Δεν χαμηλώνει ο Άθως. Ημερολόγιο Όρους 2016- Μέρος 2

Θαύμα της νέας Βηθλεέμ ορθώνεται μπροστά μας .

Από αρσανά θωρώντας το,  χάνουμε τη λαλιά μας .

Αναβαθμοί απ τη θάλασσα , ως τη σπηλιά του Αγίου ,

πεζούλες πολυπάτητες , προοίμια εγκωμίου .  

Παράκληση στους κτήτορες , για δυο μεγαλυνάρι.

Μιας νεανίδος Μάρτυρος φως απ το συναξάρι ,

φωτίζει δυο δάκρυα στα μάτια του Δεσπότη .

Η γνώση οπλίζει την ψυχή του Χριστιανού στρατιώτη.

 

Μέχρι τη Δάφνη το καραβάκι μας , περνά αρκετά μακριά από τα ευλογημένα αραξοβόλια  των πρώτων Μοναστηριών στην δυτική πλευρά της  αγιοτόκου χερσονήσου . Στο βάθος το Δοχειάρι , όπως πάντα τούτη την εποχή προετοιμάζεται για την μεγάλη του πανήγυρη . Διακρίνουμε στο ανέμισμά τους , τις δυο μεγάλες βυζαντινές σημαίες , μια με τον δικέφαλο και μια την αυτοκρατορική  . Τα χρώματά τους κραυγάζουν το Εν τούτω Νίκα …Λάμπουν  στα σηκωμένα λάβαρα ,  το κίτρινο σαν ήλιος χρυσός και η βυζαντινή πορφύρα  , σαν μαφόρι της Υπερμάχου Στρατηγού Γοργουπηκόου και χιτώνας του Παλαιολόγου υπασπιστή Της . Δεν αργεί η σειρά μας να πατήσουμε και φέτος στα χώματα  τα πανίερα . Κατεβαίνουμε στον αρσανά της Σιμωνόπετρας . Η πρώτη μας για εφέτος διαμονή . Μαζί μας και μια παρέα Σαμιωτών αδελφών μας , με επικεφαλής τους,  έναν νεαρό Ιερωμένο. Βαθιά ανασαίνουμε  μόλις τα μάτια  μας  εκστατικά αντικρίζουν σε όλη του την μεγαλοπρέπεια το θαυμαστό οικοδόμημα , το 8^ο θαύμα του κόσμου όπως αβίαστα  χαρακτηρίστηκε  . Κάποτε αυτός ο τόσο ονομαστός  ανήφορος ήταν η μόνη οδός για την αετοφωλιά της Ασημόπετρας . 

 Σε λίγο ο ιδρώτας μας θ αρχίσει να στάζει στις πετρόσπαρτες  πλατιές πεζούλες , που το φιδίσιο μονοπάτι  μια –μια αποκαλύπτει , μετά το προσκυνητάρι στα σύνορα με τη μονή του Οσίου Γρηγορίου, όπου για λίγο ξαποστάσαμε . Είναι μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό του κάματου  και του υπεράνθρωπου που χύθηκε για την κατασκευή του Μοναστηριού. 

Κάπου πολύ εύστοχα γράφτηκε  πως είναι απείρως περισσότερα τα κυβικά του ιδρώτα , από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτεί αυτό το αριστούργημα . Σκαλοπάτια ως τις ουρανοσκέπαστες  αυλές της νέας Βηθλεέμ και την πλαγιά με το ασκηταριό του Κτήτορα προστάτη  . Οδεύσωμεν εις τας αυλάς του Κυρίου. Εις τα όρη ψυχή αρθώμεν , ως μακάριοι τρίβους  και οδούς ζωής βαδιούμεν . Εν τω ουρανώ τα όμματα  και οι οφθαλμοί  ημών και ουδέν θέλξει ημάς των του κόσμου τερπνών . Αι καρδίαι προς σε Λόγε υψωθήτωσαν , τω φόβω Σου σκεπέσθωσαν μη υψωθείσες αποπέσονται.

Μοιάζει η κοπιαστική μας ανάβαση , σαν οκτάηχη κλίμακα που τις ψυχές μας υψώνει . Σαν στίχοι παραλλαγμένοι ,  από τους εβδομήκοντα και πέντε αναβαθμούς  μετά την Υπακοή σε Κυριακάτικο όρθρο .

