Μεσίτευσε η Ψυχοσώστρια!

                       

«Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην» (Ψαλμ. 118, 60)

Μόνο δακρυσμένη την έβλεπαν όλοι την κυρά-Σαββίνα την γερόντισσα, την κοσμοκαλόγρια! Μια μορφή βγαλμένη από σελίδα βιβλίου αγιωτικού, από αυτά που μόνο στην μετάνοια οδηγούν και τα λόγια τους κυλούν συνέχεια στα μάτια όσων με αγαθή ψυχή εύφορη τα διαβάζουν. Καιροί παλαιοί,  μα όχι αμνημόνευτοι! Χρόνια αμέτρητα που έμοιαζαν για αυτήν την κυρούλα, να πέρασαν ολόκληρα μπροστά σε ένα εικόνισμα, της Παναγιάς της Ψυχοσώστριας, στην Εκκλησία του χωριού τους,  εκεί στα άγονα τα ορεινά,  με τους Θεόφτωχους ανθρώπους που οι ψυχές τους οι αγαθές, θύμιζαν χώματα μουσκεμένα από ουράνια επομβρία, να ξεφυτρώνουν από μέσα τους κάθε αμάραντη άνοιξη  ανθοί ευωδιαστοί, μετανοίας και αναγέννησης! Ο μέγας Γεωργός ευδόκησε να στείλει άροτρο ευλογημένο και ακούραστο τον Παπά Χαράλαμπο, που νέος φόρεσε το πετραχήλι και από τότε δεν το ξανάβγαλε ποτέ του! Πάντοτε όπου κι αν βρισκόταν, ήτανε έτοιμος αυτός ο Θεόκλητος, να εξομολογήσει το ποίμνιο που του εμπιστεύτηκε ο Ποιμήν ο Καλός! Αμέτρητες ήταν οι φορές που η κυρα-Σαββίνα είχε σκύψει μπροστά του κλαίγοντας γοερά, να της διαβάσει την συγχωρετική ευχή μετά την εξομολόγηση! Πάντοτε όμως πριν, εκείνη θα γονάτιζε μπροστά στην Παναγία, να την παρακαλέσει, το ανομολόγητο σφάλμα της πειραστικής της νεότητας να συγχωρέσει. Πόσες φορές δεν γύρισε πίσω σε εκείνη την ημέρα της νιότης και έκλαψε και καταπικράθηκε, που δεν μπόρεσε να μην κάνει συγκατάθεση στο αμάρτημα εκείνο…Δεν ξημέρωσε  μέρα που να μην το μετανιώσει, μέρα που να μην στάθηκε γονατιστή κατάμονη μέσα στον μικρό τους Ναό, να δεηθεί με δάκρυα ατέλειωτα και καυτά στην Ψυχοσώστρια! Έτσι και όταν μεγάλωσε πολύ στα χρόνια! Ακόμα γονάτιζε, να της πει τους  Χαιρετισμούς της, τις Παρακλήσεις της και της μιλούσε, της μιλούσε σπαραχτικά με τις ώρες, με λόγια καρδιακά, των Αγίων ποιητών τα λόγια τα ιερά:

Βοήθα με Μάνα μου! Μεσίτευσε να μου συγχωρέσει ο Υιός σου εκείνο το σφάλμα! Δεν βαστώ να το ξεστομίσω στον παπά! Θα τον πικράνω! Πως θα τον ξανακοιτάξω; Μετά από τόσα χρόνια που το κρατάω! Ούτε στον μακαρίτη τον παπά-Τιμόθεο είπα τίποτα, ούτε σε κανέναν! Εσύ όμως το ξέρεις από την πρώτη στιγμή! Εξήντα χρόνια Παναγία μου σε εκλιπαρώ! Ξέρω πόσο σπλαχνίζεσαι τα παιδιά σου! Και εσύ μόνο γνωρίζεις πόσο έχω μετανιώσει! Τις μετάνοιες, τις νηστείες, τις χαμαικοιτίες, τα δάκρυα! Όλα τα γνωρίζεις Μάνα μου! Μη με εγκαταλείψεις Ουρανών Υψηλοτέρα, Ιλαστήριον του κόσμου, Αγνείας θησαύρισμα, Εσύ που ζωοποιείς τους νεκρούς! Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις, χαίρε πολλών πταιόντων συγχώρησις! Να με υπερασπιστείς! Σαν έρθει η στιγμή που θα πεθάνω, να διώξεις τους μαύρους πονηρούς που θα θέλουν να με καταδικάσουν στο αιώνιο σκοτάδι! Και ξεκινούσε να ψέλνει με τη γερασμένη φωνή της: Ἱκετεύομεν, οἱ δοῦλοί σου καὶ κλίνομεν, γόνυ καρδίας ἡμῶν· Κλῖνον τὸ οὖς σου, Ἁγνή, καὶ σῶσον τοὺς θλίψεσι, βυθιζομένους ἡμᾶς!

