Μύρισε Παράδεισος ( μέρος ε΄)

      ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2012 ΜΕΡΟΣ V

    

Στο λιμανάκι της Παύλου περιμένοντας το καράβι που επέστρεφε από Καυσοκαλύβια για Δάφνη , απολαμβάναμε το ατέλειωτο γαλάζιο που τίποτα δεν νόθευε εκείνο το πρωινό της δεύτερης μέρας του Οκτώβρη . Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας λίγα μόλις μέτρα από κει που ήμασταν ξεπρόβαλλε μια φώκια . Ατάραχη απολάμβανε τα γαληνεμένα νερά προσφέροντάς μας άλλη μια θαυμαστή απόδειξη της σοφής πλάσης που στο Άγιο όρος βρίσκει ολοένα τόπο να εκφραστεί και να σε φέρει  ακόμα πιο κοντά στον Δημιουργό του παντός, που αφαιρεί με τη δύναμη της άφοβης αγάπης   το απωθητικό  ρ από το άγριο μετατρέποντάς το σε άγιο ….Στο καραβάκι δεχτήκαμε μια δελεαστική πρόταση να μην κατέβουμε στον αρσανά της Σιμωνόπετρας αλλά στην Δάφνη όπου μια παρέα τεσσάρων προσκυνητών , κάπως μεγάλων σε ηλικία είχαν κανονίσει να τους μεταφέρει λεωφορειάκι ως την πύλη της Μονής . Αρνηθήκαμε ευγενικά μιας και η συγκεκριμένη  κοπιαστική διαδρομή  ήταν θέμα συζήτησης από μήνες . Είχαμε προετοιμαστεί γι αυτήν την δύσκολη ανάβαση και γι αυτό δεν ακολουθήσαμε τον εύκολο τρόπο , που πάντα θα σε προκαλεί να τον επιλέξεις … Κατεβήκαμε λοιπόν μαζί και με άλλους προσκυνητές και ξεκινήσαμε έναν από τους πιο ονομαστούς αγιορείτικους ανήφορους . Στοιχηματίσαμε δε πως θα τα καταφέρναμε να ανέβουμε ακόμα πιο γρήγορα απ ότι θα έφτανε το λεωφορείο από τη Δάφνη . Ακούστηκε εγωιστικό όταν προτάθηκε , μα κατάλαβα πως μ αυτόν τον τρόπο θελήσαμε να εξαλείψουμε έστω και τις τελευταίους δισταγμούς που υπήρχαν για την τελική προτίμηση του κοπιώδους έναντι του ξεκούραστου . Κι όντως τα καταφέραμε . Με μικρές ελάχιστες στάσεις φτάσαμε και εμείς , κατάκοποι , ιδρωμένοι μα ανείπωτα χαρούμενοι  , λες και είχαμε καταφέρει έναν μικρό άθλο στο αρχονταρίκι της Σιμωνόπετρας . Ρίξαμε το ποτηράκι με το ρακί μέσα στο δροσερό νερό και το πιαμε μονορούφι να πάρει τον ιδρώτα . Ένας νεαρός δόκιμος μοναχός μας τοποθέτησε στα δωμάτια και μας ανακοίνωσε το πρόγραμμα. Είχε ευγενική φυσιογνωμία και χαρά αναδυόταν  σε οτιδήποτε κι αν έκανε . Φαντάστηκα πως τ όνειρο της ζωής του έπαιρνε μέρα με την μέρα σάρκα και οστά . Και αυτός απολάμβανε την κάθε στιγμή σ αυτόν τον πανίερο τόπο . Λίγο αργότερα θα τον χαιρόμασταν να προεξάρχει του αριστερού χορού στον εσπερινό του Αγίου Ευσταθίου με μια μελωδικότατη φωνή ταιριαστή απόλυτα σε Σιμωνοπετρίτη μουσικολογιώτατο Μοναχό.

Στο  δωμάτιο θαυμάσαμε όλοι μας μια υπέροχη  αεροφωτογραφία της χερσονήσου του Άθω με τα είκοσι μοναστήρια και τα αμέτρητα δακρύροα λημέρια ασκητικής της Αγάπης. Ξεκουραστήκαμε για δυο ώρες και στις 4 το απόγευμα ανεβήκαμε στο  καθολικό για τον εσπερινό . Αναζητούσαμε γνώριμες και αγαπημένες μορφές από τις προηγούμενες επισκέψεις μας . Τα στασίδια όλα γεμάτα και πολλοί προσκυνητές στέκονταν διακριτικά όρθιοι . Τα εσπερινά προσόμοια του Αγίου Ευσταθίου , το Δοξαστικό  του δευτέρου Ιώβ όπως συγκινητικά αναφέρεται ο αδαμάντινος στην ψυχή  Μεγαλομάρτυς του Χριστού  και το και νυν της Εορτής του Σταυρού που ακόμα δεν είχε αποδοθεί μας έκαναν να αισθανθούμε πως το απλό και το αφτιασίδωτο  μπορεί να είναι ταυτόχρονα και  μεγαλοπρεπές. Οι αγγελόφωνοι ξακουστοί χοροί της Σιμωνόπετρας είναι πάντα στην θέση τους να στο θυμίζουν . Ακολούθησε η προσκύνηση των τιμίων λειψάνων .

Εκείνο το απόγευμα συναντηθήκαμε με τον Άγιο Σέργιο τον Άγιο Διονύσιο τον μεγάλο Άγιο της συγχώρεσης , την Αγία Παρασκευή την Αγία Βαρβάρα…. Αξιωθήκαμε  να ξαναφιλήσουμε το χέρι που άγγιξε τον Κύριο , αυτό της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής της μεγάλης προστάτιδος και εφόρου της Σιμωνόπετρας στο διάβα των αιώνων . Ναι ήταν ζεστό! …μονολόγησα όταν με δυσκολία κατάφερα να ξεκολλήσω τα άπιστα χείλη μου από πάνω του .

Στην τράπεζα ένα λαχταριστό πιάτο με τραχανά , τυρί και φρέσκα βραστά αβγά περίμεναν τους Μοναχούς και τους 30 περίπου προσκυνητές.

