ΜΗΤΕΡΩΝ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΚΑΙ ΣΕΜΝΩΜΑ (μνήμη 30 Μάη )
Από τον καρπό ενός δένδρου μπορείς να γνωρίσης και την ρίζα του. Εάν ο καρπός είναι υγιής και γλυκύς, σημαίνει ότι και η ρίζα του δένδρου είναι υγιής. Έτσι και από τα παιδιά, από τον τρόπο, δηλαδή, με τον οποίο ζουν και συμπεριφέρονται, μπορείς να καταλάβης και ποιοί είναι οι γονείς τους. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά σίγουρα το παράδειγμα των γονέων παίζει καθοριστικό ρόλο στην όλη πορεία και την εξέλιξη της ζωής των παιδιών.
Η αγία Εμμέλεια, είναι η αγαθή ρίζα από την οποίαν εβλάστησαν γλυκύτατοι καρποί, τα παιδιά της, τα οποία ανεδείχθησαν εξέχοντα μέλη της κοινωνίας καί, τα περισσότερα, Άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο Μ. Βασίλειος,
ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Πέτρος Σεβαστείας, η Μακρίνα, ο Ναυκράτιος κ.λ.π. Από αγία ρίζα προήλθαν αγιασμένοι βλαστοί, δηλαδή από αγίους γονείς προήλθαν ευλογημένα και άγια παιδιά. Βέβαια, η ρίζα ήταν πολύ βαθειά. Περνούσε από τον πατέρα, την μητέρα και έφθανε στους ευσεβεστάτους παππούδες και γιαγιάδες.
Η οσία Εμμέλεια δοκίμασε στην ζωή της, όπως συμβαίνει συνήθως με τους εκλεκτούς, πολλές θλίψεις. 
Ο θάνατος των γονέων της πριν ακόμα παντρευτεί, ο θάνατος του συζύγου της μόλις γεννήθηκε ο γιός τους Πέτρος και ο πρόωρος θάνατος του γιού της Ναυκρατίου, αλλά και το να μεγάλώσει μόνη της, από ένα σημείο και μετά, τα παιδιά της, ήσαν μερικές από αυτές. Τις αντιμετώπισε όμως με υποδειγματική πίστη, ανδρεία και υπομονή. Δίδασκε τα παιδιά της κυρίως με το παράδειγμά της. Τους έδωσε, μαζί με το δικό της γάλα, το ανόθευτο γάλα της πίστης. Τα θήλασε, όπως θήλαζε και εκείνη, από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας και γι’ αυτό πρόκοψαν και προόδευσαν στην ζωή τους.
Ετελείωσε την ζωή της ως μοναχή με ηγουμένη την θυγατέρα της οσία Μακρίνα.
Η αγία Εμμέλεια, με τον βίο και την πολιτεία της, μας δίνει την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον, ότι βασικό ρόλο στην ανατροφή και την εξέλιξη των παιδιών παίζει η ποιότητα της ζωής των γονέων. Από προσευχομένους γονείς, προήλθαν παιδιά που αγάπησαν την προσευχή και έγιναν φιλόθεοι και φιλάνθρωποι. Γιατί όποιος αγαπά τον Θεό και βιώνει τις εντολές Του, αυτός αγαπά και τους συνανθρώπους του και τους διακονεί ανιδιοτελώς. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο σπίτι από γονείς που έχουν αγάπη μεταξύ τους, αλλά και προς τους συνανθρώπους τους, έχει ευεργετική επίδραση στην ανάπτυξη των παιδιών και την διάπλαση του χαρακτήρα τους. Η αγωγή, επομένως, των παιδιών αρχίζει από τους γονείς. Την ώρα της συλλήψεως, εάν οι γονείς είναι ήρεμοι ή εάν είναι θυμωμένοι, εάν βλαστημούν ή εάν προσεύχονται, όλα αυτά το έμβρυο τα αντιλαμβάνεται και επηρεάζεται από αυτά. “Η αγωγή των παιδιών αρχίζει από την ώρα της συλλήψεώς τους. Το έμβρυο ακούει και αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναί, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας του. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νούς του δεν έχει αναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει κι’ αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει κι’ αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λ.π., τα ζεί κι’ αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο, αν δεν το αγαπά, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του, που το συνοδεύουν σ’ όλη του τη ζωή. Το αντίθετο... όταν έχει χαρά, ειρήνη, αγάπη στο έμβρυο, τα μεταδίδει σ’ αυτό μυστικά, όπως συμβαίνει με τα γεννημένα παιδιά. Γι’ αυτό πρέπει η μητέρα να προσεύχεται πολύ...ν’ αγαπάει το έμβρυο, να διαβάζει ψαλμούς...νά ζεί ζωή αγία...γιά να γίνη και το παιδί πιο άγιο” (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι, σελ. 405,406, έκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων).
