Είναι
του Παραδείσου σχεδόν όλες οι τρυφές , οι ωραιότητες , οι χάρες και οι χαρές , άγνωστες σε μας. Δεν αντέχει ο άνθρωπος για να τις
αντικρίσει. Θα σπάσει η καρδιά του μόλις έστω για ελάχιστα ακουμπήσει εκείνη
στον Ουρανό του Ουρανού… Μας το είπε και των Εθνών ο μέγας Απόστολος, πως κανένα αυτί και μάτι ανθρώπου , δεν μπορεί
να συλλάβει το κάλλος και τα αθάνατα αγαθά που περιμένουν τους δικαίους…
Το ίδιο συμβαίνει και στην θέα των Αγίων που θαυμάστωσε ο Κύριος . Δέος και αδυναμία έστω να θεαθούν, οι τηλαυγείς αστέρες που εμφαίνουν τον μέγα Ήλιο . Κάποτε ένας απλούς Θεοτοκόφιλος είπε :- Παναγιά μου να μπορούσα μια φορά μόνο να σε δω και ας έχανα το ένα μου μάτι ! Και του παρουσιάστηκε η λύσασα το σκότος , του νοητού Ηλίου η κατοικία , η μόνη Αγνή και Άχραντος ! Στην θέα της όντως δεν άντεξε και τυφλώθηκε από το ένα του μάτι ! Μα ήταν τέτοια η χαρά του , η άφραστη τερπνότητα και η ανεπανάληπτη ευφροσύνη του , που αμέσως κραύγασε : -Παναγιά μου αν είναι να σε ξαναδώ , ας χάσω το φως μου κι από το άλλο μάτι !
Και
του ξαναεμφανίστηκε η Παναγία …Μόνο που τούτη τη φορά αντάμειψε την θυσιαστική
του αγάπη, χαρίζοντάς του ολότελα το φως
!
Είναι
τα χρώματα άγνωστα λοιπόν , άγνωστες και οι δεκάχορδες σιωπές του Παραδείσου ! Ελάχιστα
μας δόθηκαν που να μπορούμε ν ατενίσουμε και να αφουγκραστούμε . Μα κι από αυτά
τα λίγα τα φανερωθέντα , ο πόθος γίνεται
δύναμη και αγώνας και δρόμος ατελεύτητος. Κόπος αδιάκοπος , πόνος αγιαστικός …Στάσεις
λιγοστές , αναπαύσεις άληστες...
Χρόνια είχα
να διαβώ την πύλη του ησυχαστηρίου της Παναγιάς του Ακαθίστου . Ακαθή και αυτή, πάνω στο βουνό με το αμάραντο ρόδο στην αγκάλη
της , σκεπάζει από τα ανεμοδαρμένα
ψηλά, ολάκερη την Αργολίδα. Πάνε σχεδόν
τριάντα χρόνια από τότε που μια ευλαβέστατη γυναίκα η Ιωάννα , η κυρά Νίτσα
όπως την φώναζαν , αποκοιμήθηκε με το μέγα Ωρολόγιον στην αγκαλιά . Μόλις είχε
τελειώσει το μικρό απόδειπνο έξω από το σπιτάκι της, που στεκόταν
πριν του χωραφιού της το αλώνι και την «τσάκωσε» ένας γλυκός απογευματινός
ύπνος .
