Ο τρελός και η μαγκούρα ( Παραμύθι αληθινό για καλή Σαρακοστή ...)

Παραμονές Σαρακοστής . Χαρούμενη είναι και φέτος η Μαρία …μα έχει μια αδιόρατη μελαγχολία το κάθε της χαμόγελο . Να ΄ ναι που στο σχολείο την κοιτάνε κάπως περίεργα οι άλλες μανάδες , από τότε  τους είπε πως τα μικρά  της τα "ακουμπάει" στο πετραχήλι του πνευματικού της    … Να ΄ναι που φέτος δεν τα στειλε σε κανένα χορό με μασκαράδες , που στα γενέθλια της μεγάλης το Σάββατο της Τυρινής δεν πρόσφερε κρεατάκι στα παιδάκια …

-Υπερβολική είσαι καημένη ! Στον δικό σου κόσμο ζεις και θέλεις πεισματικά να σε ακολουθήσουν ακόμα και τα μικρά παιδιά …Γιατί δεν έβαλες και κανένα κεφτεδάκι  και άσε τα  αυτά να αποφασίσουν ! Τα εισερχόμενα δεν βλάπτουν Μαρία ! μόνο τα εξερχόμενα ! Το είπε ο ίδιος ο Χριστός !

Δικοί της άνθρωποι της τα παν όλα τούτα … Και κείνη βάλθηκε να τους απαντά ήρεμα και   με  απλά λογάκια πως την Κυριακή της Τυρινής θυμόμαστε την …ξουρία των πρωτοπλάστων  που έλεγε και η γιαγιούλα της , που ο Θεός τους είπε μες σε χίλια δέντρα μόνο το ένα να μην ζυγώσουν …- Έτσι και εμείς την Τυρινή εβδομάδα σε ανάμνηση της θλιβερής εξώσεως , τρώμε τα πάντα πλην κρέατος …Και για  τα εισερχόμενα που είπε ο Κύριος , δεν εννοούσε ότι δεν πειράζει το να μην νηστεύουμε,  μα το είπε όταν  οι τυπολάτρες και υποκριτές  Φαρισαίοι, οι τυφλοί οδηγοί των τυφλών ,  τον  κατηγόρησαν ότι αφήνει τους μαθητάδες του να τρώνε με χέρια άνιπτα,  διδάσκοντάς τους έπειτα  για την καθαρή καρδιά …

Το βράδυ της Παραμονής της Συγχώρεσης  μετά την όμορφη γιορτούλα τους , θέλησε να πει  ένα παραμύθι στα παιδιά της πριν κοιμηθούν , μα πιο πολύ το είπε  για την δική της την ψυχή , που γύρευε  να γαληνέψει …

Ήτανε που λέτε παιδιά τα πολύ παλιά χρόνια μια πολιτεία μακρινή με δρόμους μεγάλους και σπίτια ψηλά  …Οι κάτοικοί της ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Όλο γιόρταζαν και τραγουδούσαν.  Έτρωγαν έπιναν και  συνεχώς γλεντούσαν . Μια ατέλειωτη γιορτή ήτανε η ζωή τους . Απ ' όποιο σπίτι και να περνούσες θα σου ' λεγαν : -  Πέρνα μέσα να φας να  πιεις και να χορέψεις και αύριο το πρωί μπορεί να ξεμπερδέψεις !  Κάθε χρόνο τέτοια εποχή  στην τεράστια πλατεία της πολιτείας , γινόταν το μεγάλο πανηγύρι . Εκεί μαζεύονταν όλοι οι  κάτοικοι ,  νέοι γέροι και παιδιά  και τρία ολόκληρα μερόνυχτα χορεύανε  , τρώγανε και πίνανε και καμιανού δεν δίνανε !  Την Τρίτη ημέρα,  όπως πάντα,  ήρθε και ο άρχοντας  ο βασιλιάς ο μέγας ! Κάθισε πάνω στον θρόνο του λοιπόν και απολάμβανε  και αυτός  τα γλέντια και τις χαρές …Έλεγε κάθε τόσο : Δώστε στον κόσμο να φάει και να πιεί με την ψυχή του !

Χορέψτε ! Τραγουδήστε ! Ξεφαντώστε ! φώναζε όλο ένα και δως του να πίνει και να τρώει κι εκείνος …

 Οι παρατρεχάμενοί του υπασπιστές , κόντηδες και κόμηδες με πλουμιστές στολές  , ενθουσιάζονταν που έβλεπαν τον βασιλιά τους τρισευτυχισμένο και τόσο μα τόσο  ….μπουκωμένο,    όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα ! Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον ικανοποιήσουν  πιότερο …μέχρι και τις καμπάνες βάλανε να χτυπάνε ολοένα για να μην μπορεί να κοιμηθεί κανείς και όλοι να συνεχίζουνε  το ατέλειωτο το γλεντοκόπι !

Είχε φτάσει η  νύχτα στο μέσο της,  μόλις   ο Βασιλιάς φώναξε : Εμπρός,  αγκαλιαστείτε όλοι και χορέψτε στον ρυθμό του βασιλικού ταγκό!   Εμπρός μουσικάντηδες αρχινήστε ! Ξεκίνησαν εκείνοι λοιπόν να παίζουν δυνατά την μουσική που διέταξε ο Βασιλιάς ! Κάνανε όλοι ζευγάρια και άρχισαν  να χορεύουν και να περνούν από  μπροστά του καμαρωτοί -καμαρωτοί  ! Κάποια στιγμή κάπου  στο βάθος , ο Βασιλιάς ξεχώρισε έναν άνθρωπο . Δεν ήταν αυτός σαν όλους τους άλλους , τους ξέφρενους πανηγυριστές κατοίκους . Αυτός ήταν θλιμμένος και σκυφτός ολοένα . Καθόταν πάντα μόνος του , κανείς δεν του μιλούσε ...Όλοι τον ελυπόντουσαν , γιατί ποτέ του δεν χαιρότανε , ποτέ του  δεν γλεντούσε .... Του'  χανε βγάλει και ένα σωρό παρατσούκλια και τον φωνάζανε άχαρο και αλλοπαρμένο και  γρουσούζη και βλαμμένο… Διέταξε λοιπόν ο Βασιλιάς να του τον φέρουνε μπροστά του ! Σηκώθηκε λοιπόν εκείνος και με βροντερή φωνή και  τα φρύδια του  σμιχτά του λέει  : -Γιατί άνθρωπε δεν γελάς και δεν γλεντάς  ; Γιατί δεν χορεύεις , πως τολμάς  ; Δεν ακούς αυτήν την ονειρεμένη μουσική που παίζουν τα βιολιά και οι τρομπέτες , τα πιατίνια κι οι κορνέτες , δεν βλέπεις πως λικνίζονται οι όμορφες κοκέτες  ; -Βασιλιά μου , του λέει ένας στρατηγός σοφός  , έτσι είναι πάντα τούτος ο ...πτωχός βοσκός! Γι αυτό κανείς  δεν τον πλησιάζει  και είναι όλο μόνος του εκεί πάνω στο μαντρί του  …-Ναι , μα σήμερα είναι μέρα ξεχωριστή , της χρονιάς η  διαλεχτή ! φώναξε  ο Βασιλιάς έξαλλος  .. Οι μουσικοί σταμάτησαν και όλοι γύρισαν να τον ακούσουν με προσοχή  :
 - Δεν επιτρέπεται να είσαι έτσι ! Απαγορεύω σήμερα να μην είσαι χαρούμενος ! Απαγορεύεται να μην γιορτάζεις  όπως όλοι ! 

