Μια στάλα Ουρανό…(Δεν έχω μούτρα να Τον ξαναδώ…)

        

Ζουν ανάμεσά μας. Αθόρυβα σαν το οξυγόνο που δίνει πνοή, σαν το αίμα που ανάλαφρα κυλώντας μέσα μας, εγγυάται την πατρική καρτερία…Είναι της διπλανής μας πόρτας οι διαλεχτοί, που αλίμονο αν ποτέ τους, ένιωθαν τέτοιοι…Θα έχαναν τον ατίμητο θησαυρό της ψυχής του Θεού, το Άγιο Πνεύμα όπως το περιέγραφε η Γερόντισσα Γαλακτία. Εκείνη, ζητούσε από τον Χριστό όπως ζητά ένα μωρό παιδί απ΄τους γονιούς του, θρέμμα και αγάπη. Διαβάζοντας το γαλαζοπράσινο βιβλίο της, δοξάζουμε τον Θεό, που ακόμα υπάρχουν κάποιοι, που μπορούν να σηκώσουν τα μάτια της καρδιάς τους στον Ουρανό. Να εκλιπαρήσουν την παράταση, να εκζητήσουν το έλεος, να γίνουν τα  έμψυχα ιλαστήρια που θα κάνουν τον Δίκαιο Δεσπότη του παντός να...μετανοήσει…Περιδιαβαίνοντας τις φωτεινές του σελίδες,  θυμηθήκαμε κάτι, που ευλογημένος συνοδοιπόρος, με σοφία και πείρα  πατέρων, φυλαγμένη ατόφια στα τρίσβαθά του, μας διηγήθηκε τις προάλλες.

Δεν πάνε πολλά χρόνια, καμιά σαρανταριά, που έκανε ένα χειμώνα σαν καλοκαίρι…Μην ακούς αυτά που λένε στις σκοτεινές μέρες μας, για φαινόμενα που τώρα πρωτοεμφανίζονται. Άνυδρους χειμώνες πάντα είχαμε…Στέρεψε ποτέ η αμαρτία άλλωστε;  Στο χωριό μας λοιπόν, είχαν αρχίσει όλα να ξεραίνονται! Είχε 2 μήνες και βάλε, λίγο έστω να βρέξει. Απόγνωση στην κυριολεξία! Το βράδυ στο καφενείο το κλίμα βαρύ! Κεφάλια κατεβασμένα, κουβέντες λιγοστές! Ξαφνικά μέσα στην νεκρική ησυχία, πετάγεται ένας και απευθύνεται στον μπάρμπα-Μίμη, που καθόταν μόνος του όπως πάντα,  κάτω από τον μεγάλο πάγκο. Ο γερό σοφός του χωριού, ο λιγομίλητος, μα μονίμως γλυκύς και πρόσχαρος σε όλους. Ίσως και για να τον πειράξει, ίσως γιατί σε τέτοιες στιγμές απελπισίας μόνο, θυμόμαστε τον…υπηρέτη Θεό…του είπε:  -Δεν κάνεις καμιά προσευχή να βρέξει, εσύ που τα ‘χεις με τον... Κύριο καλά;  Θα χαθούμε αλλιώς! Και εκείνος, έβαλε το κεφάλι κάτω και δεν αποκρίθηκε! Ξημερώματα ήταν που όλοι στο χωριό ξύπνησαν από το θόρυβο της βροχής στα κεραμίδια! Με το τουλούμι το νερό στην αρχή και έπειτα ψιλή ποτιστική βροχούλα! Και να μην σταματάει 3 μέρες συνεχώς! Το βράδυ ξανά στο καφενείο ξεκίνησαν τα πειράγματα στον γέροντα…-Ε μπάρμπα-Μίμη, χόρτασε το χώμα νερό! Θα σαπίσουν τα δέντρα! Δεν λες στον Θεό τώρα να σταματήσει; Και εκείνος όλο καλοσύνη και αγαθότητα, έδωσε μια απάντηση που κανείς δεν ξέχασε ποτέ! Ο καθένας βέβαια ανάλογα με το πώς την εισέπραξε…-Τι λες κυρ-Παντελή μου, δεν έχω μούτρα να τον ξαναδώ…! Σκέψου αδελφέ μου, τι σχέση είχαν αυτοί οι άνθρωποι, τι φόβο Θεού, τι σεβασμό υιικό, ανυπόκριτα όλα, αφτιασίδωτα! Γνήσιοι πνευματικοί άνθρωποι, χωρίς να έχουν ποτέ τους διδαχθεί, όσα φανερώνει εκείνη η αξέχαστη απόκριση του Δημητρίου…Μούτρα δεν έχω να Τον ξαναδώ…

