Καλοκαιρινό Δόξα Σοι...

Δόξα Σοι Κύριε να λες το αίμα  όταν στάζει

Σαν σε βαραίνει ο Σταυρός που τη ζωή σου Αγιάζει

Δόξα Σοι Κύριε να λες σαν ξημερώνει η μέρα

Τα μάτια στρέψε στα ύψιστα και στον Θεό Πατέρα( ν.σκ.)

Εξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτομέν Σοι, Αγαθέ, και τον Αγγέλων τον ύμνον βοώμεν Σοι, Δυνατέ. Αγιος, Αγιος, Αγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.

Της κλίνης και του ύπνου εξεγείρας με, Κύριε, τον νουν μου φώτισον, και την καρδίαν και τα χείλη μου άνοιξον, εις το υμνείν Σε, Αγία Τριάς. Αγιος, Αγιος, Αγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.

Πρωινή προσευχή …Στην ησυχία της νύχτας που γαλήνια ενώνεται με του πρώτου καλοκαιρινού φωτός τα ηλιοπαιχνιδίσματα , τα πρώτα κελαηδήματα  της χαραυγής και του πετεινού το λάλημα που μετάνοια θυμίζει …

Όπου και να γείρεις το βλέμμα ,  αποτυπώματα Θεού θα κεντρίσουν των αισθήσεών σου  την πεντάδα…Κι αν κλείσεις τα μάτια θα αρχίσεις να μεταφράζεις το καθετί σε ένα υπέροχο δοξολόγημα …Το τραγούδι του ανέμελου  γρύλλου και η ελπίδα του , που θα λεγε και ο Γκάτσος , είναι σαν να υμνεί τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα σαν ελπίδα καταφυγή και σκέπη …

Της λεβάντας το πέρασμα φερμένο στο πρόσωπο με του δροσερού αγεριού τις τελευταίες ανάσες , πριν της ζεστής ημέρας το κρυφτό με τους ανθρώπους  και πάλι αρχινίσει , είναι σαν το σταυροειδές θυμίαμα στου ορίζοντα τα τέσσερα σημεία …

Σηκώνεις τα χέρια ψηλά σαν να θέλεις να τα κρατήσεις για λίγο στις χούφτες σου   όλα τούτα πριν γίνουν μνήμη , να παρατείνεις το ορθρινό δοξολόγημα της πλάσης στον Ποιητή της …

Ένα αγριόμουρο κόβεις να γευτείς…  Δροσοσταλίδα πάνω του , σαν αγιασμός  βρέχει τα χείλια σου…   Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει….εἰς τόπον χλόης, ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με…

 

Νώντα Σκοπετέα

Αποσπάσματα από την εκπομπή Εν  τω φωτί Σου οψόμεθα φως .

Καλοκαιρινή Δοξολογία ( 2 μέρη )

  

Στου Ιούλη τις κορφές ...

Μήνας πυρρός  και Ανάργυρος ήρθε να σε γιατρέψει …

Με ιάματα και εσπερινούς ψυχές  να γαληνέψει  !

Άρτοι σε κόφες καρτερούν ξανά να ευλογηθούνε

Κι ανοιξαντάρια άπαυστα από παντού ηχούνε …

Σε αποσκιάδα Ιερού σε ασπάστηκε  στα μάτια…

Δρωτάρια στάξανε στη γη, ποτίσαν  μονοπάτια ,

που οδηγούν σε Εκκλησιές σε βράχους λαξευμένες

από τη Μάνη ως τις Μαριές σεπτά  Λειτουργημένες.

 

Χρυσοβαλάντου η Κυρά , Αγιά Παρασκευούλα ,

και Αθωνίτες Άγγελοι  σε μιας Ζωής πηγούλα ,

το Ζέον ετοιμάζουνε ,  Νυμφώνος  Κοινωνία ,

την μέρα που εορτάζουνε μνήμη τους την οσία .

Μικρής  Μαρίνας  προσευχή τον σατανά πατάει ,

Τρίχρονου Μάρτυρα  η ευχή την Μάνα του οδηγάει,

Και ένα χαλίκι από τη Χιό στο αίμα βουτηγμένο

Μαρκέλλας είναι φυλαχτό , αιώνες δωρισμένο .

Προκόπιος  που κρύσταλλο  στον Ουρανό υψώνει ,

Και Κυριακή και Υάκινθος με όνομα που μυρώνει ,

Στου Ταϋγέτου τα ύψιστα  λιβάνι κουβαλάνε ,

του Αγιολιά την μηλωτή γέρνουν και προσκυνάνε …

Όλους , Θεσβίτης τους θωρεί καθώς ξαναανεβαίνει …

Σε πύρινο άρμα ένδοξος τον ερχομό προσμένει ,

Της Παρουσίας του Χριστού της ένδοξης της Θείας ,

Σάλπιγγα , Πρόδρομος κι αυτός Θεού Επιφανείας …

Μήνας πυρρός  και Ανάργυρος ήρθε να σε  γητέψει  …

Στου  παραδείσου τις κορφές , τον Πλάστη  να αγναντέψει   !

