main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

19 Νοε 2013

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ 2013 ) μέρος 8ο


 
Στο δρόμο, μας αντάμωσε  άφταστος   ασκητής,

της Παναγιάς παιδί αγνό, τυφλός εκ γενετής…

Μια αγκαλιά από αρώματα  πρόσφερε στις ψυχές ,

Λείψανα, δάκρυα, νυχτερινές ζέουσες  προσευχές…

Πώς τις κρατούσε στοργικά σε σταυροκεντημένα  υφάδια…

Έβλεπε ολοκάθαρα! Mε χάρη τη  Φιλόθεη λάμψανε  τα σκοτάδια…

Και ο Γέροντάς του, που ρχετε κρυφά  για να τον δει…

Παρηγοράει πάντοτε  όποιον τον χρειαστεί…

  Νοιώσαμε πως τους σκέπαζε  όλους με την ευχή του…

Κι ασίγητα  πως ακούγεται η σαν παιδιού  φωνή του,

να λέει  το  Κύριε Ιησού Χριστέ , έρχου κι  ελέησέ με

κι η Φιλοθέου ν’ αντηχεί, κι όλοι μας να κλαίμε,

που είναι μακρόθυμος Αυτός  και ακόμα υπομένει,

ύβρεις, ήλους,  ραπίσματα και όλους μας περιμένει… 


….Ο Γέροντας Ισίδωρος ο τυφλός, είναι για το σημερινό Όρος ένα σημείο φωτεινής αναφοράς. Ένας χαρούμενος, αεικίνητος Μοναχός που σε δυναμώνει  όταν ολιγόπιστα και με απογοήτευση τη ζωή σου παίρνεις λάθος , πολλές φορές και με ένα από τα πασίγνωστα σκαμπηλάκια του , που σαν χάδι τα’ νοιωσαν όσοι τα δέχτηκαν. Χαίρεται με το καθετί, μα κυρίως  με το σκοτάδι των ματιών του .  Είναι αυτό που τον κρατά στερρό και εδραίο,  στον δικό του Γολγοθά ώσπου του Παραδείσου τ’ όνειρο να βγει αληθινό…Γι αυτό και όταν ήταν μικρό  παιδί στην Πάτρα, και πουλούσε λαχεία για να ζήσει , όταν μια μέρα  άρχισε να βλέπει θαμπά και να ξεχωρίζει μορφές και αντικείμενα, παρακάλεσε την  Παναγία να μην επιτρέψει να βρει το φως του, γιατί αλλιώς δεν θα τα κατάφερνε να γίνει Μοναχός ! Και αμέσως  ξανατυφλώθηκε για πάντα…. Από μικρό παιδί ο Γέροντας κατάλαβε με την αγνή του καρδιά , αυτό που κάποτε ο ίδιος ο Χριστός μας είπε στον εκλεκτό του Παύλο: Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται …Το χε πει πολύ όμορφα και ο Γέροντας Παϊσιος αυτό που ζει ο Πατήρ Ισίδωρος :Για να πάει  κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει  πολλά πικρά εδώ, να έχει  το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. Ο τυφλός ασκητής βέβαια και ένα άλλο διαβατήριο έχει πάντα και κρατά μαζί του . Αυτό που του επιτρέπει  να επισκέπτεται τον αγαπημένο του Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα …
Ο δυνατός  του πόθος και η τόσο ανθρώπινη χαρά του, να γιορτάζει τις μεγάλες μέρες της πίστης μας στο πλάι του Πατέρα του , είναι τόσο εμφανή!  Αυτό μας έλεγε και αργότερα γεμάτος από ενθουσιασμό παιδιού…Έκανα Πάσχα το 12 και το 13 με τον Γέροντά μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός θα κάνω και Χριστούγεννα! Ταξίδι αμέτρητων ωρών και κούραση απερίγραπτη με έξοδα και θυσίες ποικίλες , για να βρεθεί απλά στο στασίδι πλάι του,  απέναντι απ την Αριζονίτισσα την Παναγία ... Για άλλους, αυτό θα θεωρείται σκέτη τρέλα!Μα είναι τυφλός θα  πουν ..τι πάει να δει;
Ναι , είναι τρελός για τον Θεό και θα ευγνωμονεί αιωνίως εκείνον  που πότισε την ψυχή του με του γλυκού του Παραδείσου τα νάματα.Θείος έρως εν κεκαθαρμένη καρδία!

