Σπερνά Νοέμβρη …

 

Νοέμβριος ...

Αντρειωμένος ο καιρός σ’ Αρχαγγελίτη μήνα

σπέρνει ελπίδας φύτρωμα από τα χρόνια εκείνα,

που ζούσανε οι άνθρωποι φτωχά και αδελφωμένα

μονάστηρο το σπίτι τους τα μάτια υψωμένα ...

 

Κοσμάς Γιατρός και Δαμιανός, αδέλφια απ’την Ασία,

πένητες επισκέπτονται, δωρίζουν θεραπεία.

Δυό κάρες τίμιες κρατούν, Δαβίδ και της Ελένης,

καρφί τ’ αχείλι άγγιξε κόρης βασανισμένης.

 

Εσπερινός των Ταξιαρχών, ανοίξαν τα ουράνια,

για να κατέβουν Στρατηγοί να διώξουν την ορφάνια.

Όρθρος και ωδή στο Μιχαήλ, θαύμα του Μανταμάδου,

στώμεν καλώς ! ακούγεται στα πρόθυρα του Άδου.

 

Οι Μοναχές τον Έφορο Αιγίνης αγρυπνούνε,

στη Σουρωτή τα σήμαντρα για Αρσένιο βαρούνε.

Κι ο Αη Μηνάς εμήνυσε σ’ ανάγκης διαβατάρη

Πατριάρχη Ελεήμονος το πάπλωμα να πάρει.

 

Άφθαρτο χέρι ευλογεί, Στόμα Χρυσό μιλάει,

έρχου και ίδε, Φίλιππος λέει και ακολουθάει.

Χριστός Γεννάται, ψάλλετε λαοί και ανυμνείτε !

Σαράντα είν’ οι Λειτουργιές…Όλοι αναπαυθείτε !

Φώτισον σκότος, Κύριε , λέω στην προσευχή μου,

ο Παλαμάς θεολογεί, ανάβλεψε, ψυχή μου !

Βαγγέλιο πρώτο έγραψε ο πρώην ο τελώνης

Και συ, Γραία αγράμματη, πώς στέκεις και βουρκώνεις;

 

Η Παναγιά μας τριών ετών στα Άγια θα εισέλθει,

δώδεκα χρόνια ο Γαβριήλ θα’ ρχεται να την τρέφει.

Λαμπάδες προπορεύονται, δοξάζουν τη Μαρία

κι οι Άγγελοι θαυμάζουνε Θεού Οικονομία.

 

Μπροστά στην Κόρη του Σινά πάνσοφοι ρητορεύουν,

μα εκείνη εκ Πνεύματος μιλά και στο Χριστό πιστεύουν.

Ο Στυλιανός κρατά παιδί και στείρες θεραπεύει,

στη Σπάρτη ο Όσιος Νίκωνας Μετάνοια γυρεύει.

 

Τον Πέτρο είχε αδελφό στύλο της Εκκλησίας ,

ο ταπεινός της Βηθσαϊδά , Χιαστί ομολογίας !

Στην Πάτρα έχουνε γιορτή ! Απ ΄άκρη σ΄άκρη απλώνει !

Πρωτόκλητο ο άπιστος ανάποδα υψώνει !

Πομπή μεγάλη ακολουθεί τον Άγιο και πάλι

πομπή για τον προστάτη τους κι όχι για καρναβάλι !

Στα Πρωτοκλήτεια να βρεθώ μεγάλο μου είναι τάμα !

Εκεί που η κάρα κι ο Σταυρός αγιάζουνε αντάμα !

 

Νοέμβρη αντρείεψε ο καιρός, τα λιόπανα στρωμένα,

μια χούφτα ελπίδας σκόρπισε, σπερνά ευλογημένα…

Νώντα Σκοπετέα 

Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο :

Του Μηνού η ψυχή 

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 3 )

Στου Κουκουζέλη τη σπηλιά και τα πουλιά σιωπούνε...

Του Ταπεινού  ακούν φωνή , θαυμάζουν κι απορούνε !

Τροπάρια αγγελόφωνου  ακούγονται ακόμα...

Δεν θα σιγήσει ως την Αυγή  το αγιασμένο  στόμα!

Κορμός αθάνατος , γερός  στέκει και στέλνει ελπίδα

Κλαδιά υμνούν τον ουρανό ,  τέτοια ποτέ δεν είδα !

Του Αθανασίου η ψυχή γίνηκε κυπαρίσσι

Και ξύλο ευσκιόφυλλο κανέναν δεν θ αφήσει !

Περήφανοι και θαρρετοί στέκουν και οι Λαυριώτες !

Πίστη που φλέγει  έχουνε , μακάριοι οι μη ιδόντες !

Η Παναγία οικονομεί κι  ο Άγιος αγρυπνάει .

Σεργιάνι βγαίνει στις αυλές κι όλους τους ευλογάει !

Πόρτες χτυπά και τάλαντα μεσόνυχτου τα κρούει ,

παρηγορεί αμαρτωλούς , με έλεος τους λούει ….

Ο ταπεινός και φτωχότατος  Ιωάννης που έτρωγε κουκία και μπι - ζέλια για να χορτάσει την πείνα του , όταν σπούδαζε την μουσική των αγγέλων στην Βασιλεύουσα …Ο Αγγελόφωνος Μαΐστωρ που από αγάπη για τον Χριστό και το μοναχικό σχήμα αρνήθηκε  τα εγκόσμια , που τον εξυμνούσαν ασύγκριτα ένεκα του μοναδικού του ταλάντου   και κρυφά απ όλους αναζήτησε την υψοποιό ταπείνωση και το «λάθε βιώσας»  στα μέρη της Μεγίστης Λαύρας …

Στον δρόμο για την σπηλιά του ο θαυμαστός και τόσο συγκινητικός του βίος κάνει τις στιγμές ακόμα πιο σπάνιες και ανεπανάληπτες  …Σε αυτά τα μέρη που πατάμε εμείς οι ανάξιοι , ερχόταν στην αρχή της μοναχικής του ζωής ο νεότατος  Ιωάννης ως ποιμένας των τράγων της μονής . Σαν άλλος Νήφων Διονυσιάτης απόκρυψε απ όλους τις δοθείσες χάρες του και έβοσκε τα ζωντανά …Αυτό το διακόνημα του ανετέθη ! Και εκείνα επέστρεφαν νηστικά στην στάνη τους κάνοντας όλους να απορούν …