Αυτά είπε και περίμενε την απόκριση του  ανθρώπου μας ... –Βασιλιά μου , είπε εκείνος με σιγανή φωνή , χαρούμενος είμαι , μα είναι αλλιώτικη η δική μου η χαρά !-  Χόρεψε λοιπόν  , τραγούδησε και εσύ για να μου το αποδείξεις!  του είπε ο Βασιλιάς . Ξεκίνησε λοιπόν ο άνθρωπός μας τότε  να λέει ένα τραγούδι , που κανείς δεν φάνηκε να το καταλαβαίνει … Ελέησόν με ο Θεός ελέησόν με …την ουσίαν της ψυχής καταναλώσας ταις ασωτίαις έρημος ειμί αρετών ευσεβών …λιμώττων δε κράζω ο πατήρ των οικτιρμών προφθάσας συ με οίκτειρον ….

 Απότομα τον διέκοψε ένα χαχανητό που απλώθηκε σε όλην την τεράστια πλατεία …

- Τι είναι αυτά άνθρωπέ μου !!! έσκουξε ο Βασιλιάς και άρχισε να γελά τρανταχτά  .. Χα-χα-χα ! Αυτό δεν είναι τραγούδι ..αυτό είναι μοιρολόι ! είπε και όλοι γελώντας συμφώνησαν μαζί του …-Καλά εσύ σίγουρα είσαι τρελός! Λοιπόν από σήμερα είσαι επισήμως ο τρελός του Βασιλείου μου ! είπε και όλοι γέλασαν μέχρι δακρύων  ! Φέρτε μου αμέσως μια μαγκούρα!  είπε αυστηρά τώρα ο Βασιλιάς...Κόπασε η φασαρία και το χαρδαβαλιό  και όλοι νόμιζαν πως την ήθελε για να τιμωρήσει τον άνθρωπό μας που  δεν γιόρταζε σαν και κείνους ...Μα σε λίγο μόλις του την έφεραν,  άκουσαν τον Βασιλιά  να λέει : - Σε διατάζω από δω και στο εξής , να κρατάς συνέχεια  αυτήν την μαγκούρα και μόνο αν βρεθεί κάποιος άλλος πιο τρελός από σένα , που πολύ αμφιβάλλω , τότε και μόνο τότε θα την αποχωριστείς!  Φύγε τώρα από μπροστά μου τρελέ ,  γιατί  μας χαλάς την γιορτή ! Μουσικάντηδες ! ξαναρχίστε το ταγκό ! φώναξε και ο χορός ξεκίνησε και πάλι ! 

Κυλήσανε τα χρόνια και ο άνθρωπός μας,  πάντα από τότε γυρνούσε με την μαγκούρα που του' δωσε ο Βασιλιάς! Όλοι πλέον τον φωνάζανε τρελό και τον κορόιδευαν ! Εκείνος δεν κάκιωνε σε κανέναν , μόνο χαμογελούσε ...μα  είχε μια παράξενη μελαγχολία το κάθε του χαμόγελο …Πλησίαζε και ο καιρός της μεγάλης γιορτής ! Ετοιμασίες παντού !  Φορέματα , στολίσματα , μαγειρέματα και μυρουδιές , τύμπανα ,  και μουσικές και πρόβες εξαντλητικές  για τη μεγάλη γιορτή του χρόνου  ! Έξαφνα  μια είδηση διαδόθηκε σε όλη την πολιτεία . Ο Βασιλιάς έπεσε άρρωστος βαριά στο κρεβάτι και δεν σηκωνότανε…  Ήρθανε οι καλύτεροι γιατροί του βασιλείου και άλλοι  από πολύ μακριά , του δώσανε τα πιο δυνατά τους γιατροσόφια , μα ο Βασιλιάς δεν σηκωνόταν … Συμφορά  μας!  λέγανε οι άνθρωποι ... Τώρα πως θα γίνει το πανηγύρι μας δίχως τον Βασιλιά μας …Δυστυχία μας ! Όλοι μαζεύτηκαν έξω από το παλάτι ! Να σου και ο τρελός με την μαγκούρα του ..- Εσύ μας έλειπες του είπαν …Πήγε και αυτός και ζήτησε να δει τον Βασιλιά και επέμενε πολύ …Σαν το παν στον Βασιλιά πως τον ζητούσε ο τρελός με την μαγκούρα , εκείνος πάνω στην απελπισιά του,   σκέφτηκε πως ίσως να ξερε τούτος  κανένα ματζούνι θεραπευτικό εκεί στα βουνά  που τριγυρνούσε , για να τον κάνει καλά  και έτσι τους είπε να τον αφήσουν να ανέβει  …Πάει λοιπόν ο τρελός και στέκεται μπροστά στην Βασιλική κλίνη ..- Βασιλιά μου τι έχεις ;

- Ωχ ο δυστυχής πονάω και υποφέρω!  του απάντησε εκείνος .- Τι λένε οι γιατροί Βασιλιά μου ; -Εμένα δεν μου λένε τίποτε , μα φοβάμαι από τα πρόσωπά τους τα σκυθρωπά , πως λίγες είναι οι μέρες μου ,δεν θα τα καταφέρω …-Βασιλιά μου βλέπω πως  ετοιμάζεσαι για μεγάλο  ταξίδι ! είπε ο τρελός … -Δεν μου λες έχεις κανέναν να σε περιμένει εκεί που θα πας ;  Όχι… του αποκρίνεται εκείνος σαστισμένος,  δίχως να νογάει  όμως , για ποιο ταξίδι τον ρωτούσε ...

  -Βασιλιά μου έκλαψες ποτέ στην ζωή σου ; Δάκρυσες , μετάνιωσες για κάτι από όλα αυτά που έκανες και είπες σε ολάκερη τη ζήση σου  ; Τότε φάνηκε να καταλαβαίνει ο Βασιλιάς - Τι είναι αυτά που λες άνθρωπέ μου ! Φρουροί πετάξτε τον αμέσως έξω τον τρελό ! φώναξε με όσες δυνάμεις του  είχαν απομείνει…Τον πήραν τον άνθρωπό μας και τον πέταξαν έξω με τις κλωτσιές …Και έφυγε αυτός  για άλλη πολιτεία που ποτέ δεν μάθαμε ποια ήταν …Μόνο που κανείς δεν πρόσεξε πως μόλις τον βγάλανε από το παλάτι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια  δεν βάσταγε  την μαγκούρα του ο… τρελός . Την είχε αφήσει πάνω  στο βασιλικό κρεβάτι δίπλα στον ετοιμοθάνατο βασιλιά   …όπως κάποτε εκείνος τον είχε διατάξει …

Τέλειωσε το παραμύθι,  μα μην είναι αληθινό ;

Αύριο το βράδυ  θα ρθω , άλλο πάλι  να σας πω !

Καληνύχτα ψυχούλες μου ! Καλή Σαρακοστή !

 Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Δάκρυ στο Εγώ"
Αφιερωμένο στην μνήμη του μακαριστού Ιεροκήρυκος του Παραδείσου  Δημητρίου Παναγόπουλου . ( Από ομιλία του είναι εμπνευσμένο αυτό το παραμύθι )  Η φωνή του η Θεόσταλτη , πάντα θα ξυπνάει έστω και στιγμιαία  την πολλάκις  καθεύδουσα ψυχή μας.    Αναζητήστε το ξεκίνημα της Ιστορίας στο κείμενό μας  με τίτλο:  Πρόγραμμα Σαρακοστής  

Εσπέρας Προκείμενον ...