Έτσι και εκείνος ο μακάριος, έτσι και η Γερόντισσα της Κρήτης, οπλίζονταν με το θάρρος και την παρρησία που τους μέστωνε η Φιλόθεη βιωτή τους. Η σταυροφόρα τους  πορεία, η αδιαστρέβλωτη τήρηση όλων των εντολών, η ορθοπραξία τους και η ορθοπιστία τους! Για να έχουν πρόσωπο από την Φωτεράδα του Χριστού ιλαρό, να αντικρίζουν έτσι  τον Μεγάλο Αφέντη  και αξεδίψαστες τις ψυχές,  να Του ζητούν λίγα μαζί και τα πάντα…Μια στάλα Ουρανό και μια μπουκιά Παράδεισο…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»

(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)

Της Γαλακτίας μας η Φωτεράδα…

 

Σκανδαλωδώς μας ελεεί ο Πανευεργέτης  Κύριος! Σπλαχνίσου μας Κύριε και μη μας παραδειγματίσεις! Δεν είναι λίγες οι φορές, που συνοδοιπόροι τούτης της εκπομπής μοιράζονται μαζί μας ευλογίες! Βιβλία, εικόνες, εκτυπώματα και απομεινάρια Αγίων του Θεού που ευωδιαστά και μυροβόλα φανερώνουν και ψηλαφούν τα θαύματα και τα θαυμάσιά Του! Λίγο χώμα από το ταπεινό κιβούρι του Αγίου Φιλοθέου Ζερβάκου(οι συνειδήσεις είναι που αγιοκατατάσσουν…) και το παγκόσμιο μνήμα του Αγίου Παϊσίου, ένα κομποσχοινάκι που φόρεσε και αγίασε η Θεία χάρη, δοσμένο από εργάτη του Ευαγγελίου του Χριστού-Ιεροκήρυκα του Παραδείσου, ένα σταμπωτό εικονάκι από το Αγιαστήριο της Παναγούδας που έχουμε εδώ απέναντί μας, ένας πίνακας δίπλα με ζωγραφισμένο ολοζώντανα το καθολικό της Φιλοθέου Γλυκοφιλούσας από τα χέρια του μακαριστού Φιλαγιορείτη Ασκητή μέσα στον κόσμο κυρ-Νίκου Μπαζώνη του Αιτωλού, τα φυλαχτάρια και τα αγιωτικά της κυρά Μιχαήλας μας  από τις μικρές… Ακαθές της Κυκλάδες…Πάντοτε το ίδιο δέος, σαν παραλαμβάνουμε αναξίως της αγάπης και της συναλληλίας τα ανεκτίμητα κειμήλια…Πόσο χωρητική η καρδιά όλων αυτών που γνωρίζουν να πολλαπλασιάζουν τα δώρα του Ουρανού, σαν τα αποχωρίζονται…Κάποτε ξαφνιαστήκαμε πολύ σαν ανοίξαμε ένα τέτοιο πακέτο. Αποστολέας του ο Χ.Φ ο Ρεθυμνιώτης αδελφός μας!

Σε ημέρα του Κυρίου αναδεμένη με του Τιμίου Νηστικάρη τα άγια αίματα, έγινε η αποκρυπτογράφηση των αρχικών του, σε εκείνο το Θεόπνευστο βιβλιαράκι που επέστρεψε στον δρόμο της μετανοίας αμέτρητες ψυχές το : Ποτέ δεν είναι αργά!

Χ.Φ. έγραφε μόνο πάνω... Χαράλαμπος Φραντζής... Χριστού Φίλος!!

Πρέσβευε αδελφέ μας στον θρόνο του Δεσπότη Χριστού, στο πλάι της λατρεμένης σου Γερόντισσας, του Αγίου Χαραλάμπους και όλων των Αγίων, με τους οποίους συμπορεύτηκες!!

Ο Θεός είναι νουθέτης...συνήθιζες να λες...

Κάθε μέρα που περνά, θα το κατανοούμε όλο και πιότερο Χαραλάμπη μας!

Όλες τις ώρες μέρα και νύχτα, ήταν  μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους μας!

Παρηγορητής και ομολογητής χωρίς φτιασιδώματα και...πενιές...

Και τώρα...συνεχώς μας παραμυθεί με την απλότητά του και τις σοφές λαλιές του που χαράχτηκαν μέσα μας.

