Και τα δάκρυα να καούν …( Μικρό διήγημα )

 

Δεν ήξερε προσευχές και ύμνους απ έξω ο Πότης …Θαύμαζε και απορούσε με όλους εκείνους που έλεγαν «νερό» τους ψαλμούς , τους χαιρετισμούς της Παναγιάς , τις Παρακλήσεις της και τα κείμενα τα δοξολογητικά  ..Αυτός μόνο  το πιστεύω και το Πάτερ ημών γνώριζε από στήθους …Τα υπόλοιπα τα διάβαζε από μέσα ..Απ τα εγκόλπιά του τα μικρά και τα λιγοστά αγιωτικά του τα βιβλία …Δεν είχε βλέπεις  και πολύ χώρο στο μικρό του δωμάτιο …Που να βρεθεί με τόσα χαρτιά φυλαγμένα παντού ! Σε συρτάρια , στα ράφια της βιβλιοθήκης του,  στην παλιά ντουλάπα , στο κομοδίνο του το διπλανό στο κρεβάτι …Δεν πετούσε τίποτα ο Πότης απ ότι ο Θεός του έστελνε στο δρόμο του …Ό,τι μιλούσε για το μεγαλείο του Χριστού μας,  ήταν για κείνον αιώνια ιερό και είχε υποχρέωση να το κρατήσει σαν φυλαχτό για πάντα …Χιλιάδες Φωνές Κυρίου , κιτρινισμένες απ τον καιρό   μετρούσαν τα χρόνια του και τις Αναστάσιμες Κυριακές της ζήσης του …Περιοδικά , φυλλάδια , λόγοι παρακλήσεως και φωτισμού , με παραστάσεις Αγίων τυπωμένες πάνω τους και το ζωοποιόν ξύλο του Σταυρού ζωγραφισμένο από χέρια ευσεβών στοιβάζονταν στης πίστης του τους σωρούς  …Στενοχωριόταν όποτε έβρισκε στον δρόμο του παραπεταμένα τέτοια σωτήρια γράμματα  , μα και ό,τι συμβόλιζε τον Ουρανό και τους οικήτορές του ,τον έθλιβε να το συναντά πατημένο χάμω σαν σκουπίδι και άχρηστο πράμα . Μάζευε λοιπόν τα χαρτιά των μνημοσύνων και των κηδειών  που ο αέρας έριχνε κάτω , τα σακουλάκια από τα κόλυβα που βρισκε σε κάδους σκουπιδιών έξω από Εκκλησιές   , και καθόταν και έκοβε τους Σταυρούς  και τους  κρατούσε σε ένα συρτάρι…Κι όταν μαζεύονταν αρκετά από δαύτα , τα έπαιρνε και τα έκαιγε στον παλιό φούρνο της γιαγιάς μαζί με τα  χαρτιά που τύλιγαν τo ύψωμα,  που κάθε Κυριακή ο Παππούλης του κράταγε γιατί είχε πάει το πρόσφορο από βραδύς …Τα σάρωνε ύστερα σε ένα φαράσι που το χε μόνο για αυτήν την περίσταση ,  και τα πήγαινε στο χωνευτήρι της Αγιάς Αναστασίας και τα ριχνε μέσα με προσοχή …

-Τι καις συνέχεια ρε Πότη …Πυρομανής θα καταντήσεις τον πείραζαν οι περαστικοί  …

-Έλα να σου πω γιατί τα καίω όλα τούτα είπε κάποτε σε έναν και εκείνος στάθηκε ν ακούσει :