Και έφτασε η ώρα που η κυρά Σαββίνα ξάπλωσε στην νεκρική κλίνη! Και όλο το χωριό γέμισε το σπίτι της, να την χαιρετίσει και να την κλάψει, όπως γινότανε εκείνα τα χρόνια! Ο παπά Χαράλαμπος να θυμιάζει συνεχώς το λείψανό της και έπειτα όρθιος δίπλα της να διαβάζει το ψαλτήρι! Σκεφτόταν πως δίπλα του είχε το άψυχο σώμα ενός ανθρώπου, που βίωσε τούτα τα λαμπρά λόγια του αμώμου! 

…ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην τοῦ φυλάξασθαι τὰς ἐντολάς σου. σχοινία ἁμαρτωλῶν περιεπλάκησάν μοι, καὶ τοῦ νόμου σου οὐκ ἐπελαθόμην. μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου. μέτοχος ἐγώ εἰμι πάντων τῶν φοβουμένων σε καὶ τῶν φυλασσόντων τὰς ἐντολάς σου.

Δεν ήξερε ο παπάς πως εκείνες τις στιγμές η ψυχή της κυρά-Σαββίνας δοκίμαζε ένα φοβερό μαρτύριο! Σαν γεράκια αρπαχτικά την  θήρεψαν οι σκοτεινοί δαίμονες και την κατέβαζαν στου Άδη τα έγκατα, μέσα σε φωνές, απειλές, κατηγόριες και τρόμο μεγάλο! Είσαι δική μας! της επαναλάμβαναν συνεχώς! Αμίλητος και ανήμπορος ο Άγγελός της! Ξαφνικά το βαθύ σκοτάδι  έσπασε μια υπερκόσμια λάμψη! Εμφανίστηκε η Κυρία των Αγγέλων, ο πύρινος θρόνος του Παντοκράτορος, η Μητέρα του Λόγου του Θεού!

Σκίρτησε από ελπίδα η ψυχή της Σαββίνας! 

-Βοήθα με Παναγιά μου! Σώσε την ψυχή μου!

Στη θέα της Θεοτόκου άρχισαν να αντιδρούν οι δαίμονες! Θεολογούν εκείνοι καλύτερα από όλους σε ό,τι έχει αποκαλυφθεί! Και γνωρίζουν βέβαια τη δύναμή της! Και εκείνο το: «ἒχεις τὸ δύνασθαι τοῦ θέλειν ἰσοτάλαντον» Ξεκίνησαν με οργή να φωνάζουν:

-Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Ο Υιός σου και Θεός έχει νόμο! Δεν παραβιάζει την δικαιοσύνη του! Δεν μπορείς να μας την πάρεις αυτήν την ψυχή! Είναι δική μας!

- Δεν σας την παίρνω! Ακούστηκε η γλυκύτατη φωνή της! Μα θα πάμε μαζί να σταθούμε μπροστά στον Δίκαιο Κριτή! Και εκείνος είναι που θα αποφασίσει!

 Ύστερα από λίγο η Διαπορθμεύουσα Μήτηρ της Ζωής, παρίστατο ενώπιον του θρόνου του Υιού της!

 -Γνωρίζω ότι αμάρτησε Υιέ και Θεέ μου! Γνωρίζω και το σφάλμα της να μην το εξομολογηθεί! Θέλω όμως να την βοηθήσεις! Θερμά σε ικετεύω! Ποτάμι τα δάκρυά της, οι Χαιρετισμοί και οι παρακλήσεις της μπροστά στην εικόνα μου! Για χρόνους πολλούς!

-Μην κάνετε παράβαση στην δικαιοσύνη σας! Έσκουζαν οι μισόψυχοι!

Αποκρίθηκε τότε ο Χριστός μας:

- Άκουσα την παράκλησή σου Μητέρα! Γνωρίζω την μετάνοιά της! Μα το αμάρτημα αυτό δεν το εξομολογήθηκε ποτέ, σε εκείνους που πήραν από εμένα την εξουσία του δεσμείν και λύειν!

– Εσύ είσαι ο Παντογνώστης και Πολυέλεος και Πανευμήχανος Θεός! Βρες, σε εκλιπαρώ, τον τρόπο να την σώσεις!

-Αυτό που θα γίνει, αποκρίθηκε ο Κύριος, είναι να την επαναφέρω στη ζωή! Αν θελήσει, θα εξομολογηθεί και έπειτα από 3 μέρες θα επιστρέψει εδώ!