Είχαμε αγωνία για το αν θα καταφέρναμε να τον συναντήσουμε…Μας βρήκε εκείνος  και μας υποδέχτηκε σχεδόν ένα χιλιόμετρο μακριά απ την μετάνοιά του! Εκεί και πιο κάτω, συνήθως ξεβγάζει τους προσκυνητές που φεύγουν για άλλα μέρη…Μα πως θα γυρίσετε πίσω Γέροντα ; τον ρωτούν εκείνοι απορημένοι …-Μη νοιάζεστε παιδιά...πάτε εσείς στην ευχή της Παναγιάς μας και έχει ο Θεός! Και γυρίζει πίσω μόνος , και ανεβαίνει τους ορόφους και διασχίζει αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα την Φιλοθέου απ άκρη σ’ άκρη , σκορπώντας κουράγιο και ελπίδα σε όσους κατάπληκτοι τον θωρούν.  Όλους τους νουθετεί  με λόγους του Γέροντά του . Πάντα το προσθέτει αυτό στο τέλος των συμβουλών του: -Δεν είναι δικά μου αυτά παιδιά…Ο Γέροντας τα λέει…Του φιλήσαμε όλοι το χέρι και εκείνος άρχισε να μας ρωτά με ενδιαφέρον…. Αίφνης  ακούστηκε … η φωνή του Γέροντος Εφραίμ :  Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με …ήχος κλήσης στο τηλέφωνο του τυφλού Μοναχού που δεν σταματά να χτυπά …Έτσι  είναι σαν ο Γέροντάς  κάθε φορά να του λέει: Σήκωσε το τηλέφωνο και παρηγόρησε την ψυχή που σε καλεί . Μην ραθυμείς , μην δυσανασχετείς , αυτό είναι το διακόνημά σου και το ευλογώ εγώ , κάνε αγάπη και υπακοή … Άρχισε να μιλά και να δίνει συμβουλές σε μια γυναίκα που τον κάλεσε…Έπειτα ήρθε ξανά προς το μέρος μας και μας είπε να πάμε να πάρουμε δωμάτια , να ξεκουραστούμε λίγο και θα ερχόταν εκείνος να μας βρει …Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με έκπληξη και εκείνος σαν να το κατάλαβε πρόσθεσε: Μην ανησυχείτε , θα έρθω!
Ο Αρχοντάρης ένας νέος ευγενέστατος και πράος Μοναχός, μας τακτοποίησε  σε δωμάτιο του πρώτου ορόφου απέναντι απ το καθιστικό με την βιβλιοθήκη, δίπλα ακριβώς στο πανέμορφο  παρεκκλήσι του Αγίου  Νικολάου. Θα μοιραζόμασταν το δωμάτιο με δυο Λευκορώσους αδερφούς μας. Έναν πατέρα με τον γιό του που περιδιάβαιναν με τα πόδια όλο το Άγιο Όρος με πίστη και κατάνυξη ολόθερμη ν αποτυπώνεται σε κάθε τους κίνηση.
Δεν είχε περάσει λίγη ώρα και ακούστηκε σχεδόν έξω απ την πόρτα μας η φωνή του Πατρός Ισιδώρου που μας αναζητούσε . Βάλαμε τον Γέροντα να καθίσει σε μια καρέκλα στο κέντρο του δωματίου. Και εμείς πήραμε θέση γύρω του νοιώθοντας πραγματικά ευλογημένοι. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα  . Έβγαλε ένα μεγάλο δέμα από μέσα . Αντικρίσαμε ένα πορφυρό  πετραχήλι με χρυσοκέντητους Σταυρούς   διπλωμένο να το  τυλίγει σε σχήμα μαξιλαριού. -Τι είναι Γέροντα αυτό;  τον ρωτήσαμε…-Έχει μέσα λείψανα του παππού Ιωσήφ του ησυχαστή, και διάφορα του Γέροντά μου…Τη φανέλα του, το μικρό χαλάκι  που προσευχόταν και μετάνοιζε …Με δέος το πήραμε στα χέρια μας και αρχίσαμε να το ασπαζόμαστε ευλαβικά . Δεν βρίσκαμε λέξεις για να περιγράψουμε το θείο άρωμα που ανέδυε …Τόσο, που ολιγόπιστοι και αδύναμοι μπροστά στου Θεού τα υπέρλογα, αρχίσαμε να ψηλαφίζουμε αδιάκριτα και να ρωτάμε τον Γέροντα για το αν μέσα είχε και λιβάνι …Ο Γέροντας χαμογέλασε και μας διαβεβαίωσε λέγοντας με τον απλό του τρόπο:- Αστεία θα λέμε τώρα; Κρατώντας στα χέρια μας ή καλύτερα στις αγκαλιές μας εκείνο το μικρό μυροβόλο δεματάκι αρχίσαμε να ακούμε λόγια μπολιασμένα με σοφία Θεϊκή ,  βγαλμένα απ την αγνή ψυχή του παιδιού της  Παναγιάς. -Παιδιά ας μην τα βάζουμε με τον Θεό και τα… μαθηματικά Του …Ήρθε κάποιος και παραπονιόταν που ο Θεός πήρε νέο έναν δικό του. Και του λέω : Ξέρεις σε τι ηλικία πήρε ο Θεός τον Μέγα Βασίλειο ;  49 ετών! Λες να μην είχε να δώσει , να προσφέρει ακόμα αυτός ο μέγας Φωστήρας της Οικουμένης ; Ξέρει ο Θεός , μην ζητάμε εξηγήσεις …Έβγαλε τότε μια φωτογραφία. Εικονιζόταν ο ίδιος  μαζί με τον Γέροντά του και την Αγγελική μορφή του  Μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Αγίου Καθηγουμένου της Ξηροποτάμου . - Παιδιά το 1979 ήμασταν εδώ 92 Μοναχοί. Έστειλε λοιπόν  ο Γέροντάς μας τότε τον Φιλόθεο στην Καρακάλλου, τον Αγάθωνα στην Κωνσταμονίτου και τον Εφραίμ στην Ξηροποτάμου . Αυτός που λέτε παιδιά μαρτύρησε …Ο Θεός επέτρεψε να κοιμηθεί με μαρτυρικό τρόπο νεότατος μόλις 40 ετών….Ξέρετε γιατί ; Γιατί βάπτισε Χριστιανούς Ορθοδόξους πρώην  Αλλοθρήσκους! Έκπληκτοι ακούσαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε …Είχαμε ακούσει ότι ο Ξηροποταμινός Εφραίμ είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό…μα τώρα το πράγμα έμπαινε  στην αληθινή του διάσταση ….Σκέφτηκα πως στην Αμερική από τότε που πήγε ο Φιλοθεϊτης Εφραίμ έχουν βαπτιστεί οχτακόσιες χιλιάδες ψυχές …Γι αυτό τον λόγο ο Γέροντας δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή του και απίστευτες συκοφαντίες. Κι όμως συνεχίζει …Δεκαεννιά  επίσημα καταγεγραμμένα Μοναστήρια!  Δυο στο κέντρο του Διεθνούς Σιωνισμού την Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στον Καναδά…Και ετοιμάζονται δυο ακόμα….Στην Αριζόνα, το Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου όπου εδρεύει ο Γέροντας φτιαγμένο μέσα στην έρημο μοιάζει με τον  πιο πράσινο  εύφορο τόπο του κόσμου. Φιλοξενεί μονίμως περίπου 500 προσκυνητές που φτάνουν από παντού αποζητώντας να ξεδιψάσουν τις ψυχές τους.  Με  άφθονο νερό που με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε εκεί ποτίζονται χίλια και πλέον στρέμματα με 6000 ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια και άλλα μέχρι πρότινος αδιανόητα  για το κλίμα της περιοχής. Μα τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό…Για όλα αυτά μας μιλά ο Γέροντας Ισίδωρος με αγάπη αληθινή και σπάνια . Μας λέει και άλλα που αποδεικνύουν το μεγαλείο του Θεού. Για τον αγιασμό που δεν χαλά ποτέ,  για το όρος Θαβώρ και την Μεταμόρφωση του Χριστού μας. Εμάς μας αρκεί και που τον βλέπουμε … Μας δίνει ξεραμένο βασιλικό …-Βάλτε το πάνω στο προζύμι και θα δείτε πως θα φουσκώσει …Πάρτε και λαδάκι απ την Παναγία μας και αγίασμα απ του Αγίου Αθανασίου … Δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε …Κρατούσαμε ακόμα το γεμάτο από Χριστό και την ευχή του μαξιλαράκι και ήταν σαν να αγκαλιάζαμε τα αχώρετα και απλησίαστά Του έστω για λίγες στιγμές …-Σε λίγες μέρες θα έρθω και κοντά στα μέρη σας , στο Ξυλόκαστρο , τον ακούσαμε έκπληκτοι να λέει …Πράγματι ο πάτερ Ισίδωρος «οργώνει» όλη την Ελλάδα. Πηγαίνει σε σπίτια αγαπημένων του παιδιών που έχει δει βαθιά μέσα τους, και εκείνα τον φιλοξενούν και μετατρέπουν το σπίτι τους σε αρχονταρίκι Αγιορείτικο καλώντας και άλλους αδερφούς που συνωστίζονται αγαπητικά ν’  ακούσουν και να ξαναθυμηθούν βιωματικά  την αγάπη την άπειρη και την μακροθυμία του Θεού, μέσα απ τα απλά μα τόσο ψυχένδροσα λόγια του τυφλού ασκητή . - -Παιδιά εγώ φεύγω τώρα να ξεκουραστείτε για τις ακολουθίες . Θα σας βρω και έπειτα … Την ευχή του Χριστού μας και της Παναγιάς μας να έχετε! -Με τον Γέροντα μιλάτε στο τηλέφωνο; τον ρωτήσαμε . - Επικοινωνούμε με πνευματικό τρόπο είπε χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο …Δεν χρειαζόταν. Ήμουν σίγουρος ότι συχνά τον επισκέπτεται όπως και όλα τα Φιλόθεα παιδιά του, όποτε και οπουδήποτε δυσκολεμένα ζητήσουν την ενισχυτική παρουσία του…Στην Φιλοθέου όταν η ησυχία σκεπάζει απόλυτα τον αγιασμένο τούτο  τόπο, αν κλείσεις τα μάτια, σίγουρα θ ακούσεις από κάπου μακριά να φτάνει η  απαλή φωνή του Πατρός Εφραίμ…Δίχως παύση να λέει την ευχή του Ιησού και να επικαλείται κάθε τόσο την Παναγία Μητέρα, με δάκρυα στα μάτια προσευχόμενος για τον κόσμο ολάκερο , παρατείνοντας το Θεϊκό έλεος. Τον φαντάστηκα εν τω  μέσω της νυκτός ,σε μια χορεία σύγχρονων εν ζωή Γερόντων με παρρησία υιών Θεού και  κρουνούς δακρύων να τρέχουν απ τα μάτια τους ,  σχεδόν να «κανοναναρχούν» την Σωτήρια Ευσπλαχνία, επαναλαμβάνοντας ο ένας μετά τον άλλον: τι Θες λέους, οκτιρμν κα φιλανθρωπίας πάρχεις… .   
  Ο Γέρων Ισίδωρος έφυγε όπως ήρθε…Μόνος του χωρίς βοήθεια από κανέναν…
Όσοι τον υποβαστάζουν ενίοτε , νομίζουν ότι τον βοηθούν. Βλέπει
ολοκάθαρα με της φωτεινής ψυχούλας του τα μάτια τα αμόλυντα , με το όμμα της καρδίας του… Όσο ζούμε θα θυμόμαστε εκείνη την τόσο συγκινητική του επίσκεψη. Η φωτογραφία που βγάλαμε στο πλάι του κρατώντας το ευλογημένο μαξιλάρι της Αγάπης του, θα φωταγωγεί  πάντα τα μέσα μας σκοτάδια… 
( …συνεχίζεται )  
Νώντας Σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 8 )  
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"
(Eκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)







