Η Κυρά -Δασκάλα ...εις μνήμην .

Ήταν κείνα τα χρόνια τα γεμάτα από αθωότητα και αισθήματα  , που κανένα από τα χρώματα του σήμερα δεν μπορούν να ζωγραφίσουν …

Χρόνια που ευώδιαζαν  Θεό …

Μια Ελλάδα που από τα συντρίμμια και την θλίψη κατάφερνε λίγο –λίγο να κοιτάξει ουρανό , να ανασάνει φρέσκο αέρα , δίχως μυρωδιές από μίσος  και αίμα αδελφικό …

Ήταν κείνα τα χρόνια που τα παιδιά χαίρονταν με τα ελάχιστα και γιόρταζαν τη γύμνια τους και την ξυπολισιά τους …Δεν γνώρισαν τη λύπη και την μελαγχολία , μα τη χαρά του Θεού απολάμβαναν δίπλα στα γκρεμισμένα …

Ήταν κείνα τα χρόνια που ο δάσκαλος και η δασκάλα γίνανε πατέρας και μάνα , που χάριζαν το φως και που έσμιγαν στο είναι τους , την αυστηρότητα και την σκληράδα , με την τρυφερότητα , την έμπρακτη αγάπη , πολλές φορές και την αγιοσύνη …

Θέλανε όλα τα παιδιά τους «να γίνουνε άνθρωποι» όπως συνεχώς τους υπενθύμιζε η αέναη ,  άγρια μα τόσο αληθινή , φωνή του… Καπετάν –Μιχάλη …

Δεν τα έζησα ποτέ εκείνα τα χρόνια …μα πάντα θα τα νοσταλγώ …

Νοερώς μεταφέρομαι πίσω στο χρόνο , κλείνω τα μάτια και πηγαίνω στην αυλή του σχολειού των γονήδων μου …

Πολύβουο μελίσσι διαλεχτό από ψυχούλες αμόλυντες …Ακούω το μικρό κουδούνι , ανεβαίνω  τα λίγα σκαλοπάτια και αντικρύζω την δασκάλα και τον δάσκαλο …

Τέλη    του 50 στο Εξωχώρι …Μυρίζει Άνοιξη στην Μάνη …

Στου Ταϋγέτου το απόσκιο ,δίπλα στις γραίες ελιές ανθοβολά η ομορφιά του Πλάστη .

Ποτισμένο το χώμα με του Ουρανού τα δάκρυα και αυτό μοσχοβολά την ελπίδα …

Τα παιδιά μαζεύονται μπροστά στη σημαία ...

Είναι Παρασκευή βουβή …Στις παρυφές του Θείου Πάθους …Θα πάνε στην Υπαπαντή …λίγα μέτρα πιο πάνω …Προηγιασμένη και Θεία Κοινωνία …Ο Δάσκαλος  τους είπε από τα χθες μήτε νερό να  πιούν το πρωί και να νηστέψουν ως και το λάδι …Δεν ήταν δα και δύσκολο …Όλη τους την μέχρι τώρα ζήση νηστεμένη την θυμούνται …

Ο Δάσκαλός  τους είναι όμορφος και αρχοντικός ..Έχει έναν τρόπο ξεχωριστό που τους μιλά …Ξέρει να αγαπά ακόμα και όταν μαλώνει …

Όλα τους τον αγαπούν μαζί και την γυναίκα του …Ήρθε νύφη στο χωριό τους …Και επειδή τον δάσκαλο τον έλεγαν Ζαχαρέα εκείνη έλαβε και το σχετικό προσωνύμι : Η Ζαχαρόνυφη …μα και ένα άλλο ακόμα …τι κι αν δεν ήτανε η ίδια  δασκάλα …όλοι την φώναζαν : Κυρά Δασκάλα !!! … Τι κι αν της Παναγίας είχε το υπέρλαμπρο το όνομα …Όλοι έτσι   την μάθανε την σεβάστηκαν ,και  την αγάπησαν …

Μόχθησαν οι δάσκαλοι τότε   πολύ για να διδάξουν  κυρίως την αγάπη και τον σεβασμό στον άνθρωπο …Κι όλα τους  τα παιδιά γινήκανε σπουδαίοι …όχι με κριτήριο την μόρφωση μα την καθαρότητα στα μάτια και τις ψυχές τους …

Το ποτάμι του χρόνου κύλησε και έτσι την γνώρισα και εγώ την Κυρά-Πότα την «Κυρά –Δασκάλα», είκοσι χρόνια σχεδόν αργότερα  …Εμένα η θύμισές  μου την φέρνουν  μπρος μου , τα Χριστούγεννα με την καλοσυνάτη της φωνή , να μας υποδέχεται την νύχτα των παραμονών και να μας μπάζει στο ευωδιαστό και ζεστό δωμάτιο δίπλα στην σκάλα … Σταμάταγε τα πάντα και μας πρόσεχε κοιτώντας μας συγκινημένη την ώρα που θαρρετά και ολόχαρα , της ψέλναμε τα κάλαντα …Έπειτα την Μεγάλη Εβδομάδα με εκείνη την υποβλητική της και ανυπόκριτη κατάνυξη, σε όλες τις ακολουθίες στον Ταξιάρχη μας και την Μεγάλη Παρασκευή στην απλωταριά του σπιτιού των Ζαχαρέων , απέναντι από τον Αη Χαραλάμπη , μαζί με τα υπέροχα παιδόγγονά της , να καίει θυμίαμα μπροστά στου Επιταφίου την πομπή , που ξαπόσταινε για λίγο , με το  τρισάγιο κάλεσμα  της μνήμης …

Μα και τα καλοκαίρια την θυμάμαι σε όλα τα ξωκκλήσια , που καρτερικά περίμεναν καιρούς για να λειτουργηθούν , πρώτη και αγέρωχη , ευγνωμόνως φιλακόλουθη , αενάως χαρμολυπημένη ,  να στέκεται σιμά στην χαμηλή είσοδο  και να δοξολογεί με εύλαλη σιωπή … Την ίδια απαράλλαχτη αρχοντική ψυχή συναντούσα πάντα και όταν τα χρόνια της γέρασαν το σώμα …Σπάνια μορφή που γνώριζε καλά τα μυστικά του Παραδείσου …ίσως γιατί τον ζούσε από τη γη …

Κοιμήθηκε προχθές το ξημέρωμα , αρχές Αγίας Σαρακοστής και ξεκίνησε ένα ταξίδι αιώνιο …Έχει πολλά να θυμηθεί όταν γυρίσει πίσω , μαζί με τον Φύλακα Άγγελο που θα την οδηγεί …Στα σίγουρα θα βρεθεί και στην αυλή του αγαπημένου της σχολείου να συναντήσει τον Δάσκαλο τον λατρεμένο της , να ξαναακούσει γέλια γλυκόλαλα , παιδικά … Και στις αυλές των Ξεχωρίτικων Εκκλησιών , σιμά σε άρτο ζωής αιωνιζούσης …

Καλό Παράδεισο Κυρά -Δασκάλα στην αγκαλιά του λατρευτού σου Νυμφίου …

Το σαρανταήμερό σου θα συμπέσει

με την Ανάσταση του Αφέντη Χριστού !!!

