Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου, μου παρουσιάστηκε ένας όγκος στο κάτω δεξί μέρος του λαιμού, ο οποίος μεγάλωνε ταχύτατα. Ο γιατρός μου έλεγε να περιμένω πράγμα που επιδείνωσε την κατάσταση. Εκείνες τις μέρες τρέχαμε από γιατρούς σε γιατρούς. Όλοι μου λέγανε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό και κάτι κακό. Σε κανέναν δεν πήγε τότε στο μυαλό. Έπρεπε, βέβαια, να κάνω εξετάσεις, αλλά λόγο της εγκυμοσύνης εγώ δεν έκανα και το άφηνα. Δεν έπρεπε, όμως, όπως φάνηκε στην πορεία. Άρχιζα να έχω προβλήματα με τον όγκο αυτό. Με δυσκόλευε στην αναπνοή, στο φαγητό και στον ύπνο. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία να το ψάξουμε. Εμένα, βέβαια, από την πρώτη στιγμή που το είδα στον καθρέφτη και το έπιασα δεν μου άρεσε καθόλου και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πολύ. Ο όγκος μεγάλωσε υπερβολικά, είχε φτάσει τα 13,5 cm. και εκεί ήταν που έπρεπε να κάνω κάποια εξέταση για να δούμε τι γίνεται. Έκανα τελικά, σε ένα κέντρο ειδικευμένο σε αυτές τις εξετάσεις μία μαγνητική στο λαιμό. Δεν επηρέαζε βέβαια το βρέφος, αλλά για καλό και για κακό ο γιατρός μου πρότεινε να περάσει ένα διάστημα, να κλείσω τους τρεις πρώτους μήνες, που γίνεται η οργανογένεση του παιδιού και μετά να πάω να κάνω την εξέταση, όπως και έγινε. Τα αποτελέσματα, όπως ήταν αναμενόμενο δεν ήταν καλά. Έδειξαν μεγάλο όγκο, που εκτεινόταν από τον αυχένα μέχρι κάτω το θώρακα. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο ο λαιμός και τα 13,5 αυτά εκατοστά, αλλά υπήρχε και εσωτερικός όγκος χειρότερος ακόμα. Επίσης, έπιανε όλα τα νεύρα του δεξιού μου χεριού, πράγμα που μου δημιούργησε ακόμη ένα σοβαρό πρόβλημα με τρομερούς πόνους στο χέρι και στον ώμο.
Στις 4 Οκτωβρίου το απόγευμα πήγαμε σ’ έναν γιατρό, που μας είχε συστήσει ο γυναικολόγος, ο όποίος ήτανε αγγειοχειρουργός (ο κ. Ματσάγγας). Με εξέτασε, είδε και τη μαγνητική που είχα βγάλει και μας είπε κατηγορηματικά και ευθέως ότι αν περιμένω να γεννήσω θα πεθάνω κι εγώ και το παιδί υπό αυτές τις συνθήκες. Μου είπε ,όσο σκληρό και να είναι, να κάνω διακοπή της εγκυμοσύνης μήπως τουλάχιστον σωθώ εγώ, γιατί ο όγκος αυτός είναι τεράστιος και κοντεύει να με πνίξει. Όταν τον ρώτησα πόσο καιρό έχω ζωή ακόμη, μου είπε ότι έχω κάποια εικοσιτετράωρα και ότι έπρεπε να δράσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, όσο επικίνδυνα και αν είναι όλα πλέον. Μας είπε ότι αυτός ο όγκος δε βγαίνει με τίποτα χειρουργικά στην παρούσα φάση, γιατί θα πρέπει να γίνει εγχείρηση και να ανοίξουμε το στέρνο (τύπου ανοιχτής καρδιάς), έχοντας μια τεράστια μάζα πιασμένη με νεύρα ,αγγεία και αρτηρίες συν την εγκυμοσύνη, με αποτέλεσμα τέτοιες επεμβάσεις να μη γίνονται ούτε στο Huston με επιτυχία. Μας είπε 80% αν γινόταν κάτι τέτοιο θα ήταν η πιθανότητα θνησιμότητας και ένα 20% να μείνω φυτό. Έτσι πήραμε την απόφαση μέσα σε ένα βράδυ να κινήσουμε ενέργειες για τη διακοπή της εγκυμοσύνης, αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουμε, και να ναι καλά ο γιατρός που μας διαφώτισε πλήρως πράγμα που δεν κάνανε οι άλλοι γιατροί. 