Λυπήθηκαν οι δαίμονες! Βουβοί αποχώρησαν αφήνοντας την ψυχή που μέχρι πριν λίγο σφιχτοκρατούσαν! Δεν μπορούσαν να αρθρώσουν πλέον αντίλογο! Και την δικαιοσύνη Του τήρησε μα και τρόπο σωτηρίας βρήκε! Αυτοστιγμεί η ψυχή της Σαββίνας επέστρεψε στο σώμα της! Άνοιξε τα σφαλιστά βλέφαρά της! Όσοι ήταν δίπλα της απομακρύνθηκαν! Εκείνη  με μια γαλήνια όψη, ξεκίνησε με απαλή φωνή να ψιθυρίζει:

 -Μην τρομάζετε! Ο Κύριος ελέησε να επιστρέψω! Σας παρακαλώ ειδοποιείστε τον παπά να έρθει να με εξομολογήσει! Σε 3 μέρες θα ξανακοιμηθώ! Μεσίτευσε η Ψυχοσώστρια να φύγω ετοιμασμένη!

Έτσι και έγινε! Και είναι αλήθεια που δεν θα πάψει να ακούγεται έως της συντελείας των αιώνων, σαν τις δεήσεις της Μάνας όλου του κόσμου! Της Ψυχοσώστριας και Κοσμοσώτειρας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το 7ο και τελευταίο μέρος της σειράς των εκπομπών με τίτλο: "Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας!", με πυρήνα την ερμηνεία του μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου στην ακολουθία εις κεκοιμημένους.

Διασκευασμένο(τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά) σε διήγημα ένα αληθινό περιστατικό που ακούσαμε από το στόμα του μακαριστού Αγίου Γέροντος Ευφραίμ του Φιλοθεϊτη! Ασίγαστη η φωνή του, μας καλεί στο φιλανθρωπότατο μυστήριο της μετανοίας και της ιεράς εξομολογήσεως! Ο Ζωντανός Θεός, Η Αλήθεια(προσέθεσε ο ίδιος) μας έχει αποκαλύψει ότι υπάρχει τόπος αναπαύσεως μα και τόπος βασάνων...

ΥΓ: «…Όσο κι αν είναι η θάλασσα γαληνεμένη , πάντα θα χρειάζονται 2 κουπιά για να την ταξιδέψεις! Με ένα φτερό ποτέ σου δεν θα πετάξεις ! Μόνο με δυο θα φτάσεις ψηλά! Έτσι ακριβώς και στην Αγία μας Ορθοδοξία! Μόνο με έργα ή μόνο με πίστη , γύρω –γύρω απ το εγώ μας θα περιστρεφόμαστε! Καθηλωμένοι στο ίδιο ανήλιαγο σημείο! Ορθοπιστία αταλάντευτη  και Ορθοπραξία ακενόδοξη  συνθέτουν την Ορθοδοξία! Μετάνοια αληθινή και Εξομολόγηση ολοκάρδια  συνοικοδομούν το σωστικό μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως! Τίποτα από τα δυο μόνο του! Ακόμα και αν πλημμυρίζουμε την γη από τα δάκρυά μας , χωρίς το πετραχήλι του Πνευματικού μας , θα στεγνώσουν αυτά και η γη θα παραμείνει  ξερική! Ακόμα κι αν καθημερινά από την άλλη προστρέχουμε στο εξομολογητήρι χωρίς ειλικρινή διάθεση μετανοίας ανόθευτης από υστεροβουλίες και μυκτηρισμούς του Αγίου Θεού, πάλι μονόκουποι  και στην μια φτερούγα θα παραμένουμε ! Μετανοημένοι ανεξομολόγητοι και εξομολογημένοι αμετανόητοι! Μεσοπέλαγα, περιμένοντας του βίου την θάλασσα και τα πελώρια κύματά της κάποτε να μας σκεπάσουν! Στην γη ανήμποροι δίχως φτεράκισμα στα υπέροχα άνω! Είναι λυτρωτικό και σε απογειώνει αυτό το συν της Ιερής  συνύπαρξης,  της σύμπλευσης σε αέρα και θάλασσα , της συμπλήρωσης!

Πρέπει να συρρέουν αυτά τα σωστικά και Θεοπαράδοτα! Να είμαστε Χριστιανοί στους οποίους να συρρέουν η μετάνοια και η εξομολόγηση πριν την Θεία Κοινωνία και την Ένωση με το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού! Και πάντοτε να θυμόμαστε πως στην κόλαση δεν βρίσκονται ούτε θα πάνε οι αμαρτωλοί, μα οι αμετανόητοι και  ανεξομολόγητοι! Στον Παράδεισο θα βρεθούν οι μετανοημένοι και  εξομολογημένοι! Οι κατά συρροήν πιστοί!                      

   (Απόσπασμα από κείμενο με τίτλο: Κατά συρροήν πιστός!) Από το βιβλίο του Νώντα Σκοπετέα: «Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί»( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)