Θα καρτεράμε και το δικό σου Αληθώς απο εκεί ψηλά ...

Καλή αντάμωση !

νώντας σκοπετέας

απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ"  

εις μνήμην Παναγιώτας Ζαχαρέα 

11-03-2014

Πρώτη Προηγιασμένη , θύμησης ...θυμίαμα

Γονατισμένες ψυχές στο πέρασμα το Άγιο… Ἰδοὺ γὰρ εἰσπορεύεται... και μια ησυχία που όμοιά της ακόμα άνθρωπος του κόσμου τούτου δεν γεύτηκε…

Σκοτάδι γλυκό και χώμα δακρύων…

Δεν θες να υψώσεις αίσθηση καμιά …

Από δίπλα σου περνά του Παραδείσου η αύρα η Θεία , λεπτή και άξαφνη …

Το κεφάλι σιμά  στα αείροα πατήματα του Βασιλέως της δόξης…

Ἰδοὺ θυσία μυστική, τετελειωμένη, δορυφορεῖται. Πίστει καὶ πόθῳ προσέλθωμεν, ἵνα μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου γενώμεθα.

Και έπειτα η πρόσκληση στα επουράνια φριχτά, που πάντα θα ηχεί μέσα στα τρίσβαθά σου … Γεύσασθε καὶ ἴδετε, ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος….

Σώμα και αίμα Εκείνου σε διαλεχτό σουρούπωμα αιώνιο…

Τα προηγιασμένα Άγια είναι για τους Αγίους…

Θεράπευσε Χριστέ  της ψυχής μας τα τραύματα …

Ὑποστηρίζει Κύριος πάντας τοὺς καταπίπτοντας, καὶ ἀνορθοῖ πάντας τούς κατερραγμένους. Οἱ ὀφθαλμοὶ πάντων εἰς σὲ ἐλπίζουσι, καὶ σὺ δίδεις τὴν τροφὴν αὐτῶν ἐν εὐκαιρίᾳ. 

Του ψαλτηριού  η παρηγοριά και νιώσιμο  ανάστασης  λίγο πριν η πρώτη προηγιασμένη θυμιάσει την μνήμη…

Καλό Παράδεισο αδέλφια !

Και του χρόνου να ζήσουμε την μυστική βίωση του επουράνιου Βασιλέως … 

νώντας σκοπετέας 

Πρόγραμμα Σαρακοστής ...

Τα παιδιά δεν θέλουν να ακούνε μόνο …

Θέλουν κυρίως να βλέπουν ….

                                              Πρόγραμμα Σαρακοστής 
Η Μάρθα και η Μαρία …στο σήμερα …

Κι οι δυο μανάδες …Τρία παιδιά η Μάρθα , άλλα τόσα η Μαρία …Οι σύζυγοι απ το πρωί ως το σούρουπο στη δουλειά ...επιστατούμενοι …

Όλα τα υπόλοιπα λοιπόν περνούν από το χέρι των δυο γυναικών …

Πρόγραμμα καθημερινό : Στο πόδι απ τις έξι …Δύσκολο το ξύπνημα των παιδιών …Ετοιμασίες , ντύσιμο , πλύσιμο, πρωινό …Η Μαρία πριν καθίσουν στο τραπέζι τους δίνει να πιούν αγιασμό στο όνομα της Αγίας Τριάδος …

Η Μάρθα τους βάζει ν ακούσουν μουσική για να χαλαρώσουν πριν φύγουν όλοι μαζί για το σχολείο …Το ίδιο και έπειτα στο αυτοκίνητο , φρεσκάροντας και λίγο τα μαθήματα της πρώτης ώρας …Η Μαρία μέχρι να φτάσουν προτιμά ν’  ακούνε την Λειτουργία απ τον Σταθμό της Μητροπόλεως και να συζητούν για τους Αγίους της ημέρας …Φτάνουν μαζί και οι δυο …Φιλιά και αγκαλιές πριν την πόρτα του σχολείου …Η μανούλα σας αγαπά πολύ ! τους λέει η Μάρθα κοιτώντας τα να ξεμακραίνουν  …Η Μαρία τα σταυρώνει λέγοντάς τους : Η Παναγιά μαζί σας !

Επιστροφή στο σπίτι …

Ως το μεσημέρι μαζί με τα άλλα , μαγείρεμα , πλυντήρια, σιδέρωμα , ψώνια , λογαριασμούς , να χω προλάβει να κάνω κάτι και για μένα σκέφτεται η Μάρθα …

Να πάω ίσως γυμναστήριο , έναν περίπατο ως το λιμάνι…

Ως το μεσημέρι να βρω καιρό να διαβάσω τον εξάψαλμο και τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου σημειώνει στο μυαλό της η Μαρία …

Μέχρι το βράδυ από την ώρα που θα επιστρέψουν με τα παιδιά από το σχολείο δεν στέκονται λεπτό και οι δυο τους …

Το σπίτι της Μάρθας μοσχοβολά καθαριότητα και φρέσκα αρώματα λουλουδιών που τόσο της αρέσουν …

Της Μαρίας το σπίτι μυρίζει συνεχώς βιολέτα και γιασεμί και κανέλλα και φουζέρ Αγιαννανίτικο …Λιβάνια Αγιορείτικα  …Μοσχοθυμιάματα από το περιβόλι της Κυράς ..