Μόνο όταν τον παρακολούθησαν κρυφά ,  με θαυμασμό αντιλήφθηκαν πως τα ζώα σταματούσαν να τρώνε ,  και άκουγαν με προσοχή και κατάνυξη τον Ιωάννη να ψέλνει και να εγκωμιάζει ευλαβέστατα την Δέσποινα του κόσμου και τον Μονογενή Υιό της μέσα στο μικρότατο σπήλαιο του δάσους  ...Αφού αποκαλύφθηκε η σπουδαιότητά του , ξεκίνησε ο συνεσταλμένος Υμνητής του Ουρανού , να αποδίδει   στον Ναό  τις θαυμάσιες συνθέσεις του ως ο Πρωτοψάλτης πλέον  , τις Κυριακές και στις υπέροχες πανηγυρικές αγρυπνίες…Σε μια από αυτές , στην αγρύπνια του Ακαθίστου ύμνου , η Παναγιά τον επιβράβευσε με ένα χρυσό νόμισμα γιατρεύοντάς του και τα εξουθενωμένα από την ορθοστασία και τις μετάνοιες πόδια του  

Στην σιγαλιά των  Λαυριωτικών χωμάτων  ,  νιώθεις ότι από κάπου θα ακουστεί η φωνή του,  εδώ κοντά στην σπηλίτσα του αυτήν την μικρότατη οπή της γης , να άδει τα υπέροχα χειρουβικά του , τα σύντομα και τα έντεχνα μακρά ,  τα ασύγκριτα κοινωνικά Αινείτε ,τα απαράμιλλα Αλληλουάρια του ,  τα  ονομαστά Ανοιξαντάρια , τους υποβλητικούς  πολυελέους και τους καλοφωνικούς ειρμούς , τα ανυπέρβλητα πασαπνοάρια …Τα κελαηδίσματα των πουλιών , ήμουν σίγουρος πως συχνά πυκνά εδώ σταματούν , για να ακουστεί η αιώνια και ασίγητη , έως την αυγή της δευτέρας  μυστικής ημέρας,  δοξολογική  φωνή του καλλικελάδου Αγίου …Στεκόμαστε  ένδεοι  μπροστά στο προσκύνημά του , μπρος στην σπηλιά του στης γης τα σπλάχνα , και αρχίζουμε να ψέλνουμε ένα Άξιον Εστί του πλαγίου του τετάρτου που ήταν και ο ήχος της εβδομάδας στην Παρακλητική . 

Αισθανόμαστε  έντονη την παρουσία του Ψάλτη Αγίου και αυτό κάνει πιο έντονο  το «βάρος» αυτής της μικρής τιμητικής δέησης και ευχαριστίας. Ξαναπήραμε έπειτα συνεπαρμένοι  τον δρόμο της επιστροφής στο Μοναστήρι, θαυμάζοντας τα οργωμένα χώματα των Λαυριωτών και τα κάθε λογής φυτέματά τους …Χαρήκαμε και «ζηλέψαμε» τις μικρές μηλίτσες σκεπασμένες για το χαλάζι , δίπλα σε κηπευτικά ώριμα για συγκομιδή  κοντά  στο ανηφορικό μονοπάτι πριν την πύλη .

Λίγο πριν τον εσπερινό , η πρώτη μας μέρα είναι γεμάτη από εικόνες ήδη …  Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως ημέρα η εχθές...Κάθε φορά η ίδια σκέψη …Την ξαναγράφω στο χαρτί γιατί είναι συγκλονιστική η βίωσή της εδώ στο Περιβόλι της Κυράς κι ας επαναλαμβάνομαι . Κύριε ελέησον ! Ευχαριστούμε Σοι δια την μεγάλην Σου δόξα !

Το κυπαρίσσι του Αγίου Αθανασίου δεσπόζει και σκεπάζει απ άκρη σ άκρη την αυλή του Καθολικού του . Το να θαυμάσεις κάτι για το οποίο μόνο είχες ακουστά , δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που νιώθεις όταν γίνεσαι αυτόπτης μάρτυράς του . Τα φύλλα του γερμένα ανάποδα απ ότι συνήθως  κι αυτά ταπεινά και δεόμενα σαν τα χέρια του Γέροντα που πριν από χίλια και πλέον χρόνια το φύτεψαν . Λέγεται πως ήταν η ράβδος του , που ο Άγιος την έμπηξε στην ευλογημένη γη που γίνηκε το πιο ονομαστό δέντρο του Όρους  , με έναν κορμό που χρειάζονται πέντε και πλέον μεγάλες  αγκαλιές ενωμένες για να τον κυκλώσουν .

Σκιές παραμυθητικές ,  στέκονται σαν Πλατυτέρες και προστατεύουν το κάθε σου βήμα σαν βρίσκεσαι στην Λαύρα . Πρώτα η Οικονόμισσα ύστερα το ευσκιόφυλλο ξύλο του Αγίου και τέλος του επιβλητικού Άθωνα η σκιά που καλύπτει όλην την γύρω έκταση …Οι τάφοι των Πατριαρχών στ αριστερά της Τράπεζας με σπάνιες αγιογραφίες ,   καλούν τα σεβάσματα όλων μας . Σαν μικρά παρεκκλήσια κι αυτοί , σαν άγιες τράπεζες πολυλιβανισμένες  στην αυλή του Θεού την παραδεισένια …Μπαίνουμε στο καθολικό από την νότια είσοδο . Οι Άγιοι Σαράντα μάρτυρες , αιώνιοι διαπιστωτές της γλυκύτητας του Θεϊκού Νυμφώνος. Στα δριμέως ψυχρά  ύδατα της λίμνης ,  ατρόμητοι βιαστές της γλυκυτάτης Βασιλείας των Ουρανών . Στο δικό τους ενσωματωμένο στο καθολικό παρεκκλήσιο , αιώνια αναπαύεται ο Κοινοβιάτης Άγιος . Εκεί ετάφη μόλις επέτρεψε ο Θεός να τελειωθεί πέφτοντας από την στέγη όπου είχε ανέβει για να εργαστεί ταις ιδίαις χερσί  …Από τότε όμως η παρουσία του έγινε ακόμη πιο έντονη . Το καταλαβαίνεις όταν γονατίζεις μπροστά του για να τιμήσεις το χαριτόβρυτο σκήνωμά του .

