Του μοναχού Λουκά το χρυσαφένιο χρώμα…(Μ.Παρασκευή στο κοιμητήρι...)

Χρόνια κυλούν μορφές περνούν, αντάμα στέκουν κάρες!

Μαζί ως τα χθες παλεύανε να λάβουνε τις χάρες!

Σε ένα Σταυρό  τους συναντώ,  γυρεύω μεσιτεία!

Υπάρχει  Η  Ελπίδα μου απαντούν,  Ζωής η προσδοκία!

"...Η Μονή Κουτλουμουσίου, της διάρκειας και της αντάμωσης. Σαν γυρισμός σε πατρογονικές ρίζες.

Σαν επιστροφή σε περίτεχνη φωλιά χελιδονιού. Σαν τάμα που ευδόκησε ο Θεός ξανά και ξανά να εκπληρωθεί. Όσα τα χρόνια μας στο Όρος, τόσες και οι φορές που η Φοβερά Προστασία άπλωσε πάνω μας  την θεία της σκέπη. Τόσο γνώριμα τα πρόσωπα όλων των Πατέρων. Συναντάμε τον Γέροντα Χριστόδουλο, καλοσυνάτο και πάντα γαλήνιο , λίγο ύστερα έξω από το καθολικό. Σιωπηλά και αυτός μας ευλογεί. Κάποιοι πατέρες λείπουν. Σε μονές της Άνω Ιερουσαλήμ συνεχίζουν να υμνούν το λατρεμένο Νυμφίο. Μια απουσία μας θλίβει ιδιαιτέρως. Αυτή του ευγενέστατου, πάντα αεικίνητου και πολύ ψηλού το δέμας, Μοναχού Λουκά. Νεότατος προσβλήθηκε από τον καρκίνο. Πριν τα τριάντα του μόλις χρόνια! Ένα χρόνο πάλεψε θαρραλέα  με τον ισχυρό πόνο και την δοκιμασία του προσωρινού αποχωρισμού.

Τις τελευταίες του μέρες σε ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης,  είχε δίπλα του τον Γέροντά του να τον παρηγορεί και να τον εμψυχώνει, ως το τέλος να υπομείνει για να στεφανωθεί!

 -Πονάς Λουκά παιδί  μου; τον ρώτησε λίγο πριν κλείσει τα μάτια  ο Γέροντας Χριστόδουλος. –Μόνο όταν φεύγουν οι Άγγελοι Γέροντα! Μόνο τότε πονώ! Φανερώθηκε στον μακαριστό αγωνιστή ο αόρατος κόσμος, το επουράνιο στράτευμα των αναρίθμητων παρηγορητών. Αξιώθηκε από τούτα τα πρόσκαιρα να γευτεί την αληθινή ζωή και να μας δώσει αυτό το υπέροχο μήνυμα: Πως δεν υπάρχει πόνος απαράκλητος και ανώφελος για της ψυχής το συμφέρον…"(Απόσπασμα από Ημερολόγιο Όρους 2016)

Γράφτηκαν τα παραπάνω λόγια πάνω σε χάρτινες καρδιές, με της μνήμης το αξεθώριαστο μελάνι,  πριν από οκτώ ακριβώς χρόνια…Κύλησαν αυτά, πλησιάζοντάς μας περισσότερο  στο τέλος του προσκαίρου και στο ξεκίνημα του αιωνίου. Κάθε μια και ένα αγωνιώδες ερωτηματικό προσθέτει, για το αν αυτό το ατέλειωτο, θα το συντροφεύει το Φως ως ανέσπερα καταυγαστικό και λύτρωσης, ή ως καυστικό και αβάσταγο…Ερωτηματικά και ανησυχίες, δίπλα  σε όσα η τρισευλογημένη συνείδηση, δεν σταματά να σου καταλογίζει, κάθε φορά που τον Χριστό ανασταυρώνεις, απαιτώντας σου την καταλλαγή με το  αποστραμμένο πρόσωπό Του, μέσω του  φιλανθρώπου μυστηρίου της μετανοίας... Δίνει  έπειτα ο Κύριος τις δοκιμασίες και τους Σταυρούς σαν δώρα και ευεργεσίες, που σπάνια εδώ εκτιμώνται…Το αντίθετο μάλιστα. Τις περισσότερες φορές ένα θυμωμένο γιατί και μια βλάσφημη θεώρηση ενός αδυσώπητου και βασανιστή Θεού, φωλιάζει μέσα στον ερρυπωμένο μας νου και στην τυφλωμένη μας ψυχή.

                    

Σωτήριο έτος 2024. Ξεκίνημα Αγίας Τεσσαρακοστής. Σάββατο Τυρινής απόγευμα,  μετά τον εσπερινό της Αναστάσεως και της εξορίας του Αδάμ, θελήσαμε να επισκεφτούμε τα μνημούρια αλησμόνητων μορφών, Κουτλουμουσιανών πατέρων. Στο πίσω μέρος της Φοβεράς Προστασίας, το καντηλοφώτιστο κιβούρι, του νέου κτήτορα και αναγεννήτορα της μονής,  του προηγουμένου  Χριστοδούλου, που  συνεχίζει, συντροφιά με τον παντοτινό συμπαραστάτη και εμψυχωτή του Άγιο Παϊσιο,  να επισκοπεί και να προστατεύει από την "ξηρασία", όλους τους πνευματικούς του καρπούς, τα αγαπημένα του καλογέρια, σαν εκείνα σεργιανούν ολοένα, στα χνάρια της μετανοίας και της απαράμιλλης πραότητας, που τους άφησε ως παρακαταθήκες και εφόδια πνευματικού αγώνα. Όπως και εκείνος άλλωστε, πλουσιόδωρα τα κληρονόμησε κάποτε από τους δικούς του πνευματικούς καθοδηγητές, τον Άγιο Ιάκωβο της Εύβοιας και τον γέροντά του, τον προ πολλού καταταχθέντα  Όσιο από τις συνειδήσεις των απανταχού Φιλοθέων…Φιλόθεο Ζερβάκο. Ο πατήρ Χριστόδουλος κοιμήθηκε τόσο ήσυχα και σεμνά όσο έζησε. Μετά από πόνο και δοκιμασία που αγιαστικά και ολοκληρωτικά τον ταπείνωσε. Ξέπνευσε ακούγοντας την παράκληση της Μάνας Φοβεράς Προστασίας, μετανοίζοντας νοερώς μπροστά στο άχραντο εικονοστάσι Της, στο πανίερο ενδιαίτημά της, που τόσο θαλπερά τον φιλοξένησε για 45 ολόκληρα χρόνια. Πήραμε την πολύτιμη ευχή του ξανά και λίγα λεπτά αργότερα, βρεθήκαμε στο λιτό κοιμητήριο των Κουτλουμουσιανών πατέρων. 

                      

Προσκυνήσαμε τους λιτούς τους Σταυρούς και αναζητήσαμε το μνήμα του αγαπημένου μας πατρός Λουκά του Ρώσου, εκείνου που τον πόνο απαλύναν οι Άγγελοι. Δεν το βρήκαμε και σκεφτήκαμε πως ήδη είχε γίνει η ανακομιδή του. Μπήκαμε στο οστεοφυλάκιο της μονής. Εκατοντάδες κάρες πατέρων. Ομοιόσχημες βαλμένες πλάι-πλάι. Στο κέντρο μια, στην κυριολεξία έλαμπε! Ξέθωρα ήδη πάνω της το 2016 και το όνομα Λουκάς. Ανεξίτηλα γραμμένο πάντοτε στα δίπτυχα της ψυχής μας...Δίπλα της, μικρά εικονάκια του Αγίου Λουκά του Ιατρού και του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Λένε πως το χρυσαφένιο χρώμα των οστών, μαρτυρά πολλά…Συγκλονισμός απερίγραπτος! Κατασπαστήκαμε την κάρα του μοναχού Λουκά! Δεν μας το επέβαλλε κανείς! Η αγιότητα πάντοτε θέλγει και ξεριζώνει το β από το μακάβριο.  Ήταν ανάγκη της ψυχής να αντλήσουμε χάρη από έναν άσημο και ταπεινό Άγιο και μακάριο των ημερών μας. Έπειτα πληροφορηθήκαμε κάτι εξίσου θαυμάσιο. Ο κατά σάρκα πατέρας του Μοναχού Λουκά, ποτέ του δεν ξεστόμισε εκείνο το γιατί, ποτέ δεν παραπονέθηκε για το νωρίς και το  άλκιμο γλυκύτατο έαρ του γιού του, που μέσα σε λίγο μόλις καιρό μετατράπηκε  σε ένα παγωμένο λείψανο, που τους πολλούς τούτου του μάταιου κόσμου, τρομάζει και απωθεί...Ήρθε μετά την κοίμησή του παιδιού του εδώ στο Κουτλουμούσι. Δοκιμάστηκε και εκάρη μοναχός! Πιο ταπεινός από τους ταπεινούς! Πιο χαρούμενος από τους χαρούμενους! Ετοιμάζεται για την ποθεινή πατρίδα! Να αγιάσει λαχταρά και εκείνος! Να αστράψει το Φως του Παραδείσου σε  σώμα και ψυχή, όπως έκανε το στεφανωμένο σπλάχνο του. 

Ο Απερινόητος Θεός μονάχα ευεργετεί! 

Αρκεί μια κεχριμπαρένια κάρα για να το διαπιστώσεις!  

Νώντας Σκοπετέας

Ημερολόγιο Όρους 2024

Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, που οι ψυχές γιορτάζουν και προσμένουν πιότερο, νοερώς, με ένα καθαρό κεράκι, περνάμε το κατώφλι όλων των...φιλοσοφικών σχολών του Άθωνα, και ιδίως της Κουτλουμουσίου,  να ψάλουμε εγκωμιαστικά το: Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς, ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται...Καλή Ανάσταση!

Αυτοί που νομοθετούν όσα πληγώνουν τον Χριστό μας...

 ....Στίβος ασκήσεως  οι Καρυές!  Έρωτι θείω την ψυχήν  τρωθέντες  οι οικιστές τους , στο  πέρασμα τόσων αιώνων! Άγρυπνοι φύλακες των προσταγμάτων του Χριστού μας!  Σε μέρη ποτισμένα με αίμα και ιδρώτα αγωνιστών της πίστης βρισκόμαστε και πάλι. Ο Γέροντας στο κελί –σύννεφο καθισμένος με αρκετούς προσκυνητές στο υπαίθριο φτωχό του αρχονταρίκι. Επίγονος Καρεωτών Αγίων,  με την υψούσαν ταπείνωση, σε κάθε λόγο και παραμικρή κίνησή του!

Παίρνουμε θέση σε κάτι κουτσουράκια! Ένας αδελφός μας Αιτωλός αγωνιά για το σημερινό σύντριμμα της Ελλάδας-Γέροντα μας πιάνει θλίψη με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας! Με όλα αυτά τα αφύσικα και άθεα που νομοθετούνται, με την παιδεία μας! Πώς να αντιδράσουμε σε όλο αυτό; Κοιμόμαστε βαθιά και αυτοί μας διαλύουν στην κυριολεξία! Ο Γέροντας σκέφτεται για λίγο και έπειτα λέει κάτι που όλους μας αφήνει άναυδους!