Κεριά αρωματικά ανάβει η Μάρθα …

Καντηλάκι άσβηστο καίει συνέχεια μπροστά στης Προυσιώτισσας την εικόνα στης Μαρίας το σπίτι …

Πρόγραμμα απαρέγκλιτο  σχεδόν στρατιωτικό για την Μάρθα …

Διαβάσματα , φροντιστήρια , δραστηριότητες …

Τα ΣαββατοΚύριακα απαραίτητα επισκέψεις σε σπίτια συμμαθητών ή το αντίστροφο …

Πάρτυ , γιορτές , γενέθλια , χοροί των Σχολείων  τα Χριστούγεννα , τις Απόκριες , συμμετοχή σε όλα  …

Αρχές Αγίας Σαρακοστής …

Η Μάρθα εξακολουθεί να τηρεί το πρόγραμμά της όπως πάντα …

Της Μαρίας το πρόγραμμα απέκτησε  μια ξεχωριστή ποικιλία …

Τώρα τις Τετάρτες θα πάει μαζί με τα παιδιά της στο Ναό το βραδάκι …

Στο γλυκό μισοσκόταδο με το φως των κεριών θα τα κοινωνήσει με τα προηγιασμένα Άγια … Τις Παρασκευές νωρίς το απόγευμα θα ανέβουν όλοι μαζί με τα πόδια έναν ανοιξιάτικο ευωδιαστό  ανήφορο ως το αγαπημένο τους Μοναστηράκι , να Χαιρετήσουν την Ανύμφευτη Νύμφη , την μείζονα Αγία των Αγίων  …

Εκεί και την Κυριακή το πρωί στην κάθε τόσο ξεχωριστή ημέρα του Κυρίου , έπειτα εκδρομή στη θάλασσα  και  το απόγευμα στον κατανυκτικό εσπερινό …

Η Μάρθα τώρα τη Σαρακοστή δεν νηστεύει …Δεν αντέχει λέει , έχει χαμηλό αιματοκρίτη κιόλας  …Ούτε τα παιδιά της τα νηστεύει γιατί είναι λέει μικρά ακόμα …

Η Μαρία τα νηστεύει και πάνε και όλοι μαζί στον Πνευματικό τουλάχιστον μια φορά τον μήνα …Να μάθουν από τώρα που είναι μικρά …λέει …

Δεν είναι ένα δακρύβρεχτο , ρομαντικό , «παλιομοδίτικο»  σενάριο από ταινία της «κλακ φιλμς –ταινίες για όλην την οικογένεια» …όσα διαβάσατε παραπάνω… με πρωταγωνιστές τους πλούσιους και τους φτωχούληδες , τα παιδιά του λαού , που αγαπούσαν τη μανούλα τους και στους διαλόγους  τους είχαν εικονοστάσια στη σκηνογραφία …

Κοινοτυπίες …Ιστοριούλες για κατηχητόπουλα …Ηθικισμοί άλλης εποχής  θα πουν κάποιοι της Μάρθας φίλοι …

Δεν έχουμε όλοι παρά  να πάμε στην Εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης …

Θα τις συναντήσουμε και τις δυο μας ηρωίδες …

Την Μάρθα και την Μαρία …

Η μια θα είναι μελαγχολική , νευρική αγχωμένη  και βιαστική με έναν τυρβασμό απαράλλαχτο όπως το πρόγραμμά της …

Θα σταθεί όπως όλοι έξω …

Δεν θα μπει ούτε την εικόνα τους Αναστάντος να προσκυνήσει …

Θα πάρει το κερί και πριν το τρίτο Χριστός Ανέστη θα είναι ήδη στο δρόμο για το σπίτι …για το τραπέζι …

Η άλλη θα ναι ησύχια χαρούμενη , αληθινά λαμπερή , γαλήνια  …

Θα μπει μέσα στην Εκκλησία με τα παιδιά της ..Το μικρότερο θα το χει αγκαλιά κοιμισμένο …Θα περιμένουν πρόθυμα   ως το τέλος να φωνάξουν το επικράνθη ! Ξημερώματα θα επιστρέψουν με το Άγιο Φως στην καρδιά και μια υπερκόσμια αγγελική χαρμονή στα μάτια  … για το δείπνο της αγάπης…

 Μαρία γαρ δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…

νώντας σκοπετέας 

Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα φως 

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

Κώδικας Θεϊκού Δικαίου ( Κυριακή της Απόκρεω)

Κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ,

ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. 

ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας, πῦρ καὶ θεῖον

καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν.

ὅτι δίκαιος Κύριος, καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν,

εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ. ( Ψαλμ.10^ος )

Κώδικας Θεϊκού Δικαίου

Κρίση , Δικαιοσύνη , Καλό , Αγαθότητα …

Απλές λέξεις που κρύβουν , χωράνε , φανερώνουν , λυτρώνουν , δικαιώνουν …

Βέβαια όλες αυτές και άλλες πολλές περισσότερες , αρίφνητες ,

 εξαρτώνται από μια και μόνο ….

Ας την προβάλλουμε  στης ψυχής μας το διασκόπιο  και ας την τοποθετήσουμε απέναντι από όλες εκείνες  που αναφέραμε ανωτέρω :

Π Ι Σ Τ Η !

Οι λέξεις θα μείνουν στεγνές  , τα λόγια θα μείνουν κούφια

αν αυτή δεν τα περιζώσει αληθινά …

Αν πιστεύουμε ειλικρινώς και ουσιαστικά  στην αγαθότητα , στο καλό , την Αγάπη και την Δικαιοσύνη , τότε πιστεύουμε ότι κάποτε όλοι μας θα κριθούμε για το αν στην επίγεια βιωτή μας , όλα αυτά τα αντιμετωπίσαμε κατ’  επίφαση ως απλοί παρατηρητές , χωρίς εμπειρική  , διαρκή και ενσυνείδητη βίωσή τους ….

Καθημερινά βέβαια διαπιστώνουμε ότι γύρω μας στον κόσμο που ζούμε ,  σπανίζουν τουλάχιστον , για να μην πούμε ότι πλέον αγνοείται η ύπαρξή τους. Σήμερα απουσιάζει το καλό  ή τουλάχιστον δεν πλεονάζει η αγαθοψυχία  …μαζί της και όλα τα υπόλοιπα… Αν εμείς όμως πιστεύουμε  βαθιά , αγνά και αταλάντευτα σε αυτά τα σπουδαία και εξέχοντα για τα αιώνια άνω , ποτέ δεν πρόκειται αγανακτώντας να ξεστομίσουμε πως δεν υπάρχουν !