Σαν υπόσχεση να προσπαθήσουμε αυτή  τη φορά να αντλήσουμε περισσότερα εφόδια αιωνιότητας από το απαράμιλλο  θαύμα της πίστης μας , να ψηλαφίσουμε και πάλι τούτη την  περιάκουστη λογχισμένη πλευρά του Κυρίου . Ο Αρχοντάρης,  μας υποδέχεται εγκάρδια . Μας αγνάντευε από το μπαλκόνι του αρχαίου βουρδουναριού που τώρα αποτελεί το αρχονταρίκι της μονής  και μας περίμενε με έτοιμο το παραδοσιακό κέρασμα. Ένα παγωμένο ποτήρι με νερό και ένα ρακί μέσα του να πάρει τον ιδρώτα για αρχή και έπειτα λουκούμι τριαντάφυλλο .  -Ευλογείτε! -Ο Κύριος! Η δροσιά  η γλύκα και η κοινωνία του Παραδείσου σε κάθε Αγιορείτικη υποδοχή . Δεν είναι μόνο που το τυπικό το ορίζει . Είναι που όλα εδώ ακόμα και τα πιο απλά  προεικονίζουν ,  προαναγγέλλουν,  θέλουν έστω και ελάχιστα να αποκαλύψουν το τι ανεξαίρετα έχει ετοιμάσει ο Βασιλεύς και Κύριος για τα πριγκηπόπουλά Του.

Στους πίσω εξώστες με θέα στην χαράδρα,  παίρνουμε ένα υπέροχο δωμάτιο για τέσσερις . Η ματιά μας φτάνει ως τη θάλλασσα . Βγαίνοντας για λίγο στο μπαλκόνι τριακόσια μέτρα πιο πάνω της , νιώθουμε όπως πάντα το ίδιο συναίσθημα . Δέος για το μεγαλείο του Δημιουργού . Γιατί μόνο Εκείνος μπορεί να δημιουργήσει τούτα τα θαυμάσια έργα ! Νυν τα αθέατα εθεάθη …

Ανεβαίνουμε στο καθολικό για την παράκληση του Αγίου Σίμωνος και της Αγίας Μαγδαληνής . Δέκα το πρωί με την δική μας ώρα  στο στερέωμα της Πέτρας. Εδώ σημαίνει ογδόη βυζαντινή , κοντά στο μεσώριο της έκτης . Υψώθητι επί τους Ουρανούς ο Θεός και επί πάσαν την γην η δόξα σου. Δυο παρακαλούνται να μεσιτεύσουν στον Δεσποτικό θρόνο . Ο Άγιος Σίμων ο αιώνιος οικιστής και προστάτης , μα και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή , η μόνη Αγία που εν Αγίω Όρει τιμάται ως  συγκτήτορας.

Λίθου παντός, τὸν νοῦν ὑπάρχων στεῤῥότερος, Πέτρᾳ Σίμων, οἶκον ᾠκοδόμησας, ἐν σεαυτῷ Πέτραν τὸν Χριστόν, ἔχων ἐνοικοῦντα, καὶ νοερῶς καταυγάζοντα· ἐδείχθης τε ὁσίων, ἀρετῆς σταθερότης, διαπρέψας ἐνθέοις χαρίσμασι.

Χεῖρά σου σεπτήν, Μυροφόρε ἀσπαζόμεθα, τὴν προσψαύσασαν τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, ἣν προσκυνοῦντες, πάσης νόσου ἐκλυτρούμεθα.

Μπλέκονται τα παρακλητικά λόγια τόσο περίτεχνα . Το παρά τους φυσικούς νόμους θεμέλιωμα  της Μονής πάνω στον γρανιτένιο  βράχο  με τη Θυραϊκή λάβα να δένει το πρώτο χτίσμα   και η συγκλονιστική ζεστάδα  από το πάντιμο χέρι της Αγίας , μαρτυρούν την αδιάκοπη και ολοζώντανη  τους παρουσία εδώ . Το τρισάγιο διαβάζεται από τον ηλικιωμένο μοναχό τονισμένο με μια ασυνάντητη έμφαση . Τίποτα εδώ δεν πρέπει να αλλοιώνει η δύναμη της συνήθειας . 