Με το που γυρίσαμε από το γιατρό εκείνο το απόγευμα πήγαμε όπως ήμασταν στον τάφο του Αϊ Γιώργη στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού των Ιωαννίνων! Εκεί προσευχηθήκαμε κι οι δυο μας τόσο έντονα που λίγες φορές το κάναμε στη ζωή μας… Κλαίγαμε, κλαίγαμε φανερά χωρίς να μας νοιάζει αν θα μας δούνε… κλαίγαμε και παρακαλάγαμε τον Θεό και τον Άγιο Γεώργιο να κάνουν κάτι… Σε μια στιγμή που είχα μείνει μόνη μου στο παρεκκλήσι και ο άντρας μου (Ανδρέας) είχε βγει έξω, έπεσα πάνω στον τάφο του Αϊ Γιώργη μου και του ¨φώναζα¨ για βοήθεια. Εκείνη, λοιπόν, την ώρα που έδειχνε ότι δεν υπάρχει καμία απάντηση, άκουσα πολύ καθαρά ένα κρότο από το σημείο που είναι το εξομολογητήριο, σαν κάποιος να έριξε κάτι κάτω. Βέβαια, δεν ήταν κανένας σε εκείνο το σημείο αλλά και γενικά στο παρεκκλήσι εκείνη την ώρα. Μάλιστα πήγα να δω και δεν υπήρχε τίποτα και κανείς…! Πίστεψα, λοιπόν, ότι ο Άγιος με πληροφόρησε με αυτόν τον τρόπο ότι όλα θα πάνε καλά! Μετά τον τάφο του Αγίου, που φύγαμε κλαίγοντας και με ανάμεικτα συναισθήματα, πήγαμε σε γνωστό μας γυναικείο μοναστήρι (Καστρίτσα) και μιλώντας με τις αδερφές ηρεμήσαμε αρκετά! Συμβουλευθήκαμε τον πνευματικό μας και άλλους ιερείς και με την ευλογία τους πήραμε την απόφαση.
Με το που γυρίσαμε από το γιατρό εκείνο το απόγευμα πήγαμε όπως ήμασταν στον τάφο του Αϊ Γιώργη στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού των Ιωαννίνων! Εκεί προσευχηθήκαμε κι οι δυο μας τόσο έντονα που λίγες φορές το κάναμε στη ζωή μας… Κλαίγαμε, κλαίγαμε φανερά χωρίς να μας νοιάζει αν θα μας δούνε… κλαίγαμε και παρακαλάγαμε τον Θεό και τον Άγιο Γεώργιο να κάνουν κάτι… Σε μια στιγμή που είχα μείνει μόνη μου στο παρεκκλήσι και ο άντρας μου (Ανδρέας) είχε βγει έξω, έπεσα πάνω στον τάφο του Αϊ Γιώργη μου και του ¨φώναζα¨ για βοήθεια. Εκείνη, λοιπόν, την ώρα που έδειχνε ότι δεν υπάρχει καμία απάντηση, άκουσα πολύ καθαρά ένα κρότο από το σημείο που είναι το εξομολογητήριο, σαν κάποιος να έριξε κάτι κάτω. Βέβαια, δεν ήταν κανένας σε εκείνο το σημείο αλλά και γενικά στο παρεκκλήσι εκείνη την ώρα. Μάλιστα πήγα να δω και δεν υπήρχε τίποτα και κανείς…! Πίστεψα, λοιπόν, ότι ο Άγιος με πληροφόρησε με αυτόν τον τρόπο ότι όλα θα πάνε καλά! Μετά τον τάφο του Αγίου, που φύγαμε κλαίγοντας και με ανάμεικτα συναισθήματα, πήγαμε σε γνωστό μας γυναικείο μοναστήρι (Καστρίτσα) και μιλώντας με τις αδερφές ηρεμήσαμε αρκετά! Συμβουλευθήκαμε τον πνευματικό μας και άλλους ιερείς και με την ευλογία τους πήραμε την απόφαση. 
