Επιστροφή στην Άνδρο ...

Σμιρίγλια  και σχιστολιθιά καθάριοι χαλαζίες

στην Άνδρο φτιάχνουνε Σταυρούς γίνουνται προστασίες

Αέρηδες μυροβολούν , θάλασσα ταξιδεύει

Λαμπάδα ο φάρος άσβηστη τους γυρισμούς γυρεύει…

( Ν.Σκ)

 Ο Νους μου πάει ξανά στην  Άνδρο …

Όρμοι , ακρωτήρια , ακτογραμμές, χρυσαφένιοι κόκκοι άμμου  , ξερόβραχοι , άνεμοι ανησύχαστοι  , γυαλένιες ψηφίδες  του βυθού καθρεφτίσματα του Ηλιάτορα …ξανά μπροστά στα μάτια μου …

Ο Θεός παντού !

 Σκαρφαλωμένα εικονίσματα στ απρόσιτα ερμητικά κατηφόρια με έναν μπλε θόλο σαν ουρανό να τα σκεπάζει …σπαράγματα  επιστροφής  και ανάπαυσης σ΄ ωκεανούς αλαργινούς …

Ξερική γη αυλακωμένη , βρίσκει δρόσο στου Ξωκκλησιού την ζωύρητη πηγούλα … Και έπειτα από  λίγο μόνο ,  γη καρπερή , κοιλάδα και ρεματιά ,  μάνες  για πρίνους  , πλατάνια κι ασφεντάμους  που  σκιάζουν το ξαπόσταμα…

Καμπάνες αγιάζουν τον αέρα , σαν ανεμόδαρτες ηχολογούν μυστικούς εσπερινούς και παρακλήσεις …

Μοναστήρια σημαίνουν τα πρώτα τάλαντα …Οι ήχοι τους  περιδιαβαίνουν στα πετρόσπαρτα   και οδηγούν τα βήματα στο θαύμα …

Μυροβλύτισσα Κυρά , της Βλαχέρνας αιώνια  Αρχόντισσα στέλνει  σ όλη τη χαράδρα κύματα μύρου , αγιαστικά παρουσίας Της χνάρια…

Στου Αη Νικόλα την αυλή τρεχούμενο αγίασμα του Αρχαγγέλου…Καθολικό στο λίγο φως του κερόφωτου πολυελαίου…

Το θυμίαμα δεν νοθεύει της Ρίζας  του Ιεσσαί  το υπερκόσμιο άρωμα που απ το τέμπλο ξεχύνεται …Ούτε και του εν Βουνένοις Αγίου η πολυτίμητη κάρα που μοσχοβολά στα δεξιά , σιμά στου Πατροκοσμά τα άχραντα λείψανα και στου Αγίου Ευθυμίου την χαραγμένη κατά Θεόν υπακοή …Στα ζερβά ο Άγιος Επίσκοπος Λαμψάκου Παρθένιος και Των Θαλασσινών ο Καραβοκύρης , Άγιος Αργυροκέντητος  .  Σχιστόλιθοι ποτισμένοι κι αυτοί από το υπερφυές, ντύνουν  τους τοίχους και τον τρούλο . Σαν αναρίθμητες μικρές κλίμακες αρετών οδηγούν την ψυχή και την ματιά  στα υπέροχα Παντοκρατορινά σκηνώματα  …
  Κρεμασμένες απ τα αναρίθμητα καντήλια ευχαριστίες και ευγνωμοσύνες παίρνουν σχήματα διάφορα  …Ασημένια άρμενα τα περισσότερα κι αυτά γυρισμούς καρτεράνε …   

Μεγαλοπρέπεια απρόσμενη …

Απύθμενη η ευλογία τούτου του προσκυνήματος ,  σε ένα μικρό κομμάτι μπαμπακιού  το σαρκώνεσαι πλέον φυλαχτό και παίρνεις τον ευωδιαστό ανήφορο προς την Γερόντισσα  της Άνδρου …

Φιλόξενο  το κάστρο της Αγιάς Μαρίνας ….Σαράντα χρόνια ο διαλεχτός της Κυπριανός  φροντίζει το σπίτι της , το  σέμνωμα πλέον της Κυκλαδίτικης γης   …Και εκείνη , ακοίμητη Έφορος , σεργιανά στις περιβόλους τούτου του κόσμου  να ξεδιψάσει οδοιπόρους και της οδύνης  τους καταφεύγοντες .

 Θαύματα και Θαυμάσια της ,  ακουμπούν δακρυσμένα πρόσωπα πάνω στην  ολοζώντανη εικόνα και  γόνατα μπροστά στο γλυκύτατο συμπονετικό πρόσωπό της  …  Άσπιλη Αμνάς , Ασύλλητος θησαυρός , του νησιού της αγλάισμα …

Σαν φρούριο στο βουνό η Πανάχραντος ,  Θεοσκέπαστη Πλατυτέρα ευλογεί τα πέρατα …Ο Αθλοφόρος και Ιαματικός Παντελεήμων προσμένει το συναπάντημα , ο Παναχραντινός Παππουλάκος δέεται υπέρ του σύμπαντος κόσμου … Στην Αγιά φτερούγισε η υπόσχεσή μας  ...