Δεύτερον, ότι η αγωγή των παιδιών μετά την γέννησή τους πρέπει να γίνεται κυρίως με το παράδειγμα και λιγότερο με τα λόγια και τις συμβουλές. Να μιλούμε περισσότερο στον Θεό για τα παιδιά, παρά στα παιδιά για τον Θεό. Να τα μάθουμε να έχουν εμπιστοσύνη στην Πρόνοιά Του και να ζητούν την βοήθειά Του, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι σημαντικό να τους λέμε την αλήθεια όσο πικρή και αν είναι μερικές φορές. Να τα επαινούμε όταν είναι απαραίτητο, αλλά και να τα μαλώνουμε όταν χρειάζεται, γιατί οι συνεχείς έπαινοι δεν τα ωφελούν. “Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό... στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μαθαίνει, όμως, έτσι και δεν μπορεί να αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος”. Με τους συνεχείς επαίνους “γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα...όταν τα επαινείς συνεχώς, χωρίς διάκριση, τα πειράζει ο αντίθετος.
Τους ξεσηκώνει το μύλο του εγωϊσμού...έτσι μεγαλώνοντας μέσα στον εγωϊσμό, η πρώτη του δουλειά είναι ν’ αρνείται τον Θεό και να είναι ένας εγωϊστής απροσάρμοστος μέσα στην κοινωνία” (ένθ. ανωτ. σελ. 427,428,429). Βέβαια, τα παιδιά δεν είναι όλα ίδια, δεν έχουν την ίδια ιδιοσυγκρασία και τον ίδιο χαρακτήρα, γι’ αυτό, όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, άλλους ωφελεί ο έπαινος και άλλους η επίπληξη, μερικούς δε και τα δύο. Ασφαλώς, χρειάζεται προσοχή, διάκριση και φόβος Θεού, γιατί η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.
Μητέρες, μιμηθείτε την αγία Εμμέλεια και θηλάστε τα παιδιά σας από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας, για να σάς ευγνωμονούν παντοτεινά.
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Από τον καρπό ενός δένδρου μπορείς να γνωρίσης και την ρίζα του. Εάν ο καρπός είναι υγιής και γλυκύς, σημαίνει ότι και η ρίζα του δένδρου είναι υγιής. Έτσι και από τα παιδιά, από τον τρόπο, δηλαδή, με τον οποίο ζουν και συμπεριφέρονται, μπορείς να καταλάβης και ποιοί είναι οι γονείς τους. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά σίγουρα το παράδειγμα των γονέων παίζει καθοριστικό ρόλο στην όλη πορεία και την εξέλιξη της ζωής των παιδιών.
Η αγία Εμμέλεια, είναι η αγαθή ρίζα από την οποίαν εβλάστησαν γλυκύτατοι καρποί, τα παιδιά της, τα οποία ανεδείχθησαν εξέχοντα μέλη της κοινωνίας καί, τα περισσότερα, Άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο Μ. Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Πέτρος Σεβαστείας, η Μακρίνα, ο Ναυκράτιος κ.λ.π. Από αγία ρίζα προήλθαν αγιασμένοι βλαστοί, δηλαδή από αγίους γονείς προήλθαν ευλογημένα και άγια παιδιά. Βέβαια, η ρίζα ήταν πολύ βαθειά. Περνούσε από τον πατέρα, την μητέρα και έφθανε στους ευσεβεστάτους παππούδες και γιαγιάδες.
Η οσία Εμμέλεια δοκίμασε στην ζωή της, όπως συμβαίνει συνήθως με τους εκλεκτούς, πολλές θλίψεις. 
Ο θάνατος των γονέων της πριν ακόμα παντρευτεί, ο θάνατος του συζύγου της μόλις γεννήθηκε ο γιός τους Πέτρος και ο πρόωρος θάνατος του γιού της Ναυκρατίου, αλλά και το να μεγάλώσει μόνη της, από ένα σημείο και μετά, τα παιδιά της, ήσαν μερικές από αυτές. Τις αντιμετώπισε όμως με υποδειγματική πίστη, ανδρεία και υπομονή. Δίδασκε τα παιδιά της κυρίως με το παράδειγμά της. Τους έδωσε, μαζί με το δικό της γάλα, το ανόθευτο γάλα της πίστης. Τα θήλασε, όπως θήλαζε και εκείνη, από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας και γι’ αυτό πρόκοψαν και προόδευσαν στην ζωή τους.