Το μαρμάρινο σκαλοπάτι και η κούρμπα της ευγνωμοσύνης που έχει πάνω του σχηματισθεί , μαρτυρούν την ευλάβεια και τις απειράριθμες παρακλήσεις για μεσιτεία στον Παντοκράτορα .Τις φωτίζουν , ακοίμητα κι αυτά επτά καντήλες .   Όλοι νιώθουν  πως ο Άγιος Αθανάσιος  είναι άφθορος …Όταν κάποτε ένας Πατριάρχης ευλόγησε να ανοιχτεί ο τάφος , φωτιές κι αστραπές ξεπήδησαν από μέσα του ! Από τότε όλοι κατάλαβαν πως ήταν θέλημα Κυρίου να μην ανοίξει ποτέ ! Μα ο Άγιος είναι παντού μέσα στην Λαύρα του ,  μα  και σε όλην την οικουμένη . Το καταλαβαίνες όταν ακούς τους Μοναχούς να σου διηγούνται για την ζωντανή και υποστατική παρουσία του . Στους κινδύνους , στους πειρασμούς , στις θλίψεις και τις ποικίλες δοκιμασίες των αγαπητών του «αρνίων» . 

Φωτο.Φρεντερίκ Μουασόνκ . Λαύρα 1929

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι πόρτες των κελιών χτυπούν μες στο μεσόνυχτο , σαν μια υπενθύμιση του παντοτινού χρέους και των υποσχέσεων αφοσίωσης στα καθήκοντα κάθε Λαυριώτη Μοναχού …Κανείς δεν είδε ποτέ ποιος τις  χτυπά …Όλοι γνωρίζουν όμως πως ο Άγιος σεργιανάει και παρατηρεί και νουθετεί και ελέγχει με αγάπη μα και πατρική  αυστηρότητα όλα του τα τεκνία . Σαν αντικρίζεις τον τωρινό ηγούμενο Πρόδρομο καταλαβαίνεις με μιας πόσο περήφανος θα είναι  ο Άγιος . Σεμνότατος  και ησύχιος ,  αθόρυβα εργάζεται για χρόνια πολλά στον αμπελώνα του Ιησού του συναισθανόμενος σε κάθε του βήμα το μέγεθος της ευθύνης που κληρονόμησε . Μας μίλησε τόσο η σιωπή του και τα πάντα κατεβασμένα μάτια του .

 Εσπερινός της Αγίας Θέκλας …Ξανά εδώ στην χάρη της   συνεκδήμου του Παύλου και Ισαποστόλου νύμφης του Χριστού μας ! Μαζί της κι ο Αγιορείτης Άγιος Σιλουανός  του ακτίστου φωτός ο μέγας μυστολέκτης να εορτάζει την ιερά ημέρα της Κοιμήσεώς του …Ακολουθεί ο Μικρός Παρακλητικός κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο. Οι Μοναχοί  με προσοχή και χωρίς βιάση  «δένουν»  αρμονικά  μαζί του και τον Κανόνα του Προστάτη Αγίου Αθανασίου. Σ αυτόν εξάλλου είναι αφιερωμένο και μόνο το καθολικό της Μονής . Άνωθεν εντολή ….απαράβατη !  Στην πανήγυρή του , στου Αλωνάρη στις 18  με το παλαιό , όλος ο γύρω τόπος πλημμυρίζει με μια υπερκόσμια ευωδία , σημάδι παρουσίας του αδιάλειπτης…

Ακούγοντας την έκτη ωδή του Κανόνος δεν μπορείς παρά να καταλάβεις τα γιατί όλα τα βήματα στην Λαύρα περνούν μπροστά από τον Άγιο …

Παίρνω στα χέρια μου πριν βγουν όλοι έξω το λεπτό βιβλίο της Παράκλησης και την διαβάζω :

 Ἐνέκρωσας σαρκικάς, ἐπιθυμίας τοῖς πόνοις σου, ἐσταύρωσας σεαυτόν, κόσμῳ καὶ τοῖς πάθεσι, νηστείαις καὶ δάκρυσι, προσευχαῖς καὶ ὕμνοις, ἀνενδότοις προσεδρεύων Θεῷ.

Τῶν μοναστῶν ἀρχηγὸς τῶν ἐν τῷ ὄρει τοῦ, Ἄθωνος, καὶ τύπος καὶ χαρακτήρ, ἐναρέτων πράξεων, ὑπάρχων ἐκόσμησας, τὰ ἐκεῖσε πάντα, τῶν ἀζύγων καταγώγια.

Ἡδύς, εὐθὺς καὶ χρηστός, ἐπιεικής τε καὶ μέτριος, εὐπρόσιτος προσηνής, ἐλεήμων πέφυκας, συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος, ἱλαρὸς τοῖς τρόποις, χριστομίμητος τοῖς ἤθεσι.

Νέος καθάπερ Μωσῆς, ἀναφανεὶς κατεσκεύασας, οἷὰ περ ἄλλην σκηνήν, μάνδραν Πανσεβάσμιε, ἣν καὶ ὑπερηύξησας, πόνοις καὶ ἱδρῶσι, καὶ ἀνέθου τῇ Μητρὶ τοῦ Θεοῦ.

