Έφθασε καιρός...

 

Πως τα κατάφερε ο επίβουλος βελίαρ και τις πιο συνταρακτικές για την ψυχή μας μέρες, μέρες που ο Ουρανός υπαγορεύει την άκρα κατάνυξη και την ιερή χαρμολύπη –απερινόητη και άφατη η γλυκύτητά της για τον έσω άνθρωπο- να τις διαστρεβλώσει έτσι! Με ένα παλαιόθεν εξυφασμένο σχέδιο! Κατάφερε η διεστραμμένη, παρά την φύσιν επίνοια του πολεμήτορος, να γομώσει με σκοτάδι… εκτυφλωτικό τα αισθητήριά μας! Μας μπέρδεψε ολοσχερώς , μας έβγαλε έπειτα σε απωλείας δρόμους, ξέφρενους πανηγυριστές με τα παιδιά μας στους ώμους…

Γλέντι δίχως τελειωμό, με σφυρίχτρες, καραμούζες, ντεσιμπέλ, μασκαρέματα και…τις τσάντες κλειδωμένες στο σχολείο…

Προβολή με μια επικάλυψη «πολιτισμού»…Πομπές, μύθοι, παρελάσεις, αναβιώσεις, καρναβαλιστές,  άρματα, κουδουνοφόροι…Αναβιώνουμε, σου λένε,  την παράδοση των προγόνων μας! Πόσο πίσω μπορείτε να φτάσετε κύριοι…αναβιωτές; Εκεί που η παράδοση των προγόνων μας ξεκινά ίσως; Μέσα στον Παράδεισο, την ώρα του Αδαμιαίου θρήνου, μπορείτε να ανατρέξετε;   Άλγος τω Αδάμ εχρημάτισεν η του ξύλου απόγευσις πάλαι εν Εδέμ …δια του όφεως εισήλθεν θάνατος…Άλγος και θάνατος από τη μια…Από την άλλη τα ντεσιμπέλ της ψεύτικης χαράς…Κλαυθμός και οδυρμός, μα και ελπίδα για το «Δεύτε οι ευλογημένοι κληρονομήσατε» από τη  μια…Χάχανα, γλέντια και μια θλιβερή παλινδρόμηση στην αντίπερα όχθη…Η Μάνα Ορθοδοξία, δεν χωράει στα σπλάχνα της το λίγο απ΄ όλα, το όλοι έτσι κάνουν, το νερωμένο κρασί…Το δολερό σχέδιο του πανούργου, εγκαθίδρυσε τις δεύτερες απόκριες, να κορυφωθούν οι γιορτές, να φτάσει το κέφι στα κόκκινα,να καούν τα κάρβουνα! 

Τι κι αν οι σελίδες του Τριωδίου τούτες τις στιγμές, επιγράφονται με την λέξη Τυρινή…Τι κι αν ο προπάτορας Αδάμ, τώρα που εγώ αλλόφρων πανηγυρίζω(άραγε ξέρω το γιατί;) κάθεται απέναντι από τον Παράδεισο, θρηνώντας την γύμνωσή του…Οίμοι, αλλοίμονο, φωνάζει και βοά στον Ελεήμονα! Ελέησόν με τον παραπεσόντα!

Τι κι αν ο ήλιος τώρα που εγώ δεν σταματώ τον πλανευτή χορό, έκρυψε τις ακτίνες του, η σελήνη και τα άστρα  σαν αίμα γίνηκαν, η πλάση τρόμαξε από το σφάλισμα του Παραδείσου. Τι κι αν ο Αδάμ, τώρα που εγώ δεν σταματώ τις νοστιμιές του κρέατος να γεύομαι,  εκβάλλεται δια της βρώσεως …Ένα από τα χίλια πήρε εντολή να μην γευτεί! Μια εντολή παρέβη του Δεσπότου, μια άθεσμη συμβουλή υπήκουσε και όλων των αγαθών εστέρηται! Και εμείς σε αυτήν την Τυρινή εβδομάδα καταλύουμε (έτσι μας καλεί η Μάνα Εκκλησία) τα πάντα πλην κρέατος! Συνταράσσεται ο νους και η ψυχή με αυτόν τον παραλληλισμό, μα και με την αξιόκλαυστη κατάντια μας, να υπακούσουμε τυφλά στο σχέδιο του εχθρού της σωτηρίας μας και αντί να θρηνήσουμε μνημονεύοντας την εν Εδέμ μας γύμνωση, την αποβολή μας  από την άληκτη χαρά και την τρυφή, εμείς να χορεύουμε και να γλεντοκοπάμε ανενδοίαστα!

 Αντί πλήθη δακρύων να εκζητήσουμε για την απομάκρυνσή μας εκ της αγγελικής χορείας, για τον θανάσιμο τραυματισμό της ψυχής, για την εξορία μας,  εμείς κινούμαστε λάγνα σε ρυθμούς της «παραδοσιακής» Latin…Φθονηθέντες διαβόλω, πλανηθέντες μισανθρώπω, πεισθέντες τω αλάστορι! Αποσκιρτήσαντες Θεού, στερηθέντες της αγαθότητάς Του!

Γι αυτήν την παρακοή, για εκείνη την βρώση, σαρκοφόρεσε ο Θεός και άπλωσε τις άχραντες παλάμες του πάνω στον Σταυρό την Μεγάλη Παρασκευή! Έγινε εκείνη η βρώση, η αρχικά γλυκόκαρπη της γνώσεως, χολή και όξος!

 ‘Εφθασε καιρός όμως! όχι να αναβιώσουν τα καραναβαλικά ανίερα, μα επιτέλους τούτη την Σαρακοστή διαγρηγορούντες, να ξεκινήσουμε αγώνα πνευματικό που θα νικήσει τους δαίμονες! Πάνοπλη η εγκράτεια, αγγελική η ευπρέπεια! Έτσι θα έρθει μόνο η παρρησία προς τον Θεό! Έτσι μόνο θα εισακουστεί το «Ανακάλεσαι και σώσον με», το «ελέησον τον στερηθέντα δικαίως της Σης αγαθότητος» το «μη αποστρέψεις το πρόσωπόν Σου  από του παιδός Σου, ότι θλίβομαι…ταχύ επάκουσον μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν.» 

Τα τελευταία λόγια από το Μέγα Προκείμενον μιας κορυφαίας–εκ των αμετρήτων- στιγμής στην λειτουργική Ζωή! Γιατί την ώρα που οι εκδηλώσεις του «πολιτισμού» έξω εκδηλώνονται και τα ντεσιμπέλ τερματίζονται, μέσα στις Εκκλησιές της Ορθοδοξίας  ψέλνεται,  μα κυρίως βιώνεται, ο  Εσπερινός της συγχώρησης! Εκεί για πρώτη φορά θα ακουστεί σπαρακτικά το «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου»! Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός μετανοίας, πλατυσμού της καρδιάς! Να συγχωράς για να χωράς!

 

Μονάχα η ευρύχωρη καρδιά θα χωρέσει όλα τα νάματα του Τριωδίου, τα οίμοι και τα ελέησόν του! Μόνο το χωρητικότατο δοχείο της  από την απέραντη θάλασσα  του Ελέους Του,  θα χωρέσει ένα πέλαγος αγάπης! Ξεκινά η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου! Λέγοντάς την για πρώτη φορά σε τούτο το πανίερο εσπέρας,  κάνουμε 3 μετάνοιες εδαφιαίες! Έπειτα 12 μικρές, στα μυστικά λέγοντας το «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Στο τέλος επαναλαμβάνουμε την πεμπτουσία της συγγνώμης…«Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου  ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.» Άλλη μια μετάνοια τότε καλογερική, την τέταρτη στρωτή! Μόλις σηκωθούμε ολάνοιχτο μπροστά μας προβάλλει το στάδιο των αρετών! Και έξω επιτέλους…σιωπή! Καλό Στάδιο! 

Νώντας Σκοπετέας

Σαρακοστή 2018

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"

Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019

Όσα άλλοτε γράφτηκαν και ειπώθηκαν, πλέον αποκτούν άλλην διάσταση. ελεγκτική για το πόσο κατορθώθηκε να κατέβουν και να τα ψελλίσουν της καρδιάς τα χείλη. Η αποστασία των ημερών μας, πρέπει να οδηγεί ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ανεξαιρέτως, σε θρήνο γοερό και σε αλλεπάλληλα οίμοι!

Ο εχθρός πλέον όσο ποτέ, ορατός για κάποιους και για άλλους, με απονεκρωμένα τα πνευματικά αισθητήρια, ανύπαρκτος! Η αμαρτία σύμμαχος και συνοδοιπόρος, με βήμα υπερήφανο, προελαύνει, επελαύνει και παρελαύνει, αλοίμονο, στα χρώματα της καταλλαγής του Θεού με το πλάσμα Του! Αλοίμονο! Να μη μας ξεσυνεριστεί ο Θεός, για τις κερκόπορτες που αφήσαμε να παρεισδύσει...

Υιοθεσία ψυχών...(Του Αριστείδη τα μνημονοχάρτια…)

 