15 Νοε 2013

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ 2013 ) μέρος 7ο






Στο κάστρο τ’ Αγιορείτικο το Καρακαλληνό ,

του Γεδεών θαυματουργού τα ευλογημένα μέρη ,

στου Ιωαννικίου το κάθισμα με αγάπη σκαλιστό ,

ξεδίψασε το μέσα μας σε Οκτώβρη μεσημέρι…

Μίλησε αλλιώτικα  η σιωπή και του Θεού η γαλήνη…

Για πάντα προσευχήθηκα μες στις καρδιές  να μείνει .

Και έπειτα ο ανήφορος ως τους  Φιλοθεΐτες  ,

χνάρια αγιασμένα , αιώνια γενναίοι  Ερημίτες …

Της Αριζόνας  Άγγελο είχαμε  στο μυαλό ,

και μέγα Εθναπόστολο , Κοσμά τον Αιτωλό …



Η Παναγιά η Πορταΐτισσα στα δεξιά του δρόμου μας  , παρηγορεί καρδιές στης Ιβήρων τα αλύγιστα τα τείχη . Η καντήλα της η ιαματική  και εφέτος με τα ποθητά τα νεύματά της  ,  γέμισε ελπίδα και θάρρος  όσους αγρύπνησαν στου Αυγούστου το λαμπρό το  πανηγύρι Της. Ευχηθήκαμε σύντομα να ξαναβάλουμε μετάνοια μπροστά  Της.
 Ύστερα από λίγο ξεπρόβαλλε και  η  Καρακάλλου …Μια συνεχής πηγή αναμνήσεων που πάντα θα μας ξεκουράζουν και θα γαληνεύουν τρικυμισμένες σκέψεις και καρδιά ανήσυχη . Ο πύργος της ,  με τις πολλές Αγίες Τράπεζες και τους Αγίους Μάρτυρες του Θεού που πάντα θα ζωντανεύουν τους ορόφους του , θα μας θυμίζει όσο υπάρχουμε  τις ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε ανεβαίνοντας στην κορυφή του λίγα χρόνια πριν.   Φτάσαμε γύρω στις 10 το πρωί . Οι Πατέρες ησύχαζαν μετά την αγρυπνία προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου  το προηγούμενο βράδυ . Αποφασίσαμε να περιμένουμε μιας και θέλαμε να ανταμώσουμε με τις γνώριμες και αγαπημένες μορφές τους . 
Ήπιαμε παγωμένο τρεχούμενο νερό απ τη 
μεγάλη βρύση στο προαύλιο πάνω απ την βαθύσκιωτη απλωταριά και έπειτα καθίσαμε  δίχως να μιλάμε στις πεζούλες . Μυρωδιές από θυμάρι , ρίγανη , φρέσκο χώμα και κελαηδίσματα κάναν τα λόγια αταίριαστα  .  Τα  μποστάνια περιμετρικά της  Μονής  γεμισμένα άλλα  με νιόφυτα λαχανικά , και άλλα με αγαθά ώριμα  για συγκομιδή και ανταμοιβή του ευλογημένου κόπου των Μοναχών  . Με τον Νικόλα ανεβήκαμε λίγα μέτρα ως το κοιμητήρι . Ο Γέροντας Μάρκελλος στο κέντρο του και ένας ανθός  που θριαμβευτικά και ταπεινά συνάμα ξεπροβάλλει απ τα σωθικά της γης που τον σκεπάζει ,  να μας θυμίζει πως :εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών…Θυμήθηκα ότι ο Γέροντας που υπέφερε  φριχτά όσο λίγοι στους τελευταίους χρόνους της ζωής του και  υπέμεινε Ιώβεια όσο ελάχιστοι , έβαζε πάντα ως ευλογία μέσα στα παραμυθυτικά γράμματα που έστελνε σε αναγκαιμένες υπάρξεις στον έξω κόσμο,  ένα λουλούδι κομμένο απ της μετανοίας του τα άγια χώματα . Να λοιπόν που ένα από εκείνα επέστρεψαν  για να φυτρώσουν  μυστικά στο μέρος της μεγάλης και αγνής , ποιητικής  καρδιάς του . Καθίσαμε στο παγκάκι που έφτιαξε  πριν μισό και πλέον αιώνα ο Γέροντας Ιωαννίκιος με την καθολική θέα που αντικρίζεις να  σε ταξιδεύει , στου ορίζοντα τις  μακρινές τις άκριες . Σκαλισμένη βαθιά πάνω στο ξύλο του , η μέρα που άνθρωπος πρωτοκάθισε σ αυτό το αλησμόνητο αγνάντι των υπέροχων του Θεού :25-03-1957 !
Ο αδερφός μας ο  Νίκος  έβγαλε ένα μικρό ηχογραφικό μηχάνημα και προσπάθησε να εγκλωβίσει μέσα του εκείνη την υπέροχη γαλήνια σιωπή που τόσο του μίλησε …
Έτσι κύλησε η ώρα και κοντά στο μεσημεράκι ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι να συναντήσουμε τον σεβαστό μας Πατέρα .Ν . ,την ευγενική αυτή μορφή στην υποδοχή των ταξιδιωτών του ονείρου . Χάρηκε μόλις μας είδε και εμείς νοιώσαμε πως η αγκαλιά ενός δικού μας ανθρώπου άνοιξε για να  μας καλωσορίσει . Ο Παναγιώτης έλαμπε από χαρά που τον ξανααντάμωνε . Αυτός ο ήσυχος και γαλήνιος Μοναχός του θυμίζει  πάντα το Μέσα του Άγιο Όρος… Καθίσαμε για αρκετή ώρα μαζί του και τον ρωτήσαμε για όλους τους Πατέρες αλλά και για τον πολυσέβαστο Γέροντά τους τον Φιλόθεο . Κάποια στιγμή στο αρχονταρίκι μπήκαν 3 νέοι που έρχονταν φέρνοντας ένα πακέτο με ευλογίες από τις Καρυές όπου έμεναν στο κελλάκι του Αγίου Χρυσοστόμου  και τον Γέροντα Μωυσή . 
 Μας είπαν ότι ο Γέροντας αναπαυόταν αφού πέρασε ακόμα μια δοκιμασία με την εύθραυστη υγεία του . Κι αυτός στης υπομονής το σκάμμα αθλητής προ  πονημένος  άριστα εδώ και έτη πολλά . Δεν σταματά να μας γεμίζει τις ψυχές με λόγια και γραφές που φέρνουν τον Παράδεισο πιο κοντά μας , έστω και προσωρινά όσο διαρκεί μια εκπομπή του στο ραδιόφωνο ή μια σελίδα από τα θεόπνευστα γραφτά του….  
Στείλαμε τα σεβάσματά μας στον μελίρρυττο Αγιορείτη Μοναχό και κατεβήκαμε μαζί με τον πατέρα Ν. στο Καθολικό για να προσκυνήσουμε και να ξαναγονατίσουμε μπροστά στον Άγιο Γεδεών τον Καρακαλληνό τον Μάρτυρα και θαυματουργό συνπροστάτη της Μονής . Το Καθολικό των Κορυφαίων Πέτρου και Παύλου  είναι τόσο φωτεινό και ηλιόλουστο  , με χρώματα Αγίων και την εικόνα των Δώδεκα Εκλεκτών Διδασκάλων της οικουμένης  να στέλνει τις δικές της  ευχές. Είναι πραγματικά μοναδική , έργο του σπουδαίου Αγιογράφου και δασκάλου της τέχνης Καρυώτη Ιερομονάχου Διονυσίου εκ Φουρνά , που σχεδόν τρείς αιώνες πριν αγιογράφησε αμέτρητες Αγιορείτικες Μονές και Σκήτες , το Πρωτάτο , αλλά και τόσες άλλες Εκκλησίες και Μονές στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια…Ο Πατέρας Ν. μας πληροφορεί ότι η θαυματουργή εικόνα της  σύναξης  των 12 Αποστόλων , είναι η μόνη που έχει την υπογραφή του Ευρυτάνα διαδόχου του μέγιστου  Πανσέληνου .   
Δεν επιμείναμε να συναντήσουμε τον Γέροντα που ησύχαζε προσευχόμενος αδιαλείπτως . Πήραμε νοερώς την ευλογία του και αλληλοευχηθήκαμε την καλή αντάμωση με  τον Πατέρα Ν.  Αυτός έβγαλε και έδωσε στον καθένα μας από ένα μικρό εγκόλπιο με το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς του Αναμφιβόλου Καυχήματός μας , δώρο  ανεκτίμητο από τον τόσο σημαντικό Γέροντά τους .   Σκέφτηκα ότι είχαμε πάρει στη σειρά όλα τα πνευματικά παιδιά του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη . Μετά τον Γέροντα Αγάθωνα , τώρα ο Γέροντας Φιλόθεος και έπειτα από λίγη ώρα τα  τόσα μεγαλόσχημα  παιδιά του στης Φιλοθέου τα Αγγελικά τα μέρη. Γέμισε το Άγιο Όρος με ευωδιαστά βλαστάρια της υπακοής και της αφοσίωσης στους όρκους τους Μοναχικούς . Απόγονοι Ιωσήφ του ησυχαστή και Σπηλαιώτη . Τέσσερις πια  γενιές στις τάξεις  του Μοναχικού αγλαόκαρπου δέντρου της προσευχής και της αφοσίωσης στον  Δεσπότη Χριστό .  Ο Γέροντάς τους βρίσκεται στην μακρινή Αριζόνα , μα  δεν τους αφήνει ποτέ  …Τους επισκέπτεται συχνά με τρόπο πνευματικό και  ενίοτε θαυμαστά υποστατικό …

