Δεν χαμηλώνει ο Άθως Ημερολόγιο Όρους16 Μέρος7

Τρούλοι μολυβδοσκέπαστοι τον Ουρανό ζυγιάζουν .

Του λογικού τα αταίριαστα την πίστη δοκιμάζουν .

Προφητηλιάτης κήρυκας για την καρδιά μιλάει ,

και για αρετές που ο άνθρωπος  αιώνια αποζητάει. 

Καθολικού η κλειδωνιά δυο φορές γυρίζει.

Βήμα   και  παραπέτασμα χρυσάφι   πλημμυρίζει !

Ανάγλυφος Παράδεισος  ,  Άγιοι ακτινοβόλοι !

Τέμπλο σαν ήλιος φαεινός,  αστράφτει η Άνω Πόλη ! 

Στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία . Πανδοχείο του Θεού και κυματοθραύστης των παθών , όπως την περιγράφει ο αγαπημένος Γέροντάς της . Αιτείτε και δοθήσεται …Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει  . Πολλούς καιρούς είχαμε προσπαθήσει να φιλοξενηθούμε στα μέρη του Θεσβίτη . Φέτος ευλόγησε να αξιωθούμε για πρώτη μας φορά και είμαστε τόσο χαρούμενοι . Μια αλλιώτικη  ζεστασιά νιώθουμε περιδιαβαίνοντας στις μεγάλες της αυλές . Εννιά μολυβδοσκέπαστοι τρούλοι , θεμέλια  στον ασυννέφιαστο ουρανό . Πέλαγος ανοιχτό στον κρυσταλλένιο ορίζοντα ,  να χωράει όλο στα μάτια σου και τα νησιά  μας στις άκρες του,  να τα ξεχωρίζεις ένα -ένα .Λουλούδια ξεβγαίνουν από παντού . Μυρωδιές , χρώματα  και ένα χαμόγελο που ποτέ δεν ξεθωριάζει,  αυτό του προφητηλιάτη παπά Φιλήμονα . Όλα του Θεού είναι . Και η χαρά και το χαμόγελο και το γέλιο , όλα του Θεού . Μα τούτος εδώ ο ευλογημένος είναι το κάτι άλλο . Γελάσιο έπρεπε να τον λένε ! σκέφτηκα καθώς σχεδόν απορημένος τον κοιτούσα όλο να γελά και αεικίνητα να βρίσκεται παντού ! 

Στην υποδοχή ,  την φροντίδα και το κέρασμα των επισκεπτών ,  αρχοντάρης,  στην έκθεση πωλητής ,  παπάς και Πνευματικός Εξομολόγος και στην τράπεζα να επιμελείται των Αναγνωσμάτων και των ομιλιών του Γέροντα Ιωακείμ και να απαντά  στο τηλέφωνο που δεν σταματά να χτυπά !

Είκοσι χρόνια δεν έχει φύγει ούτε μια μέρα από την σκήτη  της μετανοίας και της ασκήσεώς του . Σκέφτομαι ότι δεν είναι μόνο οι τόσες ευλογημένες ασχολίες και τα πολυάριθμα διακονήματα που με θυσιαστική αγάπη πράττει,  η αιτία αυτής της θαυμαστής προσκόλλησης  . Είναι και αυτό που λέγεται,  πως αν βγει ο Μοναχός από τον τόπο του , ίσως ο Θεός επιτρέψει να βγει και από τον τρόπο του …

Ο πάτερ μας μιλά για εκείνο , το πάντα υπέροχα για όλους μας καταστρωμένο σχέδιο του Θεού , για την σωτηρία μας. Το σχέδιο ,  που ανυποψίαστο τον έφερε στο Όρος και στην υπακοή στον Γέροντα . Μια ομιλία του πατρός Ιωακείμ , από τις αναρίθμητες εκεί στα μέρη της Καβάλας , ήταν αρκετή για να οδηγήσει εδώ τα βήματά του .Θυμάται περιστατικά , που μας ωφελούν βαθιά .

-Μια νύχτα παιδιά , δεν πάνε πολλά χρόνια, χτυπά το τηλέφωνο και το σηκώνω . Ήταν ένα παλικάρι και  έπαιρνε νομίζω από το εξωτερικό . Πάτερ Φιλήμων , μου λέει με κλάματα  , κοιμήθηκε η Μητέρα μου ! Θα κάνουμε προσευχή παιδί μου για την ανάπαυσή της του απαντώ …Και τότε μου λέει κάτι που δεν ξέρω πως θα σας φανεί αλλά είναι συγκλονιστικό νομίζω να το ακούς και μόνο : Πάτερ δεν θέλω να κάνετε προσευχή ! Θέλω να την αναστήσετε !Με ακούτε ;

Παράξενα ήχησε στ αυτιά μας , ωσεί λήρος τα ρήματα αυτού , μα εδώ στο Όρος νιώθεις την δύναμη της πίστης και θυμάσαι σε κάθε σου βήμα,  αυτό που ο κυρ-Φώτης έλεγε , για τα ολότελα απαράδεκτα από το λογικό μας και πως η πίστη , χρειάζεται για τα απίστευτα !

Πριν τον εσπερινό ανεβαίνουμε στην τράπεζα του πρώτου ορόφου . Εκεί μας περιμένει ήδη μια σεβάσμια μορφή του σύγχρονου Αγιορείτικου κόσμου . Ο γέροντας Ιωακείμ ο ηγούμενος , ο δικαίος της σκήτης. Ο πολυγραφότατος, λυρικός  και γλυκύτατος Γέροντας , εξομολόγος χιλιάδων ψυχών , ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον χαρισματικούς  συγχρόνους ιεροκήρυκες,   αναβιωτής της Προφητηλιάτικης κοινότητας . Μάιος του 1992 ήταν όταν μπήκε στην αυλή του δικού του Προφήτη , του άφοβου λιονταριού του Θεού , όπως τον αποκαλεί σε ένα από τα αμέτρητα ποιήματά του . Εικοσιπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε , για να ξαναλάμψει υπέρ χιόνα  το δημιούργημα τόσων αγίων μορφών της Ορθοδοξίας,   με κύριο στην μνήμη τον Άγιο Παϊσιο τον Βελιτσκόφσκυ . Αυτόν που μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των Ελληνικών Πατερικών κειμένων στα ρώσικα και αποτέλεσε τον νέο κτήτορα της σκήτης όταν στα μέσα του 18αι .εγκαταβίωσε εδώ  . Πάνω από χίλια πεντακόσια κηρύγματα του Γέροντος Ιωακείμ έχουν καταγραφεί ηχητικά. Μερικά από αυτά έχουν μείνει στην Ιστορία του Εκκλησιαστικού Ραδιοφώνου.

Ποιος δεν συγκινείται όταν μέσα στο Πάσχα του Καλοκαιριού,  ακούει πάλιν και πολλάκις , την εξαιρετική ερμηνεία του Γέροντα , με την τόσο χαρακτηριστική φωνή του , πάνω  στον Παρακλητικό κανόνα προς την Αειπάρθενον ;  Από τις υπέροχες στιγμές  και του συγγραφέα και δημιουργού εκπομπών Μανώλη  Μελινού ,  που ανεκτίμητα  έχει βοηθήσει και εκείνος , στο να αγαπήσουμε το Όρος  και τους θησαυρούς του,   να εγκολπωθούμε την διαπλαστική και αναμορφωτική  πείρα των Αγιορειτών Πατέρων .

Κάτι παρόμοιο γίνεται και τούτη την ώρα της μεσημεριανής τράπεζας . Την ώρα του φαγητού ο παπά –Φιλήμων επιλέγει  να ακούσουμε ένα μαγνητοσκοπημένο κήρυγμα του Γέροντά του, για την αγάπη του πλησίον . Εκφωνηθέν πολλά χρόνια πριν,  σε κάποια ενορία της Βόρειας Ελλάδας όπου ο πατήρ Ιωακείμ είχε προσκληθεί . Ακούγεται πιο νεανική η φωνή του , μα το σφρίγος και την τόλμη του λόγου του , ο Γέροντας ποτέ δεν τα απώλεσε . Το διαπιστώνουμε , όταν μας λέει μετρημένα  λόγια πριν την απόλυση της τράπεζας. Των φρονίμων ολίγα συνηθίζει να λέει ! Λίγα και μεστά από σοφία Γεροντικού.

