Σε λάξευμα αποσκιαδερό, σπηλιά του Γρηγορίου
Κρεμάμενα τα ασκηταριά και τα κελιά του Αγίου…
Αγνάντεμα αξέχαστο, Θεέ μου τι ευλογία
Να ψηλαφάς τα σύγνεφα , να ακούς την ησυχία.
Στο αναλογάκι ακουμπούν μηναία και ωρολόγια
τροπάρια απολυτίκια κι όλα τα αιώνια λόγια!
Από τα μέσα της ψυχής ψάλουμε τον Κανόνα
Μη μείνουμε , ας προσέχουμε, έξω απ τον Νυμφώνα!
Ο πατήρ Θ. μας δίνει οδηγίες για το μπαλκόνι του ουρανού, όπως ο ίδιος μας το περιέγραψε. Την σπηλιά του κτήτορος προστάτη και τα κελιά, των Αγιορειτών Πατέρων και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι βίγλες της Γρη
γορίου! Μας είπε για τις κρυψώνες των κλειδιών τους και μας ευχήθηκε ωφέλεια από αυτό το ξεχωριστό προσκύνημα.
Κανείς μας δεν φανταζόταν τις αλησμόνητες στιγμές που θ ακολουθούσαν, μόλις έπειτα από λίγο ανηφορίσαμε απ το κοιμητήρι της Γρηγορίου, παίρνοντας το απαιτητικό μονοπάτι που οδηγεί στην Μονή του Διονυσίου. Βασιλικοί στο μνήμα του μακαριστού Γεωργίου. Μύρισε και πάλι ο Παράδεισος με του σταυρολούλουδου την άμοιαστη την ευωδία.
Εδώ ανέβαινε τα Σάββατα των ψυχών ο Γέροντας να δεηθεί για τον αναπαμό των αδελφών του των Γρηγοριατών. Τώρα καρτερά αυτός και αγάλλεται με τα μνήσθητί των περιλειπομένων… Εκείνη την στιγμή που αμίλητοι στεκόμασταν δίπλα στο ευωδιαστό και απερηφάνευτο κιβούρι του Γέροντος, άντρο σκιάς και δρόσου που θα λεγε και ο Κυρ –Αλέξανδρος, ήρθε και πιτσίλισε τα πρόσωπά μας μια απαράβλητη αίσθηση δροσιάς. Στην αρχή νομίζαμε πως ψιχάλιζε, μα ύστερα από ελάχιστο αντιληφθήκαμε πως ήταν κάτι τελείως ασύνηθες!
Θυμήθηκα τα λόγια κάποιου φωτισμένου παππουλάκου εκείνη τη στιγμή ακριβώς, όταν μας περιέγραφε τα θαυμάσια που μπορεί κανείς να ατενίσει, παρατηρώντας του Θεού τα έργα τα φαινομενικά ασήμαντα για τον χοϊκό άνθρωπο: Ο άνθρωπος έφτιαξε πολλά! Τεχνητά τα πάντα! Το νερό, η βροχή, τα σύννεφα ακόμα και ήλιο τεχνητό έκαμε! Την δροσιά και τις σταλιές που το πρωί σκεπάζουν τα λουλουδόφυλλα και τα ταπεινά χορταράκια δεν μπορεί να τα φτιάξει!
Ξεκίνησε το ανηφόρισμα, που κάθε τόσο το διέκοπταν τα επιφωνήματα της ψυχής μας, όταν η Γρηγορίου σε κάθε βήμα που μας ξεμάκραινε φαινόταν διαφορετική, σαν μια πολύχρωμη ψηφίδα στου Πλάστη το μωσαϊκό.