Εν εκείνη τη ημέρα! Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, διαβάσει, απαγγείλει τούτη τη φράση! Η φοβερά ημέρα της κρίσεως! Η Ανάσταση των νεκρών και η ζωή του μέλλοντος αιώνος! Πόσες από αυτές έχουμε συναισθανθεί το συνταρακτικό περιεχόμενο και νόημα αυτής της ημέρας άραγε; Και πόσοι δεν θαρρούμε, πως όλα τούτα είναι μια υπερβολή των φανατικών και σχολαστικιστών  Χριστιανούληδων…Και ότι τίποτα από όλα αυτά τα περί δικαίας κρίσεως δεν ισχύει…Όποιος κατανοεί και πιστεύει, χαίρεται για κάθε επιπλέον χτύπο της καρδιάς του. Γιατί γνωρίζει πως ναι μεν αυτός ο χτύπος τον φέρνει όλο και πιο κοντά στην έξοδο από τούτο το πρόσκαιρο, αλλά από την άλλη ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα μετανοίας και ανεύρεσης, του μόνου δρόμου που οδηγεί στην αιώνια Βασιλεία! Μα και κάτι ακόμα! Τότε είναι που θα συναισθανθεί τον μεγάλο αγώνα που δίνουν εκείνοι, όσων  η ψυχή έχει αποχωριστεί από το σώμα τους! Και θα τους σπλαχνιστούν! Και θα ξεκινήσουν να τους στέλνουν…αναψυκτικά και ανάσες φωτός! Ο κυρ Θόδωρος ο χαρούμενος, που σεργιανούσε για χρόνια ολόκληρα με το τετραδιάκι του, να συναντήσει στα μνημονοχάρτια τους αδελφούς του που καρτερούσαν λίγο παραπάνω Φως…Αγγελτήρια προσευχής τα έλεγε ο μακάριος και ξεκινούσε να κάνει προσευχή και κομποσχοίνια, κάθε μεσονύχτωμα για αυτούς! Και βρήκε προς δόξαν Θεού πολλούς μιμητές ο κυρ Θόδωρος ο Χαρούμενος! Πρόσφατα ο αδελφός μας ο Αριστείδης, λαϊκός που ζει σαν μοναχός μέσα στο κέντρο του…κόσμου, μας αποκάλυψε πόσο του μίλησε με το παράδειγμά του εκείνος ο μακαριστός εργάτης της προσευχής ο σύμπονος, που όσο λίγοι είχε κατανοήσει ότι οι ψυχές εκεί, περιμένουν πολλά από εμάς εδώ…Διάβασε πριν χρόνια εκείνο το διήγημα, που την αλήθεια του, μόνο κάθε αναγνώστης γνωρίζει, ανάλογα με το αν κύλησε ένα δάκρυ στο εγώ του και θέλησε να τον μιμηθεί στο ουράνιο τούτο διακόνημα. Ξεκίνησε λοιπόν δειλά-δειλά να υιοθετεί ψυχούλες! Έτσι μας είπε και πόσο μας συγκλόνισε και μας ήλεγξε για την δική μας αδιαφορία και έλλειψη οικτιρμών…Ιδίως όταν συνέχισε να μας αποκαλύπτει ότι προσπαθεί συνεχώς, να προσθέτει και άλλες στα δίπτυχα της δικής του ψυχούλας, της τόσο ευαίσθητης, της αγαπώσης ολοκληρωτικά τον Πλάστη της και τον κάθε αδελφό ως εαυτόν.

-Μου αρέσουν πολύ οι παλιές ελληνικές ταινίες, ιδίως οι κωμωδίες! Γνωρίζω σχεδόν απ’ έξω τους διαλόγους τους! Θα μου πεις ότι σπαταλώ χρόνο από τα πνευματικά μου καθήκοντα, όταν στήνομαι και με τις ώρες  ξαναβλέπω τις μορφές τους και ακούω τις φωνές τους! Δικοί μας άνθρωποι όμως βρε παιδί μου! Συγγενείς μας! Αχ, να τους ελάφρωνε ο Κύριος από καμιά αμαρτία, για αυτό το γέλιο που χάριζαν και χαρίζουν! Θεός σχωρές τους!  Μόλις διάβασα για τον χαρούμενο λοιπόν, τον κυρ Θόδωρο, πως μου ήρθε αδελφέ μου! Το λέω και συγκινούμαι! Φώτισε ο Κύριος και ξεκίνησα να μνημονεύω όλους αυτούς τους παλιούς, τους σπουδαίους ηθοποιούς και μουσικούς  και ποιητές  στα ψυχοχάρτια! Πόσο όμορφοι οι περισσότεροι στα νιάτα τους! Σαν λουλούδια όμως μαράθηκαν και σαν ονείρατα ξημέρωσαν όλοι!  Μαζί με το πρόσφορο για την μάνα και τον πατέρα μου τους μακαρίτες, κάθε Σάββατο στον εσπερινό, γεμίζω ένα μεγάλο χαρτί με ονόματα για ανάπαυση! Ο παπά Κωνσταντίνος χαμογελαστός με περιμένει πάντοτε! Άντε μου λέει! Και άλλους υιοθέτησες βλέπω! Και είναι αλήθεια αδελφέ μου! Έτσι νιώθω! Σαν να υιοθετώ τις ορφανές ψυχούλες! Γιατί πες μου ποιος κάνει προσευχή, για πολλούς από αυτούς που πέθαναν κατάμονοι,στην ψάθα που λέμε… χωρίς ούτε έναν συγγενή έστω στην κηδεία τους…; Να  σου δώσω ένα παράδειγμα…Πρόσφατα έβαλα στην λίστα των…υιοθετημένων τον Ορφέα και τον Απόστολο από δυο λατρεμένα ελληνικά έργα! Ο κύριος…Νομάρχης και ο Βουλευτής Καλοχαιρέτας! Ο ένας κοιμήθηκε πριν δυο χρόνια περίπου, ολότελα ξεχασμένος! Ο άλλος που έπαιξε τον τόσο  γνώριμό μας Εθνοπατέρα, που έλεγε συνέχεια ετελείωσε, ετελείωσε, πέθανε το 1960, ακριβώς την επόμενη χρονιά από τότε που προβλήθηκε η ταινία αυτή! Και κάτι ακόμα...Γνωρίζεις αδελφέ μου, οτι πολλοί από αυτές τις ψυχούλες έγιναν γνωστοί με καλλιτεχνικά ψευδώνυμα! Δόξα τω Θεώ πλέον, αν λίγο ψάξεις στο διαδίκτυο,  βρίσκεις το βαφτιστικό τους και έπειτα έτσι τους μνημονεύεις! Η Σπεράντζα λοιπόν λεγόταν Ελπίδα, η Ίλυα Αμαλία, η Μάγια Μελπομένη, η Σούλη και η Σάσα Αναστασίες, η Τζόλη Ιουλία, ο Αγκόπ Φίλιος, η Γκιζέλα Αδαμαντία, ο Ντίμης Δημήτριος, ο Χάρυ Βασίλης, η Μπέμπα Μπλανς Αγγελική, η Νίτσα Ελένη, η Πόλυ Πολυτίμη, η Νινή Δέσποινα, ο Δάκης Βρασίδας, ο Άκος Κυριάκος, ο Μίκης Μιχαήλ, ο Μάνος Εμμανουήλ! Και πόσοι άλλοι, τώρα αυτοί μου ήρθαν πρόχειροι…Υιοθετημένοι όλοι τους! Να σου στείλω  τα ονόματά τους! Είναι περίπου 200 και συνεχώς αυξάνονται! Αν ξέρεις και εσύ κανέναν ξεχασμένο να μου πεις! Να ψάχνεις και στους κομπάρσους! Προχθές μου είπαν για τον Μάκη τον Δεμίρη, τον ψηλό αν τον θυμάσαι! Εκείνου το όνομα ήταν Πρόδρομος! Υιοθετήθηκε και αυτός!

Προσευχή για τις υιοθετημένες πρώην λησμονημένες ψυχές, κάνει ο Αριστείδης και πολλοί ακόμα και άλλοι που μακάρι να  τον μιμηθούν ελέω Θεού, σαν διαβάσουν τούτο το φτωχό γραφτό, στις παρυφές της Κυριακής της Κρίσεως του 2024. Οι πιο πολλές από αυτές δεν διήνυσαν τον δρόμο της ζήσης τους εν δόξη ευσεβεί ώστε να φορούν ήδη στεφάνι δικαιοσύνης! Όσο όμως ακόμα οι καρδιές μας εδώ θα χτυπούν, ας προσπαθούμε να ανεβάζουμε τις ορφανές ψυχούλες ολοένα προς το Φως, μέχρι να έρθει η έσχατη εκείνη ημέρα! Τις έγνων νουν Κυρίου εξάλλου; Όσο η έσχατη σάλπιγγα δεν σαλπίζει,  κάθε ψυχή  μπορεί να ελπίζει…Τίποτε ακόμα δεν...ετελείωσε....

Μέγα σου το έλεος, Ακατάληπτε Κύριε δόξα Σοι!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Κυριακή της Κρίσεως 2024

 

Της μετανοίας οι συγκομιδές...

 

Σε χώρα μακρινή, στης ηδονής της  το ψύχος φρενοβλαβώς σκόρπισα τον θείον πλούτο. 

Το λιμάνι της Ζωής νοσταλγούσα,  μα δεν τολμούσα ούτε τον ορίζοντά του  να ατενίσω, κάθε φορά που στην τρικυμία των παθών μου τσακιζόμουν. 

Πνιγόταν  η φωνή μου στον σκοτεινό βυθό της αμαρτίας,  σαν προσπαθούσα να φωνάξω βοήθει μοι   στον Παμβασιλέα Κυβερνήτη. 

Ναυαγός, δούλος και εξόριστος!

 Γυμνός, πένης και άσιτος, ζητιάνευα συνέχεια σε κλειστές θύρες του οίκτου. 

Οι ολοφυρμοί μου βουβοί, τα δάκρυά μου αστέγνωτα…

Ήρθε κάποτε ένας διαβατικός  Άγγελος και τα συγκόμισε και έπειτα πέταξε ευθύς για την  ποθεινή πατρίδα... 

Με μιας βρέθηκα σπίτι, αγκαλιασμένος θαλπερά, να φορώ την χιονοφεγγαρόφωτη πρώτη στολή μου. Απρόσκοφτα  αστραποβολούσε γύρω  και η φωνή μου δυνατή όπως ποτέ, δοξολογούσε Τον Αγαθό Πατέρα.

Αυτή είναι η ιστορία μου…

Αμέτρητες φορές έχει επαναληφθεί…

Αμέτρητες οι αποδημίες  και οι επιστροφές…

Μην απελπίζεσαι λοιπόν και μην ξεχνάς αδελφέ μου, ταλαίπωρε και αδιόρθωτε εαυτέ μου, ότι πάντοτε θα υπάρχει ένας διαβατικός Άγγελος και ένας Πατέρας ὡς φύσει ὑπάρχων φιλάνθρωπος, που καρτερά και διψά της μετανοίας τις συγκομιδές…

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή του Ασώτου 2024

Ναυάγιο και σωσμός...

Ανύψωση εκ της ταπεινώσεως, γέρας,  βραβείο υψοποιόν..

Ταπείνωση εκ της επάρσεως, πτώμα κακίας χαλεπόν…

Από κοπρίας και παθών, αυτομεμφόμενη  ψυχή ανυψούται...

Από υπερήφανο ύψος, αυτοδικαιωμένη καρδιά γκρεμίζεται.

Αφανισμένος  πλούτος εκ της κενοδοξίας,

Σκορπισμένα πάθη εκ της ταπεινώσεως,

Το ναυάγιο των μεγαλορρημονούντων…

Ο σωσμός των τυπτόντων εις το στήθος, των βοώντων το ιλάσθητι…

Σε λευκό χαρτί μια...σύνοψη αγίων Θεοπνεύστων γραμμάτων, διαβάζοντας  από τον όρθρο της πρώτης Κυριακής του Τριωδίου.

