Βροχερή πρώτη Άνοιξη στον Άθωνα…Παραμονές Μεγάλης Σαρακοστής. Αλισάχνη σταλμένη από λιμάνι του ουρανού, δακρύζει τη μέρα και μια ομίχλη απλωμένη, σαν νεφέλη φωτοφόρος, να ακουμπάς με τα ακροδάχτυλά σου και να αγιάζεσαι και νοερώς να αναβιβάζεσαι… Ξανά εδώ, στης ψυχής τα πανίερα, πατώντας το χώμα πάνω στο οποίο μεταφυτεύθηκαν του Παραδείσου όλα τα αθάνατα και αειθαλή έμψυχα άνθη. Κάθε φορά όπως η πρώτη! Μύριες δόξες στον Θεό! Δεν γίνηκε η συνήθεια κόσμος…Παίρνουμε τον δρόμο-επιστροφή για το σύννεφο-κελί των Καρυών. Η ίδια λαχτάρα για την πατρική αγκαλιά του Γέροντα. Ένας από μέσα Αγιορείτης… Κουρνιάζουμε σαν μωρά μέσα της και ευχόμαστε να μείνει άκλειστη για πάντα…Γεννιέται πάλι ο Χριστός εντός μας. Πάτερ αγαθέ εμακρύνθην… Καθόμαστε απέναντί του. Χαμηλώνουμε τα μάτια μας. Δεν αντέχουν εκείνα, τόση...ξοδεμένη μακροθυμία…Ξεμακρύναμε τόσο πλούσιοι και επιστρέψαμε ξανά ρακένδυτοι και λιμοκτονούντες… Με αγωνία ξεκινάμε να ρωτάμε τον γέροντα για εκείνα που είναι εδώ και πυκνώνουν τα σκοτάδια γύρω μας…
-Μη χάνετε την χαρά σας παιδιά! Να χαίρεστε με την χαρά του Χριστού μας, που τίποτα δεν την μικραίνει… Μη βιάζεστε και μην αγωνιάτε για αυτά που θα έρθουν. Κάθε άνθρωπος έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Το παρελθόν το αφήνουμε στον πνευματικό μας, το μέλλον στον Κύριο! Εσείς μεριμνείστε για το τώρα...και όταν λέμε τώρα εννοούμε τις 12 επόμενες ώρες...το περισσότερο...Ζείτε Θεαρέστως το παρόν με τον Χριστό! Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ενδιάμεσο, κάτι που να μπορεί να ταιριάξει τον Χριστό με άλλην αγάπη. Ξέρετε πως έγινα μοναχός; Άκουσα κάποτε τον μακαριστό Άγιο Επίσκοπο Κοσμά, να λέει: Πρέπει να τα δώσουμε όλα στον Χριστό…και σκέφτηκα εκείνη την ευλογημένη στιγμή, πως μόνο αν γίνω μοναχός, μπορώ να εκπληρώσω αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο…Τι αφιερωμένη αγία ψυχή ο μακαριστός! Αυτός παιδιά, σαν ήταν νεότατος ακόμα ιερέας, είχε φτιάξει μια πνευματική ομάδα…Ήταν εκείνος ο μπροστάρης! Και έβγαιναν ξημερώματα εκεί στα μέρη του Αγρινίου και έκαναν…ξέρετε τι; Αφισοκολλήσεις! Παράξενο σας φαίνεται ε; Μη φανταστείτε βέβαια τίποτα πολιτικά-κομματικά συνθήματα και τέτοια…Θεός φυλάξοι! Είχαν ένα σύνθημα οι αφίσες, αλλά σύνθημα του Ουρανού…Έγραφαν: ΧΡΙΣΤΟΣ ή χάος…! Πόσο επίκαιρο στην εποχή μας αυτό το μήνυμα! Να ακολουθούμε τον Χριστό, αλλιώς…!
-Πάτερ, παρακολουθείτε αυτά που ψηφίζονται σήμερα; Νομιμοποιούν το άθεσμο και το Θεομίσητο με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς μάλιστα! Ένας κιόλας, μετά την ψήφιση ενός τέτοιου θλιβερού νομοσχεδίου στη βουλή, βγήκε δημόσια και είπε: Επιτέλους, εάλω η πόλις!
Σίγησε για λίγο ο γέροντας...Και έπειτα, είπε κάτι με πονεμένο το βλέμμα του...
- Τουλάχιστον παραδέχονται την βαρβαρότητα...