-Ξέρετε παιδιά μου αν όλοι αυτοί που νομοθετούν αυτά τα ανίερα που τόσο πληγώνουν τον Χριστό μας, δεν μετανοήσουν δημόσια δεν θα σωθούν! Ακόμα και αν κατ΄ιδίαν εξομολογηθούν , δεν πρόκειται  να βρουν έλεος. Γιατί όσο το νομοθέτημα παραμένει σε ισχύ, θα πέφτει και θα τους πλακώνει! Πρέπει να νομοθετήσουν ξανά και να το διορθώσουν! Αλλιώς… Ας βγουν έστω δημόσια και να ομολογήσουν  σε όλους τα εγκλήματα που φτιάχνουν καθημερινά! Για θυμηθείτε τον Άγιο Αμβρόσιο των Μεδιολάνων όταν ο μέγας Θεοδόσιος σκότωσε στην Θεσσαλονίκη 7000 ανθρώπους.  Πήγε να εκκλησιαστεί στην Μητρόπολη. Ο Άγιος Επίσκοπος που έμαθε  την άφιξη του αυτοκράτορα, πήρε το Ιερό Ευαγγέλιο και τον περίμενε στην θύρα του ναού. Όταν εκείνος έφτασε, τον ήλεγξε δριμύτατα για το φριχτό του έγκλημα και δεν του επέτρεψε την είσοδο! Τον κάλεσε  να μετανοήσει ειλικρινά και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη! Του επέβαλε επιτήμιο οχτώ μήνες να απέχει  από τη Θεία Ευχαριστία. Ο Αυτοκράτορας συνειδητοποίησε το ανουσιούργημά του και τρέμοντας και κλαίγοντας με λυγμούς σε δημόσια θέα το εξομολογήθηκε και ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους!  Και έτσι ο Άγιος τον κοινώνησε τα επόμενα Χριστούγεννα! Τώρα για την παιδεία που είπατε και για τα νέα βιβλία…Παιδιά, τα βιβλία έχουν γραμμένα αυτά που εμείς ζούμε! Και εμείς είναι αλήθεια πως ζούμε με λίγο από όλα! Κάποτε τα αναγνωστικά της πρώτης δημοτικού τι είχαν ; Ό,τι ζούσε ο άνθρωπος! Πάπιες, κότες, πα-πα κο-κο! Εκκλησίες , καμπάνες, εορτές, οικογενειακή ζωή με πατέρα, μάνα, παππού, γιαγιά, παραμύθια, τραγούδια δημοτικά βγαλμένα από την ιστορία του τόπου και από τα ανδραγαθήματα ηρώων!

Τώρα που να βρεθούν όλα αυτά; Σύγχυση παντού! Και εμείς ζούμε όπως γράφουν τα βιβλία! Τα βιβλία παιδιά εμάς αντέγραψαν! Και εμείς ύστερα αναρωτιόμαστε τι φταίει! Φταίει ότι δεν διδάσκουμε τα παιδιά  μας με βίωμα! Πήγε , μας έλεγαν οι Γέροντες στην Παναγούδα,  ένας πατέρας με το παιδάκι του και παραπονιόταν ο πατέρας ότι εκείνο έβλεπε πολύ τηλεόραση. Και του λέει το παιδί: Εσύ γιατί βλέπεις ; -Κοκκίνισε ο πατέρας! Εγώ βλέπω το απόγευμα και το Σαββατοκύριακο του απαντά. Ναι, του λέει ο μικρός,  όποτε σε φωνάζω για να παίξουμε ή να με πας μια βόλτα, μου λες  συνέχεια ότι είσαι κουρασμένος και κοιτάς τηλεόραση!  Σώπασε ο πατέρας, δεν ήξερε τι να πει ύστερα! Έτσι είναι παιδιά, έχουμε την μόνη αληθινή και τόσο όμορφη πίστη και δεν την ζούμε ! 

Ποια η δική μας προσπάθεια; Να αλλάξουμε λοιπόν πρώτα τους εαυτούς μας! Γιατί μόνο ξερή διδασκαλία και φωνές και αντίδραση χωρίς βίωμα, φέρνουν μόνο σύγχυση! Και στα παιδιά κυρίως! Ξέρετε , στην Ρωσία οι διωγμοί της Εκκλησίας είχαν πρωτεργάτες τους τα παιδιά των Ιερέων!  Και να αντιδράσεις, έστω και δυναμικά, χωρίς ν αλλάξεις τον εαυτό σου πρώτα, δεν έκανες τίποτα απολύτως! Εμείς αντιδράμε δυστυχώς μόνο όταν πάνε να μας κλέψουν το πορτοφόλι! Μα δεν κάνουμε τίποτα όταν πάνε να μας κλέψουν την ψυχή! Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εποχής του Αντιχρίστου παιδιά –δεν γνωρίζουμε χρόνους –όταν έλθει θα είναι η σύγχυση των γνωμών και η αποστασία! 

Έλεγε ο μακαριστός πατήρ Αντώνιος ο Αλεβιζόπουλος να μην μας φοβίζει αν αδειάζει η Εκκλησία. Να φοβόμαστε αν γεμίζει με λάθος φρόνημα!-Γέροντα μεγάλος ο πόλεμος των λογισμών !

-Έναν λογισμό να έχουμε παιδιά. Πως θα σώσουμε την ψυχή μας. Το τελειότερο , η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης, όπως γράφει στην Κλίμακα ο Άγιος Ιωάννης, είναι να μην έχουμε καθόλου λογισμούς, να έχουμε απάθεια . Μόνη έννοια ο Χριστός μας! Αν δεν τα καταφέρνουμε, έστω να έχουμε μόνο καλούς . αν όχι και αυτό όσο το δυνατόν λιγότερους κακούς! Και να μην παραπονιόμαστε συνεχώς στον Θεό! Να τον δοξολογούμε μονάχα! Είχα λάβει πριν λίγο καιρό δυο γράμματα από δυο κοπέλες νέες σε ηλικία! Η πρώτη μου έγραφε για την φτώχια που έδερνε και εκείνη και τον σύζυγό της. Υγιείς μεν αλλά με  δάνεια, με οικονομικά  προβλήματα με ανεργία. Απελπισία σκέτη!  

Η δεύτερη μου έγραφε ότι είχε καρκίνο η καημένη, αλλά δόξαζε τον Θεό που την δυνάμωνε και έκανε τον αγώνα της. Ε πήρα και εγώ το γράμμα της δεύτερης και το έστειλα σαν απάντηση στην πρώτη!  Μια φορά βγήκα έξω, κάπου με κάλεσαν να μιλήσω δυο λόγους του Θεού να πω και εγώ ο,τι με φωτίσει. Την άλλη μέρα έβλεπα κόσμο από το πρωί μέχρι το βράδυ! Δεν ήρθε ούτε ένας χαρούμενος άνθρωπος όλη μέρα! Δεν άκουσα ένα Δόξα Σοι ο Θεός! Σαν νύχτωσε μόνο, φέρανε μια γυναίκα σε ένα καροτσάκι αναπηρικό με σκλήρυνση. Όλο χαρά εκείνη ! Πως τα καταφέρνεις, την ρωτώ και συνέχεια γελάς; Πάτερ, μου λέει, έχω μάτια, αυτιά, μιλάω, έχω χέρια! Δεν έχω πόδια τώρα, μα και τότε που είχα που με πήγαιναν και τι καταλάβαινα! Ενώ τώρα! πανηγύρι στην ψυχή της! Όλο να δοξολογεί! Και να υπομένει! Μεγάλο εφόδιο η υπομονή, ιδίως μέσα στον γάμο! Να βρίσκουμε τρόπο πάντα να ξεφεύγουμε στις δυσκολίες δια της υπομονής! Θυμηθείτε τι υπομονή έκανε ο Σωκράτης με την Ξανθίππη ! Αν βρεις  έλεγε μια καλή σύζυγο θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος! Εμείς εδώ στο Όρος δίνουμε σαν ευχή το καλές υπομονές! Πολλές δηλαδή, ατέλειωτες! Ζήτησαν  κάποτε από τον Ρουμάνο Γέροντα τον Κλεόπα κάποιοι προσκυνητές , να τους νουθετήσει  και εκείνος άρχισε να τους λέει: Λοιπόν παιδιά μου θα πρέπει στη ζωή σας να κάνετε υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, μισή ώρα έκπληκτοι τον άκουγαν να επαναλαμβάνει μόνο αυτήν τη λέξη υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή… Κάποια στιγμή έκανε μια παύση ο Γέροντας, νόμιζαν εκείνοι πως κάτι άλλο τότε θα τους έλεγε…Και συνεχίζει εκείνος λοιπόν : Έτσι παιδιά μου, αν κάποια στιγμή σας τελειώσει η υπομονή, τότε θα κάνετε πάλι υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή….!

-Γέροντα τι γνώμη έχετε για τους  ομοφυλόφιλους ;

Να σας πω παιδιά …Είναι κάτι που δεν αγαπά ο Θέος! Τους ανθρώπους όλους τους αγαπά! Δεν κάνει διάκριση! Τα πάθη αυτά τον πληγώνουν! Βέβαια είναι και κάποιοι που λένε οι καημένοι, πως δεν μπορούν να απαλλαγούν από το πάθος αυτό παρ ότι θέλουν. Είχε πάει μια φορά ένας τέτοιος άνθρωπος που ήθελε να αλλάξει, μα δεν τα κατάφερνε …Τον αγκάλιασε με αγάπη ο Άγιος. Παιδί μου του λέει. Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή και από το λάδι ακόμα; Βέβαια Γέροντα, μπορώ! Μπορείς να κάνεις και λίγες μετάνοιες κάθε μέρα; Μπορώ Γέροντα! Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή Εκκλησία;  Μπορώ! Να δίνεις από τον μισθό σου τα μισά για ελεημοσύνη; Κι αυτό νομίζω πως θα το καταφέρω είπε ο νέος! Του είπε λοιπόν ο Γέροντας περίπου 30 μπορείς και εκείνος απάντησε σε όλα καταφατικά! Ε τότε παιδάκι μου του λέει κάμε όλα αυτά που μπορείς και εκείνο που λες πως δεν μπορείς άσε το να το κάνει ο Κύριός μας! Θα σε βοηθήσει Αυτός σε ό,τι δεν μπορείς !

- Πείτε μας κάτι τελευταίο για τα παιδιά μας Γέροντα που είναι στην εφηβεία!

-Όσο μεγαλώνουν να τους αφήνετε προοδευτικά μια μεγαλύτερη ελευθερία. Να τους εξηγείτε την άρνησή σας σε κάποιες επιθυμίες τους, Να μην είναι στείρα αυτή και όπως είπαμε χωρίς βίωμα! Να τους δείχνετε εμπιστοσύνη και να τους δίνετε και ευθύνες. Να μάθουν την επιλογή, την υπομονή, την διάκριση. Γιατί θα μείνουν μόνα  κάποτε και τότε…Παρατηρούσα προχθές ένα γαϊδουράκι που έχουμε εδώ και το έβλεπα να τρώει. Είχε ξεριζώσει το ζωντανό έναν ζοχό και προσπαθούσε να το φάει. Και το είχε πάρει στο στόμα και το τίναζε να φύγουν τα χώματα πριν το καταπιεί! Ακούτε παιδιά; Με δίδαξε εκείνη την ώρα ο γαϊδαράκος! Την επιλογή, την υπομονή, την διάκριση!

Πάντα τα λόγια του Γέροντα γράφονται μέσα μας, εκεί στο ευωδιαστό κελάκι του! Από τον ακένωτο θησαυρό της δεομένης καρδιάς του, αναπαύουν την πενία και το σκοτάδι της δικής μας, τραβώντας την προς το Φως των εντολών του Θελητή του ελέους. Εκεί στο Καρεώτικο σύννεφό του,  κρυμμένος και ταπεινός, συνεχώς πασχίζει να διαλύσει την αχλύν της σύγχυσής μας! Και εύχεται ο Γέροντας  στην ανέκφραστη χαρά όλοι κάποτε να  οδηγηθούμε,  μετά την Θεία δικαιοκρισία....