Στις 5 Οκτωβρίου μπήκα στο νοσοκομείο, στη μαιευτική κλινική για να γίνει η αποβολή. Μου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και την ίδια μέρα το απόγευμα με επισκέφθηκε και γνωστός μας ιερέας, που έστειλαν οι αδελφές από το μοναστήρι της Καστρίτσας, να με εξομολογήσει και να με κοινωνήσει μιας και οι επεμβάσεις από εδώ και πέρα θα ήταν επικίνδυνες για την υγεία μου.
Την επόμενη μέρα 6 Οκτωβρίου με πήγαν στην γυναικολογική κλινική και την ίδια μέρα μου έβαλαν φάρμακο ενδοκολπικά, ούτως ώστε να αποβάλλω. Θα χρειαζόταν όμως πολλές ώρες (ίσως και 24 ώρα) για να γίνει αυτό απ΄ ότι μου είπε ο γιατρός μου. Με συμβούλεψε να χαλαρώσω και να ηρεμήσω. Όμως εγώ ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση με πολύ μεγάλη αγωνία και με πόνους φυσικά ισχυρούς στο χέρι μου. Δεν έπρεπε να περάσουν πολλές ώρες, γιατί η κατάσταση με τον όγκο στο λαιμό χειροτέρευε….Κατά τις 9 το βραδάκι εκεί που περπάταγα με τη μητέρα μου στο διάδρομο του νοσοκομείου ξαφνικά κατάλαβα κάτι δυνατό να συμβαίνει μέσα μου και με ορμή έσπασαν τα νερά…φοβήθηκα τόσο και ξαφνιάστηκα που φώναξα και ήρθαν οι νοσηλεύτριες και με καθησύχασαν. Μου είπαν ότι δεν είναι τίποτα και να μην φοβάμαι. Στη συνέχεια, άρχισα να βλέπω και αίμα και κατάλαβα ότι ο Θεός με λυπήθηκε και η ώρα του χειρουργείου έφτανε πολύ σύντομα. Πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου (ο οποίος γύρναγε από κάποιο ταξίδι) και του έλεγα ότι με προλαβαίνει δε με προλαβαίνει για το χειρουργείο…Στο μεταξύ μου είπαν κάποιες γυναίκες (προφανώς ειδικευόμενες) γυναικολόγοι να πάω να με δουν για να ενημερώσουν τους γιατρούς. Πάνε να με εξετάσουν και να δουν την κατάσταση του τραχήλου και πονούσα αβάσταχτα, μέχρι που έκλαιγα από τον πόνο και τον φόβο ταυτόχρονα…Με τα πολλά κατάφεραν και είδαν ότι η κατάστασή μου ήταν για χειρουργείο… ενημέρωσαν αμέσως το γιατρό μου τον κ. Στέφο και μου είπαν να ετοιμαστώ για να μπω χειρουργείο και μου δώσανε να φορέσω μια ειδική πράσινη μπλούζα.