Πήραμε τον δρόμο για την Φιλοθέου από το γνωστό ανηφορικό  μονοπάτι έξω απ την Καρακάλλου . Μια από τις πιο υπέροχες διαδρομές γεμάτες από σκιερές υπεραιωνόβιες καστανιές και βλάστηση πυκνή , στιβαρή  , επιβλητική  . Ρυάκια αφανέρωτα ακόμα καρτερούν της βροχής το γιόμα  και μια σκοτεινή σπηλιά με ένα φιλέρημο προσκυνητάρι να γυρίζει το χρόνο πίσω, τότε που  εξαϋλωμένοι εν σώματι Άγγελοι  , ανυπόδητοι , μονοχίτωνες , υστερούμενοι, θλιβόμενοι και  κακουχούμενοι περιπλανώντο σε αυτά τα μέρη αναζητώντας καταφύγια προσευχής και δακρύων σε σπηλιές και αγιασμένες οπές της γης κατά τα Παύλεια τα ρήματα .
Σε λίγο θα βρισκόμουν για πρώτη φορά στου Γέροντα Εφραίμ το παντοτινό ορμητήριο . Από εκεί ξεκίνησε  τριάντα χρόνια πριν για να γεμίσει τον κόσμο όλο  με του Χριστού την ευχή και την αγάπη . Και έφτιαξε ένα δεύτερο Άγιο Όρος στην μακρινή , ζωσμένη από Αντίχριστα δηλητηριώδη φίδια Αμερική . Και τα κατάφερε να κάνει την έρημο εύφορη και τις ψυχές γη , που θα καρπίσει αιώνια  ο σπόρος του Ευαγγελικού λόγου… Θυμήθηκα την ιστορία της μετάβασής του  εκεί , έτσι όπως την άκουσα κάποτε από ένα αγαπημένο του παιδί τον Γέροντα Εφραίμ , που απ την  Φιλοθέου κίνησε για το Σεράι να το κάνει όπως παλιά , αρχοντικό και ανείπωτα μεγαλόπρεπο…
Εφραι …μέσθω τα Ουράνια !
-Την 1η Οκτωβρίου του 1973 ο Γέροντας έγινε Ηγούμενος στην Φιλοθέου . Στα 1969 από το Λόντον  του Καναδά , ένα μέρος δυτικά του Τορόντο , έφτασε το πρώτο γράμμα από την Κυρία ( εμείς Γιαγιά την λέγαμε ) Αργυρώ …και τον σύζυγό της τον Κύριο Γεώργιο ….Του γράφανε : Πάτερ Εφραίμ κάναμε προσευχή , αγρυπνία , παράκληση και πήραμε πληροφορία να σε παρακαλέσουμε να ρθεις να μας βοηθήσεις…
Και ο Γέροντάς μας άρχισε να κάνει προσευχή …αγρυπνία και προσευχή …Τι να κάνει …. Να πει ένα ωραίο και στολισμένο όχι με διάφορα καλογερικά ; Να πει ναι και να κάνει απλά ένα ωραίο μεγάλο ταξίδι ; Νηστεία και προσευχή λοιπόν …Νηστεία και προσευχή …Μια τεράστια δοκιμασία που κράτησε δέκα και πλέον  ολόκληρα συναπτά έτη ! Από το 1969 έως και το 1979 … Προσευχές παρακλήσεις Λειτουργίες …Τίποτα …ο ουρανός κλειστός ! Καμιά πληροφορία …Όλα αρνητικά . Αυτός συνέχιζε ..Προσευχή – Αγρυπνία . Ένα άγιο πείσμα ! Και είχε και τον λογισμό του να του λέει : Ο ουρανός κλειστός …Μήπως είναι και πλάνη όλο αυτό ; Υπάρχουν και τόσοι και τόσοι ….Εσύ ούτε Αγγλικά δεν γνωρίζεις …ένας απλός Παπαδάκος είσαι …Να κάνεις τί εκεί πέρα …Σώθηκαν τόσοι μορφωμένοι , λόγιοι , διδάκτορες της Θεολογίας …Δέκα ολόκληρα χρόνια αγώνας για την πληροφορία…Το 1973 λοιπόν έγινε ηγούμενος στην Φιλοθέου. Η Μονή πανηγύριζε τότε μόνο του Ευαγγελισμού . Στα 1980 στις 24 Αυγούστου για πρώτη φορά εορτάστηκε ως δεύτερη επίσημη εορτή και πανήγυρις στην Μονή ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός . Εκείνη λοιπόν την χρονιά ο Γέροντας πήρε πληροφορία από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό ότι θα ακολουθήσει τα ίχνη του …Κι έτσι για πρώτη φορά τότε πήγε στον Καναδά για 3 μήνες . Την επομένη χρονιά ξαναπήγε …Στην αρχή είχε κάποιον λαϊκό τον κύριο Ιωάννη από την Μηχανιώνα και ύστερα τον πατέρα Σάββα…Στα 1985 πήγε και έμεινε οριστικά …
Η γιαγιά η Αργυρώ λοιπόν ήταν αυτή που βοήθησε να ξεκινήσει αυτό το τεράστιο έργο …Κοιμήθηκε στα 1999. Η Θεία πρόνοια φώτισε αυτήν την Γυναίκα , την Γερόντισσα Αργυρώ ( έτσι τιμητικά την αποκαλούσαν έως την κοίμησή της ) να γράψει μετά από προσευχή και άνωθεν πληροφορία , το πρώτο γράμμα στον Γέροντα και να τον οδηγήσει έτσι στην Αμερική την οποία πλημμύρισε με Χριστό και Ορθοδοξία …Ο Πόλεμος που δέχεται αυτός ο Άγιος Γέροντας , οι απειλές οι συκοφαντίες , δεν έχουν τελειωμό . Δεν τον πτόησε όμως τίποτα ..Είναι 85 ετών με ψυχή αγγελική και φωνή μικρού παιδιού Ένα σημάδι Αγιότητας που επέτρεψε ο Θεός ώστε να αποκαλύπτεται η παιδικότητα και η αφοπλιστική αθωότητα του  . …Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ! Η φωνή του ακούγεται συνεχώς στ’ αυτιά μας . Ομολογία και έλεος δίχως παύση .  Ένα δεύτερο Άγιο Όρος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον Άθωνα θα μαρτυρά πάντα την θαυμαστή πορεία του Μικρού Γιαννάκη από τον Βόλο ο οποίος  λογίζεται και  θα μνημονεύεται  ως μια από τις πιο αγιασμένες μορφές της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης … Πλησιάζαμε στη Φιλοθέου …Συζητούσαμε για το πώς θα καταφέρναμε να συναντήσουμε τον Γέροντα Ισίδωρο τον τυφλό …Είχαμε ακούσει και διαβάσει πολλά γι αυτόν τον χαριτωμένο Γέροντα …Και εκείνος μας περίμενε !Δυο στροφές πριν τη Μονή βρέθηκε μπροστά μας για να ξεκινήσει μια αλησμόνητη για μας συνάντηση , γεμάτη ευλογίες και Αγίους ….
( …συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 7)

