετυμηγορία για την καταδίκη μας…Αυτοί που βιώνουν από εδώ τον Παράδεισο, θα μας διαβεβαιώσουν ότι τώρα θα αποφασίσουμε για το τι θα ζήσουμε και στο εδώ και στο επέκεινα…Πολλοί στις μέρες μας συμφωνούν(έτσι νομίζουν τουλάχιστον) με αυτό που έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος και λεν ότι εγώ αισθάνομαι εντός μου τον Θεό και μάλιστα τον κοινωνώ τακτικά…Και αν τους πεις ότι η έκτρωση είναι φόνος, θα σε πουν επικίνδυνο αναχρονιστή, που δεν σέβεται το δικαίωμα του συνανθρώπου του. Αν τους πεις ότι η αφαίρεση οργάνων από άνθρωπο που ο Κυριεύων σε ζωή και θάνατο Θεός κρατά ακόμα στη ζωή, είναι επίσης έγκλημα θα σε πουν άσπλαχνο και ανοικτίρμονα, που δεν σκέφτεσαι όσους θα σωθούν…Και πάλι ο Θεός που πιστεύουν και κοινωνούν, μπαίνει στο περιθώριο,  στην άκρη, παρατηρητής και αμέτοχος, δίχως δύναμη να πράξει το υπέρλογο. Τελικά, μάλλον εντός δεν είναι ο Θεός, αλλά κάποιος που αρέσκεται στο  να Τον αντιποιείται... Και μάλλον ένθεος και πιστός, είναι εκείνος που με φιλότιμο προσπαθεί να εφαρμόσει στο ακέραιο την Αλήθεια του Ευαγγελικού λόγου. Δεν είμαστε σίγουρα  όλοι ΕΜΕΙΣ(με πρώτο τον γράφοντα) που έχουμε έναν Θεό στα μέτρα μας, όλοι ΕΜΕΙΣ που προσπαθούμε να βολευτούμε και καθησυχάζοντας τη συνείδησή μας, επιδεικνυόμαστε ως πιστεύοντες αλλά με μέτρο, λογική και κυρίως ανθρωπαρέσκεια…Κάθε άνθρωπος έλεγε ο Τερτυλλιανός, (αλιευμένο από ομίλημα του π.Αθανασίου Μυιληναίου) έχει φύσει Χριστιανική ψυχή! Και είναι προορισμένη αυτή η ψυχή να ζήσει από εδώ τον ετοιμασμένο και για εκείνην Παράδεισο… Και ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, έλεγε σε μια από τις χιλιάδες επιστολές του, κάτι αληθινά συνταρακτικό και συναφές. Ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να αμαρτάνεις και να μην το αισθάνεσαι…Απονεκρωμένη η ψυχή σου ζει από εδώ την απουσία του Φωτός. Στο εκεί το Φως που άλλους θα καταυγάζει εσένα  θα σε καίει…Μη γένοιτο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

 

Πολιορκώντας και επιστρέφοντας…(Του Ασώτου ξανά...)

 