Πήγαμε μέχρι την είσοδο του χειρουργείου μαζί με τους δικούς μου (Τον Ανδρέα και τη μητέρα μου), τους χαιρέτησα κι εκείνοι το ίδιο και μπήκαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, που μου άλλαξε κρεβάτι ο τραυματιοφορέας και με οδήγησε στο χειρουργικό θάλαμο. Εκεί με βάλανε στο χειρουργικό τραπέζι και σαν χαμένη κοίταζα γύρω τους ειδικευόμενους γιατρούς και τους νοσοκόμους…Σκέφτηκα να κάνω για μια ακόμη φορά την προσευχή μου και να ζητήσω μόνο να ζήσω… η περίπτωσή μου ήταν πολύ δύσκολη. Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να γίνει κάτι και να έσπαγε ο μεγάλος όγκος που είχα στο λαιμό και να πέθαινα από εσωτερική αιμορραγία. Σε λίγο ήρθε κι ο γιατρός μου. Μόλις τον είδα βούρκωσα, τον έπιασα απ΄ το χέρι λες και ζητούσα κάποια βοήθεια κι από εκείνον, λες και του έλεγα κάντε ότι περνάει απ΄ το χέρι σας… Σε λιγάκι είδα και τον άλλο γιατρό μου (κ. Παπαδόπουλο – αναισθησιολόγο) και τι χαρά έκανα που δεν λέγεται με λόγια. Τώρα ήξερα ότι οι γιατροί μου ήταν κοντά μου και θα έκαναν τα πάντα ανθρωπίνως για να ζήσω. Ρώτησα τον γυναικολόγο μου αν πειράζει να έχω στο χέρι ένα κομποσχοινάκι από το Άγιον Όρος και μου είπε όχι κανένα πρόβλημα, να το φοράς! Τον ευχαρίστησα και ενώ με συνέδεαν με τα μηχανήματα έκανα μυστικά την προσευχή μου και είπα στον Κύριό μας Ιησού Χριστό να με αφήσει να ζήσω κάποιον καιρό ακόμη όχι μόνο για μένα, που είχα και έχω πολλές αμαρτίες, αλλά και για τους δικούς μου ανθρώπους. Αυτοί αν με χάνανε οι μεν γονείς μου θα με ακολουθούσαν στον τάφο, ο σύζυγός μου δε, αν δεν χανόταν σίγουρα θα κατέληγε στο ψυχιατρείο. Αφού, λοιπόν έκανα την προσευχή μου, οι γιατροί ήδη είχαν ξεκινήσει να με ετοιμάζουν για την επέμβαση. 
Μου έβαλε μια μάσκα με οξυγόνο ο αναισθησιολόγος και μάλιστα χαριεντιζόμενος μου λέει αυτό είναι αέρας απ΄ το Μέτσοβο για να μη φοβάμαι, γιατί άκουγα κι εγώ η ίδια την καρδιά μου στα μηχανήματα και πήγαινε πάρα πολύ γρήγορα. Η αλήθεια ήταν ότι φοβόμουν πάρα πολύ! Μετά από λίγο ρώτησε ο αναισθησιολόγος τον γυναικολόγο αν είμαστε έτοιμοι να μου βάλει φάρμακο να υπνωθώ και εκείνος απαντά ναι. Κι έτσι ξεκινήσαμε… Μου έβαλε φάρμακο και το κατάλαβα, γιατί είχε μια άσχημη οσμή. Από κει και μετά δεν κατάλαβα τίποτα. Μόνο κατάλαβα όταν ξύπνησα ότι κατά πρώτον είμαι ζωντανή και όλα πήγαν καλά και κατά δεύτερον ότι πονάω χαμηλά. Σε λίγο ήρθε ο γιατρός μου και με χαμόγελο μου λέει ότι το παιδί ήταν άρρωστο και ούτως ή άλλως θα έπεφτε και μόνο του μετά από καμιά βδομάδα, αλλά εμείς φυσικά δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Με πήγαν, λοιπόν, στο δωμάτιό μου και συνάντησα πάλι τους δικούς μου. Όλο το βράδυ το πέρασα ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι και με έντονους πόνους λόγω της επέμβασης. Την επόμενη ημέρα ήρθε και με είδε ο γιατρός μου, μου έκανε τα απαραίτητα και μου επέτρεψε να σηκωθώ και να πάω στο μπάνιο. Το χέρι μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και δεν μπορούσα πλέον σχεδόν να το κινήσω.
