Ξανά ο στροφέας…ψηλά!(Όσο υπάρχουν...)

  

"...τ’ άσκημο, φεγγοβόλα

και το συρμένο, υψώσου.

Ήλιε του στίχου μου, 

όλα τ’ αγκάλιασε το φως σου!

Κωστή Παλαμα, 

(Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας,

Τα ταπεινά)

Είναι αυτός ο λογισμός, που αρκετά χρόνια σε κάθε ξεκίνημα ραδιοφωνικής χρονιάς έρχεται να μας συναντήσει…Μήπως ήρθε η ώρα να κλείσει το μικρόφωνο και ο στροφέας του ήχου να δείξει το μηδέν; Τόλμημα, αυτή η πολυετής ενασχόληση με τον Θείο λόγο…Έτη φωτός η απόσταση από τα χείλη μας ως την καρδιά… Ακροατές, εκφωνητές μα ουχί ποιητές…Σπλαχνίσου μας Κύριε και μη μας παραδειγματίσεις, για όσα τολμάμε στο δικό σου όνομα να πράττουμε…Είναι αρκετοί οι αδελφοί μας που δεν επιδοκίμασαν ποτέ τούτο το τόλμημα και τους ευχαριστούμε για  τις πνευματικές αντιστάσεις και προσγειώσεις που ελέω Θεού μας δώρισαν…Είναι όμως και εκείνοι οι στίχοι  του ποιητή, που πάνω του  κάθε ζωντανή ψυχή πρέπει να ακουμπά, εκείνοι οι στίχοι του Κωστή Παλαμά, από τους καημούς της λιμνοθάλασσάς  του της λατρεμένης,  που έρχονται  σε κάθε νέα ραδιοφωνική αρχή να μας αγγίξουν τα φυλλοκάρδια…Τα ταπεινά, τα  σάπια κι οι απορριμμένοι σβόλοι, των γιαλών τα χαλίκια και τα αγύρευτα αρμυρίκια…Ένα ποίημα του Παλαμά υπέροχο, γιατί καταπιάνεται με ό,τι πιο ευτελές και ασήμαντο φαινομενικά στα μάτια των πολλών…Τα άψυχα πριάρια, τα φύκια,  τα περιφρονημένα μικρά  ψαρόπουλα, μα και τα έμψυχα βασανισμένα, τα σκλαβωμένα της ζωής τα ιδροκοπημένα…Τους δίνει αγάπη ο ποιητής, εκείνη με την οποία όλα τα έπλασε ο μέγας Ποιητής και Πλάστης. Τους δίνει και φως…Έτσι τελειώνει τούτο το υπέροχο ποίημα:  Το άσκημο, φεγγοβόλα! και το συρμένο, υψώσου! Ήλιε του στίχου μου, όλα τ’ αγκάλιασε το φως σου! Ένας ποιητικός μεταπλασμός εκείνου του συγκλονιστικού χωρίου από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους!  Τα διαλεχτά του Θεού, τα εξουθενημένα…! «ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ….» (Α΄ Κορ. 1,27-29)

 Διάλεξε ο Κύριος τα… πατημένα αρμυρίκια για να καταντροπιάσει τα υψωμένα χρυσάφια και τα πλούτια του απατεώνα κόσμου…τους σκλάβους και τους χαμάληδες, τους απλούς και σιωπηλούς που κρατούν στα χέρια ένα πολυκαιρισμένο και κιτρινισμένο από τους καιρούς Ευαγγέλιο   και όχι τους διάσημους περισπούδαστους  και φωνακλούς, που κυκλοφορούν πάντοτε με μια χρυσοποίκιλτη περγαμηνή ανά χείρας… Οι πρώτοι νιώθουν τόσοι αδύναμοι που όλα τα αφήνουν στην πρόνοιά Του και προσεύχονται συνεχώς σαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ψελλίζοντας: Κύριε φώτισόν μου το σκότος! Οι άλλοι καμαρώνουν και καυχιόνται  για το πνευματικό τους σθένος,  που τους επιτρέπει να ερμηνεύουν  συνεχώς και αλάνθαστα του Θεού τα κρίματα και τις εντολές…Σκανδαλωδώς μας ελεεί ο Κύριος και θα είναι ακόμα  μια αιτία του αναπολογήτου μας, το ότι συναντάμε συνεχώς τέτοιες διαλεχτές, διδαχτές Θεού ψυχές… Που βάφτισαν τον πόνο στην κολυμβήθρα της υπομονής, που ενώ έχουν καθηλωμένα τα σωματικά τους μέλη, συνεχώς φτερακίζουν σε λιμάνια Ουράνια, εκεί όπου έχουν ριγμένες τις άγκυρες της αιώνιας ελπίδας τους! Τους λέμε μπροστάρηδες και όσο ο Κύριος μας χαρίζει δύναμη, θα συνεχίζουμε τούτη την συναλληλία με τον στροφέα του ήχου να δείχνει…ψηλά! Το αν αυτό γίνεται Θεαρέστως, κάποτε θα το πληροφορηθούμε…Ως τότε παρακαλούμε τους μπροστάρηδές μας να εύχονται, κάποτε, έστω την ενδεκάτην ώρα,  να αγαπήσουμε όπως εκείνοι, ολοκληρωτικά τον Άγιο εν Τριάδι Θεό!

Καλή ραδιοφωνική χρονιά!

Νώντας Σκοπετέας

Σεπτέμβριος 2024