Είδε τότε σαν σε ζωντανό όνειρο , μια μαυροφορεμένη γυναίκα ,να
καθαρίζει από τις πέτρες το αλώνι . Μόλις την ρώτησε ποια είναι και τι δουλειά
είχε στο δικό της το μέρος , εκείνη της
απάντησε : -Είμαι η Σοφία του Θεού και
καθαρίζω εδώ που θα φτιαχτεί το σπίτι μου ! Έτσι και γίνηκε ! Μερίμνησε ο
Ιάκωβος , ο ταπεινός Δεσπότης . Πήρε πληροφορία ασφαλή ! Ποκάρι
ένδροσο απ τα νερά της Αγιάς Παρασκευής , μέσα στο αλώνι της Κυρίας Θεοτόκου, εκείνο το Θεόσταλτο ονείρατο. Έψαχνε καιρό μέρος αγνό και απόκοσμο , στα σύνορα του
Παραδείσου , ταμείο αποταγής και ασκητικών παλαισμάτων, να απιθώσει τις δυο εικόνες της Μάνας που
κουβαλούσε σαν μόνη του κληρονομιά , όταν τον κάλεσε ο Κύριος απ τα αγιασμένα
της Ηπείρου τα μέρη , να ποιμάνει της Αργολίδας τον λαό . Εκεί στο αλώνι της
απλής εκείνης κυράς , προβάλλει από μακριά το μοναστήρι του Ακαθίστου . Η
προηγούμενή μου φορά, ήταν πάλι σαν μια
τέτοια μέρα .
Στο πανηγύρι της πέμπτης Παρασκευής της θυμιατισμένης Άνοιξης , που πλέον μόνο ελπίδα
Ανάστασης μοσχοβολά , σαν το Τριώδι μεσιάσει τις σελίδες της κατάνυξης . Ήταν
τότε και ο Γέροντας εδώ . Πασίχαρος και πάντα συγκινημένος ευλογούσε τους
πάντες . Στην τράπεζα λίγο αργότερα μας είπε ιστορίες για οδοιπορίες του στην
γλυκιά Ορθοδοξία . Ψαλτοτραγουδήσαμε όλοι μαζί ! Ήταν ωραία ! Αξέχαστα ! Σαν
φεύγαμε, ο Γιώργης που σύχναζε στα
αγιομέρια των νερών , μυστικά με οδήγησε τότε σε ένα δωμάτιο κάτω από τη γη .
Μόλις είχε ξεκινήσει να παίρνει μορφή ένας μικρός Ναός , ακριβώς κάτω απ το
καθολικό ! Στα δεξιά του ιερού βήματος ανοιγμένος ένας τάφος ! Εδώ θα έρθει
κάποτε! μου είπε ο Γιώργης συγκινημένος
! Πόση προσπάθεια χρειάζεται αλήθεια και εμπνευσμένη πίστη , να φύγει εκείνο το
β απ το μακάβριο , να μεταμορφωθεί αυτό σε Αναστάσιμο και …μακάριο . Ας την
χαρίζει ο Κύριος σε όλους μας !
Να μαι
λοιπόν ξανά εδώ !Σάββατο του Ακαθίστου ! Ίδια μέρα μετά από 7 ολόκληρα χρόνια . Τέσσερα
μετά από την κοίμησή του Γέροντα ! Μαζί με τον Παναγιώτη φτάνουμε με λαχτάρα !
Απ το καθολικό , ακούγεται ψαλτός ο κανόνας της εορτής . Οι πατέρες και ο ηγούμενος
Σεβαστιανός έξω περιμένουν τον Σεβασμιώτατο Νεκτάριο .-Να
πάρουμε πρώτα την ευχή του Γέροντα ! Προλαβαίνουμε να κατέβουμε για λίγο στο
εκκλησάκι της Ανάστασης ! Κράτησε
για ελάχιστα αυτή η εωθινή επίσκεψη . Μα
τον χρόνο τον σταματά η γαλήνη , τον πολλαπλασιάζει η εύλαλη σιωπή τον κάνει τόσο
σημαντικό ένα φυλαγμένο δάκρυ . Γωνιά του Παραδείσου ! Πρόγευση , άρωμα ,
σταλιά κι υπόσχεση αιωνίου κάλλους και φωτός ανεσπέρου ! Αβίαστα βγαίνει τούτο στο πρώτο ξάφνιασμα σαν
μπαίνουμε . Τι χορεία διαλεχτή προβάλει σε τούτο το ολοφώτεινο κελί ! Τι παρέα εκλεκτών και ταπεινών πρεσβευτών .