Νώντα Σκοπετέα 

Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο: 

Του Μηνού η ψυχή .

Τα γράμματά μου ...

Παλεύω με τα γράμματά μου …

Όλο πάνε αλλού και κάθονται και απότομα φεύγουν και για αλλού πηγαίνουν …

Μοιάζουν με τον Παράκλητο και με τον Φύλακα Άγγελο που τόσο λεπτά σαν αεράκι στέκονται δίπλα μας και όλο απομακρύνονται αποστρέφοντας το Πάναγνο Πρόσωπό τους.

Και τα άλλα που έρχονται και θρονιάζονται στης ψυχής μου τα ανάκτορα που τα καλοδέχονται και τα φιλοξενούν …

Το ρο που σαν ζιζάνιο ριζωμένο και πολυκαιρισμένο βλασταίνει σιμά στην αλυσοδεμένη μου Αγιότητα κάνοντάς με Άγριο από Άγιο που είπε ο Θεός να γίνω ...

Το σίγμα και το ταφ που φτερακίζουν στα σκοτεινά αθέατα και κάνουν τη στοργή να οργίζεται …

Και άλλα τόσα γράμματα …

Και γίνεται φυγή η καταφυγή , η προστασία αποστασία , και ο Χριστός Άχρηστος…

Θέλω να μαι ανάμεσα στο Άλφα και το Ωμέγα Του ...και να ζητώ το έλεός Του

Μα όλο αγκαλιά με άλλα γράμματα είμαι ...

Με το Έψιλον το Γάμα και το Ωμέγα μου 

Νώντας Σκοπετέας 

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης 1952-2014

Μέσα στη νύχτα ζητούσες το φως

Βάδισμα Ουράνιο σεμνού Αγιορείτη …

Δεν αποζήτησες ποτέ σου το πώς

Το ακατάληπτο βίωνες ψυχών του Ηδύτη…

Πάντα εξέπεμπες πραεία φωνή

Μακάριος με δίψα ελέους Κυρίου

Πως αγαπούσες να μιλάς με σιωπή

Εύλαλη σάλπιγγα ,κραυγή ησυχίου…

Λέξεις που αγίασαν, στολή η λαμπρή σου…

Σαν ήλιος ταξίδεψαν στον κόσμο τις χάρες
Σκιά Αθωνίτικη ,ευωδιά στο κελλί σου …

Φτωχών Γεροντάδων λευκόχρυσες κάρες …

Ένα προσκύνημα, μια αγρύπνια η ζωή σου

Στρωτή η μετάνοια, το έκπαγλο δέος

Μνήμη αιώνια, Χριστού η αλήθεια

Μνήσθητι Κύριε, Αγαθού Μωυσέως …

Νώντας Σκοπετέας 01-06-2014

Καλό Παράδεισο Γλυκύτατε Γέροντα …

Πρέσβευε τω Ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχει ταις ψυχαίς ημών…

Απόσπασμα απο την εκπομπή 
( Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως ) με τίτλο : Μωυσέως Ευχή ( 3 μέρη ) 

Ήλιος Απόστολος

Μαϊστρα μέρα ανύχτωτη μέσα στο καλοκαίρι 
Παιδιά  θαλασσογέννητα ,  βουτούν στο αρμυρονέρι   …

Και το ηλιόφως που άντεξε όσο ξανά ποτέ του,

τους  στέλνει ένα χαμόγελο Θεού του Ευεργέτου…

Μες στο λιοστάσι του Μηνού έκτου των Αποστόλων,

κυλάνε οι ώρες οι ζεστές , οι αγαπημένες όλων …

Από την Πνύκα ως τον Ισθμό και ως την Καρακάλλου

Αχολογούν τα ρήματα Εθνών του Διδασκάλου .

 

Σμίγουν ξανά Πρωτόθρονοι, κρατώντας Εκκλησία ,

Κλειδιά βαστούν κι επιστολές που ανοίγουν Σωτηρία …

Και πίσω τους οι πάνσοφοι , όλοι οι Μαθητάδες ,

Που τους υμνούν στο τέλος του οι διαλεχτοί οι ψαλτάδες .

 Στο ακροθαλάσσι στέκονται αδέλφια θαυμασμένα  

Παράτησαν τα δίχτυα τους κι ακολουθούν τον Ένα

Μαχαίρια  σπάθες  δήμιοι  λογχίζουν  τη ζωή τους

Χορεία Θεοφόρητη σιμά στον Τελειωτή τους …

Αϊγιαννίτης Θεριστής δρόσισε την ψυχή σου …

Μ’ ένα κουτάλι σε νερό στάθηκε στην αυλή σου .

Θυμήθηκες την Δαμασκό και το δικό σου θαύμα

και ξανατύπωσες Σταυρό στης αμαρτίας το τραύμα …

Μαϊστρα μέρα ανύχτωτη μέσα στο καλοκαίρι 
 Αγάπα και το γέρμα της  ,τρανή γιορτή θα φέρει …

Νώντας Σκοπετέας

Από την μικρή συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : "Του Μηνού η ψυχή "

Στην αυλή της Αναλήψεως ( μικρό διήγημα )

 

Στις γειτονιές της Παραλίας λίγο μετά τον μεγάλο πόλεμο και τις ανήλιαγες μέρες του αδερφικού μίσους  , τα χώματα  άρχισαν ξανά να μοσχοβολάνε τους ανθούς των δέντρων και να τους μπερδεύουνε με την αλμύρα της θάλασσας , που κάποτε έφτανε ως τις ρίζες τους . Ο μπάρμπα Λύσαντρος , Παραλιώτης από τα γεννοφάσκια του δεν σταμάτησε ποτέ του να περιδιαβαίνει ολημερίς στους δρόμους  της όμορφης πόλης τους και να μεριμνά για όλες τις Εκκλησιές και τα απόμερα   ξωκκλήσια . Ακόμα και στον πόλεμο δεν άφησε αφώτιστη Εκκλησιά ούτε μια νύχτα .

Δεν απόχτησε φαμίλια δικιά του . Από παιδάκι μικρό ορφάνεψε από τους Άγιους  γονιούς του  , τότες πεθαίνανε απ το τίποτα οι ανθρώποι ,  και έμενε μαζί με την αδερφή του και έπειτα με την δική της οικογένεια στο σπίτι  με το μεγάλο περιβόλι, με τις ελιές , τις  πορτοκαλιές ,  τις λεμονιές και τις ροδιές , τα ζωντανά και όλου του Θεού τα καλά. Αγρότες και οι δυο τους τα καταφέρανε καλά με την γη που τους άφησαν πίσω οι γονήδες τους . Τη σεβάστηκαν και εκείνη  τους σεβάστηκε χαρίζοντάς  τους  γενναία τον επιούσιο και την  μακαρία ελεημοσύνη που δεν την λησμόνησαν  ποτές τους.    Όλοι τον αγαπάγανε για την καλοσύνη του , την γαλήνια όψη του προσώπου του και την σιγανή του φωνή που δεν την ύψωσε ποτέ , ακόμα και όταν κάποιοι τον κοροϊδεύανε φωναχτά ένα απόγευμα στο καφενείο αλλοπαρμένο και αλλαφροΐσκιωτο . Ίσα- ίσα που αυτούς συνέχεια τους χαιρέτιζε με αγάπη απροσποίητη ,  όποτε κι όπου κι αν τους έβλεπε , που κάποια στιγμή σταματήσανε και δεν τον ξαναπειράξανε . Αυτό που χαιρότανε πολύ να το ακούει ο  μπάρμπα Λύσαντρος  ήτανε όμως  ένα προσωνύμι που του είχανε ταιριάξει  τα ανήψια του , της αδερφής του τα παιδιά που τον αγαπάγανε σαν τον Πατέρα τους , που τον χάσανε τα καψερά  άδικα από χέρι αδερφικό στα τρισκατάρατα του εμφυλίου τα χρόνια  . Τον φωνάζανε  Άγρυπνο , γιατί όσα χρόνια τον θυμόντουσαν δεν τον είχανε δει ποτέ του να κοιμάται . Στο κελάκι του , όπως το έλεγε , ένα δωμάτιο που έχτισε πίσω απο την Εκκλησία της Αναστάσεως, σε μια γωνιά στη βορεινή μεριά του κτήματος  ,  πάντα βλέπανε φως τη νύχτα . Ξέρανε πως όποτε και να πηγαίνανε εκεί θα τον βρίσκανε ξυπνητό να διαβάζει για τους Αγίους του και να καίει λιβάνι Αγιονορείτικο. Τα είχε καταφέρει  και ταξίδεψε από τον Πειραιά με το καράβι μια φορά και έμεινε για μέρες πολλές στο Άγιο Όρος στη Μονή του Γρηγορίου , που πήγαιναν πολύ οι Πελοποννήσιοι εκείνα τα χρόνια. Και από τότε που γύρισε , μια ήταν η λαχτάρα του και η ευχαρίστησή του . Να βρίσκει παπάδες φιλακόλουθους , και να πηγαίνει σε αγρυπνίες
 όπου και να γίνονταν . Και γίνονταν πολλές τότε , μιας και ο κόσμος είχε αληθινό φόβο Θεού και ευλάβεια πονεμένη . Ακόμα και στην πιο μακρινή μεριά  της πόλης έφτανε από νωρίς το απόγευμα στα πόδια πάντα , για να βοηθήσει όπως μπορούσε στις ετοιμασίες . Να βάλει στους άρτους τα κεριά  , να ανάψει όλα τα καντήλια , να αφήσει λαδάκι , νάμα , πρόσφορο και όλα τα απαραίτητα για του Θεού τη λατρεία . Κι άμα έβρισκε και κανέναν Ιερέα γραμματιζούμενο και ψάλτη που ήξεραν από τυπικό Μοναστηριού  και μεγάλωναν τις Αγρυπνίες ως το ξημέρωμα , πως το ευχαριστιότανε …. Εκείνος όρθιος για όλες τις ώρες,  βοήθαγε όπως μπορούσε στο ψαλτήρι , είτε διαβάζοντας ,είτε ψέλνοντας κανένα γνωστό  προσόμοιο του εσπερινού και του όρθρου . Και όλο με χαμηλωμένο το κεφάλι μπαινόβγαινε στο ιερό να διακονήσει τον Παπά …Πολλές φορές στο τελείωμα , αν με δική του παρότρυνση γινόταν η αγρύπνια κάποιου πιο «άγνωστου» Αγίου , θα έδινε και λίγα χρήματα στον Ιερέα να τα μοιραστεί με τον ψάλτη … -για την ψυχή των πεθαμένων μου … έλεγε και απομακρυνόταν βιαστικά ...

Και έπειτα πολύ του άρεσε  να επιστρέφει στο σπίτι περπατώντας αργά  , δίπλα απ τη   Θάλασσα και να οσφραίνεται του χαράματος τις μυρωδιές και να ακούει τους πρώτους ήχους του Θεού …Κι αυτός πάντα να έχει στα χείλη του έναν ύμνο γι Αυτόν που αγάπησε τόσο και Του αφιέρωσε τη ζωή του , ζώντας   σαν καλόγερος μες στον κόσμο  με τις μέριμνές του και  το μεγάλωμα των τριών ανεψιών του .Τί είναι αυτό που ψέλνεις συνέχεια Θείε Λύσαντρε  ; τον  ρώτησε ο Πότης ο μικρότερος μια μέρα που ήταν οι δυο τους στο κελάκι του . Και εκείνος βάλθηκε να του ψάλει όσο καλύτερα μπορούσε ένα κάθισμα από της Εβδομάδας τα  πρωινά του Πλαγίου του πρώτου στην Παρακλητική :   Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστώ υπαντήσωμεν, μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας έξω φθεγγόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με…. Έψαλλε μπρος στο εικονοστάσι  και έπειτα γύρισε στον μικρό :  

-Έχω πει στον Παπα- Δημήτρη , αυτό που άκουσες να το λέμε στην αρχή της Αγρυπνίας και αυτός να λιβανίζει …Το θυμάμαι απ το Άγιον Όρος …τι όμορφα που ήτανε τότε μάνα μου !!  Πάντες αγρυπνήσωμεν  ! -Είδες γιατί  σε λέμε Άγρυπνο Θείε ;  Και εκείνος γέλασε απ την ψυχή του και τον αγκάλιασε όλο στοργή …

Κυλήσανε ευλογημένα τα χρόνια... Αρχές καλοκαιριού ήτανε  κι  ο Μπάρμπα-Λύσαντρος στα πρώτα του γεράματα ετοιμαζότανε από βραδύς για την μεγάλη μέρα που ξημέρωνε στον κόσμο . Δεν τα χε καταφέρει να βρει καμιά αγρυπνία να γίνεται για της Αναλήψεως. Άλλωστε η  παλιά Εκκλησιά στην μεγάλη πλατεία πανηγύριζε με μεγαλοπρέπεια . Ο Δεσπότης έκανε τον Εσπερινό και θα ήτανε και την επόμενη μέρα από  πρωί να ψάλει τις καταβασίες …Θείω καλυφθεὶς ο βραδύγλωσσος γνόφῳ….αλλά και την ενάτη της μεγάλης εορτής που τόσο συγκινούσε τον Μπαρμπα –Λύσαντρο  :  Ἄγγελοι, τὴν ἄνοδον τοῦ Δεσπότου, ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, πῶς μετὰ δόξης ἐπήρθη, ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω….

Παραξενεύτηκε η αδερφή του μόλις τον άκουσε  έξω  τόσο αργά …

Βγήκε στην αυλή την μπροστινή και γλυκά του μίλησε όπως πάντα :

 -Για πού με το καλό τόσο αργά αδερφέ ; δεν έχει αγρυπνία πουθενά αποσπερού  …ρώτησα εγώ και έμαθα από τον κυρ- Θεοφάνη τον επίτροπο …

-Ναι δεν έχει αγρυπνία απόψε Παρασκευούλα μου , μα εγώ θα πάω στην Ανάληψη … - Από τώρα ; Άσε τουλάχιστον να ξημερώσει και πας…πέσε και λιγάκι να ξεκουραστείς …καλά σε λένε τα ανήψια σου Άγρυπνο  του είπε χαμογελώντας …Πλησίασε στο κεφαλόσκαλο και με ψιθυριστή φωνή μίλησε στην αδερφή του : -Η Μάνα μας  κάποτε , δεν στο χω πει ποτέ , μου χε διηγηθεί  , σαν σε όνειρο το θυμάμαι , πως πολλοί άνθρωποι πιστοί , την νύχτα πριν ξημερώσει  της Αναλήψεως  καρτερούν ξάγρυπνοι … και ξέρεις δεν πρέπει να κλείσουν μάτι …γιατί μόνο έτσι …- Πες μου γιατί σταμάτησες ; του είπε εκείνη συγκινημένη … Δεν τα κατάφερε κείνος να κρύψει τα δάκρυά του που κύλησαν απ τα μάτια του …γιατί μόνο έτσι Παρασκευούλα μου αν είναι και καθαροί  θα δουν το Χριστό να αναλήφεται στον ουρανό …Ένα φως που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο μας , ανεβαίνει στα ψηλά και έπειτα χάνεται ….- Και εσύ το χεις δει ποτέ σου αδερφέ μου σαν την μανούλα μας  ; Εγώ ..εγώ δεν είμαι άξιος για τέτοια Θεία οράματα .. Αλλά που ξέρεις μπορεί φέτος να με λυπηθεί ο Θεός και να μου δώσει λιγάκι απ τα θαυμάσιά του , να βρω και εγώ λίγη πίστη και να ελπίσω στον Παράδεισο ……Δεν του πε τίποτα …τον κοίταξε κατάματα  σαν να τον έβλεπε  για πρώτη της  φορά και έπειτα έκανε κάτι που τον άφησε άναυδο …χωρίς εκείνος  να προλάβει να κάνει κίνηση ,του  πήρε το χέρι και το φίλησε και άφησε και εκείνη δάκρυα να κυλήσουν απ τα δικά της τα μάτια… -Να πας στην ευχή του Χριστού μας αδερφέ μου και εύχομαι απόψε να Τον δεις να αναλήφεται …ξανά!

Πήρε εκείνος ο μακάριος αργά- αργά τον δρόμο για την Ανάληψη …Χάθηκε μέσα στης νοσταλγίας το όνειρο που τον ακολουθούσε σε ολάκερή  του τη ζωή και προχωρώντας πλάι στη θάλασσα , σκεφτόταν την μανούλα  του τη μακαρίτισσα που έφυγε νέα , μα τόσα άγια λόγια πρόλαβε και του είπε να τον συντροφεύουνε παντοτινά , τον πατέρα του που δεν τον πρόλαβε να τον χαρεί ,μα θυμότανε  πάντα το λεβέντικο παράστημά του και ότι έκανε ολοένα τον σταυρό του  , την αδερφή του την πονεμένη που όλο  του αγαλλίαζε  το μέσα του …Θυμήθηκε τότε κι όλες τις φορές που είχε αξιωθεί  στ αληθινά και όχι σ όνειρο  να αντικρύσει  εκείνη την υπέροχη λάμψη  δίχως ποτέ του να ξεστομίσει τίποτα  σε κανέναν μη και χάσει τη χάρη … 

Και ξημέρωσε το πρώτο φως της μεγάλης της Γιορτής …και ο μπαρμπα –Λύσαντρος καθισμένος στο ασβεστωμένο  πεζούλι στην  αυλή της Αναλήψεως αισθανόταν την χαρά των πρώτων Μαθητών όταν γεμίσανε οι ψυχές τους με Πνεύμα Άγιο και ένοιωσε ξανά την βεβαιότητά τους  για τον Υιό του Θεού , τον λυτρωτή του κόσμου….

  Δόξα τῇ καταβάσει σου Σωτήρ, δόξα τῇ βασιλείᾳ σου, δόξα τῇ Ἀναλήψει σου, μόνε φιλάνθρωπε….

Χρόνια πολλά μπάρμπα Λύσαντρε …και του χρόνου άξιος !

Καλό και ολόφωτο Παράδεισο !

                                                                   Νώντας Σκοπετέας

(απόσπασμα απο την εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο : Στον Ουρανό της Αναλήψεως , στην αιώνια άνοιξη ...) 

Αφιερωμένο στην μνήμη των απλών και πτωχών τω πνεύματι απανταχού αγρυπνησάντων την παραμονή της μεγάλης Γιορτής …

Το πρώτο βήμα ...( Κυριακή του Παραλύτου )

Περνούν από δίπλα σου αδιάφοροι…

Μοιάζουν για δυνατοί, μα δεν είναι…

Τόσο καιρό καρτεράς και το παράπονό σου το πνίγεις μέσα σου καλά…

Να είναι τόσο σιμά σου η πηγή της γιατρειάς και τα πόδια σου να μην σε κρατάνε …

Ν' ακούς δίπλα σου να κυλά το ύδωρ το ζωήρυτον, του Θεού η ορμή, και να μην βρίσκεται ένας άνθρωπος να  νοτίσει τα άποτά  σου χείλη…

Ανήμπορος στέκεσαι και θωρείς τους άλλους με την παράλυτη ψυχή βιαστικά να πίνουν, να πίνουν μα να μην ξεδιψούν…

Και έπειτα να αναρωτιούνται το γιατί και το πώς…

Κι ήρθε αργά και στάθηκε δίπλα σου αδερφός…

Ένιωσες πως ήταν ο ίδιος ο Χριστός…

Σε βάσταξε με μια ματιά που έσταζε κουράγιο, με μια λέξη που έκανε την ξεχασμένη ελπίδα να σταθεί και πάλι ορθή…

Κι έκανες το πρώτο βήμα! 

Και βγήκε από μέσα σου φωνή δοξαστική, ψηλά να φτάσει! 

Κύριε Άνθρωπο Εσένα  έχω!

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν 

( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απόσπασμα της εκπομπής :

 Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο (4 μέρη) 

Λίαν Πρωί ...( Κυριακή Μυροφόρων Γυναικών )

 

Έγινε πιο αλαφριά κι  απ την πνοή του μνήματος, η πέτρα της πίστης… 

Φυλαχτάρι στο στήθος κρεμασμένο…

Ποτέ ξανά το  άδειο  δεν μπόρεσε να γιομίσει με έαρ τα σύμπαντα…

Οι Γυναίκες όρθροιαι κραυγάζουν Ανάσταση …

Όντως ανέστη εκ τάφου Η πάντων Ζωή !

Έγινε ο ύμνος τους θερμός μυρωμένος  άνεμος που διαπερνά τον σφαλιστό τον φόβο  …

Στους Μαθητές  δύναμη δίνουν και παρρησία σκορπούν με της τόλμης τους την αδειλία, τη λαθραία τους ανδρεία …

Ο καιρός του θρήνου και οι  νεκροί λογισμοί  τώρα αλυσοδέθηκαν παντοτινά με τα σπασμένα  απομεινάρια του πικραμένου Άδη …

 Οι Γυναίκες όρθροιαι κραυγάζουν Ανάσταση …

Πρώτες Αυτές  μετανίζουν μπρος  στον Ελευθερωτή !

Χορός αγαλλόμενος μαζί με Αποστόλους μυριάδες, 

καθώς προείπεν ο Αναστάς  …

Νώντας Σκοπετέας 

Μάης Αμάραντος ...

Μεγάλος Μήνας κρέμασε στην πόρτα σου στεφάνι !

Τριανταφυλλάς , ευωδιαστός , άλλος δεν τον εφτάνει !

Το έπλεξε με αγριολούλουδα σε κερασιάς το ξύλο

Σε πανηγύρι  κάλεσε τον ξεχασμένο φίλο !

Ανοίγει τις σελίδες του , χαρμόσυνο βιβλίο ,

Των ρόδων το Τριώδιο , Θεού το μεγαλείο !

Και εκείνο του φανέρωσε , Γιορτές και Κυριακάδες

Και Ουρανό πολύφωτο μ’ Ανάστασης λαμπάδες !

Μνημόνευσε  Ισαπόστολο με το Εν Τούτω Νίκα…

Και της  Αγίας Μητέρας του , Ζωοποιό την προίκα !

Επικαλέσου Υπομονή και Ιώβ δοκιμασμένο !

Και Ρώσο Άγιο Ολόσωμο , του Προκοπιού τον ξένο !

Πιάσε και στόλισε και συ , κι αγκάλιασε λουλούδια !

Θυμήσου όμως και κλάματα  και θλιβερά τραγούδια …

Να εξιστορούν πώς τούρκεψαν την Πόλη με σεφέρια …

Κρυμμένα δισκοπότηρα προσμένουν τα τζιέρια …

Μεγάλος Μήνας κρέμασε στην πόρτα σου στεφάνι !

Μην μαραθεί όμως πρόσεξε … το όνειρο μην πεθάνει …

Νώντας Σκοπετέας

Πρωτομαγιά 201..

Χαρισμένο με αγάπη Χριστού σε όλους τους αδελφούς που ανασαίνουν του Παραδείσου τ’ όνειρο …

Όχι ...και του χρόνου !

Ευχή ερασμία …Έχει μέσα της τόση αγάπη , τόση ελπίδα , τον Θεό τον ίδιο . Την προσμονή των θαυμασίων Του , των ζωοποιών , των Ιαματικών της ψυχής και του σώματος …

Και του χρόνου ! Πόσες φορές δεν την ακούμε , δεν την λέμε , δεν την ανταποδίδουμε …Εγκαρδίως , με συγκίνηση , με την ανυπόκριτη αγάπη και την ανόθευτη  αλήθεια μας …

Και του χρόνου ! Στην απόλυση του Πανηγυρικού Εσπερινού του προστάτη , πεφιλημένου Αγίου του Θεού , της Θεομητορικής Εορτής , της Δεσποτικής χαρμονής …

Και του χρόνου ! ανήμερα μετά το δι’ ευχών , με τον ουρανό του  λιβανωτού και τα σχήματά του , να γίνονται οξυγόνο που δονεί τα στήθη κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού , με τη χαρά την άφραστη της πνευματικής ζωής , την λειτουργική απαράμιλλη ομορφιά .   

Και του χρόνου ! μόλις ξεπνεύσει κάθε ασύγκριτη ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδας . Μόλις καταλήξει ένα ανεπανάληπτης μεγαλοπρέπειας και αφάτου λυρισμού τροπάρι της ή Δοξαστικό της …Ερχόμενος ο Κύριος , Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων Σου , Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις , Μυσταγωγών Σου Κύριε τους Μαθητάς , Εξέδυσάν με , Σε Τον Αναβαλλόμενον το φως  και τόσα άλλα …Μόλις τελέψουν σκέφτεσαι ότι ξανά του χρόνου θα ακουστούν ( τα περισσότερα τουλάχιστον από αυτά ) και γυρίζεις στον διπλανό σου με την σύνοψη και το ξοδεμένο κεράκι να την φωτίζει , στρέφεις το βλέμμα σου στους ψαλτάδες και φωνάζει η ψυχή σου που σαν γλυκά να μελαγχόλησε : Και του χρόνου ! Ν αξιωθούμε πάλι της συμπόρευσης , της συσταύρωσης , της συνανάστασης …Να νοιώσουμε , να ζήσουμε τον Κύριο .

Κάποτε- κάποτε όμως αυτή η ευχή ηχεί τόσο διαφορετικά , τόσο αλλιώτικη , ψυχρή βγαίνει μόνο μέσα από στόματα και όχι από ψυχές και φοβίζει και θλίβει και συννεφιάζει ξανά τον Ουρανό …  Είναι οι φορές που λέγεται τυπικά , από συνήθεια , διεκπεραιωτικά …Αντικαθιστώντας τα ευλογημένα και Ιερά …Λαμβάνοντας ένα χαρακτήρα καθαρά κοσμικό …Χρόνια Πολλά ! Να’  μαστε καλά ! Και του χρόνου !

Και ο Χριστός μας στέκει ακόμα εκεί …Αναστημένος με την Σταυρωμένη Του αγκαλιά πάντα διάπλατη , σπλαχνικά  χωρητική , προσμένοντας πότε η ευχή θα αναβγεί μέσα από καθαρή καρδιά και ψυχή μετανοημένη μα κυρίως εξομολογημένη … Χρόνια Πολλά ! Να μαστε καλά ! Και του χρόνου ! 

Την Μεγάλη Πέμπτη το πρωί , το Μεγάλο Σάββατο νωρίς λίγο μετά τον δοξολογικό  ύμνο των Τριών Παίδων , μόλις πάρουμε την σειρά μας στις τόσο μεγάλες και τόσο συνήθεις ουρές περιμένοντας να μεταλάβουμε σώμα και αίμα Χριστού …Για να πούμε στο τέλος βιαστικά φεύγοντας απ τον Ναό και κάπως ανακουφιστικά αφού τελείωσε η τόσο μεγάλη μας ταλαιπωρία , αναμονή και ορθοστασία μας : Χρόνια Πολλά ! Να’ μαστε καλά ! Και του χρόνου ! Και αυτό που πικραίνει τον Χριστό μας είναι ότι εκείνη η συγκεκριμένη ευχή βγαίνει τόσο αληθινή για τους περισσοτέρους από εμάς , μιας και σε ένα χρόνο θα ξαναπλησιάσουμε στα άχραντα Άγια …Το πόσο άξιοι , ανάξιοι , απερίσκεπτοι , αγνοούντες και αμαρτάνοντες είμαστε πλησιάζοντας τα φριχτά   μυστήρια του Χριστού μας  , το γνωρίζει μόνο Εκείνος και ο καθένας μας με την φώτιση , την άνωθεν πληροφορία και την ευλογημένη ορμήνεια του πνευματικού μας Πατέρα …αν έχουμε . Γιατί και σε αυτό το θέμα χωράει ο τίτλος της σημερινής μας εκπομπής …Γιατί οι περισσότεροι από εμάς συνηθίζουμε …για το καλό ,  γιατί η συνείδηση μας ελέγχει οξύτερα τις ημέρες του Πάσχα  ή για να μην στενοχωρήσουμε –μέρες που είναι –κάποιον δικό μας που καιρό μας πιέζει , να βρίσκουμε ένα διάλειμμα μέσα σε όλα τα πολύβουα των προετοιμασιών και να «πεταγόμαστε» ως τον Πνευματικό , βιαστικά , εντελώς απαίδευτοι και αμετάνιωτοι , να εξομολογηθούμε . Και αυτός ο μακάριος διάδοχος του Κυρίου μας και των εβδομηκοντάκις επτά συγχωρούντων μαθητών Του , ακούραστα μας περιμένει να μας αναπαύσει ,  φορώντας επί τον τράχηλό του τα κρίματα και την ολέθρια ακηδία μας …

Να μην πιάσει η ευχή που δώσαμε συναμαρτωλοί αδελφοί μου μόλις τέλειωσε η  εξομολόγηση του Φετινού Πάσχα … Οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον , γιατί υπάρχουν και οι ευλογημένες εξαιρέσεις , η μικρή μα τόσο υπέροχη ζύμη , αυτοί που όταν πλησιάζουν το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ψιθυρίζουν συνεχώς :

 Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας ...

Όχι και του χρόνου ξανά στο πετραχήλι ! Όχι και του χρόνου ξανά ενδοσκόπηση , αυτομεμψία , εξομολόγηση ... Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει και του χρόνου …Ποιος από εμάς γνωρίζει ;  Ας ζήσουμε αληθινά …Όπως έλεγε ο Κυρ-Φώτης Κόντογλου : Καλό είναι το να υπάρχεις  …μα το να ζεις είναι άλλο πράγμα !

Εξομολόγηση τακτική , άπαυστη …Μια διαρκής κατάσταση σαν στερρή και ατράνταχτη γέφυρα προς την απέναντι όχθη , την Ουράνια αιώνια πόλη , τον ίδιο τον Δημιουργό των απάντων …Όχι και του χρόνου , μα τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία ας δεηθούμε στον Κύριο να τον διάγουμε ! Γιατί κάθε ημέρα , κάθε στιγμή που κυλά τόσο ακράτητα δεν επιστρέφει και κυρίως δεν μετατίθεται στο αύριο …είναι ξεχωριστή κι αυτή σαν την ψυχούλα μας .

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή της σειράς :

Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

 Όχι και του χρόνου …

   

Ω Κύριε...

Πάσχα δεν είναι ευκαιρία , να σμίγουμε για το καλό …

Είναι γιορτή που δεν τελειώνει , το αιώνιο , το αληθινό …

Πάσχα δεν είναι οι λαμπάδες , που τις ξεχνάμε στην στιγμή …

Είναι σκυμμένοι Γεροντάδες , με το ανέσπερο κερί …

Πάσχα δεν είναι ο ουρανός που λάμπει , από φωτιές , βεγγαλικά …

Είναι οι αγνές ψυχές που αστράφτουν , στου Χρυσοστόμου τα ρητά …

Πάσχα δεν είναι ο οβελίας , που θα ψηθεί στην εξοχή …

Είναι το Έαρ της Μαρίας , που Νικητής θ ΄αναστηθεί !!

Ω Κύριε , πότε θα περάσεις τις ψυχές μας απέναντι ;

Από του πλανεμένου  κόσμου τα αδάκρυστα τα… χρόνια πολλά ,

Στο λαμπρό Σου πανηγύρι …

Εκεί που μόνο το Χριστός Ανέστη ακούγεται δίχως σταματημό  ;

Ω Κύριε πότε θα Σε νοιώσουμε …πότε θα Σε ζήσουμε ;

Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός καί δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροί αὐ­τοῦ καί φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πό

προσώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν …­

Νώντας Σκοπετέας 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 

Ιστορίες Μεγαλοβδόμαδου (ενημ.)

Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ :

Μ. ΤΡΙΤΗ :

Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ :

Μ. ΠΕΜΠΤΗ :

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ :

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ :

Απριλιανή ψυχή μου ...

Λαμπριάτης μήνας σαν φανεί , Ανάσταση μυρίζει .

Κάνει το δάκρυ προσευχή , τον θρήνο λουλουδίζει .

Με μια Μαρία αρχινά , Άγγελο του Ιορδάνη …

Κι η Μάνα η Ανύμφευτη στο πλάι του Αη Γιάννη …

Έχει ένα ρόδο μέσα του χαρμόσυνο και ελπίδα

και νάμα Αγιωργίτικο , γλυκό σαν την πατρίδα

Στην κουπαστή γράφει Σταυρό , με αγιασμένη δάδα

Και αντιλαλεί στους ουρανούς Χριστός Ανέστη Ελλάδα !

 

Απριλιανή να χεις ψυχή γεμάτη να ναι αλήθεια…

Να πίνει η γη σου την βροχή χαρά να χεις στα στήθια.

Τον… Ξένο τον Θεάνθρωπο θωρεί και αναστενάζει…

Και Κείνος ο ανεξίκακος στα μάτια την κοιτάζει …

Απριλιανή να χεις ψυχή , με ψέμα μην την ντύνεις …

Απ τον ανθό της τον μικρό , μάθε ζωή να δίνεις …

Θα ρθει μια μέρα ανέσπερη στο φως θα ναι λουσμένη

Καρτέρα την σαν άνοιξη , γιορτή  αγκαλιασμένη …

του νώντα σκοπετέα 

Καλό Μήνα , Καλή Ανάσταση !!