Τα αυτιά μας άκουγαν τον συγκλονιστικό βίο του Αγίου Ευσταθίου  της συζύγου  του Θεοπίστης και των δυο τους παιδιών , του Αγαπίου και του Θεοπίστου . Προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε  την ανάγκη του σώματος  τα μάτια μας αντίκρυζαν στον απέναντι τοίχο  αυτό που ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης , λατρευτικά κάποτε έγραψε για την ατέλειωτη πείνα της ψυχής: Ποτέ να μην κορέννυσαι επικαλούμενος τον Ιησού . Δεν υπάρχουν κοινές στιγμές στο Άγιον Όρος , στιγμές ανεκμετάλευτες , μονότονες .  Κάθε δευτερόλεπτο που κυλά πρέπει να το βιώνεις ξεχωριστά να παρατηρείς και να φυλακίζεις  με όλες σου τις αισθήσεις αυτά που ταχύτατα περνούν στο πλάι σου. Είναι αυτά που πάντα θα συντηρούν την πείνα σου για τον Θεό αχόρταστη .      Μετά το τέλος της τράπεζας  όλοι κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι όπου μας περίμενε μια αγαπημένη φυσιογνωμία της Μονής ο Μοναχός Αθανάσιος . Ο χαρισματικός αυτός Γέροντας ο σπουδαιότερος  εν ζωή υμνογράφος  με την στοργική του παρουσία και την καθηλωτική του αφήγηση έκανε να περάσουν αλησμόνητα οι δυο περίπου επόμενες ώρες . Άρχισε λοιπόν να μας μιλά για τον αγαπημένο τόπο της μετανοίας του . Αυτό του έχει ανατεθεί χρόνια τώρα . Να μιλά στους προσκυνητές για το 8^ο Θαύμα του κόσμου …Έτσι χαρακτήρισε ένας διάσημος Ισπανός Αρχιτέκτονας την Σιμωνόπετρα όταν κάποτε την επισκέφθηκε μαζί με την ομάδα του . Ώρες πολλές κατέγραφαν αποτύπωναν και προσπαθούσαν με την λογική και την επιστήμη να ερμηνεύσουν αυτό που τα έκθαμβα μάτια τους αντίκριζαν. Έναν βράχο να στηρίζει αυτό το τεράστιο επταόροφο οικοδόμημα .Ίσως να πήραν μια απάντηση αν είχαν την τύχη ν ακούσουν και τότε τον Γέροντα Αθανάσιο να διηγείται αυτή την τόσο ξεχωριστή ιστορία, που ξεκίνησε μια νύχτα Χριστουγέννων. Τότε  ο Άγιος Σίμων ο Μυροβλήτης   είδε αστέρα να κατεβαίνει από τον ουρανό και να στέκεται πάνω στον βράχο και τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει· «Εδώ πρέπει να θεμελίωσης, ω Σίμων, το κοινόβιόν σου, και να σώσης ψυχάς, και πρόσεχε καλώς· μη απιστήσης, ως πρότερον, εγώ θέλω είμαι βοηθός σου».

Ξεκίνησε ο Άγιος με πενιχρά μέσα ,μα με την διαρκή  προστασία της Παναγίας να χτίζει το μοναστήρι πάνω στην πέτρα . Οι  πρώτοι μάστορες   , όταν ανέβηκαν ψηλά και αντίκρισαν το κενό   αποφάσισαν να φύγουν αφήνοντας το έργο στη μέση. Εκείνη την ώρα πλησίαζε ο υποτακτικός του Αγίου Ησαΐας να τους κεράσει, μα  ξαφνικά γλίστρισε  και έπεσε από την κορυφή  στον γκρεμό πάνω στα άγρια βράχια .Μόλις οι κτίστες τον είδαν να σηκώνεται κρατώντας μάλιστα τα άθικτα κεράσματα κατάλαβαν ότι δεν είχαν λόγο να φοβούνται . Συνέχισαν λοιπόν μαζί με τους 3 πρώτους μοναχούς κατά σάρκα αδερφούς και πρώτους ευεργέτες , και κάποιους άλλους πρώην πειρατές , που με θαυματουργική επέμβαση έμειναν στην Μονή όταν πήγαν να την λεηλατήσουν , παρακαλώντας τον Άγιο να τους φορέσει τα ράσα μένοντας για πάντα εκεί . Ο γέροντας Αθανάσιος μιλούσε τόσο συγκινημένος  και εμείς αν δεν τον είχαμε ξανακούσει ,θα είμασταν βέβαιοι πως όλα τούτα τα θαυμάσια  τα έλεγε για πρώτη του  φορά….Κι όμως αυτή την ιστορία την επαναλαμβάνει κάθε βράδυ για πολλά χρόνια ! Τιμούσε  έτσι τον Άγιο Προστάτη τους που στ απολυτίκιο Του ακούει να ψάλλεται: Πάτερ Σίμων η μονή σου θαύμα Παγκόσμιο οράται…   Με θεάρεστη πολιτεία Εκείνος  τελείωσε τον βίο του σε προχωρημένη ηλικία στις 28 Δεκεμβρίου 1257. Ανάμεσα στους τελευταίους λόγους, πού είπε στους υποτακτικούς, λίγο πριν το τέλος του, ήταν και οι εξής· «Θέλω να σας επισκέπτομαι πάντοτε, και θέλω σας φυλάττω από κάθε πειρασμόν ορατόν και αόρατον… να ήστε ειρηνικοί· φιλόξενοι· να επιτελήτε τας εορτάς πνευματικώς… να ευλαβήσθε και τον Ηγούμενον με όλην σας την δύναμιν. Αυτά εάν φυλάττητε και μετά τον θάνατον μου, καθώς και ζώντος μου τα εφυλάττετε, θέλω είμαι νοερώς μαζί σας πάντοτε…». Τους διαβεβαίωσε ακόμα ότι η Μονή δεν θα κινδυνεύσει ποτέ από σεισμό και πλημμύρα μα μόνο από πυρκαγιά . Έτσι 5 μεγάλες πυρκαγιές με  τελευταία αυτή του 1990 δοκίμαζαν την υπομονή και την αγάπη των μοναχών για την θαυμαστή Σιμωνόπετρα. Αυτή εγκαταλείφθηκε ερημώθηκε και θα εξέλιπε αν η Θεία Πρόνοια δεν οδηγούσε τον Γέροντα Αιμιλιανό και την ακολουθία του στις 3 Οκτωβρίου του 1973 , να αφήσουν για πάντα τα Μετέωρα όπου ήδη μόναζαν  και να αγκαλιάσουν τον ευλογημένο βράχο του Άθωνα . Ο Γέροντας Αθανάσιος μας μίλησε για τα επτά γεροντάκια που βρήκαν τότε στη Μονή ανήμπορα να προσεύχονται στην Παναγιά να μην ερημώσει το μοναστηράκι τους . Και η Μάνα τους , έστειλε νέους ενθουσιώδεις Μοναχούς να δοξάσουν τον Τριαδικό Θεό και να  κάνουν την Σιμωνόπετρα  ξακουστή στα πέρατα του κόσμου . Ζητήσαμε απ τον Γέροντα να μας μιλήσει τότε για τον σύγχρονο κοινοβιάρχη και γέροντά του Αιμιλιανό . Τα μάτια του γέμισαν με αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον πνευματικό Πατέρα του . Αυτόν που πλέον ησυχάζει προσευχητικά στα μέρη της Ορμύλιας προσμένοντας την μεγάλη στιγμή της άνωθεν κλήσης . Αυτόν που ως πατέρας  πάντα στις ακολουθίες ακούς να μνημονεύεται μαζί με τον ηγούμενο Ελισσαίο , πράγμα σπάνιο και ασυνήθιστο για την εκκλησιαστική τάξη μα τόσο φυσικό  μιας και η μορφή του Γέροντος Αιμιλιανού είναι πάντα παρούσα σε κάθε γωνιά αυτού του συγκλονιστικού τόπου ...αιώνιο πλέον στήριγμα για κάθε Σιμωνοπετρίτη όπως και ο Μυροβλήτης Άγιος και Πατέρας του Σίμων...( συνεχίζεται.... ) 