Κατεβαίνω στη χώρα …Στα στενά της ,  ασπρογάλανα  παραθύρια , με γαρύφαλλα , βασιλικούς  και καϊκια …

Σαν να ακούς από κάπου μια  φωνή να διαβάζει ημερολόγιο καταστρώματος …

Ο αφανής ναύτης  χαιρετά και υπόσχεται στο πέλαγο ότι τον αβάσταχτο   μισεμό γιορτή θα κάνει… Στον σάκο του έχει την ευχή της χαροκαμένης γραίας του και το φιλί το πρώτο της λευκοντυμένης αγνής …

Στης Θαλασσινής τα θεμέλια τα αρμυροφαωμένα , δυο παιδιά , χαρούμενα φτωχά ,  με υπομονή ψαρεύουν και μοχθούν στον Κύρη τους να δείξουν ιχθύν επ’ ανθράκων...

 

Στο βάθος ο Τουρλίτης , Φάρος απειρόφοβος , λαμπάδα άσβεστη …

Λαδάκι η ασετυλίνη του…

Κάνε Παναγιά μου  να μην σωθεί το όνειρο …

  Ο Θεός παντού !

Ο Νους μου πάει ξανά στην  Άνδρο …

Νώντας Σκοπετέας

Αύγουστος 2014

   

Οι Μικρές Κυκλάδες της Κυρά -Μιχαήλας

Ω Παναγιά μου Αμοργιανή , Σταυρέ απ την Δονούσα

Και Παναγία Ακαθή , που είσαι στην Σχοινούσα !

Ο Αη Γιάννης στη σπηλιά , της Αρακλειάς στολίδι

Και η Παναγία Ηρακλειανή που ναι το πανηγύρι !

Σήμερα είναι όμορφα γιορτάζει η Παναγία !

Πάντοτε να σας βοηθά να δίνει ευλογία !

Στον Αη Γιώργη το χωριό θα κάνω εγώ  σεργιάνι

Λιβάδι μα και Σπήλαιο και στ όμορφο λιμάνι !

Εις την Αγία Παρασκευή θα πάω να προσκυνήσω

Εκεί θα βρω τους φίλους μου να την πανηγυρίσω !

Τον Ταξιάρχη του χωριού θα πάω να τιμήσω

 κι όλους τους Αρακλειανούς

να αποχαιρετίσω !

  ( Μιχαήλα Μελανίτου )

Είναι κάποιοι άνθρωπο απλοί και μακάριοι …

Κρυμμένοι από τα βλέμματα των πολλών . Φανερώνονται μόνο στου Θεού το κοίταγμα το Πατρικό , το Φιλεύσπλαχνο.

Εκείνος αναπαύεται με την ήσυχη ζωή τους, την γεμάτη από θυμίαμα ενώπιόν Του και την άσβεστη φλόγα στο ταπεινό εικονοστάσι τους . Την καταφυγή τους , το απάγγειο και την λύτρωσή τους . Στις θλίψεις και στις χαλεπές ώρες των ασθενειών , λίγο λαδάκι απ το καντήλι και μια προσευχή με λόγια ικετευτικά σπαρακτικά , διώχνουν μακριά του βασάνου τα δάκρυα που κυλάνε πια δοξολογικά .

Ευχαριστούμεν Σοι δια την μεγάλην Σου δόξαν …

φωνάζουν οι ψυχές τους .

Κι όταν ο πόνος συντροφιά αχώριστη γίνεται , κλείνουν τα μάτια κι ανακουφιστικά μεταφέρουν νοερώς τα βήματά τους σε μονοπάτια ιερά , της μνήμης τους τα καταφύγια …

Ένα σεργιάνι μοσχομύριστο  σε όλα τα ξωκκλήσάκια του τόπου τους του λατρεμένου . Τρίζουν υποδεχτικά οι πόρτες τους από τους  καιρούς τους αμέτρητους . Μπαίνουν μέσα ! Άναμμα και ασπασμός ! Το απολυτίκιο του Οικοδεσπότη Αγίου με γαλήνια ανεπιτήδευτη φωνή  ! Σταυροκόπημα ασταμάτητο …Οι ψυχές μετανίζουν ολοένα …Κι είναι πολλές οι πόρτες οι αγιασμένες …

Πολλές οι στάσεις ως το νύχτωμα …

Μεγάλη η ευλάβεια αυτών των ανθρώπων !