Ετελείωσε την ζωή της ως μοναχή με ηγουμένη την θυγατέρα της οσία Μακρίνα.
Η αγία Εμμέλεια, με τον βίο και την πολιτεία της, μας δίνει την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον, ότι βασικό ρόλο στην ανατροφή και την εξέλιξη των παιδιών παίζει η ποιότητα της ζωής των γονέων. Από προσευχομένους γονείς, προήλθαν παιδιά που αγάπησαν την προσευχή και έγιναν φιλόθεοι και φιλάνθρωποι. Γιατί όποιος αγαπά τον Θεό και βιώνει τις εντολές Του, αυτός αγαπά και τους συνανθρώπους του και τους διακονεί ανιδιοτελώς. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο σπίτι από γονείς που έχουν αγάπη μεταξύ τους, αλλά και προς τους συνανθρώπους τους, έχει ευεργετική επίδραση στην ανάπτυξη των παιδιών και την διάπλαση του χαρακτήρα τους. Η αγωγή, επομένως, των παιδιών αρχίζει από τους γονείς. Την ώρα της συλλήψεως, εάν οι γονείς είναι ήρεμοι ή εάν είναι θυμωμένοι, εάν βλαστημούν ή εάν προσεύχονται, όλα αυτά το έμβρυο τα αντιλαμβάνεται και επηρεάζεται από αυτά. “Η αγωγή των παιδιών αρχίζει από την ώρα της συλλήψεώς τους. Το έμβρυο ακούει και αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναί, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας του. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νούς του δεν έχει αναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει κι’ αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει κι’ αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λ.π., τα ζεί κι’ αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο, αν δεν το αγαπά, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του, που το συνοδεύουν σ’ όλη του τη ζωή. Το αντίθετο... όταν έχει χαρά, ειρήνη, αγάπη στο έμβρυο, τα μεταδίδει σ’ αυτό μυστικά, όπως συμβαίνει με τα γεννημένα παιδιά. Γι’ αυτό πρέπει η μητέρα να προσεύχεται πολύ...ν’ αγαπάει το έμβρυο, να διαβάζει ψαλμούς...νά ζεί ζωή αγία...γιά να γίνη και το παιδί πιο άγιο” (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι, σελ. 405,406, έκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων).
Δεύτερον, ότι η αγωγή των παιδιών μετά την γέννησή τους πρέπει να γίνεται κυρίως με το παράδειγμα και λιγότερο με τα λόγια και τις συμβουλές. Να μιλούμε περισσότερο στον Θεό για τα παιδιά, παρά στα παιδιά για τον Θεό. Να τα μάθουμε να έχουν εμπιστοσύνη στην Πρόνοιά Του και να ζητούν την βοήθειά Του, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι σημαντικό να τους λέμε την αλήθεια όσο πικρή και αν είναι μερικές φορές. Να τα επαινούμε όταν είναι απαραίτητο, αλλά και να τα μαλώνουμε όταν χρειάζεται, γιατί οι συνεχείς έπαινοι δεν τα ωφελούν. “Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό... στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μαθαίνει, όμως, έτσι και δεν μπορεί να αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος”. Με τους συνεχείς επαίνους “γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα...όταν τα επαινείς συνεχώς, χωρίς διάκριση, τα πειράζει ο αντίθετος. Τους ξεσηκώνει το μύλο του εγωϊσμού...έτσι μεγαλώνοντας μέσα στον εγωϊσμό, η πρώτη του δουλειά είναι ν’ αρνείται τον Θεό και να είναι ένας εγωϊστής απροσάρμοστος μέσα στην κοινωνία” (ένθ. ανωτ. σελ. 427,428,429). Βέβαια, τα παιδιά δεν είναι όλα ίδια, δεν έχουν την ίδια ιδιοσυγκρασία και τον ίδιο χαρακτήρα, γι’ αυτό, όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, άλλους ωφελεί ο έπαινος και άλλους η επίπληξη, μερικούς δε και τα δύο. Ασφαλώς, χρειάζεται προσοχή, διάκριση και φόβος Θεού, γιατί η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.
Μητέρες, μιμηθείτε την αγία Εμμέλεια και θηλάστε τα παιδιά σας από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας, για να σάς ευγνωμονούν παντοτεινά.
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα 
