Με θέα του Ουρανού τα σκαλοπάτια...(Η ματιά της Παναγίας)

…Σε όποιο μέρος κι αν σταθείς,  σ’ ακολουθάει  η ματιά της

Μεσίτρια  αχειροποίητη σου λέει τα μυστικά της.

Μητέρα Προδρομίττισσα φωνή μου μη παρίδης!

Μη σταματάς γλυκύτητα σ όλους να μεταδίδεις!

Αμαρτωλών η δύναμις, υπόσχεση πρεσβεία

Η Εγγυήτισσα η Κυρά σώζει την Αιγυπτία!

Απ’ του Ουρανού τις άκριες  κρέμεται σπηλιαράκι

Κλωστή ηλιαχτίδα το βαστά πάνω απ το θαλασσάκι.

Σαρακοστές με δάκρυα και αγώνες περασμένες…

Στου βράχου το απαράκλητο μορφές ηγιασμένες

Χαράδρα που αντιλαλεί ευχή εις τον αιώνα!

Μεγαλοσχήμων  τα μαλλιά πίσω από την Εικόνα!

…Μπήκαμε μέσα στο καθολικό του Τιμίου Προδρόμου. Μεγαλόπρεπο,  ολοφώτεινο στο πρωινό του Οκτώβρη και επιβλητικό, γεμάτο ζεστά φρέσκα χρώματα, περιποιημένο και με τάξη παροιμιώδη. Το εικονοστάσι της Παναγίας της Προδρομίτισσας δεσπόζει και εντυπωσιάζει με την γλυκύτητα που ξεχύνει αφειδώλευτα στις ματιές και στις ψυχές μας.

Η ιστορία της εικόνας γνωστή μα είπαμε πως η πραγματικότητα και η ψηλάφηση του θαυμαστού είναι άλλο πράγμα. Αχειροποίητη, άνευ χειρών ανθρώπων, Θεαρχίω νεύματι πλασμένη,  σπάνια και ανεκτίμητη. Παράσταση μόνο… δίχως  το ανά να την συνοδεύει… Δεν χρειάζεται η πρόθεση δίπλα της …εδώ το ζωντάνεμα του Ουρανού και της Ενδοξοτέρας Του δεν απεικονίζεται …Στέκεται εν υποστάσει  μπροστά στα έκθαμβα μάτια σου . Στα 1863 οι κτήτορες της σκήτης Νήφων και Νεκτάριος παρήγγειλαν στο Ιάσιο της Ρουμανίας την εικόνα της Παναγίας για να την τοποθετήσουν στο καθολικό. Ένας ευσεβέστατος Αγιογράφος ονόματι Ιορδάνης ανέλαβε την υπόθεση, υποσχόμενος στους Πατέρες πως η δημιουργία της εικόνος θα ετελείτο με το προσήκοντα  σεβασμό στην Παναγία και τον Κύριο, εν προσευχή και νηστεία… Ξεκίνησε λοιπόν ο σεμνός και πιστός τεχνίτης να ζωγραφίζει όλο θέρμη και προσευχόμενος στην Υπεραγία Μητέρα…

Μόλις τέλεψε με τα άμφια του Κυρίου και της Μητρός Του, ξεκίνησε να ζωγραφίζει τα πανίερα πρόσωπά Τους. Μα το αποτέλεσμα τον απογοήτευσε τόσο, που με δάκρυα και θλιμμένος ανείπωτα σκέπασε την εικόνα με ένα ύφασμα και κλείστηκε στο δωμάτιό του, προσευχόμενος συνεχώς  και εκλιπαρώντας τον Θεό δια πρεσβειών της Θεοτόκου  για θεία φώτιση, ώστε να καταφέρει να ολοκληρώσει την εικόνα. Έτσι κύλησε όλη η νύχτα… Το πρωί με τα μάτια κατακόκκινα από το κλάμα και την αγρύπνια μπήκε ξανά στο εργαστήριο με πίστη ότι θα τα καταφέρει. Ξεσκέπασε το εικόνισμα και έπεσε αμέσως κατά γης δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Κύριο που φανερώθηκε σ αυτόν τον τόσο ανάξιο δούλο Του. Η Εικόνα ήταν έτοιμη στην σημερινή της μορφή!

Από χέρια Αγγέλων έτσι όπως πρόσταξε ο Κύριος Σαβαώθ να γίνει! Πήρε έπειτα τον δρόμο της για το Όρος θαυματουργώντας καθ οδόν και χαρίζοντας από τότε την γαλήνη και την άφατη παρηγοριά της σε όποιον καταφεύγει γονατιστός έμπροσθέν της. Ασάλευτοι καθόμασταν και την κοιτάζαμε για αρκετή ώρα. Όπου και να πηγαίναμε έπειτα το υπέραγνο βλέμμα της  μας ακολουθούσε. Θεόσδοτο εικόνισμα! Προστασία και Σκέπη η Γεννήτρια του Φωτός. Κι είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που γεννιούνται στην θέα Της. Ναι, ένιωσα να με ελέγχει, να με νουθετεί αυστηρά σαν Μητέρα που αγωνιά. Μα δεν άλλαζε το κοίταγμά της . Αυτό, αιώνια γλυκό, αμετάθετα παραμυθητικό στέκεται εκεί και πάντα σε ακολουθεί. Είσαι εσύ που αλλιώς το εισπράττεις, όπως θα γίνει και στον άλλον  αόρατο ακόμα κόσμο, όπου το αναλλοίωτο Φως του Κυρίου άλλους θα φωτίζει και άλλους θα κατακαίει…

Τραβήξαμε οι γνωστοί πέντε λοιπόν, την πορεία  για το σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου. Μια σύντομη δοξολογία δρόμος ως τον Σταυρό, που σαν ουράνιος οδοδείκτης έστρεφε τα βήματά σου προς  το αξόδευτο γαλάζιο. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε ένα –ένα τα σκαλιά αποτυπώνοντας μέσα μας  μαγευτικές εικόνες βγαλμένες απ’ του Παραδείσου τ΄όνειρο… Ανάσες κομμένες από το απερίγραπτο με χιλιάδες λέξεις ακόμα πανόραμα των θαυμασίων του Πλάστη!

Κατ΄ αρχάς συ, Κύριε, την γη  εθεμελίωσας και έργα των χειρών σου είσιν οι ουρανοί…. Στην άκρη του Όρους ο αγιασμένος νότος του από την έρημο της Βίγλας. Και εδώ στην αετοφωλιά του ανεμοφαγωμένου γκρεμού,  μια σπηλίτσα που δεν ακουμπά στη γη μα απ τον ουράνιο θόλο  μοιάζει κρεμάμενη… Στον λαξευμένο βράχο, Θεού θυσιαστήρια να μαρτυρούν περάσματα Αγίων. Ο Άγιος Αθανάσιος που καρτερά αιώνια  τον καιρό των πνευματικών αγώνων, το ταξίδι των αρετών, την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή… Εδώ ξεκινούσε των αρετών το στάδιο, ησυχάζοντας από την Καθαρή Δευτέρα ως το Σάββατο του Λαζάρου! Προσευχόμενος για όλα του τα εκλεκτά τεκνία, παλεύοντας ανδρείως  με τους ανύστακτους δαίμονες και τα φιλεπίστροφα, υποκινούμενα από αυτούς, πάθη… Νηστεύοντας και ευχόμενος  ανέβαινε τον δικό του Γολγοθά,  μαστίζοντας τα τάγματα των αοράτων εχθρών και επέστρεφε έπειτα στη Λαύρα του και στο ποίμνιό του, για να συνεορτάσει την ένδοξη Ανάσταση.

Κτυπάμε την μικρή καμπάνα. Γοργόφτερος ο ήχος της μαρτυρά το προσκύνημά μας. Ο Άγιος ξέρει πως είμαστε εδώ! Φανερός παντού! Στο μικρό παρεκκλήσι του. Στο εικόνισμά του  στο πλάι της Εγγυήτισσας Παναγίας! Μήνυμα κρατά ο ίδιος γραμμένο πάνω του! Τα λόγια του ηχούν κι αυτά ασίγαστα: Εν καρδία πραέων αναπάυεται Κύριος. Ψυχή δε ταραχώδης, δαιμόνων καθέδρα… Οι Άγιοι δεν μεριμνούν για την  υστεροφημία τους! Θεωρούν εν ζωή, εαυτούς αμαρτωλοτέρους και ελαχιστοτέρους απάντων. Μόνο τον Παράδεισο ζητούν για όλους ανεξαιρέτως και αγωνιούν αέναα μήπως και οι μεθοδείες του διαβόλου,  μας κάνουν  να τον χάσουμε μέσα απ’ τα χέρια μας. Γι αυτό μας στέλνουν συνεχώς μηνύματα… Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Να κι ο έτερος καθηγητής της ερήμου Μέγας Ευθύμιος σιμά του κι αυτός ! Άλλο Θείο άγγελμα  εκείνος  κομίζει στον κόσμο: Όπλα του Μοναχού η μελέτη, η προσευχή, η διάκριση, η ταπεινοφροσύνη και η κατά Θεόν υπακοή!