Τα μεγαλυνάρια στο τέλος της παράκλησης υψώνουν της ψυχής μας τα χέρια και εκλιπαρούν για διάσωσμα . Πάλι αλλιώς τονίζονται οι λέξεις . Γράφτηκε και πιο πάνω : Ο χρόνος φαίνεται να λιγοστεύει . Η Μακροθυμία Του , βλασφήμως δοκιμάζεται .

Ὕψωσον τὰς χεῖρας σου πρὸς Θεόν, ὑπὲρ τῆς σῆς ποίμνης, θεοφόρε Σίμων σοφέ, καὶ τοῦτον δυσώπει πολλῶν ἀμπλακημάτων, ῥυσθῆναι καὶ μελλούσης ὀργῆς τοὺς δούλους σου.

Τοὺς ἀσπαζομένους εὐλαβῶς, τὴν σεπτήν σου χεῖρα, τὴν μυρίσασαν τὸ Χριστοῦ, σῶμα Μυροφόρε, διάσωζε ἐκ βλάβης, και πάσης ἐπηρείας, νόσων καὶ θλίψεων.

Στην τράπεζα αλάδιαγα ρεβίθια , δυο άκοπες  μικρές ντομάτες που μοσχοβολάνε αγνή γη, μια φέτα ζυμωτό ψωμί , λίγος χαλβάς και μαύρο σταφύλι . Δευτέρα , μέρα νηστείας στο Όρος . Τιμώνται έτσι οι Άγιοι Άγγελοι που πάντα συμπαραστέκονται στην μοναχική πορεία θυσίας και αυταπάρνησης. Πάντων χωρισθέντες και πάσιν συνηρμοσμένοι . Στην κορυφή δεν κάθεται ο ηγούμενος Ελισσαίος . Έχει παραχωρήσει τη θέση του και βρίσκεται στ αριστερά . Δεσπότης  σήμερα στην Σιμωνόπετρα ,  από τα μέρη τα ανάστατα και ανειρήνευτα εδώ και χρόνια , τα μέρη του Πατριαρχείου Αντιοχείας  της Λαοδικείας και της Συρίας . Το πρόσωπό του μαρτυρά το γενναίο του φρόνημα. Τόσο δύσκολη και επικίνδυνη η αποστολή του . Εδώ οπλίζεται με τα όπλα του φωτός . Παίρνει δύναμη για να συνεχίσει στα μαρτυρικά χώματα της Ποιμαντορίας του . Εκεί που εκδιωγμένοι Χριστιανοί όλο και επιστρέφουν να ξαναϋψώσουν τον Σταυρό . Ο διαβαστής Μοναχός , συνεχίζει εκφώνως να αναγιγνώσκει  το μαρτύριο της νεομάρτυρος Αγίας Ακυλίνας που χθες εόρταζε . Ο πατέρας της δειλός εξωμότης προτιμά τα πρόσκαιρα  . Η μάνα της με ψυχή ανδρεία την προτρέπει να μαρτυρήσει και να κερδίσει τα αιώνια .  Η νεαρή Ακυλίνα ακολουθεί Εκείνον σηκώνοντας τον Σταυρό της . Μια πληγή το σώμα της .Η γη της Μακεδονίας ρουφά στα σπλάχνα της το αίμα που σαν ποτάμι τρέχει . Τρείς μέρες απάνθρωπα οι τούρκοι την βασανίζουν . Και έπειτα σχεδόν πεθαμένη την πάνε στην μάνα της , να υποφέρει κι αυτή , να σχίσει την καρδιά εκείνης  η δίστομη ρομφαία της ομολογίας .

27 Σεπτεμβρίου του 1764 ήταν  όταν η Αγία στα δεκαεννιά της,  έφυγε για τη χορεία των Οσιοπαρθενομαρτύρων  . Ακούμε τον Δεσπότη πολύ συγκινημένο να λέει απευθυνόμενος στον Γέροντα Ελισσαίο : -Η γνώση είναι Φως Γέροντα ! Πόσο δίκιο έχει ο γενναίος Ποιμενάρχης . Το φως του συναξαριού , σαν εκείνο το Άγιο που κατέβαινε πάντα απ τον Ουρανό και φώτιζε τα ξεψυχισμένα σώματα των μαρτύρων ,  σπάει τα σκοτάδια της σύγχρονης οκνηρίας και της χλιαρότητας. Κάνει το Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης να γειτνιάζει τόσο με το Χαλέπι και τη Χομς.