-Αυτά τα καίω γιατί έχουν πάνω το Σταυρό και δεν πρέπει τούτο το σύμβολο να το πατάμε και να το βρωμίζουμε …Τα άλλα τα μικρά που βλέπεις είναι τα τυλίγματα του υψώματος …Ξέρεις τι τυλίγουν όλα αυτά ; Τον ίδιο του Ουρανό ! Άλλοτε τον Αμνό του Θεού που πάντα Νικά ! Την Μητέρα του την Παναγία ! Άλλοτε τους Αρχαγγέλους και τους Αγίους Αγγέλους ! Τον Πρόδρομο Ιωάννη και όλους τους Προφήτες ! Τους Αγίους Αποστόλους , τους Ιεράρχες τους Μάρτυρες , τους Αγίους Αναργύρους , τους Αγίους Θεοπάτορες τον Ιωακείμ και την Άννα τους Δικαίους , τον Άγιο της ημέρας και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο ανάλογα με του ποιού την Θεία Λειτουργία επιτελέσαμε ! Κατάλαβες λοιπόν γιατί όλα τούτα είναι ιερά και δεν πρέπει να καταλήγουν μαζί με ακαθαρσίες  και απορίμματα ; Γι αυτό τα καίω για να μην βεβηλωθούν ποτέ ! Ό,τι προσφέρεται στον Κύριο και ό,τι προέρχεται από Εκείνον είναι παντοτινά αγιασμένο και εμείς τιμάμε έστω και στο απειροελάχιστο  Εκείνον με το να το ευλαβούμαστε και να το φροντίζουμε ! Έτσι κάνω και με τα φιτιλάκια απ το καντήλι και τα καρβουνάκια και το λιβάνι απ το θυμιατήρι … Τίποτε δεν πετώ αδιάκριτα  !  Όλα έχουν την αξία τους ! Θυμίαμα ενώπιόν Σου ! δεν έχεις ακούσει που λέμε ; Και η φλόγα ποιόν φωτίζει …Τον Κύριο και τους Αγίους Του δεν φωτίζει; …Πήρε χάρη και  το φιτίλι λοιπόν …Αγιάστηκε κι αυτό και τόσα άλλα ! Να αφήσουμε τα ολοκάθαρα να καταλήξουν σε σκουπιδότοπους με σαπίλα και δυσωδία ; Αυτά που μας ανοίγουν τον Ουρανό , που σκορπούν πνευματικό άρωμα στην ακάθαρτη ζωή μας ; Δεν είναι ευλογημένο αδελφέ μου ! Και στην Εκκλησία έχω πει στην Κυρά – Χρυσάνθη μόλις σκουπίζει, να μην πετάει τις σκόνες όπου και όπου , μα στο χωνευτήρι πίσω απ το Ιερό…Είπαμε όλα ευλογούνται , τίποτα δεν είναι ασήμαντο ! Ως κι το χώμα απ τα παπούτσια μας που μένει στο δάπεδο του Ναού ..Σκέψου πως από εκεί πέρασε στην Θεία Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός…Μόλις κατεβαίνει απ το Δεσποτικό…Ναι ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει !  για  να εισέλθει  στο Άγιο Θυσιαστήριο και έπειτα στην Μεγάλη Είσοδο που  συμβολίζει τον πηγαιμό  του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την πορεία Του προς τον Γολγοθά και τον Πανάγιο Τάφο . Τα λεγε όλα τούτα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ! Ο άλλος τον κοιτούσε και εκείνος συγκινημένος με την θέρμη του και την ξεχωριστή του αγάπη, που τίποτα δεν περιφρονούσε και όλα τα περιέβαλε με μια τόσο ασυνήθιστη επιμέλεια  …

-Κλαίς βρε Πότη μου ! του είπε …

-Και αυτά του Κυρίου είναι αδελφέ μου ! Τα δάκρυα είναι σταλμένα από Εκείνον ! Πολύτιμο γιατρικό για την ψυχούλα μας !

Έβγαλε ένα χάρτινο μαντήλι  από την τσέπη και σκούπισε τα μάτια του !

Το ριξε έπειτα και αυτό στην μικρή φωτιά που έκαιγε , σαν την πίστη του και την αγάπη του Χριστού που σκόρπαγε γύρω του !

-Και τα δάκρυα να καούν ! Άγια δώρα ! είπε και σώπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο : 

Δάκρυ στο Εγώ ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Μήλος ...Του Ουρανού οι κατακόμβες

Η γη που χνάρια αιμάτινα κι ηρωικά είναι γιομάτη , κρύβει στα πορώδη  σπλάχνα τα φρεσκοσκαμμένα απ τους κοπιάτες  ,  της λατρείας τον ύμνο , την ευλογία και την ευχαριστία των αθανάτων .