11 Νοε 2013

Του Παραδείσου τ' όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου Οκτ.2013 ) μέρος 6ο




 
Σε μπαλκονάκι απάνεμο  μίλησε ο πρεσβύτης ,

μπαλώματα στα ράσα του , στα λόγια του γλυκύτης …

Να χετε λέει πνευματικό , κάντε λίγες μετάνοιες ,

δώδεκα στους Απόστολους μια για την Παναγία ,

να’χετε πριν τον ύπνο σας δική Τους ευλογία …

Και το πρωί του Ιησού η ευχή να’ρθει στα χείλη ,

πρωτόνοια λυτρωτική όπως το πετραχήλι .

Τέτοιοι λόγοι αξέχαστοι φώτισαν το σκοτάδι

και έλαμψε αλησμόνητα η αγιασμένη αυλή του …

Του Αη Γιάννιού ξημέρωνε Χριστού του αγαπημένου ,

πανηγυρίζαν οι ψυχές μες στην Κωνσταμονίτου …
( νώντας σκοπετέας)


.... Να σκαλίζεις το χώμα της ψυχής σου , να ξεπροβάλλουν τα πάθη και τα αρνησίχρηστα ζιζάνια , οι ρίζες και τα φυτρώματα τα βδελυρά , που σαν αναρριχητικά σαρκοβόρα  φυτά προσπαθούν να πνίξουν ό, τι Άγιο και Θεάρεστο ανθίζει και ευωδιάζει στη ζήση σου .. Και εσύ να προσπαθείς με όλες τις δυνάμεις σου να κλαδέψεις λυτρωτικά , να μείνει μόνο το λουλουδάκι του παραδείσου και έπειτα να το ποτίζεις , να το ποτίζεις με προσευχής ξεδιψαστικό νερό και μετανοίας δάκρυα …
Αυτές οι εικόνες απ το περιβόλι , το αμπελάκι της ψυχής , ξεπρόβαλλαν ολοκάθαρα μέσα απ τα πρώτα κιόλας λόγια του Πατρός Π. στο μικρό μπαλκόνι στον δεύτερο όροφο της Κωνσταμονίτου , σιμά στα κελλάκια των Μοναχών .
-Να χετε πνευματικό σωστό και Ορθόδοξο . Όσοι δεν έχετε να βρείτε. Μάθετε ποιος είναι καλός και πηγαίνετε να τον συναντήσετε … Αυτά επιτρέπει ο Θεός να διαδίδονται…Μας ρωτά έναν-έναν ξεχωριστά για το αν έχουμε εξομολόγο  για το αν εκκλησιαζόμαστε , αν νηστεύουμε , αν μετανοίζουμε …Χαίρεται και το δείχνει όποτε παίρνει θετική απάντηση από κάποιον  …Προβληματίζεται στην αντίθετη περίπτωση μα δεν μένει εκεί …-Παιδιά μου θέλει κάποιον αγώνα η Σωτηρία …Όσο μπορεί ο καθένας …Εμείς εδώ έχουμε κανόνα να κάνουμε κάθε μέρα τριακόσιες  τουλάχιστον μετάνοιες , και τις Σαρακοστές εξακόσιες . Εσείς κάντε όσες μπορείτε . 
Δεν μπορείτε αρκετές ; Κάντε έστω λίγες πριν κοιμηθείτε …Κάντε τρείς  για την Αγία Τριάδα …ή δεκατρείς , δώδεκα για τους Αγίους Αποστόλους και μια για την Παναγίας μας …Την καλή προαίρεση και την προσπάθεια βραβεύει ο Χριστός μας. Παιδιά μου για να πάρουμε πνεύμα πρέπει να δώσουμε αίμα …Σ αυτήν του τη ρήση κοίταξα τα «φαγωμένα» απ τις μετάνοιες χέρια του τα συνεχώς  σταυρωμένα…Τι όμορφα σημάδια αγάπης ! Σημάδια σαν παράσημα του αγώνα του  καλού… Ο Πατήρ Π. συνεχίζει …Χρησιμοποιεί συνεχώς τις θαυμαστές εμπειρίες από τα βιβλία του Πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου …Μαζί με το βιβλίο που στήριξε τους υπόδουλους Έλληνες στα χρόνια της σκλαβιάς το Αμαρτωλών Σωτηρία προτείνει πάντα  και όλα τα βιβλία του Πατρός Στεφάνου.
–Το πρωί μόλις ξυπνάτε να ξέρετε ότι απέναντί σας στέκεται ο δαίμονας και προσπαθεί να μολύνει τις πρώτες σας σκέψεις …Γι αυτό μόλις ανοίξετε τα μάτια σας  ,η πρώτη σας σκέψη και η φροντίδα σας  να είναι ο Κύριος , ο γλυκύτατος Ιησούς . Πρωτόνοια λέγεται αυτό . Προσφορά στον Χριστό μας να ναι  οι πρώτες σκέψεις της νέας μέρας που ξημερώνει . Την πιο καθαρή στιγμή του νου σας ,  να την προσφέρετε σε Εκείνον και μόνο Πρώτο να ακουστεί το όνομά του  ! Κι ύστερα ξεκινήστε να λέτε το τρισάγιο έπειτα τον 50ο ψαλμό και το Πιστεύω…Έπειτα τον Εξάψαλμο …Έτσι να ξεκινάτε την κάθε σας μέρα …Και στην διάρκειά της βρείτε λίγες στιγμές να πείτε την παράκληση της Παναγιάς και τους χαιρετισμούς Της…Το βράδυ μαζί με τις μετάνοιες διαβάστε και το Απόδειπνο και παρακαλέστε τον Φύλακα Άγγελό σας να οδηγεί πάντα σε οδό Σωτηρίας …
Να έχετε παιδιά μου καθημερινά τέτοιο καλό τυπικό !Την μνήμη του Θεού σε κάθε σας βήμα ! Θυμάται έναν νέο που ο παμπόνηρος μισόκαλος θέλησε να παρασύρει απ της αγνότητας τον δρόμο που μέχρι τότε διήγαγε . -Αυτός ο νέος παιδιά μου είχε το καλό τυπικό και σώθηκε ! Προτίμησε από την αμαρτία να πει τους Χαιρετισμούς της πανύμνητης Μητέρας . Και εκείνη του εμφανίστηκε με στοργή και τον δυνάμωσε στον θαυμαστό της Παρθενίας τον αγώνα ! Τείχος ει των Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις σε προστρεχόντων!  