Μια τέτοια απλή κι αγνή ύπαρξη με ζεστή καρδιά απ του Χριστού μας την θέρμη,   έβαλε σε έναν φάκελο , με γραμματόσημο σαν φυλαχτό,  όλη της την συγκίνηση και την  αγάπη για τα… νησιά της τα τόσο ευλογημένα…

Ξεχασμένα κι αυτά απ τους πολλούς μα ποτέ από τον Πλάστη τους . Θυμάται λοιπόν εκεί στην Μάρπησσα της Πάρου όπου ζει και μας ακούει,  την Ηρακλειά της , αυτό το στολιδάκι του Αιγαίου , τον λατρεμένο τόπο των προγόνων της , τα εκκλησάκια του , τις σπηλίτσες του , τις μετάνοιές της , τα θαύματα της ζήσης της . Τις μικρές Κυκλάδες της που σαν καντηλήθρες μέσα στου Αιγαίου την γαλάζια καντήλα , φωτίζουν ανέσπερα όλο της το είναι. Κάθισε όλα τούτα αυτή η ψυχούλα και με τα καλύτερα γράμματά της τα αποτύπωσε πάνω στο χαρτί .

Αμέτρητες σελίδες , Φωτογραφίες, Εικόνες, Εκκλησιές , Απολυτίκια , Προσευχές ,Παναγιές , η Ακαθή , η Χοζοβιώτισσα , θαύματα και δάκρυα ,  λόγια που μόνο από ψυχές μακαρίων λαλούνται … 

Και κρατήσαμε στα χέρια μας τις σελίδες της ..

Κι ήταν σαν να χωρέσαμε στην αγκαλιά μας τις Μικρές Κυκλάδες …

Τις Μικρές Κυκλάδες της Κυρά Μιχαήλας !!!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως: Οι μικρές Κυκλάδες της Κυρά-Μιχαήλας ( 2 συνέχειες ) 

Ξημέρωσε ο Αύγουστος …

 Παίρνω τσαμπί και αντίδωρο από Παπά το χέρι

Τα μερομήνια δείξανε , μα μόνο Ένας ξέρει …

Τρεχαντηράκι   η ψυχή , πελάγου το μελτέμι ,

καθάριο μελισσόκερο γύρω από την ανέμη ...

Βρίσκει απάγγειο φωτεινό , να μείνει πάντα θέλει

Όπως οι Τρείς οι Εκλεκτοί κάτω από την Νεφέλη…

Λευκοντυμένος Κύριος με Μωυσή και Ηλία ,

Δόξα που στέλνει ο Ουρανός , Αγαπητού Ευδοκία …

Διάσωσον και Επίβλεψον στην Δέσποινα του κόσμου

Κι εμένα Μήτερ  Άχραντη  ένα φιλί έλα  δως  μου …

Μεγάλα τα απογεύματα , νήστεμα και μετάνοια

Κόμποι από δάκρυα , στεναγμοί κι Ελπίδα επουράνια …

Στην Τήνο και στη Σουμελά , στης Πάρου όλες τις πύλες

Της πέμπουνε τα  Εγκώμια, φέγγουνε  οι καντήλες …

Γονατιστός ο Γλυκασμός , στερνό ξαποστειλάρι

Παραμονή της Χάρης Της οκτάηχο δοξαστάρι …

Έρχεται το ξημέρωμα , Πάσχα σημαίνει πάλι

Αρχάγγελοι Την οδηγούν  στου Γιού της την αγκάλη..

Παρήγορα υπόσχεται με πόνο της καρδιάς της  ,

Ευσπλαχνικά να δέεται να ελεεί ο Πλάστης …

Το ξόδι γίνηκε γιορτή , χαρά και πανηγύρι

Πλατεία σημαιοστόλιστη, έναν χορό θα σύρει …

Μνήμες , μορφές  θα θυμηθούν  προγόνων Αθανάτων ,

κι ο  Αη Κοσμάς λέει στις εννιά  το Απόστολοι εκ περάτων...

Κλειδοχρονιάς μελαγχολεί σαν φτάνει στο μουράγιο

Σε ένα ταψάκι με Σταυρό Φανέρωσε τον Άγιο…

Του Νηστικάρη η Κεφαλή λάμπει στο εικονοστάσι

κι οι κατηφέδες γείρανε και αυτούς να τους αγιάσει …

Πάρε τσαμπί κι αντίδωρο από Παπά το χέρι

Ξημέρωσε ο Αύγουστος , λιβανωτό το αέρι …


Νώντα Σκοπετέα 
από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : 
Του Μηνού η ψυχή 

Καλοκαιρινό Δόξα Σοι...

Δόξα Σοι Κύριε να λες το αίμα  όταν στάζει

Σαν σε βαραίνει ο Σταυρός που τη ζωή σου Αγιάζει

Δόξα Σοι Κύριε να λες σαν ξημερώνει η μέρα

Τα μάτια στρέψε στα ύψιστα και στον Θεό Πατέρα( ν.σκ.)

Εξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτομέν Σοι, Αγαθέ, και τον Αγγέλων τον ύμνον βοώμεν Σοι, Δυνατέ. Αγιος, Αγιος, Αγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.