Είμαστε ευλογημένοι απ’ τον Θεό που γνωρίσαμε έναν γνήσιο φίλο του έναν λεβέντη στρατιώτη Του! Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ εκείνη την ημέρα που παραλάβαμε το δώρο του!

                  

Μέσα ένα μαντήλι που αγκάλιαζε λίγες λευκές τρίχες από τα μαλλάκια μιας διαλεχτής του Χριστού μας  και ένα κομμάτι ύφασμα από το ρούχο που φορούσε στο δουλαγωγημένο σαρκίο της. Η γερόντισσα της Κρήτης , της Ελλάδας, της Ορθοδοξίας! Εκείνη η ευλογία του μακαριστού Χαράλαμπου! Τι χαρά μας έδωσε!  Όχι για να χρησιμοποιηθεί με τρόπο μαγικό, ή να αποτελέσει καύχημα και προσθήκη σε δίψυχη και… φωνακλή πνευματική συλλογή!  Μα σαν ενίσχυση στα δύσβατα και φαινομενικά απροσπέλαστα…Φυλαχτά αγιασμένα από την Θεία χάρη! Μεταδίδεται η Θεία χάρη αδελφοί μου, αν δεν έχεις εθελουσίως κλείσει ερμητικά της ψυχής σου τον δέκτη…Γι’ αυτό παππούλη μου και Δέσποτά μου, μη το τραβάς το χέρι σου σαν κάποιος έρχεται όλο λαχτάρα να το καταφιλήσει! Θεία χάρη γυρεύει η ψυχούλα! Στάθηκε τότε εκείνο το παράξενο για τους πολλούς  δώρο, αφορμή για να ζητήσουμε να μάθουμε περισσότερα για μια μεγάλη οσιακή μορφή των ημερών μας! Διέθετε Ιεροσύνη! Ναι, όσο κι αν ακούγεται παράξενο και αταίριαστο σφόδρα σε μια γυναίκα! Είχε την εξ αγιασμού Ιεροσύνη, ως κατοικητήριο του Παναγίου Πνεύματος, που έλαμπε σύγκορμα πάνω της! Ήταν ακόμα στη ζωή η Γερόντισσα όταν λάβαμε τις ευλογίες! Εκείνη μέσα στην νηπιακή αφελότητά της, δεν μπορούσε να διανοηθεί το μέγεθος της ακαταγώνιστης παρρησίας της! Όλα της έμοιαζαν τόσο φυσικά και προπτωτικά! Για αυτό φανερωνόταν συνεχώς, δίχως να το καταλαβαίνει, στους γύρω της, όταν κατέβαζε στη γη τον ίδιο τον Άγιο Αντώνιο για να θεραπεύσει ένα παιδί , ή την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου, για να επέμβει σε χειρουργείο νέου που χαροπάλευε! Σαν κοιμήθηκε τον Μάιο του 2021 στις 20, άρχισαν να κοινολογούνται προς δόξαν Θεού και βοήθεια αμετρήτων αναγκαιμένων ψυχών, τα υπέρλογα και συγκλονιστικά θαύματα του Θεού Λόγου, δια των μεσιτειών και των προσευχών της Γερόντισσας! Πριν λίγο μόλις καιρό, κυκλοφόρησε και ένα σπάνιο βιβλίο! Ένα βιβλίο που κάποιοι Χριστοχαριτωμένοι ταπεινοί, μετά λόγου γνώσης και φόβο Θεού, είναι απόλυτα βέβαιοι πως θα αποτελέσει πνευματικοί βακτηρία μυριαριθμήτων ανθρώπων, που πορεύονται  Σταυρικά και Αναστάσιμα, σε  ανηφόρια μετανοίας με προορισμό τον Γολγοθά και την Επουράνια Βασιλεία. Σε αυτούς τους δρόμους με τη βοήθεια και το έλεος του Δεσπότη της ζωής μας θα συνοδοιπορήσουμε σε αυτήν την ευλογημένη περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής! Πόσο συγκλονιστικοί οι βίοι των Αγίων των ημερών μας! Εκείνων που δεν αντάμωσες ποτέ από κοντά και όμως είναι τόσο οικείοι σου, τόσο δικοί σου! Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού ακόμα και αυτή η εποχή, όπου οι άνθρωποι μοιάζουν στην συντριπτική  τους πλειονότητα να αγαπούν περισσότερο το σκοτάδι και το ψέμα από το Φως και την Αλήθεια! Με τη σαγήνη της Αγίας τους βιωτής, σε καλούν να αγωνιστείς και να παλέψεις, κάποτε έστω και από μακριά να τους ανταμώσεις στου Θεϊκού Νυμφώνα τα μέρη… Θα περιδιαβούμε στις αγιασμένες και φωτιστικές σελίδες τούτου του βιβλίου!