 – Να έχετε προς τον Θεό καρδίαν Υιού , προς τον πλησίον καρδία Μητρός και προς του λόγου σας , καρδίαν κριτού !

Αφοσίωση , υπακοή , σπλάχνα οικτιρμών , αυτομεμψία . Για κάθε μια από αυτές τις αρετές θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι να διαβαστούν  για να κατανοηθούν στην καρδιά μας , όσα μια και μόνο  πατερική λαλιά του Γέροντα της διαπέρασε.

Απόγευμα φτάνει . Δυο ώρες ως τον εσπερινό . Συναντάμε γνωστούς μας Αγρινιώτες αδελφούς ,  που ήρθαν πριν λίγο για προσκύνημα . Μένουν σε ένα κοντινό κελλάκι.  Ο γεμάτος ενθουσιασμό και αγάπη Δημήτριος και οι συνοδοιπόροι του ,  προς το πανηγύρι της Γοργοϋπηκόου  Δοχειαρίτισσας που σε λίγες ώρες ξημερώνει . Χαιρόμαστε σαν παιδιά , που συναντιόμαστε έξαφνα  στη σκιά του Προφήτη . Ο πάτερ Φιλήμων τρέχει πάντα με ένα κέρασμα στα χέρια και ένα χαμόγελο που δεν ισιώνει ποτέ   !    Μην φύγει κανείς αξεδίψαστος και αγέλαστος .Θυμάμαι τον Γέρο Γαβριήλ που λέει πως το χαμόγελο είναι δυο στραβές γραμμές που ισιώνουν τα πάντα ! Σε λίγο ο πάτερ φεύγει για εξομολόγηση . Κάποιοι τον περιμένουν μήνες τώρα και έχουν έρθει με αυτόν τον σκοπό από μακριά . Οι υπόλοιποι , ανεβαίνουμε στην τράπεζα τούτη τη φορά για διακόνημα .

Ετοιμάζουμε κενά  δίπτυχα υπέρ Υγείας και υπέρ Αναπαύσεως για το σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων . Έπειτα τα βάζουμε σε εκατοντάδες φακέλους με γραμμένες διευθύνσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό ! Έπειτα  αυτά θα επιστρέψουν συμπληρωμένα  από ονόματα  που καρτερούν . Μια κρήνη ξεδιψαστική και αστείρευτη η θεία πρόθεση στα ιερά του Προφήτη . Διψούν οι ψυχές την μνήμη , την ανάπαυση και το περισσότερο Φως ! Προετοιμάζονται έγκαιρα  οι Πατέρες για την ιερή τους αποστολή στο σαρανταλείτουργο της εν Χριστώ κοινωνίας . Χτυπά το τάλαντο για εσπερινό στον Άη Νικόλα ! Μπροστά στο τέμπλο ήδη ο παπά Φιλήμων φορώντας πετραχήλι . Όλοι περνάμε και παίρνουμε την ευχή του Γέροντα          Ιωακείμ . Εσπερινός της μνήμης του Αγίου Γρηγορίου φωτιστού της Αρμενίας . Πέρυσι στην Μονή Γρηγορίου φέτος εδώ ! Άγιε Αθλητά  δεήσου μέσα από τον λάκκο της ακλόνητης πίστης σου , σε ιερά χώματα να σε ξαναθυμηθούμε !

Ο ήχος της παρακλητικής συνεχίζει  βαρύς . Μετά τα απολυτίκια ,  όλοι οι μοναχοί  ψέλνουν το Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων, ών ανταπέδωκεν ημίν ...Ο Κύριος ανταποδίδει τον Μονογενή του Λόγο στον άνθρωπο . Δεν αποδίδει πλέον  όπως πριν την αποστασία  , μα ανταποδίδει ανεξίκακα,  στην πτώση , την προδοσία  και την παρακοή , τον Ενανθρωπήσαντα Υιό Του ,  να σηκώσει την αμαρτία μας , να μας εξαγοράσει με το τίμιο αίμα Του . Δες τα πρόσωπα των εκλεκτών τούτων παιδιών Σου ,  όταν  ψέλνουν Κύριε το τροπάρι αυτό  και  παράτεινε το δαψιλές Σου έλεος !  Ασπασμός στα εικονίσματα της Γαλακτοτροφούσης και  Δακρυροούσης Μητρός η τελευταία πράξη  . Γράφτηκε ακόμα μια μέρα στο βιβλίο της επιστροφής . Παραφυλάει ο κακός με τα σβηστήρια του εδώ δίπλα . Γρηγορείτε φωνάζει ο Γέρων Ιωακείμ με την βραχνή φωνούλα του και τα υγρά του μάτια .

Ακόμα κρατά το φως .

Πριν την βραδινή τράπεζα ζητάμε από τον Παπά Φιλήμονα να μας επιτρέψει να προσκυνήσουμε στο καθολικό . Σαν να χαίρεται ιδιαίτερα μόλις του το ζητάμε και σαν να περιμένει κάτι μόλις μας δίνει ένα μεγάλο κλειδί για να ανοίξουμε μονάχοι μας . Η κλειδωνιά γυρίζει αργά στο δεξί φύλλο της βαριάς πόρτας . Σπρώχνουμε μα τίποτα ! δεν ανοίγει ..Μετά από αρκετές προσπάθειες καταλαβαίνουμε το πείραγμα του παπά . Πρέπει να ωθήσουμε από αριστερά ! Η γνωστή για τους παλαιότερους προσκυνητές δοκιμασία!

Μπαίνουμε στο περίφημο καθολικό . Αντίγραφο του Σεραγιού μα και της Ά       νω Πόλης θα τολμούσαμε να πούμε . Φως,  ευρυχωρία , δοξολογία . Εκστατικοί και  ακίνητοι  στεκόμαστε μπροστά στο μεγαλείο του τέμπλου . Δώδεκα μέτρα το ύψος του . Διπλάσιο ακριβώς το πλάτος του . Άφθαρτα και αθέατα κάλλη ενώπιόν μας! Φωτοβολούν απερίγραπτα  των δικαίων τα πνεύματα, των αγίων Πατέρων οι  χοροί , των Αποστόλων και των Αγίων Πάντων οι χορείες.

Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία ! Ανάγλυφος πάνω σε ξύλο και έπειτα επενδεδυμένος με δυο τόνους από χρυσάφι . Δυο τόνοι λίρες που τις χτυπούσαν πάνω σε ειδικά δέρματα για να φτιάξουν τα φύλλα του χρυσού , που κόλλησαν έπειτα πάνω στο ξύλο με ειδική κόλλα φτιαγμένη από πυλό , τσίπουρο και χαβιάρι  και που μετέφεραν με το ιδιόκτητο καράβι-ιστιοφόρο  της Σκήτης από την Οδυσσό στον Προφήτη  . Μεγάλες οι εικόνες στο κάτω μέρος και στα προσκυνητάρια . Λάμπουν τα σχήματα και οι παραστάσεις χαραγμένες περίτεχνα με τσουκάνικο πάνω στο στιλβωμένο χρυσό . Προσκυνάμε τα ιερά λείψανα , που είναι μόνιμα αφημένα στα δυο προσκυνητάρια  μπρος απ τους χορούς . Έξω , σιγά-σιγά σουρουπώνει. Μέσα,  ο ήλιος άδυτος , το φως ανέσπερο.