Θεέ μου πόσες πνευματικές αφορμές και…προσομοιώσεις! Πολύεδρο διαμάντι κάθε παραβολή του Χριστού μας.

Και πόσο όμως εγκληματούμε κατά του εαυτού μας, όταν προσπερνάμε όλα αυτά τα θεία μηνύματα, τις συνταγές της σωτηρίας, που συνήθως μηχανικά απαγγέλλονται ή ψέλνονται εις ακοήν άδειων καθισμάτων στις Εκκλησιές…

Τελωνικοί στεναγμοί και βδελυκτές επάρσεις…

Αιώνια πάλη της ψυχής!

Ποτέ μην είμαστε βέβαιοι  με  ποια πλευρά είναι εκείνη παραταγμένη…Μόνο μια ικεσία ας κραυγάζουμε και ας ελπίζουμε!

Ο Θεός ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών…

Καλή μετάνοια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Τριώδιο 2024

Παιδί μου το θυμάσαι; (Αγία Φιλοθέη η Αθηναία)

Οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία, από τα μικράτα μας που λένε, είναι τόσο πολύτιμες όσο και το οξυγόνο που λάβαμε, σαν αντικρύσαμε για πρώτη φορά το φως τούτου του κόσμου. Όχι μόνο οι πνευματικοί καρποί στην εύφορη γη της παιδικής ψυχής, αλλά και όλα τα αγκάθια, τα δεινά πειρατήρια του μισόψυχου και όλα τα πάθη, που εκείνος ενέσπειρε με το φλόγιστρο των ηδονών.

Και οι μεν είναι ακριβές, γιατί λειτουργούν σαν πυξίδες και  φωτεινοί οδοδείκτες στους αποπροσανατολισμούς μας από τον προορισμό της Ουράνιας Βασιλείας, οι δε, γιατί μεταλλάσσονται σε «ρόδινες» αφορμές, για επαναπροσδιορισμό της διαδρομής, στην άγνωστη ως χθες οδό της μετανοίας.

Το έλεγε τόσο όμορφα ο «δάσκαλος» ο αγαπημένος, ο μακαριστός κυρ-Κώστας Γανωτής, όταν τον ρώτησαν κάποτε, από πού αντλεί φως και παράδειγμα, ότι το μεγαλύτερο σχολείο, και αυτό που μας διδάσκει περισσότερο από όλα,  είναι οι εξομολογημένες αμαρτίες του «παλαιού ανθρώπου»!

Σε μια τέτοια εναγώνια αναθύμηση, μεταφερθήκαμε αρκετά χρόνια πίσω σε γιορτή κατηχητικού σχολείου. Τόσο ζωτική η ύπαρξη  αυτών των σχολειών. Πόσο ασύγκριτα πιο σημαντική από αναρίθμητες σύγχρονες και ανώφελες «δραστηριότητες», με τις οποίες έχουμε στην κυριολεξία καταπνίξει τα παιδιά μας σήμερα…Ας επιστρέψουμε όμως στην ανάμνησή μας. Εκδήλωση για την διπλή γιορτή της 25^ης Μαρτίου ήταν και οι δάσκαλοι, ο Γεώργιος και η Κυριακή προετοίμαζαν από καιρό τα παιδιά για ένα θεατρικό δρώμενο, βασισμένο στο βιβλίο του συγγραφέα  Δημήτρη Φερούση "Αγία Φιλοθέη η Αθηνιώτισσα". Η μικρή Παρασκευή όπως την βάπτισαν, διδάσκεται την αγία πίστη από την μάνα της Σηρίγη και τον πατέρα της Άγγελο. Και ύστερα…

Ύστερα η Αθηναία η κυρά, η ξακουστή Ρηγούλα,

ψάχνει να βρει τα ορφανά, να τα χορτάσει ούλα.

Τις κόρες του κατατρεγμού με αγάπη προστατεύει,

σε μοναστήρι μαρτυρά, το βίο της τελεύει…

Δύσκολος ο ρόλος και πολλά τα λόγια, για την μεγάλη μας θυγατέρα, που αξιώθηκε τότε να παραστήσει μια συγκλονιστική Αγία της πίστης μας. Μάλλον δεν θα θυμάται τίποτα τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια που κύλησαν. Μα ήταν και ήταν ένα σημείο του…ρόλου, που η Φιλοθέη η ηγουμένη, με το βλέμμα στον Ουρανό μονολογούσε:

Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει…. ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ·…. τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου…

Μακάρι αυτούς τους στίχους-σπόρους να μην τους ξεχάσει ποτέ. Κάποτε να βλαστήσουν, να βρει να συγκομίσει ο Μέγας Γεωργός…Και εκείνο τον βίο τον θαυμαστό της Αθηναίας Κυράς, που βίωσε ως το μεδούλι αυτόν τον ψαλμό και την Παύλεια αιώνια προτροπή: «Τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες…» (Ρωμ. 12,12)

Συναξάρι λοιπόν και στην σημερινή εκπομπή. Το Ευαγγέλιο στην πράξη! για να θυμηθούμε και έναν μεγάλο, που σε κάθε κήρυγμά του είχε την Αγία στο πλάι του! Τόσο δική του! ( σ.σ. ο μακαριστός παπά Ανανίας Κουστένης) Ο Παρθενώνας της Φιλοθέης! Το πηγάδι των στρατοκόπων! Το μετόχι της Καλογρέζας…Ο μεγάλος της έρωτας για τον Νυμφίο Χριστό! 5 αιώνες πίσω ο χρόνος. Μια ανάσα μοιάζει, ένας ψαλμός από το προσευχητάρι των θλιμμένων ελπιζόντων…Οι περιστάσεις και οι ανάγκες και σήμερα απαράλλαχτες…Αποχριστιανισμός, φτώχεια, ξηρασία, σκλαβιά…μεταφορικά και στην κυριολεξία. Η Φιλοθέη…σκέτο… ένα προάστιο των Αθηνών για την συντριπτική πλειονότητα των "ελευθέρων" Νεοελλήνων…Η 19^Η Φεβρουαρίου άλλη μια μέρα  μετά την θλιβερή  «εορτή των ερωτευμένων». Τα στερνά ικετευτικά λόγια της Νεομάρτυρος του Χριστού, ας γίνουν σήμερα η πιο συχνή μας προσευχή: Κύριε μη λησμονήσεις την σκλαβωμένη πατρίδα μου…

Και αυτό το είχες ψελλίσει  τότε παιδί μου…Το θυμάσαι;

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή αφιερωμένη στον βίο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας

Φεβρουάριος 2024

 

 

 

 

Δεν είναι μόνο οι 176...

 

Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί, από τις κερκόπορτες που αφήσαμε ορθάνοιχτες αδελφοί και πατέρες! Μόλις πριν λίγο καιρό, ο μέσος κληρικός στηνόταν στην είσοδο της Εκκλησίας, όχι για να εμποδίσει όσους αυτοαφοριζόμενοι και αυτοκατάκριτοι θεσμοθετούν τα άθεσμα και τα διεστραμμένα, αλλά για να αστυνομεύσει όσους δίψαγαν να ενωθούν με τον Ζωντανό Θεό. Για  κάθε πόρτα που έκλεινε και σφραγιζόταν στο Θεοφοβούμενο και στο Θεάρεστο, άνοιγε μια κερκόπορτα  διάπλατα,  να εισέλθει το Θεοστυγές και το Θεομίσητο. Τούτο το έγκλημα έχει αμέτρητους κρυφούς συνεργούς! Την συντριπτική πλειονότητα των συγχρόνων Ελλήνων Ορθοδόξων! Δεν είναι μόνο οι 176 εκπρόσωποί μας…Είναι και τα 76 βιβλία της Αγίας Γραφής που πετάξαμε στα σκουπίδια, επειδή το είπαν οι…επιστήμονες! Να μη μας ξεσυνεριστεί και μας εγκαταλείψει ο Θεός!  

Νώντας Σκοπετέας

15-02-2024

Αυτοί που νομοθετούν όσα πληγώνουν τον Χριστό μας...

 ....Στίβος ασκήσεως  οι Καρυές!  Έρωτι θείω την ψυχήν  τρωθέντες  οι οικιστές τους , στο  πέρασμα τόσων αιώνων! Άγρυπνοι φύλακες των προσταγμάτων του Χριστού μας!  Σε μέρη ποτισμένα με αίμα και ιδρώτα αγωνιστών της πίστης βρισκόμαστε και πάλι. Ο Γέροντας στο κελί –σύννεφο καθισμένος με αρκετούς προσκυνητές στο υπαίθριο φτωχό του αρχονταρίκι. Επίγονος Καρεωτών Αγίων,  με την υψούσαν ταπείνωση, σε κάθε λόγο και παραμικρή κίνησή του!

Παίρνουμε θέση σε κάτι κουτσουράκια! Ένας αδελφός μας Αιτωλός αγωνιά για το σημερινό σύντριμμα της Ελλάδας-Γέροντα μας πιάνει θλίψη με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας! Με όλα αυτά τα αφύσικα και άθεα που νομοθετούνται, με την παιδεία μας! Πώς να αντιδράσουμε σε όλο αυτό; Κοιμόμαστε βαθιά και αυτοί μας διαλύουν στην κυριολεξία! Ο Γέροντας σκέφτεται για λίγο και έπειτα λέει κάτι που όλους μας αφήνει άναυδους!

-Ξέρετε παιδιά μου αν όλοι αυτοί που νομοθετούν αυτά τα ανίερα που τόσο πληγώνουν τον Χριστό μας, δεν μετανοήσουν δημόσια δεν θα σωθούν! Ακόμα και αν κατ΄ιδίαν εξομολογηθούν , δεν πρόκειται  να βρουν έλεος. Γιατί όσο το νομοθέτημα παραμένει σε ισχύ, θα πέφτει και θα τους πλακώνει! Πρέπει να νομοθετήσουν ξανά και να το διορθώσουν! Αλλιώς… Ας βγουν έστω δημόσια και να ομολογήσουν  σε όλους τα εγκλήματα που φτιάχνουν καθημερινά! Για θυμηθείτε τον Άγιο Αμβρόσιο των Μεδιολάνων όταν ο μέγας Θεοδόσιος σκότωσε στην Θεσσαλονίκη 7000 ανθρώπους.  Πήγε να εκκλησιαστεί στην Μητρόπολη. Ο Άγιος Επίσκοπος που έμαθε  την άφιξη του αυτοκράτορα, πήρε το Ιερό Ευαγγέλιο και τον περίμενε στην θύρα του ναού. Όταν εκείνος έφτασε, τον ήλεγξε δριμύτατα για το φριχτό του έγκλημα και δεν του επέτρεψε την είσοδο! Τον κάλεσε  να μετανοήσει ειλικρινά και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη! Του επέβαλε επιτήμιο οχτώ μήνες να απέχει  από τη Θεία Ευχαριστία. Ο Αυτοκράτορας συνειδητοποίησε το ανουσιούργημά του και τρέμοντας και κλαίγοντας με λυγμούς σε δημόσια θέα το εξομολογήθηκε και ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους!  Και έτσι ο Άγιος τον κοινώνησε τα επόμενα Χριστούγεννα! Τώρα για την παιδεία που είπατε και για τα νέα βιβλία…Παιδιά, τα βιβλία έχουν γραμμένα αυτά που εμείς ζούμε! Και εμείς είναι αλήθεια πως ζούμε με λίγο από όλα! Κάποτε τα αναγνωστικά της πρώτης δημοτικού τι είχαν ; Ό,τι ζούσε ο άνθρωπος! Πάπιες, κότες, πα-πα κο-κο! Εκκλησίες , καμπάνες, εορτές, οικογενειακή ζωή με πατέρα, μάνα, παππού, γιαγιά, παραμύθια, τραγούδια δημοτικά βγαλμένα από την ιστορία του τόπου και από τα ανδραγαθήματα ηρώων!