Χτυπά η καμπάνα του εσπερινού ! Το μακρινό αχολόγημά της , στέλνει στο νου   περπατησιές βιαστικές  της θείας καταφυγής …θρόισμα  φτερών αγγελικών …

Είναι ο λειτουργός του  Υψίστου , που ξεκίνησε απ την αυλίτσα του την ασβεστωμένη,  με τους βασιλικούς και τις λεμονιές , στο γλυκό χειμωνιάτικο  σουρούπωμα , στο ανοιξιάτικο  μεθύσι των αρωμάτων,  στο λιοπύρι του θέρους το πολύβουο  .  Όποιος και να γιορτάζει θα βάλει Ευλογητός  …Δεν είναι κανένας Άγιος μικρός …Μόνο οι άνθρωποι μικραίνουν απ του Εγώ τους το θέλημα !

Δεν είναι κανένα εσπέρας της  παραμονής  ασήμαντο ! Γι αυτόν,  που στον Αθάνατο Πατέρα   υποσχέθηκε,  να ζει πάντα τo στερνό λιόφωτο της μέρας  μέσα στο θυμίαμα , που ανεβαίνει αγκαλοφορούμενο απ  τις ιλαρές  αχτίδες τις φιλόθεες ,  σταλμένες από  του τρούλου τους φεγγίτες …

Πριν,  του προκειμένου τα λόγια , που γεμίζουν ακόμα περισσσότερο με φως Χριστού  την ψυχή  του . Δεν θυμάται πότε τα πρωτάκουσε … Τα ψέλνει αργά  και δυνατά  ανεβαίνοντας  τα σκαλοπάτια της Ωραίας Πύλης :  

Ἰδοὺ δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ δοῦλοι Κυρίου.

Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτόν.

Τὸ ἔλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.

Ὁ Θεός, ἐν τῷ ὀνόματί σου σῶσον με, καὶ ἐν τῇ δυνάμει σου κρινεῖς με.

 Ἡ βοήθειά μου παρὰ Κυρίου, τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.

 Ὁ Θεὸς ἀντιλήπτωρ μου εἶ, τὸ ἔλεός σου προφθάσει με.

 Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο.

Μια- μια οι μέρες ,  μαζί με τα προκείμενά τους κυλούν και φέρνουν και τα άλλα τα προκείμενα του τριωδίου και των νηστειών τα σπαρακτικά ,  τα πάντερπνα της λύτρωσης και κείνο της Ανάστασης που  το  «κλέβει» από τον Λαμπριάτικό του   ψάλτη , που χαμογελά και χαίρεται με τον ενθουσιασμό του  !

 Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος…

Τι κι αν ο εσπερινός πάντα τον έβρισκε μονάχο τις περισσότερες μέρες του χρόνου …

Άλλωστε λίγες ψυχές κρατήθηκαν δω πάνω …

Δεν παραπονέθηκε  ποτέ του ο παππούλης  για την αδειανή Εκκλησιά...

Γεμάτη  την βλέπει έξαφνα  με Αγίους,  που κατεβαίνουν απ τους τοίχους να πανηγυρίσουν του Θεού την φανέρωση την αιώνια . Παίρνουν σειρά κι αυτοί ,  να ασπαστούν το εικόνισμα των ομοσκήνων τους ,  που κάθε μέρα σαν ήλιος φανερώνεται κι ύστερα καρτερά να ξαναλάμψει .

Προσεκτικά μην και χρεωθεί της βιάσης λάθος ,  δεν θα παραλείψει ούτε ένα γράμμα απ τα βιβλία , με  τα κιτρινισμένα  σαν κεχριμπάρι φύλλα  τα ιερά  .

Όλα , πάνω και αυτά τα στέλνει στον Θρόνο του Δεσπότη .

Οὕτως ψαλῶ τῷ ὀνόματί Σου εἰς τοὺς αἰῶ­νας.

Ἤκουσεν ἐκ ναοῦ ἁγίου αὐτοῦ φωνῆς μου, καὶ ἡ κραυγή μου ἐνώπιον Αὐτοῦ εἰσελεύσεται εἰς τὰ ὦτα Αὐτοῦ.

Γυρίζει  η κλειδωνιά της πολυκαιρισμένης σιδερόπορτας με τον Σταυρό , που πάντα τον ασπάζεται  …Μια τελευταία ματιά απ το τζάμι της ,  στο γλυκόφωτο  τέμπλο και ξανά τα λόγια απ το ψαλτήρι , που μέσα του  αντηχούνε :

Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατώκισάς με.

Αύριο με το καλό !

Νώντας Σκοπετέας/

Καλή Σαρακοστή 2015!

Μόνο το βάρος ...( Κυριακή Ασώτου)

  

Μεγάλος αδελφός και εγώ , που τον κύκλο μας κρατώ καλά  σφαλισμένο ,  μην και τον μολύνουν οι ασώτως πολιτευσάμενοι μικροί …

Μεγάλος και εγώ , των πονηρών πολιτών παιδί εκλεκτό , που τον πλούτο μας τον έθαψα σε χωνευτήρια  της ερήμου .

Μεγάλος , που όλους τους γυμνούς,  στην λασπερή την  καταδίκη  να θωρώ ευφραίνομαι, πεινασμένους και βρώμικους ανάμεσα σε χοίρους και ξυλοκέρατα…

Που τους χαμένους  Αναστάντες καταφρονώ και τα δηνάρια της ενδεκάτης τους  , θέλω να τους τα αρπάξω …

Φωτεινό χιτώνα μόνο εγώ να  φοράω και  των αμαρτωλών τα πόδια ας ματώνουν από σκορπιούς και φίδια …

Στον αχρείο  τράχηλό μου , μόνο  το βάρος του ανοικτίρμονος  …

Τα χέρια του Αγαθού Πατέρα γλυστρίσαν από πάνω μου …

Νώντας Σκοπετέας /Τριώδιο 2015

Φλεβάρης που κυλάει …

 

Ολάνθιστη Αμυγδαλιά, χιόνι η γη στρωμένη,

Φλέβα χτυπάει μέσα της, νερό είναι γιομισμένη,

Τρύφωνας εκαμάτεψε Θεού το περιβόλι !

Στο Ναύπλιο Αναστάσιο τιμούν δεόντως όλοι.

 

Συμόγιορτα έφτασαν ξανά, λαμπρή χοροστασία,

Στην Καλαμάτα να βρεθείς, σε Θεία ολονυχτία !

Τα τρυγωνοπερίστερα πετούν απά στον Τρούλο,

νυν απολύει ο Κύριος το Δίκαιο Του δούλο.

                           

Δικαιοσύνης ήλιος σε αγκαλιά κρατιέται,

το «Θεοτόκε η Ελπίς» με δάκρυα τραγουδιέται.

Αξίωσέ με, Παπαντή και μένα να στο ψάλλω,

λαμπάδα σου υποσχέθηκα στο πλάι σου να βάλω.

 

Στην Παύλου περιφέρουνε Αγι-Αγάθης κάρα,

Μυριόβιβλο διαβάζουνε Φωτίου με λαχτάρα.

Στου Ελικώνα το Λουκά ανέβηκα και πάλι,

τον πόνο ο Παρθένιος γιάνει στη Μακρυμάλλη.

 

Σάββατο του Θεόδωρου του Στρατηγού αθληφόρου,

συγγνώμη, ακόμα εκλιπαρεί το στόμα Νικηφόρου.

Στον Πύργο και στο Γολγοθά και στους Αγίους Βράχους

Αη Χαραλάμπης ευλογεί τους πίστης υπερμάχους.

 

Βλασίου Ιερομάρτυρος και Αγίου Μελετίου

ανοίγουνε του Εύσπλαχνου οι πύλες Τριωδίου.

Σελίδες που ΄σταξε κερί και δάκρυα με μελάνι,

Τελώνη οσίου η προσευχή και Ασώτου πάλι φτάνει.

 

Η Αθηναία η κυρά, η ξακουστή Ρηγούλα

ψάχνει να βρει τα ορφανά να τα χορτάσει ούλα.