 Το γαλαζοπράσινο βιβλίο! Έτσι γίνεται  παγκόσμια γνωστό!  Σαν το πορτοκαλί του Αγίου Πορφυρίου, σαν το μπλε του Αγίου Παϊσίου, σαν το κίτρινο του Αγίου Ιακώβου όπως μας το χάρισε το Άγιο Πνεύμα δια γραφίδας του μακαριστού καθηγητή Στυλιανού Παπαδόπουλου(σ.σ Γερασίμου Μοναχού Δοχειαρίτη) σαν το πορφυρό του Αγίου Ιωσήφ, γραμμένο από τον Άγιο Εφραίμ της Αριζόνας! Να ένα Ουράνιο τόξο,  να καυχιέσαι και να χαίρεσαι στις μεταλλαγμένες και θεοστυγείς μέρες μας…!

Να το διαβάσουμε λοιπόν και να  λαχταρήσουμε το Φως της Τριαδικής Θεότητας! Να δοξολογήσουμε και να διψάσουμε τον Ζωντανό Θεό! Να πανηγυρίσουμε την Αγία Ορθοδοξία και το οτι είμαστε χάριτι Κυρίου Χριστιανοί Ορθόδοξοι! Σε αυτά τα τόσο πυκνά σκοτάδια των ημερών μας, που δυσκολεύουν και βυθίζουν τα βήματά μας, ας καταυγάζεται ο δρόμος μας από της Γαλακτίας μας την φωτεράδα…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»

(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)

Έφθασε καιρός...

 

Πως τα κατάφερε ο επίβουλος βελίαρ και τις πιο συνταρακτικές για την ψυχή μας μέρες, μέρες που ο Ουρανός υπαγορεύει την άκρα κατάνυξη και την ιερή χαρμολύπη –απερινόητη και άφατη η γλυκύτητά της για τον έσω άνθρωπο- να τις διαστρεβλώσει έτσι! Με ένα παλαιόθεν εξυφασμένο σχέδιο! Κατάφερε η διεστραμμένη, παρά την φύσιν επίνοια του πολεμήτορος, να γομώσει με σκοτάδι… εκτυφλωτικό τα αισθητήριά μας! Μας μπέρδεψε ολοσχερώς , μας έβγαλε έπειτα σε απωλείας δρόμους, ξέφρενους πανηγυριστές με τα παιδιά μας στους ώμους…

Γλέντι δίχως τελειωμό, με σφυρίχτρες, καραμούζες, ντεσιμπέλ, μασκαρέματα και…τις τσάντες κλειδωμένες στο σχολείο…

Προβολή με μια επικάλυψη «πολιτισμού»…Πομπές, μύθοι, παρελάσεις, αναβιώσεις, καρναβαλιστές,  άρματα, κουδουνοφόροι…Αναβιώνουμε, σου λένε,  την παράδοση των προγόνων μας! Πόσο πίσω μπορείτε να φτάσετε κύριοι…αναβιωτές; Εκεί που η παράδοση των προγόνων μας ξεκινά ίσως; Μέσα στον Παράδεισο, την ώρα του Αδαμιαίου θρήνου, μπορείτε να ανατρέξετε;   Άλγος τω Αδάμ εχρημάτισεν η του ξύλου απόγευσις πάλαι εν Εδέμ …δια του όφεως εισήλθεν θάνατος…Άλγος και θάνατος από τη μια…Από την άλλη τα ντεσιμπέλ της ψεύτικης χαράς…Κλαυθμός και οδυρμός, μα και ελπίδα για το «Δεύτε οι ευλογημένοι κληρονομήσατε» από τη  μια…Χάχανα, γλέντια και μια θλιβερή παλινδρόμηση στην αντίπερα όχθη…Η Μάνα Ορθοδοξία, δεν χωράει στα σπλάχνα της το λίγο απ΄ όλα, το όλοι έτσι κάνουν, το νερωμένο κρασί…Το δολερό σχέδιο του πανούργου, εγκαθίδρυσε τις δεύτερες απόκριες, να κορυφωθούν οι γιορτές, να φτάσει το κέφι στα κόκκινα,να καούν τα κάρβουνα! 