Τώρα που να βρεθούν όλα αυτά; Σύγχυση παντού! Και εμείς ζούμε όπως γράφουν τα βιβλία! Τα βιβλία παιδιά εμάς αντέγραψαν! Και εμείς ύστερα αναρωτιόμαστε τι φταίει! Φταίει ότι δεν διδάσκουμε τα παιδιά  μας με βίωμα! Πήγε , μας έλεγαν οι Γέροντες στην Παναγούδα,  ένας πατέρας με το παιδάκι του και παραπονιόταν ο πατέρας ότι εκείνο έβλεπε πολύ τηλεόραση. Και του λέει το παιδί: Εσύ γιατί βλέπεις ; -Κοκκίνισε ο πατέρας! Εγώ βλέπω το απόγευμα και το Σαββατοκύριακο του απαντά. Ναι, του λέει ο μικρός,  όποτε σε φωνάζω για να παίξουμε ή να με πας μια βόλτα, μου λες  συνέχεια ότι είσαι κουρασμένος και κοιτάς τηλεόραση!  Σώπασε ο πατέρας, δεν ήξερε τι να πει ύστερα! Έτσι είναι παιδιά, έχουμε την μόνη αληθινή και τόσο όμορφη πίστη και δεν την ζούμε ! 

Ποια η δική μας προσπάθεια; Να αλλάξουμε λοιπόν πρώτα τους εαυτούς μας! Γιατί μόνο ξερή διδασκαλία και φωνές και αντίδραση χωρίς βίωμα, φέρνουν μόνο σύγχυση! Και στα παιδιά κυρίως! Ξέρετε , στην Ρωσία οι διωγμοί της Εκκλησίας είχαν πρωτεργάτες τους τα παιδιά των Ιερέων!  Και να αντιδράσεις, έστω και δυναμικά, χωρίς ν αλλάξεις τον εαυτό σου πρώτα, δεν έκανες τίποτα απολύτως! Εμείς αντιδράμε δυστυχώς μόνο όταν πάνε να μας κλέψουν το πορτοφόλι! Μα δεν κάνουμε τίποτα όταν πάνε να μας κλέψουν την ψυχή! Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εποχής του Αντιχρίστου παιδιά –δεν γνωρίζουμε χρόνους –όταν έλθει θα είναι η σύγχυση των γνωμών και η αποστασία! 

Έλεγε ο μακαριστός πατήρ Αντώνιος ο Αλεβιζόπουλος να μην μας φοβίζει αν αδειάζει η Εκκλησία. Να φοβόμαστε αν γεμίζει με λάθος φρόνημα!-Γέροντα μεγάλος ο πόλεμος των λογισμών !

-Έναν λογισμό να έχουμε παιδιά. Πως θα σώσουμε την ψυχή μας. Το τελειότερο , η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης, όπως γράφει στην Κλίμακα ο Άγιος Ιωάννης, είναι να μην έχουμε καθόλου λογισμούς, να έχουμε απάθεια . Μόνη έννοια ο Χριστός μας! Αν δεν τα καταφέρνουμε, έστω να έχουμε μόνο καλούς . αν όχι και αυτό όσο το δυνατόν λιγότερους κακούς! Και να μην παραπονιόμαστε συνεχώς στον Θεό! Να τον δοξολογούμε μονάχα! Είχα λάβει πριν λίγο καιρό δυο γράμματα από δυο κοπέλες νέες σε ηλικία! Η πρώτη μου έγραφε για την φτώχια που έδερνε και εκείνη και τον σύζυγό της. Υγιείς μεν αλλά με  δάνεια, με οικονομικά  προβλήματα με ανεργία. Απελπισία σκέτη!  

Η δεύτερη μου έγραφε ότι είχε καρκίνο η καημένη, αλλά δόξαζε τον Θεό που την δυνάμωνε και έκανε τον αγώνα της. Ε πήρα και εγώ το γράμμα της δεύτερης και το έστειλα σαν απάντηση στην πρώτη!  Μια φορά βγήκα έξω, κάπου με κάλεσαν να μιλήσω δυο λόγους του Θεού να πω και εγώ ο,τι με φωτίσει. Την άλλη μέρα έβλεπα κόσμο από το πρωί μέχρι το βράδυ! Δεν ήρθε ούτε ένας χαρούμενος άνθρωπος όλη μέρα! Δεν άκουσα ένα Δόξα Σοι ο Θεός! Σαν νύχτωσε μόνο, φέρανε μια γυναίκα σε ένα καροτσάκι αναπηρικό με σκλήρυνση. Όλο χαρά εκείνη ! Πως τα καταφέρνεις, την ρωτώ και συνέχεια γελάς; Πάτερ, μου λέει, έχω μάτια, αυτιά, μιλάω, έχω χέρια! Δεν έχω πόδια τώρα, μα και τότε που είχα που με πήγαιναν και τι καταλάβαινα! Ενώ τώρα! πανηγύρι στην ψυχή της! Όλο να δοξολογεί! Και να υπομένει! Μεγάλο εφόδιο η υπομονή, ιδίως μέσα στον γάμο! Να βρίσκουμε τρόπο πάντα να ξεφεύγουμε στις δυσκολίες δια της υπομονής! Θυμηθείτε τι υπομονή έκανε ο Σωκράτης με την Ξανθίππη ! Αν βρεις  έλεγε μια καλή σύζυγο θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος! Εμείς εδώ στο Όρος δίνουμε σαν ευχή το καλές υπομονές! Πολλές δηλαδή, ατέλειωτες! Ζήτησαν  κάποτε από τον Ρουμάνο Γέροντα τον Κλεόπα κάποιοι προσκυνητές , να τους νουθετήσει  και εκείνος άρχισε να τους λέει: Λοιπόν παιδιά μου θα πρέπει στη ζωή σας να κάνετε υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, μισή ώρα έκπληκτοι τον άκουγαν να επαναλαμβάνει μόνο αυτήν τη λέξη υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή… Κάποια στιγμή έκανε μια παύση ο Γέροντας, νόμιζαν εκείνοι πως κάτι άλλο τότε θα τους έλεγε…Και συνεχίζει εκείνος λοιπόν : Έτσι παιδιά μου, αν κάποια στιγμή σας τελειώσει η υπομονή, τότε θα κάνετε πάλι υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή….!

-Γέροντα τι γνώμη έχετε για τους  ομοφυλόφιλους ;

Να σας πω παιδιά …Είναι κάτι που δεν αγαπά ο Θέος! Τους ανθρώπους όλους τους αγαπά! Δεν κάνει διάκριση! Τα πάθη αυτά τον πληγώνουν! Βέβαια είναι και κάποιοι που λένε οι καημένοι, πως δεν μπορούν να απαλλαγούν από το πάθος αυτό παρ ότι θέλουν. Είχε πάει μια φορά ένας τέτοιος άνθρωπος που ήθελε να αλλάξει, μα δεν τα κατάφερνε …Τον αγκάλιασε με αγάπη ο Άγιος. Παιδί μου του λέει. Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή και από το λάδι ακόμα; Βέβαια Γέροντα, μπορώ! Μπορείς να κάνεις και λίγες μετάνοιες κάθε μέρα; Μπορώ Γέροντα! Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή Εκκλησία;  Μπορώ! Να δίνεις από τον μισθό σου τα μισά για ελεημοσύνη; Κι αυτό νομίζω πως θα το καταφέρω είπε ο νέος! Του είπε λοιπόν ο Γέροντας περίπου 30 μπορείς και εκείνος απάντησε σε όλα καταφατικά! Ε τότε παιδάκι μου του λέει κάμε όλα αυτά που μπορείς και εκείνο που λες πως δεν μπορείς άσε το να το κάνει ο Κύριός μας! Θα σε βοηθήσει Αυτός σε ό,τι δεν μπορείς !

- Πείτε μας κάτι τελευταίο για τα παιδιά μας Γέροντα που είναι στην εφηβεία!

-Όσο μεγαλώνουν να τους αφήνετε προοδευτικά μια μεγαλύτερη ελευθερία. Να τους εξηγείτε την άρνησή σας σε κάποιες επιθυμίες τους, Να μην είναι στείρα αυτή και όπως είπαμε χωρίς βίωμα! Να τους δείχνετε εμπιστοσύνη και να τους δίνετε και ευθύνες. Να μάθουν την επιλογή, την υπομονή, την διάκριση. Γιατί θα μείνουν μόνα  κάποτε και τότε…Παρατηρούσα προχθές ένα γαϊδουράκι που έχουμε εδώ και το έβλεπα να τρώει. Είχε ξεριζώσει το ζωντανό έναν ζοχό και προσπαθούσε να το φάει. Και το είχε πάρει στο στόμα και το τίναζε να φύγουν τα χώματα πριν το καταπιεί! Ακούτε παιδιά; Με δίδαξε εκείνη την ώρα ο γαϊδαράκος! Την επιλογή, την υπομονή, την διάκριση!

Πάντα τα λόγια του Γέροντα γράφονται μέσα μας, εκεί στο ευωδιαστό κελάκι του! Από τον ακένωτο θησαυρό της δεομένης καρδιάς του, αναπαύουν την πενία και το σκοτάδι της δικής μας, τραβώντας την προς το Φως των εντολών του Θελητή του ελέους. Εκεί στο Καρεώτικο σύννεφό του,  κρυμμένος και ταπεινός, συνεχώς πασχίζει να διαλύσει την αχλύν της σύγχυσής μας! Και εύχεται ο Γέροντας  στην ανέκφραστη χαρά όλοι κάποτε να  οδηγηθούμε,  μετά την Θεία δικαιοκρισία....