Νώντας Σκοπετέας

2017

Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας. Ημερολόγιο Όρους (Απόσπασμα)

Η παστρική εξομολόγηση...(Με ένα τετράδιο στην Παναγούδα…)

Ήθελε μόνο να τον δει! Να εκπλαγεί το μέσα του στο πρώτο αντάμωμα της ματιάς του! Να δροσιστεί με μια του κουβέντα μόνο! Καλοκαιράκι ήταν στα μέσα του! Μπορεί και 12 του Αλωνάρη! Δεν θυμάται ακριβώς! Δεν λησμονά το καταμεσήμερο στα μέρη της Παναγούδας 40 χρόνια πριν!  Στάθηκε έξω στην αυλή μαζί με άλλους πολλούς! Ζωγραφισμένη η αδημονία στο πρόσωπά τους! Βγήκε μετά από λίγο ο Γέροντας! Πως αγκάλιαζε τους νιόφερτους!

-Καλώς το παλικάρι, είπε και ο Αθανάσιος ένιωσε, πως αυτές ήταν οι πιο γλυκές λέξεις που είχε ποτέ του ακούσει! Σουρούπωνε πιά, όταν ήρθε η σειρά του να δει τον Γέροντα κατά μόνας! Ξεκίνησε να του μιλά για όσα τον ταλάνιζαν…

-Αθανάσιε για όλα αυτά που μου λες, ένα είναι το φάρμακο παιδάκι μου! Η παστρική εξομολόγηση! Τίποτε άλλο! Αυτό θα σε λυτρώσει!

Δεν το κατάλαβε το για πότε επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και για πότε ξαναβρέθηκε ύστερα από λίγες μόνο μέρες στην αυλή του Γέροντος Παϊσίου! Ακολούθησε την συμβουλή του! Είχε επιστρέψει μαζί με ένα τετράδιο…παραμάσχαλα! Γεμάτο εκείνο από αμαρτίες! Εγκαύματα ηδονών, τραύματα και μώλωπες από τα αμείλικτα  πάθη της πειραστικής νεότητας… Σχεδόν το γέμισε εξιλεωτικά ως το τέλος του! Μα δεν αρκούσε μόνο αυτό! Ήταν έτοιμος και αποφασισμένος όσο ποτέ του,  να μην παραλείψει ούτε μια λέξη μπροστά στον Γέροντα! Του το έδειξε λοιπόν με λαχτάρα, μα η απάντησή του του έκοψε τον ενθουσιασμό!

-Δεν εξομολογώ εγώ παιδάκι μου! Δεν έχω ιεροσύνη! Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μοναχός! Μην απογοητεύεσαι! Δόξα τω Θεώ! Υπάρχουν πνευματικοί ενάρετοι και ευλαβέστατοι! Θα σου πω, πώς να πας να συναντήσεις τον δικό μου πνευματικό τον παπά-Νικόδημο!  Αν δώσει ο Θεός και τον βρεις…θα σε αναπαύσει ο Γέροντας! Μακάριος και πτωχός! Τα αρετής τέκνο εκλεκτό! Για να καταλάβεις, κάποτε μου παραπονιόταν ότι έκανε αγρυπνία  και δεν είχε μια στάλα λάδι για το καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στο κελί και εκείνος με ένα αποσωμένο κεράκι διάβαζε τα γράμματα των ακολουθιών.

-Ξαφνικά Παϊσιε, άρχισε να μου περιγράφει, γέμισε με Φως το κελί! Ω πόσο Φως! Δεν ξέρω αν χθες τη νύχτα το αντιλήφθηκες και εσύ! Όλη η περιοχή μας ήταν γεμάτη από Φως! Και το έλεγε έτσι απλά σαν να σου περιέγραφε κάτι τόσο καθημερινό! Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιον θα πας να συναντήσεις;

Μετά από λίγο ήταν έξω από το κελάκι του! Έδωσε ο μακρόθυμος Κύριος και ήταν εκεί!

-Σε περίμενα! του είπε σαν τον είδε, με το που άνοιξε με δυσκολία  μια σιδερένια  μαγκωμένη από τον χρόνο πόρτα! Με ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, με γένια και μαλλιά απεριποίητα και κολλημένα από την αλουσία! Μα με ένα ασύλληπτο φως να ξεβγαίνει από το μέτωπο και τους κροτάφους… Και ευωδία! Απερίγραπτη ευωδία!

-Πήγαινε παιδί μου μέσα στον Ναό και αν θέλεις διάβασε τον 50^ο ψαλμό! Τον γνωρίζεις;

-Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Να είναι ευλογημένο!

Πήγε και στάθηκε μέσα στο  εκκλησάκι και ξεκίνησε να απαγγέλει μεγαλοφώνως και εύηχα το ελέησόν με ο Θεός! Αργά και  καθαρά, να ακούει και ο Γέροντας που ήταν ακόμα στην αυλή. Μπήκε ύστερα από ελάχιστα και πλησίασε την ωραία πύλη! Πήρε στα χέρια του το πετραχήλι που ήταν σε ένα κρεμασταράκι  πάνω απ΄το δεξί βημόθυρο σιμά στον αφέντη Χριστό. Εκείνον πλησίασε σέρνοντας αργά τα πόδια του ο πατήρ Νικόδημος…Ο Αθανάσιος συνέχιζε να απαγγέλει με απαράλλαχτο το ύφος: -Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου… Μα χαμήλωσε απότομα όταν άκουσε τον παπά με τρεμάμενη φωνή να συλλαβίζει τραυλίζοντας: Κύ…κύ..ριε Ι…Ι..Ιησού…ε…ε…ελέ…ησόν…με…Σαν να έβλεπε κάτι τρομερό, που τον έσπρωχνε προς τα  πίσω, συνέχιζε με εντεινόμενη τη συστολή, σαν φοβισμένο μωρό, να μαζεύει τους ώμους του, στην κυριολεξία τρικλίζοντας, με το κεφάλι τελείως κατεβασμένο…Σταμάτησε την απαγγελία ο Αθανάσιος! Κατάλαβε ότι ο Γέροντας εκείνη την ώρα είχε την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας του Χριστού. Πώς μπορούσε να συνεχίσει να απευθύνεται στον Πανοικτίρμονα Πατέρα Θεό, με το πομπώδες και το επιτηδευμένο, που του φανέρωσε τόσο διακριτικά και αληθινά ο Γέροντας; Διέκρινε αυτός ο αγιασμένος, τα  στομφάζοντα χείλη της καρδιάς του…Σχεδόν ψιθυρίζοντας και με πρωτόγνωρο δέος πλέον, ψέλλισε τα τελευταία λόγια του ψαλμού.

Ήρθε και στάθηκε δίπλα του ο παπά Νικόδημος.  

-Ωραία είναι εδώ Γέροντα! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μείνω στο Όρος να μονάσω!

-Εσύ παιδί μου, θα κάνεις οικογένεια με τη χάρη του Θεού! Πες μου τώρα τι σε βαραίνει;

Ξεκίνησε να διαβάζει με συντριβή  από τα γραμμένα  του τετραδίου! Στην αρχή ο πάτερ τον άκουγε σιωπηλός! Είχε περάσει αρκετές σελίδες, όταν του είπε να συνεχίσει και να μην σταματήσει, ενώ εκείνος βγήκε έξω και απομακρύνθηκε στο τέρμα της αυλής, όπου άρχισε να σκαλίζει κάτι λάχανα και ζαρζαβάτια που είχε φυτεμένα!  Του έκανε μεγάλη εντύπωση του Αθανασίου αυτό το γεγονός, αλλά έκανε υπακοή και σε λίγη ώρα είχε τελειώσει το τετράδιο των αμαρτιών του. Έβαλε όμως λογισμό και φυσικό ήταν τούτο, ότι τα μισά και παραπάνω από όσα είχε αναγνώσει, δεν τα είχε διόλου ακούσει ο Γέροντας από εκεί που βρισκόταν…Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε μέσα και τον κοίταξε κατάματα. Άρχισε λοιπόν να του μιλά και να του δίνει σοφές συμβουλές, για όλα όσα είχε διαβάσει…Κυρίως για εκείνα, που υποτίθεται ότι ποτέ του δεν άκουσε!!Δεν λησμονά ποτέ εκείνη την…παστρική ημέρα, την γενέθλιά του, στο κελίον του Γέροντα Νικοδήμου του πνευματικού του Αγίου Παϊσίου! Στον Ουρανό οι Άγιοι μαζί πρεσβεύουν για όλους μας και για τον Αθανάσιο το πνευματικοπαίδι τους! Θυμάται ότι εκείνη την ημέρα ο πατήρ Νικόδημος του έδωσε ένα μικρό κομμάτι βαμβακιού με λαδάκι από το καντήλι του Χριστού! -Πάρε Θανάση παιδί μου από το λαδάκι αυτό να το έχεις! Το θυμήθηκε ο Αθανάσιος μετά από αρκετό καιρό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του! Τα φιλεπίστροφα πάθη τον είχαν περικυκλώσει! -Μόλις σταυρώθηκα αδελφέ μου, σαν να με ξελευτέρωσε κάποιος από δεσμά! Τόση δύναμη είχε η προσευχή αυτού του Γέροντα! Να έχουμε την ευχή τους!

Παραμονές της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη γράφτηκε αυτό το διήγημα με τις μυρωμένες και φωτοβόλες θύμησες. Στον Ουρανό, νέφη απειραρίθμων αγίων, που δεν δοξάστηκαν  ποτέ στη γη, σαν τον ταπεινό πατέρα Νικόδημο τον Κρήτα. Και άλλα, που ευδόκησε ο Κύριος να μας είναι γνωστά και ευλαβώς να τιμούμε κάθε χρόνο την αγία τους μνήμη, σαν τον ασκητή της Παναγούδας τον πεφιλημένο. Όσο όλοι αυτοί έζησαν επι γης, συνέβαινε κάτι το  εκπληκτικό, που συνεχώς πιστοποιείται από όσους είχαν την ευλογία να τους ζήσουν! Είχαν την αίσθηση του Θείου υπεραισθητού  και την ασύληπτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός...Κατόρθωσαν όμως και για αυτό τόσο μας αναπαύει η μνήμη τους, όλα αυτά τα υπέρλογα, να τα σμίξουν με την ταπείνωση της αυτομεμψίας του εσχάτου των αμαρτωλών...Τούτη την οδό της Αγιότητας, καλούμαστε όλοι να πορευθούμε! Αδύνατο αυτό, θα αντιτάξουν και πάλι οι πολλοί τούτου του κόσμου! Τίποτα το αδύνατο για τον Άγιο Θεό, που πάντοτε ενισχύει! Αρκεί μόνο αυτή η οδός να ξεκινήσει με μια...παστρική εξομολόγηση...

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα.

Από καρδιάς ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αθανάσιο Α. που με αγάπη Χριστού μας διηγήθηκε προς δόξαν Τριαδικού Θεού και ωφέλεια ψυχών.