Ησυχία στην Τράπεζα .Περιμένουμε την απόλυση και την ευχή των περισσευμάτων . Προλαβαίνω να «κλέψω» λόγια Μοναχών Αγίων που εικονίζονται εξαιρετικά στον απέναντί μας τοίχο : «Ο καρπός της προσευχής είναι η αγάπη» λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης . «Ιησούς Χριστός το γλυκύ πράγμα και όνομα , το νοητό μύρο»διαλαλεί ο Άγιος Θεόφιλος ο Παντοκρατορινός . Ο Μάρτυρας προστάτης της Καρακάλλου Άγιος Γεδεών : «Το μαρτύριον αποκάθαρσις αμαρτιών μετά δόξης» . Ο Πατροκοσμάς επαναλαμβάνει του ψαλμωδού :  «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» Ασκητικές οι μορφές των Σιμωνοπετριτών πατέρων . Έχουν πάψει εδώ και πολύ ώρα να ασχολούνται με την τροφή του σώματός τους .Λιγοστό το φαγητό τους . Αχόρταστη η ψυχή τους για ρήματα ζωής αιωνίου . Ευλογημένη αντίφαση . Στο δι ευχών κοιτώ τον Άγιο Νικόδημο που δίνει την απάντηση : Ποτέ μην κορέννυσαι επικαλούμενος τον Ιησούν».

Ξεκουραζόμαστε για δυο ώρες περίπου και ανεβαίνουμε ξανά στο καθολικό για τον Εσπερινό. Ήχος Βαρύς . Η Παρακλητική αφειδώλευτα μας προσφέρει τους ανεκτίμητους θησαυρούς της . Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καὶ στεφανωθέντες, προσβεύσατε πρὸς Κύριον, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Δευτέρα απόγευμα παραμονές Αγίου Χαρίτωνος του ομολογητού . Κάθε εσπερινός έχει την μοναδική του σπουδαιότητα . Ακούγεται τούτο το  μαρτυρικό ψάλμα  στους γάμους και στις χειροτονίες . Κοινός ο τόπος . Το μαρτύριο και ο αγώνας που αποκαθαίρουν . Όλα συνδέονται απίστευτα . Κάθε στιγμή στο Άγιο Όρος μια ψηφίδα σε παράσταση Νίκης . Τα μάτια μου στον Παντοκράτορα . Θρόνος του ο ουρανός και υποπόδιόν  του η γη . Οι νέες αγιογραφίες είναι θαυμάσιες . Της Βορειοελλαδίτικης σχολής ,  όπως μου επισημαίνει ο Αγιογράφος και ψάλτης  της παρέας μας Παναγιώτης . Στα δεξιά πάνω μια έξοχη απεικόνιση της Αναστήλωσης των εικόνων .   … ἰδοὺ γὰρ ἡ Ἐκκλησία, τὴν ἔνσωμον Εἰκόνα Χριστοῦ, ὡς ὑπερκόσμιον κόσμον ἐπαμφιέννυται… Κάθε είσοδος σε καθολικό Αγιορείτικο,  συντροφεύεται νοερά από  ακούσματα υπέρλαμπρων δοξαστικών. Ζωντανεύουν με μιας μπροστά σου γιορτάδες και Κυριακές που εύχεσαι αιώνια να ξημερώνεσαι . Αργόσυρτο το Φως Ιλαρόν .Υμνούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα , Θεόν . Άγια λείψανα μπροστά μας. Ψαύουν  τα χείλη μας το θερμό χέρι εκείνης που αφοσιώθηκε όσο λίγοι , εκείνης που πρώτη άγγιξε μα και ευαγγελίστηκε την συντριβή του θανάτου . Ευωδίαζε ανεπανάληπτα όπως και η κάρα του Αγίου Σεργίου . Δίπλα του το άφθορο χεράκι του μικρού Αγίου Κηρύκου . Άγιος Νεκτάριος , Αγία Άννα , Αγία Βαρβάρα , Άγιος Τρύφων , Άγιος Αρσένιος …ο νονός του Όρους . 