Στεκόμαστε και πάλι άσειστοι μπροστά στην Παναγία! Εγγυήτισσα, γιατί ήταν αυτή η εικόνα που κάποτε βοήθησε την Αγία Μαρία την Αιγυπτία να μετανοήσει και να φύγει στην λυτρωτική για εκείνην  έρημο του Ιορδάνη. Ήταν αυτή που μεσίτευσε και παρηγόρησε και εγγυήθηκε την άφεση των αμαρτιών! Και έπειτα θέλησε να έρθει μόνη της  σ αυτό το σπηλιαράκι. Την βρήκε ο Άγιος και θέλησε να την μεταφέρει στην Λαύρα για να προσκυνείται από τους Μοναχούς. Όμως η εικόνα  επέστρεφε στου βράχου το θηκάρι που το΄ θελε για αιώνια εστία της. Έκτοτε εδώ στέκει και αγναντεύει το Αγιονορείτικο πέλαγο και υπόσχεται και ασφαλίζει με την παρρησία της. Και όσους Μοναχούς προστρέχουν, τους αγκαλιάζει στοργικά και τους σώζει εκ παντοίων δεινών. Και εκείνοι,  άμετρα  και σπαραχτικά  την ευλαβούνται και αγνοούν το απρόσιτο και το δύσβατο, τους μανιασμένους καιρούς και το απαράκλητο του τόπου, για να την φωτίσουν και να την υμνήσουν. Ανέβαινε συχνά ο Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής εδώ πάνω, να ανάψει το καντήλι της. Εδώ αξιώθηκε για πρώτη φορά του ακτίστου φωτός! Εδώ εκάρη Μοναχός… Γι αυτό ονομάστηκε και σπηλαιώτης!

Αν ψάξεις  πίσω απ την θαυματουργή εικόνα θα βρεις ακόμα το κερί με κολλημένα τα μαλλιά από την κουρά του Θεοφώτιστου Ασκητή, του παππού σχεδόν όλου του σημερινού αθωνικού  κόσμου! Αν σκύψεις και ασπαστείς   στο χώμα το αγιασμένο,  ίσως αισθανθείς πως ακόμα δεν έχει στεγνώσει από τα δάκρυα του Παπά-Χαρίτωνος του Πνευματικού,  που κάποτε το κατοίκησε για χρόνους πολλούς με την ευλογημένη του συνοδεία. Κι άλλοι αμέτρητοι οικήτορές της, ασκητάδες της ησυχίας και της Αγιότητας αγωνιστές, έχουν αφήσει τα αποτυπώματα της δεομένης ψυχής τους σε αυτό το λάξευμα του Δημιουργού.  Βρισκόμασταν  σε ένα από τα πλέον συνταρακτικά προσκυνήματα του Άθωνα. Στην καρδιά του Ιερού βουνού, την πάντα καιομένη από Θεϊκό Έρωτα, την σπλαχνική και φιλόξενη για όσους θελήσουν να συμπορευτούν με τους χτύπους της…

Μαζί μας και ένας Ρουμάνος προσκυνητής ο Κωνσταντίνος. Μόνος μόνω Θεώ, ταπεινός προσκυνητής, έλεος ζητούσε και γαλήνη, τίποτα άλλο! Προσκύνησε αθόρυβα στα δυο παρεκκλήσια του Ακαθίστου ύμνου και του Αγίου, γονάτισε μπροστά στην Παναγία και έφυγε έπειτα. Βρήκε ένα βραχάκι με θέα του Ουρανού τα σκαλοπάτια και καθόταν ήρεμος και αληθινά χαρούμενος με καρδία πραεία φωνάζοντας με την σιωπή του: Έρχου Κύριε!  …

                                                        Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε… Ημερολόγιο  Όρους 2014

                                       Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: 

                                                "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον Άθωνα"

                                             

Παναγιά μου! (Φτάνει μια μόνο φορά να το πεις;)

Κανόνες παρακλητικοί ακούγονται ολοένα.

Με ελέησον και στεναγμούς είναι αναδεμένα!

Δέσποινα Κουκουζέλισσα σώζε δεινών παντοίων!

Δείξε στον Κύριο να δει πηγές μας  των δακρύων!

...Μετά την προσκύνηση των τιμίων Λειψάνων, όλοι Μοναχοί και Λαϊκοί, στεκόμαστε απέναντι από την  Οικονόμισσα.

Εννέα ασημοκάντηλα  ρίχνουν το εσπερινό τους φως  στις ικετευτικές φωνές μας, που ψέλνουν τον Αγγελικό ύμνο στην Παναμώμητον Δέσποινα του κόσμου. Εδώ ακούγονται οι τελευταίες λέξεις της ημέρας στο καθολικό… τα παράπονα και οι ευχαριστίες, τα αιτήματα και οι ελπίδες να οικονομήσει η Παναγιά, μέσα στου Άξιον Εστί το μεγαλυνάρι το όντως Θεομητορικό.

 Όλοι περνούν  από τον Άγιο για μια τελευταία επίσκεψη,  έναν ύστατο πριν την νύχτα χαιρετισμό.  Βγαίνοντας, ένας νεαρός Μοναχός μας προέτρεψε να κατευθυνθούμε προς τον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη! Εκεί, κάθε απόγευμα ψέλνεται παράκληση μπροστά στην Κουκουζέλισσα. Πάλι Παράκληση; απορεί ένας αδελφός που πρωτοέρχεται στο Όρος …

Μόλις τώρα δεν κάναμε; Δίπλα του κάποιος που μετρά πολλές επισκέψεις …Καλοσυνάτα του απαντά:

-Αδελφέ μου πόσες φορές σου έχει συμβεί να επικαλεστείς την Παναγία μπροστά σε έναν επερχόμενο κίνδυνο ή μια δυσκολία;

- Πολλές! απαντά εκείνος …

-Είπες ποτέ ότι φτάνει μια μόνο; και από τότε δεν ξανάπες ποτέ: Παναγιά μου; Έτσι είναι και οι Παρακλήσεις!

Και τι όμορφο που είναι να υμνείς και να παρακαλάς την Παναγιά όταν δεν στο επιβάλλει κανείς και τίποτα  παρά μόνο η αγάπη σου και η ευγνωμοσύνη για Κείνη!

Σοφά τα λόγια του αδελφού διέλυσαν την απορία και την όποια βαρυγκόμια… Μπαίνουμε στον Ναό. Την εκτενή Ικεσία  ψέλνουν ένας Μοναχός μαζί με έναν μικροκαμωμένο μα εκ Θεού χαριτωμένο Ιερομόναχο. Αεικίνητος και ευλαβής, πράος,  χαρούμενος στην όψη  και κατανυκτικός. Μας θυμιάζει έναν-έναν…Σκέφτομαι πως  κάθε τίναγμα του θυμιατού στις εικόνες του τέμπλου και στο εικονοστάσι της Κουκουζέλισσας, επιστρέφει στον κόσμο την ευωδία του Κυρίου  και την ελπίδα των Αγίων Του. 
Αν οι ψυχές τη φυλακίσουν με άγιον φόβο του Θεού, αυτή θα τις μυροβολά για πάντα, άσωστη και ανεξίτηλη…

                                                                         Νώντας Σκοπετέας

Η Παναγία οικονόμησε(Απόσπασμα) … Όρος 2014

Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: 

                                                "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον Άθωνα"

Μαύρα φοράει η Παναγιά...

                                                                                    Κλείνει τα μάτια ο Μοναχός και σιγανά μιλάει!

Του στέλνει λόγια ο Κύριος,το στόμα του οδηγάει!

Η αγκαλιά Του είν ανοιχτή, ουράνιος Αρραβώνας!

Μα αν δεν υπάρξουν δάκρυα θα έρθει ο Κανόνας!

Μαύρα φοράει η Παναγιά πενθεί την αμαρτία!

Σώζει τον κόσμο απ την οργή, έχει τα δευτερεία!

Πορταϊτίσσης Άγιο Φως το έλεος σκορπίζει

Και στη Βαβέλ του Αμαλήκ δίκαιος μόνο ελπίζει…

Στο αρχονταρίκι του πρώτου ορόφου που κοιτά  στο καθολικό αναζητήσαμε ανάπαυση και λόγον αγαθό το τελευταίο μας βράδυ στο Όρος. Συναντήσαμε τον Μοναχό Γ. που διαρκώς ανιχνεύει την σπίθα στα μάτια και στην ψυχή κάθε επισκέπτη –προσκυνητή στην Μονή Κουτλουμουσίου. Παλαιός συνενορίτης μου στα μέρη του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων στην Αθήνα . Τον θυμάμαι σαν παιδί, να μπαινοβγαίνει εκείνος και να διακονεί στο Ιερό. Και τώρα Μοναχός Κοινοβιάτης, της Ριζαρείου τέκνο πεφιλημένο και του Αγίου Νεκταρίου απόγονος εκλεκτός. Ξεκινά να μας μιλά..Έχει τα μάτια του κλειστά κάτω από ένα ζευγάρι με γυαλάκια . Σαν κάποιος να του ψιθυρίζει τούτα τα λόγια: -Αποστελλώ εις υμάς Ποιμένας και Επισκόπους κατά τας καρδίας υμών …Έλεγε ο Πατροκοσμάς στις διάφορες διδαχές του και προφητείες του εν Αγίω Πνεύματι και πολλές φορές μιλώντας αλληγορικά, ότι στις έσχατες μέρες αδελφοί μου , δηλαδή σε αυτές που όλοι μας βλέπουμε πως διάγουμε , δεν θα υπάρξει αρμονία μεταξύ κλήρου και λαού…  Πιστεύω ακράδαντα ως ένας ελάχιστος Αγιορείτης Μοναχός ότι αυτή η Προφητεία εκπληρώνεται σήμερα! Πνευματική κατάπτωση! Ανοίγει λίγο τα μάτια και μομφάζει θλιμμένα…-Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αδελφοί μου , παρά μόνο η αυθεντική επιστροφή στην γνήσια Εκκλησιαστική ζωή της μετανοίας . Μόνο έτσι θα έρθει η χάρις του Θεού! Δυστυχώς παρ ότι η φιλανθρωπία του Θεού, μας έχει δώσει αδιάψευστα και αμέτρητα σημεία της απανταχού παρουσίας Του μέσω των θαυματουργικών ενεργειών Του, πολλοί από εμάς προσπαθούν να εφεύρουν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν , ενώ όλα είναι εμπρός μας! 