Μια ωδή σαν συναξάρι και σύντομος βίος θαυμαστός . Οι αρετές και όλες οι ευάρεστες στον Θεό ημέρες της βιωτής του , μέσα σε λίγες μόλις λέξεις ! Θυμάμαι τον βιογράφο του Αγίου μακαριστό Πατέρα Νικόδημο Μπιλάλη , των πολυτέκνων τον προστάτη άγγελο , που τελειώθηκε πρόσφατα με τον ίδιο τρόπο του Αγίου .  Πέφτοντας από την στέγη του Ναού …Πόσο όμορφο εκείνο το βιβλίο που έγραψε για τον Άγιο μια χιλιετία μετά την κοίμησή του ! Τον φαντάστηκα να εισέρχεται απ του  Παραδείσου τις πύλες …Σίγουρα δυο Αθωνίτες Άγιοι θα ήταν στην υποδοχή του …Ο Άγιος Αθανάσιος μαζί με τον Άγιο των  Κολλυβάδων Νιικόδημο τον Αγιορείτη !

Μετά την τράπεζα με την άλαδη φακή , η προσκύνησις των τιμίων            λειψάνων . 

Ο Εφημέριος π .Πέτρος μας τα παραθέτει,  ενόσω  στην Λιτή ψάλλεται το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της Αειπαρθένου . Μέρος του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας μα και ο μοναδικός Σταυρός -εγκόλπιο του Αγίου Αθανασίου , βάρους 3 κιλών , να θυμίζει σε όλους το ασκητικό του φρόνημα , να παρακινεί στην στενή και ακανθώδη  οδό της Σωτηρίας. Ακολούθησε η Κάρα του Μεγάλου Βασιλείου , του Αγίου Στεφάνου , του Αγίου Μιχαήλ εκ Συνάδων , τμήμα της Κάρας του Τιμίου Προδρόμου , το δεξί χέρι του Αγίου Νεκταρίου ,  το αριστερό χέρι του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου . Δεν νομίζω πως όσο ζούμε όλοι μας θα νοήσουμε   ποτέ , με ποιούς Αγίους που τόσο τον Θεό θαυμάστωσαν «συναντηθήκαμε» εκείνο το Απόγευμα στην Λαύρα …

( συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε …

  Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για προηγούμενες οδοιπορίες μας στο περιβόλι της Παναγίας μας ,  

μεταβείτε στο οριζόντιο μενού και στον τίτλο : Ημερολόγιο Όρους .

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 2 )

Πρωτεύουσα η πιο μικρή,  χωρά στην αγκαλιά της

τα τέκνα  όλα του Θεού , τα νέα , τα παλιά της…

Αδέλφια είναι εν Χριστώ πολυαγαπημένα

Στα χείλια έχουν την ευχή , ψηλά  αφιερωμένα …

Η  Παναγία οικονομεί  ο Άγιος μετανίζει

Χτυπά την πέτρα με ραβδί , νεράκι ξεχειλίζει .

Δροσίζει χώμα και ψυχές που σφάλισαν ανοίγει …

Αστείρευτο το ευλόγησε , με θάλασσα το σμίγει.( Ν.Σκ.) 

   

 

Δέκα το πρωί και οι Καρυές ήδη είχαν σχεδόν ολοκληρώσει το ζωγράφημα της ημέρας … Κοινός ο προορισμός , Ένα το μέσο…. Αρμονία ασυνήθιστη στον έξω κόσμο …Μοναχοί με βήμα αέρινο πηγαινοέρχονται σε διακονήματα.. Διαβάτες λαϊκοί  κινούνται ειρηνικά με πραότητητα , ταπείνωση  και υπομονή , λες κι  ένα αόρατο χέρι τους μπόλιασε με της μακαριότητας τα εκλεκτά τα τέκνα , έστω και για λιγοστές ώρες , αυτές της παραμονής τους στα μέρη του Άθωνα … Στεκόμαστε στην πλατεία και παρατηρούμε τις γάτες και τους σκύλους που προσμένουν τροφή απ τους προσκυνητές , που κάτι τρώνε πριν συνεχίσουν τις ψυχωφελείς  διαδρομές τους …Έχθρα δεν υπάρχει αναμετάξυ τους. Τριγυρίζουν ολοένα μαζί δίχως να ενοχλούν κανέναν…  Αδέλφια ειρηνεμένα ακόμα και τα άλογα όντα εδώ στο Όρος …Ο Γιώργης χαϊδεύει   δυο γάτες και κείνες κουρνιάζουν τεμπέλικα πάνω του  ,  σαν να τον γνωρίζουν από καιρό …Το Άγριο από το Άγιο απέχουν ένα γράμμα και μια αιωνιότητα σκέφτομαι μόλις αντικρίζω την εικόνα  …Ο Νίκος αποθανατίζει τις στιγμές με την μηχανή του . Οι υπόλοιποι βάζουμε τα πράγματα στο λεωφορείο και ετοιμαζόμαστε  για αναχώρηση.  Μετά από λίγο κάνουμε στάση στην αυλή του Αγίου Ανδρέα και στην παρέα μας προστίθενται ακόμα 6 αδελφοί μας προσκυνητές από τα αγιομέρια της Αιτωλοακαρνανίας . Περαστικοί από την σκήτη  για προσκύνημα. Εμείς θα ερχόμασταν δυο μέρες μετά …  Είναι ο Φώτης από το Αιτωλικό ο Αγιογράφος μαζί με τους χαριτωμένους και χαρούμενους από Θεό συνοδίτες του . Από το καλοκαίρι   είχαμε κανονίσει να βρεθούμε όλοι μαζί στην Μεγίστης Λαύρας , εκεί όπου πράγματι  μετά από λίγο κατευθυνόμασταν . 

Εκείνοι είχαν εισέλθει  στο Όρος δυο μέρες νωρίτερα και έρχονταν από Σιμωνόπετρα. Ρωτήσαμε με αληθινή αγάπη και ενδιαφέρον για τους πεφιλημένους Πατέρες της Σίμωνος και κυρίως για τον πατέρα Γαλακτίωνα που ξέραμε ότι τον τελευταίο καιρό πολύ δυσκολεύεται με την υγεία του . Ο κατά σάρκα Πατέρας του Γέροντος Αθανασίου , που η βιβλική του μορφή πάντα θα μας θυμίζει ένα από τα πλέον κατανυκτικά πρώτα  οδοιπορικά μας στην πολιτεία των ισαγγέλων .