Ρόδα εύοσμα οι Μάρτυρες , πολύφθογγα στόματα  της πίστεως οι Πατέρες . Ιάματα οι Άγιοι θησαυροί τους , θεραπεύουν δραστικά όπως λέει ο υμνουργός , τα τραύματα της καρδιάς μας φαρμαχθείσας ιώ του όφεως  . Βραδυνή τράπεζα ακολουθεί . Μια σούπα με ζυμαρικά και φρούτα . Ο Αναγνώστης και πάλι δεν φείδεται πνευματικής τροφής, διαβάζοντάς μας από το τρισευλογημένο Γεροντικό που πάντα φωτίζει την μετάνοια  .   Λίγες ώρες μόλις στο Όρος . Όπως πάντα το χθες φαντάζει πολύ μακρινό . Κι ακόμα ο παπά Αθανάσης δεν ξεκίνησε να διηγείται . Μας περίμενε ήδη στο αρχονταρίκι για ένα ανεπανάληπτο ταξίδι στην Αγιορείτικη μνήμη …( συνεχίζεται)  

Νώντας Σκοπετέας

                                                         κείμενο-φωτογραφίες 

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους.

Δεν χαμηλώνει ο Άθως. Ημερολόγιο Όρους 2016 - Μέρος 1

Ξημέρωμα Αγιορείτικο , ζήσης μου λατρεμένο

Ηλιάτορα φανέρωμα πίσω από Εσταυρωμένο.  

Μύριες  εικόνες στη σειρά , προσμένουνε τις λέξεις ,

σαν  τρακοσάρι εργόχειρο,  που σε όνειρο  θα πλέξεις.

Το ροζιασμένο χέρι του , σταυροειδώς ευλόγησε. 

Αγάπης το χαμόγελο ποτέ του δεν ξεθώριασε .

Γέροντας έδωκε ευχή , που διώχνει ό,τι πληγώνει

Κι ο Άθωνας αγέρωχος ποτέ δεν χαμηλώνει …

Φωτιστικαίς πρεσβείες σου Πανάχραντη Μητέρα,  

Μεσίτευσε για  έλεος  στη φοβερή τη μέρα…

Ανάδεψε  τα δάκρυα με ελπίδα και μελάνι   

και του αδελφού μας την ψυχή βοήθα ν  ανασάνει !

 

Μόλις επιστρέψαμε από του Παραδείσου το όνειρο . Κουβαλώντας πάνω μας απερίγραπτες ευλογίες , όπως το σταυροτύπωμα ενός ροζιασμένου χεριού που μας ευλόγησε , ένα χαμόγελο που ποτέ του δεν ξεθώριασε. Στα αυτιά μας ο ήχος μιας αέναης ικετευτικής προτροπής.  Τούτη τη φορά το νιώσαμε πιότερο από ποτέ άλλοτε ,  πως ο χρόνος μας δεν περισσεύει. Μετανοείτε , γονατίστε , ψηλά κοιτάξτε ! 

Το φωτοδοχείο της Φωτοκυήτορος Μάνας μας ,ξέχειλο και ανεξάντλητο έριξε αχτίδες γλυκού Φωτός , Ουρανίου και Μάκαρος Θεού Πατρός , στις σκοτεινιασμένες μας ψυχές  . Αδημονώντας να συγκρατήσω ανοιχτά τα μάτια της δικής μου , παίρνω χαρτί και μελάνι και προσεύχομαι στην Κυρία των Αγιορειτών Αγγέλων , να βρίσκεται κοντά μου και φέτος , στο νέο ταξίδι μνήμης που τώρα ξεκινά   , με τους στίχους του Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου,  που κάποιο τρισευλογημένο παιδί της Παναγιάς μας σε μεγαλόπρεπα Θεσβίτη αγιομέρια ,  έσπειρε στην ξερική μα διψασμένη μου γη :   «Συγχώρησιν εξαιτώ φωτιστικών σου πρεσβειών άχραντε ήν συμπαθώς  δίδου μοι  φως το εκ φωτός η κυήσασα». 