Τις κόρες του κατατρεγμού με αγάπη προστατεύει,

σε μοναστήρι μαρτυρά, το βίο της τελεύει…

 

Πολύκαρπου το βάσανο αδύνατους στηρίζει

κι η Φωτεινή με αδελφές και τέκνα τους φωτίζει !

Δίσεκτο … και ένας Άγιος βγαίνει απ’ τη σιγή του !

Ο Κασσιανός! Πώς καρτερά τη μέρα τη δική του !

 

Ολάνθιστη Αμυγδαλιά, ψυχές η γη στρωμένη,

σκάψε και μέσα της θα βρεις εικόνα ασημωμένη !

Νώντας Σκοπετέας 

Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : Του Μηνού η ψυχή .

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 11 τελευταίο )

Γοργοϋπήκοος Κυρά ελπίδα ξανασπέρνει

Απελπισιά και εμπόδια από εμπρός τους παίρνει

Τάμα που εκπληρώθηκε από το παληκάρι

Προσκύνημα ευλαβικό στο Άγιο  Δοχειάρι

Θαύματα και παράδοξα  ακούμε και απορούμε!

Του Αγίου Εφραίμ οι γιατριές την έκπληξη  σκορπούνε…

Έχει προστάτη το  παιδί και πόσο του είναι ευγνώμων

                   Μια αναπνοή ο Άθωνας απ τ’  όρος των Αμώμων !

                     Σελίδα η πρώτη ξεκινά , η θύμηση σιμώνει 

                    με το μελάνι σμίγεται ,   τα μάτια πως θολώνει !

 

….Συμπολίτες των Αγίων και Οικείοι Θεού ! Απομακρύνθηκε ήσυχα όπως μας συνάντησε . Μας άφησε με μια προτροπή , που σε αυτό το ταξίδι σαν να ακούγεται συνέχεια …Ο Ακρογωνιαίος λίθος Χριστός , τα θεμέλια Απόστολοι και Προφήτες και εμείς να παλεύουμε με τον Θεό,  πότε ως ξένοι και πάροικοι να γκρεμίζουμε , πότε ως οικείοι Του και συμπολίτες των Αγίων Του , να οικοδομούμε Σωτηρία . Πάλη διαρκής ως το τελευταίο έκπνευσμά μας …Στην γειτονιά των Αγίων , στην Ουράνια Πατρίδα ταξιδεύουν  τα λόγια του Πατρός Γ.… Είμαστε σίγουροι πως έχει ακόμα πολλά να καταθέσει αφού μέσα από αυτόν ο Κύριος μιλούσε . Και αυτά που έχει να μας πει  ο Κύριος , δεν τα χωρά όλος ο κόσμος !

Ύστερα από λίγο , καθόμαστε στον ξύλινο καναπέ με τα υφαντά  , στην είσοδο του μεγάλου δωματίου , που κάθε φορά ζεσταίνει τις ψυχές μας με τις θεοφώτιστες λαλιές των Κουτλουμουσιανών Πατέρων … Πουλιά του ουρανού , σαν να φτερουγίζουν αθόρυβα και αθέατα μέσα στην γνώριμη φωλιά τους .

Ο Κύριος Γιάννης από τις Σέρρες , στα σαράντα πέντε  περίπου  μαζί με τον γιό του,  τον λεβέντη του , τον Θοδωρή . Μας συστήνει ο Μοναχός Φ. που μας γνωρίζει . Κάθεται κι εκείνος μαζί τους  και συζητά με ενδιαφέρον εδώ και ώρα .  -Να σας πει την ιστορία του ο κυρ-Γιάννης  μας λέει εκείνος …Αυτή κι αν πρέπει να μαθευτεί σε όλον τον κόσμο ! Ξεκινά ο αδελφός  λοιπόν να μιλά γεμάτος από συγκίνηση .- Παιδιά αυτό που συνέβη σε μας είναι μεγάλο θαύμα ! Εγώ είμαι Στρατιωτικός …Με την Εκκλησία-που να ξερα τότε-  θα έλεγα πως  είχα μια καλή σχέση στα όρια του χλιαρού όμως και του καθωσπρέπει του φαίνεσθαι …καταλαβαίνετε …Πριν κάποια χρόνια λοιπόν ο Θοδωρής μας,  ασθένησε με κάποια πολύ σπάνια νευρολογικής φύσεως νόσο …Μια νόσος , που εκφύλιζε το νευρικό σύστημα με βαριές συνέπειες στην κίνηση στην ομιλία και σε άλλες σημαντικότατες λειτουργίες …Μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι που λένε …Εξετάσεις , διαγνώσεις , αγωνία , φόβος …Μεγάλο χρονικό διάστημα κύλησε και εμείς κινούμασταν στο άγνωστο χωρίς να φαίνεται κάτι ορατό …και η κατάσταση όλο και χειροτέρευε …Ο Θοδωρής έπρεπε να χειρουργηθεί στο κεφάλι …Μια λεπτή επέμβαση,  άκρως αναγκαία όμως για να μπορέσει να ελπίζει ότι θα αποκτούσε ξανά φυσιολογική ζωή …Ένα βράδυ η γυναίκα μου μιλούσε με κάποια φίλη στο τηλέφωνο και της περιέγραφε τις δυσκολίες μας και την επιγενόμενη κρίσιμη επέμβαση . Κι εκείνη,  της είπε να προσευχηθεί στην Παναγία την Γοργοϋπήκοο που ακούει και σπεύδει να βοηθήσει .Η Γυναίκα μου δεν γνώριζε την ύπαρξή της , ούτε και εγώ είχα ακούσει τίποτα τόσα χρόνια …Έκλεισε το τηλέφωνο και έπειτα από λίγο άρχισε να με  φωνάζει ταραγμένη να πάω δίπλα της. Ανησύχησα και έτρεξα να δω τι συμβαίνει …Μου δείχνει την τσάντα της και με ρωτά : Άνοιξες εσύ την τσάντα μου ; Όχι της απαντώ  …Μήπως κάποιο απ τα παιδιά ; Tα ρωτήσαμε κι εκείνα και μας είπαν πως δεν την είχαν καν πλησιάσει …Τότε πώς αυτή η εικόνα βρέθηκε μέσα ; Μας έδειξε τότε μια μικρή εικονίτσα που τι  νομίζετε ότι είχε πάνω της; Την Θαυματουργό Παναγία την Γοργοϋπήκοο παιδιά ! Τα χάσαμε όλοι μας ! Δεν ξέραμε τι να πούμε …Μα μετά το πρώτο ξάφνιασμα, καταλάβαμε πως έστειλε μήνυμα η Παναγία να μην απελπιζόμαστε …Το παιδί χειρουργήθηκε με μεγάλη επιτυχία και το πρόβλημα σχεδόν αποκαταστάθηκε πλήρως … Μπορούσαμε να το καταλάβουμε αυτό,  αφού βλέπαμε τον Θοδωρή ευθυτενή και λυγερόκορμο , να πηγαινοέρχεται στο αρχονταρίκι ενόσω ο Πατέρας του μας μιλούσε .- Γι αυτό παιδιά φέτος μετά από καιρό καταφέραμε με τον γιό μου και εκπληρώσαμε εφέτος το τάμα μας και ήρθαμε στο Δοχειάρι και προσκυνήσαμε την Παναγία ! Δόξα τω Θεώ !