Στον δρόμο ο Φώτης με μια αφοπλιστική ευγένεια,  κατάγιομη  πόθου ιερού, ζήτησε από τον Κύριο  Θανάση τον οδηγό  να κάνει ολιγόλεπτη στάση στο Αγίασμα του Πατέρα κάθε Αγιορείτη Κοινοβιάτη , Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου …

Εδώ η μάχη με τον χρόνο και το κλείσιμο των ματιών είναι επιβεβλημένη…Το κελάρυσμα μόνο θες να ακούγεται και εσύ αφήνεις την ιερά φαντασία να περιδιαβεί τους αιώνες για  να φτάσει στην ημέρα που ο Άγιος συνομίλησε με  την Κυρία Θεοτόκο …. Στον δρόμο για τις Καρυές, δυο ώρες από την Λαύρα, ο Αθανάσιος πορευόμενος για βοήθεια , μιας και όλα πλέον  είχαν στερέψει συναντά την Μητέρα του Θεού,  έκλαμπρη και μεστή ωραιότητος…-Πόθεν εδώ οδεύεις Αθανάσιε και πού πηγαίνεις ; τον ρώτησε Εκείνη . Ο Γέροντας γνωρίζοντας τις συνεχείς και αναρίθμητες μεθοδείες του μισόκαλου Της αποκρίνεται : - Ποία είσαι εσύ που γνωρίζεις το όνομά μου και μου ομιλείς;   

  -Εγώ απάντησε είμαι η Μήτηρ του Κυρίου και προστάτις σου ! Γιατί έφυγες από την Λαύρα μου που κτίζεις ; - Δεν πιστεύω πως είσαι η Κεχαριτωμένη …Θέλω σημείο για να βεβαιωθώ!  της αποκρίθηκε ο Αθανάσιος .-Χαίρομαι για την διάκρισή σου ! Αφού λοιπόν θες σημείο χτύπα με το ραβδί σου  σταυροειδώς  , εις το Πανάγιο όνομα της Αγίας Τριάδος,  την πέτρα που έχεις μπροστά σου Αθανάσιε !Με την χάρη του Υιού και Θεού μου θα αναβλύσει αιώνια καθαρότατο και διαυγέστατο νερό  που ούτε θα πληθαίνει το χειμώνα μήτε θα στερεύει το καλοκαίρι !  Σαν άλλος Μωσής εκείνος χτύπησε την πέτρα και από τότε μέχρι και σήμερα ρέει το πλέον εύγευστο και δροσερό ύδωρ του κόσμου ! Παρήγγειλε ακόμα η Παναγιά μας να χτιστεί στον ίδιο τόπο Εκκλησία που  να έρχονται συχνά να την λειτουργούν οι Λαυριώτες και ότι ακόμα έως της συντελείας του αιώνος , Εκείνη θα ήταν η μοναδική και αναντικατάστατη Οικονόμος της Λαύρας Της . Όλα μόλις θα επέστρεφε ο Αθανάσιος θα ήταν περίσσεια  και πλούσια , δοχεία , πιθάρια και αποθήκες ,  ώστε αυτός απερίσπαστος να συνέχιζε το κτίσιμο της πλέον ονομαστής Λαύρας του Άθωνα , του πρώτου τη τάξει  Μοναστηριού του Αγιώνυμου Περιβολιού της Αειπαρθένου...

 Πρέπει να γονατίσεις για να γεμίσεις το μπουκάλι σου με το αγίασμα , μιμούμενος τον Αθωνίτη Άγιο   όταν τότε  έπειτα από το θαύμα , έπεσε στα πόδια της Θεοτόκου εκλιπαρώντας να τον συγχωρέσει για την δυσπιστία του .

Και έπειτα γεμάτος από ευγνωμοσύνη γεύεσαι την παντοδυναμία του Υψίστου . Ένα νερό που …ω του παραδόξου μυστηρίου  ! γεννά την δίψα !  ακόρεστη και αξεδίψαστη η ψυχή σου όταν γουλιά –γουλιά το ρουφάς  … Και κείνο τρεχούμενο αιώνια και αστείρευτα ,  συναντά μόνο την θάλασσα στο διάβα του αγιάζοντας την απεραντοσύνη της . Μπαίνουμε στο εκκλησάκι με την εικόνα του Θαύματος  . Θέλουμε να μείνουμε για ώρα μα δεν θα ήμασταν συνεπείς με τον καλόγνωμο οδηγό που ήδη μας περίμενε …

Λίγα λεπτά αργότερα φτάνουμε στην Μονή . Στην είσοδό της η Παναγιά βρεφοκρατούσα . Δεξιά της ο Άγιος Αθανάσιος , αριστερά ο Άγιος Μιχαήλ εκ Συνάδων ο Ομολογητής , τον οποίον τιμούν ξεχωριστά στις αρχές του καλοκαιριού στην Λαύρα , μιας και εδώ αποθησαυρίζεται η τίμια κάρα του . Στρατιώτες του Χριστού και οι δυο τους  , μέγιστα πνευματικά αναστήματα παραστέκουν στην Οικονόμισσα , φρουρούν και ποιμένουν . Το ελικοδρόμιο της Μονής αρχικά  σε παραξενεύει , μα όταν οι Πατέρες σου διηγούνται ότι μετά από μια καταιγίδα οι δρόμοι κλείνουν από ορμητικά νερά  και λάσπη , τότε κατανοείς όλα αυτά που ως δικαιολογία στην επίμονη συνείδηση , σκανδαλίζουν και κρατούν μακριά  τους πολλούς,  από τα πανάγια προσκυνήματα και την Μητέρα Εκκλησία .