Στην εξορία το δαιμόνιο...(+ π.Εφραίμ Σεραγιώτης)

 

Είναι πολλά και λίαν συγκινητικά τα μηνύματα που έχουν στείλει αδελφοί μας στην εκπομπή με αφορμή το πολυμερές αυτό αφιέρωμα στον μακαριστό Άγιο Γέροντα. Θυμήθηκε η αδελφή μας η Αγγελική, όταν αξιώθηκε να γίνει ανάδοχος στο Ιερό μυστήριο της Βαπτίσεως που τέλεσε ο ίδιος ο παπά-Εφραίμ. Την συγκλονιστική ιεροπρέπεια, με την οποία ετελείτο και η παραμικρή φαινομενικά λεπτομέρεια. Και όταν στα μέρη της λιτής, την ώρα της ανάγνωσης των αφορκισμών, την κάλεσε να φτύσει και να φυσήξει σταυροειδώς τρείς φορές, θυμόταν την  εμφατική και εναγώνια παράκληση του Γέροντα, τούτο να τελεστεί ορθώς και όχι βιαστικά! Θυμηθήκαμε λοιπόν διαβάζοντας αυτό το μήνυμα της αδελφής μας, ένα από τα αμέτρητα αποκαλυπτικά και διαφωτιστικά του ομιλήματα, για εκείνη την φριχτή στιγμή του εξορ(κ)ισμού του δαιμονίου, την οποία οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ευτράπελη και χαριτωμένη με αίσθηση ακραιφνώς φολκλοριστική, ότι συντελείται μια αληθινή πάλη από τον Ιερέα και τον ανάδοχο, ώστε να εκδιωχθεί δυνάμει Παρακλήτου Βασιλέως Ουρανίου το δαιμόνιο, που εμφωλεύει στο περικάρδιο του ανθρώπου. Εκβάλλεται λοιπόν, έλεγε ο Γέροντας και εκείνο πλέον θα επιστρέψει με συνοδεία αμετρήτων διαμονίων ύστερα από κάποια χρόνια κοντά στην παιδική-εφηβική ηλικία και παραμένει εκεί, πολιορκώντας τον άνθρωπο, ως την στερνή του κυριολεκτικά πνοή. Καταλαβαίνουμε όλοι μας λοιπόν, πόσο σημαντικό έιναι σε αυτήν την επιστροφή του εκδιωχθέντος κατά την Ιερά βάπτιση δαιμονίου, ο άνθρωπος να είναι θωρακισμένος και προστατευμένος με τα φρούρια και τα κάστρα των Αγίων και σωστικών μυστηρίων της Ορθόδοξης πίστης μας…

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα από το 5ο μέρος μιας σειράς εκπομπών, με τίτλο: "Πάτερ Εφραίμ, ειπέ λόγον!, αφιερωμένων στην μνήμη του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ Σαραγιώτου μέσα στο Άγιο Πεντηκοστάριον του 2023.

Αναπολόγητος θα σταθείς…(+Γ.Εφραίμ Σεραγιώτης)

....καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.(Ιω. 4,24)

Ξημέρωσε Κυριακή κι Ανάσταση! Γυρίζεις το βλέμμα πίσω σε όλα τα ανούσια και άνυδρα χρόνια της ζωής σου, που δεν μερίμνησες να προσκυνήσεις έστω μια φορά το  εωθινό Ευαγγέλιο και να ακούσεις την ορθρινή Αναστάσιμη εξιστόρηση των μυροφόρων γυναικών και των αγγελιοφόρων της Νίκης της Ζωής! Και έπειτα εκ του ύπνου εξεγερεθείς, ακούς τον χτύπο της καρδιάς σου και δοξολογείς ξανά, για την  πρώτη ημέρα του  Κυρίου, που σε αξίωσε να σταθείς στην μελαγχολικά...άδεια Εκκλησία την ώρα του εξαψάλμου…Πρώτη σου φορά,  απ’ τις πολλές που παρακάλεσες τότε   εξιλεωτικά να υπάρξουν…Και όντως έδωσε ο Θεός και έζησες ως σήμερα πολλές Κυριακές και γιορτάδες της Αγίας Πίστης.

Μα δεν αρκεί μόνο η επιστροφή…Δεν σταματούν όλα την Κυριακή του Ασώτου…Τότε ναι, όλα ξεκινούν, μα έχεις έπειτα να διαβείς ατερμάτιστο δρόμο μετανοίας και  αναγέννησης συνεχούς…Μην επαναπαύεσαι λοιπόν στην αυταρέσκεια της αυτοδικαίωσης και  της ταύτισής σου με τους… ήρωες του Ευαγγελίου…Θυμήσου τον Μεγάλο Αντώνιο και το δικό του…όχι ακόμα…πριν πανηγυρίσεις «σεσωσμένος» και «πνευματέμφορος»…Σήμερα λοιπόν θα σε κατηγορήσω εσένα που χρόνισες πια στην Ορθόδοξη πίστη!

Τόσα λόγια άγια και ιερά περνούν συνεχώς από μπροστά σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου και δεν νοιάστηκες μια φορά να κατανοήσεις το βάθος που κρύβουν μέσα τους. Μια μηχανική επανάληψη των χειλέων, δίχως καρδιά και ζέουσα πίστη έγινε η …πνευματική σου ζωή. Λες και έχει ανάγκη ο Χριστός μας να του πεις την ευχή κάνοντας κομποσκοίνι, ή να του διαβάσεις το Ευαγγέλιό Του…Η δική σου ψυχή είναι που αναζητά τούτα τα γιατρικά τα πολύτιμα, τα ακεσώδυνα! Μα για να φτάσει  στα αυτιά της λόγος παρακλήσεως, πρέπει να την απαλλάξεις από όλες τις οχλοβοές των περισπάσεων και των  φωνακλών παθών σου, που κυριαρχούν αφόρητα και τόσο επικαλυπτικά…Τότε θα ανακαλύψεις αθέατες ωραιότητες, θα εκπλαγείς από τους ωκεανούς και τους ουρανούς τους, θα θες συνέχεια να προχωράς και να ανεβαίνεις, αχόρταστα και αξεδίψαστα για τον Ζωντανό Θεό. Αλλιώς….αναπολόγητος θα σταθείς εν εκείνη τη ημέρα! Όλα ενώπιόν σου άφθονα…Λόγος ζων και ενεργής! (Εβρ.4,12)Πόσες χιλιάδες ομιλήματα Αγίων «διαβιβαστών» των εντολών Του, δεν υπάρχουν διαθέσιμα στις σκοτεινές τούτες μέρες μας αδελφέ μου;  Έστειλε ο Σωτήρ του κόσμου ο πολυεύσπλαχνος και πανευμήχανος και σήμερα  έναν κατηχητή, να σου αποκαλύψει τα άδηλα και τα κρύφια της Σοφίας Του. Και ξεκινά εκείνος ο μακάριος να ομιλεί και να διαφωτίζει…Είναι ο ταπεινός πατήρ Εφραίμ ο Σεραγιώτης, που ξεδιαλύνει όσα μέχρι χθες σκέπαζε η θλιβερή σου άγνοια και η ολέθρια ακηδία…Δεν βγήκε ποτέ λόγος σαπρός από το στόμα του μα μόνο ωφέλιμοι….προς οικοδομήν τής χρείας, ίνα δω χάριν τοις ακούουσιν» (Εφ. 4, 29).

Δροσίζων και διαφωτίζων τοις ρήμασι, δεν παρέλειπε ποτέ, κάτι να πει από του Χριστού μας τα αιώνια, σε όσους με τις ματιές τους τον προσκαλούσαν κάθε που σουρούπωνε εκεί στο Σεράι και όπου αλλού τον οδηγούσε η θυσιαστική του αγάπη, να πει λόγον αγαθόν…Πάντοτε κάτι νέο φώτιζαν τα ομιλήματά του! Μια ζωή αδολεσχία και εξερεύνηση στα μαρτύρια του Κυρίου! Κάθε φορά και μια νέα πτυχή της παραμικρής ελάχιστης λέξης των κριμάτων και των δικαιωμάτων του Θεού! Αυτά που ο Γέροντας αγάπησε πιότερο από χρυσό, επιποθώντας τη σωτηρία της ψυχής του και  όλων μα όλων  ανεξαιρέτως των αδελφών του.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από κείμενο και  σειρά εκπομπών αφιερωμένων στην μνήμη του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ Σαραγιώτου μέσα στο Άγιο Πεντηκοστάριον του 2023.

 

 

 

Τι έγινε αδελφέ μου; Την ανακτήσαμε την χάρη; (+Π.Εφραίμ Σεραγιώτης)

Ένας ακάματος εργάτης του Ευαγγελικού Λόγου! Κράτησε ακίβδηλη την ιεροσύνη του! Φύλαξε τις παρακαταθήκες των αγίων πνευματικών προγόνων του! Τήρησε στο έπακρο κάθε μοναχική του υπόσχεση! Για σαράντα και πλέον χρόνια αγωνίστηκε στον ασύνορο Ευαγγελικό αμπελώνα του Μεγάλου Γεωργού και καμάτεψε, όσο λίγοι, τα ευλογημένα χώματα του περιβολιού της μάνας μας, Κυρίας Θεοτόκου! Δεν σπατάλησε ούτε μια ελάχιστη κλήση του Κυρίου, να κηρύξει τα αιώνια λόγια Του και να κατηχήσει τον λαό του Θεού! Όπου κι αν τον κάλεσαν να διαφωτίσει, ταπεινά αποδεχόταν, μα δεν δεχόταν κανένα ευχαριστώ! Όλα τα ευχαριστώ στον Χριστό μας! έλεγε. Και αγάπησαν πολλοί τον Χριστό μας, μέσα από τους «άλατι ηρτυμένους» λόγους του. Και ένιωσαν τόσο οικείο το πρόσωπο του Γέροντα και τόσο άμεση την παρουσία του, μέσα από τα κηρύγματά του, τα οποία  ελέω Θεού, διαχύθηκαν σε όλον τον Ορθόδοξο κόσμο! Αμέτρητοι είναι εκείνοι, που παρότι   δεν τον συνάντησαν ποτέ δια ζώσης, αισθάνονταν και αισθάνονται, τόσο ζωντανή την παρουσία του! Φαινόμενο σπάνιο μα υπαρκτό! Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους του Θεού! Δεν μας συνδέουν μαζί τους ποσοτικά κριτήρια, μα τα ποιοτικά, εκείνα των αρετών και της ζώσας Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος! Γι’ αυτήν την χάρη, πολύ συχνά έκανε λόγο ο πατήρ Εφραίμ!

 Κάποτε τον συνάντησε, (μόλις και όντας νεότατος  είχε αναλάβει εκείνος την ηγουμενία της  Ιεράς Μονής Φιλοθέου, στις αρχές της δεκαετίας του 1980) για λίγες μόνο στιγμές μια ταλαιπωρημένη από τον μισόκαλο ψυχούλα…Αθανάσιος το όνομα του αδελφού.  Τον παρακίνησαν να πάρει την ευχή του ηγουμένου Εφραίμ, οι συνοδοιπόροι του στο Όρος.

-Μα, στο αμούστακο να πάω να πάρω ευχή; αντέτεινε ο Αθανάσιος!

 Ειρήσθω εν παρόδω, ο αδελφός μας, έλεγε όσο πιο συχνά μπορούσε τότε την ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον…υμάς…Την έλεγε και έφερνε στο μυαλό του την αντωνυμία, γραμμένη εσφαλμένα με ύψιλον…Πήγε διστακτικά λοιπόν και έβαλε μετάνοια μπροστά στον πατέρα Εφραίμ.

-Αδελφέ μου, του είπε αμέσως εκείνος, όλη μας η προσπάθεια είναι να επανακτήσουμε την Θεία χάρη! Και το ημάς…με ήτα αδελφέ μου!