 

 

νώντας σκοπετέας

(   Στοιχεία για τον βίο του Αγίου Σίμωνος χρησιμοποιήθηκαν από το βιβλίο Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους ) 

 

 ( Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)                              

Μύρισε Παράδεισος ( μέρος δ )

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2012) IV

       

   Δύο και μισή το πρωί … Στο γνώριμα ισχνό σε λάμψη , μα διάχυτο για την ψυχή μας φως των καντηλιών των επιβλητικών στο τέμπλο εικόνων  και των προσκυνηταριών του καθολικού της Παύλου , αφιερωμένο στην Υπαπαντή του Κυρίου  , συναντήσαμε τον Αριστοτέλη που είχε κατέβει από νωρίς  , να κάθεται  πίσω απ το δεξί ψαλτήρι . Λίγο πριν , όπως έπειτα ο αδερφός  μας  περιέγραψε , ο Ηγούμενος , Γέροντας Παρθένιος , απήγγειλε χαμηλόφωνα τον εξάψαλμο . Και έπειτα κρατώντας ένα μικρό κεράκι αναμμένο περιδιάβηκε μπρος από κάθε στασίδι φωτίζοντας τα πρόσωπα όλων όσων εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκεί … Αναρωτηθήκαμε όλοι τον λόγο, γιατί κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξανασυναντήσει ... Σκέφτηκα πως αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα Φως Χριστού στα πρόσωπα των φιλότιμων τεκνίων Του… Τίποτα λιγότερο από μια ταπεινή φλόγα κεριού που σκορπά την ελπίδα ,που  διώχνει την ραθυμία  και ενισχύει τα ασθενή …Αυτά που Κύριος εξελέξατο ίνα  καταισχύνει τα ισχυρά … Αυτά που ο αγέρωχος Γέροντας ποιμαίνει σχεδόν μισό αιώνα  αγαπητικά και ανύστακτα φωτίζοντας  τους με ένα μικρό κεράκι τον δύσβατο δρόμο προς την λύτρωση ....Για την Θεία Λειτουργία μεταφερθήκαμε στην Λιτή . Από εκεί πήραμε μέρος στο γεμάτο κατάνυξη μυστήριο της Θείας Λατρείας που τελέστηκε στο διπλανό παρεκκλήσι  ... Οιονεί Θεόπτες νοιώθαμε χωρίς να μπορούμε να δούμε αυτά που ίσως οι σκυφτοί Μοναχοί  με τις καθαρές καρδιές αξιώνονται να θαυμάσουν .Τα πλήθη των αγγέλων ,το ένθρονο βρέφος , την Θεόσαρκη θυσία …Στο μικρό ιερό για την ιερή μυσταγωγία ένας νεότατος Ιερομόναχος . Ο λογισμός  μας τον υποτίμησε όταν λίγες ώρες πριν τον συναντήσαμε στην αυλή , θεωρώντας τον νέο και άπειρο … Μα αυτός τώρα θα κατεβάσει τον ουρανό στη γη …θα φέρει ενώπιον μας τον Ζώντα Πλαστουργό  .Νοιώσαμε δέος και θαυμασμό γι αυτόν τον νεαρότατο σε ηλικία λειτουργό του Παντοδύναμου , ο  οποίος με ευλάβεια και γαλήνια πίστη ιερούργησε τα Θεία Μυστήρια εκείνο το χάραμα στην Αγίου Παύλου.

 Στις πέντε και μισή το πρωί νωρίτερα από κάθε άλλη φορά στις μέχρι τώρα Αγιορείτικες μέρες μας , τρώγαμε  νόστιμα και φρέσκα λαδερά  φασολάκια δίχως ίχνος χημείας πάνω τους , στην παλιά τράπεζα της Μονής . Ο τραπεζάρης αεικίνητος , μας προσέθετε κάθε λίγο ζυμωτό ψωμάκι και ελιές στα πιάτα μας , χαμογελώντας με αγάπη  για την έκδηλη όρεξή μας. Βγήκαμε στο  πρώτο φως του πρωινού με μια ευχάριστη δροσιά , σκεπτόμενοι αν θα πρεπε να πάμε για λίγες ώρες ξεκούρασης ακόμα στο δωμάτιο , αφού στις δέκα και μισή θα πέρναγε το καραβάκι για τον επόμενο προορισμό μας τον ξακουστό βράχο του Αγίου Όρους στα μέρη του Αγίου Σίμωνος . Ξαφνικά ο Αριστοτέλης με τον συγκάτοικό μας Ι. ανέβηκαν στο υψωμένο αρχονταρίκι της Μονής . Από κει αγναντεύοντας απέναντι , τους έβλεπα από μακριά να συζητούν δείχνοντας κάτι με τα χέρια τους . Πήρα τον δρόμο για το δωμάτιο . Εκεί ξεκουράζονταν ήδη ο Μιχάλης και ο Νικόλας . Στην αυλή  με πρόλαβε η ενθουσιώδης φωνή του τέταρτου συνοδοιπόρου μου .  Πάμε Νέα Σκήτη μου ανακοίνωσε ο Αριστοτέλης αποφασιστικά ! Είναι μισή ώρα δρόμος από το μονοπάτι . Μου έδειξε ο Ι. από πού θα πάμε . Προλαβαίνουμε θα μαστε πίσω στις δέκα ! Δίστασα στην αρχή ,σκεπτόμενος την δύσκολη ανάβαση που μας περίμενε για Σιμωνόπετρα , τους χρόνους και τους άλλους που ήδη είχαν ξαπλώσει . Μα όταν σκέφτηκα πως έτσι αναπάντεχα θα μας δινόταν η ευκαιρία να πατήσουμε τα αγιοβάδιστα χώματα όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της εν τη γη  βιωτής του ο αναβιωτής του ησυχασμού και στυλοβάτης του σύγχρονου Αθωνικού μοναχισμού  , ευχαρίστησα τον Κύριο που με μέσο Του τον αγαπητό αδερφό μου θα με αξίωνε επιτέλους  να πραγματώσω ένα ανεκπλήρωτό μου τάμα . Έτσι σε λίγα μόνο λεπτά αφήναμε πίσω μας το κάστρο του Αγίου Όρους και παίρναμε το  ποτισμένο με δάκρυα θάλασσας και μετανοίας μονοπάτι προς τα μέρη του παππού  Ιωσήφ του Σπηλαιώτη.