Στον διάδρομο έξω από τα δωμάτιά μας , στο παλιό Νοσοκομείο,  συζητάμε πριν πέσουμε στα κρεβάτια μας ,  με συναμαρτωλούς αδελφούς . Δεν θα ξεχάσουμε τον  Ιωάννη με την  γυναίκα του Χιονάτη ! Την έχει πάντα στην ψυχή του  και μεριμνά για εκείνην και το νιογέννητο παιδάκι που γέμισε τη ζωή τους με χαρά και δοξολογία . Μιλάμε για το συναξάρι του παραμυθένιου ονόματος  .

 Οι ουρανόφρονες και ομονοούσες κατά του αρχεκάκου , αδελφές Χιονία Ειρήνη και Αγάπη και το μαρτύριό τους μπροστά μας . Εδώ δεν θες να συζητάς για τα εφήμερα  παρά μόνο για τα αιώνια . Το συναξάρι πάντα φωτεινός φαροδείκτης,  δίνει απαντήσεις σε όλα τα φαινομενικά άλυτα . Όπως ας πούμε στο πότε μπορεί να εορτάζει κάποια με το όνομα Χιονάτη ! Παραμυθία το Άγιο Όρος ! Σε λίγες ώρες ξημερώνει η τέταρτη μέρα μας . Μια τελευταία προσευχή από το βιβλίο που ο Πατήρ Φιλήμων φίλιον χάρισμα μας έδωσε με το ποίημα του Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου  . Μας βοηθά να κατανοήσουμε κάπως την ατελεύτητη χαρά του : Στρέψον μου εις χαρμονήν το πένθος Πανύμνητε , και την των νόσων ομίχλην και παθών απάντων την τρικυμίαν εις γαλήνην και τελείαν υγείαν μετάβαλε . ( συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας 

 Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .

Κάρτα Χριστουγέννων...

Στέργειν μεν ημάς, ως ακίνδυνον φόβω,

Ράον σιωπήν• τω πόθω δε Παρθένε,

Ύμνους υφαίνειν, συντόνως τεθηγμένους,

Εργώδές εστιν• αλλά και Μήτηρ σθένος,

Όση πέφυκεν, η προαίρεσις δίδου.

Χριστούγεννα έρχονται ξανά. Εβδομηνταέξι μέρες μείνανε ακόμα. Μετράμε αντίστροφα. Στολίζουμε νωρίτερα! Να γιορτάσει ο άνθρωπος, να ξεχαστεί και να ξεχάσει! Στολίζουμε νωρίτερα , όλο και νωρίτερα! Πρώτα κατεβάζουμε το δέντρο πια απ το πατάρι και έπειτα τα χαλιά, τα χάλια μας…  

 Χριστούγεννα έρχονται ξανά. Σαράντα μέρες απομένουν! Να ανάψουν τα φώτα στην πλατεία και στους μεγάλους δρόμους! Με κάθε επισημότητα, εν τυμπάνω και χορώ, να γίνει μέρα η νύχτα! Να γιορτάσει ο άνθρωπος , να ξεχαστεί και να ξεχάσει! Δώδεκα μέρες και φτάσανε. Να θυμηθώ να μην ξεχάσω τίποτα και κανέναν. Δώρα για όλους, κατάλογος με καλεσμένους και τα ώνια. Φτάσανε οι μέρες οι πιο γιορτινές. Όλα στην εντέλεια, όλα παραμυθένια! Να γιορτάσει ο άνθρωπος, να ξεχαστεί και να ξεχάσει!

Έτσι και έγινε! Φτάσανε τα Χριστούγεννα και φέτος! Ξεχάστηκε ο άνθρωπος και ξέχασε. Θυμήθηκε να μην ξεχάσει και ξέχασε να θυμηθεί! Θυμήθηκε τις εβδομηνταέξι μέρες και ξέχασε τα εβδομηνταέξι ιερά βιβλία από Γεννέσεως έως Αποκαλύψεως, που κάθε τους λέξη προεικονίζει, προφητεύει, φανερώνει πως ο Ερχόμενος είναι ο Ιησούς, Ανθός του  Ιεσσαί. Θυμήθηκε να υπολογίσει τις σαράντα μέρες και λησμόνησε όλες τις καρτερούσες ψυχούλες που και φέτος τόσο το πρόσμεναν το σαρανταλείτουργό τους και μια ακρίτσα στο δισκάρι το ιερό της μνημόνευσης. Θυμήθηκε τις δώδεκα μέρες που μένανε ακόμα και ολότελα του διέφυγε πως η εορτή δώδεκα μέρες κρατά,  μαζί με όλα τα ευλογημένα και τα παραδομένα από πάππους και γονήδες έθιμα και όλες τις γιορτάδες μέσα στην Εκκλησιά,  που την ψυχή αναπαύουν. Θυμήθηκε  τον κατάλογο με τους καλεσμένους τον γεμάτο και ξέχασε του Κυρίου την προτροπή … …ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; Θυμήθηκε την κατάσταση με τις αγορές και όλα τα τακτοποίησε και όλα ένα –ένα τα διέγραψε,  μα άφησε γεμάτη   τη λίστα που ο μισόκαλος επιμελώς τηρεί, με όσα βαστάνε  την ψυχή ατακτοποίητη.

Θυμήθηκε τα εγκόσμια μα ξέχασε τα υπερκόσμια!

Θυμήθηκε τα ώνια και ξέχασε τα αιώνια!

Δεν ξέχασε κανέναν μα δεν θυμήθηκε τον Έναν…

Ίσως και να θυμήθηκε τοις χείλεσι να Τον τιμήσει , η καρδιά του όμως πόρρω απέχει απ Αυτού… 

Δεν κατέβηκε  έλεγε ο κυρ-Δημήτρης ο Κύριος στη γη για να μας γεμίσει με γιορτές,  γλέντια  και πανηγύρια. Δεν έλαβε σάρκα  για να τονώσει την αγοραστική κίνηση…Δεν ήρθε ο Χριστός στη γη σαν εργοδότης μα σαν Ζωοδότης!

Φτάσανε και φέτος τα Χριστούγεννα! Λίγο καιρό πριν, η Α. μας περίμενε όπως πάντα στην γνωστή της τροχήλατη θέση. Με δυσκολία σειέται  το σώμα. Η ψυχή της αεικίνητη. Κάνει συνεχώς το δρομολόι του Ουρανού. Μέρα νύχτα αρπάζεται με τον πόνο της αγκαλιά και παίρνει προγεύσεις του Παραδείσου. Πονεμένη και Χαρούμενη. Αληθινή η χαρά της.Πόνων ευφρασία όπως την είπε ο Άγιος Νείλος.

-Σας περίμενα! Έχω κάτι να σας δείξω! Καιρό περιμένω να σας το φανερώσω! Είναι μια κάρτα Χριστουγέννων που κάποτε μου στείλανε!  

Περιμέναμε να δούμε κάτι εντυπωσιακό. Με χρώματα και μηνύματα και γράμματα καλλιγραφικά και όλο νόημα βαθυστόχαστα  λόγια. Ξεδίπλωσε ένα κιτρινισμένο χαρτί , κομμένο άτσαλα, από τετράδιο παλιό και ξεχασμένο. Λίγες σειρές με συνηθισμένες λέξεις και ευχές. Οι πιο ανορθόγραφες σειρές με κοινότυπα λόγια που είδα ποτέ μου. Ούτε μια σωστή, ούτε μια πρωτότυπη και ευφάνταστη!

Σας εύχομαι ειγία και χαρά με την εικογένια σας και ευτιχισμένι. μετα σεβασμού.

Δ.Μ.