Αν εμείς πιστεύουμε χωρίς αιρέσεις στην Δικαιοσύνη του Θεού !

 Έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πανθ' ορά!

 Υπάρχει μια εικόνα σε κάποια ξωκκλήσια και σε μερικά αρχονταρίκια μοναστηριών , με το μάτι του Θεού στο κέντρο της. Στο μέσο  το μάτι του Χριστού μας ως Παντεπόπτου Ηλίου  της δικαιοσύνης . Δίπλα του γραμμένο : Χαίρε Αγία Σιών Θεού κατοικητήριο . Γύρω του παραστάσεις απ την Αγία Πόλη . Η Ιερουσαλήμ , η Ναζαρέτ , το Όρος Θαβώρ και αυτό των Ελαιών , ο Ναός του Παναγίου Τάφου . Οι ακτίνες του Ζωοδότη ακουμπούν πάνω σε όλα τα Άγια Προσκυνήματα , αντανακλώντας το ανέσπερα σε  όλα τα έθνη  . Θα έρθει στιγμή , να είμαστε σίγουροι , που όλοι μας θα συναχθούμε μπροστά στον Μισθαποδότη Χριστό …Όχι ως απλοί θεατές , ως θεωρητικοί της πίστης , ως φιλοσοφημένοι και περισπούδαστοι  αναζητητές της αλήθειας των Ευαγγελικών λαλιών …

Ναι , γνωρίζουμε πολλά μα ζούμε ελάχιστα . Αρεσκόμαστε στο να νουθετούμε και ενίοτε να συγκινούμε τους γύρω μας χωρίς όμως να παρακινούμε την βαλτωμένη ψυχή μας …Μιλάμε πολύ …
Μα οι άλλοι και κυρίως τα παιδιά θέλουν να βλέπουν ,δεν θέλουν να ακούνε …μόνο !

Ώρες ατέλειωτες μιλάς –μιλώ για την αρετή της υπομονής , την σπουδαιότητα της ελεημοσύνης …

Μα κλείνω -κλείνεις ερμητικά κάθε δίοδο αισθήσεων όταν στέκεται δίπλα μας ο  ξυπόλυτος πιτσιρίκος , ο   περιφερόμενος ανθρωπάκος με τα βρώμικα χέρια που ζητά ψωμί , ακουσίως λιμών  …

Δεν τον αντέχουμε , προσβάλλει την αισθητική μας …Εκείνος γυρεύει  μόνο να στηριχτεί στα πόδια του  …Κι εμείς την άρνησή μας και την Θεομίσητη ασπαλαχνιά μας την επικαλύπτουμε με ένα σωρό φτηνές  δικαιολογίες και  λογισμούς …

Μα δεν αγοράζει κανείς με ψωμί ναρκωτικές ουσίες …

Την πείνα του  θέλει να χορτάσει , την τραγική ανέχεια να ξεγελάσει έστω για λίγο …

Με τα μάτια μας φωνάζει : Αδερφέ μου μη με εγκαταλείπεις …

Δεν είναι αυτός  ο ελάχιστος των αδερφών Του ; 

Δεν είναι αυτό και δικό μας παιδί ;

Θα έρθει η στιγμή αδερφέ μου ,ταλαίπωρε εαυτέ μου που όλα τα έργα σου θα φανερωθούν …

Μα δεν θα ναι μόνο τα έργα μας και αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε άπαντες …

Στον Κώδικα του Θεϊκού Δικαίου , το ίδιο θα αξιολογηθούν και οι πράξεις ,  μα και η κυνική και η ανοικτίρμων απάθειά  μας …

Είναι πολλά τα κρίματά μας που αυτή  η καταλογιστέα  αδιαφορία μας τέλεσε … 

Και επειδή το κείμενο τούτο προσομοιάζει με νομική σπουδή , ίσως θα ήταν δόκιμο να λέγαμε πως εν εκείνη τη ημέρα θα μας βαρύνουν πολλά κρίματα –εγκλήματα , τελούμενα δια παραλείψεως …

Ας γνωρίζουμε ότι και για αυτά υπάρχει  το ίδιο «πλαίσιο ποινής» με τα δια ενεργείας …

Το αιώνιο σκοτάδι …

Και αυτή η ποινή , κάποτε θα καταστεί τελεσίδικη και  αμετάκλητη …

νώντας σκοπετέας

Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Κώδικας Θεϊκού Δικαίου   

Κυριακή του Ασώτου ... Εις εαυτόν ...

Εις Εαυτόν 

Άσωτος ο μικρός ο γιός …Σπαρακτικό το ήμαρτον,

 με κρεμασμένο τον Θεό από τον τράχηλό του…

Άσωτος ο Αδάμ που πόσο το  καρτέρησε των οικτιρμών το πρόσταγμα 

 και την κατάβαση που σύντριψε των άλυτων  δεσμών τις πύλες…

Άσωτες οι Οσίες  πόρνες και η Αγία στο φρέαρ,

που ρούφηξαν δίχως πνοή το ύδωρ το άσωστο, το ζων…

Άσωτος ο Σίμων Ιωνάς  με τα πικρά τα κλάματα

στο τρίτο της προδοσίας λάλημα…

Άσωτος κι ο άπιστος ο μαθητής,

 που γνώρισε Κύριον τον Θεό  του,  ψηλαφητά αγγίζοντας  τις άκλειστες πληγές Του…

Άσωτος ο ληστής, ο καρφωμένος στης ζωής του τα αβάσταχτα τα κρίματα...

Ήρθε και αυτός εις εαυτόν και έλαβε το δηνάριο της ενδεκάτης ώρας…

Άσωτος των Χριστιανών ο δήμιος, της Δαμασκού το θαύμα.

