main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

20 Φεβ 2014

Κώδικας Θεϊκού Δικαίου ( Κυριακή της Απόκρεω)

Κριος ξετζει τν δκαιον κα τν σεβ,
δ γαπν τν δικαν μισε τν αυτο ψυχν. 
πιβρξει π μαρτωλος παγδας, πρ κα θεον
κα πνεμα καταιγδος μερς το ποτηρου ατν.
τι δκαιος Κριος, κα δικαιοσνας γπησεν,
εθτητας εδε τ πρσωπον ατο. ( Ψαλμ.10ος )

Κώδικας Θεϊκού Δικαίου
Κρίση , Δικαιοσύνη , Καλό , Αγαθότητα …
Απλές λέξεις που κρύβουν , χωράνε , φανερώνουν , λυτρώνουν , δικαιώνουν …
Βέβαια όλες αυτές και άλλες πολλές περισσότερες , αρίφνητες ,
 εξαρτώνται από μια και μόνο ….
Ας την προβάλλουμε  στης ψυχής μας το διασκόπιο  και ας την τοποθετήσουμε απέναντι από όλες εκείνες  που αναφέραμε ανωτέρω :
Π Ι Σ Τ Η !
Οι λέξεις θα μείνουν στεγνές  , τα λόγια θα μείνουν κούφια
αν αυτή δεν τα περιζώσει αληθινά …
Αν πιστεύουμε ειλικρινώς και ουσιαστικά  στην αγαθότητα , στο καλό , την Αγάπη και την Δικαιοσύνη , τότε πιστεύουμε ότι κάποτε όλοι μας θα κριθούμε για το αν στην επίγεια βιωτή μας , όλα αυτά τα αντιμετωπίσαμε κατ’  επίφαση ως απλοί παρατηρητές , χωρίς εμπειρική  , διαρκή και ενσυνείδητη βίωσή τους ….
Καθημερινά βέβαια διαπιστώνουμε ότι γύρω μας στον κόσμο που ζούμε ,  σπανίζουν τουλάχιστον , για να μην πούμε ότι πλέον αγνοείται η ύπαρξή τους. Σήμερα απουσιάζει το καλό  ή τουλάχιστον δεν πλεονάζει η αγαθοψυχία  …μαζί της και όλα τα υπόλοιπα… Αν εμείς όμως πιστεύουμε  βαθιά , αγνά και αταλάντευτα σε αυτά τα σπουδαία και εξέχοντα για τα αιώνια άνω , ποτέ δεν πρόκειται αγανακτώντας να ξεστομίσουμε πως δεν υπάρχουν !

Αν εμείς πιστεύουμε χωρίς αιρέσεις στην Δικαιοσύνη του Θεού !


 Έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πανθ' ορά!
 Υπάρχει μια εικόνα σε κάποια ξωκκλήσια και σε μερικά αρχονταρίκια μοναστηριών , με το μάτι του Θεού στο κέντρο της. Στο μέσο  το μάτι του Χριστού μας ως Παντεπόπτου Ηλίου  της δικαιοσύνης . Δίπλα του γραμμένο : Χαίρε Αγία Σιών Θεού κατοικητήριο . Γύρω του παραστάσεις απ την Αγία Πόλη . Η Ιερουσαλήμ , η Ναζαρέτ , το Όρος Θαβώρ και αυτό των Ελαιών , ο Ναός του Παναγίου Τάφου . Οι ακτίνες του Ζωοδότη ακουμπούν πάνω σε όλα τα Άγια Προσκυνήματα , αντανακλώντας το ανέσπερα σε  όλα τα έθνη  . Θα έρθει στιγμή , να είμαστε σίγουροι , που όλοι μας θα συναχθούμε μπροστά στον Μισθαποδότη Χριστό …Όχι ως απλοί θεατές , ως θεωρητικοί της πίστης , ως φιλοσοφημένοι και περισπούδαστοι  αναζητητές της αλήθειας των Ευαγγελικών λαλιών …
Ναι , γνωρίζουμε πολλά μα ζούμε ελάχιστα . Αρεσκόμαστε στο να νουθετούμε και ενίοτε να συγκινούμε τους γύρω μας χωρίς όμως να παρακινούμε την βαλτωμένη ψυχή μας …Μιλάμε πολύ …
Μα οι άλλοι και κυρίως τα παιδιά θέλουν να βλέπουν ,δεν θέλουν να ακούνε …μόνο !

Ώρες ατέλειωτες μιλάς –μιλώ για την αρετή της υπομονής , την σπουδαιότητα της ελεημοσύνης …
Μα κλείνω -κλείνεις ερμητικά κάθε δίοδο αισθήσεων όταν στέκεται δίπλα μας ο  ξυπόλυτος πιτσιρίκος , ο   περιφερόμενος ανθρωπάκος με τα βρώμικα χέρια που ζητά ψωμί , ακουσίως λιμών  …
Δεν τον αντέχουμε , προσβάλλει την αισθητική μας …Εκείνος γυρεύει  μόνο να στηριχτεί στα πόδια του  …Κι εμείς την άρνησή μας και την Θεομίσητη ασπαλαχνιά μας την επικαλύπτουμε με ένα σωρό φτηνές  δικαιολογίες και  λογισμούς …
Μα δεν αγοράζει κανείς με ψωμί ναρκωτικές ουσίες …
Την πείνα του  θέλει να χορτάσει , την τραγική ανέχεια να ξεγελάσει έστω για λίγο …
Με τα μάτια μας φωνάζει : Αδερφέ μου μη με εγκαταλείπεις …
Δεν είναι αυτός  ο ελάχιστος των αδερφών Του ; 
Δεν είναι αυτό και δικό μας παιδί ;
Θα έρθει η στιγμή αδερφέ μου ,ταλαίπωρε εαυτέ μου που όλα τα έργα σου θα φανερωθούν …

Μα δεν θα ναι μόνο τα έργα μας και αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε άπαντες …
Στον Κώδικα του Θεϊκού Δικαίου , το ίδιο θα αξιολογηθούν και οι πράξεις ,  μα και η κυνική και η ανοικτίρμων απάθειά  μας …
Είναι πολλά τα κρίματά μας που αυτή  η καταλογιστέα  αδιαφορία μας τέλεσε … 
Και επειδή το κείμενο τούτο προσομοιάζει με νομική σπουδή , ίσως θα ήταν δόκιμο να λέγαμε πως εν εκείνη τη ημέρα θα μας βαρύνουν πολλά κρίματα –εγκλήματα , τελούμενα δια παραλείψεως …
Ας γνωρίζουμε ότι και για αυτά υπάρχει  το ίδιο «πλαίσιο ποινής» με τα δια ενεργείας …
Το αιώνιο σκοτάδι …
Και αυτή η ποινή , κάποτε θα καταστεί τελεσίδικη και  αμετάκλητη …


νώντας σκοπετέας
Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Κώδικας Θεϊκού Δικαίου   

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~