Νώντας Σκοπετέας

2017

Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας. Ημερολόγιο Όρους (Απόσπασμα)

Εγώ θα με δικάσω…

 

Πόσο αδικούμε τους εαυτούς μας αδελφοί μου, αν δεν προσπαθούμε κάθε μέρα αυτού του προσκαίρου, να μας προσθέτει γνώση του Ζώντος Θεού. Όχι απλά μια στείρα, σχεδόν  εγκυκλοπαιδική γνώση. Μια ειλικρινής και καρδιακή πορεία επιγνώσεως, να είναι ο σκοπός και η αποστολή μας! Η Αγιότητα, η απόκτηση και διατήρηση θερμουργού του Αγίου Πνεύματος, μέσω της επιγνώσεως του Τριαδικού Θεού, στο μέτρο που δεν υπερέχει το ακατάληπτο και άρα εδώ γίνεται η αδίσταχτη πίστη το ασφαλές  μέσο προς τον Θεοδίδακτο τούτον προορισμό. Η διαρκής αυτή διαδρομή, έχει την γνώση των Γραφών και των δικαιωμάτων του Αγίου Θεού, φωτοδόχο οδοδείκτη και την άγνοιά τους, απροπέλαστο εμπόδιο και πρόξενο ολέθρου για την ψυχή! …τοῦτο καὶ αἱρέσεις ἔτεκε, τοῦτο καὶ βίον διεφθαρμένον εἰσήγαγε, τοῦτο τὰ ἄνω κάτω πεποίηκεν…όπως ο Θεορρήμων Χρυσόστομος, προοδοποιών  μας προειδοποιεί…

Πόσο  αδικούμε τους εαυτούς μας, όταν δεν φροντίζουμε να μελετάμε τον Θείο Λόγο. Όταν αποσπασματοποιούμε τα αιώνια ρήματα και τα προσαρμόζουμε στο εγώ και στο θέλω μας. Υπάρχει εκείνο το αλήστου μνήμης, που κάποτε ξεστομίστηκε! Το ξέρεις ότι μέσα στην γραφή υπάρχει η φράση: Ουκ έστι Θεός; Κλασσική περίπτωση αιρετικής διδασκαλίας! Αν κοιτάξουμε ελάχιστα μόλις πιο πάνω, στον ίδιο ψαλμό τον 52^ο θα διαβάσουμε:«Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός» Ο άφρων μόνο, ο άνους, ο ανόητος μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα, που μαρτυρούν αυτή την δολιότατη παγίδα, που πάντοτε στήνει ο πονηρός, σε όσους με πνεύμα επηρμένης  αυθεντίας, χωρίς την ταπείνωση που χαρίζει η άδολη και ολοκληρωτική πίστη, ανοίγουν να αναγνώσουν την Αγία Γραφή. Και είναι αυτοί οι ίδιοι οι ετεροδιδασκαλούντες, που εν είδη ψευδοπροφητών ερμηνεύουν κατά το δοκούν και παραχαράσσουν σφόδρα το Ζωοποιό και Αθάνατο πνεύμα του Ευαγγελικού Λόγου.

Πάμε στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και στο 12^ο κεφάλαιο. Ένα αιώνιο ρήμα, που πολύ αγαπάμε και συχνά προλογίζει, εδώ και τόσα χρόνια, αυτήν την ραδιοφωνική μας συμπόρευση.

…ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σώσω τὸν κόσμον.(Ιω. 12,46-47)      Τι παρατηρούμε αδελφοί μου; Τι θα προέτασσε  αποκλειστικά ο ετεροδιδάσκων;  Το ότι ο Κύριος, όπως ο ίδιος λέει, δεν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να τον κρίνει, αλλά για να τον σώσει…και άρα μη φοβάστε…θα σωθούμε όλοι από την αγάπη του και…νάνι-νάνι…!!!

Ακριβώς στον επόμενο στίχο, δίνεται όμως η απάντηση, που κατατροπώνει αυτά τα αγαπιστικά φληναφήματα, ο λόγος περί του αυτεξουσίου, που ο Κύριος  απόλυτα σέβεται και το αυτοκατάκριτο, για το οποίο  συχνά γίνεται λόγος μέσα στο Ευαγγέλιο :   ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· (Ιω. 12,48)     Έχει φτιάξει αποκλειστικά μόνος του ο καθένας μας, που τον νόμο του Θεού αντιστρατεύεται και αθετεί,  εκείνον που  θα τον κρίνει και θα τον δικάσει εν τη δικαιοσύνη του Δικαίου Κριτή...τον ίδιο  τον αποστατούντα εαυτό του! Διαστρέφει τα όσα ερμήνευσαν με Πνεύμα Αληθείας οι Άγιοι Πατέρες και δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις, όπως μαρτυρά το στόμα του Χριστού μας, ο Θείος Παύλος:  αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,  εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ( Τιτ.3, 10-11) Ευχή να γίνουν τούτες οι φτωχές σκέψεις, νουθεσία για όσους (μακάρι ανεπιγνώστως) σπέρνουν ζιζάνια και ασθένειες που προσβάλλουν την υγιά Αγία μας πίστη…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

 

 

Σημεῖον ἀντιλεγόμενον

«…ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν

 ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον…» (Λουκ. 2,34)

Η ζωή όσων θέλουν να ζουν ευσεβώς και θεαρέστως, είναι κατάγιομη  από διωγμούς και πειρασμούς, λοιδορίες, ύβρεις, ειρωνείες, καταφρόνια, υποτίμηση, συκοφαντίες.

-Μήπως είμαι εξωγήινος; μας ρωτούσε τις προάλλες μια ψυχούλα…-μήπως τα έχω χάσει; Γιατί  όλοι με αντιμετωπίζουν έτσι, σχεδόν σαν τρελό! Ένας συνάδελφος στο γραφείο μου είπε, πως με αυτά που λέω είμαι για το luben...(σ.σ διαδικτυακό σατυρικό κανάλι)  

Η πεπερασμένη μας μας λογική αδυνατεί να υποκλιθεί στο απερινόητο και ακατάληπτο του Θεού. Ελάχιστα ψήγματα του μεγαλείου Του μας χαρίζονται σαν παρηγοριές, για να μπορούμε να αντέχουμε αυτό το πολλάκις  δυσβάσταχτο άλγος της στενής και  και τεθλιμμένης οδού. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε ελπίζοντας. Ελπίδα (έλεγε ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος) είναι η χαρά πριν την χαρά! Ο παράδεισος πριν τον παράδεισο! Και είναι αυτά τα θαύματα και τα θαυμάσια  ακήρατες πλευρές του Κυρίου μας (έτσι τα παρομοιάζει ο μακαριστός Παναγόπουλος) από τις οποίες ξεβγαίνουν συνεχώς ύδωρ και αίμα, της πίστης μας τα νάματα τα ζωοποιά,  τα σωστικά μυστήρια της ζωντανής αλήθειας!

 Είναι τα θαύματα λοιπόν τα υπέρλογα, τα υπερφυή,  που κατά την πίστη του καθενός χορηγούνται. Μακάριοι  βέβαια όσοι πιστεύουν δίχως να δουν. Η  διάκριση, η μεγαλύτερη και  μητέρα και αδελφή όλων των αρετών, είναι εκείνη που θα οδηγήσει τον πιστό, είτε να κρατήσει καλά φυλαγμένο τούτο το σημείο-δώρο, είτε προς δόξαν Θεού και  ωφέλεια ψυχών, να το κοινολογήσει στους αδελφούς του, να χαρούν και να παρηγορηθούν και εκείνοι,  να δοξάσουν τον Κύριο, που συντρίβει τη λογική, της φύσεως την τάξη και να αναφωνήσουν με δυναμωμένη την ελπίδα:  Ζει Κύριος των δυνάμεων!

Βέβαια εδώ αρχίζει η μεγάλη δοκιμασία, γιατί δεν είναι μόνο οι άγευστοι και τυφλοί, οι απονεκρωμένοι ολότελα πνευματικά, που θα σπεύσουν όπως είπαμε και νωρίτερα να χλευάσουν, μα είναι και άνθρωποι, εντός πολλών εισαγωγικών, πιστοί και πνευματικοί, λαϊκοί μα και κληρικοί, που αβίαστα θα αποδώσουν το υπέρλογο που μόλις ακούστηκε από μία ταπεινή ψυχούλα, ως αποκύημα φαντασίας, ή ακόμα και  ομαδικής παράκρουσης, αν πολλοί έγιναν κοινωνοί του, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και ζητώντας ένα νέο θαύμα επί τόπου, προκειμένου να πειστούν και για εκείνο που άκουσαν! «…Καὶ προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι πειράζοντες ἐπηρώτησαν αὐτὸν σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτοῖς. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὀψίας γενομένης λέγετε· εὐδία· πυρράζει γὰρ ὁ οὐρανός· καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών· πυρράζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. Καὶ καταλιπὼν αὐτοὺς ἀπῆλθεν…»( Ματθ.16,1-4)

 Και ναι μεν όπως λένε οι πατέρες, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί ο μισόκαλος στήνει διαρκώς δόκανα  υπερηφανείας και παγίδες οιήσεως, αλλά όταν με την ευλογία του πνευματικού πατρός και με την διάκριση οδηγό, ένα θαύμα μας κοινολογείται, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ώστε να μην ομοιάσουμε στους φαρισαίους που κατηγόρησαν, ω της  βλασφημίας, τον Χριστό μας ότι συμπράττει  με τον άρχοντα των δαιμονίων για να εκβάλει τα δαιμόνια! «…Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια…» (Ματθ.9,32-34)  