Μια απ τις πιο όμορφες διαδρομές με πεύκα, μικροκαμωμένες ελιές  και άγριους θάμνους   ν' αγκαλιάζουν  τ' απότομα βράχια…Η  μυρωδιά και οι ήχοι  της θάλασσας μπλεγμένα με εικόνες από αδιαλείπτως προσευχομένους μοναχούς άλλων εποχών να περπατούν με ταχύ βήμα και  προορισμό τους την άσκηση και την υπακοή στο θέλημα του Αγίου  Γέροντά τους , μας έκανε να προχωράμε  χωρίς πολλές κουβέντες , κρατώντας τα αγιορείτικα ραβδιά μας που έπαιρναν ακόμη μια ξεχωριστή ευλογία σε κάθε τους ακούμπημα στην αγιοβάδιστη εκείνη γη. Ήταν μόλις επτά το πρωί , όταν φτάσαμε στο προσκυνητάρι με την εκπληκτική θέα και τις πολλές μικρές εικονίτσες Αγίων , ευλαβικά δώρα αμέτρητων προσκυνητών που η Παναγιά αξίωσε να το επισκεφθούν .  Μετά από μερικά μέτρα φτάσαμε στην μεγάλη σκάλα ,στον κεντρικό δρόμο που στο κατέβασμά του οδηγεί στο Κυριακό και στο λιμανάκι της Σκήτης . Στα δεξιά μας τα ασκητικά λημέρια του Γέροντος Ιωσήφ και ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα Αγιορείτικα προσκυνήματα ,ο τάφος Του . Η Κάρα του βρίσκεται στην έρημο  της Αμερικής, εκεί που το πεφιλημένο του πνευματικό τέκνο ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης υπό την σκέπη της  Παναγιάς της Αριζονίτισσας , ξεκίνησε και δημιούργησε ένα δεύτερο Άγιο Όρος Πλησιάσαμε έμπλεοι  συγκίνησης το μικρό ναϊσκο που στεγάζει την τελευταία του επίγεια κατοικία . Μπήκαμε μέσα και γονατίσαμε μπρος στο μνημείο της πίστης μας. Πολλά από αυτά που είχαμε ακούσει και χιλιάδες άλλα που σίγουρα αγνοούσαμε περιέβαλαν με ανείπωτο δέος τις στιγμές . Πήραμε έπειτα δίπτυχα που βρήκαμε πάνω στον τάφο και τα αφήσαμε στον μακάριο μεσίτη γεμάτα με  ονόματα που καρτερούν την πίστη και το λευτέρωμα απ τα πάθη , την ανάπαυση , εκεί που ανθρώπινος στεναγμός  και λύπη δεν βρίσκουν τόπο μα μόνο η ατελεύτητη αληθινή ζωή κυριαρχεί  . Η ημερομηνία χαραγμένη πάνω στον τάφο μας θύμισε το οσιακό τέλος του Αγίου του Θεού :15-8-1959 …Ξεπρόβαλλε μπροστά μας  όταν πλησιάσαμε στα μισογκρεμισμένα κάτω δωμάτια και στο περιβόλι με τις λεμονιές …Εκείνο το πρωινό του Δεκαπενταυγούστου . ο Γέροντας αφού μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων ψιθυρίζοντας:- εφόδιον ζωής αιωνίου , βγήκε και κάθισε σε μια μικρή πολυθρόνα με αγνάντι στην θάλασσα. Περίμενε την Κυρία Θεοτόκο που του είχε υποσχεθεί πως θα τον έπαιρνε ανήμερα της μετάστασής Της .Είχε φτάσει απόγευμα  και ο Γέροντας ήταν λυπημένος και έκλαιγε σαν μικρό παιδί  που ακόμα δεν είχε φύγει …Είπε στους Πατέρες ,στον Γέροντα Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ στον Παπά –Χαράλαμπο στον αγαπημένο του συνασκητή Γερο Αρσένιο και στους λοιπούς που βρίσκονταν στην καλύβη τους να προσευχηθούν για να φύγει …. Εκείνοι έκαναν κομποσκοίνι και έπειτα από μερικά μόλις  λεπτά ο Γέροντας τους κάλεσε για να τους αποχαιρετήσει .- «Όλα τελείωσαν. Φεύγω. Ευλογείτε!» είπε και έγειρε το κεφάλι του άφησε τρεις πνοές και έκλεισε τα μάτια του σκορπίζοντας γύρω του ένα συναίσθημα χαρμολύπης και θαυμασμού .