-Γέροντα έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα…Καμιά φορά ακόμα και με τους πνευματικούς μας, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορούμε πλέον να αναπαυθούμε…
-Τι λέει παιδιά ο Θείος Παύλος; ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας·... Μην αγωνιάτε όμως! Αν το θέλετε πραγματικά, θα στέλνει πάντοτε ο Κύριος δικούς Του να σας κρατούν…Να έχετε χαρά, σας το ξαναλέω! Μην παραπονιέστε για τίποτα! Έχει ο Θεός! Εάν δεν έχετε αυτό που αγαπάτε, αγαπήστε αυτό που έχετε!
Πλουτισμένοι με μια ατίμητη χαρά- θησαυρό, κατεβαίνουμε προς Παναγούδα. Κάνουμε στάση στον Γέροντα Γαβριήλ, να πάρουμε την ευχή του. Στην πόρτα του τρισευλογημένου κελιού του, γραμμένο από τον ίδιο: «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΛΑΤΕ ΜΕΣΑ» και από κάτω ένας Σταυρός με το ΙC XC NI KA. Ένα κομμάτι χαρτόνι, δεκτικό και αυτό να ρουφήξει χάρη, να αναβλύσει ρείθρα αγιότητας. Βρίσκουμε τον γέροντα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Ενενήντα χρονών πλέον, φαίνεται τόσο αδύναμος και ανήμπορος…Δεν σταματάνε αμέτρητοι αδελφοί να εισέρχονται καθημερινά για να λάβουν…δύναμη από εκείνον! Στον τοίχο του μικρού του δωματίου γραμμένο άλλο ένα ιερό σύνθημα: Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΛΕΙ! Δοσμένο στην Νεοελληνική, εκείνο το περίφημο πατερικό λόγιο: Ο άνευ σου πλάσας σε ου δύναται ανευ σου σώσαι σε…Μας ευλογεί έναν-έναν με την κλεισμένη γροθιά του…σήμα κατατεθέν του…Χαμογελάει Φως ο πατήρ Γαβριήλ! Ένα μικρό παιδί! Εύχεται με έναν τόσο ανυπόκριτα αγαπητικό τρόπο! Από τα βάθη της λευκασμένης του ψυχής! Ατάραχος και απαθής, μας προτρέπει να μην μείνουμε στα συνθήματα των ακροατών…να κρατήσουμε, ως ποιητές των κριμάτων του Αγίου εν Τριάδι Θεού, την Ορθόδοξη Πίστη και τις ιερές παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων!Αυτός κι αν είναι από μέσα Αγιορείτης! Στην Παναγούδα φτάνουμε έπειτα από λίγο. Ζωντανός ο Άγιος Παϊσιος, φανερώνεται στην αδημονία τόσων προσκυνητών που καταφθάνουν από κάθε μέρος της οικουμένης. Ο πατήρ Αρσένιος διαμοιραστής γλυκασμού και ευλογίας. Έχει για όλους τους πεινασμένους περίσσευμα…Ανεβαίνοντας, συναντάμε τον πατέρα Δημήτριο τον λιβανά. Μας μιλά για την πορεία του στον Άθωνα! Οδηγός νταλίκας σαν λαϊκός, τώρα αναζητά συνεχώς τα ουρανόσημα της Άνω Πατρίδας. Ταχογράφος πλέον δεν υπάρχει για να αγωνιά τι θα γράψει, μόνο στο βιβλίο της Ζωής λαχταρά να είναι συμπληρωμένο και το δικό του όνομα μαζί με όλους τους αδελφούς του! Δεν τον γνωρίζαμε, μα τα δάκρυα του κάθε φορά που αναφερόταν στην Παναγία μας, έγιναν παντοτινά συνοδευτικά της θύμησής του. Και πόσες μορφές πνευματικών αγωνιστών, ωραίων μορφών ελπιδοφόρων και αληθινά χαρούμενων και σε τούτο το ταξίδι στον Αχαμήλωτο Άθωνα! Και εκείνο το καλογέρι που είχε γονατίσει στην είσοδο της Λιτής…-Πατέρες και αδελφοί συγχωρέστε με! Κρίνω και έχω αντίδραση! έλεγε μέχρι να περάσει και ο τελευταίος μας από μπροστά του, στον δρόμο για την τράπεζα μετά το Απόδειπνο. Μαθητεία στην ταπείνωση και στο ξερίζωμα των παθών…Όλο και πιο βαθειά το δικέλλι...Εκεί που κάποτε, άμποτε να ξεπροβάλλει ένας από μέσα Αγιορείτης...
Νώντας Σκοπετέας. Ημερολόγιο Όρους/ Μάρτιος 2025
Απόσπασμα από σειρά 6 εκπομπών με τίτλο: Θ έρως στο Όρος(Οι από μέσα Αγιορείτες)