 που αγώνα τέλεσε καλόν και έγινε στόμα του Θεού, πρώτος  μετά τον Ένα… 

Άσωτη η Μαρία…

Όλο γυρίζει στου Ιορδάνη τα ποτισμένα με το αίμα της καρδιάς της χώματα,

βοώντας και αυτή  Μετανοείτε όπως των Προφητών  ο μέγιστος …

Άσωτος ο Αυγουστίνος της καρτερούσας μάνας  γιός

και ο Νήφωνας και ο Αιθίοπας ο Άγιος,  άλλος αυτός του Παραδείσου κλέφτης…

Άσωτος στο κρεβάτι της οδύνης, στης γιατρειάς την ελπίδα, στου Θαύματος την ολόπυρη  την  προσμονή…

Στηθοδαρμός και επιστροφή   απ΄ τα δικά σου βήματα του άνου  πηγαιμού τα πρώτα, τα άθαφτα  ακόμη…

Στα ανόσια  τα ίχνη σου  πατάς με δύναμη πολύ,

θυμάσαι και ολοφύρεσαι  

και μακαρίζεις και όλο δοξάζεις και μονολογείς  κοιτάζοντας επάνω:

Δεν είμαι άξιος εγώ να με φωνάζεις γιό Σου…

Μυριαρίθμητοι  οι Άσωτοι …

Εις Κύριος …

Θάλασσα άμετρη  τα δάκρυα…Μια χούφτα ο Ουρανός όλα τα κράτησε ..

Αστέγνωτος ο θόλος του, σταλάζει  στις ψυχές μας Θείο έλεος …

Τόσοι γυρισμοί  καταφιλημένοι , 

σε Μια αγκαλιά  θα βρίσκουνε  παντοτινή   ευφροσύνη…

νώντας σκοπετέας 

Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα φως

απόσπασμα απο εκπομπή με τίτλο : Ως τον Άσωτον Οικτίρμον   

Ως τον Άσωτον Οικτίρμον ...( Κυριακή του Ασώτου )

Να σας φάει όλους ο Παράδεισος !

 ( Γέροντας Κλεόπα Ήλιε ) 

Αν έμενε μοναχός ο Άσωτος , δίχως τους άλλους ήρωες τους περιφρονημένους ,

Θα ήτανε λέει ικανός ,  μόνος την άσωστη αγάπη ,

να την προσφέρει ανόθευτη σε όσους πεφορτισμένους ,

θα ακούγανε τον βίο του και την επιστροφή ,

στο Σπίτι το Ουρανόσκεπο και τα φιλιά τα αμέτρητα που σβήσαν την ντροπή …

Αν έμενε μόνος ο Άσωτος και όλα τα άλλα χάνονταν μέσα απ το Ευαγγέλιο ,

Θα ήτανε λέει δυνατό , μήνυμα  Ουρανόφερτο  να λάβουν λυτρωμού  ,

να εννοήσουν την χαρά , της Θείας μετανοίας…

Και να αγαπήσουν  Κύριον εξ όλης της Καρδίας …

( ν. σκ.)

Μα έδωσε έτσι ο Κύριος που τους γνωρίσαμε όλους εκείνους , που άνθρωπο  δεν  έχουν, τους αγνοημένους  για τους ισχυρούς του  κόσμου ,  μα δικούς Του εκλεκτούς Άγιους ήρωες της Νέας Του Διαθήκης   …

Τον Άγιο Άσωτο και τον Όσιο Τελώνη …

Τον κάθε ελάχιστο των αδερφών Του …

Τις Γυναίκες για τις οποίες ποτέ δεν θα σβηστεί από το χώμα , εκείνο το ότι πολύν ηγάπησαν …..

Του πόνου όλα τα πρόσωπα τα κουρσεμένα  , τα ταπεινά , των κυναρίων φίλια , με την μεγάλη πίστη  που τελικά τους γλίτωσε …

Των Αποστόλων τις ψυχές τις φοβισμένες που αντρίεψε  ο Παράκλητος , που σαν τον Πρωτομάρτυρα έπειτα όλους  τους  μιμητές Εκείνου έστρεψε   στον Ουρανό να Του ζητούν   χάρη ανήκουστη ,  να μην στήσει στους δήμιους  το βάρος για τον μαρτυρικό χαμό τους …

Θεριστές , άλας της γης , διάκονοι , των πάντων δούλοι …

 

Για όλους εκείνους μάθαμε το τέλος , την αιώνια αρχή της αλήθειας …

Μα για τον αδερφό του Ασώτου λίγοι μιλήσανε  … 

Η ιστορία τέλεψε εκεί που ο Πατέρας τον κοίταξε βαθιά με μάτια πονεμένα …

Δεν μάθαμε τι έγινε έπειτα … 

Έφυγε μακριά και κείνος παίρνοντας το δικό του μερίδιο …

Και ένιωσε μόλις επέστρεψε  και αυτός  κάποτε  ρακένδυτος ξυπόλυτος και λυπημένος, πώς ήταν τότε , που  έλεος δεν έδειξε στο αναστημένο αδέρφι του …

Και πνίγηκε μες τα φιλιά Εκείνου που τότε πίκρανε και κείνου του πρώτα χαμένου  που τότες  ξέγραψε από  αίμα του …

Για τον αδερφό του Ασώτου λίγοι μίλησαν…

Και αυτοί που κάτι είπαν τον έστειλαν στον Άδη με άλλους σκληρούς και αμετάνιωτους…

Φαντασίας γεννήματα όλα αυτά που  γράφτηκαν πιο πάνω …

Της Προσευχής ανάθρεμμα  αυτό που ακολουθεί …

Ο μεγάλος αδερφός έκλαψε στην αγκαλιά του Πατέρα μόλις άκουσε τα σπαρακτικά εκείνα λόγια :   Νεκρός ην και ανέζησε,  Απολωλώς ην και ευρέθη…

Ήρθε και κείνος ο ταλαίπωρος  εις εαυτόν και φώναξε δυνατά το ήμαρτον …

Και μπήκε ύστερα και έλαμπε  στη  γιορτή …Στο πλάι του Ασώτου .

Μαζί με Χερουβείμ  τραγούδησε  σε κείνο το αξημέρωτο το  πανηγύρι …

Κράτησε σφιχτά  τον αδερφό του και μείναν πάντα μαζί στην άκλειστη την αγκαλιά του Ουρανού …

Και έμειναν εκεί  μαζί με άλλους αμέτρητους , τάγμα ξεχωριστό…

Της μετανοίας χορός αγγελικός...

( νώντας σκοπετέας)

Απόσπασμα από την εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο :

Ως τον Άσωτον ….Οικτίρμον !

Οι άλλοι ...( Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου )

"Ο δημιουργός των άνω και των κάτω, 

τρισάγιον μεν ύμνον εκ των αγγέλων ,

τριώδιον δε παρ ' ανθρώπων δέχου"

Εγώ!

