Όποιος αγαπά τον Χριστό δεν φοβάται κανέναν και τίποτα!
( Αγ.Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)
Άβυσσος ο φόβος . Πλημμυρισμένη από το άδηλο , το σκοτεινό ,
το ταραχώδες . Βυθός απύθμενος , αφώτιστος από του ήλιου τις ακτίνες …Κι η
θάλασσα γεμάτη από αθέατες δίνες να σε καταπίνουν …Ολιγόπιστε γιατί διστάζεις ;
γιατί φοβάσαι να προχωρήσεις πάνω στα κύματα; Εδώ είμαι πάντα μαζί σου !
–Φοβάμαι Κύριε , τόσα πολλά είναι αυτά
που φοβάμαι , που με ζυγώνουν κάθε στιγμή ! Και όλα ένας φόβος τα σκεπάζει
…Του Θανάτου ο φόβος Κύριε ! Η ιδέα του, συνθλίβει την ταραγμένη μου ψυχή ! Λένε οι
γύρω μου πως είναι φυσιολογικό και να μην φοβάμαι το να τον φοβάμαι …Δεν έχουν
αισθανθεί ούτε αυτοί , ούτε εγώ , πρώτος εγώ Κύριε , τη νίκη της Ζωής ! Δεν
ακούσαμε με τον αμετάστρεπτο νου μας την
αλήθεια της πίστης μας … Το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον Πατήσας…
Ούτε το μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την Ζωήν …-Γιατί πέθανε ο παππούς μαμά ;
ρώταγε τις προάλλες ένας μικρούλης πάνω από το μνήμα του παππού του …Κι η μάνα
του δεν ήξερε τι να του απαντήσει . Σαστισμένη κι εκείνη έψαξε να βρει μια
γρήγορη πειστική απάντηση …-Γιατί ήταν
παππούς και ήταν άρρωστος του είπε …Δεν απάντησε σωστά Κύριε ! Η σωστή απάντηση
στην ερώτηση του μικρού γιατί πέθανε ο παππούς, είναι μια και μόνη : Για να ζήσει ! Ζωή αιώνια
! Και το εφόδιό της : Το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ! Το γιατρικό του
φόβου ! Μόνο το Θεό να φοβόμαστε , να σεβόμαστε ως πανελεύθεροι δούλοι Του και τις αμετανόητες αμαρτίες μας να τρέμουμε . Να αγαπάμε τον Πατέρα μας και να θυσιάζουμε
το εγώ μας για την αγάπη και το θέλημα Του . Η αγάπη του Χριστού μας , αυτή που
έξω βάλλει τον φόβο … Είναι ύπουλο βουνό
ο φόβος , ακανθόσπαρτο με γλιστερές
αποτομιές που οδηγούν στην δαιμονική λύπη …Εμπόδιο στην αληθινή χαρά ,
την Χριστιανική ζωή της ασύγκριτης
Χαρμολύπης, στο ασυγκράτητο πέταγμα με αγγελικά φτερά στους ανοιχτούς
Ουρανούς της ποθεινής Άνω Πατρίδας…
Είναι δύσκολο το να τα καταφέρεις . Αδύνατο φαίνεται σε
κάποιους που πορεύονται μια ζωή ολάκερη φοβισμένοι και δειλοί και ολιγόπιστοι , έστω κι αν δείχνουν ισχυροί και αγέρωχοι με
αμετασάλευτη πίστη …Δυνατό για το Θεό όμως ! Ας βάλουμε Εκείνον μπροστάρη στον
πόλεμο! Για να γίνει ο φόβος του θανάτου μνήμη του σωτήρια . Ο φόβος για το
άγνωστο , σιγουριά και ασφάλεια θείας καταφυγής . Ο φοβισμένος άνθρωπος ,
χαριτωμένος θεραπευμένος απ της ψυχής τα τραύματα . Αυτά που ο φόβος ολοένα
αφορμίζει . Αυτά που η πίστη και ο Σταυρός καταπραΰνουν και επουλώνουν για πάντα .
Βαθιά ανάσα
, ανοίγω τα μάτια , μπαίνει αέρας , ολόδροσος φρέσκος αέρας μέσα μου . Στην
εκπνοή εκβάλλονται μαύρες μνήμες σκοτεινές και συνειρμοί αισθήσεων που σαν να
είχαν φωλιάσει ακλόνητοι στα κατάβαθά μου και έσπερναν πανικό σε κάθε μου λογισμό , σε κάθε βαρύ μου βήμα .
Ανασαίνω και πάλι το καθάριο αεράκι . Στέλνω ψηλά τα όμματα της καρδίας μου και
ένα ατρόμητο δυνατό ελέησον ! Μια στιγμή κράτησε η αφοβιά μου . Βοήθησε Κύριε
να την ξαναζήσω και έτσι να τελειωθώ ! Κλείνω ξανά τα μάτια . Ηχεί η φωνή Σου
μέσα μου : Μη φοβού , μόνο πίστευε !
ΥΓ: Να θυμόμαστε πάντα αυτό που ένας
σοφός Γέροντας των ημερών μας λέει : Οι Έλληνες δεν έχουν προδιάθεση κατάθλιψης
! Μόνο μετανοίας !
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Το γιατρικό του φόβου ( 2 Μέρη )