Θέλουμε θαύμα για να πειστούμε για το θαύμα, σαν τους φαρισαίους και τους σαδδουκαίους,  που πείραζαν τον Κύριο, ω της εμπαθούς υποκρισίας, ω της πλάνης, ω της ζηλοφθονίας της παμίαρης!  Όλα τα ξεχάσαμε με μιας, όλα τα θαύματα και τα θαυμάσια της Αγίας Ορθοδοξίας! Σκάνδαλα για την "ανίκητη" λογική των πολλών! Το λείμμα θα κρατήσει την πίστη ζωντανή! Θα διαβάσουμε μερικά τέτοια λοιπόν σήμερα διάσπαρτα, με θεματικό τους  πυρήνα το γεγονός ότι ο Χριστός μας είναι πάντοτε παρών, η Παναγία Μητέρα μας και οι γνήσιοι φίλοι του, είναι συνεχώς δίπλα μας! Η λογική υποχωρεί και νικιέται από  την άδολη και ανυστερόβουλη  πίστη της καθαρής καρδιάς, που αενάως θα προκαλεί και θα αποτελεί σημείον αντιλεγόμενον! Καθρεφτίζεται ο λοιδορούμενος  Χριστός μας στο πρόσωπο όσων προς δόξαν Θεού και ωφέλεια και ενδυνάμωση της ελπίδας των αδελφών τους τα αποκαλύπτουν. Τα λόγια του Δικαίου Συμεώνος, η φωνή και η συγκλονιστική του πρόρρηση για τον τέλειο Θεάνθρωπο, δεν θα πάψουν  ποτέ να ηχούν έως το τέλος της ιστορίας…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Του Σάββα το…απήχημα

 

Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε…Αυτές οι ρήσεις, βγαλμένες από τις…φιλοσοφικές σχολές των κοιμητηρίων και από τις διδαχές των Χριστοκηρύκων, για κάποιους, τους πολλούς τούτου του μάταιου κόσμου, δεν είναι ταιριαστές και εύστοχες σε μια μέρα αποχαιρετισμού ενός νέου ανθρώπου. Μα αν αυτός ο άνθρωπος όσα χρόνια έζησε, συνεχώς πάσχιζε για να είναι έτοιμος για τούτη τη μέρα, τότε συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά, τα φαινομενικά βαρύγδουπα και μακάβρια, αποκτούν υπόσταση και κάπως έτσι αρχίζεις και εσύ να φιλοσοφείς πάνω στο μεγάλο μυστήριο.

Ο Σάββας αγωνίστηκε τον καλόν αγώνα όσο λίγοι.

Ευγενική ανυπόκριτα και βαθιά φιλόΧριστη η ψυχή του.

Δεν συμβάδιζε ποτέ η ηλικία του με το πνεύμα του και τη βιωτή του. Ποτέ με τον συρμό ο Σάββας. Πάντοτε με την μικρά ζύμη και το μικρό ποίμνιο. Ιεροψάλτης με θαυμαστή συναίσθηση του βάρους και της σπουδαιότητας του διακονήματός του. Θεολογίας απόφοιτος, αλλά Θεού αέναος σπουδαστής. Άνθρωπος παλαιάς κοπής. Μα ποτέ παλαιός! Πάντοτε νέος και ανακαινούμενος κατ΄ εικόνα του κτίσαντος αυτόν” (Κολ. 3, 9-10). Τόσο φιλακόλουθος! Κάθε μέρα της Αγίας μας Πίστης αφ΄ εσπέρας ξεχωριστή και σπουδαία για εκείνον.

Μα η πλέον θαυμαστή και τόσο ασυνάντητη αρετή του, εκείνη που μας έκανε όλους να απορούμε ήταν ότι δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν. Ό,τι και να του έλεγες, εκείνος ο απειρόκακος και αμνησίκακος, θα έβρισκε πάντα έναν τρόπο να σου…ξεγλιστρήσει και να πάει την κουβέντα σε άλλα μονοπάτια του πνεύματος, στους Αγίους Τόπους που τόσο τον σαγήνευαν, στης μουσικής των Αγγέλων που τόσο αγάπησε, στο συναξάρι των γνησίων φίλων του Θεανθρώπου. Διαβατήριο και εισιτήριο για ταξίδι με το εξπρές του Παραδείσου το ακατάκριτό του.

Πόσο σε βεβαίωνε η κεκοιμημένη μορφή του, εκεί στο κέντρο του ηγαπημένου του Ναού των Ισαποστόλων που όσο λίγοι τίμησε, για αυτό το απρόσκοπτο τεσσαρακονθήμερο δρομολόγιο. Μορφή χωρίς ίχνος υπερβολής οσιακή, σμιλεμένη στου πόνου το αμόνι. Δοκιμάστηκε σχεδόν 2 χρόνια, ή μάλλον 53, για να αποκτήσει τούτη την όψη που σήμερα ανήμερα των μεγάλων Φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητας, δεν σταματούσες άφοβα να θωρείς και να γεμίζεις με βεβαιότητα και ελπίδα αιωνίου.

Τον επισκεφτήκαμε 3 μέρες πριν κοιμηθεί στο…χωνευτήριο- δωμάτιο του Νοσοκομείου. Η χρυσαφένια του ψυχή, αδιάλυτη και αδιάβρωτη πια, ετοιμαζόταν για τον προσωρινό αποχωρισμό. Οι θέσεις δίπλα του έμοιαζαν όντως με έδρανα Φιλοσοφικής Σχολής. Εκείνοι που τον διακόνησαν σε όλον αυτόν τον ανήφορο, ήταν σαν να μελέτησαν αμέτρητες σελίδες πατερικής διδασκαλίας. Χαρμολύπη παντού, φόβος ουδαμού!

Ο Άγιος Νεκτάριος βαλμένος στον τοίχο συνεχώς επαναλάμβανε το «η δύναμίς μου εν ασθένεια τελειούται». Στο Τ των Χαιρετισμών που ξεκινήσαμε να λέμε απ΄το μικρό βιβλιαράκι σιμά του, άνοιξε μετά από ώρα διάπλατα τα μάτια του. Ελάχιστοι θα άνοιγαν τα μάτια τους, ειδικά σε αυτό το γράμμα…«Ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οις δέδοται»( Ματθ.19,11).

Στο ψαλτήρι, του Αγίου Δαμασκηνού οι ποιητικοί στίχοι μελωδήθηκαν από τους αδελφούς συνοδοιπόρους του.

Πόσο ταιριαστό θα ήταν να ακουγόταν, εξαιρετικά για τον Σάββα σήμερα και ένα τροπάρι από την ακολουθία του Γάμου!

"Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες"!

Καλό Παράδεισο αδελφέ! Να ανταμωθείς με τους Φιλόθεους γονήδες σου και να χαίρεστε στο Φως του Χριστού!

Να σκεπάζετε με τις μεσιτείες σας την αγαπημένη μικρή σας και όλους εμάς που μένουμε πίσω να στοχαζόμαστε το γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο!

Δυνατό το… απήχημα που σήμερα ιδίως μας δώρισες!

Χριστός Ανέστη!

Νώντας Σκοπετέας

Εις αγαθήν ανάμνηση του μακαριστού αδελφού και Ιεροψάλτη Σάββα Χατζηγεωργίου.

Με τα φτερά λαβωμένα...(Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος)

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που στην πνευματική ζωή, συναντάμε ανθρώπους να προοδεύουν…Ταπεινά και απλά, με τον Χριστό να αποτυπώνεται ανεξίτηλα στις καρδιές τους, να βαθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην πίστη και στο βίωμα της Τριαδικής Θεότητας. Να επιθυμούν ολόψυχα να ζουν κατά Θεόν, χωρίς ανθρωπαρέσκεια, θεαρέστως και ευσεβώς.

Αν θέλουμε να το εξειδικεύσουμε κάπως και να περιοριστούμε μέσα στην Ορθόδοξη πνευματικότητα, θα διαπιστώσουμε πως επαναλαμβάνεται συνεχώς και χωρίς την παραμικρή διαφορά, ο λεχθείς υπό του Μέγα Παύλου πνευματικός νόμος και προειδοποίηση ταυτόχρονα, για όποιον επιλέξει τον δύσκολο δρόμο και την στενή τεθλιμμένη οδό: Όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς θα διωχθούν! Διαβάζοντας τον Ιερό Συναξαριστή, γινόμαστε κοινωνοί των αναριθμήτων φριχτών μαρτυρίων και ανδρείων παλαισμάτων των γνησίων φίλων του Χριστού. Εκεί ο εχθρός ήταν απέναντι όμως! Αρνισήχριστος, αντικείμενος, λυσσαλέα αντίμαχος και επίβουλος, δολιότατα μηχανευόμενος πανουργίες, πειρατήρια και επιθέσεις.  Είναι όμως και κάποιες σελίδες του συναξαριού, αλλά και της σύγχρονης (τόσο εκφυλισμένης) πνευματικής ζωής,  που μας προκαλούν τέτοια κατάπληξη, αφού τα πεπυρωμένη βέλη του πονηρού τα εξακοντίζουν οικείοι και αδελφοί μας…υποτιθέμενοι συνοδοιπόροι εν Χριστώ… Χωρίς αιτία και αφορμή, διώκουν, συκοφαντούν, λοιδορούν, εξορίζουν τους σημερινούς αποσυναγώγους… Και έργα αγαθά να τους βλέπουν να κάνουν, ζηλοφθόνως θα αγανακτούν μαζί τους! Έλεγε ο Μπαλζάκ πως «είναι στη φύση μας να καταστρέφουμε αυτό που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, να απορρίπτουμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε και να κακολογούμε αυτό που φθονούμε».

Μα γιατί να αναζητούμε ρήματα συγγραφέων του κόσμου όταν έχουμε τις αιώνιες λαλιές του Ευαγγελικού λόγου; «…ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου.(Λουκ. 13,14)» 

Υπάρχει ακόμη μια παράμετρος εξίσου σπουδαία που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, στην στάση του αρχισυναγώγου της  Ευαγγελικής περικοπής της συγκυπτούσης γυναικός! Αυτής που ακούει στο όνομα ζηλοφθονία! Βρισκει τούτο το "σαράκι" προσωποποίηση και στον ταλαίπωρο αυτό άνθρωπο και της εποχής μας, που διώκει δίχως αφορμή και καθιστά... αποσυναγώγους, όσους λίγους ξεπερνώντας το ατσαλάκωτο και βολεψό "μέτριο", το χλιαρό και άκριτο υποτελές των πολλών, ορθώνουν ανάστημα και αρθρώνουν με ευθύ, ελεγκτικό, μα κόσμιο και ευγενή τρόπο, άποψη σε θέματα πίστεως και αληθείας!