Τούτο το μήνυμα η Α, το χει  σαν φυλαχτό κρατημένο χρόνια ολάκερα. Δεν το αποχωρίστηκε ποτέ της και ήθελε τόσο να μας το παρουσιάσει! Γιατί άραγε; Οικονόμησε ο Κύριος να νιώσω τούτη την λαχτάρα της! Δεν  είχα αντικρίσει  ξανά όμοια ευχετήρια κάρτα! Ξαφνικά  γίνηκε μπροστά μου το κιτρινισμένο χαρτί,  το πιο πολύχρωμο μωσαϊκό και οι απλές παράδοξα γραμμένα λέξεις , οι πιο αρμονικά τεχνουργημένοι ύμνοι. Γράφτηκε με αγάπη από μια ουρανοπολίτισσα πια γυναίκα που δεν ξέχασε ποτέ της να θυμηθεί. Πως τα Χριστούγεννα σαρκώθηκε ο Θεός και ανέβασε τον άνθρωπο στον Ουρανό! Πως στολισμένη πρέπει να ναι μονάχα η ψυχή, φωτισμένη όχι η πλατεία της πόλης μα η πλατιά καρδιά μας! Δεν την ένοιαξε να ρωτήσει κάποιον διπλανό της για την ορθογραφία και για κάποια με φτιασίδια πασπαλισμένη ευχή. Όχι γιατί δεν βρήκε κάποιον εύκαιρο,  μα γιατί έτσι ευλόγησε  ο Κύριος, με ανεξίτηλα γράμματα να γραφτεί η ταπείνωση και ένα μήνυμα να στείλει σε όλους εμάς τους πολυμέριμνους και φτιασιδωμένους.  Δεν αδημονούσε  όλα τα εφήμερα  να ναι στην εντέλεια,  αλησμόνητα και παραμυθένια   κείνα τα μακρινά Χριστούγεννα! Ήθελε μόνο η ευλογημένη , η άδοξη και αβαρής εκείνη ψυχούλα, όσο πιο γρήγορα να παρηγορήσει με την ανυπόκριτη αγάπη της , την δυσκολεμένη της αδελφή. Παραμύθι και Παραμυθία. Φως Χριστού αιώνιο  και λαμπιόνια που αναβοσβήνουν.

Χριστούγεννα έφτασαν  ξανά. Λίγες ώρες μείνανε  ακόμα. Μετρήσαμε αντίστροφα. Στολίσαμε νωρίτερα!  Σχίζω μια σελίδα από παλιό τετράδιο! Θέλει η ανορθόγραφη ψυχή μου να γράψει δυο λόγια που θα ανακουφίσουν, θα δώσουν ελπίδα, θα ανάψουν μια σπίθα στο σκοτάδι της μεγάλης πλατείας και της στενής καρδιάς μου. Να θυμηθώ και εγώ, να μην ξεχάσω…Αλλιώς θα πεταχθεί τούτο το χαρτί σαν κιτρινίσει, σαν δέντρο κομμένο, σαν λαμπιόνι καμένο, σαν φαγητό  ξινισμένο. Να μην ξεχάσω να  γράψω πάνω του λόγια αληθινά! Μα πρώτα να αναζητήσω  την προαίρεσή μου! Αυτή που στέλνει δύναμη και θάρρος για ομολογία αληθινού Φωτός προαιωνίου.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ

( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Χριστούγεννα 2016.

Δεν χαμηλώνει ο Άθως Ημερολόγιο Όρους2016 Μέρος6

Ορθοδοξίας έλαμψις ,στου αδελφού τα μάτια.

Πετροκαρδιές για πάτημα,  ράβδος στα  μονοπάτια !

Χαμηλωμένη η είσοδος στα πόδια του Δεσπότη

Ο Παντοκράτορ ευλογεί με την μορφή την πρώτη .

Φανερωμένος στ άλογο , φρουρός τροπαιοφόρος !

Κι ο ηγούμενος που αγωνιά να φύγει Χριστοφόρος!

Γερόντισσα θαυματουργεί στ αριστερά προστάζει ,

                                  πιθάρι από  το έλεος ποτέ να μην αδειάζει .               

Η Τρίτη μέρα του φετινού Θεοτοκοβαδίστου οδοιπορικού μας ξεκινά . Το δρομολόι έχει κατεύθυνση στην βορειανατολική μεριά της αγγελικής χερσονήσου . Σκήτη Προφήτου Ηλιού για διαμονή και στο θείον φροντιστήριον του Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού,  όπως στους βυζαντινούς χρόνους ονομαζόταν η Ιερά Μονή του Παντοκράτορος ,  για μετάνοια μπρος στην ξακουστή Γερόντισσά μας . Στην πανίερη σκήτη του Θεσβίτη ,η  αγκαλιά του παπά-Φιλήμονα ,  διάπλατη όπως και το χαραπάροχο χαμόγελό του .

Λίγα δευτερόλεπτα της ώρας , αρκούν για να βιώσεις αυτό το ανεπανάληπτο συναίσθημα της πατρικής αγκάλης από έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες  μα νιώθεις τόσο κοντινό σου . Το επόμενο πρωινό , όλοι μας νιώθαμε πως μια ζωή ολάκερη τον ξέραμε και μας ήξερε . Το σπουδαιότερο , πως θα βρισκόμασταν πάντα πλέον στις προσευχές του. Αφού πήραμε ένα ζεστό δωμάτιο στο βάθος του  παλιού  Νοσοκομείου ,  ξεκινήσαμε τον δρόμο για το προσκύνημα στην Παντοκράτορος .

Ο πάτερ Φιλήμων πρόσθεσε και δυο ακόμα οδοιπόρους  στη συντροφιά μας . -Πάρτε τους μαζί σας! μας είπε , και στον δρόμο ετοιμάστε τους  για βάπτισμα…Ε , αν θέλετε να γίνετε και ανάδοχοί τους ! Σαστίσαμε και με χαρά απορήσαμε μέχρι να καταλάβουμε . Ήταν δυο Ιταλοί , ο πατέρας Μάουρο και ο δωδεκάχρονος γιός του Αλεσάντρο . Περιδιάβαιναν το Άγιο Όρος εδώ και μέρες και είχαν περάσει και απ την Σκήτη για λίγες ώρες . Θα πήγαιναν για διαμονή στην Παντοκράτορος. Καλημερίζουμε τους Λαϊκούς προσκυνητές και εργάτες  που διακονούν στο μάζεμα της ελιάς . Ευλογημένος ο κόπος τους και ο ίδρωτάς τους . Ποτέ το έλεος δεν δωρίζεται  άκοπα και αδάκρυστα .

Περίπου μισή ώρα η διαδρομή από το κατηφορικό μονοπάτι .  Η χθεσινή βροχή έχει κάνει τις πέτρες να γλιστράνε επικίνδυνα .Πυκνοί κλαδίσκοι γερμένοι ως τη γη , κρύβουν σχεδόν τη μέρα . Ο Θεοδόσης περίτεχνα κόβει από πεσμένα δέντρα , ψηλά κλαδιά και μας τα δίνει για στηρίγματα . Ράβδοι Μωυσέως , βακτηρίες απαραίτητες τόσο εκείνη την ώρα . Αφορμή να ψάλλουμε και τις καταβασίες του Σταυρού … Σταυρόν χαράξας Μωσής επ΄ ευθείας ράβδω, την Ερυθράν διέτεμε τω Ισραήλ πεζεύσαντι.  Αλληγορική προσομοίωση !  Ορμητικά ρυάκια  στο διάβα μας . Ο χείμαρρος Χρυσοράρης μας συστήνεται  και αξιώνει τον θαυμασμό μας .

Για να περάσουμε απέναντι πατάμε σε μεγάλες πέτρες . Μια από αυτές …Θεέ μου , έχει ακριβώς το σχήμα μιας καρδιάς . Μια καρδιά από πέτρα σαν την δική μας . Ριγμένη όμως μέσα στις δρόσους της ταπείνωσης  και της αρχοντικής αγάπης του Θεού μας , καρτερά να αντλήσει και να στείλει για  να κυκλοφορήσει ζωογόνο πνεύμα παντού στο αδαμιαίο  σώμα ,  μέσα από τις βαλβίδες της πίστης και τις αρτηρίες της ομολογίας .  Μιλάμε με τον Μάουρο για τις βασικές και τόσο αγεφύρωτες διαφορές της Ορθοδοξίας με τον καθολικισμό . Όσο βαστά η αμετάστρεπτη αλαζονεία , το δαιμονικό αλάθητο και η Θεομίσητη διαστρέβλωση των Ιερών μυστηρίων και των δογμάτων , καμιά προοπτική κοινωνίας και ενώσεως δεν μπορεί να υπάρξει . 