Κρύπτες και αρκοσόλια , ναοί που δεν θα γκρεμιστούν από χέρι αγριμαίου  ασεβούς , τάφοι που ακουμπούν επάνω τους τα Άγια …

Ένα Χριστόγραμμα απτόητος  σκαλίζει ο μικρός στρατιώτης που σε λίγο εκεί θα αναπαυθεί …

Και σήμερα διωγμός και μαρτύριο …

Μετριούνται λιγότεροι στης Αγάπης τη σύναξη …

Κι άλλοι στο Δείπνο του Ουρανού ανεβαίνουν …

Τα σώματά τους στους θαλάμους τους νεκρικούς …

Οι ψυχές τους ευφραίνονται στη χορεία των ένΘεων μυστών …

Σιμώνουμε στην σπηλιά του Ουρανού , στης Τρυπητής τα τηλαυγή τα αγιομέρια…

Στην είσοδο,  Εύτολμοι  Καλλιμάρτυρες  και  Θεοφόροι Ποιμένες  προσμένουν τα δάκρυά μας …

Ήταν άλλοι χρόνοι τότε …οι πρώτοι του Χριστού μετά την ένδοξη Ανάληψη… Μα ο Κύριος πάντα ο ίδιος χθες και σήμερα και εις τους αιώνες …Αν πας εκεί θα καταλάβεις … Ήταν από τότε Ιερός ο τόπος . Δεν χρειάζονταν σφραγίδες για να γονατίσεις  … Μόνο όσοι δεν γνώριζαν το αγιασμένο τώρα το μαθαν και τώρα ξέρουν πια πως δεν είναι το τοπίο που σαγηνεύει και τα ηλιόλουστα γαλανοπράσινα νερά και οι αμέτρητες ακτές που κάνουν το νησί διαλεχτό …Είναι τα επουράνια θυσιαστήρια που έκρυψε η ηφαιστειογενής γη . Οι Άγιες Τράπεζες που σμιλεύτηκαν στο χώμα και στο βράχο . Οι μυστικές φωνές , οι κρύφιες ικεσίες οι σιγανές δεήσεις που αντηχούν ακόμα  .

Είναι τα δισκοπότηρα γεμάτα από Σώμα και Αίμα Κυρίου αένααα προσφερόμενα στους γνήσιους ομολογητές της Αληθινής πίστης …Κι όταν τα χρόνια κύλησαν και γίνηκαν οι κατακόμβες τόπος προσκυνήματος και τιμής , φανερώθηκαν οι απόγονοι εκείνων που ακοίμητα καίνε της μνήμης τους το φως… Αυτοί που όταν θα χρειαστεί δε θα διστάσουν να ομολογήσουν και να θυσιαστούν ζωντανεύοντας την Ιστορία , την θαυμαστή αλήθεια , το θαύμα της πίστης !

Θαύμα της πίστης είναι η Μήλος και οι κατακόμβες της !

Στο Ελληνικό , το Ορθόδοξο , το τρισευλογημένο καλοκαίρι ο νους και η ψυχή μας θέλουν να ταξιδέψουν ,να σεργιανίσουν  στα ιερά , τα ηρωικά τα αιώνια ουρανόφωτα … Να περιπλανηθούμε σε ξωκκλήσια και υψώματα λατρευτικά , σε ερημικές παραλίες με ορθρινά ηχολογήματα γιορτάδων ! Να χαμηλώσουμε μπροστά στης Πίστης το μεγαλείο διαβαίνοντας τις αγιασμένες και Αγγελοφύλακτες κατακόμβες …

Στη Μήλο να βρεθώ , να νιώσω του θέρους την Δοξολογία  και το θυμίαμα …Να κρυφτώ και να σβήσω απ την ψυχή ο,τι νοθεύει και λερώνει  το καλοκαίρι με όσα ο Θεός δεν έφτιαξε για να ξοδεύονται …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Άγιος Προκόπιος (Όταν φανερώθηκε ο Προστάτης! )