Η Θέα από την απλωταριά μαγευτική . Το κάστρο της Μεγάλης Λαύρας  επιβλητικό και αγέρωχο ,  στερεώνει την ελπίδα ,  έξω βάλλει τον φόβον , οχυρώνει την αφοσίωση στην σωτηρία και τον τεθλιμμένο αγώνα της . Περιστέρια φωλιάζουν και επιστρέφουν κρατώντας …κλαδιά ειρήνης στα ράμφη τους …Μα οι ζεματίστρες του  πάντα αστέγνωτες , γρηγορούν και αναμένουν ανύστακτα  του εχθρού τα πεπυρωμένα  δόλια βέλη…

Ανεβαίνουμε στο Αρχονταρίκι . Ο πατήρ Β. ο Αρχοντάρης  είναι εκεί μαζί με τους πραότατους  δοκίμους και προσπαθεί  να αναπαύσει τους πολυάριθμους προσκυνητές  . Χρόνια πνευματικός της Μονής  , πολλοί θυμούνται τις στιγμές αληθινής μετανοίας δίπλα στο ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου . Γράψαμε τα ονόματά μας και πήραμε το κέρασμα της αγάπης. Μας έδωσαν  δωμάτιο για 5 στον ίδιο όροφο σιμά  στον Άγιο Ιεράρχη . 

Τακτοποιηθήκαμε και θελήσαμε να εκμεταλλευτούμε τις ώρες ως τον εσπερινό . Στον τοίχο απέναντι απ την πόρτα μας χαραγμένο στο ξύλο του Πατέρα το μήνυμα το διαρκές : Αύτη η φωνή βοά προς τον άνθρωπο ως εσχάτης αναπνοής ότι σήμερον επίστρεψον … Πήραμε τον δρόμο όλοι μαζί και οι έντεκα για το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου του Κουκουζέλη,  του Αγγελόφωνου Λαυριώτη Αγίου …Μια διαδρομή γεμάτη από πυκνότατες   φυλλωσιές  και υγρά πετρωτά μονοπάτια . Λίγο πριν περάσαμε από το οστεοφυλάκιο της Λαύρας . Μυριαρίθμητες κάρες ακουμπισμένες στη γη και  αγιασμένα ,  χαριτοφόρα  λείψανα Λαυριωτών , που ο χρόνος τα σεβάστηκε και ο Θεός τα τίμησε  … 

Καρτερούν την ένωσή τους με τις αθάνατες ψυχές τους … την κοινή Ανάσταση εν τη εσχάτη ημέρα …Το πνεύμα , η  σάρκα και τα οστέα … Γέμισε από φως το συννεφιασμένο μουντό εκείνου του μεσημεριού …Μορφές Λαυριωτών,  τον καλόν αγώνα αγωνισαμένων  και κρυφίως βιωσάντων, για τους ανθρώπους μα όχι για τον Δικαιοκρίτη ,  νιώσαμε πως μας ευλογούσαν  με του Σταυρού το καθαρτικό το Θείο και προαιώνιο  σημείο … Ο Μακαριστός Γέροντας Μωυσής είχε πει πως τα Αναστημένα σώματα των Αγίων θα αστράφτουν στα σημεία του πόνου κατά την Δευτέρα Παρουσία . Κάποιοι στην Λαύρα έχουν αρχίσει ήδη να αιγλοβολούν …Τί σπάνια στιγμή αυτό το πέρασμά μας …Χαρούμενη ! Στο Όρος δεν υπάρχει το μακάβριο του κοσμικού φρονήματος  μα μόνο το μακάριο της ευλογημένης προσδοκίας  …( συνεχίζεται )

                                               Νώντα Σκοπετέα

Η Παναγία οικονόμησε …

Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για να διαβάσετε οδοιπορίες παρελθόντων ετών 

μεταβείτε στο οριζόντιο μενού και στην επιλογή : 

Ημερολόγιο Όρους 

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 1 )

 
Στου Οκτώβρη το αγνάντεμα πατώ Περιβολάκι

Έχω τα μάτια μου κλειστά , οσφραίνομαι αεράκι ,

που  ρχεται απ το πέλαγο ,  της Βίγλας το ακρωτήρι .

Ως του Εσφιγμένου την αυλή  καίει  το  θυμιατήρι.

Βοήθα με Οικονόμισσα οι λέξεις να αγιαστούνε

Χάρη να λάβουνε από Σε να μοσχοβοληθούνε

Μεσίτευε Γερόντισσα , στείλε  μας ευλογία,

να μένει  πάντα άληστη κι αυτή η οδοιπορία…( ν.σκ.) 

Μόλις τα δάκρυα μπλέκονται με του μελανιού την μακραίωνη μνήμη , κάθε φορά που τελειώνει ένα οδοιπορικό ζωής και ανόρθωσης της ελπίδας , η ίδια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου : Τι άλλο θα μπορέσω να γράψω για το Περιβολάκι της Μάνας μας αν αξιωθώ να το ξαναπατήσω; Πόσες λέξεις θα καταφέρω να βρω  άμοιαστες με όλες τις προηγούμενες , που να φανερώνουν νέες εικόνες , να κινούν τις ψυχές μας ξανά και να τις γυρίζουν  και πάλι πίσω στα αγιασμένα χώματα του Όρους ;

Φτάνει η ώρα λοιπόν , τώρα που επιστρέψαμε και από το φετινό μας  προσκύνημα, τώρα που ξεκινώ να ανακαλώ στην πολυσύχναστη θύμηση όλα εκείνα που εντυπώθηκαν  πάνω της , σαν το πρώτο χρύσωμα από χέρι ευλογημένο αγιογράφου αθανάτου , να ζητήσω την βοήθεια της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας . Τις δικές της μεσιτείες και την αντίληψη επικαλούμαι για να ξεκινήσω . Και όπως οικονόμησε και πάλι σε όλα , έτσι να πράξει ξανά μόνο για να δοξασθεί ο Τριαδικός Θεός μας και Υιός Της . Δέσποινα… βοήθησον ! Παναγιά μου …Οικονόμησε !!