Τα θαύματα όμως δεν σταματούν εδώ ! Ύστερα από λίγο χρόνο και ενώ νόμιζα πως όλα βαίνουν ομαλά νέες αγωνίες μας βρήκαν …Η μια μετά την άλλη … Ο Θοδωρής αρρώστησε ξανά αυτήν την φορά από λευχαιμία ! Η αδελφή μου επίσης χτυπήθηκε από τον Καρκίνο και η Μητέρα μου έξαφνα από εγκεφαλικό σοβαρότατης μορφής …

Απανωτά χτυπήματα ! Μέσα στην στενοχώρια βρέθηκα προσκυνητής στην Αγία Μάκρη και στον Άγιο Εφραίμ –Εκείνες τις μέρες  ήμουν για εκπαίδευση στην Αθήνα- . Τον πίστευα πολύ τον Άγιο . Μην με ρωτάτε δεν ξέρω το γιατί …Κάτι με έσπρωξε εκεί …Και δεν ήταν τυχαίο …Το επόμενο  βράδυ εκεί που κοιμόμασταν άκουσα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα ..Κατέβηκα αμέσως μα δεν ήταν κανείς …Ένιωσα και ήμουν σίγουρος πως ήταν ο Άγιος που χτύπησε θέλοντας να μου στείλει ένα σημάδι για την παρουσία και βοήθειά του … Την επόμενη μέρα τα αποτελέσματα των εξετάσεων του Θοδωρή κάναν τους γιατρούς να μην πιστεύουν στα μάτια τους ! Θαύμα έλεγαν ξανά και ξανά ! Η αρρώστια  δεν ήταν καν ανιχνεύσιμη ..Σχεδόν εξαφανισμένη ! Έφυγα βιαστικά  για την Λάρισα όπου νοσηλευόταν η Μητέρα μου με το βαρύ εγκεφαλικό … Όπως ήμουν στο δωμάτιο του Νοσοκομείου  με εκείνη σε άθλια κατάσταση –τα χε χαμένα εντελώς και έλεγε ασυναρτησίες- λέω απ έξω μου : Άγιε μου Εφραίμ βοήθησε την Μητέρα μου σε παρακαλώ ! Εκείνη την ώρα πλημμύρισε το δωμάτιο από ένα πολύ δυνατό άρωμα … Λες και κάποιος ψέκασε τον αέρα …Ήμασταν μόνοι μας ! Βγήκα έξω να δω , δεν ήταν κανείς άλλος …Κατάλαβα τότε πως ήταν ο Άγιος ! Παίρνω την γυναίκα μου στο τηλέφωνο και της λέω: Αύριο η Μάνα θα είναι καλά ! 

Τόσο σίγουρος ήμουν ! Έτσι και έγινε ! Την άλλη μέρα οι νοσηλευτές τα χασαν,  όταν η μητέρα μου τους ζητούσε φαγητό και νερό και εκείνοι έκπληκτοι αναρωτιόνταν που ήταν η γυναίκα που μόλις το προηγούμενο βράδυ ήταν σε τραγική κατάσταση ,που ψεύδιζε λέγοντας ασυνάρτητα λόγια , με πειραγμένες όλες τις  λειτουργίες της από το βαρύ εγκεφαλικό  …Μετά από λίγες μέρες μόλις η μητέρα μου βρισκόταν στο σπίτι της υγιέστατη ! Η αδελφή μου η Ε. παλεύει με τον καρκίνο εδώ και καιρό . Δεν της είχα μιλήσει ως τώρα για τον Χριστό μας και τον Άγιο Εφραίμ τον προστάτη μας …Μόλις το έκανα αναθάρρησε και πάει πολύ καλύτερα ήδη ! Όλα αυτά σας τα λέω προς Δόξαν Θεού . Γιατί θέλω να ακούσει όλος ο κόσμος μέσα από τα γραφτά και τις εκπομπές στο ραδιόφωνο  την μεγάλη παρρησία του Αγίου στον Κύριο !  Τώρα που φεύγουμε θα πάμε να πάρουμε τις φετινές εξετάσεις του Θοδωρή μας …Έχουμε μια μικρή αγωνία !

– Εγώ δεν έχω καμία ! λέει ο μικρός που μας ακούει ! -Ξέρω ότι όλα θα είναι καλά ! Να η πίστη που βουνά θα κινήσει ..Που ταραγμένα νερά δεν θα σκιαχτεί ! Που τον θάνατο θα νοήσει ως αληθινή ζωή ! Ο Θοδωρής ακμαίος και χαρούμενος του Χριστού μας στρατιώτης,  μας γεμίζει με κουράγιο τούτες τις τελευταίες αγιορείτικες στιγμές μας … Τον φαντάζομαι μετά από  χρόνια να ρχεται στην Μάνα Γοργοϋπήκοο , να ξεδιψά αυτός και τα δικά του παιδιά από την θεόβρυτο κρήνη της, τις ροές των θαυμάτων της και την ανέκφραστη πρόνοιά της . Και έπειτα με μια αναπνοή δοξολογική να βρίσκονται όλοι  μαζί  στο βουνό των Αμώμων ευγνωμονώντας τον Προστάτη τους  Άγιο Θεοφόρο Μάρτυρα.   

Κόντευαν μεσάνυχτα και ο ύπνος δεν μας είχε πάρει .  Σκεφτόμουν όλες τις άγραφες ακόμα σελίδες του φετινού ημερολογίου .Γεμάτες μέσα μας με μνήμες αληθινές , με θύμησες φωτεινές κι ακτινοβόλες . Χρέος παντοτινά οφειλόμενο , αυτές να μοιραστούν σαν αντίδωρο από χέρι Παπά Αγιορείτη σε βράχου θυσιαστήριο Άγιο . Τίποτα δικό μας όλα δική Του Ευλογία ! Το ξημέρωμα μας βρήκε να ανηφορίζουμε για τις Καρυές . Ένας ήλιος που πουθενά αλλού έτσι δεν λάμπει στο ανέβασμά του , μας ξεπροβόδιζε . Τώρα θα αρχίσουμε να ζούμε όλα τούτα , που σαν αστραπή πέρασαν από μπροστά μας . Τώρα που το βάρος των λόγων και η ταπεινότητα κάθε μορφής θα ρθει νοσταλγικά να μας συντροφεύσει στο τρικυμισμένο πέλαγο της «έξω» ζωής .

Ξεκινώ να γράφω την πρώτη σελίδα σαν φτάνουμε στην Δάφνη …   

    Του βίου την θάλασσαν, υψουμένην καθορών, των πειρασμών τω κλύδωνι, τω ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ Σοι· ανάγαγε εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε  .

       

Λιμάνι του Άθωνα πάντα απάνεμο και γαληνεμένο καρτεράς τα ναυάγιά μας , τις ταλαιπωρημένες άγκυρες-ψυχές μας …

Ασφάλεια και καταφυγή .

Όνειρο και αλήθεια !

 Πάτημα  και πέταγμα !

Ήλιος  και μεσόνυχτο !  

Ζωή και Ανάσταση !

Μυστικά και Φωνές Αγγελικές  !

Ορατά και αόρατα !

Παράδεισος και μετάνοια !

 Ελπίδα και έλεος !

Ο Τίτλος του φετινού ημερολογίου γράφτηκε πριν ξεκινήσουν όλα τούτα …Ήταν στον ερχομό όταν από κακό υπολογισμό κοντέψαμε να μείνουμε δίχως καύσιμα για το αυτοκίνητο δίπλα στην Βόλβη …Ολιγόπιστος και αγχωμένος άκουσα τον Μιχάλη και τον Θεοδόση να λέν: Μην φοβάσαι ! Θα οικονομήσει για όλα  η Παναγία ! Οικονόμησε αδέλφια …Οικονόμησε !

Τέλος και τω Θεώ η Δόξα.

Νώντας Σκοπετέας

Ιανουάριος 2015 

 

Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς τα άχραντα χέρια .

Στον Γιώργη-Ακάκιο ,  που ανεξίκακα και ταπεινά ξέρει να προσμένει το χάδι του Θεού κάθε μέρα που αξιώνεται να ξημερωθεί .