Εάν μπορούσαμε να διαισθανθούμε έστω  την πνευματική συνυπευθυνότητά μας,  θα κατανοούσαμε γιατί ο Κύριος επιτρέπει να γίνονται όλα τούτα, και θα επιστρέφαμε σαν άλλοι  Νινευίτες στην Κιβωτό της Σωτηρίας, που δεν είναι άλλη από την Αγία μας Εκκλησία…Η Αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα μας περιμένει αδιακρίτως να μας υποδεχθεί όπως τον Άσωτο Υιό και να μας σφίξει μέσα της πατρικά …Να μας δώσει τον αρραβώνα της Σωτηρίας από τώρα! Από την παρούσα ζωή αδελφοί μου δια των Ιερών μυστηρίων! Εκείνο το δακτυλίδι που έδωσε ο σπλαχνικός Πατήρ στον Άσωτο,  φανερώνει την Αποκατάσταση και την συνδιαλλαγή με την χάρη του Θεού. Όπως συμβαίνει και με  ένα  νέο ζευγάρι που  δεν αρραβωνιάζεται μόνο κοσμικά αλλά εντός της Εκκλησίας για να ζήσει την χαρισματική ζωή, τον εγκόσμιο αρραβώνα,  ώστε μέσα από την Κοινωνία με τα πρόσωπα να κοινωνήσει με αυτά της Αγίας Τριάδος και να λάβει τον Ουράνιο Αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Έτσι γίνεται  και με εμάς τους Μοναχούς που θελγόμαστε από Θείο Έρωτα…Αφού διέλθουμε τις δοκιμασίες,  τότε έρχεται το στάδιο του Αρραβώνα,με την Μοναχική μας Κουρά…Κι όπως ο Γάμος,  έτσι και η Μοναχική βιωτή δεν σημαίνει παύση των αγώνων αλλά μάχη που έχει ως τέλος της μα και αρχή την συνάντηση με τον Νυμφίο Χριστό…Ο Αιώνιος Αρραβώνας! 

Ακούμε και θαυμάζουμε την συνεχή ροή των λόγων του. Γραμμένα στης ασκητικής του ζωής τις σελίδες τις αξεθώριαστες , τις λαμπερές! Μοιάζει σαν διδασκαλία αυτή η ώρα που περνά στα νυχτωμένα μέρη της Κουτλουμουσίου μα καθόλου αυτό δεν μας ενοχλεί…Αφενός γιατί ο δείκτης του  χεριού του   δεν κουνιέται προς το μέρος κανενός –άλλωστε όταν αυτό συμβαίνει τα υπόλοιπα τέσσερα δάκτυλα συνήθως δείχνουν αυτόν που…δείχνει –και αφετέρου γιατί στο πρόσωπο αυτού του πραότατου Μοναχού βρίσκει λιμάνι ο Μακαρισμός του Κυρίου μας για τους ποιήσαντες και διδάξαντες…

- Ο Χριστός μας παραπονέθηκε σε μας αδελφοί μου! Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη έως πότε ανέξομαι και έως πότε έσομαι μεθ υμών; Αυτά τα λόγια αρμόζουν στον καθένα μας προσωπικά! Και εδώ η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει όρια!Θα μπορούσε να μας συντρίψει ως σκεύη κεραμέως …Θυμηθείτε τα λόγια του Ψαλμωδού: Ανοίξαντός Σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας, αποστρέψαντος δε Σου το πρόσωπον ταραχθήσονται…..Είμαστε λαός αγνώμων και αχάριστος αδέλφια μου!Υπάρχει όμως ένα μεγάλο τείχος που μας προστατεύει ως τώρα … Σε  και τείχος, και λιµένα έχοµεν, και πρέσβιν ευπρóσδεκτον…. Τείχος ει των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις Σε προστρεχόντων…Να λοιπόν πως παρεμβαίνει η Παναγία μας ως φιλόστοργη Μάνα για να καταπαύσει την δίκαιη οργή του Θεού…Παιδιά μου αν για μια στιγμή μόνο σταματήσει η Παναγία μας να ικετεύει δεν θα μείνει καμιά ζωτική ύπαρξη πάνω στη γη …Το έργο της Θεοτόκου είναι το πιο κορυφαίο το πιο λεπτό ανθρώπινο και μητρικό…Πρόσφατα ένας Ταπεινός Γέροντας που όλοι τον γνωρίζουμε είδε την Παναγία με μαύρο πουκάμισο! –Την ρώτησε: Γιατί Κυρά μου μαυροφορείς;  

   Εκείνη του απαντά: Παιδί μου εφόσον δεν πενθεί ο κόσμος για τις αμαρτίες του, πενθώ εγώ για να μην αφανίσει ο Υιός  μου αυτόν τον κόσμο! Θα με ρωτήσετε τώρα : Θα μπορούσε ο Θεός να αφανίσει τον κόσμο; Στην Παλαιά Διαθήκη παιδιά προτού σαρκωθεί ο Θεός και Λόγος , προ Συλλήψεώς Του, τι έγινε θυμάστε; Ο Κατακλυσμός του Νώε! Παρ ότι ο Νώε και οι οικογένειά του ήταν ενάρετοι δίκαιοι και ευσεβείς , παρά ταύτα ο Θεός βλέποντας το κατρακύλισμα του κόσμου αποφάσισε την καταστροφή τότε …ξέρετε γιατί; Γιατί τότε δεν υπήρχε η Παναγία μας!Να λοιπόν γιατί η Θεοτόκος κατέχει τα Δεύτερα Πρεσβεία …Να γιατί πρέπει  υπερβαλλόντως να την τιμάμε!Το 1940 ο Άγιος Γέροντας μας ο Παϊσιος Την έβλεπε να βοηθά και να κατευθύνει η ίδια τα στρατεύματα! Όμως, όπως έλεγε ο Γέροντας, δεν ανεχόταν να την βλασφημούν στο μέτωπο! Όσοι την βλασφημούσαν πήγαν από βόλι και έναν μάλιστα δεν τον δέχτηκε ούτε το χώμα! Παιδιά , οι βλάσφημοι αν δεν μετανοήσουν και εξομολογηθούν και λάβουν κανόνα,  θα κληρονομήσουν στα σίγουρα την αιώνια κόλαση! Ακούστε ένα θαυμαστό γεγονός που πρόσφατα συνέβη και αποδεικνύει τα παραπάνω: Στην Κρήτη είχε πάει  ένας Μοναχός που ζει σε μια καλύβη που ανήκει στην Μονή μας…Για  να συμπαρασταθεί σε μια ψυχούλα που παλεύει με τον καρκίνο…Πήγε την Κυριακή να εκκλησιαστεί ο Μοναχός σε μια ενορία όπου τελείτο και ένα τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο κάποιου άνδρα. Αυτός ήταν πολύ βλάσφημος και απ ότι πληροφορήθηκε αργότερα ο Μοναχός έφυγε αμετανόητος…

     Μόλις τελείωσε το μνημόσυνο και έφτασε η στιγμή να μοιραστούν τα κόλλυβα στους παρευρισκομένους, αυτά μύριζαν τόσο άσχημα που κανείς δεν τα πλησίαζε καν! Πήραν αμέσως τηλέφωνο στο Ζαχαροπλαστείο να διαμαρτυρηθούν οι συγγενείς , μα ο άνθρωπος εκεί τους θύμισε ότι όταν οι ίδιοι τα παρέλαβαν το ίδιο πρωί μόλις πριν λίγες ώρες ήταν φρεσκότατα και μοσχομύριζαν! Αναστάτωση και θλίψη στους συγγενείς του κεκοιμημένου...Όλοι αναρωτιούνταν το γιατί και έψαχναν να βρουν δικαιολογίες για το γεγονός…Τότε πλησίασαν τον Μοναχό δυο μικρά παιδάκια , αγνότατες ψυχούλες και του είπαν πως κατά τη Μεγάλη Είσοδο είδαν έναν μαύρο να κάθεται και να  κοπρίζει πάνω στα κόλλυβα! Κατά παραχώρηση Θεού δηλαδή είδαν τον δαίμονα της βλασφημίας να βρωμίζει πάνω στα κόλλυβα που θα μοιράζονταν…Αυτό το αληθινό γεγονός  αν και ακραίο στο άκουσμά του αδελφοί μου, θα πρέπει να λέγεται,  γιατί το πάθος της βλασφημίας είναι καταστροφικό! Κατακρεμνίζεται ο βλάσφημος! Ακούω μερικούς που λένε: Εγώ για πλάκα βλασφημώ! Αφού πιστεύω …έτσι τα λέω δεν τα εννοώ! Να σε ρωτήσω εσένα  αδελφέ μου …είπε ο πάτερ Γ λες και είχε έναν βλάσφημο απέναντί του…-Έχεις βάλει ποτέ το χέρι σου στην πρίζα για να γελάσεις;…

 Έχει νυχτώσει για τα καλά στο Κουτλουμούσι…Σχεδόν εννιά το βράδυ…Είναι πολύ αργά αν σκεφτείς πως στις 3 θα χτυπήσει το τάλαντο . Δεν σκεφτόμαστε όμως ούτε για λίγο να προτιμήσουμε την ξεκούραση του σώματος από αυτήν της ψυχής . Άλλωστε ο πατήρ. Γ.  έχει ακόμα κλειστά τα μάτια του και έχει να πει ακόμα κάτι… Στο απέναντι κάθισμα ένας Πατέρας με τον γιό του κάθονται ήρεμοι και φαίνεται σαν να μας περιμένουν…

Ο πάτερ Γ. μας μιλά για την Θεία Λειτουργία…Θυμάται τις διδαχές του πατρός Μιχαήλ Καρδαμάκη που ζούσε την Ιεροσύνη με αγνά κίνητρα.