Της κλίνης και του ύπνου εξεγείρας με, Κύριε, τον νουν μου φώτισον, και την καρδίαν και τα χείλη μου άνοιξον, εις το υμνείν Σε, Αγία Τριάς. Αγιος, Αγιος, Αγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.

Πρωινή προσευχή …Στην ησυχία της νύχτας που γαλήνια ενώνεται με του πρώτου καλοκαιρινού φωτός τα ηλιοπαιχνιδίσματα , τα πρώτα κελαηδήματα  της χαραυγής και του πετεινού το λάλημα που μετάνοια θυμίζει …

Όπου και να γείρεις το βλέμμα ,  αποτυπώματα Θεού θα κεντρίσουν των αισθήσεών σου  την πεντάδα…Κι αν κλείσεις τα μάτια θα αρχίσεις να μεταφράζεις το καθετί σε ένα υπέροχο δοξολόγημα …Το τραγούδι του ανέμελου  γρύλλου και η ελπίδα του , που θα λεγε και ο Γκάτσος , είναι σαν να υμνεί τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα σαν ελπίδα καταφυγή και σκέπη …

Της λεβάντας το πέρασμα φερμένο στο πρόσωπο με του δροσερού αγεριού τις τελευταίες ανάσες , πριν της ζεστής ημέρας το κρυφτό με τους ανθρώπους  και πάλι αρχινίσει , είναι σαν το σταυροειδές θυμίαμα στου ορίζοντα τα τέσσερα σημεία …

Σηκώνεις τα χέρια ψηλά σαν να θέλεις να τα κρατήσεις για λίγο στις χούφτες σου   όλα τούτα πριν γίνουν μνήμη , να παρατείνεις το ορθρινό δοξολόγημα της πλάσης στον Ποιητή της …

Ένα αγριόμουρο κόβεις να γευτείς…  Δροσοσταλίδα πάνω του , σαν αγιασμός  βρέχει τα χείλια σου…   Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει….εἰς τόπον χλόης, ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με…

 

Νώντα Σκοπετέα

Αποσπάσματα από την εκπομπή Εν  τω φωτί Σου οψόμεθα φως .

Καλοκαιρινή Δοξολογία ( 2 μέρη )

  

Στου Ιούλη τις κορφές ...

Μήνας πυρρός  και Ανάργυρος ήρθε να σε γιατρέψει …

Με ιάματα και εσπερινούς ψυχές  να γαληνέψει  !

Άρτοι σε κόφες καρτερούν ξανά να ευλογηθούνε

Κι ανοιξαντάρια άπαυστα από παντού ηχούνε …

Σε αποσκιάδα Ιερού σε ασπάστηκε  στα μάτια…

Δρωτάρια στάξανε στη γη, ποτίσαν  μονοπάτια ,

που οδηγούν σε Εκκλησιές σε βράχους λαξευμένες

από τη Μάνη ως τις Μαριές σεπτά  Λειτουργημένες.

 

Χρυσοβαλάντου η Κυρά , Αγιά Παρασκευούλα ,

και Αθωνίτες Άγγελοι  σε μιας Ζωής πηγούλα ,

το Ζέον ετοιμάζουνε ,  Νυμφώνος  Κοινωνία ,

την μέρα που εορτάζουνε μνήμη τους την οσία .

Μικρής  Μαρίνας  προσευχή τον σατανά πατάει ,

Τρίχρονου Μάρτυρα  η ευχή την Μάνα του οδηγάει,

Και ένα χαλίκι από τη Χιό στο αίμα βουτηγμένο

Μαρκέλλας είναι φυλαχτό , αιώνες δωρισμένο .

Προκόπιος  που κρύσταλλο  στον Ουρανό υψώνει ,

Και Κυριακή και Υάκινθος με όνομα που μυρώνει ,

Στου Ταϋγέτου τα ύψιστα  λιβάνι κουβαλάνε ,

του Αγιολιά την μηλωτή γέρνουν και προσκυνάνε …

Όλους , Θεσβίτης τους θωρεί καθώς ξαναανεβαίνει …

Σε πύρινο άρμα ένδοξος τον ερχομό προσμένει ,

Της Παρουσίας του Χριστού της ένδοξης της Θείας ,

Σάλπιγγα , Πρόδρομος κι αυτός Θεού Επιφανείας …

Μήνας πυρρός  και Ανάργυρος ήρθε να σε  γητέψει  …

Στου  παραδείσου τις κορφές , τον Πλάστη  να αγναντέψει   !

Νώντα Σκοπετέα 

Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο: 

Του Μηνού η ψυχή .

Τα γράμματά μου ...

Παλεύω με τα γράμματά μου …

Όλο πάνε αλλού και κάθονται και απότομα φεύγουν και για αλλού πηγαίνουν …

Μοιάζουν με τον Παράκλητο και με τον Φύλακα Άγγελο που τόσο λεπτά σαν αεράκι στέκονται δίπλα μας και όλο απομακρύνονται αποστρέφοντας το Πάναγνο Πρόσωπό τους.