  Την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη λίγες μόλις ώρες  μετά την Λειτουργία , η φετινή παρέα των φιλαγιορειτών πήραμε τον δρόμο για το καθιερωμένο ελέω Κυρίου προσκύνημά μας στο Αγιώνυμο Όρος . Νέα απολυτίκια ακούστηκαν στην φετινή διαδρομή , αυτή που τόσο λαχταρούσαν  οι ψυχές μας από το ξεκίνημα του Θέρους , τότε που ξεκίνησαν τα σχέδια και οι συζητήσεις …Φέτος  είχαμε δυο νέες προσθήκες στην συνήθη πεντάδα . Ο Μιχάλης κι ο Νικόλας αξιώνονταν ξανά να κάνουν το ταξίδι μαζί με τον Θεοδόσιο  και τον Γιώργη που φέτος συμπλήρωσαν την ομάδα . Ως συνήθως λοιπόν μετά την προσευχή των οδηγών , αυτή που επικαλείται τον συμπαραστάτη, πιστόν οδηγόν , Άγγελον της Ειρήνης μα κυρίως τον Πλαστουργό και Κυβερνήτη της  ζωής μας , πρεσβείαις της Παναχράντου Του Μητρός, των φωτοειδών Αγγέλων, του Μάρτυρος Χριστοφόρου και πάντων Του των Αγίων , ψάλαμε τα απολυτίκια των προστατών Αγίων μας ζητώντας και τις δικές τους παρεμβάσεις , ώστε να αξιωθούμε του τόσο ποθητού αγίου προσκυνήματος . Και έγινε πέρα για πέρα αντιληπτό απ όλους μας,  πως μόνο με Θεϊκή οικονομία γίνονται ακόμα και τα ελάχιστα σε τούτον τον κόσμο . όταν λίγες ώρες αφού είχαμε ξεκινήσει , ένα τρομερό δυστύχημα με πολλούς αδελφούς μας να αφήνουν την τελευταία τους επίγεια πνοή,  επετράπη  απ τον Κύριο να γίνει στο ύψος της Βέροιας …Κάναμε προσευχούλα και ψάλαμε όλοι μαζί το …μετά των Αγίων , όταν το πληροφορηθήκαμε εν οδώ …

Συνέβη εκείνη την ώρα να διερχόμαστε και από την κοιλάδα των Τεμπών …Η προσευχή μας αγκάλιασε και όλες τις φωτεινές παιδικές και νεανικές ψυχούλες που εκεί στέκουν πάντα και μας κοιτούν μέσα από φωτογραφίες και λουλουδοστόλιστα μνημεία , απομεινάρια λυγμών και στεναγμών …εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός …μα υπάρχει και αναπαύει και σώζει …

Στο πρώτο σουρούπωμα μπήκαμε …σχεδόν σκιρτώντας από συγκίνηση στην Ουρανούπολη …Κάθε φορά η ίδια αίσθηση , ότι το Όρος πλέον απέχει μια ανάσα , έναν αίνο μια πνοή δοξολογική …Η Θάλασσα ήρεμη , και εκείνη δρόμος στρωμένος και ειρηνικός προς τα επίγεια Ουράνια … Βολευτήκαμε στα κοντινά στο λιμάνι  δωμάτια και κατηφορίσαμε προς την παραλία . Μικρά παιδιά φαντάζαμε κείνες τις ώρες με ενθουσιασμό και ανυπομονησία , να κυλήσει γοργά ο χρόνος ως το πρωινό ξύπνημα …

Λίγες στιγμές ύπνου μπλεγμένου με ήχους της βροχής που την νύχτα ευώδιασε το χώμα …
Το πρωί ο ουρανός ήταν καθαρός μα κράταγε καλά ακόμα το σκοτάδι όταν η Αγία Άννα ξεκίνησε για μέσα …Πολύς κόσμος και θέσεις κενές μόνο στο κατάστρωμα …

Τεχνίτες οι γλάροι στο πέταγμά τους …Πλησίαζαν άφοβα τους ολόχαρους  προσκυνητές που είχαν βαλθεί να τους φιλεύουν με αγάπη και να τους ψωμίζουν με στοργή…  Θυμίζουν  αυτά τα υπέροχα πετεινά  τους φύλακες αγγέλους των ανθρώπων  ….Πλησίασμα και χάδι …πιστοί ακόλουθοι …ταχεία επέμβαση …μα και αποστροφή όταν μια κίνηση άγαρμπη και ανειρήνευτη θα τους τρομάξει …έστω προσωρινά …

Φτάσαμε πρωί γύρω στις 8 στη Δάφνη …Τόσα χρόνια , πάντα διερχόμενοι δεν είχαμε καταφέρει να «ακούσουμε» την φωνή και την ηχώ της  στο εκστατικό ξεκίνημα του ταξιδιού παρά μόνο στο συνήθως μελαγχολικό του  τέλος . Μας δόθηκε ευκαιρία να περπατήσουμε στα λιγοστά της μέρη που τόσα έχουν να σου «διηγηθούν» για  Γεροντάδες αλλοτινών εποχών που ανυπόμονα γύρευαν τρόπο επιστροφής στην μετάνοιά τους …Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να μεταφερθώ στα αγιασμένα παλαιά , στο λιμανάκι της Δάφνης …

Θυμάμαι μια ιστορία για τον υποτακτικό πάτερ Μιχαήλ από την  σκήτη της Αγίας Άννης …Τον φαντάζομαι να στέκει κάπου εδώ που τώρα βρίσκομαι και να κοιτά θλιμμένα  προς τα μέρη του στην αγαπημένη του Καλύβη , αυτή των Ταξιαρχών  …Ο γέροντάς του ο Ανανίας  τον έστειλε το χάραμα για διακόνημα   και του είπε αυστηρά  πριν ξεκινήσει , το βράδυ το δίχως άλλο να έχει επιστρέψει …

 Ξεκίνησε το πρωί με την ονομαστή  βαρκούλα του γερο-Γιωργάκη, που έπλεε καθημερινά από  Αγιάννα ως την Δάφνη και πίσω πάλι . Έφτασαν  λοιπόν και ο πάτερ Μιχαήλ τελείωσε την δουλειά που του είχε ανατεθεί .