Τόσο κράτησε η συνάντησή τους εκείνη την μέρα στο Όρος! Όσο διήρκεσαν αυτοί οι λόγοι του…μαυρογένη τότε Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη του δευτέρου…       

Ύστερα από είκοσι και πλέον χρόνια, ο Αθνάσιος επισκέφτηκε το Σεράι στις Καρυές. Στεκόταν με τους υπόλοιπους στην αυλή, μπροστά από τις τεράστιες καμπάνες σαν είδε τον Γέροντα να έρχεται από την πύλη και να πλησιάζει προς το μέρος τους. Έτρεξε με ενθουσιασμό και αγάπη και ζήτησε την ευχή του δίχως να του πει τίποτα παραπάνω! Και εκείνος χαμογελαστός του απάντησε:

-Τι έγινε αδελφέ μου; Την ανακτήσαμε την θεία χάρη;

                    

Αμέτρητα τέτοια περιστατικά, γεμίζουν τις ψυχές μας με ελπίδα αιωνίου! Όσα βέβαια να μεταφέρουμε και να πούμε εμείς, καλά και  αδιαμφισβητήτως θαυμαστά(για τους έχοντες την καλήν προαίρεση βέβαια), όσα και να πουν άλλοι άσχημα και στρεβλά, είναι η συνείδηση του απλού λαού, των διδαχτών και εκλεκτών του κόσμου, με την αδίσταχτη πίστη, που δεν ξεγελιούνται και δεν λαθεύουν, όταν συμμαρτυρούν για εκείνους, που ουρανοπολίτες πλέον, στελεχώνουν την θριαμβεύουσα Εκκλησία του Σωτήρος Χριστού. Εμείς σε αυτήν τη σειρά των εκπομπών, καταθέτουμε τις θύμησες από τις στιγμές που βρεθήκαμε κοντά στον Γέροντα και την ευλογημένη συνοδεία του, εκεί στις αυλές του Αγίου Ανδρέα! Είναι αλήθεια πως στο πρόσωπό του καθενός τους, συναντάς το πνεύμα και το φρόνημα του πατέρα τους! Αγωνιστικά συνεχίζουν, κρατώντας και εκείνοι σε μια ακλόνητη και άσπαστη αλυσίδα Παραδείσου , την πορεία τους προς την κτήση μα κυρίως προς την διατήρηση της Θείας Χάριτος! Με την πιστή εφαρμογή των Ευαγγελικών κανόνων, φυλάσσοντας τους λόγους του Χριστού μας! Κι όταν πλέον τα εμπόδια του φθονερού διαβόλου ορθώνονται μπροστά τους, όταν το ανέλπιδο έρχεται να στροβιλιστεί εκεί στις αυλές του Πρωτοκλήτου και του Καθηγητού της Ερήμου, εκείνοι ρίχνουν το βλέμμα τους στο ταπεινό μνημούρι του Γέροντα το περίβλεπτο! Λίγο πριν μπουν στο καθολικό για τον αγώνα που ξεκινά, στου μεσόνυχτου την ώρα την καθορισμένη…

                                 

-Την ευχή σου Γέροντα…λένε. Μεσίτευσε να τα καταφέρουμε και εμείς! Να μην διστάσουμε στην πίστη! Να ομολογούμε Χριστό με το βίωμά μας! Να κραυγάζει αυτό και μόνο το: Χριστός Ανέστη!

 

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα από το 3ο μέρος μιας σειράς εκπομπών, με τίτλο: "Πάτερ Εφραίμ, ειπέ λόγον!, αφιερωμένων στην μνήμη του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ Σαραγιώτου μέσα στο Άγιο Πεντηκοστάριον του 2023.

 

  

Εφραιμέσθω τα Ουράνια! Αχ αυτή η φωτογραφία!(+π.Εφραίμ Σεραγιώτης)

Αχ αυτή η φωτογραφία των δυο Εφραίμ! Εδώ, απέναντι από τούτον τον δίαυλο των ουρανίων ραδιοκυμάτων…Χαμογελαστοί και μαζί, σε μια προεικόνιση, αιώνιας δοξολογίας…Η πνευματική σπορά του Αγίου Ιωσήφ! Εφραίμ θα πει γόνιμος, εύφορος, καρπερός! Γέμισαν οι αποθήκες του Ουρανού, με τα καρπίσματα αυτών των εμψύχων χωραφιών! Να τρέφονται οι αχόρταστοι για Θεό επιστρέφοντες! Να γεύονται την γλυκιά νοστιμάδα της πατρικής τράπεζας! Να εξαφανίζεται εκείνο το στυφό των ξυλοκεράτων,  που στεγνώνει στόματα και ψυχές! Πανηγύρι στον Ουρανό στήθηκε ξανά! Πυλωρός τούτη τη φορά μαζί με τον Άγιο Ιωσήφ και ο Αριζονίτης Άγγελος! Περιμένουν το παιδί τους, να φτάσει με το εξπρές του Παραδείσου! Όλη του η Αγγελική πολιτεία τούτο το ταξίδι! Αυτό το Πάσχα! Το πέρασμα εκ του θανάτου εις Την Ζωήν! Έτσι γνωριστήκαμε μαζί του! Μέσα από μια κασέτα! Άλλαξαν όλα στο άκουσμά της! Το μεγάλο ταξίδι της αθάνατης ψυχής! Πόσες πένθιμες καμπάνες ήχησαν τότε μέσα μου στο πρώτο άκουσμα! Πόσο θλιβερή ξεπρόβαλλε η αγνωσία μου! Πόσο μακρόθυμος όμως ο Κύριος! Ιδίως μόλις από το στόμα  του βγήκαν οι παρακάτω λόγοι… «…Οι εξομολογημένοι περνούν τα τελώνια...σφήνα, με το εξπρές! Δεν σταματούν δηλαδή πουθενά, δεν εμποδίζονται…Θα σταματήσουν κάπου, μόνο στην περίπτωση, που ακόμα υπάρχει ανεξομολόγητο αμάρτημα. Αν είναι κάτω από το θανάσιμο, ζυγίζεται, υπερνικούν τα τυχόν καλά και συνεχίζουν στο επόμενο τελώνιο, έως ότου φτάσουν μπροστά στον Χριστό μας! Εάν όμως κανείς σταματήσει για κάποιο θανάσιμο ανεξομολόγητο αμάρτημα, επιτόπου γκρεμίζεται και κολάζεται…

Έχουμε περιπτώσεις κυρίως γυναικών που μοίχευσαν ή επόρνευσαν, εξομολογήθηκαν βαρύτερα, χειρότερα αμαρτήματα, και αυτά επειδή τους έδιναν ντροπή, λόγω του σαρκικού και επειδή έτσι τις παρακίνησε ο εχθρός, με κίνδυνο να χάσουν την ψυχή τους, δεν τα εξομολογήθηκαν. Στους κληρικούς αυτό είναι ακόμα πιο φριχτό! Αυτό λοιπόν πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως. Γιατί όταν κανείς είναι εξομολογημένος, δεν τελωνίζεται…Περνάει μεν απ’ τα Τελώνια, αλλά δίχως να εμποδιστεί και να σταματήσει από κανένα. Τα χειρότερα Τελώνια τα οποία σήμερα κρεμνίζουν και κολάζουν τους ανθρώπους είναι: Πρώτον της μαγείας, δεύτερον της ομοφυλοφιλίας  και της ανηθικότητας, του εγωισμού, ακολούθως της φιλαργυρίας, της βλασφημίας... Κυρίως τα δυο πρώτα που ανέφερα. Ο σατανισμός και η ανηθικότητα στην πιο ακραία μορφή τους παγκοσμίως….»

Είπε κι άλλα τότε πολλά και συνταρακτικά! Να έχει την ευχή του και ο ακούραστος κυρ -Μανώλης ο Μελλινός, που τα κατέγραψε! Τα απομαγνητοφωνήσαμε! Μετά από λίγο καιρό, εξομολογούμενοι μπροστά στο κατεβασμένο μα τόσο φωτεινό πρόσωπό του παπά-Εφραίμ, ζητήσαμε την ευλογία του, να τα κοινολογήσουμε στον έξω κόσμο, να τα κοινολογήσουμε σε κάθε νεκροζώντανο, της ανεξομολόγητης αμαρτίας υπόδουλο, της ολέθριας αγνοίας δεσμώτη…Ταπεινά, χωρίς να μας κοιτά είπε: -Αν πιστεύετε ότι θα ωφεληθούν ψυχές να το κάνετε! Τα μεταφέραμε στο ραδιόφωνο! Θεία  γνώση που συνάρμοζε τον Ευαγγελικό λόγο με την γνήσια και απαρασάλευτη Ορθόδοξη πατερική παράδοση! Η πνευματική κληρονομιά του Αγίου Ησυχαστή, που διασπείρεται με την χάρη του Αγίου Τριαδικού Θεού παντού και αφυπνίζει και ανασταίνει ζωντανά πτώματα… Όλο το κείμενο εκείνης της αποκάλυψης, το δημοσιεύσαμε στο διαδίκτυο! Έπειτα από λίγα χρόνια, ένα πρωινό Κυριακής θυμήθηκα την ευλογία του Γέροντα: …-Αν πιστεύετε ότι θα ωφεληθούν ψυχές να το κάνετε! Απολείτουργα ξεκινήσαμε στο αρχονταρίκι της Κατακεκρυμμένης να συζητάμε με έναν αδελφό άγνωστο μέχρι πριν λίγο…Τα έφερε έτσι ο Κύριος να αναφερθούμε στην εκπομπή…-Περίμενε μου λέει να πάρω κάποιον στο τηλέφωνο να μιλήσετε! Ένας ταξιτζής στην Αθήνα! Είχε φωτοτυπήσει σε αντίγραφα τους λόγους του παππούλη για το ταξίδι της αποχωρισμένης από το σώμα ψυχής! Σε όποιον έμπαινε μέσα στο ταξί του έδινε να…φάει πνευματική πρωτεΐνη…Χιλιάδες αντίγραφα, από ότι μου είπε, είχαν δοθεί σε έκπληκτους επιβάτες! Κάποιοι αδιαφόρησαν…Κάποιοι έσπευσαν για…εισιτήριο με το εξπρές…

Θεία χάριτι αποκαλυπτικός πάντοτε ο λόγος του πατρός Εφραίμ! Αλησμόνητα τα ομιλήματά του στο αρχονταρίκι του Σεραγιού! Αμέτρητες οι οδοιπορίες του, όπου τον καλούσαν να κατηχήσει! Ποιος μπορεί να μην θυμηθεί την παρουσία του σε έναν αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό, επί ώρες πολλές να μιλά, να απαντά, να φωτίζει, να σαγηνεύει… Ακούραστος και τω όντι ταπεινός! Στις εύλογες ευχαριστίες όσων ευεργετούσε απαντούσε πάντα: Όλα τα ευχαριστώ στον Χριστό μας! Ποτέ το… Χριστός, χωρίς εκείνο το κτητικό Του Κτίσαντος…! Ένα…μας όλη η Ορθοδοξία! Δίχως την έπαρση των εν επιγνώσει «εναρέτων»! Το…μας των ταπεινών δούλων και εργατών του Κυρίου! Αχώριστο με την καιομένη τους καρδιά! Ως την τελευταία πνοή! Λευκότερη τότε η ψυχή και από αυτό το χιόνι! Η κολυμβήθρα της υπομονής τοπαζένια, σαν τις κάρες των Αγίων, από του βαπτισμένου τους πόνου  το στίλπνωμα!   Ο Νυμφίος Χριστός καταδικός τους  και αυτοί  καταδικοί Του! Ένωση Θεανθρώπου και ανθρώπου! Εικόνα αρρήτου δόξης! Κάλλος αρχέτυπο! Σε αγαπώ Χριστέ μου! Άλλο ένα νυν απολύεις στο συναξάρι…

Όλη του η επίγεια Χριστομίμητη βιωτή αυτό το ταξίδι και αυτή η φράση από το Ευαγγέλιο του ηγαπημένου: Εκ του θανάτου εις την Ζωήν! Γεννήθηκε για να πεθάνει! Πέθανε για να ζήσει! Διακονία ως το στερνό ξεφύσημα! Να διδάξει με το βίωμα! Ευλογία ο καρκίνος! Ατίμητο δώρο εκ της απείρου αγάπης του Χριστού μας! Σ’ αγαπώ Χριστέ μου! Το έγραψε με της καρδιάς του την γραφίδα! Δεν το ψέλλισαν μόνο τα στεγνωμένα του χείλη! Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω! Ζήτησε να προσευχηθούμε για εκείνον, μην και πάψει έστω και ελάχιστα να ζέει η αγάπη του για Εκείνον! Ήθελε να μας παρηγορήσει! Να μας κραυγάσει το πάντοτε χαίρετε, το αδιαλείπτως προσεύχεσθε, το εν παντί ευχαριστείτε! Έτσι μόνο, μπορεί κανείς να εκλάβει τον καρκίνο ως δώρημα Θείο και να χαρεί αληθινά για αυτό. Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος αυτή η απερίγραπτη με λέξεις ανέκπτωτη χαρά, για εκείνους που το κρατούν μέσα τους ενεργό και θερμουργό! Είναι η προσευχή, που δεν σταματά ποτέ να θερμαίνει τη χαρά, στο ανηφόρι του Γολγοθά! Εκεί θα ακουστεί το σ’ ευχαριστώ και το σ΄αγαπώ στον Εσταυρωμένο μας!