Πάντα στο ξεκίνημα τούτου του οδοιπορικού , πασχίζω να βρω τον πιο κατάλληλο τίτλο για την κεφαλίδα της θύμησής μου. Μου ρχονται τούτην την ώρα κάποιοι που καθρεφτίζουν τις μυριάδες εικόνες που αγκάλιασαν και την παραμικρή  ικμάδα της ύπαρξής μας : «Εμνήσθημεν των ρημάτων» , είναι ο πρώτος  για να φανερώνει το διαρκές μήνυμα της ελπίδας και της πίστης από το Αθωνικό στερέωμα στον έξω κόσμο . «Καρδία καιομένη» ο δεύτερος για να φανερώσει την λαχτάρα και την  προσευχητική αγωνία των Αγιορειτών , να βρούμε ξανά τον ολότελα χαμένο δρόμο μας,  να επαναπροσδιορίσουμε τη ζήση μας , να θυμηθούμε και πάλι τον ουράνιο προσανατολισμό μας . Μετά τα έξι αυτά μερόνυχτα κάτω από την σκιά του Ιερού βουνού , γέμισε η καρδιά μας με την ελπίδα και την εγγύηση της Αρχαγγελιώτισσας Κυράς  , ότι όσο υπάρχουν τα ταπεινά  παιδιά της να την παρακαλούν,  εκείνη θα συνεχίσει να  μεσιτεύει , να λύνεται η λύπη , να παρατείνεται το έλεος του Υιού και Θεού Της. 

 Αυτά τα διαλεχτά της παιδιά είναι που κρατούν την πολυώνυμη σκιά του αλατόμητου Άθωνα εδραία , απαρασάλευτη και τόσο λυτρωτική . Μοιάζει να σκεπάζει όλην την Ορθοδοξία τούτη η σκιά . Όσα κι αν ακουστούν , όσο κι αν ο παγκάκιστος επίβουλος της σωτηρίας και του φωτισμού μας  θα προσπαθεί να την νοθεύσει , ο Άθωνας αγέρωχος θα στέκεται και περίβλεπτος θα αναπαύει τον κάθε αναγκαιμένο και εμπερίστατο , ληστεμένο από την αμαρτία οδοιπόρο . Δεν χαμηλώνει ο Άθωνας ! Αυτός ο φετινός μας τίτλος ! Σαν διαπίστωση που αβίαστα βγαίνει από μέσα μας , σαν μήνυμα με ελπίδα και αληθινή ζωή μπολιασμένο !

Τέσσερις οι συνοδοιπόροι του φετινού ονείρου : Ο Παναγιώτης και ο Θεοδόσιος πολύπειροι  ιχνηλάτες του Παραδείσου,  πάντα θα νιώθουν όπως εκείνη την πρώτη μα άληστη φορά που πρωτομύρισαν τον επί  γης Παράδεισο . Ο θαλασσόλυκος Γεώργιος ξεκινά από εκεί που έμεινε πριν από δέκα περίπου χρόνια και ετοιμάζεται να ρίξει άγκυρα πίστης σε νήνεμο λιμένα  . Ως την Ουρανούπολη,  ιεροκρύφιες σκέψεις και καρτερίες μα και μια διάθεση  που μόνο μια φράση μπορεί να την  φανερώσει . Είμαστε όλοι χαρά Θεού ! Και το εικονάκι του Αγίου Παϊσίου μαζί με την Θρηνωδούσα Παναγία που βάλαμε στο δεξί μέρος του παρμπρίζ,  νιώθουμε στ αλήθεια ότι ασφαλίζουν και ευλογούν το αρκετά μακρινό μας ταξίδι .

Ύστερα από οχτώ ώρες , εισερχόμαστε στο πιο ποθητό λιμάνι της καρδιάς μας μετά από εκείνο του Παραδείσου.  Η Ουρανούπολη πάντα φιλόξενη και τόσο ευλογημένη,  μας υποδέχεται με έναν καιρό που μαρτυρά απόλυτα αυτό που το ημερολόγιο δείχνει . Σχεδόν στα μέσα του Οκτώβρη με το δικό μας , αρχές περίπου με το παλαιό του Όρους . Δεν σταματά ποτέ η κίνηση εδώ ! Μια διαρκής πορεία ονείρου . Ατελεύτητη διαδρομή αγιασμού και αναγέννησης . Μια αόρατη σκυτάλη της δίψας για Θεό και την Αλήθεια δίνεται από τον έναν στον άλλον . Κάποιοι  επιστρέφουν  και κάποιοι  αναχωρούν. Εύκολα μπορείς να τους καταλάβεις . Γλυκιά μελαγχολία οι μεν , άφραστος ενθουσιασμός για τους δε .Οι βιτρίνες γεμάτες από αγιογραφικές παραστάσεις . Περίτεχνες και θαυμαστές,  δίνουν αφορμή κι αυτές ακόμη , να ξεκινήσει να λέγεται μέσα σου η ευχή . Αμέτρητοι εκείνοι που εργάζονται και βιοπορίζονται  σε αυτόν τον αγιασμένο  τόπο. Ενθύμια ολόγυρα βαλμένα ,  να ευωδιάζει πάντα η ανάμνηση , να μεταφέρεται η ευλογία , να κοινοποιείται στα πέρατα της οικουμένης , τούτο το αέναο θαύμα του περιβολιού της Παναγίας ! Αρκεί όλοι μας να κατανοούμε και να βιώνουμε αυτήν την Θεία οικονομία , μα και εκείνο  που κάποτε τόσο ωραία ειπώθηκε από χείλη Χριστοκήρυκα ! Ο Χριστός μας δεν είναι εργοδότης ! Είναι Ζωοδότης !