Και τα άλλα που έρχονται και θρονιάζονται στης ψυχής μου τα ανάκτορα που τα καλοδέχονται και τα φιλοξενούν …

Το ρο που σαν ζιζάνιο ριζωμένο και πολυκαιρισμένο βλασταίνει σιμά στην αλυσοδεμένη μου Αγιότητα κάνοντάς με Άγριο από Άγιο που είπε ο Θεός να γίνω ...

Το σίγμα και το ταφ που φτερακίζουν στα σκοτεινά αθέατα και κάνουν τη στοργή να οργίζεται …

Και άλλα τόσα γράμματα …

Και γίνεται φυγή η καταφυγή , η προστασία αποστασία , και ο Χριστός Άχρηστος…

Θέλω να μαι ανάμεσα στο Άλφα και το Ωμέγα Του ...και να ζητώ το έλεός Του

Μα όλο αγκαλιά με άλλα γράμματα είμαι ...

Με το Έψιλον το Γάμα και το Ωμέγα μου 

Νώντας Σκοπετέας 

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης 1952-2014

Μέσα στη νύχτα ζητούσες το φως

Βάδισμα Ουράνιο σεμνού Αγιορείτη …

Δεν αποζήτησες ποτέ σου το πώς

Το ακατάληπτο βίωνες ψυχών του Ηδύτη…

Πάντα εξέπεμπες πραεία φωνή

Μακάριος με δίψα ελέους Κυρίου

Πως αγαπούσες να μιλάς με σιωπή

Εύλαλη σάλπιγγα ,κραυγή ησυχίου…

Λέξεις που αγίασαν, στολή η λαμπρή σου…

Σαν ήλιος ταξίδεψαν στον κόσμο τις χάρες
Σκιά Αθωνίτικη ,ευωδιά στο κελλί σου …

Φτωχών Γεροντάδων λευκόχρυσες κάρες …

Ένα προσκύνημα, μια αγρύπνια η ζωή σου

Στρωτή η μετάνοια, το έκπαγλο δέος

Μνήμη αιώνια, Χριστού η αλήθεια

Μνήσθητι Κύριε, Αγαθού Μωυσέως …

Νώντας Σκοπετέας 01-06-2014

Καλό Παράδεισο Γλυκύτατε Γέροντα …

Πρέσβευε τω Ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχει ταις ψυχαίς ημών…

Απόσπασμα απο την εκπομπή 
( Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως ) με τίτλο : Μωυσέως Ευχή ( 3 μέρη ) 

Ήλιος Απόστολος

Μαϊστρα μέρα ανύχτωτη μέσα στο καλοκαίρι 
Παιδιά  θαλασσογέννητα ,  βουτούν στο αρμυρονέρι   …

Και το ηλιόφως που άντεξε όσο ξανά ποτέ του,

τους  στέλνει ένα χαμόγελο Θεού του Ευεργέτου…

Μες στο λιοστάσι του Μηνού έκτου των Αποστόλων,

κυλάνε οι ώρες οι ζεστές , οι αγαπημένες όλων …

Από την Πνύκα ως τον Ισθμό και ως την Καρακάλλου

Αχολογούν τα ρήματα Εθνών του Διδασκάλου .

 

Σμίγουν ξανά Πρωτόθρονοι, κρατώντας Εκκλησία ,

Κλειδιά βαστούν κι επιστολές που ανοίγουν Σωτηρία …

Και πίσω τους οι πάνσοφοι , όλοι οι Μαθητάδες ,

Που τους υμνούν στο τέλος του οι διαλεχτοί οι ψαλτάδες .

 Στο ακροθαλάσσι στέκονται αδέλφια θαυμασμένα  

Παράτησαν τα δίχτυα τους κι ακολουθούν τον Ένα

Μαχαίρια  σπάθες  δήμιοι  λογχίζουν  τη ζωή τους

Χορεία Θεοφόρητη σιμά στον Τελειωτή τους …

Αϊγιαννίτης Θεριστής δρόσισε την ψυχή σου …

Μ’ ένα κουτάλι σε νερό στάθηκε στην αυλή σου .

Θυμήθηκες την Δαμασκό και το δικό σου θαύμα

και ξανατύπωσες Σταυρό στης αμαρτίας το τραύμα …

Μαϊστρα μέρα ανύχτωτη μέσα στο καλοκαίρι 
 Αγάπα και το γέρμα της  ,τρανή γιορτή θα φέρει …

Νώντας Σκοπετέας

Από την μικρή συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : "Του Μηνού η ψυχή "

Στην αυλή της Αναλήψεως ( μικρό διήγημα )

 

Στις γειτονιές της Παραλίας λίγο μετά τον μεγάλο πόλεμο και τις ανήλιαγες μέρες του αδερφικού μίσους  , τα χώματα  άρχισαν ξανά να μοσχοβολάνε τους ανθούς των δέντρων και να τους μπερδεύουνε με την αλμύρα της θάλασσας , που κάποτε έφτανε ως τις ρίζες τους . Ο μπάρμπα Λύσαντρος , Παραλιώτης από τα γεννοφάσκια του δεν σταμάτησε ποτέ του να περιδιαβαίνει ολημερίς στους δρόμους  της όμορφης πόλης τους και να μεριμνά για όλες τις Εκκλησιές και τα απόμερα   ξωκκλήσια . Ακόμα και στον πόλεμο δεν άφησε αφώτιστη Εκκλησιά ούτε μια νύχτα .