Μου έβαλε μια μάσκα με οξυγόνο ο αναισθησιολόγος και μάλιστα χαριεντιζόμενος μου λέει αυτό είναι αέρας απ΄ το Μέτσοβο για να μη φοβάμαι, γιατί άκουγα κι εγώ η ίδια την καρδιά μου στα μηχανήματα και πήγαινε πάρα πολύ γρήγορα. Η αλήθεια ήταν ότι φοβόμουν πάρα πολύ! Μετά από λίγο ρώτησε ο αναισθησιολόγος τον γυναικολόγο αν είμαστε έτοιμοι να μου βάλει φάρμακο να υπνωθώ και εκείνος απαντά ναι. Κι έτσι ξεκινήσαμε… Μου έβαλε φάρμακο και το κατάλαβα, γιατί είχε μια άσχημη οσμή. Από κει και μετά δεν κατάλαβα τίποτα. Μόνο κατάλαβα όταν ξύπνησα ότι κατά πρώτον είμαι ζωντανή και όλα πήγαν καλά και κατά δεύτερον ότι πονάω χαμηλά. Σε λίγο ήρθε ο γιατρός μου και με χαμόγελο μου λέει ότι το παιδί ήταν άρρωστο και ούτως ή άλλως θα έπεφτε και μόνο του μετά από καμιά βδομάδα, αλλά εμείς φυσικά δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Με πήγαν, λοιπόν, στο δωμάτιό μου και συνάντησα πάλι τους δικούς μου. Όλο το βράδυ το πέρασα ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι και με έντονους πόνους λόγω της επέμβασης. Την επόμενη ημέρα ήρθε και με είδε ο γιατρός μου, μου έκανε τα απαραίτητα και μου επέτρεψε να σηκωθώ και να πάω στο μπάνιο. Το χέρι μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και δεν μπορούσα πλέον σχεδόν να το κινήσω.
Την επόμενη ημέρα βγήκα από το νοσοκομείο και πήγαμε στο σπίτι. Στο θέμα το γυναικολογικό όλα ήταν εντάξει, αλλά η κατάσταση του λαιμού και του όγκου χειροτέρευε, καθώς και οι πόνοι γινόταν φριχτοί και αβάσταχτοι. Το επόμενο βράδυ ήταν από τα χειρότερα της ζωής μου. Ο όγκος μεγάλωνε με ταχύτατους ρυθμούς μέσα μου με αποτέλεσμα να πιάνει συνεχώς περισσότερα αγγεία και νεύρα από τον αυχένα, τον θώρακα και το δεξί μου χέρι. Την ημέρα δεν άντεχα και το βράδυ ούρλιαζα σαν το σκυλί απ΄ τους πόνους… Μας άκουγε όλο το τετράγωνο… υποφέραμε όλοι… ήταν πολύ σκληρό. Δεν μπορούσα ούτε να φάω πλέον και τελευταία μου είχε δημιουργήσει κι άλλο πρόβλημα. Μούδιαζε το κάτω χείλος μου και το σαγόνι ανά μία ώρα περίπου. Ήταν πραγματικό βασανιστήριο! Καταλάβαινα ότι αυτό δεν θα ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί… αχ πόσο φοβόμουν τότε! Έκανα συνέχεια προσευχή και ειδικά στην Παναγία μας! Φώναζα στην Μάνα μας για βοήθεια! Φώναζα, ούρλιαζα απ΄ τους πόνους συνέχεια! Παρακάλαγα να με αφήσουν αυτοί οι πόνοι έστω και για πέντε λεπτά. Αχ Θεέ μου! Μόνο ο Κύριος μου έδινε δύναμη να αντέξω τότε! Σάββατο βράδυ οι πόνοι γινόταν όλο και πιο αφόρητοι, δεν μπορούσα πλέον να τους αντέξω και ούτε φάρμακα, ούτε παυσίπονα δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Οπότε τρέξαμε στο εφημερεύoν νοσοκομείο ‘‘Χατζηκώστα’’ μαζί με την μητέρα μου και το σύζυγό