Το καλό τυπικό ! Αυτό , που στο πρώτο  άκουσμά του ακούγεται δυσκολοκατόρθωτο μέσα στις καθημερινές μέριμνες και τα απαιτητικά προγράμματα του έξω κόσμου …Μα αν σκεφτεί κανείς πόσο ανεπίστρεπττο χρόνο σπαταλάμε σε περιττά λόγια , ανώφελες συζητήσεις , μάταιες σκέψεις και αγωνίες…. Αν υπολογίσουμε της τηλεόρασης τον άχρηστο χρόνο σε άσκοπες ειδήσεις της κατάκρισης,  και στης σαρκολατρείας τους ύμνους , τότε θα δούμε πως το καλό τυπικό είναι ένα ελαχιστότατο  μέρος της όλης ημέρας . Το κυριότερο όμως είναι  πως στην μάχη εναντίον του επίβουλου της Σωτηρίας έρχεται η πολύτιμη βοήθεια των Αγίων και της Παναγίας που μεσιτεύουν έτσι αδιάκοπα στον Κύριο . Ο Πατήρ Π. αυτή η σεβάσμια και πραότατη μορφή , σύμβολο της Κωνσταμονίτου , με τους απλούς του λόγους και τις πατρικές του παραινέσεις μίλησε σε όλων τις καρδιές εκείνο το σούρουπο . Λίγο πριν πάρουμε την ευχή του  για αποχαιρετισμό , μας μίλησε με φανερό πόνο ψυχής σπαρακτικό ,  για την μάστιγα των εκτρώσεων …-Κάντε κάτι και εσείς μας είπε ! Μιλήστε,  φωνάξτε …Μην αφήνετε αυτό το έγκλημα το ολέθριο να εξαπλώνεται   Μας μοιράζει σταυρουδάκια με τον Εσταυρωμένο και εύχεται …Το νοιάξιμό του το πατρικό μας έχει συγκλονίσει …Πάντα θα τον  θυμόμαστε γι αυτό και το καλό του τυπικό , τις συνήθειες τις ποτιστικές για της ψυχής μας  το χωραφάκι …
Νύχτωσε για τα  καλά και κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια ως την αυλή του Μοναστηριού . Το γλυκό ημίφως απ τα καντηλάκια του Καθολικού είναι τόσο αρκετό για να λάμψει εκείνος ο μικρός περίγυρος ουράνια , ηλιοστάλακτα  . Ανεβαίνουμε στο δωμάτιό μας  δίπλα ακριβώς στο Αρχονταρίκι . Οι λάμπες σκορπάνε το ομορφότερο φως  σε όλους τους χώρους . Στους διαδρόμους , στους παλιούς τοίχους με τα κάδρα των Αγωνιστών του 21 . Αυτών που πολέμησαν για τον Χριστό και την Πατρίδα . Μοιάζουν να μας κοιτούν επίμονα . Είναι παράπονο αυτό ; Είναι εύλαλη σιωπή  απόγνωσης; Οι ήρωες έχουν σταθερή και αμετακίνητη θέση στη ζωή αυτού του Μοναστηριού , όχι ευκαιριακή , επετειακή όπως στην ανιστόρητη , γεμάτη αμνήμονες κυβερνόντες ,  σύγχρονη υπό ζυγό  Ελλάδα , μα αδιάλειπτη και ζωντανή παρουσία . Το φρόνημά τους μπολιάζει και ενθαρρύνει τις ψυχές όλων των Κωνσταμονιτών  που τους συναπαντούν καθημερινά  στον δύσβατο δρόμο της Μοναχικής ζωής . Μαζί τους και ο ηρωικός και απλούς Γέροντάς τους Αγάθωνας , δυναμώνει τα αταλάντευτα τα βήματά τους .  Σκέφτηκα πως όταν πηγαίναμε και εμείς Σχολείο , τα πορτραίτα του Γέρου του Μοριά και όλων των άλλων κοσμούσαν τους τοίχους των τάξεων . Τώρα ακόμα και του Χριστού το εικόνισμα μετακινήθηκε  στην άκρη μέχρι να βγει έξω ...Για να μην θίγονται οι αλλόθρησκοι λένε …Βαθύς αναστεναγμός και σύναξη στο όνομά του Κυρίου  λίγο πριν σβήσουμε το φως  . Είναι μαζί μας όπως το υποσχέθηκε . Η προσευχή στον φύλακα Άγγελο , να μην συμβεί κάτι που θα Τον απομακρύνει . Σκέπασον ημάς εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν ημάς  από πάσης επήρειας του αντικειμένου, ίνα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσουμε  τον Θεόν, και πρέσβευε υπέρ ημών  προς τον Κύριον, του επιστηρίξαι ημάς  εν τω φόβω αυτού, και αξίους  αναδείξαι ημάς  δούλους της Αυτού αγαθότητος…. 
Ξημέρωσε η μεγάλη γιορτή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου . Στον όρθρο στεκόμαστε στα στασίδια πίσω απ το προσκυνητάρι του Αγίου Στεφάνου στα αριστερά …Δεν μπορείς να μην νοιώσεις τη διαρκή ευωδία που σκορπά ο Άγιος Πρωτομάρτυρας στις ζωές των διαβιούντων και διακονούντων σ’ αυτό το τόσο στερούμενο σε ύλη , μα άφθονο σε  Χριστού πνεύμα Μοναστηράκι    . Το θυμιατήρι του Αρχιδιακόνου  θαρρείς πως ολοένα σου στέλνει κύματα διαλεχτού λιβανωτού…Το στόμα του θαρρείς πως δεν θα σταματήσει ποτέ ,  θείς τα γόνατα , να μεσιτεύει, για όλους τους αμαρτωλούς της γης …   Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην… Δώσαμε  συγκινημένοι υπόσχεση αγάπης και  επιστροφής και μετά την Λειτουργία και την πρωινή πανηγυρική τράπεζα , επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι που μας περίμενε για τον επόμενο προορισμό μας . Αυτός ήταν η Μονή Φιλοθέου . Μα είπαμε στον οδηγό να μας αφήσει στην Καρακάλλου να προσκυνήσουμε και να συναντήσουμε γνώριμες και αγαπημένες μορφές . Ύστερα θα ανεβαίναμε απ το περίφημο μονοπάτι στα μέρη του Αριζονίτη Αγγέλου . 
Κάποιος εκεί χωρίς να το γνωρίζουμε μας περίμενε ήδη              
 