Έπειτα από λίγο μπαίναμε στην αυλή των του Άθω Πατέρων και Αγγέλων εν σώματι! Ανάψαμε τα καντηλάκια και ψάλαμε το απολυτίκι τους. Ακολούθησε η σπηλιά του Αγίου. Υγρή και αποσκιαδερή, με ένα μικρό άνοιγμα για είσοδο. Ένας βράχος σαν Άγια Τράπεζα και πάνω του εικονάκια που μετρούν καιρούς και γενεές ευλαβών προσκυνητών. Λίγο παραπάνω καταλήγουμε στο Ιερόν κελίον της Παναγίας. Βρίσκουμε ξανά τα κλειδιά και χαιρόμαστε σαν παιδιά όταν καταφέρνουμε να βγούμε στο μικρό μπαλκόνι με την ασύλληπτη θέα. Στο ισόγειο ένα πρόχειρο μαγεριό και μια μικρή τράπεζα. Εκεί φτιάχνουμε καφέ, και τσάι του βουνού που βρίσκουμε στο γέρικο φανάρι που γεννά μνήμες. Μέσα κι άλλα απαραίτητα για όποιον απ τους Πατέρες έρχεται εδώ πάνω για διακόνημα και προσευχή. Ένα μπουκαλάκι με λάδι, δυο χαρτιά με φακές και ρύζι, λίγο αλάτι.
Δίπλα στο εκκλησάκι της Παναγίας δυο μικρά κελιά με κρεβάτια, παλιές κουβέρτες και ξυλόσομπες. Μακριά από κάθε άνεση, μα πιο κοντά στην ένωση με τον Ελεήμονα Κύριο. Αποζητώντας την ένδεια και την κακοπάθηση που ανοίγουν τα μάτια στο αληθινό φως (του Κυρ-Φώτη η λαλιά), λαχταρώντας μόνο τη γαλήνη, την ειρήνη του Θεού! Καθόμαστε και απολαμβάνουμε την σιγαλιά, που σαν να μας διδάσκει το αιώνιο. Λίγο αν προσπαθήσουμε θα ακουμπήσουμε στον ουρανό του. Νιώθεις πως δεν υπάρχει πιο ψηλά από δω που τούτη την ώρα βρισκόμαστε. Δωροδότης ο Κύριος σε κάθε μας Αθωνική περιπλάνηση! Τι να πρωτοθυμηθούμε!
Ο Παναγιώτης ανακαλεί στην μνήμη του όσα ο Παπά –Μύρων μας έλεγε μόλις χθες σε ένα άλλο μοναστικό ξάγναντο, αυτό της Σίμωνος Πέτρας.
Μας συγκινεί, όταν μας λέει πως θέλει να τα σημειώσει, ώστε να τα συζητήσει όλα με τη γυναίκα του μόλις επιστρέψουμε. Την μεταφέρει έτσι νοερώς στα άβατα αραξοβόλια του Όρους και εκείνη πόσο το χαίρεται! Περνούν ώρες και εμάς δεν μας κάνει καρδιά να αφήσουμε το μοναδικό τούτο γαλήνεμα. Ο Θεοδόσης μας προτρέπει να μπούμε στο εκκλησάκι και να ψάλουμε την παράκληση της Παναγίας μας. Αληθινά θα ήταν κάτι παραπάνω από παράλειψή μας αν δεν το πράτταμε. Μια φιάλη με αγιασμό στην είσοδο και πάνω από την πόρτα έντεκα εικονίσματα, με παραστάσεις από κάθε μηνού την ψυχή.
Λείπει του Οκτωβρίου που είναι ήδη τοποθετημένο κάτω από την εικόνα της Κοίμησης. Ακόμα πάνω της τα αποξηραμένα λουλούδια από του Αυγούστου την γιορτάδα. Το παλιό ωρολόγιο είναι ανοιγμένο στην σελίδα του μικρού παρακλητικού κανόνος, ψαλλομένου εν πάση περιστάσει και θλίψει ψυχής. Ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού! Η περίσταση αληθινά τόσο ευλογημένη, η ψυχή μας τόσο πολεμουμένη.
Κάθε τι εδώ μέσα είναι αγιασμένο. Οι αισθήσεις μας επαγρυπνούν μήπως και κάτι βεβηλωθεί έστω και ακουσίως. Σου ρχεται να ασπαστείς τα πάντα, ακόμα και την μικρή ξύλινη βάση, το αναλογάκι. Πάνω του ακουμπούν όλες οι σελίδες που φανερώνουν την αληθινή ζωή…
Νώντας Σκοπετέας
Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 5. Απόσπασμα
Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον 'Άθωνα"