Το λες…το ακούς;

Δεν είσαι σαν τους άλλους εσύ…

Όχι τους Όσιους Τελώνες, εσύ με αυτούς ομοιάζεις…

Έτσι πιστεύεις, καιρούς πολλούς...

Σαν τους Φαρισαίους του καιρού σου  δεν είσαι εσύ…

Και έτσι  το λες…μα δεν το ακούς…

Φαρισαίοι…Υποκριτές…γεννήματα εχιδνών…

οι άλλοι…

Εσύ τι λες;

Είναι τα μάτια καθαρά; έχεις αγάπη μέσα σου; Την  Ανυπόκριτη την πιο ακριβή απ όλες;

Όχι για κείνους  που αγαπάς υπέρ Αυτόν…αλλά για τους ελάχιστους των αδερφών Του, έχεις;

Είναι οι λέξεις της σιωπής σου απαλές  για να αγκαλιάσουν τα άφαντα απ του Θεού τα μέρη;

Ή στάζουν όξος και χολή;

Τι λες;

Τα γλύκαναν  όλα τα άσωτα που σου χαλούν την προσευχή,

την άγια την κατάνυξη,  που μόνο εσύ την νιώθεις;

 

To πρέπει σου, σαν πνιγηρό αγκάθι περίζωσε τους γύρω πονεμένους.

Χαμένοι  και αλητόπαιδα σου τσαλακώνουν   το καθώς…

Φτιασίδωσες και πάλι τα λόγια σου  τα Ουράνια…

Μα δεν θα φτάσουν πουθενά…μόνο μέχρι τα αυτιά σου…

Τι κι αν ξεστόμισες ξανά  Εσύ το ιλάσθητί μοι…

Πάλι στους άλλους κοίταζες γυαλίζοντας το έξω… 

Νώντας Σκοπετέας

Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ …
( ακούστε την και εδώ ) 

Παναγιά μου ...Παπαντή

Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...

Να το πεις όταν νοιώσεις  το πώς  μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του  σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…

Να το πεις όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος  στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου , τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…

Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις…

Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις , ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα

βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι...

( νώντας σκοπετέας )

Που να πρωτοπάει ο νους μου όταν ξημερώνει ο Φλεβάρης την 2^η του μέρα ; Στο Άγιο όρος πάει και στην Αγία Παύλου …στην αγρυπνία της μεγάλης γιορτής . Το Μοναστήρι πανηγυρίζει στις 15 του μηνός με το παλιό ..Αλλά και λίγα λεπτά πιο κάτω στην Καλύβη της Υπαπαντής στη Νέα Σκήτη …. Και στην Καλαμάτα που τόσο νοσταλγώ και έπειτα στην γη των προγόνων μου  στην Πατρίδα- Μάνη που την έχει για την μεγαλύτερη Γιορτάδα της . 

Και επειδή τους Νώντες παλιά τους είχε σε μεγάλη αφθονία διαλέξανε απο πολύ παλιά  τούτη την μέρα την τόσο ξεχωριστή ,  να τους γιορτάζουνε και αυτούς …Έτσι και εγώ από μικρός γιορτάζω ξεχωριστά την Υπαπαντή του Σωτήρος .

Και πάντα ο νους μου …. θα κουρνιάζει στην αγκαλιά της συγχωρεμένης της γιαγιούλας μου ...Μανιάτισσα ταπεινή ,Θεοφοβούμενη και πτωχή τω πνεύματι , πάντα θα την θυμάμαι καθισμένη στα τελευταία της απέναντι από το παράθυρο της και να σταυροκοπιέται αμέτρητες φορές θωρώντας της Εκκλησιά της Υπαπαντής ...-Παναγιά μου Παπαντή μεγάλη η χάρη σου ....έλεγε και ξανάλεγε ολοένα ...σκορπίζοντας σπόρους Θεού στις εύφορες τότε παιδικές μας ψυχές ...

Μια αληθινή ιστορία με επίκεντρό της αυτήν την μεγάλη ημέρα μας γυρίζει πίσω σε ευλογημένα μανιάτικα χώματα ….

 

Ανήμερα της Παπαντής κάποτε στην Μάνη....

….Εκείνο το πρωινό τραβήξαμε με την μεγάλη μου κόρη για το μακρινό εκκλησάκι της Αναλήψεως αγκαλιασμένο από βράχους και φραγκοσυκιές ,με την εξαιρετικά χαμηλή του είσοδο να σε αναγκάζει να κάνεις το αυτονόητο ..να υποκλιθείς στο Θεϊκό μεγαλείο μπαίνοντας στον πιο ταπεινό μα τόσο

... αγιασμένο απ τους αιώνες οίκο Του …

Η φλόγα στο καντήλι που τρεμόπαιζε ,τα ξεθωριασμένα από το χρόνο πρόσωπα των αγίων στις σπάνιας ομορφιάς… βυζαντινές αγιογραφίες κάνουν την ψυχή σου ευλαβικά να γονατίζει και συ αναρωτιέσαι μήπως ο Μανουήλ Πανσέληνος πέρασε κάποτε από δω ...

Ξαφνικά την ιερή σιωπή έσπασε η παιδική φωνή της μικρής μου ..η μόνη ταιριαστή σε τέτοια αγγελικά λημέρια …

-Μπαμπά γιατί η Παναγίτσα είναι θλιμμένη ; Τι έχει το ματάκι της ;

Ποιος της το βγαλε; Γιατί ο φύλακας άγγελος της αγίας τράπεζας δεν την προστάτεψε ;…

-Έλα να της δώσεις ένα φιλί να χαρεί …και πάμε έξω να κάτσουμε και να σου πω …

Βγήκαμε στην πιο ευχάριστη δροσιά του Αυγουστιάτικου πρωινού και καθίσαμε στο ασβεστωμένο πεζούλι..

-Θα σου πω μια ιστορία παλιά , από τότε που ο παππούς σου ήταν μικρό παιδάκι…αυτός μου την είπε και εμένα έτσι όπως την έζησε ..