Το ίδιο μας είχε καταλάβει κι εμάς τους  αναξίους …Ο γέροντας έλεγε πως με πόνο και δάκρυα θα λάβουμε την χάρη…Πόσο κοντά της σωματικά  και πόσο μακριά της ψυχικώς  νοιώθαμε πως βρισκόμασταν …. Καθετί το μικρό και ασήμαντο  εκεί ήταν αγιασμένο , γεννούσε εικόνες και ιερούς συνειρμούς. Ως και ένα μικρό σκουριασμένο καρφί στον τοίχο ένα σκοροφαγωμένο στασίδι στο άδειο δωμάτιο , ένα σαραβαλιασμένο παράθυρο και μια ετοιμόρροπη  πόρτα που πόσες ασκητικές μορφές δεν θα στάθηκαν ή θα άγγιξαν το κατώφλι τους…  Δύσκολα αποχωριστήκαμε τα βλογημένα κείνα χώματα . Πήραμε τον κατήφορο για το Κυριακό …Στην αυλή του μια ομάδα προσκυνητών γύρω από έναν Γέροντα . Ήταν ο Γέροντας Σιλουανός …ο κομποσκοινάς του Αγίου Όρους …

Σχεδόν ανυπόδητος με τριμμένα ράσα και μονίμως υγρά μάτια παρηγορεί ψυχές και νοιάζεται για κάθε πονεμένο και αναγκαιμένο αδερφό του .Προσκυνήσαμε στο καθολικό της Σκήτης αφιερωμένο στο Γενέθλιο της Παναγιάς . Η Παναγιά η Γλυκοφιλούσα κατάγιομη από τάματα ικεσίας και παντοτινής οφειλής . Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής . Ήδη οι συνοδοιπόροι μας βρίσκονταν στον αρσανά της Παύλου και μας περίμεναν…

Πόσα δεν είχαμε να τους διηγηθούμε …Κουβαλούσαμε μαζί μας τόσες εικόνες επιγείων αγγέλων παντοτινές πλέον παραμυθητικές θύμισες ....( συνεχίζεται )

 νώντας σκοπετέας

 

 ( Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)  

                            

Μύρισε Παράδεισος ( μέρος γ΄)

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ( ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2012) ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

 
Στην αυλή έξω από την περιποιημένη έκθεση της Μονής για τους προσκυνητές , με τα αγιομυριστά λιβάνια και τα Αγιορείτικα κομποσκοίνια και ενθύμια   , σ ΄ένα περίτεχνο ξύλινο  παγκάκι με θέα το γαλάζιο του Όρους βρήκαμε καθισμένους σιωπηλά  τον συγκάτοικό μας Ι. και τον γλυκύτατο Γέροντα Αν.

Πήραμε την ευχή του και χωρίς να το καταλάβουμε καθίσαμε μαζί τους . Στο Όρος πάντα επιτρέπονται τέτοιες ευλογημένες αδιακρισίες , όταν ξέρεις πως σε κάθε σου συναπάντημα με ένα πάλευκο Γεροντάκι μπορεί να ακουστεί  ένας λόγος οικοδομής και ανάτασης .Μας μίλησε απ την καρδιά του , κοιτώντας μας με ανυπόκριτη αγάπη και αγωνία για την σωτηρία μας . Μας είπε για τις τέσσερις αιτίες της απώλειας . Σαρκολατρεία  , Φιλαργυρία , Μέθη , Ευρωστία. Παραδείγματα βγαλμένα μέσα από την Πατερική Σοφία στο πέρασμα των αιώνων επεξήγησαν μια-μια τις βδελυρές συνήθειες .

Λίγο πριν τον εσπερινό κατεβήκαμε στην τόσο ξεχωριστή αυλή της Αγίου Παύλου , αγκαλιασμένης από πελώριους τοίχους , εξώστες και απλωταριές με καμπάνες τάλαντα και σήμαντρα  . Καθίσαμε στα σκαλοπάτια της εισόδου  και αρχίσαμε να γράφουμε ονόματα Υπερ Υγείας και Υπερ Αναπάυσεως . Το πρώτο εσπερινό τάλαντο μόλις άρχιζε να σκορπά ρίγη συγκίνησης σε όλους μας . Τόσο γνώριμα ηχεί  για όλους μαζί μα και για τον καθένα ξεχωριστά καλώντας  σε προσευχή και σε μακάρια εγρήγορση  …. Παρατηρούσαμε συγχρόνως και τον μεσήλικα  Πατέρα Ι., να κινείται ακούραστα και με ταχύτητα , πότε σκουπίζοντας την περίβολο , πότε ποτίζοντας τις διάσπαρτες μικρές και μεγάλες γλάστρες με τα λουλούδια και τους βασιλικούς , πότε μεριμνώντας για την μεταφορά των τροφίμων και του λαδιού  που μια ομάδα προσκυνητών απ την Καλαμάτα έφερε προσφορά στο Μοναστήρι . Ο ιδρώτας κυλούσε άφθονος απ το πρόσωπό του , μα αυτό δεν  σταμάτησε ούτε για ένα λεπτό τους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς του .Ούτε    καν  η κούραση της υπόλοιπης ημέρας μιας και  όλο το πρωί λιομάζευε κάτω απ τον ήλιο .    Σε λίγο πήρε την θέση του στον αριστερό χορό  του καθολικού και ξεκίνησε να διαβάζει απ το ψαλτήρι . Ακάματοι εργάτες του Χριστού , ευλογημένοι είλωτες της Θεομάνας . Δίνουν κάθε ικμάδα δύναμης και αντοχής του ανθρώπου που κουβαλούν σ αυτήν την ζωή για να απολαμβάνουν αδιάκοπα και αιώνια  το πρόσωπο του Πατέρα  Μισθαποδότη στα μέρη της Άνω Πόλης….

Μετά την άλαδη τράπεζα πήραμε την θέση μας στην λιτή όπου ήδη είχε αρχίσει το απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς του αδαπάνητου θυσαυρού της ζωής μας , της Κυρίας Θεοτόκου . Ακολούθησε η προσκύνηση των τιμίων λειψάνων . Λείψανα μεγάλων Αγίων ,ένα μεγάλο τμήμα τιμίου ξύλου και τα δώρα των τριών μάγων στον μικρό Θεάνθρωπο . Ο χρυσός, ο λίβανος, η σμύρνα. Η παράδοση και η ιστορία μας λένε ( απ το περιοδικό «Προς τη Νίκην») ότι η Παναγία μας, πριν την Κοίμησή της, τα παρέδωσε μαζί με την Τιμία Εσθήτα, την Αγία Ζώνη της και τα σπάργανα του Χριστού μας στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Εκεί έμειναν ως το 400 μ.Χ.

Μετά ο αυτοκράτορας Αρκάδιος τα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη και έμειναν εκεί μέχρι την άλωσή της, το 1024 μ.Χ., από τους Φράγκους.

Στη συνέχεια φυλάχτηκαν στη Νίκαια της Βιθυνίας ως το 1453 μ.Χ., που την κατέλαβαν οι Τούρκοι.

Μετά την Άλωση, η ευλαβής Μάρω, σύζυγος του σουλτάνου Μουράτ Β’ και μητριά του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή, που ήταν κόρη του Δεσπότη της Σερβίας Γεωργίου Βράγκοβιτς, του κτίτορα της Μονής του Αγίου Παύλου, τα μετέφερε αυτοπροσώπως στο Άγιο Όρος.