Φυσικά ως συνήθως γίνεται , ο Μάουρο έχει παντελή άγνοια περί των χαοτικών τούτων διαφορών . Και αυτό , χωρίς ενδοιασμό το λέμε , ισχύει για την συντριπτική πλειονότητα των Καθολικών μα δυστυχώς και των συγχρόνων Ορθοδόξων …Μια  παρατεταμένη  ολέθρια άγνοια .Όλοι έχουμε μερίδιο στην διαφώτιση .  Δεν έχει σημασία βέβαια  αν δεν πράττεις το έγκλημα . Ουρανόθεν καταδίκη και μάλιστα με ακριβώς το ίδιο …πλαίσιο ποινής,  θα υπάρξει και για τα εγκλήματα που τελούνται δια παραλείψεως ...Το μόνο που ο ακατήχητος συνοδοιπόρος μας λέει και μας γεμίζει ελπίδα είναι,  ότι χωρίς να μπορεί να το ερμηνεύσει και χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα απ όσα ακούγονται κατά τις λατρευτικές συνάξεις στο Όρος, νιώθει ότι στην Ορθοδοξία υπάρχει Φως ! Ήμασταν σίγουροι πως η Παναγία μας θα οικονομούσε άμεσα , ώστε ο Μάουρο και ο γιός του να έβρισκαν τους ζωντανούς αγιορείτικους λύχνους που θα πρόσθεταν δίπλα στο ανακαλυφθέν Φως ένα οριστικό άρθρο το οποίο θα έφεγγε  πλέον αιώνια στις ψυχές τους !

Η Ορθοδοξία είναι ο Χριστός ! Ο Χριστός μας είναι Ορθόδοξος ! Και είναι ΤΟ ΦΩΣ ! Το υπέρφωτον Φως του Φωτοκράτορος ! Το φανέρωσε  άλλωστε ο ίδιος ο Φωτοδότης Θεός Λόγος,  μεταμορφωθείς εν τω Θαβώρ. Τόσο συγκινητικό αυτό που ανεπιγνώστως ομολόγησε ο Ιταλός αδελφός μας ! Βαδίζουμε προς την Μονή που πανηγυρίζει στην φρικτή Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Το αρχέτυπον κάλλος  Του , αποτυπωμένο στις παραστάσεις της χαμηλότατης εισόδου της Παντοκράτορος .

 Ο Θεός ως Παλαιός των ημερών αλλά και ως νεότατος Ισχυρός Υιός του Πατρός αντικριστά . Οι υπέροχοι συμβολισμοί της άναρχης  Τριαδικότητας. Ιησούς Χριστός χθες και σήμερα ο ίδιος και στους αιώνες ! Κέρασμα στο αρχονταρίκι . Ένας πίνακας με τον Άγιο Πορφύριο μας ξεκουράζει όσο το δροσερό νερό απ την κρήνη της ολάνθιστης αυλής . Εκεί ένας μαρμάρινος τάφος σαν θρονί Δεσποτικό μαγνητίζει τη ματιά σου. Το στερνό ηγουμενείο  του Γέροντος Βησσαρίωνος του Παντοκρατορινού . Του ταπεινού , απλού και αγαπώντος  προηγουμένου της Μονής . Στολίδι και καμάρι των Αγιορειτών Πατέρων, που ποτέ δεν τον λησμονούν . Πριν από εικοσιπέντε περίπου  χρόνια , τον Μάιο του 1992 ο Κύριος , στην νιότη του ακόμα ,   τον κάλεσε να γίνει ο πρώτος καθηγούμενος της νέας ιστορικής περιόδου του σχεδόν ερειπωμένου Μοναστηριού . Μέσα σε δέκα χρόνια , είδε την αδελφότητα να αυξάνεται ευλογημένα , τις πτέρυγες να ανακαινίζονται , την κοινοβιακή  ζωή να αναθάλλει θαυμαστά  . Σήκωσε με δοξολογία τον Σταυρό της βαριάς ασθένειας  και σε ηλικία μόλις  48 ετών εκλήθη και πάλι από τον Παντοκράτορα Κύριο αυτή τη φορά  σε αιωνίους μονάς .

Τα παιδιά του , προεξάρχοντος του άξιου διαδόχου του Γαβριήλ , πάντα τον θυμούνται με την ευθυτενή κορμοστασιά του προστατευτικά σαν λεβεντόκορμο κυπαρίσσι  να τους προστατεύει . Και εκείνος στην πιο περίβλεπτη πλέον θέση του Μοναστηριού εξακολουθεί να τα ποιμαίνει . Τόσο συγκινητικά και ανυπόκριτα λόγια για τον μακαριστό ηγούμενο  διαβάζουμε σε ένα μικρό αφιερωματικό βιβλίο-έκδοση της Μονής . Γραμμένες και  από τον Ιερομόναχο πατέρα  Αμβρόσιο κι αληθινά ικανές , μόλις  λίγες γραμμές στο πρώτο ξεφύλλισμα , για να μας συστήσουν και να σκιαγραφήσουν άλλη μια αχαμήλωτη Αθωνική κορυφή  ….-Να γιατί τώρα νιώθω ότι ορφάνεψα . Πόσες φορές έγειρα να ξαποστάσω στον κορμό του ! Πόσες φορές , ένιωθα τα κλαδιά να μ αγκαλιάζουν προστατευτικά !Πόσες φορές του άνοιξα την πονεμένη μου καρδιά και του ξεδίπλωσα τις πληγές της ! Πόσες φορές θρήνησα τους καημούς και τις περιπέτειες της ελευθερίας μου ! Πόσες φορές,  συνέχισα , μετά , την σταυροαναστάσιμη πορεία μου μέσα σ ένα πολύχρωμο πανηγύρι χαράς και ευλογίας !Μοναδικό μας κυπαρίσσι !

Αργά ή γρήγορα θ ανταμώσουμε με τη χάρη του πανάχραντου…Κηπουρού μας…! Φαντάστηκα τον αλησμόνητο Παντοκρατορινό Πατέρα,  συχνά πυκνά μετά τις ακούραστες διαδρομές του στις αυλές του Μοναστηριού ,  να ξαποσταίνει στο στασίδι απέναντι από την εφέστια εικόνα της Γερόντισσα Μάνας , ακουμπισμένη  στον ξακουστό  κίονα σιμά στον αριστερό  χορό του καθολικού …Εκεί που κάποτε ένας άλλος ηγούμενος , έχοντας λάβει ασφαλή άνωθεν πληροφορία για την ακριβή ημέρα της αποδημίας του ,  παρακαλούσε τον βδομαδιάρη παπά να βιαστεί και  να τον μεταλάβει πριν ξεψυχήσει .