Θα λέγαμε λοιπόν πως η στάση του αρχισυναγώγου καθρεφτίζει πρωτίστως εκείνο το διαχρονικό παράπονο του Χριστού μας που και στις μέρες μας επικαιροποιείται θλιβερά: Εμίσησάν με δωρεάν...μα και ακόμα εκείνο το ….εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις; (Ιωαν. 18,23)

Ο καταπληγωμένος Χριστός, ο ανασταυρωμένος Χριστός, ο παραπονεμένος απ΄την αγνωμοσύνη μας, καθρεφτίζεται στις ψυχές όσων πληγωμένων ψυχών, με φτερά αετού αμνησίκακα και πανελεύθερα, συνεχίζουν να ζητούν μόνο τα άνω και  να φτεαρακίζουν στον Ουρανό της Βασιλείας του Αγίου Τριαδικού Θεού. Σαν τον μεγαλύτερο πληγωμένο αετό της Ορθοδοξίας…Τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον μεγάλο μύστη και  αγωνιστή της Ιερής πίστης, με την πιο ποιητική και Θεολογική ψυχή!. Στον πηρύνα της σημερινής μας εκπομπής, μια από τις συγκλονιστικότερες αφηγηματικές βιογραφίες που ταπεινή γραφίδα συνέγραψε. Εκείνη του μακαριστού μοναχού Γερασίμου του Δοχειαρίτη. Κατά κόσμον καθηγητού Στυλιανού Παπαδόπουλου. Διαζωγράφισε με Θεία επίνευση τον Βίο ενός Μεγάλου υψιπέτη και  ουρανοβάμωνος, χαρίζοντάς μας ένα μνημείο αγιότητας και Θείου ζήλου, παραμυθία για όσους συνεχίζουν να πετούν, με τα φτερά τους λαβωμένα! Εκείνου που (όπως ο μακαριστός συγγραφέας περιγράφει) «…Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν' αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν' αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας…»

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο: 

Ο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΑΕΤΟΣ (ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ)του +Στυλ.Παπαδόπουλου. Εκδ.Αποστολική Διακονία.

Το παράπονο του Ιησού…

 

Αν κάποιος οφείλει να ακούει με προσοχή τα ομιλήματα τούτης της εκπομπής, τις παραινέσεις της και τους ελέγχους , αυτός είναι πρώτος και με διαφορά …ο γράφων…( σ.σ κείμενο του 2020)

Η ταλαίπωρη ψυχή μας έχει ανάγκη  το Φως του Χριστού μας,  όταν ελέω Του αναδύεται σ αυτά τα 12 σχεδόν χρόνια της ραδιοσυναλληλίας. Και είναι πολλά αυτά που μας ελέγχουν, που μας κάνουν να χαμηλώνουμε το πρόσωπο. Σας έχει ποτέ συμβεί να συναντήσετε μάτια καθαρά; Τα μάτια ενός σύγχρονου Αγίου ας πούμε,  του οποίου έχουμε μια φωτογραφία .

Είναι κάποιες φωτογραφίες που οι Άγιοι κοιτούν επίμονα και κατάματα την μηχανή με αυτό το καθάριο τους  βλέμμα …

Όπως ακριβώς μας αντικρίζει ο Χριστός μας! Δεν χορταίνεται τούτο το βλέμμα! Μα δεν αντέχεται κιόλας! Δεν βαστάς να το θωρείς, γιατί εκείνη την ώρα λειτουργεί η ευλογημένη συνείδηση(όταν δεν έχει βέβαια απενεργοποιηθεί εντελώς και ολεθρίως …) 

Και χαμηλώνεις τα μάτια μπροστά στην Θεία ευεργεσία ως αχάριστος και αγνώμων, αδιόρθωτος και κατάκριτος!

Γιατί δεν επέστρεψες να δοξολογήσεις σαν τον Σαμαρείτη λεπρό της Ευαγγελικής Αλήθειας, που μετά φωνής μεγάλης δοξάζοντας και ευχαριστώντας έπεσε με το πρόσωπο στην γη, μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Ιατρού.

Γιατί ομοίασες με τους υπόλοιπους εννέα λεπρούς, που αν και καθαρίστηκαν δεν επέστρεψαν δούναι δόξαν τω Θεώ…

Γιατί ενώ μετέλαβες θαρρών τω ελέει Του, το Σώμα και το Αίμα Του δεν έμεινες ποτέ 5 λεπτά ακόμα μετά την απόλυση όταν ακούγεται η ευχαριστία μετά την Θεία μεταλαβιά, να πεις και εσύ το Ευχαριστώ Σοι Κύριε ο Θεός μου ότι ουκ απώσω με τον αμαρτωλό …που δεν με έδιωξες Χριστέ…αλλά κοινωνόν γενέσθαι των αγιασμάτων Σου καταξίωσας…Τον ανάξιο αξίωσες να μεταλάβει τα άχραντα και επουράνια δώρα Σου…

Με τους εννέα μοιάζουμε και το βράδυ της Ανάστασης που σαν ακούστηκε το Χριστός Ανέστη λακίσαμε…ή το ταιριάξαμε όμορφα και βρήκαμε τους πιο ταχείς ιερείς και ψάλτες και μείναμε ως το τέλος τάχα,  κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι μας.

Σ Εκείνον που ίδρωσε αίμα και φραγκελώθηκε σύγκορμος, που υπέμεινε εκουσίως και θεληματικώς το Πάθος, ανταποδίδουμε βιασύνη, προχειρότητα, ανευλάβεια, ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Στον Παντευεργέτη Ελευθερωτή. Στον Ιατρό σωμάτων και ψυχών!  

Κι αν στον Χορηγό των πάντων σταθούμε αγνώμονες, ας φανταστούμε πως θα σταθούμε απέναντι στους διπλανούς μας! Θηρία που αγριεύουν αντί να αγιεύουν είμαστε αδελφοί μου!

 Το έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος αυτό: Ο γαρ περί τον Ευεργέτην αχάριστος, τι αν γένοιτο ποτέ περί τους άλλους;

Κατάντημα η αχαριστία του σύγχρονου ανθρώπου , του σημερινού Ορθοδόξου Χριστιανού!

Ένα δημιούργημα με 2 πόδια και καμιά αίσθηση ευγνωμοσύνης έλεγε ο μέγας ψυχογράφος Ντοστογιέφσκι . Το αγνώμον δίποδο !

Αντί του μάνα ...χολή!

Πρωτόπλαστη πτώση ξανά!

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Νοέμβριος 2020

Στα πρόσωπα εκείνα των Αγίων έρχεται να προστεθεί και ένα παιδικό τραγούδι...Έχει τίτλο: "Το παράπονο του Ιησού"

Είναι πολλές οι φορές που χρησιμοποιούμε ανθρωπομορφικούς όρους προκειμένου να κατανοήσουμε τον ακατάληπτο Θεό. Ο Θεός  είναι πνεύμα βέβαια, μα εμείς με τον περιορισμένο μας νου καλούμαστε πολλές φορές να σταθούμε απέναντί Του. Μια έκφανση από τις άπειρες της αμέτρητης συγκατάβασής του,  είναι το να τον φέρνουμε συνεχώς δίπλα μας και με την ιερή μας φαντασία να του προσδίδουμε ιδιότητες και χαρακτηριστικά που φυσικά δεν έχει. Είναι μια ιερή οικονομία, το να αφουγκραζόμαστε τις πίκρες και τα παράπονά Του. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι στίχοι από ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό Χριστιανικό τραγούδι.

Κάποτε ένας άνθρωπος θα λέγαμε πιστός,
Στάθηκε μπρος το εικόνισμα λιγάκι σκεπτικός
Και το παράπονο είδε στα μάτια του Χριστού
Για την ασυμφωνία στη ζωή του Χριστιανού

Με ονομάζεις δάσκαλο και δε με συμβουλεύεσαι
Με ονομάζεις εύσπλαχνο και δε με εμπιστεύεσαι
Με λέγεις φως και δε με κοιτάς
Με λες οδός και δε με βαδίζεις
Με λες ωραίο που δεν αγαπάς
Με λες ζωή που δεν λαχταράς
Με συνέπεια στη ζωή σου βάλε εμένα στην ψυχή σου
Γίνε γνήσιο παιδί μου και άκου με καλά

Αν τα λόγια βγαίνουν μύθοι και οι πράξεις παραμύθι
Είναι αυτό που σ’απομακρύνει της αγάπης μου η οδύνη

Πόσες πικρές αλήθειες δεν φανερώνει αυτό το τραγούδι αδελφοί μου! Στις μέρες μας, αυτές της φριχτής αποστασίας ιδιαιτέρως! Είναι καθρέφτης μας αυτοί οι στίχοι! Λέμε το Πάτερ ημών, το Κύριε ελέησον…Πατέρας και Κύριος στα χείλη μόνο…Στην πράξη… κάτσε στην άκρη εσύ, θα συμβουλευτούμε τους ειδικούς μόνο…Πολυέλαιος και Πολυεύσπλαχνος στα λόγια…Στα δύσκολα… θα αναλάβουν οι επιστήμονες αποκλειστικά…Το Φως του Αθανάτου Πατρός δεν φωτίζει την οδό της μετανοίας και ο πόθος της άνω Ζωής είναι για τους…ζηλωτές… Κι όμως το τραγούδι τελειώνει αλλιώς…

Θα σ’ονομάζω δάσκαλο και θα σε συμβουλεύομαι
Θα σ’όνομαζω εύσπλαχνο και θα σε εμπιστεύομαι
Θα σ’ονομάζω και οδό και σένα θα βαδίζω
Και θα σαι η ζωή που εγώ θα λαχταρώ.

Ακούστηκε αυτό το τέλος από κάποιον λαμπερό στην όψη,  πρώην λεπρό, που μόνος επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον... παραπονεμένο Ιησού.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ιανουάριος 2024

Δίπλα μας ο Ιορδάνης...

 

Καὶ κατέβη Νεεμὰν καὶ ἐβαπτίσατο ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ἑπτάκις... (Βασ. 4ης, 5,14)

Χαμένος ο χρόνος μιας ραδιοφωνικής εκπομπής ή ενός γραφτού,  αν δεν γίνει τουλάχιστον μια έμμεση, μια  παραβολική έστω  αναφορά  στο μεγάλο ζητούμενο της πίστης μας, στη διαρκή  μετάνοια και στη σωτηρία! Θα μας ζητηθεί  κάποτε  λόγος, για καθετί χαμένο και κρυμμένο,  που σαν δώρο μας δόθηκε ουρανόθεν!