Στον Θεοδόση-Αγάπιο,   που σαν αγνό παιδόπουλο ρούφηξε αξεδίψαστα κάθε στιγμή που κύλησε στα ασκητικά αγιομέρια  .

Στον Μιχάλη-Αγαθάγγελο ,  που  ξέρουμε ότι έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε .

Στον Νικόλα-Αλύπιο,   που ένιωσε πόσο ζεστή και ορθάνοιχτη είναι πάντα η αγκαλιά Αυτού που προσμένει τον γυρισμό   .

Στις οικογένειες ,στις συμβίες μας τις στερεές  και στα σπλάχνα μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες .

Στην πολλάκις καθεύδουσα μα διψασμένη μας ψυχή .

ΥΓ: Τα Μοναχικά ονόματα στο πλάι των συνοδιτών μου είναι αυτά ενός φανταστικού κοινοβίου , σε ένα ερειπωμένο μανιάτικο  μοναστήρι που κάποτε – κάποτε αναπαυόμαστε  νοερώς να αναστηλώνουμε  .

Θαύμα Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου ...

Έλα να κάνουμε προσευχή … 

Φθινόπωρο 1988 …

Με ένα μικρό σακίδιο στον ώμο και ένα χαρτί διπλωμένο στην πάνω τσέπη …της καρδιάς ο Γιώργης… Μαζί με τον Δημήτρη ανέβηκαν στο λεωφορείο για την Αθήνα . Ζεστό το αχάραγο ξύπνημα  , θύμιζε όλα τα πνιγηρά πρωινά του Αυγούστου ,  εκείνου και του προηγουμένου καλοκαιριού , με τους λίβες , τους καύσωνες και τα πρωτόγνωρα  δυσκολέματα για πολλούς ανθρώπους .

Για τους άλλους ήταν έτσι …Για τα δυο Αργειτόπουλα αλλιώς φαινόταν ο καιρός …Σαν ένα φρέσκο,  απαλό αεράκι να ύγραινε τα νεανικά πρόσωπα και τις φλογερές ψυχούλες τους .

Μα δεν ερχόταν απ τα παράλια μέρη του Αργολικού…

Αν τους ρωτούσες σίγουρα εκείνο το πρωινό θα σου απαντούσαν πως η αρμυρωμένη δρόσος ερχόταν απ τα μέρη του Σιγγιτικού κόλπου !! Κι ας ήταν τόσο  μακριά ακόμα ο προορισμός τους ..

Το τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα η αρχή του !

Απ την Αθήνα ως την Ουρανούπολη αμέτρητες οι ώρες μα τόσο γαλήνιες ! Σε λίγες ώρες θ αξιώνονταν να πατήσουν τα χώματα του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου , θα γνώριζαν επιτέλους τους Αγιορείτες Μοναχούς που τόσο πολλά είχαν ακούσει να λέγονται για αυτούς . Τόσα που στο μυαλό τους είχαν πλάσει τις φιγούρες τους , τα πρόσωπά τους , τις κινήσεις τους , τις φωνές τους…

Έτσι τους περίμεναν και λαχταρούσαν την πρώτη τους συνάντηση μαζί τους . Στην Ουρανούπολη δέος τους κατέβαλε το επόμενο πρωινό , μόλις αντίκρισαν τον πρώτο,  που περίμενε όρθιος τραβώντας το κομποσκοίνι του να μπει στο καραβάκι της επιστροφής στην μετάνοιά του .  Εκείνος αλήθεια ήταν μέσα στις προσδοκίες τους …Αμίλητος , σοβαρός με κάτι παλιά ράσα και ένα ταγαράκι περασμένο με σπάγκο σταυροειδώς επάνω του …

Το βλέμμα του στην θάλλασσα και κάθε αφημένος κόμπος  πρόδιδαν  την ανυπομονησία του για τον γλυκό γυρισμό στην σωτήρια  υπακοή του . 

Τώρα οι ώρες είχαν αρχίσει να επιβραδύνονται . Λεπτό το λεπτό , κύμα το κύμα, ευχή την ευχή ξεπρόβαλλαν οι αγιασμένοι τόποι της άσκησης . Άκουγαν από τους άλλους να τους αναγγέλλουν και ο ενθουσιασμός τους μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο !

Δοχειαρίου , Ξενοφώντος , Παντελεήμονος …Στη Δάφνη η χαρά τους  μεγάλη ! Πλήθος αεικινήτων  Μοναχών πηγαινοέρχονταν , οι Λαϊκοί αναζητούσαν το λεωφορειάκι για Καρυές. Κούραση δεν καταλάβαιναν …ήταν τέτοια η θέλησή τους να βρεθούν το συντομότερο στο τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα στην αρχή του …

Ναι , ήταν αποφασισμένοι …Ο Πρώτος Αθωνικός προορισμός τους θα ήταν και ο πλέον διάσημος εκείνον τον καιρό , μα και για πολλούς κατοπινούς …Στην Παναγούδα πήγαιναν ..Στον Γέροντά της …τον Πάτερ Παϊσιο …Να τον ρωτήσουν , να μάθουν , να γλυκαθεί κι άλλο  το μέσα τους , να ζεσταθεί ο πόθος ο ιερός τους … Να ανταμώσουν τον Θεό επί γης ! Στο πρόσωπο αυτού του περίφημου ασκητή με την τεράστια διαδρομή από τα μέρη της Καππαδοκίας ως την ταπεινή Κόνιτσα , το ευλογημένο Σινά και τα Αγιορείτικα λημέρια , ήταν σίγουροι πως θα έβρισκαν να λάμπει το Φως του Ζωοδότη Κυρίου , Εκείνου που είχε κατακτήσει τις καρδιές τους αφού ήταν ο μόνος που τις γνώριζε  τόσο καλά …  Σχεδόν τρέχοντας , μόλις το λεωφορείο τους κατέβασε στην πλατεία , αφού πρώτα ρώτησαν τα σχετικά για τον δρόμο , πήραν την κατηφόρα της Κουτλουμουσίου , αφήνοντας πίσω υπόσχεση πως σε λίγο θα επέστρεφαν να μετανίσουν ,μπροστά στην Φοβερά προστασία μα και στο Άξιον Εστί του Πρωτάτου . 

 

-Συγχώρα μας Παναγία μου ψιθύριζε ο Γιώργης όταν  περνούσαν από μπροστά τους , μα πρέπει να βρούμε τον Γέροντα ! Πρέπει να τον ρωτήσω  για τόσους αδελφούς μας, μα και για μένα τον ταλαίπωρο   ! έλεγε και ασυναίσθητα έφερνε το χέρι του στο ύψος της καρδιάς , στην τσέπη του πουκαμίσου του , βλέποντας ολοένα αν το χαρτί το διπλωμένο ήταν εκεί …Πάνω σε κείνο το χαρτί γραμμένες με λεπτομέρειες  μια-μια ερωτήσεις και προβλήματα αναγκαιμένων αδελφών του . Μυστήρια άλυτα  που σε λίγο αν έδινε ο Θεός , θα απαντούσε ο Καλόγερος με την ξεχωριστή Σοφία χαρισμένη απ τον Δωρεοδότη Δημιουργό των απάντων , χαρίζοντας λύτρωση και ανακούφιση σε ανθρώπους ταραγμένους από πάθη και κινδύνους.   

Η μορφή του  άγνωστη ως τότε για τους δυο συνοδίτες.

Δεν υπήρχαν τότε τα σημερινά μέσα , μα η φήμη του Γέροντα από στόμα σε στόμα είχε προηγηθεί κατά πολύ και έτσι όσοι κατηφόριζαν προς τα μέρη του ακόμα κι αν δεν τον είχαν ματαδεί νιώθανε ότι τον γνώριζαν καλά . Έτσι και ο Γιώργης με τον Δημήτρη τον είχαν φτιαγμένο στην όψη . Αυστηρό , λιγομίλητο , επιβλητικό και αγέρωχο …

Φτάσαν επιτέλους στο τέρμα του ταξιδιού τους ή καλύτερα στην αρχή του !