Ξανά η Κυριακή του Ασώτου μπροστά μας. Πέραν των υπολοίπων που λέγονται, για αυτήν τη μεγαλειώδη παραβολή, είναι θαρρούμε και η πλέον προσφιλής, καθώς η πλειονότητα των Χριστιανών μπορούν ευχερώς να την μεταφέρουν, να την διηγηθούν στους άλλους…Είναι αυτό που λέμε, την ξέρουμε απέξω και ανακατωτά…Είναι όμως στ’ αλήθεια έτσι; Σε όλα τα ρήματα της αιωνίου ζωής, τα ευαγγελικά, πρέπει να εφαρμόζουμε την μέθοδο της Ιεριχούς! Την δίδασκε συχνά -πυκνά ο μέγας ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, ο μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος. Δυο εκατομμύρια Ισραηλίτες κατ΄ εντολή Θεού στον Ιησού του Ναυή, περιδιάβαιναν κυκλωτικά τα τείχη της Ιεριχούς, τελείως αμίλητοι, χωρίς άχνα. Εκκωφαντική σιωπή! Για έξι ημέρες έκαναν έναν κύκλο την ημέρα! Την έβδομη μέρα, έκαναν έξι φορές τον γύρο και πάλι βουβοί! Εντός της πόλης τρόμος και έκσταση! Πανικός! Κάτι τρομακτικά πρωτόγνωρο! Δυο εκατομμύρια άνθρωποι σε απόλυτη νεκρική σιωπή! Την έβδομη μέρα λοιπόν, στον έβδομο κατά σειρά κύκλο, οι Ισραηλίτες από εκεί που πορεύονταν σε απόλυτη νεκρική σιωπή, ξεκίνησαν απότομα και ομοθυμαδόν να αλαλάζουν, με τις σάλπιγγες παράλληλα να ηχούν! Ο νέος πανικός που προκάλεσαν, έκανε από μόνα τους τα τείχη της οχυρωμένης πόλης, να πέσουν αμαχητί! Έτσι έλεγε και ο Πατήρ Αθανάσιος, ενεργούσαν οι Άγιοι Πατέρες, (προφανώς και ο ίδιος) οι ερμηνευτές του Ευαγγελικού-Αγιογραφικού λόγου! Συνεχής, σιγηλή υπομονή και πολιορκία των Θείων ρημάτων, μέχρι να λάμψουν μέσα τους! Και έπειτα δοξολογικός αλαλαγμός! Ύστερα και από αναρίθμητες αναγνώσεις, κάποια στιγμή μετά από αυτήν την ευλογημένη σιωπηλή επίμονη και υπομονετική πολιορκία, θα εγκολπωθούμε πανηγυρίζοντας, όλα τα θεία μηνύματα τα σωτήρια, κατακτώντας τη σωτηρία γνώση! Και συμπλήρωνε την ψυχωφελή... εφεύρεσή του ο μακαριστός Άγιος Γέροντας, με το ψαλμικό από τον 125ο: «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» Η μέθοδος της Ιεριχούς εν προκειμένω στην παραβολή του Ασώτου, θα εφαρμοστεί για έναν επιπλέον λόγο! Οι περισσότεροι επαναλαμβάνουμε αυτή την ημέρα ότι εορτάζουμε ως Άσωτοι! Ειλικρινά όμως το εννοούμε αυτό, ή μόνο ταπεινόσχημα το ψελλίζουν τα χείλη και μόνο; Ίσως λοιπόν, εμβαθύνοντας και πολιορκώντας την παραβολή αυτή, το Ευαγγέλιο μέσα στο Ευαγγέλιο, κάποια στιγμή να πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς καρδιάς μας και να συναισθανθούμε το μέγεθος της αποστασίας μας, το τόσο μακρινό της αποδημίας μας, το μεγαλείο της επιστροφής μας, τον σωτήριο φόβο για να μην απομακρυνθούμε ποτέ ξανά από την αγκαλιά του φιλεύσπλαχνου Πατέρα, το πανηγύρι και των αλαλαγμό για το έλεος του Ζωοδότη!

Ο ευλογημένος αναμηρυκασμός της πίστης μας, που έλεγε και ο χαριτωμένος παπα-Ανανίας! Πολιορκητές του ελέους του μεγάλου Ερωμένου, του Νυμφίου Χριστού, του σπλαχνικού Πατέρα μας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ξημέρωσε Τριώδιο ξανά…

 

«Οι εαυτών επιγνώμονες σοφοί..»(Παρ.13,10)

