.jpg)
Ευρύ πνεύμα, πλατιά καρδιά,
γλυκύτητα λόγων…
Των σκοταδιών αταίριαστα και Χρυσοστομικά…Τάλαντο
πολλαπλασιασμένο, κομμένο σαν αντίδωρο σε οδοιπόρους της αλήθεια μοιρασμένο…Ηχογραφήσεις
χιλιάδες, ώρες αμέτρητες! Άμβωνας, λύχνος, μαθητεία, διαφώτιση! Έμπονη,
έμπρακτη αγάπη θυσιαστική! Θαύμα δεν είναι μόνο ό,τι υπερβαίνει το φυσικό και
το αδύνατο για τους ανθρώπους…Είναι και το να μπορείς να διαφωτίζεις και να
κατηχείς! Καταμεσίς του τρικυμισμένου πελάγους, μια ολκάδα λυτρωτική! Πεσμένος
σε γκρεμό απαράκλητο, λιόπυρο και άδροσο, ένα σχοινί να σε τραβήξει πάνω…Του
Ουρανού η άμεση επέμβαση, οι πρώτες βοήθειες…Λίγα αδέξια λόγια, πριν ανοίξουμε
το μικρόφωνο για την σημερινή μας συναλληλία. Μαζί με την απέραντη ευγνωμοσύνη μας
για την Πατρική εύνοια, που χάρισε σε όλους μας την καταφυγή μέσα από έναν
εργάτη του Ευαγγελικού Λόγου. Από έναν παντοτινό στρατιώτη του Χριστού μας. 18
χρόνια από την κοίμησή του(23 Μαΐου 2006) συμπληρώνονται φέτος. Αναρωτιόμαστε πολλές
φορές, πόσο πολύ ψηλά στέκεται ο πατήρ Αθανάσιος! Κάθε κήρυγμά του, καταπέλτης στο πανύψηλο και δυσπρόβλητο οχυρό της
θλιβερής μας αγνωσίας. Κάθε ουράνιο ομίλημά του και μια ψυχή πιο κοντά στο Φως
του Χριστού. Αν τα έργα που αφήσαμε πίσω μας φεύγοντας από τούτον τον κόσμο θα μας
ακολουθούν ως την ημέρα της τελικής κρίσεως επηρεάζοντας την θέση της ψυχής μας
σε αυτήν την μέση κατάσταση της αναμονής, ο πατήρ Αθανάσιος όλο και ανεβαίνει!
Γιατί είναι σε τούτες τις τόσο σκοτεινές και θεοστυγείς μέρες, ο πιο κοντινός στην καθημερινότητα αμετρήτων
ψυχών, ιδιαιτέρως νέων ανθρώπων! Μέσα σε έναν συρμό του μετρό στην πολύβουη νέα
Βαβυλώνα βρίσκεσαι τούτη τη στιγμή, με 2 ακουστικά να σε συνδέουν με τα
αποκαλυπτικά του λόγια! Εκείνα που όλο θα σε προτρέπουν να κινείσαι αντίθετα
από τους σκοτεινούς συρμούς τούτου του κόσμου…
«…Αλλά, αγαπητοί μου, και σήμερα στην εποχή μας η νεότητα παρουσιάζει μία χειρότερη νέκρωση. Και αυτή η νέκρωση είναι πνευματική. Και όπως στη βιολογική νέκρωση ενός νέου ανθρώπου λέμε όλοι «κρίμα, νέο παιδί, νέος άνθρωπος πέθανε» και υπάρχει και πολύ πένθος, έτσι, πολύ περισσότερο πένθος υπάρχει όταν δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά είναι ολόκληρη η νεολαία. Τότε ανήκει στη νέκρωση της νεολαίας πολύς οδυρμός και πολλά δάκρυα. Περπατάμε στον δρόμο και βλέπουμε αυτούς τους ζωντανούς νεκρούς που ανήκουν στη νεολαία μας. Και σας βεβαιώνω, κλαίει η ψυχή, κλαίει ασφαλώς όλων των ανθρώπων εκείνων που καταλαβαίνουν, μπορούν να νιώθουν, να προσδιορίζουν και να πενθούν. Και πενθούν. Και οδύρονται. Όταν βλέπουν περιφερομένους νεκρούς από τη νέα γενεά, από τα παιδιά μας, από τη νεολαία μας….»(Απόσπασμα από ομίλημα του π.Αθανασίου Μυτιληναίου στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Γ΄ Λουκά)
Ο πατήρ Αθανάσιος μόχθησε
ιδιαιτέρως για την νεότητα! Αγωνιούσε και αγωνιζόταν δίχως σταματημό!Γνώριζε τους πειρασμούς της, ανίχνευε τις παγίδες,
οσμιζόταν το δυσώδες που ερχόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα να σκεπάσει πνιγηρά όλων
των αρετών τα οσφράδια…Αυτά που έλεγε στις κατηχήσεις και στις λύσεις των
αποριών των νέων ανθρώπων, τότε (αλίμονο…ακόμα και τώρα για κάποιους ολετήρες αγαπολόγους)
ακούγονταν από τις…κωφές και απονεκρωμένες ψυχές ως αναχρονιστικά αυστηρά, ακόμα και επικινδύνως ακραία…Εκείνος
προσπαθούσε να κλείσει κάθε χαραμάδα από τις κερκόπορτες που ο πλανευτής κόσμος
άνοιγε διάπλατα με προσχήματα δήθεν προόδου και χαράς…Πολέμησε την εκκοσμίκευση
όσο ελάχιστοι! Και συνεχίζει, μέσα από τις καθημερινές…διαδικτυακές του
παρεμβάσεις…Ακόμα ρίχνει σχοινιά στις κινδυνεύουσες ημιθανείς ψυχές…Δεν έκανε
ποτέ του υποχωρήσεις! Δεν χάιδευε πάθη! Τα ξερίζωνε! Δεν επεδίωκε να αρέσει στο
ακροατήριό του! Ένιωθε τόσο υπεύθυνος και υπόλογος για τις ψυχές των νέων ανθρώπων…Έβλεπε
τη νεκροζώντανη νεολαία και μάτωνε η δική του ψυχή! Προσπαθούσε με κάθε ικμάδα της
ύπαρξής του να την οδηγήσει μπροστά στον Χριστό! Να πει Εκείνος το… Νέοι,
τεκνία μου, εγέρθητε!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή (3 μέρη)
αφιερωμένη στον μακαριστό π.Αθανάσιο Μυτιληναίο με αφορμή τη συμπλήρωση 18 ετών
από την κοίμησή του.