-Ιώβ παιδί μου…έτσι δεν είναι;

Αχ αυτή η φωτογραφία εδώ απέναντί μας… Ο πατέρας και το παιδί! Εφραίμ και Εφραίμ! Παύλος και Τιμόθεος! Ναι, δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας! Έτσι σαν Παύλος θα έστειλε ο Αριζονίτης τις τελευταίες του παρακαταθήκες στο τέκνο του λίγο πριν φύγει, για να προετοιμάσει τον τόπο της ατελεύτητης ζωής. Εγώ τελείωσα τον αγώνα τον καλόν παιδί μου! Εσύ, στα λίγα χρόνια που απομένουν ως το αντάμωμά μας, νήφε και να κακοπαθείς! Μην κουραστείς να μεταδίδεις Την Ελπίδα! Να ευαγγελίζεσαι πάντοτε Την Αλήθεια!  Το διακόνημά σου μέστωσε ως την τελευταία ρανίδα, με δάκρυα μετανοίας αδελφών σου,  σταλμένα όλα στον θρόνο του Δεσπότη Χριστού μας! Εκεί σε περιμένει να σου νεύσει προς Το Φως!

Οι τελευταίοι  του μήνες μαρτυρικοί! Δώρο και αυτό το ολοκληρωτικό άλγος! Οδυνηρή προσομοίωση των Παθών του Κυρίου μας!  Έκαστον μέλος και της δικής του σάρκας, φριχτά δοκιμάστηκε και υπέμεινε! Στάδια αλλεπάλληλα!  Στον τράχηλό του το πετραχήλι, στο χέρι του λογχισμοί του ευεργέτη πόνου! Τα λείψανα του παππού Ιωσήφ αναλγητικά ευώδιασαν ξανά! Τον επισκέφθηκαν όλοι, ουρανοπολίτες και ουρανοδρόμοι σταλμένοι δίπλα του σαν Άγγελοι Γεθσημανής!

Αχ αυτή η φωτογραφία του λίγες μέρες πριν ταξιδέψει! Εκεί στο σπίτι των πνευματικών του τέκνων!  Από μόνη της μια βιβλιοθήκη ολόκληρη, με διδαχές αγαθών!

-Μην αποκάμνετε!

Μην φοβάστε τον θάνατο!

 Ένα πέρασμα είναι…

Ένα Πάσχα αιώνιο!

Νυν απολύεις!

Σ’ αγαπώ Χριστέ μου!

Κοιμήθηκε ο Σεραγιώτης Άγγελος!

Άνθρωπος του Θεού κι αυτός, σαν τον Άγιο της κοινής πλέον  μνήμης!

Στο Άγιο Όρος ξημέρωνε του Αγίου Αλεξίου…

Πανηγυρίζει και πάλι ο Ουρανός!

Εφραιμέσθω τα Ουράνια!

Ομοηχία Αναστάσιμη!

Χριστός Ανέστη Άγιε Γέροντα!

Έχει παγώσει η αγάπη πάτερ! Μεσίτευε…Μεσίτευε!

Πρέσβευε στον Ελεήμονα και απέραντα Μακρόθυμο Χριστό μας, οι καρδιές μας καιόμενες  πριν σταματήσουν να χτυπούν, να αξιωθούν να προφέρουν εκείνο το Σ΄ΑΓΑΠΩ, πριν το δικό μας πέρασμα εις Ανάστασιν Ζωής!

Νώντας Σκοπετέας

30-03-2023

Εις μνήμην Αγίου Γέροντος Εφραίμ Σεραγιώτη.

 

Δεκαπέντε χρόνια στον αχαμήλωτο Άθωνα...( Νέο βιβλίο)

                        

Δεν χαμηλώνει ο Ἅθωνας...
15 χρόνια ὁδοιπορίας, στα θαύματα και στα θαυμάσια τοῦ Περιβολιού τῆς Παναγίας.

Τέλος, τέρμα καὶ ἄκρια δὲν ἔχει τὸ Ἅγιον Ὄρος!
Ὅπου ὁδηγεῖ ἡ Παναγιά, γίνεσαι Χριστοφόρος!
Ἀνόθευτή του ἡ ὀμορφιά, θάλασσα ἡ εὐλογία,
ἀχείμαστή του ἡ ἄνοιξη, ζῶσα ἡ μαρτυρία!
Στῶν πρεσβευτῶν του τίς μορφές, θυσία τοῦ ἐλαχίστου!
Στῶν καντηλιῶν τους τίς φωτιές, ἡ ἐπίγνωση τοῦ ἀπίστου!
Δὲν εἶναι ἀπόδημη ἡ καρδιὰ ποὺ γεύτηκε τὸ Θεῖο!
Νὰ μεγαλώσει σὰν ποθεῖ, τῆς χάρης τὸ δοχεῖο!
Μύρια ψηφιὰ δὲν μοῦ ἀρκοῦν μιὰ εἰκόνα του νὰ φτιάξω!
Σὲ εἰκονοστάσι ἀθωνικὸ νὰ βρῶ νὰ συνταιριάξω!
Καὶ μύριες λέξεις κι ἂν γραφτοῦν τὸ αἰώνιο δὲν τ᾿ ἀγγίζουν!
Ὄνειρο ἀχειροποίητο πλάθουν ψυχὲς ποὺ ἐλπίζουν!
Ξημέρωμα Ἁγιορείτικο, ζήσης μου λατρεμένο!
Ἠλιάτορα φανέρωμα πίσω ἀπὸ Ἐσταυρωμένο!
Μύριες εἰκόνες στὴ σειρά, προσμένουνε τίς λέξεις,
σὰν τρακοσάρι ἐργόχειρο, ποὺ σὲ ὄνειρο θὰ πλέξεις.
Φωτιστικαῖς πρεσβεῖες σου Πανάχραντη Μητέρα,
Μεσίτευσε γιὰ ἔλεος στὴ φοβερὴ τὴ μέρα...
Ἀνάδεψε τὰ δάκρυα μὲ ἐλπίδα καὶ μελάνι!
καὶ τοῦ ἀδελφοῦ μας τὴν ψυχὴ βοήθα ν᾿ ἀνασάνει!
Τὸ ροζιασμένο χέρι του, σταυροειδῶς εὐλόγησε!
Ἀγάπης τὸ χαμόγελο, ποτέ του δὲν ξεθώριασε!
Γέροντας ἔδωκε εὐχή, ποὺ διώχνει ὅ,τι πληγώνει
κι ὁ Ἄθωνας ἀγέρωχος ποτὲ δὲν χαμηλώνει...
Μετὰ ἀπὸ 15 χρόνια Ἀθωνικῶν περιπλανήσεων ὁ Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας, ἀνθολόγησε σὲ αὐτὸν τὸν τὸμο, κάποιες στιγμὲς ποὺ ἡ μάνα μνήμη ἔσπειρε καὶ γεώργησε, στῆς καρδιᾶς μας τὰ ἄγονα χώματα. Σὲ τοῦτο τὸ βιβλίο δὲν ἐπιζητοῦμε να μεταφέρουμε σημεῖα, θαύματα καὶ θαυμάσια, ἀναφορικὰ μὲ Ἁγιορεῖτες Ἀγγέλους ἐν σώματι, μὰ κυρίως συναισθήματα καὶ ἀφουγκρασμούς, ὅσων μὲ ὑπομονὴ ἐπὶ ὧρες πολλὲς περιμένουν στὶς αὐλὲς τῶν ταπεινῶν του γιὰ νὰ λάβουν μόνο τὴν εὐχή τους! Τὸ συναίσθημα κατὰ κύριο λόγο μοιράζεται, νὰ ἀναπαυθοῦν ψυχοῦλες, νὰ καταλάβουν πὼς ἡ ἐποχή μας δὲν εἶναι ἀμάρτυρη Χριστοῦ καὶ νὰ ἐλπίσουν ἐν Χριστῷ! Καὶ ἦταν χρέος μας ἱερὸ τοῦτο νὰ πράττουμε κάθε φορὰ ποὺ ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τὸ ὄνειρο! Εἶναι κατάσπαρτος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πνεῦμα! Βοηθᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον! Μὴν κρύβετε στὴ γῆ τὸ τάλαντο ποὺ σᾶς χάρισα! Γιατί εἶναι οὐρανόθεν δοσμένο τάλαντο τὸ νὰ γνωρίσεις ἕναν ταπεινὸ διαλεχτὸ τοῦ Κυρίου μας σὲ γῆ καὶ οὐρανό! Οὐρανοπολίτες Ἀθωνίτες... (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Πορφύριος, Γ. Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης Ἀριζονίτης, Γ. Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης, Γ. Γρηγόριος Δοχειαρίτης, Γ. Ἀγάθων Κωνσταμονίτης, Γ. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, Γ. Γαλακτίων Σιμωνοπετρίτης, Γ. Ἰωακεὶμ Προφητηλιάτης, Γ. Λουκᾶς Φιλοθεΐτης, Γ. Νικόδημος Μπιλάλης, Γ. Φιλόθεος Δοχειαρίτης), ἐν ζωῇ ποιμένες καὶ ὁδηγοί...(Γ. Γαβριὴλ Ἁγιορείτης, Γ. Φιλόθεος Καρακαλληνός, Γ. Χριστόδουλος Κουτλουμουσιανός, Γ. Ἐφραὶμ Σεραγιώτης) καὶ ἄλλοι ἀγαθοὶ καὶ ταπεινοὶ σκητιῶτες, κελλιῶτες, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βρέθηκαν μὲ τὸ σῶμα, μὰ πολλάκις πνευματικῷ τῷ τρόπῳ στὰ πανίερα ἐνδιαιτήματα τῆς Κυρίας Θεοτόκου, σὰν τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο τὸν ἐν Εὐβοίᾳ καὶ τὸν ποιητὴ Γ. Βερίτη! Ὅλους αὐτοὺς τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἐπέτρεψε νὰ τοὺς «γνωρίσουμε» σὲ ἀξέχαστα οἰδοπορικὰ σὲ Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια καὶ νὰ θελχθοῦμε ἀπὸ τὸ ἀμετασάλευτο καὶ γνήσιο Ἁγιορείτικο πνεῦμα μὰ κυρίως βίωμά τους. Ὀφείλαμε λοιπὸν αὐτό μας τὸ συναίσθημα, μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ, νὰ τὸ πολλαπλασιάσουμε σὰν ἀντίδωρο μυριοκομμένο σὲ ἀδελφούς, ἀναζητητὲς τῆς μόνης Ἀλήθειας!