Κατά την αγιορείτικη παράδοση, η Μάρω, για να μην παραβιαστεί το άβατο του Αγίου Όρους, εμποδίστηκε από την ίδια τη Θεοτόκο να πλησιάσει στη Μονή. Αυτή ταπεινά υπάκουσε και παρέδωσε τα Τίμια Δώρα στους μοναχούς σ’ένα σημείο που μέχρι σήμερα λέγεται «Σταυρός της Βασιλίσσης».

Περιμένοντας στη σειρά μου θυμήθηκα κάτι θαυμαστό  που λέγεται ,πως όταν κάποτε ο ευλογημένος και μακαριστός  ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος , αυτή η ιερή φωνή της Ορθοδοξίας που μετέστρεψε και έσωσε με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος αμέτρητες πρώην αμετανόητες ψυχές ,   προσκυνούσε  τα Τίμια δώρα, ακούστηκε ένα χαρακτηριστικό τρίξιμο .Οι Πατέρες έκπληκτοι διαπίστωσαν πως ένα μικρό κομμάτι από τα τίμια δώρα  ξεκόλλησε . Ο Ηγούμενος «πληροφορούμενος» ότι αυτό ήταν θέλημα Θεού το πρόσφερε στον φλογερό εργάτη του Ευαγγελικού λόγου . Θυμήθηκα και αυτό που λέγεται ότι κάθε χρόνο στην αγρυπνία των Χριστουγέννων  κατά την ώρα που ψάλλεται το εξαποστειλάριο :επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Πατήρ ημών… το καθολικό της Παύλου πλημμυρίζει από ευωδία που έρχεται από τα τίμια  δώρα. Γι αυτόν το λόγο οι χοροί φροντίζουν να το ψάλλουν και τις τρείς φορές αργόσυρτα ώστε  όλοι  Μοναχοί και Λαϊκοί να γίνουν μέτοχοι αυτού του τόσο ζωντανού και δυναμωτικού για την πίστη μας θαύματος …. Έφτασε η σειρά μου να προσκυνήσω . Μια απίστευτη ευωδία από τα λείψανα του Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ και του νεομάρτυρος Αγίου Γεωργίου εξ Ιωαννίνων ,με «έπνιξε» απερίγραπτα. Το ίδιο αισθάνθηκαν και άλλοι αδερφοί μας που συμπροσκυνούσαν . Τι Θεϊκή τρανή  απόδειξη Αγιότητας για έναν Άγιο όπως ο μακαριστός Πατριάρχης …Κάποιοι επιμελώς προσπαθούν δυο αιώνες τώρα και ιδίως στις ανιστόρητες μέρες μας , να μας πείσουν για το αντίθετο …. Μόνο που αυτοί ποτέ τους  δεν πρόκειται να κλίνουν κεφαλή προς τα ευωδιαστά λείψανα του Ιερομάρτυρα του Χριστού μας …Μα κι αν ποτέ το κάνουν οι λογισμοί αμφιβολίας δεν πρόκειται να τους εγκαταλείψουν.Μόνο η πίστη μπορεί να τους βοηθήσει να καταλάβουν το τεράστιο  μέγεθος του Δημητσανίτη Εθνομάρτυρα . Στο προαύλιο έπειτα συζητούσαμε γι αυτό με τον Γέροντα Αν. και τον Γέροντα Χ. Μας επιβεβαίωσαν ότι το λείψανο του Αγίου Γρηγορίου ευωδιάζει ακατάπαυστα από τότε που δόθηκε ευλογία στη Μονή  .

Ξαφνικά στην πύλη παρατηρήσαμε να συρρέουν προσκυνητές. Ήταν ο Ηγούμενος Γέροντας Παρθένιος που μόλις επέστρεφε από τις Καρυές όπου είχε πάει απ το πρωί . Πλησιάσαμε όλοι , βάλαμε μετάνοια και πήραμε την ευχή του . Η μορφή του σου προκαλεί  το δέος …Μια διάχυτη αυστηρότητα στην όψη και  μια ψυχή μικρού παιδιού για αυτούς που έχουν βρεθεί κάτω απ το πετραχήλι του . Σχεδόν εξήντα χρόνια  ΑγιοΠαυλίτης, τα σαράντα από αυτά ακούραστος  πνευματικός Πατέρας και Ποιμένας   που σκορπά αφειδώλευτα την σπλαχνική του αγάπη με την πατρική του παρουσία και την εύλαλη σιωπή του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίον κάποτε τον άκουσα  να περιγράφει την πρώτη του νύχτα στο Μοναστήρι όταν έφτασε μικρό παιδάκι για να καλογερέψει και ν αφοσιωθεί σ Αυτόν που εκ σπαργάνων λάτρεψε. Είδε και άκουσε υποστατικά τους δαίμονες να προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν .Από την πρώτη του στιγμή συνειδητοποίησε πως για κάποιους εκλεκτούς  ο πόλεμος μαζί τους  δεν είναι μόνο αόρατος...

Άρχισε να σουρουπώνει . Στο υπαίθριο αρχονταρίκι προσκυνητές ανταλλάσουν με ενθουσιασμό εντυπώσεις , μεταδίδουν αδερφική αγάπη και φιλαγιορείτικα αισθήματα.  Στο βάθος ο τρομακτικός στο πρώτο άκουσμα του ήχος από κοπάδια τσακαλιών σε κάνει να θυμηθείς την προπτωτική εποχή και Αγίους που κατάφεραν να συμφιλιωθούν αγαπητικά με όλα τα πλάσματα του Θεού ανεξαιρέτως . Ένας Άγιος Γεράσιμος Ιορδανίτης με το αγαπημένο του λιοντάρι και ένας Γέροντας Παϊσιος ταϊζοντας φίδια ξεπροβάλλουν μπροστά στα μάτια σου .

Με τον Αριστοτέλη κατεβαίνουμε λίγα μέτρα και μπαίνουμε στο κοιμητήρι της Μονής . Περνάμε μπρος απ το οστεοφυλάκειο και λέμε : Χριστός Ανέστη ! ελπίζοντας πως ο Γερο Θωμάς θα ευχαριστηθεί που τον θυμόμαστε ….