Τι κι αν οι σελίδες του Τριωδίου τούτες τις στιγμές, επιγράφονται με την λέξη Τυρινή…Τι κι αν ο προπάτορας Αδάμ, τώρα που εγώ αλλόφρων πανηγυρίζω(άραγε ξέρω το γιατί;) κάθεται απέναντι από τον Παράδεισο, θρηνώντας την γύμνωσή του…Οίμοι, αλλοίμονο, φωνάζει και βοά στον Ελεήμονα! Ελέησόν με τον παραπεσόντα!

Τι κι αν ο ήλιος τώρα που εγώ δεν σταματώ τον πλανευτή χορό, έκρυψε τις ακτίνες του, η σελήνη και τα άστρα  σαν αίμα γίνηκαν, η πλάση τρόμαξε από το σφάλισμα του Παραδείσου. Τι κι αν ο Αδάμ, τώρα που εγώ δεν σταματώ τις νοστιμιές του κρέατος να γεύομαι,  εκβάλλεται δια της βρώσεως …Ένα από τα χίλια πήρε εντολή να μην γευτεί! Μια εντολή παρέβη του Δεσπότου, μια άθεσμη συμβουλή υπήκουσε και όλων των αγαθών εστέρηται! Και εμείς σε αυτήν την Τυρινή εβδομάδα καταλύουμε (έτσι μας καλεί η Μάνα Εκκλησία) τα πάντα πλην κρέατος! Συνταράσσεται ο νους και η ψυχή με αυτόν τον παραλληλισμό, μα και με την αξιόκλαυστη κατάντια μας, να υπακούσουμε τυφλά στο σχέδιο του εχθρού της σωτηρίας μας και αντί να θρηνήσουμε μνημονεύοντας την εν Εδέμ μας γύμνωση, την αποβολή μας  από την άληκτη χαρά και την τρυφή, εμείς να χορεύουμε και να γλεντοκοπάμε ανενδοίαστα!

 Αντί πλήθη δακρύων να εκζητήσουμε για την απομάκρυνσή μας εκ της αγγελικής χορείας, για τον θανάσιμο τραυματισμό της ψυχής, για την εξορία μας,  εμείς κινούμαστε λάγνα σε ρυθμούς της «παραδοσιακής» Latin…Φθονηθέντες διαβόλω, πλανηθέντες μισανθρώπω, πεισθέντες τω αλάστορι! Αποσκιρτήσαντες Θεού, στερηθέντες της αγαθότητάς Του!

Γι αυτήν την παρακοή, για εκείνη την βρώση, σαρκοφόρεσε ο Θεός και άπλωσε τις άχραντες παλάμες του πάνω στον Σταυρό την Μεγάλη Παρασκευή! Έγινε εκείνη η βρώση, η αρχικά γλυκόκαρπη της γνώσεως, χολή και όξος!

 ‘Εφθασε καιρός όμως! όχι να αναβιώσουν τα καραναβαλικά ανίερα, μα επιτέλους τούτη την Σαρακοστή διαγρηγορούντες, να ξεκινήσουμε αγώνα πνευματικό που θα νικήσει τους δαίμονες! Πάνοπλη η εγκράτεια, αγγελική η ευπρέπεια! Έτσι θα έρθει μόνο η παρρησία προς τον Θεό! Έτσι μόνο θα εισακουστεί το «Ανακάλεσαι και σώσον με», το «ελέησον τον στερηθέντα δικαίως της Σης αγαθότητος» το «μη αποστρέψεις το πρόσωπόν Σου  από του παιδός Σου, ότι θλίβομαι…ταχύ επάκουσον μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν.» 

Τα τελευταία λόγια από το Μέγα Προκείμενον μιας κορυφαίας–εκ των αμετρήτων- στιγμής στην λειτουργική Ζωή! Γιατί την ώρα που οι εκδηλώσεις του «πολιτισμού» έξω εκδηλώνονται και τα ντεσιμπέλ τερματίζονται, μέσα στις Εκκλησιές της Ορθοδοξίας  ψέλνεται,  μα κυρίως βιώνεται, ο  Εσπερινός της συγχώρησης! Εκεί για πρώτη φορά θα ακουστεί σπαρακτικά το «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου»! Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός μετανοίας, πλατυσμού της καρδιάς! Να συγχωράς για να χωράς!