Τα χρόνια τα αλησμόνητα  της ζήσης της . Νέα , δυνατή , όμορφη και πόσο χαμογελαστή ! Πως τα νοσταλγεί εκείνα τα χρόνια ! Μετά ήταν που δυσκόλεψαν …Δεν ήταν τότε η Μάνα με τα τρία παιδιά , αλλά η χήρα με τα ορφανούλια …Τα αναπολεί  όμως και εκείνα τα χρόνια και πόσο παραξενεύεται γι αυτό ! Μπορεί να μην είναι βέβαια και νοσταλγία …Μάλλον απορία είναι , για το πως άντεξε κατάμονη  να μεγαλώσει τα παιδιά της , πως τα κατάφερε όλα τους να τα αποκαταστήσει ,να τα δει χαρούμενα με δικές τους οικογένειες …Τώρα που τα σκέφτεται μετά από τόσο καιρό , όλο αναζητά τις μεθόδους , τους τρόπους και  τις καταστάσεις …Τα βάζει κάτω και με τη λογική μα πάλι δεν της βγαίνουνε …Αδύνατο μου φαίνεται !  λέει και σταυροκοπιέται . Ο Θεός τα κανόνισε ! Η Παναγία με βοήθησε ! Είχα Άγιο να με προστατεύει ! Στο  γωνιαίο προσκυνητάρι με το χρυσωμένο καντήλι και τις κρεμασμένες λιγοστές εικόνες και τούτο το βράδυ είναι στραμμένη ! Προσεύχεται , παρακαλά και ευχαριστεί για την Προστασία ! Κυλήσανε τα χρόνια ! Νιώθει το τέλος να σιμώνει . Καλοστέκεται ακόμα βέβαια,  μα όσο να ναι , κάθε μέρα που φεύγει πιο κοντά την  φτάνει στο τέρμα …Ο Κύριος γνωρίζει , μα την έμαθε τόσα χρόνια η γλυκόπικρη ζωή της  να μην αφήνει εκκρεμότητες . Και έχει μια εδώ και σαράντα ολάκερα χρόνια αφημένη , ακουμπισμένη πάνω στο ψηλό προσκυνητάρι . Τυλιγμένη σε ένα μικρό πορφυρό  τσόχινο ύφασμα …

-Μην φύγεις κάτι θέλω να σου δείξω !  Θέλω να σου πω μια ιστορία πρώτα και έπειτα κάτι να σου δώσω … μου είπε .

-Ήταν ένα πρωινό καλοκαιριού  ,  γύρω στις αρχές του Ιούλη!  Ήμασταν στο  Λεωνίδιο τότε ! Εκεί υπηρετούσε ο μακαρίτης για τρία χρόνια περίπου …Διοικητής ήταν και τον αγαπούσαν πολύ γιατί τους νοιαζόταν σαν ντόπιος …

Εκείνο το πρωί χτυπάει η πόρτα …Δυο χτυπήματα βαριά , ακόμα τα θυμάμαι σαν τώρα ! Άνοιξα και ξαφνιάστηκα ! Ήταν ένας καλόγερος , ψηλός και ίσα που φαινόταν το πρόσωπό του μέσα απ το κουκούλι του … Καλημέρα του είπα , την ευχή σας πάτερ !

-Του Χριστού μας και της Παναγίας μας να έχετε και εσείς και τα παιδιά σας !   Θα ήθελα τον Ιωάννη τον σύζυγό σας !

-Είναι στην υπηρεσία ! Το μεσημέρι θα ρθει για λίγο ! Τι τον θέλετε ;

-Θέλω να του αφήσω μια ευλογία ! Αυτό εδώ… μου είπε και μου έβαλε στα χέρια μου ένα τόσο δα  δεματάκι ! Ίσα που χώραγε στις χούφτες μου . Πήγα να του φιλήσω το χέρι μα το τράβηξε απότομα …

-Να σας βάλω ένα κέρασμα πάτερ ! Μια λεμονάδα να δροσιστείτε !