Ξανά Τριώδιο ξημέρωσε ο Θεός. Πύλες άνοιξε, που φανερώνουν απέραντες θάλασσες οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Οι ήρωές του και πάλι ενώπιόν μας. Αγέρωχοι και ζωντανοί, σε παίρνουν από το χέρι, να ξεκινήσετε μαζί την προπαρασκευή για το κενό μνημείο…Όλη μας η ζωή τούτη η ετοιμασία…Και έπειτα τα αιώνια ρήματα του Φωτός. Το Ευαγγέλιο που γράφτηκε μόνο για σένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου. Ύστερα, πάλι εκείνο το τόσο ειπωμένο αλλά αγέρωχο και αυτό…Και αν μόνο αυτό το χωρίο είχε διασωθεί, θα ήταν από μόνο του ικανό, σαν μια ρανίδα, να γεμίσει ξανά τη θάλασσα του ελέους…Κάθε λέξη, πολύεδρο διαμάντι που έλεγε και ο πατήρ Αθανάσιος. Περβολάκι αγαθό και  φρεσκοσκαμμένο αναζητούν, να πέσουν ακόμα μια φορά  τα λόγια -σπόροι από το Ευαγγέλιο του Οσίου Τελώνου και του Αγίου Ασώτου, της δικαίας Κρίσης και της λυτρωτικής συγχώρησης. Πάθη και αρετές, αγκάθια και υδρόχαρα πρωτολούλουδα, πυρ και Ζωή αιώνια, χώμα και Ουρανός. Αξεθύμαστη η ευωδία τούτου του περιβολιού. Όσο τα οσφράδιά του ανασαίνεις, τόσο ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Παραμονές του φετινού Τριωδίου, ξαναδιαβάζοντας την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, ο γνωστός καθρέφτης πρόβαλε μπροστά μας. Αυτός ο καθρέφτης μοιάζει με  τον Θεό τον αμυκτήριστο. Δεν μπορείς με τίποτα να τον ξεγελάσεις. Όσο και αν προσπαθήσεις να φτιασιδώσεις την όψη σου, πάντα θα σου φανερώνει το άγριό της, το αθεράπευτο ακόμα… Κάνεις ακόμα μια προσπάθεια, σιγοψέλνοντας το σύντομο εξαποστειλάρι: «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δε μάθωμεν του Τελώνου αρίστην, ίν’ υψωθώμεν βοώντες τω Θεώ συν εκείνω΄ Ιλάσθητι τοις δούλοις Σου, ο τεχθείς εκ Παρθένου, Χριστέ Σωτήρ, εκουσίως». Μα  πάλι δεν τα κατάφερες μόνο το είδωλό  σου να κοιτάς…Σήμερα όμως, σου χαρίστηκε μια σκέψη διαμαντένια να σκορπίσει φως  στα βαθέα και σκοτεινά εσώτερά σου… Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή υπερηφάνειας και οιήσεως, από το να μιλάς και να στοχάζεσαι για τούτο το πάθος, φέρνοντας στην σκέψη σου άλλους και όχι αποκλειστικά και μόνο τον τάλανα εαυτό σου… 

Καλή ετοιμασία και μετάνοια! 

Ευλογημένο και καρποφόρο Τριώδιο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

“Χῶμα καὶ Χριστός... Τῶν λεμονΑνθΩν τό συναξάρι...”

Βιωματικοί εκφραστές της Αγίας Πίστης και σύγχρονες μορφές του Ιερού Συναξαριού που συγκλονίζουν,  δείχνοντας τον δρόμο για το αιώνιο Φως, μέσα από τις σελίδες του νέου  βιβλίου του Νώντα Σκοπετέα.

Άγιος Πορφύριος, Άγιος Παϊσιος, Μακαριστός Επίσκοπος Κοσμάς, Γ.Εφραίμ Αριζονίτης, Γ.Εφραίμ Σεραγιώτης, παπά-Νικόδημος ο Πνευματικός,  Δημήτριος Παναγόπουλος, Γερόντισσα Γαλακτία, Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, Άγιος Ιερομάρτυρας Φιλούμενος,  π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής, π.Ανανίας Κουστένης, π.Ηλίας Αλευράς, κυρ-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, κυρ-Φώτης Κόντογλου, κυρ-Κώστας Γανωτής και τόσοι άλλοι,  άγνωστοι στους πολλούς,  μα διαλεχτοί και διδαχτοί του Αγίου Θεού στις σελίδες του  με άρωμα λεμονανθού…

«…Μιὰ σύναξη τέτοιων ψυχῶν λεμονανθῶν εἶναι καὶ τοῦτο τὸ βιβλίο, κατάγιομο ἀπὸ ἀδέξιους λογοτεχνικούς μεταπλασμούς τῶν Θείων προσταγμάτων...Ἄς μυρίσουμε τὶς σελίδες του, νὰ κατανυχθῇ τὸ μέσα μας...Ἴσως νὰ ἔρθει στὴν μνήμη μας ἐκεῖνο τὸ ἄμοιαστο ἄρωμα τῆς ἐλπίδας, ποὺ ξεχύνεται σὰν χαραχτεῖ μὲ τὸ νύχι ἕνα πρωτολέμονο...»