Ο Θεόδωρος μας περίμενε στην είσοδο του Πανδοχείου του ! Τον ξέρουμε τόσα χρόνια . Αν μετρήσουμε τις στιγμές που συνολικά κάθε χρόνο  έχουμε συνευρεθεί το βράδυ της παραμονής και στο ξημέρωμα της εισόδου μας στο Όρος , δεν ξεπερνούν τα λεπτά μιας το πολύ ώρας ! Κι όμως αισθανόμαστε αυτήν τη σχέση τόσο δυνατή , τόσο σημαντική και ιδίως τόσο πνευματική  , μιας και είναι το πρόσωπό του απόλυτα  οικείο και συμβολικό τούτου  του παμπόθητου ταξιδιού ! Η ευλάβειά του και η απροσποίητη ευγένεια προς τους ιερωμένους και τους μοναχούς διαμένοντες,  πάντα μας συγκινεί . Ανεβαίνοντας στα δωμάτιά μας , ένας ενθουσιώδης σύνοικος αδελφός μας ,μας καλωσορίζει και  σχολιάζει με χαρά :  -Πολύ φορτωμένοι ήρθατε βρε παιδιά ! – Που να δεις αδελφέ μας τι φορτίο κουβαλάμε μέσα μας ! του απαντάμε και εκείνος δείχνει να καταλαβαίνει απόλυτα ως ομόψυχος    φιλαγιορείτης!

Οι ώρες κυλούν σαν κόμποι από τρακοσάρι κομποσκοίνι ως το πρώτο ξημέρωμα . Το ξυπνητήρι ρυθμισμένο για τις 5 , μα όλοι είμαστε ήδη εκ του ύπνου εξανιστάμενοι . Γλυκό πρώτο φθινόπωρο , συντροφεύει τα βιαστικά μας βήματα ως το γραφείο προσκυνητών για τα διαμονητήρια μας . Μαζεύτηκαν αρκετά τόσα χρόνια σκέφτομαι,  μα αρχή μετανοίας ακόμα δεν βάλαμε ! Παράτεινον Κύριε το έλεός Σου,  πρεσβείαις της Παναχράντου Σου Μητρός και των του Άθω Πατέρων , των Αγγέλων εν σώματι !

Στο σαλόνι της Αγίας Άννας που πλέει ήδη  σε γαλήνια νερά ,  καθόμαστε μπροστά από το προσκυνητάρι της . Γνώριμες οι μορφές των ναυτικών μα και πολλών επιβατών , που κάθε πρωί μπαίνουν στο Όρος για να εργαστούν . Μακάρι όλοι τους να συναισθάνονται την άπειρη ευλογία που τουλάχιστον  εν δυνάμει λαμβάνουν. Ένας χρόνος πέρασε ακριβώς από την προηγούμενη φορά. Ο μικρός Γιαννάκης του παπά –Θόδωρου από το Αιτωλικό είναι ξανά εδώ ! Επιβεβαιώνει αυτό που λέγεται : Μια φορά Αγιορείτης , για πάντα φιλαγιορείτης ! Είναι άυπνος μα δεν παραπονιέται . Είναι ο μόνος στο καράβι μας τούτο το πρωινό που στην κυριολεξία χαίρεται σαν μικρό παιδί που είναι . Ο Πατέρας του τον μυεί στης παντευλόγητης Ορθοδοξίας την πίστη , τον γαλουχεί με το αείρρυτο γάλα της Γαλακτοτροφούσας  Παρθένου, τον ποτίζει με τα νάματα της μακραίωνης Αθωνικής Παράδοσης . 