Δεν απόχτησε φαμίλια δικιά του . Από παιδάκι μικρό ορφάνεψε από τους Άγιους  γονιούς του  , τότες πεθαίνανε απ το τίποτα οι ανθρώποι ,  και έμενε μαζί με την αδερφή του και έπειτα με την δική της οικογένεια στο σπίτι  με το μεγάλο περιβόλι, με τις ελιές , τις  πορτοκαλιές ,  τις λεμονιές και τις ροδιές , τα ζωντανά και όλου του Θεού τα καλά. Αγρότες και οι δυο τους τα καταφέρανε καλά με την γη που τους άφησαν πίσω οι γονήδες τους . Τη σεβάστηκαν και εκείνη  τους σεβάστηκε χαρίζοντάς  τους  γενναία τον επιούσιο και την  μακαρία ελεημοσύνη που δεν την λησμόνησαν  ποτές τους.    Όλοι τον αγαπάγανε για την καλοσύνη του , την γαλήνια όψη του προσώπου του και την σιγανή του φωνή που δεν την ύψωσε ποτέ , ακόμα και όταν κάποιοι τον κοροϊδεύανε φωναχτά ένα απόγευμα στο καφενείο αλλοπαρμένο και αλλαφροΐσκιωτο . Ίσα- ίσα που αυτούς συνέχεια τους χαιρέτιζε με αγάπη απροσποίητη ,  όποτε κι όπου κι αν τους έβλεπε , που κάποια στιγμή σταματήσανε και δεν τον ξαναπειράξανε . Αυτό που χαιρότανε πολύ να το ακούει ο  μπάρμπα Λύσαντρος  ήτανε όμως  ένα προσωνύμι που του είχανε ταιριάξει  τα ανήψια του , της αδερφής του τα παιδιά που τον αγαπάγανε σαν τον Πατέρα τους , που τον χάσανε τα καψερά  άδικα από χέρι αδερφικό στα τρισκατάρατα του εμφυλίου τα χρόνια  . Τον φωνάζανε  Άγρυπνο , γιατί όσα χρόνια τον θυμόντουσαν δεν τον είχανε δει ποτέ του να κοιμάται . Στο κελάκι του , όπως το έλεγε , ένα δωμάτιο που έχτισε πίσω απο την Εκκλησία της Αναστάσεως, σε μια γωνιά στη βορεινή μεριά του κτήματος  ,  πάντα βλέπανε φως τη νύχτα . Ξέρανε πως όποτε και να πηγαίνανε εκεί θα τον βρίσκανε ξυπνητό να διαβάζει για τους Αγίους του και να καίει λιβάνι Αγιονορείτικο. Τα είχε καταφέρει  και ταξίδεψε από τον Πειραιά με το καράβι μια φορά και έμεινε για μέρες πολλές στο Άγιο Όρος στη Μονή του Γρηγορίου , που πήγαιναν πολύ οι Πελοποννήσιοι εκείνα τα χρόνια. Και από τότε που γύρισε , μια ήταν η λαχτάρα του και η ευχαρίστησή του . Να βρίσκει παπάδες φιλακόλουθους , και να πηγαίνει σε αγρυπνίες
 όπου και να γίνονταν . Και γίνονταν πολλές τότε , μιας και ο κόσμος είχε αληθινό φόβο Θεού και ευλάβεια πονεμένη . Ακόμα και στην πιο μακρινή μεριά  της πόλης έφτανε από νωρίς το απόγευμα στα πόδια πάντα , για να βοηθήσει όπως μπορούσε στις ετοιμασίες . Να βάλει στους άρτους τα κεριά  , να ανάψει όλα τα καντήλια , να αφήσει λαδάκι , νάμα , πρόσφορο και όλα τα απαραίτητα για του Θεού τη λατρεία . Κι άμα έβρισκε και κανέναν Ιερέα γραμματιζούμενο και ψάλτη που ήξεραν από τυπικό Μοναστηριού  και μεγάλωναν τις Αγρυπνίες ως το ξημέρωμα , πως το ευχαριστιότανε …. Εκείνος όρθιος για όλες τις ώρες,  βοήθαγε όπως μπορούσε στο ψαλτήρι , είτε διαβάζοντας ,είτε ψέλνοντας κανένα γνωστό  προσόμοιο του εσπερινού και του όρθρου . Και όλο με χαμηλωμένο το κεφάλι μπαινόβγαινε στο ιερό να διακονήσει τον Παπά …Πολλές φορές στο τελείωμα , αν με δική του παρότρυνση γινόταν η αγρύπνια κάποιου πιο «άγνωστου» Αγίου , θα έδινε και λίγα χρήματα στον Ιερέα να τα μοιραστεί με τον ψάλτη … -για την ψυχή των πεθαμένων μου … έλεγε και απομακρυνόταν βιαστικά ...