Αλήθεια από πού είστε ; Από την Έλωνα έρχεστε ; ( τότε ήταν ανδρώο το μοναστήρι πάνω στο βράχο ) Γύρισε και έφυγε γρήγορα δίχως να βγάλει άλλη κουβέντα ! Δεν το είπα σε κανέναν από τότε , μόνο στον Γιάννη μόλις ήρθε σπίτι . Το χε σκοπό έλεγε , να το πάει κάποια στιγμή στην Παναγία , να το ανοίξει εκεί στον τόπο τον ιερό και να τους ευχαριστήσει μιας και πίστευε πως ο Ηγούμενος που πολύ τον αγαπούσε του στειλε το φυλαχτό …Μα δεν πρόλαβε …Λίγο ύστερα έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο νέος …Έτσι σαράντα χρόνια τώρα εκείνο το φυλαχτό , το μικρό αυτό δώρο στέκεται εκεί πάνω στο προσκυνητάρι δίπλα στον Σταυρωμένο και στα στέφανά μας …Και κείνος ο καλόγηρος …Δεν τον ξανάδα ποτέ μου …Σαν να κατέβηκε απ τον Ουρανό ! Ανέβα τώρα σε παρακαλώ και άνοιξέ το να δεις τι είναι! Θα πεθάνω και δεν θα προλάβω και εγώ να δω και κυρίως να σας πω γι αυτό !

Ανέβηκα στο σκαμνί και πήρα στα χέρια μου το μικρό υφασμάτινο δέμα ! Δυο κομμάτια από κόκκινη τσόχα ραμμένη με σπουδή γύρω-γύρω … Αφαίρεσα το πάνω …Στο δεύτερο  γραμμένο με μαύρο πυκνό μελάνι : ΆΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ .

-Αυτός ήταν ο προστάτης σου ! Δίκιο είχες τελικά ! της είπα και κείνη συγκινήθηκε !

Πήρα ένα ψαλίδι και προσεκτικά έκοψα το ράψιμο . Έκπληξη με κατέλαβε ! Μέσα τυλιγμένο σε άλλο λευκό υφάδι πολλές φορές , ένα οστό σε σχήμα καρυδιού !  Λείψανο του Αγίου Προκοπίου !

- Θεέ μου ! είπα δυνατά  . Σαράντα χρόνια κρυμμένος και σήμερα φανερώνεται μπροστά μας ! Το κατασπαστήκαμε και οι δυο ! Λίγες μέρες αργότερα στην Εκκλησία των  Αγίων  Κωνσταντίνου και Ελένης , ο παπά –Γιώργης και αυτός συγκινημένος φορώντας το πετραχήλι του , το απέθεσε με ευλάβεια πάνω στην Αγία Τράπεζα , το λιβάνισε πολλές φορές και έπειτα  αφού το ασπάστηκε  , το τοποθέτησε μέσα σε μεγάλη λειψανοθήκη μαζί με άλλα λείψανα Αγίων .

-Ξέρεις , μου είπε , μόλις τελείωσε η Αγιογράφηση του Αγίου μπροστά απ την Λιτή ! Θα τον τιμάμε κάθε χρόνο στις 8 Ιουλίου με αρτοκλασία και πανυγηράκι ! Θεία πρόνοια !

-Αν είναι ευλογημένο παππούλη , θα ήθελα να έχω τρία μικρά τμήματα από το λείψανο ! Ένα για την Κυρά –Αγγελικούλα , ένα για μένα και ένα για τον Παναγιώτη τον Μεσολογγίτη που τόσο πολύ τον αγαπά τον Άγιο !

-Να ναι ευλογημένο ! είπε και έτσι έγινε ! Έσταξε καθαρό κερί και πάνω έβαλε με προσοχή τρία τεμάχια από το ιερό λείψανο!

Πέρασε καιρός από τότε . 

Ο Άγιος Προκόπιος συνεχίζει να προστατεύει αθόρυβα το σπίτι μας ! Ήσυχα , ταπεινά δίχως να αξιώνει το παραμικρό . Αρχοντικός και γενναίος όπως έζησε . Κρυστάλλινος και θαρραλέος . Αγέρωχα φροντίζει και παρηγορεί σκορπώντας πίστη και υπομονές σε όσους ο Κύριος στεφανώνει προετοιμάζοντάς τους με τρόπο ανερμήνευτο  την οδό του Παραδείσου . Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης …Πλησίαζε η γιορτή του , στις 8 του Αλωνάρη …Μεγάλη του η χάρη !

Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή Ιστορία 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" και   από την εκπομπή με τίτλο :

Την μέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης ( Άγιος Προκόπιος )