Καθόμαστε στην πεζούλα με το γλυκό φως από τα αναμμένα καντηλάκια να φωτίζει περίσσεια την ατμόσφαιρα . Δεν θυμάμαι αν είπαμε τίποτα …Μα δεν χρειαζόταν κιόλας ….Να περιγράψεις αυτά που ούτε η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου δεν καταφέρνει; Σαν να υγράνθηκε λίγο η ψυχή μας αδερφέ!   είπαμε πριν καληνυχτιστούμε περιδιαβαίνοντας γύρω απ το καθολικό , προσπαθώντας να «κλέψουμε» λυτρωτικές εικόνες απ το αγγελικό ημίφως του τέμπλου και του ιερού  …Το πρώτο τάλαντο για το μεσονυκτικό και τον όρθρο στην Αγίου Παύλου  θα σήμαινε στις 2 το πρωί με τους δικούς μας χρόνους ….( συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας

 
( Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)                              

Μύρισε Παράδεισος ( μέρος β΄)

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2012 (ΙΙ)

....Στην άλλη μεριά της μεγάλης σκάλας , γραμμένο ένα μήνυμα για όλους εμάς τους ερχόμενους απ τον έξω κόσμο : Κατέλιπον τας εν άστει διατριβάς ως μυρίων κακών αφορμάς . Μετά το μήνυμα για την σωτήρια αποταγή  απέναντί του , ένα που μοιάζει σαν προτροπή ύμνου χειρουβικού ….πάσα την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμνα … Ναι εδώ τίποτα το ψυχρά εγκόσμιο και  το απωθητικά ορθολογικό δεν χωρά , μα απορρίπτεται εκ προοιμίου …όχι σαν αυστηρή προειδοποίηση μα σαν μειλίχια παράκληση για σεβασμό της παραδείσιας ησυχίας και της αενάου προσευχής … Μπήκαμε στο γεμάτο μνήμη ιερή αρχονταρίκι του πρώτου ορόφου της Μονής . Στους τοίχους βαλμένη με χρονολογική σειρά η πρόσφατη ιστορία της. Ο  Γέρων Ιωάσαφ, ο Γέρων Γεράσιμος , ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ , ο Προηγούμενος Αρχιμανδρίτης Ανδρέας με τις δυο περιόδους ηγουμενίας , ο νυν ηγούμενος ΓέρωνΠαρθένιος . Φωτογραφίες ιστορικής σημασίας δίπλα στα πορτραίτα τους . Ξεχωρίζει μια αναμνηστική στον περίβολο της Mονής  ανήμερα του Πάσχα του 1913. Θυμήθηκα τότε ένα θαυμαστό γεγονός απ αυτό το ευλογημένο μοναστηράκι που γίνηκε λίγα χρόνια αργότερα από τότε στα 1935… Είναι η  Πασχαλιάτικη ολόλαμπρη νύχτα  ηγουμενεύοντος του Αρχιμανδρίτου Σεραφείμ . Κάπου εξήντα πατέρες αποτελούσαν τότε την συνοδεία στην Παύλου . Βρίσκονταν λοιπόν όλοι στο περιστοιχισμένο από υψηλοτάτους τοίχους σαν φρούριου , προαύλιο.  Ανάμεσα στους Πατέρες και ένα μακάριο γεροντάκι με απλή και καθαρότατη καρδιά ο γέρο Θωμάς .Οι Πατέρες με χαρά ανείπωτη έψαλλαν θριαμβευτικά τον ύμνο της νίκης της ζωής , την πιο όμορφη μελωδία που ακούστηκε ποτέ :το Χριστός Ανέστη . Ο Ηγούμενος συγκινημένος φορώντας την μεγαλοπρεπή του στολή ξαφνικά απευθύνεται στον γέρο Θωμά που στέκει σιμά του :-Γέρο Θωμά σύρε να πεις το Χριστός Ανέστη και στους Πατέρες στο κοιμητήρι !!  -Να ναι ευλογημένο Γέροντα ! είπε εκείνος και σε ελάχιστο χρόνο μιας και το κοιμητήρι με το οστεοφυλάκιο απέχουν μόλις πενήντα μέτρα περίπου από την πύλη της Μονής ο γέρο Θωμάς βρέθηκε με την αναμμένη λαμπάδα του μπρος  στους κεκοιμημένους αδερφούς του . Με πολλούς από αυτούς ασκήθηκαν για χρόνια μαζί στην υπακοή και όλες τις θαυμαστές μοναχικές  αρετές που σώζουν την ψυχή και ανοίγουν το δρόμο προς τα άνω σκηνώματα .  Με δάκρυα χαράς ανεκλάλητης  στα μάτια άρχισε να τους μιλά σίγουρος ότι τον ακούνε και χαίρονται κι εκείνοι  την μεγάλη νύχτα …Πατέρες και αδελφοί μ έστειλε ο Γέροντας να σας πω : Χριστός Ανέστη!!!  και η φωνή του αντιλάλησε σε όλη την γύρω χαράδρα ως την θάλασσα . Τότε ο γέρο Θωμάς βρέθηκε μπροστά σε ένα μοναδικό θαυμαστό θέαμα . Τα οστά άρχισαν να τρίζουν και μια κάρα ενός Πατέρα σηκώθηκε στον αέρα  απαντώντας καθαρά και δυνατά :Αληθώς Ανέστη ο Κύριος !!  Γεμάτος ενθουσιασμό ο Γέρο-Θωμάς έτρεξε να αναγγείλει το μέγα θαύμα στους αδερφούς του, που βρίσκονταν ακόμη στην αυλή …Και εκείνοι δοξολόγησαν τον Ζώντα Θεό , τον Αναστημένο Χριστό και Δεσπότη του παντός …Οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν συνεχώς ενώ όλοι μαζί έψαλλαν ξανά και ξανά Αναστάσιμους παιάνες …

Έψαχνα να βρω λοιπόν σ εκείνη την παλιά φωτογραφία του 1913 το Γέρο –Θωμά , εκείνο το μακάριο  Γεροντάκι με την καθαρή καρδιά υπολογίζοντας την ηλικία του είκοσι χρόνια πριν από εκείνη την Αναστάσιμη νυχτιά…Μα ήταν όλων των Πατέρων  τα μάτια λαμπερά και εξέπεμπαν αγνότητα και καθαρότητα αρεστή στον Θεό …Κάποιος απ αυτούς ήταν και ο Γέρο –Θωμάς ο ταπεινός Γίγαντας της υπακοής και της Δοξολογίας . Θα τον αναζητούσαμε πάλι λίγες ώρες αργότερα … 

Ένας  νεαρός Μοναχός μας κέρασε λουκούμι , τσίπουρο και δροσερό νεράκι , ενώ παράλληλα μας ενημέρωνε για το πρόγραμμα του Μοναστηριού .Έπειτα μας άφησε να περιμένουμε λίγο , μέχρι να τακτοποιηθούμε στα δωμάτια .Μαζί μας και ένα νεαρό παιδί ο Ι. βασανισμένο στην όψη τραβούσε ένα κατοστάρι κομποσκοίνι με χαμηλωμένο το βλέμμα . Πρώτη μέρα του Οκτώβρη και απ το μπαλκονάκι στ αρχονταρίκι της Παύλου , απολαμβάναμε εικόνες , ήχους και μυρωδιές του Θεού . Μοναχοί μαζί με Λαϊκούς και δόκιμους Μοναχούς ,μάζευαν τις  χοντροελιές στα γεμάτα από το πιο ευλογημένο δέντρο περιβόλια , στα θεμέλια της Μονής . Ήταν  η πρώτη μέρα της συγκομιδής ,η ώρα  σχεδόν εννιά το πρωί με τους δικούς μας χρόνους και εκείνοι είχαν μαζέψει πάνω από δεκαπέντε ελιές . Η ταχύτητά τους παροιμιώδης ...η σιωπή τους προσευχητική. Αμέτρητα περιστέρια φωλιάζουν ατάραχα  στις ρίζες των δυο ψηλών κυπαρισσιών …   Απ το μπαλκονάκι στέκεσαι πιο ψηλά απ τις κορυφές τους . Βάζεις παραμυθυτικό λογισμό οτι  είναι κι αυτό έστω μια κάποια αρχή …Ο προορισμός μας είναι η κορυφή , η Θέωση , τα υψηλά του Υψίστου. Τα κυπαρίσσια με την λεβεντιά τους σε θαρρεύουν σε γεμίζουν ελπίδα . Μα απότομα βλέπεις την άγρια  γη που τ αγκαλιάζει και σκέφτεσαι πως η κορυφή έχει στενό  ατέλειωτο δρόμο και πόνο βουβό ,όπως αυτός που φύλαγε μέσα του ο συγκάτοικός μας στο δωμάτιο ο Ι . που συναντήσαμε στ αρχονταρίκι…Η τελευταία εικόνα που πήρα από εκεί , ήταν τα σοφά λόγια γραμμένα σ έναν πίνακα: ΄Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις …Ναι μόνο  αυτός είναι ο δρόμος για την κορυφή του κυπαρισσιού της ζωής μας

Ένα δωμάτιο για πέντε  με απίστευτη θέα στην θάλασσα και την εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου να σκεπάζει όλα τα αγαπημένα της  παιδιά στον τοίχο , μας περίμενε σχεδόν πλάι στ αρχονταρίκι  … Ο Ι . μας ρωτά ευγενικά αν θα έπρεπε να αλλάξει δωμάτιο μιας και ήμασταν παρέα…Του απαντάμε με μια φωνή ότι πλέον ανήκει κι αυτός στην συντροφιά μας …Χαμογελά πονεμένα και εμείς τον ρωτάμε από πού έρχεται …Είναι πολλές μέρες στο Όρος …Μ ένα μικρό σακίδιο περιδιαβαίνει Μονές Κελιά και Σκήτες , γνωρίζει Γέροντες και λαϊκούς  αναζητώντας  απαντήσεις σ ό,τι του βασανίζει την ψυχή …Έρχεται από μακριά και είναι μόνος του …Πώς έτσι ; τον ρωτάμε . δυο λέξεις του τα λένε όλα : -είχα ανάγκη !! μας απαντά και βγαίνει απ το δωμάτιο …ίσως για να μην δούμε τα βουρκωμένα  του μάτια ….

Είναι δέκα το πρωί . Παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο έξω απ το υπαίθριο αρχονταρίκι και κατευθυνόμαστε προς το ασκηταριό του Αγίου Παύλου του Ξηροποταμινού , το οποίο επιδέξιοι μάστορες ανακαινίζουν. Τρεχούμενα άφθονα νερά  ,χείμαρροι που ακόμα και στην γαλήνη προκαλούν το δέος , βλέποντας βράχους τεράστιους να έχουν μετακινηθεί  από την ορμή τους , γέφυρες φτιαγμένες για το διάβα τους , πέτρες λαξευμένες με ιδρώτα και τέχνη απαράμιλλη , συνθέτουν ένα υπερκόσμιο τοπίο . Κατευθυνόμασταν προς την καλύβη του Αγίου Νεκταρίου από τον κατηφορικό δρόμο στα βορειοανατολικά της Μονής .

Στον δρόμο μας ένα μικροκαμωμένο γεροντάκι με τριμμένα ράσα ολόχαρο πρόσωπο  και ματιά διεισδυτική . Ο Γέροντας Λ. μας μιλά και μας δίνει απλές συμβουλές …απλές μα σωτήριες …Κυριακή να εκκλησιάζεστε , Τετάρτη και Παρασκευή να νηστεύετε αι το λάδι , να μην λέτε ψέματα…Απευθύνεται στον Μιχάλη …-εγώ το άλλαξα το όνομά μου του λέει …και εμένα κάποτε με λέγανε Μιχαήλ …κοίτα και συ ν αλλάξεις …

Πήραμε την ευχή του και σε λίγο φτάσαμε στην αυλή του Αγίου Νεκταρίου που πολύ τον αγαπούν οι Αγιοπαυλίτες…Στον περίβολο της καλύβης φυτεμένα με ξεχωριστή αγάπη και επιμέλεια όλα του Θεού τα καλά ….ντοματιές , πιπεριές , φασόλια …Κόβουμε ένα παραγινωμένο ρόδι από μια απ τις δεκάδες ροδιές της αυλής …Γευόμαστε όλοι και αισθανόμαστε πραγματικά ευλογημένοι …Είναι η πρώτη μας μέρα στο Όρος και όμως η μνήμη μας έχει μπολιαστεί από τόσες εικόνες… Νοιώθουμε το χθες να μοιάζει τόσο μακρινό …Ψάξαμε να βρούμε μια ωραία δροσιά …ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει …Βρήκαμε λιοπυριού καταφύγι σε μια φυτρωμένη απ το Θεό εκκλησιά του καβαλάρη αθλοφόρου …Ένα μικρό  σωστό καλοκαιράκι σαν κι αυτό του Αγίου Δημητρίου στα τέλη του Οκτώβρη είχε ξεπροβάλλει στην πρώτη του μέρα …Μα δεν θα μας ένοιαζε ό, τι καιρό και να ΄κανε …Θα το διαπιστώναμε εξάλλου λίγες μέρες μετά όταν στο Όρος έπεσε πυκνό χαλάζι !!!           ( συνεχίζεται ...)

                                                                   νώντας σκοπετέας

 ( Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)