Κάθε μέρα, αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι νεκροζώντανοι άνθρωποι,  που πλανεμένοι και σκληρόκαρδοι απομακρύνονται από την πηγή της Ζωής και της Αλήθειας και θαρρούν πως ξεδιψούν,  ρουφώντας αφειδώς, μα αξεδίψαστα,  από τα τρελά νερά που πηγάζουν και  κυλούν   πλέον παντού!  Να΄ χεις την βρύση της ζωής δίπλα σου, αδελφέ μου συναμαρτωλέ, Χριστιανέ Ορθόδοξε, ταλαίπωρε εαυτέ μου και να αρνείσαι πεισματικά να πιείς! Αλλού να κοιτάς και να παρασύρεις κι άλλους σ αυτήν την ξεραΐλα της δικής σου ψυχής, μιλώντας συνεχώς για αγάπες, κεράκια και καλούς ανθρώπους,  αυταρέσκους μα όχι και Θεαρέστους, με τα γνωστά σου συνθήματα: Άλλα είναι αυτά που σώζουν! Καλός άνθρωπος να είσαι! Να αγαπάς χρειάζεται μόνο και να μην πειράζεις τα μυρμήγκια! Να ρωτήσουμε, να μάθουμε, να διαβάσουμε και να διαφωτιστούμε, για το τι εννοούσε ο Κύριός μας, όταν κατακεραυνώνοντας τους Φαρισαίους και τους αγαπολόγους  εξωραΐστές όλων των εποχών, έλεγε: Ταύτα δε έδει ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι! (Ματθ. 23,23).

Τα σέβεσαι λες τα δόγματα της Αγίας Ορθοδοξίας και τις επιταγές της, τα ιερά δικαιώματα του Ευαγγελικού Νόμου! Και αγαπάς και ελεείς και συμπάσχεις, εκκλησιάζεσαι, πας και  σε γάμους, σε χρίσματα και βαπτίσεις, πέραν των δικών σου παιδιών, που χρίστηκαν και βαπτίστηκαν,  μετέχεις και σε ευχέλαια και μάλιστα συχνά! Άξιος!!! φώναξες με όλην την δύναμη σου,  σε χειροτονία Διάκου και Δεσπότη! Και έχεις το 5 στα 7! Τι είναι αυτό το ποσοστό, εύλογα θα ρωτήσει κάποιος! Είναι αυτό που στην συντριπτική πλειονότητα  συνοδεύει  όλους εμάς, τους σύγχρονους  Χριστιανούς Ορθοδόξους! Το  5 στα 7! Καλό θα πει κάποιος είναι και αυτό το ποσοστό! Μεγάλο! 72%! Ρωτούσε  ένας μεγάλος Χριστοκήρυκας, (σ.σ. Δημήτριος Παναγόπουλος) πως αν υπήρχε ένα τηλέφωνο άμεσης και επείγουσας ανάγκης με 7 ψηφία και εσύ σχημάτιζες στην συσκευή σου τα πέντε ή και τα έξη ακόμα από αυτά, θα το σήκωναν στην άλλη πλευρά του τηλεφώνου; Προφανώς όχι! Και η ανάγκη θα έμενε ακάλυπτη εις το παντελές, με ολέθρια , καταστροφικά αποτελέσματα! Πρέπει να σχηματιστούν και τα 7 νούμερα! Πρέπει να έχεις  αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου ως την τελευταία σου πνοή το 100%, το 7 στα 7! Και έπειτα, όχι επειδή τα κατάφερες,  αλλά με το έλεός Του και μόνο,  να σώσεις την ψυχή σου από τον θάνατο και την φωτιά!

Είναι συγκλονιστικά διδακτικές οι αλήθειες της Παλαιάς Διαθήκης! Εκεί στις σελίδες των Ιστορικών Βασιλειών, συναντάμε κάποιον που θεραπεύθηκε και  σώθηκε  τηρώντας το 7 στα 7! Διαβάζεται στον εσπερινό των Θεοφανείων αυτή η αλήθεια!

(Απόδοση Β. Μουστάκη- Ι.Τιμαγένους Εκδόσεις Ι.Σιδέρης)

…Την εποχή του Ελισσαίου ζούσε ένας σπουδαίος στρατηγός του βασιλιά της Συρίας ο Νεεμάν. Αυτός έσωσε πολλές φορές τη Συρία από πολέμους. Ήταν λοιπόν πανίσχυρος αλλά άρρωστος. Έπασχε από φοβερή αρρώστια. Ήταν λεπρός. Αυτή η αρρώστια δύσκολα θεραπεύεται και σήμερα , όταν είναι στα πρώτα μόνο στάδια, αλλιώς είναι αγιάτρευτη. Τότε, λοιπόν , η κακή αυτή αρρώστια ήταν αγιάτρευτη σε όλα τα στάδιά της. Μία μέρα η μικρή υπηρέτρια του Νεεμάν, που του την είχαν φέρει οι στρατιώτες αιχμάλωτη από το Ισραήλ, λέει στην κυρία της:« Μακάρι να ήταν ο κύριός μου, ο Νεεμάν, στη Σαμάρεια που είναι ο προφήτης. Αυτός θα τον γιάτρευε από τη λέπρα». Όταν το έμαθε ο Νεεμάν, πήγε στο βασιλιά και του είπε τα νέα που έμαθε από τη μικρή Ισραηλίτισσα.

« Να πας» , του είπε ο βασιλιάς της Συρίας, « κι εγώ θα στείλω και γράμμα στο βασιλιά του Ισραήλ».

Αναχώρησε , λοιπόν, ο Νεεμάν με δώρα και χρήματα και με την επιστολή και έφτασε στο Ισραήλ. Ο βασιλιάς του Ισραήλ, μόλις έλαβε το γράμμα, έσκισε τα ρούχα του.

«Τι είμαι εγώ, Θεός να σε θεραπεύσω; Μήπως ο βασιλιάς σου ζητάει πρόφαση;»είπε

Μόλις τα έμαθε ο Ελισσαίος αυτά, έστειλε μήνυμα προς το βασιλιά και είπε:

« Γιατί έσκισες τα ρούχα σου; Στείλ' τον σ' εμένα, για να μάθει ότι υπάρχει προφήτης στο Ισραήλ».

Τότε ο Νεεμάν με την ακολουθία και τα δώρα του πήγε στο σπίτι του προφήτη. Ο Ελισσαίος του παράγγειλε να πάει αμέσως και να λουστεί εφτά φορές στον Ιορδάνη και θα θεραπευτεί. Ο Νεεμάν θύμωσε πολύ και έφυγε λέγοντας: « Εγώ περίμενα πως ο προφήτης θα έρθει να με συναντήσει και πως θα προσευχηθεί στο Θεό του και ότι θα βάλει το χέρι του στην άρρωστη σάρκα μου, για να με θεραπεύσει. Ο Αβάνα και ο Φαρφάρ, οι ποταμοί της Δαμασκού , είναι καλύτεροι από τα νερά του Ισραήλ. Μπορούσα να λουστώ σ' αυτούς και να καθαριστώ τελείως απ' τη λέπρα» .

Αμέσως όμως τον πλησίασαν οι δούλοι του και του είπαν: «Πατέρα, αν ο προφήτης, για να σε καθαρίσει, σου' λεγε να κάνεις κάτι δύσκολο, θα το έκανες για χάρη της υγείας σου. Τώρα που σου λέει να λουστείς γιατί δεν το κάνεις;»

Άκουσε ο Νεεμάν τους δούλους του και λούστηκε εφτά φορές στον Ιορδάνη και το θαύμα έγινε. Η λέπρα έπεσε αμέσως από το κορμί του και ο Νεεμάν έγινε καλά. Επέστρεψε τότε στον προφήτη και του είπε:

« Τώρα έμαθα πως σ' όλη τη γη δεν υπάρχει θεός, παρά μόνο ο Θεός του Ισραήλ...».

Γιατρεύτηκε λοιπόν ο Νεεμάν! Υπάκουσε στα ουρανόσδοτα κελεύσματα  του Ελισαίου και λούστηκε επτά φορές στον Ιορδάνη! Προτυπώνεται σε τούτην την αληθινή Ιστορία της Π.Δ, ο μυστηριακός τρόπος της σωτηρίας μας!

Συμπληρώθηκε ο Νόμος , όταν από την ακήρατη πλευρά του Χριστού μας έτρεξε το Ύδωρ και το Αίμα!

 Η πνευματική αναγέννηση και  η  Θεία Κοινωνία, οι προϋποθέσεις και οι κανόνες της οποίας, δόθηκαν από τον Αναστημένο Ναζαρηνό  το ίδιο βράδυ της Αναστάσεώς Του, όταν Εκείνος θέσπισε με την Αποστολική διαδοχή, το μυστήριο της  Ιεράς Εξομολόγησης με το δεσμείν και λύειν! Μα και αυτό άρρηκτα συνδέεται με το μυστήριο της μετανοίας! Το και αναστάς του Ασώτου Υιού! Είναι ψηφία και αυτά απαραίτητα το δίχως άλλο στην κλήση προς του Ουρανού την Άμεση επέμβαση την σωστική! Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι που καλούν με…τετραψήφιο αριθμό. Μόνο με το χρίσμα, με την βάπτιση, την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία! Γι αυτά τα τέσσερα είναι αλήθεια πως θα μας  ζητηθεί λόγος εν ημέρα κρίσεως  αν δεν τα βιώνουμε! 

Η ψυχή λυτρώνεται και λευτερώνεται, μόλις ταπεινά υπακούσει και δουλωθεί στον Ελευθερωτή Χριστό μας και γευτεί και ξεδιψάσει από τα σωτήρια δικά Του και μόνο νάματα! Αλλιώς λεπρή και αξεδίψαστη θα περιφέρεται άσκοπα, γυρεύοντας την λύτρωση! Τρελό νερό θα γεύεται και θα καίγεται αντί να δροσιστεί! Δίπλα μας είναι ο Ιορδάνης, δίπλα μας η πηγή της Ζωής με το αλλόμενον το ζων Ύδωρ! Θα κάναμε τα πάντα, θα δίναμε το είναι μας, το καθετί δικό μας προκειμένου να ιαθούμε από μια αρρώστια, ή να βοηθήσουμε αντίστοιχα κάποιον δικό μας που υποφέρει! Τα πάντα χωρίς να υπολογίσουμε κόπο και χρήμα! Κι όμως κυλάει τόσο  δίπλα μας και ξέχειλα το δροσερό νερό της Σωτηρίας! Το ακούμε αδιάκοπα  να κελαρύζει! Και εμείς κοιτάμε αλλού,  προς τους ποταμούς της Δαμασκού, τον Αβάνα και τον Φαρφάρ! Και τσαλαβουτάμε μέσα στα τρελά τους νερά! Με την φαρισαϊκή μας αυθεντία, πίνοντας μόνο το τρελό νερό της λογικής, της σάρκας, του κόσμου τούτου του απατεώνα…Και  εξακολουθούμε αρρωστημένα  να κρυβόμαστε από του Ουρανού την θεραπευτική επομβρία…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από  εκπομπή του 2018 με τίτλο: 

"Ποσοστό Σωτηρίας"