Νώντας Σκοπετέας/ Τριώδιο 2023
Έκδοση: Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἱεραποστολικὴ
Συναλληλία "Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας"
Πολυτονισμὸς: Παναγιώτης Σανταμούρης-
Ἱστολόγιο «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ»
Σχεδιασμός εξωφύλλου-σελιδοποίηση:
Στράτος Πετροπαναγιωτάκης
Διάθεση και από το Χριστιανικό βιβλιοπωλείο “Μέλισσα” στη Θεσσαλονίκη.
Τηλ.επικοιν.: 2310 20 2600 & 6979 20 2600
Ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλες τὶς ἐκδόσεις τοῦ Προμάχου Ὀρθοδοξίας, ὅλα τὰ ἔσοδα
καὶ ἀπὸ τὴν παρούσα ἔκδοση τοῦ βιβλίου θὰ διατεθοῦν γιὰ τὶς Ἱεραποστολικὲς
Δράσεις τῆς Ὀρθόδοξης Συναλληλίας "ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ"
καὶ κυρίως γιὰ τὴν ΔΩΡΕΑΝ ἔντυπη διάδοση
τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου καρδιὰ ὀρθόδοξη χτυπᾶ.

Όταν εγγυάται ο παππούς μας ο Άγιος Νικόλαος…

Θαυμάτων η εξιστόρηση στο αρχονταρίκι αρχίζει.

Κατόρθωσε το ανέλπιστο, στις στάχτες ξαναχτίζει!

Του δωκε ο Άγιος σιγουριά και αυτό μόνο του αρκούσε.

Ταξίδεψε στα πέρατα, χωρίς ντροπή επαιτούσε!

Λέει την μονολόγιστη παιδί κι αγκίστρι ρίχνει

Ψάρι ξεβγάζει μονομιάς, σημείο ο πάππος δείχνει!

Τον Χατζηγεώργη θύμισε που με την προσευχή του,

γέμισε ψάρια τράπεζα εις την πανήγυρή του!

Εσπερινός στη στοργική Γρηγορίου. Άλλη μια μέρα κλείνει τον αινετικό της κύκλο, υποδεχόμενη και περιφανώς χαιρετίζοντας τους Αγίους, που έναν ολάκερο χρόνο πρόσμεναν για να μνημονευθούν εξαιρέτως. Αδελφοί και Πατέρες σε μια νέα αλυσίδα προσκύνησης και ενδυνάμωσης της πίστης. Περνάμε από τον Δεσπότη Χριστό, περιστοιχισμένο απ την Ευλογημένη των γυναικών και τον αρχηγό του αγγελικού τάγματος Ιωάννη, από τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Αναστασία την Ρωμαία. Όλοι καταλήγουμε στο θρονί της Γλυκοφιλούσας. Παρατηρώ κάποιων ρασοφόρων τα σκαμμένα πρόσωπα . Σαν να καρτερούν κάτι από την Εγγυήτρια Μητέρα τους. Να ανανεώσει την υπόσχεση της παντοτινής προστασίας! Και σαν να τους δίνει Εκείνη η Πανυπέραγνος , το πιο γλυκό μητρικό φιλί στο μέτωπο. Το βραβείο της σημερινής πνευματικής τους εργασίας. Το εφόδιο για την νυχτερινή μάχη με των παθών τον τάραχο τον απεχθή.

Στην τράπεζα γευόμαστε γλυκό τραχανά με τυρί και ζυμωτό ψωμάκι. Μαζί και ευωδιαστά μήλα που πόσο ταιριάζουν με την διήγηση του διαβαστή. Συνέχεια του Βίου του Αγίου Ευφροσύνου του μάγειρος! Τίποτα στο Όρος δεν αφήνεται ημιτελές. Όλα υπηρετούν την Σωτηρία. Ακόμα και μια μόνο λέξη μπορεί να μεταστρέψει τον νου! Δοκιμάζω το μήλο και για λίγο μεταφέρομαι στον θαυμαστό βίο του ταπεινότατου Αγίου. Περιφρονημένος και μουτζουρωμένος από την στάχτη και την ανθρακιά του μαγειρίου της μονής όπου διακονούσε πάντα με χαρά, λοιδωρούμενος από κάποιους αδελφούς του, υπέμενε και πορευόταν σιωπηλά και αγόγγυστα τον δικό του τεθλιμμένο δρόμο. Κάποτε όμως ένας ευλαβέστατος ιερέας του κοινοβίου, που προσευχόταν στον Κύριο να του φανερώσει τα αγαθά που θα απολαύσουν οι αγαπώντες Αυτόν, οραματίστηκε πως βρέθηκε στο μέσο ενός απερίγραπτου κάλους κήπου, με όλα τα αισθητά αγαθά της γης.

Στο μέσο του πλουσιόκαρπου περιβολιού στεκόταν ο Ευφρόσυνος ο οποίος του είπε ότι ήταν ο φύλακας του παραδείσιου εκείνου τόπου. Ο ιερέας εκστασιασμένος του ζήτησε τότε ως ευλογία τρία μήλα και ο Ευφρόσυνος του τα έβαλε στην τσέπη του πανωφοριού του. Μόλις τη νύχτα το τάλαντο κτύπησε για την ακολουθία, ο Ιερέας ξύπνησε μα διαπίστωσε πως τα μήλα ήταν πάνω του. Συνάντησε τον Άγιο στο Καθολικό και συνειδητοποίησε το άφραστο τούτο θαύμα. Την ώρα που ένδεος το εξιστορούσε στους υπόλοιπους κοινοβιάτες αδελφούς του, ο Άγιος αποτασσόμενος τον παραμικρό ανθρώπινο έπαινο, εξαφανίστηκε και δεν γύρισε ποτέ του πίσω. Τα μήλα του δε θεράπευσαν πλήθος ασθενειών!

Ευλογημένο συναξάρι! Τι βοήθεια προσφέρεις στην κάτισχνη πίστη μου σε κάθε σου Θεόγραφη σελίδα! Θαρρώ πως πάντα από εδώ και μπρος όταν θα τρώγω τούτον τον καρπό, μια ρανίδα από δάκρυ θα ανεβαίνει στα μάτια μου!

Στο Απόδειπνο συναντάμε και κατασπαζόμαστε ξανά τους ικέτες μας στον Ουράνιο θώκο . Δίπλα μου ένας ψηλός άντρας γύρω στα 65…Διάσημος, πρώην υπουργός και εξαίρετος του πόνου προγυμναστής… Αλλοιωμένα τα γνωστά του χαρακτηριστικά. Στέκεται με δέος αληθινό μπρος στα τίμια λείψανα των Αγίων. Τα αξιώματα μπροστά στην αδιάσειστη απόδειξη της όντως ζωής καταργούνται. Όλοι ίσοι ενώπιόν της. Όλοι προσπαθούμε, όλοι αγωνιζόμαστε κατά την προαίρεση και το φιλότιμό μας να ενδυθούμε και πάλι ξελεκιασμένη, την χιονοφεγγαρόφωτη στολή που ο φιλεύσπλαχνος Σωτήρ μας χορήγησε κάποτε εξ ύδατος και πνεύματος. Το Άγιον Όρος είναι αφετηρία και προπύργιο και άγκυρα και θεραπευτήριο και ιαμάτων πηγούλα αστείρευτη. Την καθαρτική του επενέργεια και την θαυμαστή του επήρεια, εκείνο το απόγευμα , μας την φανέρωσε το τόσο αλλαγμένο και ησύχιο βλέμμα του αδελφού μας του Ξανθού…

Μετά το Απόδειπνο ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι με την μαγευτική θέα. Θα συναντούσαμε τον Ηγούμενο Χριστοφόρο ο οποίος θα μας έλεγε λόγον αγαθόν.

Μια μεγάλη κορνίζα με την φωτογραφία του μακαριστού πατρός Γεωργίου κρεμασμένη δίπλα στην είσοδο, μαρτυρά το παντοτινό δέσιμο των τωρινών και μελλόντων Γρηγοριατών πατέρων με τον αλησμόνητο Γέροντα. Κρατά ένα κλωνάρι από τον αγαπημένο του βασιλικό και χαμογελά κοιτάζοντάς μας. Έτσι χαρούμενο και γεμάτο ελπίδα, ήθελε να τον θυμούνται τα αγαπημένα του παιδιά.

Εδώ σ αυτό το θαλπερό υπερώο, με τις βιβλιοθήκες και τη θάλασσα να στέλνει τους χαιρετισμούς της με τους ήχους και τα αφροκύματά της, σύναξε ο Γεώργιος την λατρεμένη του Αδελφότητα, σε έναν αλλιώτικο μυστικό δείπνο, για τελευταία φορά πριν φύγει για το αιώνιο ταξίδι. Κι όπως ο Κύριος εκείνο το συνταρακτικό βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, προείπε τον αποχωρισμό παρηγορώντας τα τεκνία του, όπως υποσχέθηκε την επανένωση, όπως ενετείλατο την προς αλλήλους αγάπη, όπως προσευχήθηκε εν ουρανώ για εκείνα, έτσι και ο Ποιμένας της Γρηγορίου, μιμούμενος ανυποκρίτως και κατά πάντα τον Αρχιποίμενα Οδηγό του, είπε τα τελευταία του λόγια που όλοι οι Γρηγοριάτες κρατούν σαν φυλαχτάρια στο νου και την καρδιά τους, ως το πανηγυρικό ξανααντάμωμά τους.

Διαβάζουμε από τον όσιο Γρηγόριο , αυτό το πνευματικό έντυπο, στόλισμα κάθε ψυχής Χριστιανού Ορθοδόξου, που γαλούχησε με φως Χριστού γενιές Φιλαγιορειτών. Μας έδωσε από ένα τεύχος ευλογία ο Γέροντας Χριστοφόρος σε σύντομη πρωινή συνάντησή μας…

…Περιμένοντάς τον να έρθει εκείνο το βράδυ στο αρχονταρίκι, ζωντανεύει καθαρά η συγκινητική εικόνα της τελευταίας εκείνης σύναξης. Τόσες αναφορές, τόσες ευαγγελικές παρατάσεις και ρήσεις του Χριστού μας ξεπήδησαν από εκείνες τις στερνές υποθήκες του μακαριστού Γεωργίου. Κάθε του φράση παρέπεμπε στο Καινό Βιβλίο της ζωής, που τόσο λάτρεψε και τόσο πιστά εφήρμοσε καθ όλα τα επίγεια έτη του. Τεκνία, ἔτι μικρὸν μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι….Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· …οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς·…αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους …ἵνα πάντες ἓν ὦσι… Ακούγονται ξανά οι ρήσεις του Χριστού μας μέσα απ τα συγκλονιστικά τελευταία λόγια του Γέροντα. Με πλήρη αντίληψη του τέλους που ζύγωνε, σκέφτηκε πρώτα τα αγαπημένα του παιδιά και όχι την τόσο δυσκολεμένη του υγεία. Τακτοποίησε πρώτα εκείνα και έπειτα ήρεμος, περίμενε για λίγο μόνο καιρό την Κυρία Θεοτόκο που μεσίτευσε ώστε να αναχωρήσει στην γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας. Ανήμερα Πεντηκοστής του 2014! Ακούστηκε ουρανόθεν το άξιος, ξανά ύστερα από 40 χρόνια για τον δούλο του Θεού Γεώργιο.