 

Μονάχα η ευρύχωρη καρδιά θα χωρέσει όλα τα νάματα του Τριωδίου, τα οίμοι και τα ελέησόν του! Μόνο το χωρητικότατο δοχείο της  από την απέραντη θάλασσα  του Ελέους Του,  θα χωρέσει ένα πέλαγος αγάπης! Ξεκινά η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου! Λέγοντάς την για πρώτη φορά σε τούτο το πανίερο εσπέρας,  κάνουμε 3 μετάνοιες εδαφιαίες! Έπειτα 12 μικρές, στα μυστικά λέγοντας το «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Στο τέλος επαναλαμβάνουμε την πεμπτουσία της συγγνώμης…«Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου  ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.» Άλλη μια μετάνοια τότε καλογερική, την τέταρτη στρωτή! Μόλις σηκωθούμε ολάνοιχτο μπροστά μας προβάλλει το στάδιο των αρετών! Και έξω επιτέλους…σιωπή! Καλό Στάδιο! 

Νώντας Σκοπετέας

Σαρακοστή 2018

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"

Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019

Όσα άλλοτε γράφτηκαν και ειπώθηκαν, πλέον αποκτούν άλλην διάσταση. ελεγκτική για το πόσο κατορθώθηκε να κατέβουν και να τα ψελλίσουν της καρδιάς τα χείλη. Η αποστασία των ημερών μας, πρέπει να οδηγεί ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ανεξαιρέτως, σε θρήνο γοερό και σε αλλεπάλληλα οίμοι!

Ο εχθρός πλέον όσο ποτέ, ορατός για κάποιους και για άλλους, με απονεκρωμένα τα πνευματικά αισθητήρια, ανύπαρκτος! Η αμαρτία σύμμαχος και συνοδοιπόρος, με βήμα υπερήφανο, προελαύνει, επελαύνει και παρελαύνει, αλοίμονο, στα χρώματα της καταλλαγής του Θεού με το πλάσμα Του! Αλοίμονο! Να μη μας ξεσυνεριστεί ο Θεός, για τις κερκόπορτες που αφήσαμε να παρεισδύσει...

Υιοθεσία ψυχών...(Του Αριστείδη τα μνημονοχάρτια…)

 

Εν εκείνη τη ημέρα! Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, διαβάσει, απαγγείλει τούτη τη φράση! Η φοβερά ημέρα της κρίσεως! Η Ανάσταση των νεκρών και η ζωή του μέλλοντος αιώνος! Πόσες από αυτές έχουμε συναισθανθεί το συνταρακτικό περιεχόμενο και νόημα αυτής της ημέρας άραγε; Και πόσοι δεν θαρρούμε, πως όλα τούτα είναι μια υπερβολή των φανατικών και σχολαστικιστών  Χριστιανούληδων…Και ότι τίποτα από όλα αυτά τα περί δικαίας κρίσεως δεν ισχύει…Όποιος κατανοεί και πιστεύει, χαίρεται για κάθε επιπλέον χτύπο της καρδιάς του. Γιατί γνωρίζει πως ναι μεν αυτός ο χτύπος τον φέρνει όλο και πιο κοντά στην έξοδο από τούτο το πρόσκαιρο, αλλά από την άλλη ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα μετανοίας και ανεύρεσης, του μόνου δρόμου που οδηγεί στην αιώνια Βασιλεία! Μα και κάτι ακόμα! Τότε είναι που θα συναισθανθεί τον μεγάλο αγώνα που δίνουν εκείνοι, όσων  η ψυχή έχει αποχωριστεί από το σώμα τους! Και θα τους σπλαχνιστούν! Και θα ξεκινήσουν να τους στέλνουν…αναψυκτικά και ανάσες φωτός! Ο κυρ Θόδωρος ο χαρούμενος, που σεργιανούσε για χρόνια ολόκληρα με το τετραδιάκι του, να συναντήσει στα μνημονοχάρτια τους αδελφούς του που καρτερούσαν λίγο παραπάνω Φως…Αγγελτήρια προσευχής τα έλεγε ο μακάριος και ξεκινούσε να κάνει προσευχή και κομποσχοίνια, κάθε μεσονύχτωμα για αυτούς! Και βρήκε προς δόξαν Θεού πολλούς μιμητές ο κυρ Θόδωρος ο Χαρούμενος! Πρόσφατα ο αδελφός μας ο Αριστείδης, λαϊκός που ζει σαν μοναχός μέσα στο κέντρο του…κόσμου, μας αποκάλυψε πόσο του μίλησε με το παράδειγμά του εκείνος ο μακαριστός εργάτης της προσευχής ο σύμπονος, που όσο λίγοι είχε κατανοήσει ότι οι ψυχές εκεί, περιμένουν πολλά από εμάς εδώ…Διάβασε πριν χρόνια εκείνο το διήγημα, που την αλήθεια του, μόνο κάθε αναγνώστης γνωρίζει, ανάλογα με το αν κύλησε ένα δάκρυ στο εγώ του και θέλησε να τον μιμηθεί στο ουράνιο τούτο διακόνημα. Ξεκίνησε λοιπόν δειλά-δειλά να υιοθετεί ψυχούλες! Έτσι μας είπε και πόσο μας συγκλόνισε και μας ήλεγξε για την δική μας αδιαφορία και έλλειψη οικτιρμών…Ιδίως όταν συνέχισε να μας αποκαλύπτει ότι προσπαθεί συνεχώς, να προσθέτει και άλλες στα δίπτυχα της δικής του ψυχούλας, της τόσο ευαίσθητης, της αγαπώσης ολοκληρωτικά τον Πλάστη της και τον κάθε αδελφό ως εαυτόν.