Προσπάθησα να δώσω μια χροιά παραμυθιού στην αφήγηση μιας πέρα για πέρα αληθινής ιστορίας ,γιατί έτσι η παιδική ψυχούλα της θα μπορούσε να καταλάβει πραγματικά αυτό που …οι μεγάλοι ίσως θα περιγελούσαν …

Ένα μεσημέρι καλοκαιριού πριν από πολλά χρόνια μια παρέα από είκοσι περίπου αγόρια  με τις σφεντόνες τους στις τσέπες ,τα πιο πολλά ξυπόλυτα και ηλιοκαμένα έπαιζαν ανέμελα κλέφτες και αστυνόμους ,κρυφτό , κυνηγητό ,αμπάριζα και μόρα σε όλες τις ρούγες …

- Tο  χωριό   εκείνo τo μεσημέρι του καλοκαιριού  αντηχούσε   από τις φωνές και τα γέλια των παιδιών  …τα παιχνίδια και τα κυνηγητά  τους έφεραν εδώ στο… πλάτωμα της Ανάληψης …έτσι το λέγανε από  τότε… ξαπόστασαν οι μισοί πάνω στην σκεπή της εκκλησιάς και οι υπόλοιποι άρχισαν να τρώνε σύκα και φραγκόσυκα που υπήρχαν  άφθονα ολόγυρα …τότε βλέπεις οι βροχές ήταν μπόλικες και η γη πάντα ευχαριστημένη πρόσφερε απλόχερα τους ευλογημένους της καρπούς ανόθευτους και καθαρούς σε όλον τον κόσμο …Οι ώρες περνούσαν ανέμελα και ευτυχισμένα ..ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει χαρίζοντας στον ουρανό τις πιο όμορφες πινελιές του ,και οι μικρότεροι της  παρέας αποκαμωμένοι τράβηξαν για την μεγάλη πλατεία του χωριού για πορτοκαλάδα και παγωτό … Οι …μεγάλοι της  έμειναν πίσω και έπιασαν κουβέντα καθισμένοι εδώ ακριβώς που καθόμαστε τώρα, έξω από την πόρτα της Ανάληψης…

Ο Μιχάλης ,ο Όθωνας ο Παντελής ,ο Σταύρος  ,ο Πέτρος , ο Θοδωρής ,ο Μίμης, ο Αλέκος, ο Γιάννης ,ο Σωκράτης ,ο Λιάκος και ο Γρηγόρης .

-Παιδιά πριν φύγουμε μην ξεχάσουμε να ..ανάψουμε την εκκλησιά είπε ο Παντελής ,και όλοι συμφώνησαν …Όλοι εκτός απ τον Γρηγόρη ..αυτός βλέπεις ήταν ο πιο μεγάλος σε ηλικία γύρω στα δώδεκα , και ο …αντάρτης της παρέας.

-Σιγά…και να ξεχάσουμε τι θα γίνει …δεν θα βλέπουν οι Άγιοι το βράδυ; Ας γελάσω …βρε τι ναι αυτά που πιστεύετε ..αυτά τα λένε οι γριές κι οι χήρες …μην τις πιστεύετε …αυτά είναι για να μας φοβίζουν εμάς τα παιδιά …

-Δηλαδή να μην τα ανάβουμε τα εκκλησάκια; είπε ο Πέτρος  που κάθε βράδυ με τον παππού του περνούσαν από όλα τα ξωκκλήσια της γειτονιάς τους για να τα φωτίσουν.. όπως σου είπα και πριν Σταυριάννα μου  κάθε γειτονιά και κάθε οικογένεια  είχε τις δικές της εκκλησιές να φροντίζει …

-Και να τα ανάψεις και να μην τα ανάψεις το ίδιο πράγμα είναι συνέχισε ο Γρηγόρης  ..άλλωστε τι αξία έχει μια εικόνα στον τοίχο ..ένα άψυχο πράγμα είναι τίποτα παραπάνω …

-Δεν έχεις δίκιο είπε ο Παντελής ..Ο Χριστός και οι Άγιοι είναι παντού και πάντοτε εδώ ανάμεσά μας τώρα !!! ..και συνέχεια μας προστατεύουν και μας σκεπάζουν  από κάθε κίνδυνο , πόσο μάλλον μέσα στις εκκλησιές που είναι το σπίτι τους  ..Πρέπει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε τις εικόνες ..γι αυτό και πάντα πρέπει να καίει το καντηλάκι σε κάθε εκκλησιά ..Οι υπόλοιποι έδειξαν να συμφωνούν μαζί του .

-Ανοησίες ..σας είπα αυτά είναι για τις γριές είπε θυμωμένα ο Γρηγόρης και δίνοντας μια δυνατή σπρωξιά στην πόρτα της Ανάληψης μπήκε μέσα ορμητικά …

Οι άλλοι τον ακολούθησαν με αγωνία και περιέργεια …

Αυτός έβγαλε από την τσέπη του έναν μικρό σουγιά και χωρίς να το πολυσκεφτεί πήγε στην Παναγιά την  Πλατυτέρα και έδωσε μια με το σουγιά στο αριστερό της μάτι …

Ένα μικρό κομμάτι από τον τοίχο έπεσε πάνω στην Αγία τράπεζα και ο ήχος του ,έκανε τους υπόλοιπους να παγώσουν …

-Τι…τι κάνεις εκεί ψέλλισε ο Μιχάλης ..γιατί το έκανες αυτό ;

-Για να σας αποδείξω ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι ζωγραφισμένου τοίχου ..να εδώ το έχω είπε και βγαίνοντας έξω πέταξε το κομμάτι με δύναμη μακριά …

Γι αυτό το έκανα…να βλέπετε να έπαθα τίποτα; Τίποτα δεν έπαθα ..τίποτα απολύτως !!!!