 Και η Πανάμωμος Προστασία των πιστών ,  που άκουσε τον σπαρακτικό στεναγμό του και την ευλογημένη λαχτάρα του , έσπευσε με αυστηρότητα  να συνετίσει τον παπά που αργοπορούσε …Και έτσι έλαβε την ουρανόσδοτη προσωνυμία Της : Παναγία η Γερόντισσα . Στο ουρανομήκες  πανίερο εικόνισμά της , καταφύγαμε εκείνο το μεσημέρι του Οκτωβρίου . Σπάνια η απεικόνιση της Παναγίας μας χωρίς τον Υιό και Θεό Της . Κι όμως , σε κανένα άλλο εικόνισμα δεν είναι τόσο Παρών ο Κύριος . Όρθια η Πανακήρατος Αγνή  με τα χέρια υψωμένα  , Τον καθικετεύει να γίνει Εκείνος ο Μακρόθυμος , το κραταίωμα των  αμαρτωλών και εμπεριστάτων παιδιών της .  Το ασημωμένο λαδοπίθαρο πάνω στο εικόνισμα , ακένωτο παντοτινά , θυμίζει το θαύμα με το έλαιον και το έλεος… Και πάλι ενός εκλιπαρούντος Γέροντος την θερμή προσευχή εισάκουσε κάποτε η Γερόντισσα  και ξέχειλα γέμισε τα στερεμένα δοχεία της Μονής με λάδι,  ακοίμητα  να σπιθοβολά της σωτηρίας η ελπίδα   . Μαζί μας και ένας νεότατος Μοναχός , όλο χαρά και χάρη ,μας διηγείται τα θαυμάσια και τα θαύματα , έτσι όπως του τα έμαθαν οι παλαιότεροι αδελφοί του , αλλά κυρίως έτσι όπως καθημερινά τα βιώνει αυλιζόμενος στον επί γης Παράδεισο,  μέσα από το δικό του ταξίδι επιστροφής στην πρώτη του πατρίδα . Μας συνεπαίρνει η διήγηση για τα θαύματα του Αη Γιώργη του Φανερωμένου, την ώρα που τον προσκυνάμε  στο παραπλήσιο εκκλησάκι του καθολικού . Τον είπαν Φανερωμένο και εκείνος δεν έπαψε ποτέ να επιβεβαιώνει την ιερή του φήμη . Κάποτε πριν από διακόσια περίπου χρόνια ,  παρουσιάστηκε ένα βράδυ  σε ληστές που ήθελαν να ληστέψουν το κελί του στην Παντοκρατορινή Καψάλα .

Ο χρόνος της ως τότε ζωής τους , εργασία απωλείας .  Αρχηγός τους  ο θρυλικός λήσταρχος Σταμάτης . Δεν κατάλαβαν τον Αη Γιώργη , μόλις ο Άγιος ως  νέος Μοναχός  τους άνοιξε την πόρτα . Κάθισαν λοιπόν μέσα  και ετοιμάζονταν να εφαρμόσουν τα δόλια σχέδιά τους , όταν μια αόρατη δύναμη τους έδεσε χειροπόδαρα . Δεν μπορούσαν ούτε ελάχιστα να κουνηθούν . Οι άγριες φωνές τους ξύπνησαν τους δυο γερασμένους Πατέρες που εκείνη την ώρα κοιμόνταν . Κατάλαβαν αυτοί  το θαύμα από τα λεγόμενά τους  και τους έφεραν την εικόνα του Αγίου Προστάτη του κελιού τους για  να την προσκυνήσουν . Συγκλονίστηκαν τότε και ο  Σταμάτης τα άφησε πίσω του όλα και στα φριχτά Καρούλια ασκήτεψε ως το τέλος της οσιακής μετέπειτα ζωής του . Αλλά και πρόσφατα , πριν από λίγους καιρούς , ένας προσκυνητής,  που λόγω έλλειψης κλινών σε πανήγυρη διανυκτέρευσε στην παραλία του Μοναστηριού,  είδε τον Άγιο έφιππο  με έναν όμιλο παιδιών στο πλάι του ! Και ένας Μοναχός πάλι στα τωρινά χρόνια , είδε δίπλα στο θαυματουργό  εικόνισμα του Τροπαιοφόρου , έναν νέο με στρατιωτική στολή ! Είναι ασύλληπτα αυτά που μπορείς να ακούσεις στο Όρος . Η ξερική λογική αποσιωπά και  κρύβει  αυτούς του πολύτιμους θησαυρούς , σε λάκκους και βάραθρα απωλείας και σκοτασμού  .

Η αγαθή πίστη μόνο φανερώνει τους άγρυπνους φύλακες , τους γνήσιους φίλους μας,  που δεν στέκονται απλά σε έναν τοίχο Εκκλησιάς ή σε ένα προσκυνητάρι σπιτιού,  να συντηρούν φιλάρεσκα την ευθυνία μας , μα είναι ολοζώντανοι και επεμβαίνουν και πείθουν Τον Υπερύμνητο Θεό να παρατείνει τον σπλαχνισμό Του . 

Πήραμε ξανά τον δρόμο της επιστροφής . Ανηφορικός πλέον . Πιο κουραστικός , μα λιγότερο επικίνδυνος από το γλιστερό κατηφόρι… Η καρδιά στο ποταμάκι περιμένει να μας ξαναπεράσει απέναντι .  Μια δροσερή γουλιά από το πηγάδι της αυλής του Θεσβίτη , το βραβείο για την Παντοκρατορινή μας οδοιπορία .    ( …συνεχίζεται ) 

Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας»  «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .

Δεν χαμηλώνει ο Άθως Ημερολόγιο Όρους2016Μέρος 5

Ο διάκος γίνηκε παπάς, ο Ιώβ συνέχεια ψέλνει

Το πρόσχωμεν ο Ουρανός με πόνο παραγγέλνει.

Μερίδιο στο θυμίαμα, κομμάτι στην ελπίδα

Μετάνοια μπρος στο Ιερό, ο Κύριος στην λαβίδα.

Ομιλιάριο νηπτικό  κρατώ και ευωδιάζει,

για τέχνη την Σωτήρια που στα ψηλά ανεβάζει!

Κελαηδιστές της προσευχής, αγώνας ως την νίκη

Αφήνει πίσω του  ο Εφραίμ  Φιλόθεη  διαθήκη!

 

Βράδιασε στο Σεράι. Μετά τον εσπερινό και την παράκληση προσκυνάμε το μεγάλο τμήμα από την  κάρα του Αγίου Ανδρέα. Μας οδηγεί  σε αυτό ο πατήρ Ιωσήφ ο Φιλανδός. Τον αφήσαμε διάκο στο πλάι του πατρός Νεκταρίου  και τώρα γίνηκε  και ο ίδιος παπάς και αγωνιστής,  να μοχθεί για να  εκπληρώσει όσα ένδακρυς υποσχέθηκε κατά την μεγάλη εκείνη ημέρα της προχειρίσεώς του.Να παραστέκεται άμωμος στο ιερό θυσιαστήριο, να κηρύσσει   τα αιώνια ρήματα του Θείου Λόγου, να προσφέρει θυσία πνευματική, να ανακαινίζει τον λαό του Κυρίου με το λουτρό της αναγέννησης . Έτσι μόνο μπορεί  να προσδοκά τον μισθό της αγαθής οικονομίας εν τη Δευτέρα επιδημία του μεγάλου Θεού. Ως συνήθως ο Κύριος επιτρέπει, η κάρα του Αγίου σε άλλους να ευωδιάσει απερίγραπτα και σε άλλους διόλου. Δεν είναι βέβαια προϊόν αξιότητας, μα φανέρωμα πλήθους φιλανθρώπου ελέους αυτό το ροδομύριστο δώρο. Είναι μια σωστική θρυαλλίδα πίστης,  ικανή να θερμάνει ολόκληρο τον κόσμο,  να κάνει τον ουρανό να στήσει  πανηγύρι.

Ξαστέρωσε ο ουρανός. Υπόσχεται ξημέρωμα Αγιορείτικο με ήλιο ορθρινό, άκρυφτο πίσω από το ακήρατο σώμα του Σταυρωμένου Ναζαρηνού. Ησυχία και ανάπαυση. Ως το πρώτο ταλάντισμα, που ρυθμικά θα απευθύνει το κάλεσμα στην Νέα Κιβωτό.

Μεσόνυχτο στο καθολικό του Σεραγιού. Ήδη στο μανουάλι πολλά αγιοκέρια αποσώνονται , μα η δέηση ποτέ δεν τελεύει. Την ίδια τούτη ώρα, αμέτρητες άγιες τράπεζες ιερουργούνται από ταπεινούς διακονητές τους σ ' ολόκληρο το Όρος. Μια παρακαταθήκη δέησης, που για κάποιους ανεξήγητα ακόμα, συντηρεί την μακροθυμία του Θεού των δυνάμεων, που φωτίζει ακόμα τα πυκνά σκοτάδια του επιλήσμονος ανθρώπου. Βοούν το ελέησον, κοπιάζουν κράζοντες, βραχνιάζουν οι λάρυγγές τους.