-Μου αρέσουν πολύ οι παλιές ελληνικές ταινίες, ιδίως οι κωμωδίες! Γνωρίζω σχεδόν απ’ έξω τους διαλόγους τους! Θα μου πεις ότι σπαταλώ χρόνο από τα πνευματικά μου καθήκοντα, όταν στήνομαι και με τις ώρες  ξαναβλέπω τις μορφές τους και ακούω τις φωνές τους! Δικοί μας άνθρωποι όμως βρε παιδί μου! Συγγενείς μας! Αχ, να τους ελάφρωνε ο Κύριος από καμιά αμαρτία, για αυτό το γέλιο που χάριζαν και χαρίζουν! Θεός σχωρές τους!  Μόλις διάβασα για τον χαρούμενο λοιπόν, τον κυρ Θόδωρο, πως μου ήρθε αδελφέ μου! Το λέω και συγκινούμαι! Φώτισε ο Κύριος και ξεκίνησα να μνημονεύω όλους αυτούς τους παλιούς, τους σπουδαίους ηθοποιούς και μουσικούς  και ποιητές  στα ψυχοχάρτια! Πόσο όμορφοι οι περισσότεροι στα νιάτα τους! Σαν λουλούδια όμως μαράθηκαν και σαν ονείρατα ξημέρωσαν όλοι!  Μαζί με το πρόσφορο για την μάνα και τον πατέρα μου τους μακαρίτες, κάθε Σάββατο στον εσπερινό, γεμίζω ένα μεγάλο χαρτί με ονόματα για ανάπαυση! Ο παπά Κωνσταντίνος χαμογελαστός με περιμένει πάντοτε! Άντε μου λέει! Και άλλους υιοθέτησες βλέπω! Και είναι αλήθεια αδελφέ μου! Έτσι νιώθω! Σαν να υιοθετώ τις ορφανές ψυχούλες! Γιατί πες μου ποιος κάνει προσευχή, για πολλούς από αυτούς που πέθαναν κατάμονοι,στην ψάθα που λέμε… χωρίς ούτε έναν συγγενή έστω στην κηδεία τους…; Να  σου δώσω ένα παράδειγμα…Πρόσφατα έβαλα στην λίστα των…υιοθετημένων τον Ορφέα και τον Απόστολο από δυο λατρεμένα ελληνικά έργα! Ο κύριος…Νομάρχης και ο Βουλευτής Καλοχαιρέτας! Ο ένας κοιμήθηκε πριν δυο χρόνια περίπου, ολότελα ξεχασμένος! Ο άλλος που έπαιξε τον τόσο  γνώριμό μας Εθνοπατέρα, που έλεγε συνέχεια ετελείωσε, ετελείωσε, πέθανε το 1960, ακριβώς την επόμενη χρονιά από τότε που προβλήθηκε η ταινία αυτή! Και κάτι ακόμα...Γνωρίζεις αδελφέ μου, οτι πολλοί από αυτές τις ψυχούλες έγιναν γνωστοί με καλλιτεχνικά ψευδώνυμα! Δόξα τω Θεώ πλέον, αν λίγο ψάξεις στο διαδίκτυο,  βρίσκεις το βαφτιστικό τους και έπειτα έτσι τους μνημονεύεις! Η Σπεράντζα λοιπόν λεγόταν Ελπίδα, η Ίλυα Αμαλία, η Μάγια Μελπομένη, η Σούλη και η Σάσα Αναστασίες, η Τζόλη Ιουλία, ο Αγκόπ Φίλιος, η Γκιζέλα Αδαμαντία, ο Ντίμης Δημήτριος, ο Χάρυ Βασίλης, η Μπέμπα Μπλανς Αγγελική, η Νίτσα Ελένη, η Πόλυ Πολυτίμη, η Νινή Δέσποινα, ο Δάκης Βρασίδας, ο Άκος Κυριάκος, ο Μίκης Μιχαήλ, ο Μάνος Εμμανουήλ! Και πόσοι άλλοι, τώρα αυτοί μου ήρθαν πρόχειροι…Υιοθετημένοι όλοι τους! Να σου στείλω  τα ονόματά τους! Είναι περίπου 200 και συνεχώς αυξάνονται! Αν ξέρεις και εσύ κανέναν ξεχασμένο να μου πεις! Να ψάχνεις και στους κομπάρσους! Προχθές μου είπαν για τον Μάκη τον Δεμίρη, τον ψηλό αν τον θυμάσαι! Εκείνου το όνομα ήταν Πρόδρομος! Υιοθετήθηκε και αυτός!