Κατά παράδοξο τρόπο δεν υπήρχαν άλλοι εκείνη την ώρα στα έδρανα του Πανεπιστημίου της Παναγούδας  …

-Μάλλον τρέξαμε και φτάσαμε πρώτοι ! είπε ο Δημήτρης βλέποντας άδεια την αυλή με τους κορμούς των δέντρων για καθίσματα …Χτυπήσαν το κουδουνάκι  και περίμεναν…Κοίταζαν αχόρταγα γύρω τους το φτωχικό κελί με την παλιά πόρτα και τον σκουριασμένο τσίγκο για χαγιάτι  ..Σε λίγο άνοιξε και ξεπρόβαλλε η μορφή ενός ισχνού και μικρόσωμου Μοναχού …

-Καλώς τα παληκάρια !

-Ευλογείτε !

-Ο Κύριος !

– Τον Γέροντα Παϊσιο ζητάμε Πάτερ!  του είπαν με μια φωνή …

-Του λόγου μου  είμαι βρε λεβέντες  ! Καθίστε να σας στείλω το κλειδί ! Τους είπε και από ένα συρματόσχοινο που ξεκινούσε εκεί δίπλα του τους έστειλε το κλειδί της εξώπορτας της αυλίτσας του . Έκπληξη τους κυρίευσε ..Μα είναι δυνατόν να ναι αυτός ο Γέροντας ! Αλλιώς τον περίμεναν !Εκείνος τους μίλαγε απλά και μάλιστα άρχισε να χαμογελά και ν αστειεύεται μαζί τους…

-Άντε βρε Αργειτάκο ! λέει στον Γιώργη ..Θα πεινάτε ε ; Καθίστε να σας κάνω το τραπέζι …Μα τα δικά μου πορτοκάλια είναι πιο γλυκά από τα δικά σου !!

Δεν χρειάστηκαν άλλη απόδειξη στην δύσπιστο αρχικό ξάφνιασμά τους. Ο Γέροντας χωρίς να του έχουν πει σχεδόν κουβέντα μαρτύρησε απ την αρχή την θαυμαστή διόρασή του …

Μόλις τα θαυμάσια ξεκινούσαν στης Παναγούδας τον τόπο τον παντευλόγητο ! 

Τους πήγε πρώτα  να προσκυνήσουν στο μικρό Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου . Μακάρια φτώχεια και απλότητα . Πορφυρά χρώματα και ολοζώντανες  εικόνες πάνω στο ξύλινο τέμπλο με την χαραγμένη ταπείνωση , χώριζαν το μικρό Ιερό απ τον Ναΐσκο  … Τους έδωσε ευλογίες , από ένα μικρό σταμπωτό εικόνισμα της Παναγιάς της Ιεροσολυμίτισας στον καθένα  .  Τους φίλεψε έπειτα ψωμί και ντομάτες γλυκές από τις λιγοστές του ρίζες , που πάντα όμως  έφταναν για να χορτάσουν  τους εκζητούντες τον Κύριον . Βγήκαν  έξω …Ησυχία ανόθευτη με τους ήχους του Θεού μόνο να την αγιάζουν πιότερο . Ακόμα δεν είχε φανεί κανείς !      Μα ήταν δυνατόν ; Συνήθως όλα τα σκαμνιά της αυλής , οι μικροί κορμοί της δίψας για Θεό , ήταν γεμάτοι …Πως έγινε σήμερα τούτο το ανήκουστο ; Ο Γιώργης συνεπαρμένος απ όλα τούτα τα πρωτόγνωρα ένιωθε να μην πατά στη γη …

-Λοιπόν Αργειτάκο άκουσε να σου πω …άρχισε να λέει ο Ασκητής  :

- Πες στην Μ. ότι άδικα περιμένει τον Σ. να την πάρει .Αυτός παιδί μου δεν είναι για οικογένεια…Δεν έχει το μυαλό του για τέτοια πράγματα . Ο Ευλογημένος δεν πρόκειται να δει προκοπή ..Μακάρι να τον ελεήσει ο Κύριος ! Στην εξαδέλφη σου την Δ. πες της να κάνει υπομονή και όλα θα διορθωθούν . Θα κάνουμε προσευχή και όλα θα σιάξουν …

Μίλαγε ο Γέροντας και ο Γιώργης συμφωνούσε κουνώντας το κεφάλι του συγκαταβατικά . Του είπε για όλους όσους ήταν γραμμένοι στο χαρτί του , το χαρτί το διπλωμένο στην πάνω τσέπη …της καρδιάς …Το έβγαλε έπειτα μαζί με ένα στυλό που είχε μαζί του και λέει στον Πάτερ Παϊσιο :

-Λοιπόν Γέροντα για να μην τα ξεχάσω όλα τούτα …Να συνοψίσουμε …Λοιπόν , η Μ. είπαμε άδικα τον περιμένει τον Σ ….και άρχισε να σημειώνει …Μα απότομα σήκωσε το κεφάλι και με έκπληκτα μάτια αποκρίθηκε του Γέροντα …

-Μα πως …αφού το χαρτί τώρα το έβγαλα …αφού δεν …Θεέ μου ! Μόλις μέσα στο γλυκό πνευματικό του μεθύσι , ο Γιώργης κατάφερε να προσγειωθεί στην αντίληψη των Θείων ακαταλήπτων …Ο γέροντας σαν να τους γνώριζε όλους από καιρό , του είχε αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια όλα  αυτά που γύρευαν να μάθουν εκείνοι που είχε στην λίστα του , εκείνο το ιδιότυπο δίπτυχο υπέρ υγείας και Θείου Φωτισμού που είχε διπλώσει απ το σπίτι … Έμεινε να κοιτάει τον Γέροντα με θαυμασμό και δέος …

Ο Δημήτρης και εκείνος έμοιαζε αποσβολωμένος και ανήμπορος να αρθρώσει το παραμικρό ... –Αχ βρε Αργειτάκο! συνέχισε ο Πατήρ Παϊσιος …

-Δοξάζετε τον Θεό βρε ! Για όλα ! Δικά του όλα !

Κοίταξε τον Γιώργη στα μάτια και συνέχισε .

–Να πούμε και για τα δικά σου τώρα …

- Ναι Γέροντα …Ξέρετε έχουμε πρόβλημα με τη γυναίκα μου και δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί …καιρό τώρα …

Ο Γέροντας χαμήλωσε το βλέμμα του και η φωνή του ακούστηκε και πάλι …

-Μπορείς να αντέξεις παιδί μου όποιον  Σταυρό ο Κύριός μας σου οικονομήσει ;

-Τι να σας πως Πάτερ …Εγώ λέω συνέχεια : Ό, τι δώσει ο Κύριος , μα δεν ξέρω αν μπορώ να τον σηκώσω …δεν ξέρω αν αντέξει η πίστη μου…

-Άκου λοιπόν παιδάκι μου …Η γυναίκα σου στο Άργος είναι έγκυος ! – Μα πως είναι δυνατόν Πάτερ μου ! είπε ο Γιώργης χαμογελώντας .

-Από εκεί έρχομαι λέτε να μην ξέρω ; Δεν υπάρχει περίπτωση το έχουμε ελέγξει !

-Αχ βρε Αργειτάκο άκου τι σου λέω ! Είναι έγκυος η Κυρά σου μα …το παιδάκι που θα γεννηθεί θα …θα γεννηθεί ανάπηρο !

Γι αυτό σε ρώτησα πριν  αν μπορείς να αντέξεις τον Σταυρό !