Είναι τα δυο προσκυνητάρια και τα δυο λάβαρα εκατέρωθεν της εισόδου, που δίνουν μια πρώτη εξήγηση σε τούτη την συνταρακτική παράταση. Στ αριστερά ο Άγιος Παϊσιος και στα δεξιά ο Καυσοκαλυβίτης Άγιος Πορφύριος. Ο Άθωνας που αγιοποιεί, που κρύβει στα σπλάχνα του μυριάδες αφανέρωτους Αγίους μα και άλλους που σαν κληματόβεργες τους ριζοβολά, να καρποφορήσουν το Πνεύμα, να τους τρυγά ο Κύριος στο αιώνιο μεγάλο Του Μυστικό Δείπνο.
Ένα μικρό καντήλι φωτίζει σε κάθε τοίχο τις μεγάλες παραστάσεις της Ρωσικής σχολής. Το ευρύχωρο, ο πλατυσμός, το φως που σε λίγο θα πλημμυρίσει τον χώρο .

Εδώ δεν υπάρχει το στενό, το εσωστρεφές και σκοτεινό του βυζαντινού ρυθμού. Μια αντίθεση άμεσα αντιληπτή. Άλλη φιλοσοφία, κοινός σκοπός. Παντού αρμονία θαυμαστή, κυρίαρχη η Ανάσταση, η Ζωή και η Οδός, το όντως εφετόν. Περνά από μπροστά μας ο βδομαδιάρης παπάς με το θυμιατήρι. Λιβανίζει έναν-έναν ξεχωριστά. Χωρίς βιασύνη, με θαυμαστή ηρεμία αποδίδει στον καθένα το μερίδιό του στο θυμίαμα και στην θυσία. Όλα έχουν τον συμβολισμό τους και όλα αξιώνουν της προσηλώσεώς μας. Ο Μοναχός μετανίζει πριν μπει στο Ιερό για να διακονήσει. Ασπάζεται τον Αρχάγγελο και έπειτα εισέρχεται.Νέος συνειρμός με τον έξω εκκλησιαστικό κόσμο. Μας πονά και μας θυμώνει όταν παρατηρούμε την συνήθεια να έχει καταπιεί την ευλάβεια και τον θείο φόβο. Όταν η διακονία γίνεται εργασία, κοινή βιοποριστική απασχόληση και ρουτίνα, όταν τα ιερά πανίερα γίνονται χώρος οικείος και ενίοτε προσωπικός, όπου εισέρχονται άπαντες, ακόμα και γυναίκες, αδιακρίτως, αναρμόστως και άνευ ευλογίας, μη συναισθανόμενοι την απύθμενη ιερότητα, το ζέον και το πυρ. Κι όμως δεν είναι κάτι άφταστο αυτή η ποικιλότροπη ιεροπρέπεια του Άθωνα, δεν είναι άλλος ο Θεός εκεί έξω. Σαν να θέλουν τούτοι εδώ οι ταπεινοί δούλοι του Χριστού μας, να στέλνουν συνέχεια μηνύματα και σημεία για αλλαγή και παλινόρθωση στα πατερικά και Θεοδίδακτα, αυτά που γαλακτοτρόφησαν που θεμέλιωσαν και κράτησαν τους Χριστιανούς Ορθοδόξους στερρούς και Θεόφιλους. Στου τεράστιου καθολικού το δεξί κλίτος, που θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του σαν μια μεγαλόπρεπη Εκκλησία, στεκόμαστε στα αιωνόβια στασίδια.

Είναι ο μεγάλος Ρώσος Άγιος και θρυλικός ηγέτης- ελευθερωτής και ήρωας του Ρωσικού λαού, ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκυ, αυτός που μας φιλοξενεί τούτο το μεσονυκτικό του Οκτωβρίου και στον οποίον είναι αφιερωμένο το κλίτος. Το αριστερό ανήκει στην μνήμη της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής. Περνούν οι λατρευτικές στιγμές και καταγράφονται μέσα σου. Ανεξίτηλη η γραφή εκείνο το ορθρινό για τρεις μοναδικές. Η πρώτη ήταν το φανέρωμα του ηλιάτορα πίσω απ τον Εσταυρωμένο. Από εκεί οι πρώτες αχτίδες της νέας μέρας. Θέαμα μυσταγωγικό, υπεραισθητή διάσταση. Πλημμύρισε ύστερα από λίγο με φως υπέροχο ολάκερο το καθολικό, σταλμένο άφθονο απ'τα ψηλά παράθυρα του Βασιλέως της δόξης. Δίπλα στο καθένα, ένας μεγάλος Προφήτης με παρρησία διαλαλεί την γνώση των γνώσεων, την ουρανόσταλτη ελπίδα.Δεύτερη άληστη εικόνα, αυτή του αγαπημένου όλων μας Μοναχού Ιώβ , καθισμένου στο καροτσάκι του. Πρώτος στις ακολουθίες , πρώτος και στην ψαλμωδία. Εκπροσωπεί τόσο επάξια τον λαό του Κυρίου, έστω κι αν ακούγονται άναρθροι οι ήχοι από το στόμα του. Στον Ουρανό είναι σίγουρο πως φτάνουν άφταστης ωραιότητας δοξολογικά μελωδήματα, σταλμένα από έναν σύγχρονο αγιασμένο αγωνιστή της υπομονής. Είναι πολύ δύσκολο για αυτόν να έχει όρθιο το κεφάλι του. Κι όμως έχει βρει τον τρόπο για να εκδηλώνει, παραινετικά για εμάς τους ραθύμους, την μεγάλη του ευλάβεια.

Όποτε εμείς σηκωνόμαστε από τα στασίδια , εκείνος ανορθώνει την κεφαλή του και αγωνίζεται να μην την χαμηλώσει όσο κι αν αυτό είναι επίπονο! Η άλλη στιγμή , αρχικά κέντρισε την αίσθηση της ακοής, για να κυριαρχήσει έπειτα με τρόπο απερινόητο και στις υπόλοιπες.

Ήταν η στιγμή που ο παπάς παρήγγειλε το «Πρόσχωμεν τα Άγια τοίς αγίοις.» Αυτή τη φορά το μήνυμα δεν είναι λανθάνον. Ο παπάς συναισθανόμενος την φριχτή τούτη κρίσιμη ώρα, άλλους προσκάλεσε και άλλους απομάκρυνε να μην καούν ωσεί κηρός και ωσεί χόρτος , όπως σημειώνει το μελίρρυτο στόμα του Ιερού Χρυσοστόμου:
…μεγάλη τη φωνή, φρικτή τη βοή, καθάπερ τις κήρυξ, την χείρα έχων εις ύψος, πάσι κατάδηλος γεγονώς και μέγα έπ’ εκείνη τη φρικτή ησυχία άνακράζων «Τα Άγια τοις αγίοις», τους μεν καλεί, τους δε απείργει, ου τη χειρί τούτο ποιών, άλλα τη γλώττη, της χειρός τρανότερον…
Ναι, ήταν απ τις φορές που η βοή από τον τρόπο της εκφοράς του παπά, διαπέρασε το σώμα και τρύπωσε μέσα μας. Συντριβή και συγκλονισμός , πρωτόγνωρη συναίσθηση αναξιότητας. Κανείς βέβαια δεν είναι άξιος. Όλοι είμαστε ασθενείς και χρειαζόμαστε τούτο το ακεσώδυνο γιατρικό. Ολόκληρο το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, μέσα στην ιερή λαβίδα.