Προσευχή για τις υιοθετημένες πρώην λησμονημένες ψυχές, κάνει ο Αριστείδης και πολλοί ακόμα και άλλοι που μακάρι να  τον μιμηθούν ελέω Θεού, σαν διαβάσουν τούτο το φτωχό γραφτό, στις παρυφές της Κυριακής της Κρίσεως του 2024. Οι πιο πολλές από αυτές δεν διήνυσαν τον δρόμο της ζήσης τους εν δόξη ευσεβεί ώστε να φορούν ήδη στεφάνι δικαιοσύνης! Όσο όμως ακόμα οι καρδιές μας εδώ θα χτυπούν, ας προσπαθούμε να ανεβάζουμε τις ορφανές ψυχούλες ολοένα προς το Φως, μέχρι να έρθει η έσχατη εκείνη ημέρα! Τις έγνων νουν Κυρίου εξάλλου; Όσο η έσχατη σάλπιγγα δεν σαλπίζει,  κάθε ψυχή  μπορεί να ελπίζει…Τίποτε ακόμα δεν...ετελείωσε....

Μέγα σου το έλεος, Ακατάληπτε Κύριε δόξα Σοι!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Κυριακή της Κρίσεως 2024

 

Της μετανοίας οι συγκομιδές...

 

Σε χώρα μακρινή, στης ηδονής της  το ψύχος φρενοβλαβώς σκόρπισα τον θείον πλούτο. 

Το λιμάνι της Ζωής νοσταλγούσα,  μα δεν τολμούσα ούτε τον ορίζοντά του  να ατενίσω, κάθε φορά που στην τρικυμία των παθών μου τσακιζόμουν. 

Πνιγόταν  η φωνή μου στον σκοτεινό βυθό της αμαρτίας,  σαν προσπαθούσα να φωνάξω βοήθει μοι   στον Παμβασιλέα Κυβερνήτη. 

Ναυαγός, δούλος και εξόριστος!

 Γυμνός, πένης και άσιτος, ζητιάνευα συνέχεια σε κλειστές θύρες του οίκτου. 

Οι ολοφυρμοί μου βουβοί, τα δάκρυά μου αστέγνωτα…

Ήρθε κάποτε ένας διαβατικός  Άγγελος και τα συγκόμισε και έπειτα πέταξε ευθύς για την  ποθεινή πατρίδα... 

Με μιας βρέθηκα σπίτι, αγκαλιασμένος θαλπερά, να φορώ την χιονοφεγγαρόφωτη πρώτη στολή μου. Απρόσκοφτα  αστραποβολούσε γύρω  και η φωνή μου δυνατή όπως ποτέ, δοξολογούσε Τον Αγαθό Πατέρα.

Αυτή είναι η ιστορία μου…

Αμέτρητες φορές έχει επαναληφθεί…

Αμέτρητες οι αποδημίες  και οι επιστροφές…

Μην απελπίζεσαι λοιπόν και μην ξεχνάς αδελφέ μου, ταλαίπωρε και αδιόρθωτε εαυτέ μου, ότι πάντοτε θα υπάρχει ένας διαβατικός Άγγελος και ένας Πατέρας ὡς φύσει ὑπάρχων φιλάνθρωπος, που καρτερά και διψά της μετανοίας τις συγκομιδές…

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή του Ασώτου 2024