-Παιδιά μου η Θεία Λειτουργία υπάρχει για να υπάρχουμε! Και εμείς πεισματικά καταπατούμε και υβρίζουμε την Μια των Σαββάτων , την εορτή των εορτών , την πανήγυρη των πανηγύρεων! Αν κατανοούσαμε πως υπάρχουμε μόνο γιατί υπάρχει και τελείται η Θεία Λειτουργία! Το λέει τόσο όμορφα ο Άγιος Σιλουανός! Μόλις θα παύσει η Θεία Λειτουργία τότε θα έρθει το τέλος!  Εμάς τους Αγιορείτες μας ελεεί η Παναγία με το Άγιο Φως της Καντήλας της…Η Πορταίτισσα που λάμπει σαν Πανάγιος  Τάφος και που διαβεβαιώνει πως όσο υπάρχει και φωτίζει,  τόσο θα ελεεί …

Θα σταματήσει μόνο για να μην καταμολυνθεί απ τον αντίχριστο…Όμως η Παναγιά αδελφοί μου πενθεί μαυροφορώντας  και για μας, βλέποντας την τραγική κατάπτωση την εκκοσμίκευση την απιστία και την έλλειψη φόβου Θεού…Αν μας πάρεις όλους και μας στύψεις, έναν Γερο Παίσιο και έναν Παπά  Εφραίμ Κατουνακιώτη δεν θα βγάλεις …Και έτσι αναλαμβάνει η Παναγία σαν φιλόστοργη Μητέρα να θρηνήσει  και για εμάς…Μόνο αν μείνουμε στην υπακοή εμείς οι Μοναχοί θα σωθούμε...

Ο Κύριος δίνει δεινά για να κατανοήσουμε την μεγάλη αξία της επιστροφής…Ο Θεός θα βρει τρόπους για να σώσει … Θα δώσει πληγές του Φαραώ…Θυμηθείτε τους ανθρώπους του πύργου της Βαβέλ …Εκεί σύγχυσε την γλώσσα ο Κύριος…Στη σύγχρονη νοητή Βαβέλ του Αμαλήκ όπου η ψυχή μας απειλείται, ο Θεός θα συγχύσει την κατάσταση, τη ζωή μας,  ώστε να επιστρέψουμε στην Κιβωτό της Εκκλησίας μας!

Έστω και την ενδεκάτη αδέλφια μου! Μην αποκάμνετε! Μην απελπίζεστε!   Πολλαί αι μάστιγες του αμαρτωλού, τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει. Η δικαιοσύνη του Θεού αργεί, αλλά δεν λησμονεί! Ας επιστρέψουμε! Προσέλθετε προς αυτόν και φωτίσθητε και τα πρόσωπα υμών ου μη καταισχυνθή…Κοινωνοί της Θείας   Χάριτος ..Συμπολίτες των Αγίων και Οικείοι Θεού!

Νώντας Σκοπετέας /

Η Παναγία οικονόμησε /Ημερολόγιο Όρους 2014/Μέρος 10

Με αφορμή μια σειρά 4 εκπομπών -Αύγουστος 2022- με τίτλο: "Με το καραβάκι της Αγίας Μνήμης Αύγουστο στον Άθωνα"

Με το καραβάκι της Άγιας Μνήμης, Αύγουστο στο περιβόλι της Κυράς…

 

Ο πιο πλούσιος μήνας… ο καλός μας …να ΄ταν δυο φορές τον χρόνο! Με τα γάλατα του ανέλαιου πρώτου μισού του, θα φτιάξουν στο χωριό χυλοπίτες και τραχανά! Τη νύχτα που ξημερώνει του Σωτήρος, θα ανοίξουν και πάλι οι ουρανοί να δούμε το Άγιο Φώς, να κάνουμε ευχή, να ζήσουμε επιτέλους και εμείς την εν Χριστώ μεταμόρφωσή μας! Διαδοχικά απογεύματα ικεσίας θα κυλήσουν και πάλι όμορφα στις εκκλησιές, με τις ψυχές να αναπέμπουν ευχαριστίες και δεήσεις παρακλητικές, μια τη μικρή και μια τη μεγάλη! Και στα μέσα του αυτός θα αναστηθεί! Δεν θα κλάψει από λύπη, ούτε μοιρολόι θα πεί στην Κυρά του, γιατί γνωρίζει  πως αυτή μετέστη στο θρόνο της, δίπλα στον Θεό Λόγο και  Υιό της! Εκεί που κανείς άλλος δεν πλησίασε ακόμη…Θα κλάψει τούτος ο μήνας  μόνο από χαρά για την δεύτερη Ανάσταση!Από χαρά και βεβαιότητα ότι η Μάνα δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τα παιδιά της! Το βεβαίωσε και Εκείνος πάνω στο Σταυρό, όταν είπε σε όλους μας το…ιδού η μήτηρ σου!

Του Καλοκαιριού το Πάσχα έφτασε λοιπόν! Λαχταρά να ταξιδέψει η ψυχή, όπου η χάρη Της πάντα θα σκεπάζει τα βήματα όλων των Χριστιανών,μεσιτεύοντας ακαταπαύστως! Σε κάποια από τις αμέτρητες «Παναγιές» όλοι μας έχουμε  πάει, έστω και νοερώς ,παρακαλώντας την,ευχαριστώντας την,απορώντας και εξιστάμενοι. Μετρημένα τα προσωνύμιά της, αμέτρητος ο αδαπάνητος θυσαυρός της ζωής μας! Η Μείζων Αγία των Αγίων! Η Κυρία Θεοτόκος! Άξιον έστι, Πορταϊτισσα, Παναγία του Ακάθιστου, Μυροβλύτισσα, Τριχερούσα, Γοργοεπήκοος, Οδηγήτρια, Παραμυθία, Βηματάρισσα, Παντάνασσα, Οικονόμισσα, Γλυκοφιλούσα, Φοβερά Προστασία, Γερόντισσα, Αντιφωνήτρια, Αχειροποίητη, Προδρομίτισσα,  Εγγυήτρια… Μπροστά στα εικονίσματά τους, μας αξίωσε η μακροθυμία του Αγίου Θεού, να σταθούμε και να θαυμάσουμε. Η Βασίλισσα του κόσμου! Άνασσα κι ανάσα! Η Δέσποινα Παναγία, στο ταπεινό θρονί της, στο αχειρότευκτο τέμπλο, στο πολυλιβανισμένο προσκυνητάρι της, στο δικό της περιβόλι! Εκεί στην αέναη Αθωνίτισσα Κρήνη θα λαχταρά πάντοτε η άνυδρη ψυχή μας να βρίσκεται για να ξεδιψά σε όλους τους αγιασμένους μήνες της! Δεν υπάρχει κανένας από τους δώδεκα χωρίς γιορτή και σύναξη στη χάρη της! Μα αυτός ο όγδοος, σαν Απόστολος ηγαπημένος έρχεται με  καραβάκι πολυκαιρισμένο να μας οδηγήσει ξανά στον κλήρο και στους αρσανάδες της Κυράς, τους αγιασμένους απ’  τις αναμονές και τις υπομονές! Και τούτον τον Αύγουστο τον τόσο δυσκολεμένο, το βαρκάκι μας έχει στην πλώρη του γραμμένο  με λευκή μπογιά το όνομά του! ΑΓΊΑ ΜΝΉΜΗ! Θα πλεύσει με όλους μας επιβάτες, στα νερά που η σκιά του Άθωνα απλώνεται και έπειτα στα μονοπάτια που αγιάστηκαν από δάκρυα και δρωτάρια Αγίων ασκητάδων, αγγέλων εν σώματι, θα ξαναπερπατήσουμε, να δυναμώσει η ισχνή μας πίστη, από τα θαύματα και τα θαυμάσια τα ανεξίτηλα του Όρους του Αγίου. Δεν θα πάψει ποτέ η Άγια Μνήμη να ταξιδεύει λοιπόν και να αγκυροβολεί στου Ουρανού-Άθωνα τους ασφαλείς λιμένες! 

Το παλιό καρνάγιο του μάταιου κόσμου, δεν θα φιλοξενήσει ποτέ το παραπεταμένο κουφάρι της, όσο η Κυρία Θεοτόκος διαπορθμεύει τα αιτήματα των μετανοημένων παιδιών της για έλεος και παράταση…Μία στο πηδάλιο οδηγεί  και μια στην κουπαστή ταξιδεύτρα ατενίζει τα περίβλεπτα καθολικά η Άγια μνήμη! Συνταξιδιώτες της τούτον τον Αύγουστο, ορτσάρουμε με πανιά μας σελίδες από παλαιότερα ημερολόγια Άθωνα, βγαλμένα και γραμμένα μέσα απ’  την ψυχή μας…Σελίδες αφιερωμένες στην Αγαθή Μεσίτρια του κόσμου, την παντοτινή έφορο του Όρους! 

 Στου Αυγούστου  το αγνάντεμα πατώ Περιβολάκι! Έχω τα μάτια μου κλειστά, οσφραίνομαι αεράκι,

που'  ρχεται απ΄ το πέλαγο,  της Βίγλας το ακρωτήρι κι απ΄ του Εσφιγμένου την αυλή  σαν καίει  το  θυμιατήρι!

Βοήθα με Οικονόμισσα οι λέξεις να αγιαστούνε, χάρη να λάβουνε από Σε να μοσχοβοληθούνε!

Μεσίτευε Γερόντισσα, στείλε  μας ευλογία,να μείνει  πάντα άληστη κι αυτή η οδοιπορία…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών 

Αύγουστος 2022

Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!(Μακαριστός π.Ηλίας Αλευράς+28-7-2021)

 

Μας αξίωσε ο Θεός να γνωρίσουμε έναν γνήσιο ποιμένα Του! Έναν, που ούτε μια ελάχιστη στιγμή, της επί μισό αιώνα Ιερατικής του διακονίας, δεν έπραξε σαν μισθωτός, αφήνοντας έρημα τα πρόβατά του, ορφανό και αποίμαντο το ποίμνιό του…Για πολλά χρόνια ακουμπήσαμε στο πετραχήλι του. Εκεί, κάτω από το δεξί ψαλτήρι με την ανοιγμένη Παρακλητική στων αναβαθμών την πυρφόρο ανάβαση, με το Μηναίο ορθάνοιχτο στους στεφανωθέντες Αγίους του Θεού! Κατάκοπος από τις αμέτρητες ώρες της διακονίας, αλλά πάντοτε χαρούμενος με εκείνο το λεπτό πνεύμα και την διάκριση και την αγάπη την ανυπόκριτη και το δόσιμο το ολοκληρωτικό! Έγινε ο παπά Λιάς μας! Και σε αυτό το κτητικό που δηλώνει η αντωνυμία, φανερώνεται η  τόσο χωρητική του καρδιά! Για να γίνει ο παπά Λιάς ΜΑΣ, χώρεσε εκείνη, αμέτρητες τραυματισμένες ψυχές εμπεριστάτων αδελφών μας! Κι ο παππούλης μας, μπόλιασε κάθε μια, με το κεντρί της Ελπίδας και Του Ζώντος Θεού! Και από άκαρπη και ξερή, γινόταν η ψυχούλα εύφορη και καρποφόρα! 

Και ο παπά Λιάς μας φρόντιζε να την ποτίζει με δάκρυα μετανοίας κάθε φορά εκεί, κάτω από το δεξί ψαλτήρι, απέναντι απ’ τον Αρχάγγελο με την Ρομφαία, τον Γαβριήλ, που σημαίνει άνθρωπος του Θεού! Πόσο ταιριαστή τούτη η  θέση για τον παπά Λιά μας! Άνθρωπος του Θεού, δούλος του Θεού! Λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούει! Πόσες φορές δεν βγήκε από τα χείλη του αυτή η φράση!

Ο παπά Λιάς μας κοιμήθηκε με το συναξάρι ανοιγμένο στου Ιούλη τις κορφές! Δεν είναι οφειλόμενο προς τον πνευματικό μας πατέρα αυτό το αφιέρωμα ένα χρόνο μετά! Είναι ανάγκη της ψυχής μας, τούτες τις μέρες που ο άνεμος της απιστίας και της Θεομαχίας μας κυνηγά, να κάνουμε την γνωριμιά με έναν εργάτη και ποιητή του Ευαγγελικού Λόγου! Θα ξετυλίξουμε μαζί με τον ίδιο το νήμα αυτής της κατά Θεόν βιωτής! Η δική του η φωνή θα εξιστορήσει, μαζί με σελίδες που γράφτηκαν από εμάς για εκείνον.

Ένα αφιέρωμα μνήμης, αληθινής χαράς και Ελπίδας!

 Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!

Νώντας Σκοπετέας

 

Από τον πρόλογο του  ραδιοφωνικού αφιερώματος, (3 μέρη) με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από της κοιμήσεως του π.Ηλία Αλευρά( +28-7-2021).

 Με σπάνιο παρένθετο ηχητικό ντοκουμέντο, με τον ίδιο να μιλά ανήμερα των ονομαστηρίων του το 2013 καθώς και  αποσπάσματα από την αφηγηματική βιογραφία του Γέροντα της Αργολίδας, όπως αυτή εμπεριέχεται στα βιβλία: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;" και "Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί" τα οποία κυκλοφορούν από το Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας"

Στην ιερή μνήμη του πνευματικού μας μακαριστού π .Ηλία Αλευρά, του ανθρώπου που χάριτι και φιλανθρωπία Θεού θα καθοδηγεί πνευματικά τα βήματά μας ως την στερνή μας πνοή. Ας μεσιτεύει για όλους μας  στον Μακρόθυμο Κύριο κάποτε το έλεός Του να μας αξιώσει να συμπορευθούμε μαζί του αιώνια  λουσμένοι απ το Φως του Χριστού μας ...

 

Μείνε...(Κυριακή στο Όρος...)

...Στο λεωφορείο για Καρυές συναντιόμαστε με γνώριμους… αγνώστους αδελφούς μας! Οι Χριστιανοί εξάλλου γνωρίζονται προτού να γνωριστούνε! Από Αγρίνιο, από Ημαθία…

Με τον «ανταποκριτή» Θεοδόση μας στις μπροστινές θέσεις, μιλά ο κυρ Σπύρος από την Σίνδο! Και εκείνος και η γυναίκα του είναι εδώ και πολλά χρόνια πνευματικοπαίδια του Καρακαλληνού ηγουμένου. Ο αδελφός μας έπειτα μας μεταφέρει την συνομιλία τους!

–Πριν από πολλά χρόνια περνούσα από το Θεαγένειο νοσοκομείο στην Θεσσαλονίκη. Είχα ακούσει λοιπόν για έναν Αγιορείτη Γέροντα που σου έλεγε για την ζωή σου και που έκανε θαύματα σε πολλούς που τον επισκέπτονταν στο Άγιο Όρος. Δεν είχα πάει ποτέ μου εκεί. Έμαθα ότι νοσηλευόταν και ότι τον επισκέπτονταν πολύς κόσμος.

Μου είχε κάνει εντύπωση που κάποιοι φίλοι μου πήγαιναν καθημερινά μόνο να σταθούν για λίγο έξω απ το δωμάτιό του κι ας μην τον έβλεπαν καθόλου! Περνώντας λοιπόν για δικές μου δουλειές έξω από το νοσοκομείο ,ένιωσα μια δύναμη να με έλκει, ειλικρινά τότε δεν κατάλαβα πως μου ήρθε και στάθμευσα εκεί και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Και όπως περπάταγα στο προαύλιο συναντώ έναν καλόγερο. Δεν φαντάστηκα ότι ήταν ο Άγιος! Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μου κι ούτε είχα δει την μορφή του πουθενά! Πιάσαμε κουβέντα λοιπόν για ελάχιστα και εκείνος μου είπε : «-Κάποτε θα μιλάς και θα διηγείσαι για μένα Σπύρο μου! Και θα λες σε όλους ότι μιλήσαμε!» Και έφυγε!

Εμένα μου έκανε πολύ εντύπωση η μορφή του και ο τρόπος του , όπως και το ότι με είπε με το όνομά μου ενώ δεν του το είχα φανερώσει! Βέβαια μετά έναν πρώτο ενθουσιασμό σχεδόν καθόλου δεν με επηρέασε αυτή η συνάντηση …Συνέχισα να ζω την… ζωούλα μου και να ζητώ μόνο την καλοπέραση του εγώ μου. Εμένα που με βλέπεις αδελφέ μου κάπνιζα κάποτε 5 πακέτα τσιγάρα και ήθελα ένα καφάσι μπύρες στην καθισιά μου! Γι αυτό και όταν η γυναίκα μου είπε να πάμε μια εκδρομή ως την Σουρωτή το Φθινόπωρο του 1994 σκέφτηκα: Και δεν πάμε; Θα έχει και καλές ταβέρνες σε εκείνα τα μέρη! Και πήγαμε! Και από εκείνη την ημέρα που πήγαμε στον τάφο του…Άλλαξε η ζωή μας αδελφέ μου! Από εκείνη την ημέρα! Και έπειτα οικονόμησε ο Κύριος να γνωρίσουμε τον Γέροντά μας τον Φιλόθεο! Θαύματα…Θαύματα συνεχή…από εκείνη την ημέρα που ξαναγεννηθήκαμε!

Δεν χρειάστηκε να ρωτήσουμε το ακριβώς έγινε εκείνη την Φθινοπωρινή ημέρα του 1994 λίγο καιρό μετά την κοίμηση του Αγίου. Ούτε ο κυρ Σπύρος από την Σίνδο θέλησε να πει περισσότερα για τα ατίμητα φυλαχτάρια της θύμησής του.

Ο καθένας μας όμως μπορεί να βάλει την ιερή του φαντασία να μιλήσει για την Αλήθεια και για τον Θαυμαστό και Πανευμήχανο Θεό, όπως φανερώνεται συνεχώς και παντοιοτρόπως εν τοις Αγίοις Αυτού!

Πρωί Κυριακής γύρω στις 10 βρισκόμαστε στις Καρυές. Σχεδόν πάντοτε η τελευταία μας μέρα βρίσκεται υπό την σκέπη της Φοβεράς Προστασίας. Κατεβαίνουμε το γνωστό μονοπάτι και στεκόμαστε στην πόρτα του Γέροντος Ιούστου. Ανθολόγησε ο Γέροντας αποσπάσματα από δυο ποιήματα του αγαπημένου του Γ. Βερίτη. Τα έγραψε στο χέρι και τα κόλλησε στην πόρτα του κελιού του να συναντιέται μαζί με αυτούς τους συγκλονιστικούς στίχους κάθε περαστικός διαβάτης που το Φως αναζητά.

Του Γεωργού Βερίτη, του Αλεξάνδρου Γκιάλα οι στίχοι.

Αυτού του σπουδαίου αν όχι του πιο σημαντικού Ποιητή του Χριστού! Που Πάσχα ζούσε κάθε φορά που μετελάμβανε τον λατρευτό του Νυμφίο! Που πορεύθηκε στην σύντομη ζωή του με πνεύμα «κατακομβών και μαρτυρίου». Που κοιμήθηκε 33 ετών! Στου Χριστού μας τα εκουσίως μαρτυρικά επί γης χρόνια!

Που γεώργησε βαθιά την γη της ψυχής κάθε ταλαίπωρου στρατοκόπου τούτου του κόσμου και που όλο και περισσότερο ανακαλύπτεται ελέω Θεού στην διψασμένη και άνυδρη εποχή μας. Φορτωμένοι σταθήκαμε λοιπόν και αφήσαμε αυτά τα λόγια να χαράξουν όσο περισσότερο βαθιά μέσα μας.

Νυχτωμένοι στρατοκόποι,
στα σκοτάδια που γυρνάτε,
σαν τι να ναι που ζήτατε;
Tι ζητάμε; Φως διαβάτη:
Eίν’ ο πόθος ο βαθύς
κάθε ανθρώπινης ψυχής.
Σαν ποιο ναν’ το μονοπάτι,
που στο φως θε να μας φέρη;
Είν’ το ίδιο το στρατί
το ματόβρεχτο που φτάνει
στο μαρτυρικό στεφάνι
κι ως το Γολγοθά κρατεί.

Κι ακόμα λίγοι στίχοι που βρίσκονται στο τέλος ενός ποιήματος που κι αυτός ακόμα ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος τολμώ να γράψω ότι θα θαύμαζε! Ο συγκλονιστικός Κοινωνικός του Γ. Βερίτη. Βαδίζοντας προς Θεία Κοινωνία δεν γίνεται αν τον έχεις διαβάσει να μην σου έρθουν κάποιοι από τους στίχους του στα χείλη. Πρώτη μας Κυριακή στο Όρος! Δεν ξέρουμε αν ήρθε εν ζωή στο Όρος ο ποιητής! Είναι όμως εδώ κάθε φορά που η Αγία Τράπεζα του Γέροντος Ιούστου λειτουργείται, σε κάθε κοινωνικό που οι καλεσμένοι ψαλτάδες του ξεκινούν πριν ξεσκεπαστεί το Σώμα και το Αίμα του Ζώντος Θεού. Ξανά η ιερή μας φαντασία ξεκινά να εργάζεται. Ασύνοροι οι στίχοι του αθάνατου Βερίτη σε ένα ασύνορο Όρος που όλα μα όλα τα Χριστοποιεί και όλα τα αναστάσιμα και αιώνια σφιχταγκαλιάζει.
                                                                         …. Σεμνά κι αθόρυβα προσέρχονται

θερμός στα μάτια ο πόθος λάμπει
κι ανοίγουν οι καρδιές εφτάδιπλες,
ο Βασιλιάς των όλων να μπη.
….Αύρες των όρθρων μας θωπεύουνε
μεσ’ στη σεμνή φωτοχυσία.
την εκκλησιά μας όλη γέμισε
χίλιων ψυχών η παρουσία.
Άκτιστε Λόγε και Συνάναρχε,
πόσους εκάλεσες σιμά σου!
Γύρω ένα πλήθος αναρίθμητο
σιμώνει προς την Τράπεζά σου…..
…..Μείνε, το θάρρος μου κι η ελπίδα μου,
φίλος, παράκλητος, Θεός μου!
Με σένα θα μαι παντοδύναμος
και νικητής όλου του κόσμου.
Κι όταν στερνά θα πέφτη απάνω μου,
θα πέφτη ο ίσκιος του θανάτου,
στο φως μιας νέας ζωής, αθάνατης,
θ’ ανοίγη ο νους τα βλέφαρά του! ....
("Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ". του Γ. Βερίτη. Αποσπάσματα)

Νώντας Σκοπετέας

Όρος ασύνορο Ημερολόγιο Άθωνος 2019

Θερινά μαθήματα από Αγγέλους…

Έφτασε το καλοκαίρι που οι ψυχές λαχταράνε. Μοιάζει να είναι για όλους μια λύτρωση,  μια απελευθέρωση από τα δεσμά του χειμώνα, που μάνιασε κάποιους να απογοητεύσει, να απελπίσει, να ξεράνει κάθε προσδοκία για αναγέννηση για άνοιξη, για καλό…Κελαρυστές πηγές σε μακρινά ξωκκλήσια δροσίζουν την καταγάλανη θύμηση με σταλαγμούς της καρπισμένης ωραιότητας,  που η μακροθυμία του Θεού ξαναευλόγησε να αναδυθεί. Οι μνήμες σε οδηγούν,  οι αισθήσεις σε επιστρέφουν,  σε όσα κάποτε τον χρόνο πολλαπλασίασαν…Εκείνα τα παιδικά μας χρόνια! Με τις καρδιές απαλές σαν θαλασσινό αεράκι που το σούρουπο του Ιούλη δώρισε, σηκώνοντας  ένα παλιό ποδήλατο με πατημένα λάστιχα,  αναζητώντας γνώριμες  κατηφοριές για να κυλήσουμε χωρίς τα χέρια στο τιμόνι  και μουράγια με βράχους αλυσαχνισμένους για μακροβούτια, ως του βυθού τις σκιές από τις ταπεινές τρατόβαρκες, που είχαν όλες για άλμπουρο Σταυρό και προσωνύμια της Παναγιάς χαραγμένα στις πλευρές τους.

Και περάσανε τα χρόνια και άρχισαν να λιγοστεύουν οι μέρες οι θερινές της ανεμελιάς. Έγινε τότε το καλοκαίρι μια κρίσιμη και χρήσιμη περίοδος μαθησιακής προετοιμασίας, κάλυψης κενών, αξιοποίησης του χρόνου με εποικοδομητικές μεθόδους διδασκαλίας και προγύμνασης, για τις απαιτητικές εξετάσεις τις προαγωγικές σε ανώτερους και ανώτατους  βαθμούς εκπαιδεύσεως… Γνωστικά κενά και ανώτατη εκπαίδευση…Καταλαβαίνετε, όσοι μας παρακολουθείτε αυτά τα χρόνια,  πως ήδη η ιερή μεταστρεψιμότητα έναν συνειρμό γέννησε μέσα μας! Στο Πανεπιστήμιο της Ιερής μας Πίστης έχουμε χρέος κάποτε όλοι μας να φοιτήσουμε! 

Πόσα κενά όμως έχουμε! Πόσες ελλείψεις σε βασικά γνωστικά πεδία! Και πόσο αμερίμνητα συνεχίζουμε να ζούμε,  αδιαφορώντας πλήρως για εκείνα τα θεμελιώδη! Από εκείνα που  έπρεπε όλοι μας να ξεκινάμε το ταξίδι στη γνώση. Η γνώση του ακαταλήπτου Θεού…Όση αντέχει να εγκολπωθεί ο πεπερασμένος μας νους! Σπουδή ισόβιος! Αυτοθέλητα να σπουδάσεις όλα εκείνα που χάρισαν σε εσένα, τον χωματένιο άνθρωπο, τους οικτιρμούς της Θείας αποκάλυψης μέσα από τον Θεάνθρωπο Υιό και Λόγο Του, που δίδαξε την Σταυρική πορεία και το μυστηριακό βίωμά της! Αγαπημένα μαθήματα στο Φως της γνώσεως και στη λάμψη της Αλήθειας! Το να συμβιβάζεσαι με την αγνωσία, είναι σας να προτιμάς το σκοτάδι! Μα αυτό κάποτε θα είναι το κριτήριο αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Αυτή η επιμέλεια ή η αδιαφορία μας…Και αυτό δεν αναφέρεται βέβαια σε όσους…αλιβάνιστους προφανώς και... κατακριτικώς τούτην την ώρα μας έρχονται στο μυαλό! Ναι, εσύ γνωρίζεις και τον Σταυρό σου να κάνεις και πότε να κλίνης την κεφαλήν σου, και το γιατί χτυπάει τώρα η καμπάνα και γιατί θυμιατίζει ο παπάς…

Μα αν σκεφτούμε καλύτερα,  οι περισσότεροι τουλάχιστον, γνωρίζουμε μόνο τα απολύτως βασικά και απαραίτητα…Τα υπόλοιπα, της Θείας γνώσης τα έχουμε αφήσει για μετά ή για τους άλλους…τους Θεολόγους και τους αφιερωμένους…Μας αρκούν αυτά τα λίγα και μετρημένα…Και ακούγεται το:  πρόσχωμεν…Τα Άγια τοις Αγίοις…και εμείς το μόνο που σκεφτόμαστε είναι  πως έχει κανένα δεκάλεπτο ακόμα για να τελειώσει η Θεία Λειτουργία…Η Θεία Λειτουργία! Η αληθινή αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού στη ζωή μας! Η στιγμές της ένωσης μαζί Του! Κάθε λέξη της Φως! Τι αληθινά γνωρίζουμε αδελφοί μου; Διψάμε να μάθουμε; Είμαστε φιλομαθείς; Αν ο πολυεύσπλαχνος Κύριος που λαχταρά να έρθουμε όλοι σε γνώση και επίγνωση της Αλήθειας Του…διοργανώσει Θερινά τμήματα φοίτησης, θα δηλώσουμε άραγε συμμετοχή; Μέσα σε τούτο το τόσο…συννεφιασμένο καλοκαίρι σκεφτήκαμε σε αυτή τη μικρή σειρά των εκπομπών  λοιπόν να μαθητεύσουμε σε θερινά μαθήματα πίστης! Συντροφιά με ένα μικρό παιδί σαν αυτά που σας περιγράψαμε πιο πάνω, μα και έναν Άγγελο που πρόσταξε ο Θεός μια ευλογημένη και αλησμόνητη  Κυριακή, να κατηχήσει το παιδί αλλά και όλους μας,  με όσα οφείλουμε, αν αγαπάμε Το Φως, όσο ζούμε να σπουδάζουμε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στο υπέροχο βιβλίο:

«Ταξιδεύοντας με έναν Άγγελο στη Θεία Λειτουργία»

της Σταυρούλας Κάτσου-Καντάνη με θέμα τη Θεία Λειτουργία από τις εκδόσεις «Μελωδός»

 ΥΓ: Μιλάμε πολλές φορές για το ακατήχητο του λαού μας. Το αντιλαμβανόμαστε, το επισημαίνουμε! Το αναγνωρίζουμε σαν μια παρατεταμένη παθογένεια που γεννά κακοδοξία, αιρέσεις, δεισιδαιμονίες, σκοτάδι…Στέκεται εμπόδιο στην πνευματική μας πρόοδο, δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε το δόγμα και το μυστήριο! Αγνωσία Θεού και ακατήχητο! Μια θλιβερή διαπίστωση! Είμαστε, είστε, είναι ακατήχητοι! Και εσύ πολυσέβαστέ μου πάτερ και αδελφέ μου πνευματικέ, εαυτέ μου ταλαίπωρε, εσύ που εξήγαγες καταθλιβόμενος το πόρισμα και το τεκμηριωμένο αναντίλεκτο τούτο συμπέρασμα, τι κάνεις γι’ αυτό; Θυμόμαστε τον μακαριστό πνευματικό μας, τον παπά -Λιά τον Αλευρά που έλεγε: «Θα είμαι ένας πέρα για πέρα αποτυχημένος Ιερέας, αν φεύγοντας από την ενορία που ο Θεός μου εμπιστεύθηκε, δεν έχω μάθει  στους ενορίτες μου, στο ποίμνιό μου, τουλάχιστον πως πρέπει να κάνουν τον Σταυρό τους και τι αυτός ο Σταυρός όταν τυπώνεται πάνω στο σώμα συμβολίζει…»Πόσοι ιερείς στις μέρες μας  έχουν ενστερνιστεί αυτόν τον πόθο και το παράδειγμά του; Και πόσοι…οργανοπαίχτες εγχόρδων…δεν εμπαίζουν εισερχόμενοι στον Ναό του Θεού, στις πλείστες των περιπτώσεων εν αγνοία τους,  το πανίερο τούτο  εκτύπωμα και σύμβολο; Πόσο απλό και αδάπανο, μα και πόσο ωφέλιμο είναι ένα μικρό…δίλεπτο κήρυγμα στην απόλυση κάθε ιερής ακολουθίας; Τι κάνουμε λοιπόν; Μένουμε στην θλιβερή μας διαπίστωση περί ακατηχήτου, ή προσπαθούμε με τη βοήθεια του Θεού κάτι έστω να κάνουμε να σπάσουμε αυτό το σκοτάδι, με μια χαραμάδα φωτός, που θα πέσει πάνω του, μαζί με την εξ' ύψους γνώση;

Αυτήν την αξιέπαινη και αξιόλογη προσπάθεια καταβάλει με το τελευταίο της βιβλίο η αδελφή μας η Σταυρούλα! Προσπαθώντας να μας μυήσει στο μέγα Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας με κατηχητή και καθηγητή έναν Άγγελο! 

 

Των οδοιπόρων προστάτης…( Απόστολος Παύλος)

 

Προστασία φοβερά και ακαταίσχυντη μεσιτεία προς την Ποιητήν αμετάθετε! Έτσι προσφωνούμε την Μάνα όλου του κόσμου, κάθε φορά που μια παράκλησή της θα προφέρουν τα χείλη της καρδιάς και θα προσφέρουν ως ελάχιστο κόκκο άμμου ανταπόδομα στις άπειρες ευεργεσίες της και διαπορθμεύσεις των αιτημάτων μας προς τον Πατέρα Κύριο. Είναι η Παναγία μας, η Κυρία Θεοτόκος,  η διαπορθμεύουσα, είναι και οι αμέτρητοι Άγιοι, που έχουν εις τον αιώνα τούτην την φιλάνθρωπη αποστολή, την δοσμένη από τον Αρχηγό και Τελειωτή Ιησού. Άγιοι του Θεού, πρεσβεύσατε  υπέρ ημών! Και τούτο το υπόψαλμα που συνοδεύει αιτήματα και λαχτάρες της ψυχής, πάντοτε μας θυμίζει πως σε τούτο το πρόσκαιρο, αν το θελήσουμε, ποτέ δεν θα μείνουμε μόνοι, μα θα συνοδοιπορούμε και θα συναγωνιζόμαστε στον αγώνα τον καλό, μαζί με πλήθος φίλων και υποστηρικτών. Ναι, είναι αλήθεια πως ζούμε σε μια εποχή, που πασχίζει να σκεπάσει με της λήθης τα πλουμιστά κουρέλια, το γυμνό ανέλπιδο και το άσχημο θεοστυγές  της. Κάθε τι που στρέφεται ουσιαστικά και όχι προσχηματικά και μόνο κατ’  έθιμο προς τον Ουρανό, μακριά από της λογικής το χαμερπές και βολικό για της σαρκός το θέλω, πλέον θεωρείται οπισθοδρομικά ηθικιστικό και αναχρονιστικό, για πουριτανούς αφελείς και φανατικούς, που αλίμονο, πάσαν την ζωήν αυτών εμπιστεύονται στον Θεάνθρωπο Ιησού. Έτσι οι ευλογημένες συνήθειες των προγόνων μας, πλέον τείνουν να θεωρούνται δείγμα μωρίας, ακόμα και φρενοβλάβειας που χρήζει ψυχιατρικής φροντίδας…Βλέπουν οι πολλοί κάποιον να ραντίζεται με αγιασμό, να  σταυρώνεται με λάδι από το καντήλι ενός Αγίου, να κάνει τον Σταυρό του σε κοινή θέα και τον περιγελούν, τουλάχιστον νοερώς αν όχι εκδήλως. Αγνοούν πως αν ψάξουν, ελάχιστες εποχές πριν, στο δικό τους γενεαλογικό   δέντρο, θα συναντήσουν ανθούς ευωδέστατους Θεόφιλους και φιλαγίους, που ξεκινούσαν και τέλευαν το κάθε τι, με την επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδας, ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων. Θα συναντήσουν σε αυτήν τους την αναζήτηση στο ευλογημένο παρελθόν, αμέτρητες πολυπληθείς λιτανείες αληθινά ευλαβών, και  πάγκοινες συνάξεις φιλεόρτων, σε μια ακατάπαυστη λειτουργική ζωή!

 Εκείνοι οι πρόγονοι,  στις τσέπες τους και στις ποδιές τους, δεν είχαν αντικαταθλιπτικά χάπια, τηλέφωνα ψυχοθεραπευτών και προγνώσεις αστρολόγων,  μα εικόνες και σταυρουλάκια   και  αγιωτικά φυλαχτάρια, εμβαπτισμένα στο Πανάγιο Πνεύμα το θεραπευτικό,   που κάθε φορά τους πρόσφεραν σωσμό και εγγύηση ασφαλή, σε μια ζωή  που το θαύμα  ήταν το απολύτως σύνηθες. Εκείνοι, οι πρόγονοι  οι φτωχοί, μάζευαν από του άφθονου  ιδρώτα τους και από του καμάτου τους  την ισχνή πληρωμή, ο,τι στερούσαν από το λιπόσαρκο σώμα τους και το έδιναν στον παπά τους, να στείλει πληρωμή σε κελί Αγιονορείτικο, να ζωγραφίσουνε χέρια δεητικά τον Άγιο Προστάτη τους. Οι γεωργοί, οι τσομπάνηδες, οι κουρείς, οι παντοπώλες, οι ράφτες, οι τσαγκάρηδες, με αυτόν τον τρόπο αποκτούσαν στην Εκκλησιά την δική τους εικόνα και τον προστάτη καταδικό τους Άγιο. Κάτω στα  δεξιά, γραμμένα πλήθος ονόματα πιστών, όχι για ανθρωπάρεσκη επίδειξη, μα για  να θυμούνται όλοι οι κατοπινοί, εκείνη την πρώτη-πρώτη τους σύναξη την ημέρα της μνήμης την τόσο  σημαίνουσα, που το δίχως άλλο  δεν θα την δούλευαν προς τιμήν του Αγίου, ο οποίος  δεν θα  έπαυε να μεσιτεύει στον Μέγα Προνοητή της ζωής τους, της ζωής μας. Κάθε Άγιος, επιτετραμμένος άνωθεν για κάθε περίσταση. Ήταν η τελευταία ευχή που έκαναν οι ήρωες της Αγίας μας πίστης, πριν με μαρτύριο σφραγίσουν το εδώ και εισέλθουν στο αιώνιο Φως,  να βρίσκουν ίαση όσοι δυσκολεμένοι ειδικώς θα τους επικαλούνται. 