Ο Γιώργης ένιωσε έναν κρύο ιδρώτα να κατεβαίνει από το πρόσωπο . Ξεροκατάπιε …Τώρα που το καλοσκεφτόταν , αποκλείεται ο Γέροντας να έκανε λάθος σε αυτό που έλεγε . Όλα τούτα τα υπερκόσμια που μπροστά  τους τόση ώρα ξετυλίγονταν , μαρτυρούσαν την θαυμαστή διόραση και τα χαρίσματά του  τα υπερφυή…Δεν μπόρεσε να βγάλει λαλιά...

Συνέχισε ο Γέροντας Παίσιος να μιλά :

- Άκου Αργειτάκο αφού δεν είσαι σίγουρος αν θα αντέξεις θα σου προτείνω κάτι άλλο ! Βγάλε το κομποσκοίνι σου και πάμε μέσα στην Εκκλησία να κάνουμε Προσευχή στον Χριστό μας και Εκείνος θα φροντίσει για όλα …Εσύ Δημήτρη περίμενέ μας εδώ και κέρασε  αυτούς που θα ρθουν !

 –Έλα να κάνουμε προσευχή Γεώργιε !

Μπήκαν ξανά μέσα και γονάτισαν μπροστά στην ωραία πύλη . Άρχισαν να τραβούν  καθ υπόδειξη του Γέροντα κόμπους , επαναλαμβάνοντας την μονολόγιστη ευχή …

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με !

Συχνά πυκνά ο Γέροντας έπαυε για λίγο και σιωπηλά δεόταν …Με το ένα του χέρι κρατούσε το χέρι του Γιώργη …δυναμώνοντας  έτσι τις σιωπηλές προσευχητικές τους καρδιές , σε μια ένωση που όμοια ο νέος δεν είχε αξιωθεί ποτέ του ξανά …Κάτι  ένιωθε σαν  απερίγραπτη ζεστασιά να έχει τρυπώσει από τους πόρους του στα κατάβαθά του …Έχασε την αίσθηση του χρόνου …Δεν πέρασαν όμως παρά μόνο δεκαπέντε μόλις λεπτά της ώρας …

-Σήκω Αργειτάκο ! Ευλογημένο το όνομα του Χριστού μας !

– Τι έγινε Γέροντα ;

-Θα οικονομήσει ο Κύριος και η γυναίκα σου θα αποβάλλει αμέσως το παιδί …

Καινούρια έκπληξη , νέοι λογισμοί αμφιβολίας κυρίευσαν τον Γιώργη …Είπε ένα :

-Να ναι ευλογημένο Γέροντα …μα μετά που το ξανασκεφτόταν δεν το χε πει ποτέ του πιο μηχανικά και άψυχα . Στην αυλή πλέον υπήρχαν αρκετοί προσκυνητές . Καρτερούσαν με αγωνία τον Γέροντα . Ο Δημήτρης μαζί τους κρατώντας το κουτί απ τα λουκούμια  ,  μόλις είχε τελειώσει το κέρασμα .

–Άντε Αργειτάκο είπε ο Πάτερ Παίσιος στον Γιώργη .

-Όλα θα πάνε καλά …Να χεις υπομονή και πίστη ! Και σε λίγα χρόνια που θα είμαι στην Σουρωτή ενταφιασμένος να έρθεις και να μου κάνεις ένα τρισάγιο !

-Με ποιόν Ιερέα να ρθω Γέροντα ;

-Είπα εγώ για Ιερέα ρε παιδάκι μου;

-A κατάλαβα θα έχει εκεί !

-Τίποτα δεν κατάλαβες ακόμα ! Μόνος σου θα είσαι ! Άντε στην ευχή της Παναγίας ! Καλή επιστροφή !

Πήραν να ανηφορίσουν προς τις Καρυές …Στην διαδρομή ο Γιώργης εξιστόρησε όλα όσα έζησε ενωμένος προσευχητικά με τον Γέροντα …Ο Δημήτρης θαύμαζε , μα όπως και ο φίλος του έδειχνε δύσπιστος με όλα τούτα …Το προσκύνημά τους ήταν αναπάντεχα συνταρακτικό ..Αληθινή δοκιμασία του λογικού …Ψηλάφηση της αγιότητας . Είχαν ακούσει πως κάποιοι Άγιοι δεν χρειάζονταν παρά ελάχιστο χρόνο ώστε να συνδεθούν με τον Ουρανό ...Είχαν αξιωθεί να συναντήσουν λοιπόν έναν τέτοιον Άγιο; Στην Ουρανούπολη ο Γιώργης πήρε τηλέφωνο στο σπίτι ..

-Έχω να σου πω κάτι πολύ ευχάριστο ! άκουσε την γυναίκα του να λέει ..Πιάσαν οι προσευχές μας ! Είμαι έγκυος  ! Μα δεν σ ακούω …Γιατί δεν λες τίποτα ; Δεν χαίρεσαι ;  Αυτό δεν θέλαμε ;

- Άκουσέ με …δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα …ο Γέροντας μου είπε πως το παιδί θα γεννηθεί με πρόβλημα …

Η γυναίκα με κλάματα άρχισε να φωνάζει ..

-Ποιός Γέροντας ; Και που ξέρει ; Μην πιστεύεις ό, τι σου λένε …Αντί να χαρείς …

-Καλά ησύχασε της είπε με ήρεμη φωνή  …Θα σε ξαναπάρω σε λίγες ώρες μόλις κάνει στάση το λεωφορείο ….

Όλα πλέον είχαν πάρει μια απίστευτη τροπή …

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι πλέον είχε καταλάβει  με τόσο αδιάψευστο τρόπο το πώς ο Θεός και μόνο Αυτός  κουμαντάρει τις ζωές των ανθρώπων…-Γεννηθήτω το θέλημά Σου ! ..ψέλλισε μα δεν ήταν προσευχή αυτό … Μάλλον διαπίστωση ήτανε …

Όμως έμενε ακόμα κάτι από εκείνα που ο Γέροντας είπε για  να συμπληρώσει το διπλωμένο χαρτί …στο μέρος της καρδιάς του…

Λίγες ώρες μετά η γυναίκα του κλαίγοντας, του εξιστορούσε ότι μόλις είχε επιστρέψει  από το Νοσοκομείο…

Είχε αποβάλλει το παιδί … 

Λίγα χρόνια μετά  ο… Πατήρ Γεώργιος τα θυμόταν όλα τούτα μπροστά στο μνήμα του Γέροντα …Φορώντας πετραχήλι ,  με θυμίαμα και δάκρυα ευωδιαστά έψελνε το τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής   Μοναχού Παϊσίου και υπέρ του  συγχωρηθήναι αυτού παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον…

 Έστεκε μόνος του …Όπως του το χε πει ο Άγιος του Θεού , εκείνο το Φθινοπωρινό μεσημέρι στην Παναγούδα …

Το μόνο που δεν του είχε πει, ήταν πως θα περίμεναν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε  με την παπαδιά του,  για να φέρουν στον κόσμο τα δυο Αγγελούδια τους …

Ή μήπως είχε ξεχάσει τούτο το θαύμα  να το σημειώσει , στο διπλωμένο χαρτί στο μέρος της Καρδιάς του ;

 

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία , έτσι όπως μας την ενεπιστεύθη ο πεφιλημένος Ιερέας και Πνευματικός Πατήρ Γ.Σ.

και   έτσι όπως διασκευάστηκε μερικώς  για ευνόητους λόγους.

13-01-2015 

Χαρμόσυνος ημέρα Αγιοκατατάξεως Παϊσίου Μοναχού Αγιορείτου .

Απόσπασμα από Ραδ.εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Έλα να κάνουμε προσευχή μέρος 2