Από πού να ξεκινήσεις και ως που να φτάσεις !
Θεόπτες συνεορταστές , Θεοφόροι συνδαιτυμόνες
, ομοτράπεζοι συνδοξαστές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία . Προσκαλεσμένοι του
Ιακώβου , που εν ζωή τόσο τους αγάπησε και συμπορεύθηκε, ένα μαζί τους . Στο τέμπλο μια αλλιώτικη σύναξη των 3 Αγίων
που σημάδεψαν τις δυο του γεννήσεις ! Ο
Άγιος Θεόδωρος ο Τήρωνας που στο δικό του Σάββατο αντίκρισε το πρώτο φως της
ημέρας .
Γι αυτό και έλαβε δυο ονόματα κατά την βάπτισή του : Δαμιανός-Θεόδωρος
. Μαζί με τον Στρατηλάτη ο ιαματικός Ανάργυρος και από πάνω τους ο Άγιος
Ιάκωβος ο αδελφόθεος , με «απεσκληρυμμένα πάντα τα γόνατα δίκην καμήλου» αφού
συνέχεια προσήύχετο γονυπετής , ασιγήτως
να διαλαλεί , πως πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη ! Θεέ μου πόσοι
συνειρμοί σε αγκαλιάζουν ξαφνικά , στη θέα του στο τέμπλο ! Πάντα ο μακαριστός
Ιάκωβος είχε προβλήματα με τα γόνατά του !Και μόλις χθες κάποιος αδελφός
σχετικά μεγάλος σε ηλικία από την άλλη
άκρη της Ελλάδας μου ανέφερε πάνω στην
κουβέντα : - Είχατε εκεί στην Αργολίδα , έναν λήσταρχο του Παραδείσου ! Τον Ιάκωβο !
Αυτός αδελφέ μου έχω μάθει πως ό, τι ζητούσε απ τον Θεό το λάμβανε αμέσως ! Βάλαμε μετάνοια στο μαρμάρινο κιβούρι του. Στο
μέρος της κεφαλής του , εξαίσια αγιογραφημένη
η Σταύρωση του Κυρίου μας , απέναντί της η εις Άδου κάθοδός Του . Χαρμολύπη,
πένθος χαροποιό , της Ορθοδοξίας η μόνη αλήθεια
. Αντικριστά το εκούσιον Πάθος και η συντριβή του Θανάτου! Στο κέντρο ο
Ευαγγελισμός της των πάντων Χαράς ! Όλη
του η επί γης βιωτή , τόσο στενά δεμένη με τούτη την Άγια μέρα και το χαρμόσυνο
άγγελμά της. Το είχε μαρτυρήσει , πως ο Κύριος θα τον έπαιρνε στην εορτή του
Ευαγγελισμού . Και αυτή κρατά και την επαύριον !
Όντως την επομένη μέρα , στην Σύναξη του Πρωτοστάτη Αγγέλου , έφυγε για την
Άνω Πατρίδα. Πλάι του τώρα ένα μικρό τραπέζι, με ακοίμητο καντήλι και ένα ψαλτήρι αφημένο . Τούτο
το φάρμακο πάντα το σύστηνε ο Γέροντας στο εξομολογητήρι. Και αυτό νόσων πολυτρόπων
αλεξητήριον …Ευαγγέλιο και ψαλτήρι έλεγε , να
έχουμε πάντα τον Κύριο μαζί μας ….Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου
διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ.(
Ψαλμ.15,8) . Μπροστά τώρα στην δική του
Αγιογράφηση . Δεν κατατάσσονται οι Άγιοι
σε χαρτιά , μα στις καρδιές και στην ευλογημένη συνείδησή μας . Αλλοίμονο αν περιμέναμε τις διατυπώσεις και
δεν προσευχόμαστε για μεσιτεία στον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον ησυχαστή , τον Θεογνώστη
Σωφρόνιο του Essex , τον Όσιο γέροντα της υπομονής Εφραίμ τον Kατουνακιώτη , τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, που τόσο συκοφαντήθηκε και στεφανώθηκε .
Μα και στους απλούς και Θεοφωτίστους
θαυματουργούς , Αγίους Ιάκωβο Τσαλίκη και τον Πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη .
Αυτός ο
τελευταίος σαν να ενώνει στερρά και τόσο
συγκινητικά την Αρχιερατική διαδοχή στον φωταυγή ουρανό της Αργολίδας , μιας
και οι 3 τελευταίοι της Δεσποτάδες ήταν
δικά του πνευματικοπαίδια !
Στον τοίχο και ο πατέρας του Ιακώβου μας , ο Ιγνάτιος , της Άρτας ο αξέχαστος Αρχιερέας, οι Άγιοι Παϊσιος , Πορφύριος ,
Φιλούμενος από το φρέαρ του Ιακώβ που τόσο γαλήνευε τον Μακαριστό σαν το επισκεπτόταν !
Και η Αγία Σοφία της Κλεισούρας , να θυμίζει σε
όλους τις προϋποθέσεις του Παραδείσου : Οι ταπεινοί θα τον κερδίσουν! Πολλά
υπομονήν να κάμνετε ! Δίπλα στην απεικόνιση του κτήτορος Ιακώβου, η Βασίλισσα της Άρτης , Αγία Θεοδώρα . Νέοι
συνειρμοί τώρα . Αυταπόδεικτη η ακαταγώνιστη μεσιτεία του Αγίου Λήσταρχου … Δεν
σου κάνει καρδιά να ξαμακρύνεις . Μετά την απόλυση ξανά εδώ !
Τρισάγιο
Αρχιερατικό και κόσμος πολύς , σχηματίζει ουρά να πάρει την ευχή του Αγίου .
Σταυρώνονται πάνω του σταυροί και
κομποσχοίνια . Ευχές μυστικές , ψυχής μετάνοιες στρωτές . 
Την χαρμόσυνη ημέρα
της συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , του ανακράζοντος του θείου μελωδήματος ,
τότε στο ξόδι του κυρού Ιακώβου , λίγοι στίχοι ξεπήδησαν μέσα από την ταλαίπωρη
ψυχή μου . Τους ξαναθυμάμαι μαζί με την υπόσχεσή σου άγιε Γέροντα:
Αρχές
Αγίας Σαρακοστής που θα θυμούνται όλοι,
ξεκίνησες
τον δρόμο σου για την απάνω Πόλη…
Θα κάνει
στάση ο Άγγελος στης Άρτας το γεφύρι,
κι έπειτα
στου Μάη το πρώτο σου, Αργείων το
πανηγύρι …
Του Αγίου
που αγάπησες και σου φανερωνόταν
Για να σου
πει το ευχαριστώ , που στο Άργος του βρισκόταν …
Έδωσες μιαν
υπόσχεση , με δάκρυ αγκαλιασμένη
Κάθε ψυχούλα
Αργολική την έχει φυλαγμένη
Θα είμαι
πάντα είπες εδώ , μαζί σας! αδερφοί μου!
Τεκνία μου
αγαπητά , να χετε την ευχή μου …
Μη μας
ξεχάσεις Ιάκωβε άξιε Ποιμενάρχη
Μακαριστέ
μας Άγιε , λαμπρέ μας Ιεράρχη …
Και εμείς θα
μνημονεύουμε αιώνια την μορφή σου ,
που φώτισε
τον τόπο μας και την Αγία ψυχή σου …
Πως λαχταρώ
να ξαναέρθω στου Παραδείσου τούτη τη γωνιά ! Είθε να μας αξιώσει ο Κύριος !
Πρέσβευε υπέρ ημών ! Χριστός Ανέστη!
Νώντας Σκοπετέας
Σάββατο Ακαθίστου 2017
Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε
να πεις Χριστός Ανέστη !