( …συνεχίζεται )

νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 6)


6 Νοε 2013

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ.2013) μέρος 5ο





  


Λιβάνι αιώνιο , άσωστο καίει στο θυμιατήρι ,
 Στεφάνου Αρχιδιάκονου, στο πιο φτωχό Αγιορείτικο Άγιο Μοναστήρι …
Φωτίζουν φλόγες ταπεινές στον τοίχο κρεμασμένες…
Και στο ψαλτήρι όλο υμνούν ψυχούλες αγιασμένες …
Προσκύνηση του Άγιου φύλακα , ενός απ τους Σαράντα ,
που έλεγαν τον Παράδεισο γλυκό και έμειναν  κει για πάντα …
Και ο Παπάς που δίδασκε Χριστό στο καλογέρι ,
φώλιασε μες στης μνήμης μου  τα αγαπημένα μέρη …( ν.σκ.)

 

     Σχεδόν μιάμιση ώρα ανηφορικός δρόμος σε δάσος πυκνό , γεμάτο από έλατα , πεύκα ,  κυπαρισσάκια  και μια φθινοπωρινή υγρασία γεμάτη από ανάσες  χώματος …Η διαδρομή προς Κωνσταμονίτου πάνω από  τον μικρό αρσανά της , είναι απ τις πιο δυνατά εντυπωμένες στις μνήμες όσων την αξιώνονται . Ήταν η δεύτερη φορά που την περπάτησα . Η προηγούμενη ήταν στις παρυφές άνοιξης κατανυκτικής , λίγο πριν της μετανοίας τις  πύλες ανοίξει ο Ζωοδότης. Τότε το κρύο ήτανε τάντανο που θα’  λεγε και ο Κυρ Φώτης και η μυρωδιά του καυσόξυλου στις σόμπες της Κωνσταμονίτου έμοιαζε με λιβανιού άσωστου στο θυμιατήρι του Αγίου Προστάτη της . Η Μορφή του Αγίου Στεφάνου είναι αυτή που σκεπάζει προστατευτικά το μικρό αυτό Μοναστηράκι . Μακριά από την …πρόοδο και τις ανέσεις ακόμα και τις πιο υποτυπώδεις . Χωρίς ρεύμα και με εικόνες που σε γυρίζουν σε άλλους χρόνους, τότε  που όλο το Άγιο όρος τις νύχτες φωτιζόταν με λάμπες πετρελαίου και κερί ανόθευτο με προσευχές πλασμένο. Ξεπρόβαλλε ανακουφιστικά μπροστά μας , σαν να άνοιξε ένα παράθυρο ο Θεός για να μας καλωσορίσει στην αυλή του εκλεκτού του Πρωτομάρτυρα. Ένα μικρό υπαίθριο κάθισμα  ήταν το μόνο που είχε αλλάξει κάπως την πρώτη εικόνα της Μονής . Όλα τα υπόλοιπα στην γνώριμη θέση τους βαλμένα . Στο αρχονταρίκι η οικεία φιγούρα του Πατέρα Β. μας υποδέχτηκε με δροσερό νερό , τσίπουρο και μεγάλες μπουκιές από λουκούμια . Ο κυρ-Νίκος , Λαϊκός που ήδη έμενε για αρκετές μέρες στη Μονή  προσφέρθηκε να φτιάξει και καφεδάκια . Όταν μας τα έφερε με χαρά στο πρόσωπό του  μας διηγήθηκε την διαδρομή της ζωής του . Από το Αγρίνιο στην Αθήνα και από κει ως τον Αγαπημένο του Άθωνα και τη Σουρωτή.  Απόγονος Ιωσήφ του Μνήστορος κατάφερε στο μικρό μαραγκούδικο που έστησε σε γειτονιά της Αθήνας να θρέψει παιδιά και τις  ψυχές τους  με τροφή αιωνίου ζωής . Μας μιλά γι αυτά και το πρόσωπό του λάμπει . Μα πιο πολύ καμαρώνει όταν μας μιλά για την αφιερωμένη κόρη  του , την Μοναχή στου Γέροντος Παϊσίου το μέγα το προσκύνημα . Δακρύζει όταν μας μιλά για τη χάρη του Ευαγγελίου , αυτή που κανένα σχολείο και Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να φυτέψει σε καρδιές παρά μόνο η αγνότητα και η  πίστ η των ταπεινών του κόσμου τούτου .Στον τοίχο γραμμένο της Αποκάλυψης μήνυμα : γίνου πιστς χρι θανάτου, κα δώσω σοι τν στέφανον τς ζως. Δίπλα ακόμα ένα απόσταγμα Σοφίας Θεού πάντα να υπενθυμίζει τις Μοναχικές υποσχέσεις  και  την οδό της Σωτηρίας για κάθε άνθρωπο:
  ''Οι των άνω γευσάμενοι ευχερώς τα των κάτω καταφρονώσι και οι των άνω άγευστοι επί προσκαίρως χαίρουσι'' . Κοιτάζουμε του ουρανού τα μηνύματα και ακούμε τα απλά μα ζέοντα λόγια του Κυρ-Νίκου . -Να μιλάμε παιδιά μου μόνο όταν είναι να ωφελήσουμε ή να ωφεληθούμε . Όχι αργολογίες …Το Ευαγγέλιο είναι αποκάλυψη , είναι σωτηρία . Θυμάται ένα περιστατικό από την κατοχή . Ένας άθεος άνδρας σώθηκε από βέβαιο θάνατο μόλις οι Γερμανοί που είχαν εισβάλει στο σπίτι του , αντίκρισαν μια Βίβλο που στα κρυφά η πιστή αδερφή του είχε αφήσει πάνω σε ένα τραπέζι το προηγούμενο βράδυ , για να τον ξεκολλήσει  από της απιστίας την φθορά . Το μένος τους κάμφθηκε και μόνο στη θέα της . -Θα τα πούμε αργότερα μας είπε . -Πάω να ξεκουραστώ τώρα . Φεύγοντας αυτός ο ευλογημένος παππούς μας είπε : -Εναποθέστε τα βάσανά σας στον πνευματικό και ελπίζετε !
Νοιαζόταν  για μας κι ας μην μας είχε ξαναδεί …Δεν άφησε  την ευκαιρία της συνάντησής μας  , δεν ανέβαλλε για αργότερα  , δεν θεωρεί επουδενί  κτήμα του , την  Χριστοφόρο γνώση . Είναι ιερή του υποχρέωση αυτό , που με τη χάρη του Θεού κατάλαβε και βίωσε , να το μεταδώσει σε κάθε διπλανό του αδερφό , σε κάθε απορούσα διψασμένη ψυχή . Γι αυτό και οι Πατέρες με αγάπη τον αφήνουν να μιλά σε όλους …