μου. Στη διαδρομή ούρλιαζα από τον πόνο και κρατούσα το χέρι μου χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο ζητήσαμε επειγόντως μια παυσίπονη ένεση και κάποιον ιατρό να με δει. Ήρθε ένας ιατρός, μου έκανε παυσίπονη και ηρέμησα για κανένα δίωρο χωρίς βέβαια να περάσει τελείως ο πόνος. Μετά όμως ξεκίνησε πάλι να με παιδεύει και να φουντώνει. Χρειαζόμουν πάλι ένεση, πράγμα που δυσκόλεψε τους ιατρούς, γιατί έπρεπε να γίνεται κάθε έξι ώρες. Μου έκαναν κι άλλη ένεση τελικά και ηρέμησα λίγο. Εκείνο το βράδυ ήταν από τα χειρότερά μου… δεν κοιμήθηκα καθόλου, ούτε βέβαια ο Ανδρέας και η μητέρα μου. πόναγα, πόναγα υπερβολικά… τι θα γινόταν δεν γνώριζα. Αυτό που ήξερα ήταν ότι πόναγα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόνο στο Θεό ήλπιζα να με βοηθήσει. Όταν χάραξε και ήταν μέρα πλέον πήγαμε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Εκεί μας είπαν να πάμε στα επείγοντα και να με δουν οι γιατροί εκεί. Ήταν ημέρα Κυριακή και στα επείγοντα γινόταν χαμός. Περιμέναμε ώρες... κι έρχονταν συνέχεια γιατροί και άλλοι γιατροί και με έβλεπαν. Έβλεπαν το λαιμό και το χέρι μου και δεν ήξεραν τι ήταν και πως αντιμετωπίζεται. Με τρυπούσαν συνέχεια για να μου κάνουν εξετάσεις και για να μου βάλουν φλεβοκαθετήρες που χρειαζόταν για να κάνω αξονική και για να γίνει ταυτόχρονα και εισαγωγή στο νοσοκομείο. Δεν ήξεραν βέβαια οι γιατροί σε ποια κλινική να με βάλουν. Ενημέρωσαν και το γυναικολόγο μου και τελικά αποφάσισαν να με πάνε στην χειρουργική. Με πήγαν με καροτσάκι, αν και μπορούσα να περπατήσω άνετα. Ο θάλαμος που βρέθηκα είχε άλλους 5 ασθενείς και με μένα 6. Πέρασε η Κυριακή και η Δευτέρα με φοβερούς πόνους. Την Τρίτη ήρθαν οι γιατροί και με είδαν. Η κατάστασή μου χειροτέρευε… οι γιατροί ενημέρωναν τους δικούς μου και τους έλεγαν ότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ πιθανότητα να ζήσει «κρίμα και είναι νέα κοπέλα», βέβαια, κανείς δεν μου το έλεγε. Δεν χρειαζόταν όμως και μεγάλη φιλοσοφία, η υγεία μου ήταν χειρότερα από ποτέ. Ξεκίνησαν λοιπόν οι εξετάσεις και οι εξετάσεις των εξετάσεων, που όμως δεν οδηγούσαν πουθενά. Δίπλα σε μας είχε τον άντρα της μία κυρία που για μένα έγινε ένας δεύτερος Σίμωνας Κυριναίος! Ήταν η κυρία Χρυσούλα, η οποία μου στάθηκε πάρα πολύ και με βοήθησε πάρα πολύ με τις προσευχές της! Γνωριστήκαμε γιατί καταγόταν κι εκείνη απ΄ το Αιτωλικό, όπως και ο Ανδρέας. Όταν, λοιπόν, βρισκόταν στο διάδρομο ο αδερφός του Ανδρέα τη γνώρισε και της είπε για μένα. Έτσι ήρθε να με δει και από τότε την έχω στην καρδιά μου! Ερχόταν δύο και τρεις φορές τη μέρα να με δει και να μάθει για την εξέλιξη της υγείας μου. Την ευχαριστώ πραγματικά για όλα!!!