Και έπειτα πολύ του άρεσε  να επιστρέφει στο σπίτι περπατώντας αργά  , δίπλα απ τη   Θάλασσα και να οσφραίνεται του χαράματος τις μυρωδιές και να ακούει τους πρώτους ήχους του Θεού …Κι αυτός πάντα να έχει στα χείλη του έναν ύμνο γι Αυτόν που αγάπησε τόσο και Του αφιέρωσε τη ζωή του , ζώντας   σαν καλόγερος μες στον κόσμο  με τις μέριμνές του και  το μεγάλωμα των τριών ανεψιών του .Τί είναι αυτό που ψέλνεις συνέχεια Θείε Λύσαντρε  ; τον  ρώτησε ο Πότης ο μικρότερος μια μέρα που ήταν οι δυο τους στο κελάκι του . Και εκείνος βάλθηκε να του ψάλει όσο καλύτερα μπορούσε ένα κάθισμα από της Εβδομάδας τα  πρωινά του Πλαγίου του πρώτου στην Παρακλητική :   Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστώ υπαντήσωμεν, μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας έξω φθεγγόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με…. Έψαλλε μπρος στο εικονοστάσι  και έπειτα γύρισε στον μικρό :  

-Έχω πει στον Παπα- Δημήτρη , αυτό που άκουσες να το λέμε στην αρχή της Αγρυπνίας και αυτός να λιβανίζει …Το θυμάμαι απ το Άγιον Όρος …τι όμορφα που ήτανε τότε μάνα μου !!  Πάντες αγρυπνήσωμεν  ! -Είδες γιατί  σε λέμε Άγρυπνο Θείε ;  Και εκείνος γέλασε απ την ψυχή του και τον αγκάλιασε όλο στοργή …

Κυλήσανε ευλογημένα τα χρόνια... Αρχές καλοκαιριού ήτανε  κι  ο Μπάρμπα-Λύσαντρος στα πρώτα του γεράματα ετοιμαζότανε από βραδύς για την μεγάλη μέρα που ξημέρωνε στον κόσμο . Δεν τα χε καταφέρει να βρει καμιά αγρυπνία να γίνεται για της Αναλήψεως. Άλλωστε η  παλιά Εκκλησιά στην μεγάλη πλατεία πανηγύριζε με μεγαλοπρέπεια . Ο Δεσπότης έκανε τον Εσπερινό και θα ήτανε και την επόμενη μέρα από  πρωί να ψάλει τις καταβασίες …Θείω καλυφθεὶς ο βραδύγλωσσος γνόφῳ….αλλά και την ενάτη της μεγάλης εορτής που τόσο συγκινούσε τον Μπαρμπα –Λύσαντρο  :  Ἄγγελοι, τὴν ἄνοδον τοῦ Δεσπότου, ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, πῶς μετὰ δόξης ἐπήρθη, ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω….

Παραξενεύτηκε η αδερφή του μόλις τον άκουσε  έξω  τόσο αργά …

Βγήκε στην αυλή την μπροστινή και γλυκά του μίλησε όπως πάντα :

 -Για πού με το καλό τόσο αργά αδερφέ ; δεν έχει αγρυπνία πουθενά αποσπερού  …ρώτησα εγώ και έμαθα από τον κυρ- Θεοφάνη τον επίτροπο …

-Ναι δεν έχει αγρυπνία απόψε Παρασκευούλα μου , μα εγώ θα πάω στην Ανάληψη … - Από τώρα ; Άσε τουλάχιστον να ξημερώσει και πας…πέσε και λιγάκι να ξεκουραστείς …καλά σε λένε τα ανήψια σου Άγρυπνο  του είπε χαμογελώντας …Πλησίασε στο κεφαλόσκαλο και με ψιθυριστή φωνή μίλησε στην αδερφή του : -Η Μάνα μας  κάποτε , δεν στο χω πει ποτέ , μου χε διηγηθεί  , σαν σε όνειρο το θυμάμαι , πως πολλοί άνθρωποι πιστοί , την νύχτα πριν ξημερώσει  της Αναλήψεως  καρτερούν ξάγρυπνοι … και ξέρεις δεν πρέπει να κλείσουν μάτι …γιατί μόνο έτσι …- Πες μου γιατί σταμάτησες ; του είπε εκείνη συγκινημένη … Δεν τα κατάφερε κείνος να κρύψει τα δάκρυά του που κύλησαν απ τα μάτια του …γιατί μόνο έτσι Παρασκευούλα μου αν είναι και καθαροί  θα δουν το Χριστό να αναλήφεται στον ουρανό …Ένα φως που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο μας , ανεβαίνει στα ψηλά και έπειτα χάνεται ….- Και εσύ το χεις δει ποτέ σου αδερφέ μου σαν την μανούλα μας  ; Εγώ ..εγώ δεν είμαι άξιος για τέτοια Θεία οράματα .. Αλλά που ξέρεις μπορεί φέτος να με λυπηθεί ο Θεός και να μου δώσει λιγάκι απ τα θαυμάσιά του , να βρω και εγώ λίγη πίστη και να ελπίσω στον Παράδεισο ……Δεν του πε τίποτα …τον κοίταξε κατάματα  σαν να τον έβλεπε  για πρώτη της  φορά και έπειτα έκανε κάτι που τον άφησε άναυδο …χωρίς εκείνος  να προλάβει να κάνει κίνηση ,του  πήρε το χέρι και το φίλησε και άφησε και εκείνη δάκρυα να κυλήσουν απ τα δικά της τα μάτια… -Να πας στην ευχή του Χριστού μας αδερφέ μου και εύχομαι απόψε να Τον δεις να αναλήφεται …ξανά!