Μην ακούτε λοιπόν αυτά που λένε οι γιαγιάδες και οι παππούδες…αυτά είναι παραμύθια …

-Τα χρόνια κύλησαν…τα παιδιά μεγάλωσαν έγιναν άντρες σωστοί ..Από εκείνο το σουρούπωμα κανείς τους δεν είχε πολλά -πολλά με τον Γρηγόρη …μα κι αυτός είχε απομακρυνθεί από τους παλιούς του φίλους , αλλά και από όλα τα ιερά συναπαντήματα μαζί τους στις γιορτές και τις Κυριακάδες που λένε οι Μανιάτες…

Μονάχος του  στον καφενέ της πλατείας  ,απόμακρος , και σχεδόν πάντα αγέλαστος  ,θύμιζε πάντα σε όλο το χωριό εκείνο το μάτι της Παναγιάς της Πλατυτέρας  που έλειπε ,και που κάθε χρόνο  Πέμπτη ,σαράντα μέρες μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη , την ημέρα της Αναλήψεως δηλαδή που το εκκλησάκι έχει την επίσημη γιορτή του ,  τους έκανε όλους να το κοιτούν θλιμμένοι , φοβούμενοι πως κάποτε θα έρθει κάποιο κακό για το χωριό τους…

Ο μόνος που δεν τον απασχολούσε κάτι τέτοιο , ήταν ο Γρηγόρης που τύφλωσε την Πλατυτέρα …έτσι τον έλεγαν όλοι από τότε ..ο Γρηγόρης που πλέον είχε μεγαλώσει αρκετά παντρεύτηκε και έκανε και πέντε παιδιά… Μα στην Εκκλησιά δεν πήγε μόνο για γάμο και βαφτίσια μα και για να αποχαιρετήσει τους …γονήδες του που πέθαναν …και αυτοί σαν μοναχογιό που τον είχαν του άφησαν μια μεγάλη περιουσία με κτήματα και χίλια λιόδεντρα να ζήσει αυτός και η φαμελιά του …Τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι είχε ο Γρηγόρης  , το μικρότερο που το υπεραγαπούσε ..το λέγαν Παναγιωτάκη …ήταν βλέπεις το στερνοπούλι του , ο δικός του μοναχογιός … Μόνο τότε τον έβλεπαν  να χαμογελά όταν κρατώντας τον γιό του αγκαλιά περιδιάβαινε το χωριό μας…  

Έναν Φλεβάρη λοιπόν ,την δεύτερή του μέρα ανήμερα της Παπαντής που λένε οι Μανιάτες που είναι και  η Προστάτης τους , ο Γρηγόρης δεν ήταν στην Εκκλησιά να ψάλει μαζί με το υπόλοιπο χωριό το απολυτίκιό της.

Ο Γρηγόρης λοιπόν εκείνη την γιορτινή για όλους ημέρα  ήταν στο χωράφι με τις μεγάλες ελιές , τις γραίες όπως τις λένε εδώ ,  ραβδίζοντας ένα μεγάλο κλαρί από το πιο ευλογημένο δέντρο …μαζί του και η γυναίκα του κάνοντας το ίδιο παραδίπλα και τα παιδιά του μιας και κείνη την ημέρα δεν είχανε σχολειό   …

Και ξαφνικά ο Γρηγόρης  , σωριάστηκε στο λιόπανο βογγώντας και κρατώντας το αριστερό του μάτι …μια μεγάλη ελιά απ το ραβδί της γυναίκας του  πήγε κατευθείαν με δύναμη πολλή στο μάτι του  ..

Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και ασθενοφόρα . Τον πήγαν  με τα πόδια από αυτό το μονοπάτι στην Καρδαμύλη και από εκεί  με το καΐκι στην Καλαμάτα στο Νοσοκομείο ,μα οι γιατροί δεν κατάφεραν να του το σώσουν ..Δεν υπήρχαν βλέπεις τότε και πολλά γιατρικά  και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει όσο σήμερα .

Έτσι ο Γρηγόρης έχασε το αριστερό του μάτι το ίδιο που σαράντα χρόνια περίπου πριν είχε χάσει η Πλατυτέρα   …και έζησε έτσι για πολλά χρόνια…

Λυπήθηκε πάρα  πολύ ..ποτέ ξανά δεν τον είδαν να χαμογελά ..

 -Τον τιμώρησε η Παναγίτσα ; ρώτησε η μικρούλα  με θλιμμένη φωνή  ..

-Όχι κοριτσάκι μου δεν τιμωρεί η Παναγιά μας …απλά τον βοήθησε να καταλάβει το μεγάλο λάθος του και να σώσει την ψυχούλα του  …

Η μικρούλα μου τότε σηκώθηκε τότε  και μπήκε ξανά μέσα στο εκκλησάκι .

Στάθηκε μπροστά στην Παναγιά την Πλατυτέρα και δυο  μικρά δάκρυα κύλησαν απ τα όμορφα ματάκια της

-Ξέρεις αγάπη μου… , κάποτε τον συνάντησα και εγώ τον Μπάρμπα –Γρηγόρη όταν η μάνα μου με έστειλε -μικρό παιδάκι ήμουν-ένα απόγευμα καλοκαιριού  να …φωτίσω την Ανάληψη …

Μα το καντηλάκι ήταν ήδη αναμμένο κι όλος ο τόπος μοσχομύριζε λιβάνι όπως τώρα  !!

Ο Γρηγόρης πολύ μεγάλος , γεράκος πια , ήταν ακριβώς εδώ που βρισκόμαστε τώρα μπροστά στην Πλατυτέρα ..Δεν με είχε καταλάβει και στάθηκα για αρκετή ώρα απ έξω και τον παρατηρούσα… Έψελνε …και ξέρεις τι έψελνε;   Tο απολυτίκιο της …Παπαντής που σου πα προηγουμένως !!!  Έκανε έπειτα τρείς μετάνοιες και γύρισε προς την πόρτα να φύγει …Ξαφνιάστηκε που με είδε , μα δεν μου είπε τίποτα … Βγαίνοντας από το εκκλησάκι  μου χάιδεψε μόνο στοργικά  τα μαλλιά …

-Και συ , τι του είπες  μπαμπά ;

- Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι πως τον ρώτησα…:

-Παππού Γρηγόρη τι έχεις …γιατί τα μάτια σου είναι δακρυσμένα ;

Αληθινή Ιστορία έτσι όπως μου την διηγήθηκε ο πατέρας μου , και έτσι όπως την διασκεύασα για.... τις ανάγκες μιας παιδικής ψυχής …

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το Ραδιοφωνικό Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο: 

Νυν Απολύεις τον δούλο σου ...

 ΥΓ: Άκουσα  πως μια φορά κάποιος επικαλέστηκε τον Αη Νικόλα για να μεσολαβήσει σε κάτι πολύ σοβαρό και αδύνατο παρ ανθρώποις , που τον απασχολούσε …Κι ο Αη Νικόλας του απάντησε : Επικαλέσου τον Άγιο , τον Δίκαιο Συμεών …Αυτός έχει μεγαλύτερη παρρησία από εμένα στον Κύριό μας ….