Επειδή, λοιπόν, δεν βρίσκανε τι έχω για να το καταπολεμήσουμε μου έκαναν μια μέρα κυτταρολογική εξέταση στο λαιμό με σύριγγα. Τραβήξανε την πρώτη φορά αλλά μαζί με το υγρό βγήκε και αίμα. Τη δεύτερη φορά πετάχτηκε κατ΄ ευθείαν αίμα και το κλείσανε αμέσως φοβούμενοι την ατάσχετη αιμορραγία. Υπήρχαν πολλοί φόβοι τότε, από το να κλείσει τελείως η τραχεία μου και να μην μπορώ να πάρω ανάσα και να πνιγώ, μέχρι και να σπάσει όλος ο όγκος εσωτερικά και να πεθάνω από εσωτερική αιμορραγία. Εγώ βέβαια λόγο του τεράστιου πόνου στο χέρι δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο. Η κυρία Χρυσούλα έκανε πολλές και συνεχείς προσευχές για μένα. Και όσους μοναχούς ήξερε τους έπαιρνε τηλέφωνο και τους έλεγε για μένα, ούτως ώστε να προσευχηθούν κι εκείνοι. Από αυτή βέβαια τη μικρή βιοψία που μου κάνανε δεν έβγαλαν κανένα συμπέρασμα οι γιατροί για το τι ακριβώς είναι αυτό που έχω, οπότε την επόμενη μέρα με πήραν το πρωί για το άλλο νοσοκομείο, λόγω έλλειψης ιατρικού υλικού. Έπρεπε να βγάλω αξονική και θα έβλεπαν τι θα γινόταν. Πράγματι πήγα μαζί με τη μητέρα μου και έναν συνοδό γιατρό με ασθενοφόρο (κινητή μονάδα) στο νοσοκομείο «Χατζηκώστα» για την αξονική. Εκεί με περάσανε αμέσως ως υπέρ επείγον περιστατικό και έκανα την εξέταση. Είχα επίσης ένα μεγάλο άγχος με την εξέταση μην με πειράξει το φάρμακο, γιατί δεν είχα ξανακάνει. Όμως δόξα τω Θεώ όλα πήγαν πολύ καλά! Μετά από καμιά ώρα πήγε ο Ανδρέας και πήρε τα αποτελέσματα. Έδειξε βέβαια ότι πρόκειται για καρκίνο και μάλιστα πολύ επιθετικής μορφής, αλλά δεν μπορούσε να δείξει για τι είδους καρκίνο επρόκειτο. Απ΄ ότι έμαθα κατόπιν υπάρχουν τριών ειδών όγκοι, τα καρκινώματα, τα λεμφώματα και τα λιπώματα. Όπως φάνηκε στο τέλος εγώ είχα λέμφωμα non hodgkin.Έτσι, λοιπόν, οι γιατροί δεν μπορούσαν να δουν από την αξονική ποιο από τα τρία είδη είχα. Έτσι έπρεπε αναπόφευκτα να προβούμε σε κανονική βιοψία. Αυτό βέβαια ήταν πολύ επικίνδυνο για μένα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. 
Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε καθόλου κι έτσι οι γιατροί στη χειρουργική μου το ανακοίνωσαν το ίδιο βράδυ. Εμένα, βέβαια, με έπιασε πανικός και φοβία μεγάλη για την επέμβαση αυτή, γιατί γνώριζα την επικινδυνότητα της κατάστασης και δεν ήθελα να γίνει έτσι γρήγορα, χωρίς καμία ψυχολογική και πνευματική προετοιμασία. Βέβαια, ήρθε ο ίδιος ο γιατρός που θα με χειρουργούσε και μου είπε, ότι είναι για το καλό μου και ότι δε γίνεται να περιμένουμε καθόλου. Αυτό βέβαια το καταλάβαινα κι εγώ απλά φοβόμουνα πάρα πολύ και ήθελα να κερδίσω με κάθε τρόπο χρόνο, μα δε γινόταν. Έπρεπε να γίνει η επέμβαση εκείνη τη νύχτα. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση και είπα το ναι, και επειδή δεν μπορούσα να γράψω, γιατί το χέρι μου ήταν πλέον εντελώς νεκρό και πρησμένο, υπέγραψε για μένα ο Ανδρέας. Χαιρέτησα, λοιπόν, τους δικούς μου και μπήκαμε στο χειρουργείο. Με μεγάλο φόβο και αγωνία για το αν θα έβγαινα ζωντανή, αρχίσανε να μου βάζουνε φάρμακα για να πέσω σε μέθη και να μην καταλαβαίνω. Προσευχόμουνα όσο μπορούσα πριν κοιμηθώ και ήλπιζα στο Θεό!....
Η αληθινή ιστορία της εν Χριστώ αδερφής μας Γ.Τ.
Την ευχαριστούμε απο ψυχής όπως και τον σύζυγό της Ανδρέα που μας την εμπιστεύθηκαν προς ωφέλεια και κουράγιο σε όσους αγκαλιάζουν τον πόνο στις μέρες μας .... (η συνέχεια σε λίγες μέρες )