Ξεκίνησε να μας μιλά ο νέος ηγούμενος και νιώθουμε όλοι μια πρωτόγνωρη ηρεμία να μας μεταδίδει. Χαμηλή φωνή και βλέμμα πάντα πράο. Μεσιτεύει ο Γέροντάς του να είναι άξιος συνεχιστής του…

Δεν θέλουμε να τελέψει η νυχτερινή μας συγκέντρωση …Έχει πολλά θαυμάσια να μας εξιστορήσει ….

Ξεκίνησε με την Ιστορία του Μοναστηριού. Αιώνες μοναστικής παράδοσης άρχισαν να ξετυλίγουν οι σκέψεις και οι λέξεις του. Με αληθινό δέος θυμάται τους πρώτους Γρηγοριάτες θεμελιωτές Πατέρες. Τον πρώτο δομήτορα Άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη και έπειτα το θαύμα με τον υστερότερο νέο κτήτορα της Μονής Άγιο Ιωακείμ.

Αμφέβαλλε ο Άγιος για το αν θα μπορούσε να επαναδομήσει το μοναστήρι της μετανοίας και της κουράς του, που κάηκε ολοσχερώς το Νοέμβριο του 1761. Τότε όλοι οι Γρηγοριάτες διασκορπίσθηκαν σαν τα ανυπεράσπιστα αγρίμια σε γύρω σκήτες , σπηλιές και Μοναστήρια. Κάποιοι πήγαν και βρήκαν τον Άγιο σε σπηλιά όπου μόναζε στα μέρη της Αγίας Άννης. Ήταν δε αγένειος και παρακαλούσε τον Κύριο να αποκτήσει την όψη των πεφιλημένων του Αγίων φωτόμορφων Ασκητών. Σπαρακτικά τον παρακάλεσαν να ξαναφτιάξει το Μοναστηράκι τους, που ερήμωνε ολοένα κατεστραμμένο και αλειτούργητο πλέον για πολύ καιρό. Ήρθε τότε εκείνος και με πόνο ψυχής διαπίστωσε την ολική καταστροφή. Τίποτα δεν υπήρχε πια. Μόνο τα Άγια λείψανα και κάποια κειμήλια, που οι Πατέρες με αυτοθυσία έσωσαν πάνω στην μεγάλη φωτιά. Επιστρέφοντας στον καμένο τόπο, αμφέβαλλε ακόμα και εκείνος ο μακάριος και τρισχαριτωμένος και ουρανοστόλιστος Γέροντα, για το αν θα τα κατάφερνε.

Τόσο ακατόρθωτο φαινόταν για τον ανθρώπινο νου, να ξαναφυτρώσει Αθωνικός Λειμώνας μέσα στην ατέλειωτη στάχτη. Την εγγύηση την έδωσε ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος που του παρουσιάστηκε: Και η Μονή θα γίνει και εσύ θα αποκτήσεις γενειάδα! Έτσι του είπε και αυτό του ήταν αρκετό! Ακάματα εργάστηκε, ταξίδεψε μακριά, παρακάλεσε,ταπεινώθηκε, ζητιάνεψε , ακόμα και έρανο στον Σουλτάνο και στην Πόλη έκανε και με αστείρευτη πίστη και προσευχή τα κατάφερε να ξαναστήσει την Γρηγορίου και να δώσει το νέο έναυσμα για την Κοινοβιακή της συνέχεια. Και όλοι πλέον να τον μνημονεύουμε εις τους απεράντους αιώνες ως Άγιο Ιωακείμ τον μακρυγένη!

Όταν εγγυάται ο παππούς των Γρηγοριατών Άγιος Νικόλαος, τότε όλα τους φαίνονται δυνατά! Είναι τόσα τα θαυμάσια που η ιστορία τους έχει να διηγηθεί, τόσο η πρόσφατη όσο και η παλαιά, αυτή που ζωντανεύει κάθε φορά που η ανάγκη ή η περίσταση επικαλούνται τον Άγιο Προστάτη τους. Το γρηγοριάτικο Γεροντικό ξεφυλλίζουμε νοερώς ακούγοντας του Ηγουμένου Χριστοφόρου τη φωνή. Τότε που στον πρώτο μεγάλο πόλεμο στα 1916 Γρηγοριάτες πατέρες, ο Χρύσανθος και ο Μιχαήλ, συνάντησαν τον ίδιο τον Άγιο στην αποθήκη όπου είχαν κατέβει για να κοσκινίσουν το στερνό τους σιτάρι. Και εκείνος ευλόγησε το λίγο στάρι που πήρε στις χούφτες του πολλαπλασιάζοντάς το. Και δεν επείνασαν οι Γρηγοριάτες και μηδέποτε ελλατώθησαν του ευλογημένου άρτου.

Συνέχισε ο Γέροντας να μας μιλά για την δύναμη της ευχής του Ιησού. Θυμήθηκε χαμογελώντας ένα παιδί δέκα χρονώ που κάποτε του δίδαξε την ευχή και εκείνο την έλεγε συνέχεια. Του άρεσε να ψαρεύει και μάλιστα έφερνε πολλά και μεγάλα ψάρια στο μοναστήρι!-Όταν το ρωτήσαμε πως τα κατάφερνε μας απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο πως με κάθε Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με που έλεγε, έριχνε το αγκίστρι και αμέσως έπιανε ένα μεγάλο ψάρι! Ξανά το Γεροντικό της Μονής μπροστά μας! Τώρα έρχεται να μας συναντήσει ο Γέρων Χατζη Γεώργης ο Αθωνίτης.Τότε που ως δόκιμος μοναχός Γεώργιος διακονούσε ως βοηθός μαγείρου.

Παραμονές πανηγύρεως του Αγίου Νικολάου στα 1911 και κανένα καΐκι δεν ζύγωνε στον Αρσανά της Γρηγορίου, αφού η θάλλασσα ήταν πολύ ταραγμένη και θα τσακίζονταν. Οι πατέρες είχαν στενοχώρια που δεν θα μπορούσαν να παραθέσουν τράπεζα πανηγυρική με ψαρόσουπα για τον προστάτη τους και ξεκίνησαν να ετοιμάζουν στα καζάνια φασολάδα. Ο δόκιμος Γεώργιος συμμέτοχος αγγέλων, κεκοσμημένος με τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος εξ οσφύος μητρός, με πίστη ζέουσα, εκλιπάρησε τον Κύριο δια πρεσβειών του πάππου Αγίου Νικολάου και το θαύμα δεν άργησε να γίνει! Ξέβρασαν τα θυμωμένα κύματα, άφθονα και μεγάλα πελαγόψαρα που σπαρτάραγαν στον αρσανά! Τα πήραν οι Πατέρες και τίμησαν τον Άγιο με τον τρόπο που η παράδοσή τους καλούσε.

Νώντας Σκοπετέας

Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015)

Αποσπάσματα

Δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο...(Εγώ ειμί η Αλήθεια)

«…Σουρούπωνε όταν ξαναμπήκαμε στο Μοναστήρι! Αφήσαμε τον Γέροντα να αποσυρθεί για τον κανόνα του και εμείς με τον δόκιμο Β. κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι! Ένα υπέροχο τσάι του βουνού μας περίμενε σε ένα διπλανό καθιστικό που μας φιλοξένησε για δυο περίπου ώρες! Ο Β. μας μιλά με λόγια που σταλάζουν χαρά και μόνο! Πονεμένη, χαρμολυπημένη, ανόθευτη Χριστιανική χαρά! Γιατί μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά συνθέτουν την αληθινή, την μόνιμη,  την καλά στερεωμένη χαρά του Θεού! Σαν παιδί μας κοιτά και μας μεταδίδει αυτόν τον τόσο ασυνάντητο  ενθουσιασμό του!...

…Τα παιδιά με τις καθαρές ψυχές και την χαρά του Αγίου Θεού να λαμποκοπά στα μάτια τους! Ένα τέτοιο παιδί , είχαμε μπροστά μας εκείνο το σούρουπο στην Σιμωνόπετρα! Έναν λαμπρό επιστήμονα, σπάνιας μόρφωσης και με ένα επιστημονικό μέλλον που διαγραφόταν μοναδικά! Κι όμως εκείνο το παντοτινό παιδί θέλησε κάποια στιγμή όλα τα εφήμερα να τα αφήσει πίσω του… ένα όμως θέλει παντοτινά να το συνεχίσει…

-Ξέρετε, ήμουν στο εξωτερικό και κάποια στιγμή μου γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφτώ το Όρος ! Κάλεσα εδώ λοιπόν και μίλησα με έναν πατέρα. Θέλω να έρθω Γέροντα! –Να έρθεις παιδί μου, πότε επιθυμείς; -Αύριο γέροντα! –Αύριο; Μα… Κατάλαβα αμέσως την έκπληξή του, μιας και στην Σιμωνόπετρα λόγω του περιορισμένου αριθμού των επισκεπτών, χρειάζεται ακόμα και μήνες πριν να καλέσεις για φιλοξενία…Μάλλον όμως κάτι θα αισθάνθηκε για τον πόθο μου και μου είπε: Θα μιλήσουμε ξανά σε μισή ώρα…Την επόμενη μέρα με το αεροπλάνο έφτασα Ελλάδα και σε λίγες ώρες ήμουν εδώ! Μόλις μπήκα μέσα δεν βρήκα κανέναν! Μπήκα να προσκυνήσω μόνος μου στο Καθολικό και ακινητοποιήθηκα μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού μας! Εγώ ειμί η Αλήθεια έλεγε! Δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο αδελφοί μου! Αυτό ήταν! Από εκείνη την ημέρα βρίσκομαι εδώ! Πάνε σχεδόν τρία  χρόνια!  Εμένα ξέρετε ως τώρα η ζωή μου ήταν  η επιστημονική έρευνα! Στον έξω κόσμο η προσευχή έμοιαζε σαν πάρεργο! Εδώ οι όροι παραλλάχτηκαν  με έναν θαυμαστό τρόπο! Εργασία η προσευχή και η έρευνα συνεχής,  αλλά  μέσα μας! Επίμονη και επίπονη ώσπου να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα! Και τότε, Αχ Θεέ μου, τι ανακαλύπτεις όταν ερευνάς τα τρίσβαθά σου! Έναν πραγματικό βόρβορο, έναν λασπερό και ακάθαρτο βούρκο! Και έπειτα ξεκινά η πάλη για τον καθαρισμό, την θεραπεία …

Την στιγμή που αυτές οι τελευταίες γραμμές γράφονται ο λαμπρός επιστήμονας, ο ερευνητής ακούει το Χαίρε Μοναχέ, το  ψαλτοτράγουδο των Σιμωνοπετριτών…Τον ενδύουν με το μοναχικό τριβώνιο και τον καλωσορίζουν στην μονή ως πατέρα Λ! Πλέον η σπουδή  του θα συνεχιστεί στο εργαστήρι των αρετών, ένα κελάκι απέριττο κατάγιομο από  επιφωτιστικά συγγράμματα, συνδεδεμένο με Ουράνια νηπτικά τμήματα εφαρμοσμένων ερευνών πάνω στα άδυτα της αιώνιας ψυχής. Μόνο που εδώ δεν είναι απαραίτητα τα τεκμήρια,  μα μόνο πίστη χρειάζεται για να αποκαλυφθεί το ακατάληπτο μόνο αληθές! Δεν ερευνάται το μυστήριο,  μα μόνο η δαιδαλώδης ψυχή ανιχνεύεται! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά του Σιμωνοπετρίτη… Ερευνητή όσο ζω! Θεέ μου πως αντέχεται τόση χαρά!  Εύχομαι σύντομα να τον συναντήσω και να πάρω την ευχή του ως Ιερωμένου…»

Νώντας Σκοπετέας

 «Όσο ανασαίνω θα διψώ!»(Άγ. Όρος2018, απόσπασμα)