«…Τὰ διαλεχτὰ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἐξουθενημένα...! «ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχὺνῃ τὰ ἰσχυρὰ καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ....» (Α΄ Κορ. 1, 27-29) Διάλεξε ὁ Κύριος τά... πατημένα ἁρμυρίκια γιὰ νὰ καταντροπιάσῃ τὰ ὑψωμένα χρυσάφια καὶ τὰ πλούτια τοῦ ἀπατεῶνα κόσμου... τοὺς σκλάβους καὶ τοὺς χαμάληδες, τοὺς ἁπλοὺς καὶ σιωπηλοὺς ποὺ κρατοῦν στὰ χέρια ἕνα πολυκαιρισμένο καὶ κιτρινισμένο ἀπὸ τοὺς καιροὺς Εὐαγγέλιο καὶ ὄχι τοὺς διάσημους περισπούδαστους καὶ φωνακλούς, ποὺ κυκλοφοροῦν πάντοτε μὲ μιὰ χρυσοποίκιλτη περγαμηνὴ ἀνὰ χεῖρας... Οἱ πρῶτοι νιώθουν τόσοι ἀδύναμοι ποὺ ὅλα τὰ ἀφήνουν στὴν πρόνοιά Του καὶ προσεύχονται συνεχῶς σὰν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ψελλίζοντας: Κύριε φώτισόν μου τὸ σκότος! Οἱ ἄλλοι καμαρώνουν καὶ καυχιῶνται γιὰ τὸ πνευματικό τους σθένος, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἑρμηνεύουν συνεχῶς καὶ ἀλάνθαστα τοῦ Θεοῦ τὰ κρίματα καὶ τὶς ἐντολές... Σκανδαλωδῶς μᾶς ἐλεεῖ ὁ Κύριος καὶ θὰ εἶναι ἀκόμα μιὰ αἰτία τοῦ ἀναπολογήτου μας, τὸ ὅτι συναντᾶμε συνεχῶς τέτοιες διαλεχτές, διδαχτὲς Θεοῦ ψυχές... Ποὺ βάφτισαν τὸν πόνο στὴν κολυμβήθρα τῆς ὑπομονῆς, ποὺ ἐνῷ ἔχουν καθηλωμένα τὰ σωματικὰ τους μέλη, συνεχῶς φτερακίζουν σὲ λιμάνια Οὐράνια, ἐκεῖ ὅπου ἔχουν ριγμένες τὶς ἄγκυρες τῆς αἰώνιας ἐλπίδας τους!Οἱ αἰώνιοι αυτοί λίγοι (το λείμμα) δοξολογητὲς, βάζουν τὶς πολυόμματες ψυχές τους νὰ γονατίζουν, μετανοοῦν διαρκῶς καὶ ἐπικαλοῦνται τὸν Κύριο! Μὲ ἕναν ψαλμό, μιὰ προσευχὴ ἀπὸ τὸ ψαλτήρι, τὸ προσευχητάρι τῶν θλιμμένων ἐλπιζόντων...Και κάποιες λέξεις τὶς τονίζουν πιότερο καὶ τὶς ἐπαναλαμβάνουν συνεχῶς…Τοὺς λέμε μπροστάρηδες καὶ ὅσο ὁ Κύριος μᾶς χαρίζει δύναμη, θὰ συνεχίζουμε τούτη τὴν συναλληλία…

Τὸ ἂν αὐτὸ γίνεται Θεαρέστως, κάποτε θὰ τὸ πληροφορηθοῦμε... Ὡς τότε παρακαλοῦμε τοὺς μπροστάρηδές μας νὰ εὔχονται, κάποτε, ἔστω τὴν ἑνδεκάτην ὥρα, νὰ ἀγαπήσουμε ὅπως ἐκεῖνοι, ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἅγιο ἐν Τριάδι Θεό!»

Στήν φωτογραφία τοῦ ἐξωφύλλου ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, στοῦ οποίου την ἰερή μνήμη το βιβλίο αφιερώνεται, γονυπετὴς, μετὰ τὴν βραδινὴ προσευχὴ στὴν κατασκήνωση τῆς Ρίζας, τὸ 2019.

(Ἀπὸ τὸ προσωπικὸ ἀρχεῖο τῆς πνευματικῆς του κόρης Σ.Μ., ἡ ὁποία κρυφὰ τὸν ἀπαθανάτισε, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ὠφέλεια ψυχῶν καί τὴν ὁποία ὁλόθερμα εὐχαριστοῦμε.

Το σημαντικότερο μέρος των ἑσόδων και όλα τα δικαιώματα του συγγραφέα καὶ ἀπὸ τὴν παρούσα ἔκδοση, θὰ διατεθοῦν γιὰ τὴν ΔΩΡΕΑΝ ἔντυπη διάδοση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου καρδιὰ ὀρθόδοξη χτυπᾶ.

Αγιογραφίες στις σελίδες του βιβλίου από τους εξαιρετικούς αδελφούς και εδώ και χρόνια ευλογημένους συνοδοιπόρους, Φώτιο Κόκκαλη και Αναστάσιο Χλωπτσίδη.

Πολυτονισμὸς: Παναγιώτης Σανταμούρης-

Ἱστολόγιο «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ»

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ  Ἔκδόσεις Ἔφύμνιον https://efymnion.gr/69.80.15.20.79