Αλλά  ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει, ο καιρός μάνιασε απότομα . Φύσηξε αγέρας δυνατός κι η θάλασσα αγρίεψε και άφρισε τόσο που δύσκολα το γαλάζιο της φαινόταν . Ο Γερό –Γιωργάκης ίσα που πρόλαβε να σύρει έξω την βάρκα και έφυγε για το κονάκι του αφού δεν υπήρχε περίπτωση επιστροφής με τέτοιον κλύδωνα …

Φεύγαν κι οι άλλοι Ταξιδιώτες Πατέρες , ανήμποροι πια , για την Σιμωνόπετρα και την Ξηροποτάμου τα μοναστηράκια που είναι κάπως κοντά στην Δάφνη , να ξημερωθούν πλέον  εκεί , μα  ο πάτερ Μιχαήλ δεν το κουνούσε όσο κι αν οι άλλοι του έλεγαν να φύγει γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να πλεύσει τίποτα προς τα πέρα με τέτοιο αγρίεμα . Εκείνος , απλούς και ταπεινός , παιδί της αγιαστικής υπακοής  θυμόταν μόνο αυτό που του παρήγγειλε ο Γέροντάς του : Το βράδυ να έχεις επιστρέψει ! Περίμενε λοιπόν και έκανε κομποσκοίνι στην Παναγία  να ξεφουρτουνιάσει  η θάλασσα …

Έρχονται τότε και στέκονται  δίπλα του δυο νέα όμορφα παληκάρια  αστραπόμορφα …

- Γιατί Πάτερ μου , είσαι θλιμμένος ; τι σου συνέβη  ;

- Ο Γέροντας είπε το βράδυ να είμαι στην καλύβη και εγώ στέκω εδώ ανήμπορος …και νυχτώνει σε λίγο   …

- Θες να σε πάμε εμείς ως την Αγία Άννα ; εκεί πάμε !

Ανώνυμος Μοναχός ( πηγή: http://imverias.blogspot.gr)

Δεν σκέφτηκε ο πάτερ Μιχαήλ ούτε τον καιρό που είχε γίνει ακόμα πιο φοβερός ούτε  τον κίνδυνο …όρμησε μες στην βάρκα και περίμενε τους νέους και όλο τους ευχόταν :    Να σας έχει η Παναγιά καλά ! Ευλογημένοι να είστε για την αγάπη που κάνετε  ! Έκανε έλεος ο Κύριος και η Μητέρα Του  σε μένα τον αμαρτωλό !

Δεν κατάλαβε για πότε έφτασαν ..Του φάνηκε ότι γίνηκε τούτο σε μια στιγμή μονάχα …Τα κουπιά τα κίνησε ο ένας από τους δυο λίγες φορές και το μουράγιο  της Αγιάννας ξεπρόβαλε με μιας !

Ευχαριστώ αδελφοί μου ! πρόλαβε να πει τρέχοντας και ανεβαίνοντας τα σκαλιά …μόνο τον Γέροντά του σκεφτόταν που τον περίμενε και την αγωνία που θα είχε…

Ανεβαίνοντας συνάντησε  τον πάτερ  Γαβριήλ, από την Καλύβη του Ευγγελισμού ….

- Ευλογείτε , πάτερ  Μιχαήλ. Γιατί τρέχεις έτσι ;

-Ο Κύριος! Γύρισα μόλις από  τη Δάφνη. Οικονόμησε η Παναγία μας και οι Ταξιάρχες και με πήραν  δύο νέα παληκάρια  με τη βάρκα τους…   Τρέχω για να επιστρέψω  στο κελί μου, για να είμαι στην ώρα μου όπως μου είπε ο Γέροντάς μου ….Συγχώρα με  που είμαι βιαστικός πάτερ Γαβριήλ !!

- Μα που είναι τώρα οι δυο νέοι και η  βάρκα τους; ρώτησε εκείνος .

- Τους άφησα στο λιμανάκι . Έφυγα με βιασύνη  και δεν σκέφτηκα να τους ρωτήσω ούτε που μένουν ….

- Δεν βλέπω όμως καμιά  βάρκα στην θάλασσα αδελφέ μου !!

Γυρίζει τότε ο Μιχαήλ και βλέπει τα κύματα να έχουν θεριέψει ακόμα περισσότερο …Σκέπαζαν τα πάντα και όλο το μουράγιο σκεπασμένο από τα θεριασμένα κύματα …Πουθενά ούτε άνθρωπος ούτε βάρκα !! Στρέφεται τότε  να μιλήσει στον πάτερ Γαβριήλ αλλά …ουδαμού γης κι  εκείνος  !!

Τότε φωτίστηκε ,  και μόνο τότε ο πτωχός τω πνεύματι και μακάριος υποτακτικός  κατάλαβε το θαύμα!  Ότι δηλαδή οι δύο νέοι ήταν οι αρχάγγελοι αρχιστράτηγοι των Ουρανίων στρατιών , Μιχαήλ και Γαβριήλ. Ο Μιχαήλ έκανε κουπί , κι ο Γαβριήλ τον συνάντησε στα σκαλιά κάνοντάς τον να γυρίσει προς την θάλασσα , αναγγέλλοντάς του έτσι  το θαυμαστό γεγονός

( πηγή  φωτό :http://imverias.blogspot.gr/)

Μπήκε στο κελί του Γέροντα συνταραγμένος από το μέγα θαύμα …Ήθελε να εξιστορήσει την πρόνοια του Θεού , έτσι όπως μόλις την βίωσε με τρόπο ανεπανάληπτο στον Γέροντά του  Ανανία. Γονατιστό και κλαίγοντας τον βρήκε εκείνον μπροστά στο καντήλι και το  εικόνισμα των Αρχαγγέλων…

Προσευχόταν το παιδί του το αγαπημένο  να επιστρέψει σώο και αβλαβές ….Σκέπη των πτερύγων της αΰλου Αυτών δόξης …

Μπήκαμε στο λεωφορειάκι για Καρυές …Από εκεί μαζί με τους Αιτωλούς αδελφούς μας θα πορευόμασταν προς τα μέρη του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου …Στο ζωντανό και αιώνιο θαύμα της Λαύρας και της Οικονόμισσας Μητέρας του Θεού ημών …( συνεχίζεται ) 

                      Νώντας  Σκοπετέας 

                       
                Η Παναγία οικονόμησε 
              Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για να διαβάσετε οδοιπορίες παρελθόντων ετών 
μεταβείτε στο οριζόντιο μενού 
και στον τίτλο : Ημερολόγιο Όρους