Κι όταν θα μεγαλώσει θα ναι κι αυτός αγέρωχος σαν τον Άθωνα και φάρος φωτεινός να οδηγεί τους παραστρατημένους στο καταφύγιο το ιερό . Προορισμός τους η σκήτη της Αγίας Άννας . Θα κατέβαιναν στην Αγίου Παύλου να προσκυνήσουν και έπειτα από το υπέροχο μονοπάτι πάνω απ τη θάλασσα ,θα περνούσαν κι από την Νέα Σκήτη , να προσκυνήσουν στον τάφο του Παππού Ιωσήφ του ησυχαστή . Σίγουρα εκείνος εκεί θα τον περίμενε να του δώσει ολόχαρος την ξεχωριστή του ευλογία  ….( συνεχίζεται )   

Νώντας Σκοπετέας

κείμενο-φωτογραφίες 

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .  

Στο Λουγκουζί χτυπά η καμπάνα !

Και περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν τα χαμόγελα !

Σαν χθες γέμισε για πρώτη φορά η χούφτα με καραμέλες και από τότε δεν άδειασε ποτέ η καρδιά …

Σαν χθες η πρώτη ξεδιψαστική γουλιά με νερό ζωήρυτον και από τότε δεν στέγνωξε ούτε για λίγο η κολυμπήθρα , δεν ξεθώριασε ούτε ελάχιστα ο χιτώνας ο φωτεινός …

Σαν χθες ένας Σταυρός , σαν του Πατρό-Κοσμά καρφώθηκε στη γη την ξερική και από τότε δεν έπαψε να ευωδιάζει θυμίαμα και γιασεμί ο τόπος …

Και ο Αη Σπυρίδωνας δεν σταματά ολοένα να έρχεται να καμαρώνει να ευλογεί και να δίνει στους λιόδαρτους μαστόρους τα θαυμαστά τα κεραμίδια του,  να ντύσουν με Τριάδα Αγία  την σκεπή του …

Σαν χθες είπαμε για πρώτη φορά μουέλαμπά και Νουέμπαλε νιο  και από τότε δεν κόμπιασε ούτε για μια στιγμή η γλώσσα , δεν απόκαμε η ψυχή να νιώθει τη λαχτάρα και την ανάγκη …

Και περνούν τα χρόνια και της χαράς τα δάκρυα μένουν κι αυτά αστέγνωτα , να ποτίζουν τις φυστικιές του Παραδείσου μας ...

Και περνούν τα χρόνια και η αγκαλιά μας άκλειστη πια , μοιάζει σαν την καρδιά που πλάτυνε τόσο , που να χωράει μέσα της ένας Θεός ολόκληρος , το σώμα και το αίμα Του …

Και περνούν τα χρόνια και το όνειρο ξύπνησε με τον ήχο απ το καμπαναριό του Αη Σπυρίδωνα και έγινε γλυκό , να μοιραστεί σαν δώρο σε Αγίους πλασμένους από χώμα μαύρο μετά το δι ευχών …

Βάζει ευλογητός ο Παπά –Γιώργης στο Λουγκουζί !

Σώπασε λίγο ν ακούσεις αδελφέ μου την ορθρινή καμπάνα που χτυπά ! Κρύσταλλο φτερωμένο ο ήχος της , διαπερνά όλα τα εμπόδια που στήνει  η άψυχη λογική , όλους τους τοίχους που χτίζει ο άπονος πόνος …

Δυο ζευγάρια μαύρα χεράκια σαν φτερούγες χερουβίμ τραβούν τα καμπανόσκοινα .

Σαν τα όνειρά τους ταξιδεύει ο ήχος της Ζωής. Έρχεται και σε πλημμυρίζει με Ανάσταση .Μα δεν είναι πια όνειρο ! Είναι αλήθεια που διαλαλείς παντού να φτάσει !

Στο Λουγκουζί χτυπά η καμπάνα !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στην 5^η αποστολή …ονείρου

της Ι.Μ.Παναγίας Χρυσοπηγής στο Λυγκουζί της Ουγκάντας …