Ξεκίνημα τρίτης μέρας . Πριν διαβούμε την βαριά πόρτα της πύλης στο Σεράι, περάσαμε από την όμορφη έκθεση της Σκήτης. Εκεί πήραμε στα χέρια μας τον δυσεύρετο 2^ο τόμο με τις πατρικές νουθεσίες του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη και παππού των Σεραγιωτών  .Τίτλος του βιβλίου:  « Η τέχνη της Σωτηρίας» . Αυτή κι αν είναι στην κυριολεξία τέχνη πολεμική!  Θεοδίδακτες λαλιές ενός λατρεμένου παιδιού της Παναγίας μας , σταλμένες από το δεύτερο Άγιο Όρος της Αμερικής.  Ευωδιάζουν όλες οι λέξεις τούτου του τόμου  ἐν ὧ ἐγγέγραπται Πατρὸς ὁ Λόγος… -Παιδιά είχα παραγγείλει εκατό  βιβλία του Γέροντα. Σήμερα μου έφεραν είκοσι. Είστε οι μόνοι Λαϊκοί που το παίρνετε. Όλες οι Καρυές το ζητάνε!  μας είπε ο τόσο καλοσυνάτος Μοναχός  που διακονεί στην Έκθεση. Ανεκτίμητο εφόδιο για όλους τους Μοναχούς τούτες οι πνευματικές υποθήκες του Φιλοθεϊτη πατρός. Στην πρώτη και στην τελευταία του σελίδα, λόγια γραμμένα από τα ευλογημένα χέρια ενός αγαθού και πιστού αγωνιστή δούλου του Χριστού μας, σε μια επιστολή του προς τους κελαηδιστές του Ουρανού, τους Αγιορείτες Μοναχούς μα και  προς όλους εμάς τα αγαπημένα του τεκνία…

Παιδάκια μου  ευλογημένα του Τρισαγίου Θεού εν Χριστώ .

Χαίρετε και υγιαίνετε .

Συγγνώμη που σας ενοχλώ πάλι με την αγραμματοσύνη μου η αναξιότητά μου .

Να, ήθελα από πατρική αγάπη να σας παρακαλέσω , να ενοχλείτε τον Θεό με το να Τον  φωνάζετε προς βοήθειά σας . Διότι ο Ουράνιος Πατέρας μας , θέλει πάρα πολύ αυτή την ενόχληση γιατί είναι πανέτοιμος να μας επισκεφθεί και να μας δώσει την χρυσή καρδούλα Του ή να την ενώσει με την αμαρτωλή δική μας.

Γι αυτό σας ικετεύω , παρακαλείτε να μας χαρίσει το γλυκύτατο όνομά Του, που γεμίζει την νεκρά καρδιά μας με Ουράνια Ζωή και Ειρήνη.

Η προσευχή έχει την μεγαλύτερη δυσκολία στον πνευματικό αγώνα.

Και τούτο, γιατί ο δαίμων τη μισεί , την πολεμά όπως ξέρετε με τον μετεωρισμό και την αμέλεια.

Ζητάτε από τον Χριστό μας, να σας χαρίσει δωρεάν το Πανάγιον Όνομά Του στην κάθε αναπνοή σας εν ταπεινώσει .

Διότι χωρίς την γνήσια ταπείνωση της καρδιάς η προσευχή δεν βρίσκει τόπο για να μείνει.

Αυτό έχω πάθει εγώ ο εγωιστής και υπερήφανος και τρισάθλιος .

Συγγνώμη που σας νουθετώ εγώ που δεν έβαλα ακόμη αρχή , να δεχθώ αυτήν την ευλογία του Θείου ονόματος μέσα στην βρώμικη καρδιά μου .

Σας παρακαλώ τεκνία μου, αγωνίζεσθε με προσευχή και ταπείνωση ψυχής.

Λοιπόν αγωνιστές μου ας μη το βάλουμε κάτω, να κάνουμε ό, τι μπορούμε , σαν φτωχούλια που είμεθα. Να ψάχνουμε ευκαιρία να αγρυπνούμε έστω και με τον μηδαμινό ζήλο, να αρπάζουμε το όπλο του Χριστού μας, την χαριτωμένη ευχούλα του Ιησού μας και της γλυκειά μας Παναγίας και να φωνάζουμε σαν τον Τυφλό του Ιερού Ευαγγελίου: «Ιησού Υιέ Δαβίδ ελέησόν με». Θέλω να αναβλέψω ψυχικά να ιδώ εσένα το φως το ανέσπερο της Τρισηλίου Θεότητος.

Ναι ελεημένα μου , να βλέπουμε το Θεό ως έχει στην αλήθεια .

Με τα μάτια της ψυχής μας, να τον νοιώθουμε μπροστά μας πώς μας βλέπει και μας παρακολουθεί καταπόδι.

Εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν κατά τον Απόστολο Παύλο.

Εμπρός πουλάκια του Ουρανού και της Άνω Βασιλείας του Θεού ! Κελαηδάτε   το γλυκύτατο, το ανακουφιστικό, το χαρισματούχο και Πανάγιον Όνομα του Ιησού μας και της Κυρίας Θεοτόκου και Μανούλας μας, και έχετε θάρρος και ελπίδα , πως το Πανάγιον Αίμα του Κυρίου Ιησού, τελικά, θα μας ξεπλύνει απ΄ τον βόρβορο των αμαρτιών μας και θα μας δώσει το εισιτήριο της εισόδου εις την άνω Ιερουσαλήμ.

Εγώ το φτωχό και απολωλός, δεν σας ξεχνώ. Μα πως θα σας αλησμονήσω , που σας έχω μέσα στην αμαρτωλή και απαίσια καρδιά μου, αφού είσθε παιδιά μου, που σας ευλόγησε ο Κύριος και σας κάλεσε στην παλαίστρα του Ιερού αγώνος να παλέψετε με πίστη εναντίον του διαβόλου.

                                           + Ο Πατέρας σας 

Ο Γέροντας με την μακαριστή κατά σάρκα Μητέρα του Μοναχή Θεοφανώ.

Δακρύζουν της ψυχής τα μάτια μπροστά σε τέτοια ανυπόκριτη αγάπη και ατόφια σαν χρυσάφι ταπείνωση. Όπου κι αν πας στο Όρος όλοι τον μνημονεύουν τον Αριζονίτη Άγγελο. Παντού βλαστάρια και καρποί του κηρύγματός του, του  Χριστοφόρου,  φωτισθέντος τη αίγλη του Θείου Πνεύματος.  Ιδίως εδώ στο Σεράι κάθε φορά που το σήμαντρο χτυπά, είναι σαν να ακούς τους χτύπους της χρυσής καρδούλας του. Το συνονόματο παιδί του, ακολουθεί πατρώα εμπνεύσει τα χνάρια του,  με άτρεπτο φρόνημα και ανεξαίρετη αγάπη προς κάθε  συνάνθρωπο. Ακούραστος και αυτός οργώνει κάθε σπιθαμή Ορθοδόξου γης, να κηρύξει την μετάνοια και την επιστροφή . Δεν σταματά ποτέ να προτρέπει να προσευχόμαστε εκτενώς και με επιμονή , προς την μυριώνυμη Δεομένη Μάνα μας - Όσο πιο πολύ ευλαβούμαστε την Παναγία μας , τόσο θα πλησιάσουμε τον Χριστό μας! Συνηθίζει ο Σεραγιώτης Εφραίμ να αναφέρεται στην πνευματική του αδελφή την μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς , εκλεκτό άνθος του…Εφραιμικού λειμώνα . 

Με την πνευματική του θυγατέρα , μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα .

Σε αυτήν πριν την τελευτή της παρουσιάστηκε η Κυρία Θεοτόκος λέγοντάς της : -Θέλω οι άνθρωποι να με επικαλούνται και εγώ με τη σειρά μου να δέομαι στον Θρόνο του Υιού μου. Αυτό είναι το δικό μου διακόνημα !

Ξαναανοίγω τον Θησαυρό του Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτη τούτη την ώρα. Σωτήριο το διακόνημα της τω Θεώ Παρισταμένης Μητρός. Μια προσευχή πριν τη συνέχεια στης μνήμης τις τρίβους:

Στρέψον μου , εις χαρμονήν το πένθος Πανύμνητε και την των νόσων ομίχλην  και παθών απάντων την τρικυμίαν  εις γαλήνην και τελείαν  υγείαν μετάβαλε .   ( …συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας»  «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .