main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

20 Οκτ 2019

Είναι εκείνες οι φωνές...


      
             Ανατριχιαστικά του νούμερα των καταγεγραμμένων μόνο εκτρώσεων στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Ολόκληρες πόλεις και χώρες αντίστοιχα, σβήνονται απ τον χάρτη. Γενοκτονίες, με τον νόμο συμπαραστάτη. Δολοφονίες, με πανηγυρικά αθώους τους αυτουργούς,  τους άμεσους και τους ηθικούς. Ένοχοι και ασεβείς προς το δικαίωμα της ολέθριας αυτοδιάθεσης, μόνο όσοι εκτός συρμού, εποχής  και πραγματικότητας,  σπαρακτικά ζητούν να σταματήσει το φριχτό έγκλημα! Μαζί  και  εκείνες οι φωνές των απειραρίθμων ψυχών,  που σφαγιάστηκαν μα και όσων βρίσκονται ακόμα σε μητρικά σπλάχνα καταδικασμένες στο σκοτάδι να βοούν: -Αφήστε μα να ζήσουμε! Μην μας φονεύετε! Ποθούμε το Φως του Πλάστη και Δημιουργού μας! Λαχταράμε τόσο να γνωρίσουμε όλα του Θεού τα θαυμάσια! Μην θυσιάσετε ξανά την αθωότητα. Μην πικραίνετε πιότερο τον Χριστό μας!  Χαρείτε την συνδημιουργία. Λάβετε το δώρο της Ζωής στην ζωή σας! Εμείς θα γίνουμε μέσα σωτηρίας σας!
           Είναι και εκείνες οι άλλες οι φωνές που μάχονται για το δικαίωμα…στην άμβλωση. Προβάλλουν και ηθικά διλήμματα ως ατράνταχτα επιχειρήματα για την καθολική νομιμοποίηση. Αν υπάρχει εγκυμοσύνη μέσα στην οικογένεια με βιασμό από συγγενικό πρόσωπο, δεν πρέπει να επιτραπεί στην γυναίκα να κάνει έκτρωση ;  Ανατριχιαστικά φρικαλέα μια τέτοια περίπτωση! Ιδιαζόντως ειδεχθής! Ευχή ποτέ να μην ξανασυμβεί τέτοιο δαιμονάρεστο κακό! Αλλά αν προσέξουμε κάπως καλύτερα και σε συνάρτηση με τους αριθμούς των 50.000.000 επισήμως μόνο καταγεγραμμένων εκτρώσεων παγκοσμίως,  θα διαπιστώσουμε πως αυτές οι τόσο τραγικές περιπτώσεις αγγίζουν ένα απειροελάχιστο ποσοστό. 0,000000000…1%. Είναι δυνατόν να νομιμοποιεί και να παρέχει ένα φτιασιδωμένο με ηθικό περιτύλιγμα δικαιολόγημα,  αυτό το τραγικό μα τόσο ελάχιστο ποσοστό, στο συνεχές αυτό αιμοσταγές τεράστιο έγκλημα;  Ένα είναι το δίλημμα και το φωνάζουν εκείνες οι υπό εκτέλεση ψυχές: -Προτιμάτε να μας σκοτώσετε και το βάρος αυτής της σφαγής να σας ακολουθεί για τα υπόλοιπο μιας αιωνιότητας; Ή να έρθουμε στον κόσμο και να γίνουμε της καλής απολογίας σας κάποτε οι ισχυροί υπερασπιστές; Στην Ελλάδα πλέον οι εκτρώσεις είναι τριπλάσιες απ τις γεννήσεις!  Το πλέον όμως τραγικό είναι ότι πλέον διαφημίζονται και αναμιμνήσκονται ως εμπειρίες από το νοσταλγικό παρελθόν. –Έμεινα έγκυος στα γυρίσματα της ταινίας…αλλά ήταν κακό το timing τότε…Εμπόδιο στην καριέρα μου που τότε ήταν στο απόγειό της…Βέβαια μετά προσπαθήσαμε αλλά δεν ήθελε ο Θεός… Μα , ο Θεός σου έδωσε 3, 4 και εσύ τα σκότωσες! Και δεν δακρύζεις γι αυτό πικρά κάθε μέρα που ξημερώνει!
                   Είναι οι φωνές τους που ποτέ δεν θα σιγάσουν. Ένα κερί αγνό κάθε βράδυ να λιώνει για αυτές τις ψυχούλες! Ενώνονται τις νύχτες που το καθάριο φως σπάει το σκοτάδι τους. Ένα γιατί παραπονεμένο στέλνουν σε όλους εκείνους που τους στέρησαν το Φως. Απάντηση δεν λαβαίνουν ποτέ! Μόνο λίγη ανάπαυση τους χαρίζει ένα αστέγνωτο δάκρυ, που για καιρούς τώρα μια μετανιωμένη μάνα σαν φυλαχτάρι το κρατά για το αντάμωμά τους. Είναι εκείνες οι φωνές …Δεν θα τις ακούσουν τα αυτιά των ψυχρών εκτελεστών –ορθολογιστών που και αυτοί φωνάζουν ότι Θεός δεν υπάρχει ! Γι αυτό ο,τι δεν βλέπετε σκοτώστε το! Σκοτώστε αγέννητα παιδιά, την άυλη ψυχή, τον ίδιο τον Θεό,  αφού με ανύπαρκτο Αυτόν τα πάντα επιτρέπονται! Μα είναι και κάποιοι που τις αφουγκράζονται συνέχεια εκείνες τις παραπονεμένες φωνές. Και πλέον γνωρίζουν και μετανοούν κάθε στιγμή και συγχωρούνται απ τον Θεό και τον δοξάζουν που δεν τους παραδειγμάτισε και ελπίζουν στον απέραντο και ανόθευτο  ιλασμό Του. Ενώνουν ύστερα και τις δικές τους φωνές και εκλιπαρούν να μην βρεθεί ποτέ κανείς άλλος στην θέση τους.  
Και εσύ αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου, που θαρρείς πως όλα αυτά ελάχιστα σε αγγίζουν, γιατί εσύ δεν υπέπεσες ποτέ σου σ αυτό το ανουσιούργημα, νιώσε πλέον την φριχτή πλάνη που το εγώ σου σε υποβάλλει. Και κλάψε και εσύ και μετανόησε για το δικό σου μεγάλο μερίδιο ευθύνης! Που ποτέ σου δεν ένωσες την φωνή σου , την αντίστασή σου, την προσευχή σου, να σταματήσει αυτό το αμάρτημα που καταματώνει και φραγγελώνει αλύπητα τον ίδιο τον Χριστό μας.

Νώντας Σκοπετέας
20/10/2019
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή (2 μέρη)

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~