Πήρε εκείνος ο μακάριος αργά- αργά τον δρόμο για την Ανάληψη …Χάθηκε μέσα στης νοσταλγίας το όνειρο που τον ακολουθούσε σε ολάκερή  του τη ζωή και προχωρώντας πλάι στη θάλασσα , σκεφτόταν την μανούλα  του τη μακαρίτισσα που έφυγε νέα , μα τόσα άγια λόγια πρόλαβε και του είπε να τον συντροφεύουνε παντοτινά , τον πατέρα του που δεν τον πρόλαβε να τον χαρεί ,μα θυμότανε  πάντα το λεβέντικο παράστημά του και ότι έκανε ολοένα τον σταυρό του  , την αδερφή του την πονεμένη που όλο  του αγαλλίαζε  το μέσα του …Θυμήθηκε τότε κι όλες τις φορές που είχε αξιωθεί  στ αληθινά και όχι σ όνειρο  να αντικρύσει  εκείνη την υπέροχη λάμψη  δίχως ποτέ του να ξεστομίσει τίποτα  σε κανέναν μη και χάσει τη χάρη … 

Και ξημέρωσε το πρώτο φως της μεγάλης της Γιορτής …και ο μπαρμπα –Λύσαντρος καθισμένος στο ασβεστωμένο  πεζούλι στην  αυλή της Αναλήψεως αισθανόταν την χαρά των πρώτων Μαθητών όταν γεμίσανε οι ψυχές τους με Πνεύμα Άγιο και ένοιωσε ξανά την βεβαιότητά τους  για τον Υιό του Θεού , τον λυτρωτή του κόσμου….

  Δόξα τῇ καταβάσει σου Σωτήρ, δόξα τῇ βασιλείᾳ σου, δόξα τῇ Ἀναλήψει σου, μόνε φιλάνθρωπε….

Χρόνια πολλά μπάρμπα Λύσαντρε …και του χρόνου άξιος !

Καλό και ολόφωτο Παράδεισο !

                                                                   Νώντας Σκοπετέας

(απόσπασμα απο την εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο : Στον Ουρανό της Αναλήψεως , στην αιώνια άνοιξη ...) 

Αφιερωμένο στην μνήμη των απλών και πτωχών τω πνεύματι απανταχού αγρυπνησάντων την παραμονή της μεγάλης Γιορτής …

Το πρώτο βήμα ...( Κυριακή του Παραλύτου )

Περνούν από δίπλα σου αδιάφοροι…

Μοιάζουν για δυνατοί, μα δεν είναι…

Τόσο καιρό καρτεράς και το παράπονό σου το πνίγεις μέσα σου καλά…

Να είναι τόσο σιμά σου η πηγή της γιατρειάς και τα πόδια σου να μην σε κρατάνε …

Ν' ακούς δίπλα σου να κυλά το ύδωρ το ζωήρυτον, του Θεού η ορμή, και να μην βρίσκεται ένας άνθρωπος να  νοτίσει τα άποτά  σου χείλη…

Ανήμπορος στέκεσαι και θωρείς τους άλλους με την παράλυτη ψυχή βιαστικά να πίνουν, να πίνουν μα να μην ξεδιψούν…

Και έπειτα να αναρωτιούνται το γιατί και το πώς…

Κι ήρθε αργά και στάθηκε δίπλα σου αδερφός…

Ένιωσες πως ήταν ο ίδιος ο Χριστός…

Σε βάσταξε με μια ματιά που έσταζε κουράγιο, με μια λέξη που έκανε την ξεχασμένη ελπίδα να σταθεί και πάλι ορθή…

Κι έκανες το πρώτο βήμα! 

Και βγήκε από μέσα σου φωνή δοξαστική, ψηλά να φτάσει! 

Κύριε Άνθρωπο Εσένα  έχω!

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν 

( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απόσπασμα της εκπομπής :

 Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο (4 μέρη)