 Θυμήθηκα ένα περιστατικό που ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος  είχε κάποτε διηγηθεί .( Ακούγαμε σε όλο το προσκύνημα τους λόγους του και γι αυτό το είχαμε πρόσφατο… )   Ένας άντρας  άθεος βρισκόταν στα τελευταία του και ένας πιστός γείτονάς του τον επισκέφθηκε . Άρχισε λοιπόν να του μιλά για την μετά τον θάνατον ζωή . Για την αθάνατη ψυχή , τα τελώνια,  την κρίση …  Κάποια στιγμή ο άθεος γύρισε και τον διέκοψε από το κρεβάτι του πόνου όπου βρισκόταν…-Φίλε μου  δεν πιστεύω λέξη απ όσα μου λες , μα αν έστω και μια στο εκατομμύριο κάτι από αυτά συμβαίνει , τότε εσύ θα έχεις το βάρος …Γιατί εγώ σήμερα ακούω για τούτα πρώτη φορά και εσύ που για 23 ολόκληρα χρόνια μένεις στην ίδια αυλή με μένα ,  ποτέ δεν ήρθες να μου μιλήσεις για ψυχές και Παραδείσους  … Τώρα που φεύγω τα θυμήθηκες ;
Το παράδειγμα του Κυρ-Νίκου θα μας δείχνει πάντα την ιερό χρέος της ομολογίας , της με διάκριση , χωρίς έπαρση και φιλαυτία,   διδαχής προς τους αδαείς , τους ανόμους και τους ασεβείς επιστρέφοντας στην αγκαλιά του Μόνου Πατέρα .
Ξεκουραστήκαμε ως τις τέσσερις το απόγευμα  που ξεκινούσαν οι ακολουθίες στο καθολικό . Εκεί οι Θαυματουργές εικόνες , του Αγίου Στεφάνου , απαράλλαχτη χωρίς την παραμικρή συντήρηση από τον 11ο αιώνα , του Στρατιωτικού Αγίου Αρτεμίου , της Αντιφωνήτριας  και της Οδηγήτριας Παναγιάς μαγνήτισαν τα βλέμματά μας . Νοιώθεις ότι το γεμάτο από συγχώρεση και αγάπη πρόσωπο του Αγίου Στεφάνου σε ακολουθεί παντού , σε όποιο στασίδι κι αν ακουμπήσεις .
Η ακολουθία της Λιτής με Αγιορείτικη μεγαλοπρέπεια γι αυτόν ον Ιησούς ηγάπα …τον Θεολόγο Ιωάννη , τον αοίδιμο μαθητή του Σωτήρος .
 Ο Παπά –Χαράλαμπος δέεται , τα μάτια μας υψωμένα στην ξυλόγλυπτη παράσταση του Εσταυρωμένου …Μήτερ ιδού ο υιός σου ! Οι χοροί ψέλνουν τα υπέροχα ιδιόμελα … Στο δοξαστικό η συγκίνηση του παπά- Σ. του πνευματικού που στέκεται στα δεξιά κορυφώνεται :  ναπεσν ν τ στήθει το Διδασκάλου Χριστο, ν τ δείπν Κυρίου, γαπημένε Μαθητά, κεθεν γνως τ ρρητα, κα τν οράνιον πσιν βρόντησας φωνήν· ν ρχ ν Λόγος, κα Λόγος ν πρς τν Θεόν, κα Θες ν Λόγος, τ φς τ ληθινόν, τ φωτίζον πάντα νθρωπον, ες τν κόσμον ρχόμενον, Χριστς Θεός, κα Σωτρ τν ψυχν μν.  Δίπλα του μορφές ανθρώπων που εδώ χαίρουν της Θεϊκής στοργής , μακριά από περιγελαστικά μάτια στον έξω κόσμο . Μια σαλότητα ευλογημένη που δεν ενοχλεί , μάλλον θέλγει τις καρδιές …Στην τράπεζα μετά το δεύτερο καμπανάκι τα ποτήρια γεμίζουν με οίνο αγαπητό . Μελιτζάνες φουρνιστές με τυρί λόγω της ημέρας νόστιμες όπως πουθενά αλλού .
Στο Απόδειπνο ασπαζόμαστε  τα λείψανα του Αγίου Στεφάνου , του Αγίου Τρύφωνος , μέρος της Χλαμύδος του Χριστού μας ,  την κάρα του Αγίου Βλασίου του θαυματουργού Ιεράρχη της Σεβαστείας και τον γειτνιάζοντά του  Άγιο Αγλάιο . Η συνάντησή μαζί του μας γεμίζει από απερίγραπτα συναισθήματα . Είναι ο Άγιος που φρουρούσε  τους ξακουστούς εν Σεβαστεία  Αγίους  Σαράντα επίλεκτους  στρατιώτες του Λικινίου . Ομολόγησαν την πίστη τους στον διωγμό και μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα, τους έριξαν  στα κρύα νερά μιας λίμνης .Μελανιασμένοι άρχισαν να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον λέγοντας τα συγκλονιστικά  εκείνα λόγια : «Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος. Λίγο ας υπομείνουμε και σε μια νύχτα θα κερδίσουμε ολόκληρη την αιωνιότητα».Έναν που δείλιασε και βγήκε από την λίμνη τον αντικατέστησε αμέσως ο φύλακας Αγλάιος…. Ομολόγησε και εκείνος τον Χριστό, μπήκε στα ψυχρά νερά  και μαζί με τους 39 στεφανώθηκε και αυτός  εις τους απέραντους αιώνες…Ένας Άγιος μπροστά μας  να μαρτυρά την γλυκύτητα του Παραδείσου …Λίγο αργότερα για αυτόν  τον πολυτίμητο θησαυρό  θα μας μιλούσε  και ο αγαπημένος μας Πατέρας Π. …  Συνήθιζε να μιλάει στο Αρχονταρίκι …Εκείνο το απόγευμα διάλεξε έναν  μικρό εξώστη κοντά  στο κελάκι του για να μας πει δυο λόγους παραμυθίας  . Έψαχνα εναγωνίως να βρω τους υπόλοιπους που ήταν ήδη μαζί του. Προσπαθούσα να ακούσω από κάπου λόγους πνευματικούς  για να προσανατολιστώ . Στον πρώτο όροφο άκουσα κάποιον να μιλά για την Θεία αρετή της υπομονής . Χτύπησα την πόρτα και άνοιξα μα είχα κάνει λάθος …Είχα μπει σε ένα κελί Μοναχού! … Ο Παπά –Σ. ο πνευματικός πάνω από σελίδες οικοδομής εξηγούσε με αγάπη  σε ένα δόκιμο καλογέρι νεότατο στην ηλικία  … Ντράπηκα για το λάθος μου …Εκείνος κατάλαβε και καλοσυνάτα  μου υπέδειξε τον δρόμο για το μπαλκονάκι της δυτικής πτέρυγας  όπου βρίσκονταν ήδη οι υπόλοιποι ..Όταν έφτασα ο Πατήρ. Π. μιλούσε για το τι χρειάζεται το περιβολάκι της  ψυχής  μας …Σκάλισμα, πότισμα και κλάδεμα ….   
( …συνεχίζεται )
νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013( 5)

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~