Έτσι ο Άγιος Αντίπας της Περγάμου ο Επίσκοπος  έγινε ο προστάτης όσων υποφέρουν από πόνους των οδόντων. Η Αγία Αγάθη δεν σταματά να συντρέχει τις γυναίκες που υποφέρουν από δυσίατες ασθένειες των μαστών. Η Αγία Παρασκευούλα βοηθός για τα μάτια, ο Άγιος Χαραλάμπης για τα κοιλιακά άλγη και πόσοι ακόμα απειράριθμοι…Ένα νέφος αχανές Αναργύρων Ιατρών ψυχών και σωμάτων, που αλίμονό μας, σήμερα έχουμε  στην κυριολεξία σχεδόν παροπλίσει και σχεδόν ξεχάσει ! Αυτό το…σχεδόν μας κρατάει σήμερα αδελφοί μου,  αυτό το λείμμα,   που ακόμα ξεκινά την κάθε του ημέρα, διαβάζοντας Συναξάρι,  το Ευαγγέλιο στην πράξη που έλεγε και ο παπα- Ανανίας! Και έπειτα, προσπαθεί να βιώσει όσα οι Άγιοι δίδαξαν και έγραψαν με αιμάτινο μελάνι. Μια ψυχή τέτοια, της ελπίδας και του εξιλεωτικού σχεδόν, μας συντάραξε, όταν προσφάτως μας ανακοίνωσε ότι ετοίμαζε μαζί μα άλλους έναν πεζοπορικό -ορειβατικό όμιλο, με σκοπό την ανακάλυψη πολλών κρυμμένων και ξεχασμένων ποιημάτων του Μεγάλου Ποιητή…Κάθε Κυριακή, απολείτουργα πάντοτε και αυστηρά, θα ξεκινούσαν να οδοιπορήσουν σε μέρη που η ψυχή εκστατικά  όλο θα επιφωνεί το Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου! Μα πριν να γίνουν  όλες οι αναγκαίες νομικές διατυπώσεις, μας είπε, το πρώτο μέλημά τους,  ήταν να ορίσουν έναν Άγιο προστάτη του συλλόγου τους!

-Έχω μια ιδέα και θα ήθελα να μου πεις αν συμφωνείς…Σκέφτηκα να βάλουμε προστάτη τον Άγιο Παύλο! Θαρρώ πως δεν υπάρχει άλλος που να οδοιπόρησε όσο εκείνος! Αυτός να μας προστατεύει! Τι λες;

Σιώπησα και θαύμασα το ευμήχανο που χαρίζει ο Κύριος σε όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν! Εκείνη τη στιγμιαία  σιωπή συνάντησαν  τα χιλιάδες χιλιόμετρα του Θείου Παύλου, αυτά που τον κατέστησαν Απόστολο των Εθνών. Οι διδαχές του, οι επιστολές οι συμπαραστάτες του αφοσιωμένοι μαθητές, τα αμέτρητα εμπόδια, οι κατηγορίες, οι δίκες, οι φυλακές, το μαρτύριο…Μα και μια διαπίστωση θλιβερή…Πόσα πολλά έκανε για εμάς και πόσα ελάχιστα γνωρίζουμε για εκείνον τον πρώτο μετά τον Ένα! Ακόμα και τούτες οι ασήμαντες γραμμές αυτού του κειμένου, δεν θα γράφονταν αν δεν υπήρχε ο θείος Παύλος…Ο Μέγας Εθναπόστολος ο ταπεινός και αυτοαποκαλούμενος έσχατος των αμαρτωλών,  μίλησε όπως κανείς άλλος μετά τον Θεάνθρωπο και μας αποκάλυψε τόσα για τον Αρχηγό και Τελειωτή Ιησού. Ο Χριστόκλητος και Θεοθέλητος Απόστολος έγραψε  και για το σωτήριο λείμμα, που πάντοτε θα βρίσκει αφορμές για να ελπίσει και να μην αφήσει εκείνο το δέντρο το κάποτε αγλαόκαρπο,  να ξεραθεί απ τα τριβόλια και τα αγκάθια που το έζωσαν, μα να καρπίσει του Πνεύματος τους καρπούς, εκείνους τους αθάνατους, για τους οποίους πάλι ο Παύλος μίλησε κάποτε…

-Θαυμάσια η ιδέα σου αδελφέ μου! Δόξασε τον Κύριο που σε οδήγησε να συναντήσεις τον Μεγαλύτερο ταξιδευτή ,τον ακούραστο Απόστολο! Πάντοτε αυτός να προπορεύεται σε κάθε σας συνοδοιπορία,  σε κάθε ομοθυμαδόν σας…

                                                             Νώντας Σκοπετέας

                                                 Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Το τραγούδι της λύτρωσης(Δούλοι πανελεύθεροι…)

Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού. Ακούστηκε στο βάπτισμά μας το ιερό. Την στιγμή που φορέσαμε την χιονοφεγγαρόφωτη στολή της ψυχής μας. Την πρώτη μας στολή! Τον φωτεινό μας χιτώνα! Αυτόν που άγγελοι μας έντυσαν, μα και άγγελοι μας αφαιρούν, κάθε φορά που τον κηλιδώνουμε, με της αμαρτίας το λέρωμα. Αυτήν την φορεσιά, μας ξαναφορούν κάθε φορά που με ειλικρινή μετάνοια θα εξομολογηθούμε και αυτή πάντοτε να ευχόμαστε να καλύπτει την αιώνια ψυχή μας, όταν θα έρθουν τα τέλη της παρούσας ζωής. Κοιμήθηκε εν λευκοίς, έγραφε στο μνημούρι μιας τέτοιας ψυχής, που αγωνίστηκε ως την στερνή της πνοή, να μην μαγαρίσει το ένδυμα του κεκοσμημένου Νυμφώνος. Κοιμήθηκε εν λευκοίς! Κοιμήθηκε εν Κυρίω! Κοιμήθηκε επ ελπίδι Αναστάσεως Ζωής αιωνίου! Οτι συ ει ή Ανάστασις, η ζωή, και η ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου…Πάλι αυτή η λέξη, συνοδή σε κάθε μυστήριο και πράξη της Μάνας Εκκλησίας. Ο δούλος του Θεού. Τίτλος τιμής αιωνίας. Μα ο δούλος θα μου πεις,  είναι αυτός που έχει χάσει την ελευθερία του, τα δικαιώματά του και ανήκει σε κάποιον άλλον. Θες απάντηση για αυτήν σου την… εύλογη απορία; Ναι, γιατί να μην λέει ο φίλος του Θεού, ο αγαπημένος του Θεού, το τέκνο του Θεού; Δούλος; Πήγαινε αδελφέ μου όρθρου βαθέως στον Ναό! Εκεί στα αριστερά, στο γλυκό ημίφως των κεριών. Στο αξημέρωτο ορθρινό, σε κάθε σπήλαιο-Βηθλεέμ Αγίας Πρόθεσης, κάθε ταπεινός Λειτουργός του Υψίστου υψώνει το ευλογημένο πρόσφορο μαζί με την Αγία Λόγχη και με κατάνυξη και συντριβή ψιθυρίζει: Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτὴρ ἡμῶν δόξα σοι. Μόλις έλαβες την απάντηση! Θυσιάστηκε εκουσίως για να μας ελευθερώσει! Έδωσε ο,τι πιο πολύτιμο υπάρχει! Τον ατίμητο θησαυρό του Τιμίου Του αίματος, για να μας λυτρώσει απ΄τα αιώνια δεσμά!... Ίνα ρύση ους έπλασες εκ της δουλείας του εχθρού! Δουλωθήκαμε για να λυτρωθούμε! Δεσμώτες των παθών! Υποταγμένοι στην δουλεία του αλλοτρίου! Απαίσια τούτη η δουλεία! Ποθητή εκείνη στον Ελευθερωτή Χριστό! Αίμα και ύδωρ έτρεξαν απ την ακήρατη πλευρά Του! Γι αυτό υψώνεται και η λόγχη στις πανίερες στιγμές της προσκομιδής. Το σώμα θα κεντηθεί να ρεύσουν οι κρουνοί της Θείας Ευσπλαχνίας, της  Ελευθερίας! Ύδωρ για το βάπτισμα για τον στολισμό με την Χάρη του Τριαδικού Θεού! Του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Και έπειτα η αναίμακτη θυσία υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας! Ο Γολγοθάς της θυσίας! Προς τους αιχμαλώτους ο Ελευθερωτής! Δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου! Να μην τα λησμονήσω Κύριε ποτέ ως το τέλος! Να μπορέσω τότε στ αλήθεια να πω ότι δεν τα λησμόνησα! Τα δικαιώματά Σου ουκ επελαθόμην! Μόνο τα δικά μου… δικαιώματα, να αμνημονώ, εκείνα που αυτοστιγμεί μου αφαιρούν το ένδυμα το καθαρό. Δούλος σου εγώ πανελεύθερος! 

                   

Ζήτησέ με Κύριε στης αμαρτίας τα σκλαβοπάζαρα! Και εσύ αδελφέ μου που συνεχίζεις να λες, ότι ποτέ δεν σε ρώτησαν πριν σε βαπτίσουν και ότι έτσι παραβιάστηκε η ελεύθερη βούλησή σου, συνάντησε τις ψυχές της σημερινής μας εκπομπής, τις Μαρίες, την Γεωργία, την Κυριακή-Γλυκερία, μα και τον Μπεχρανέ Σελασιέ(σ.σ.Μπομπ Μάρλεϊ)! Αυτός ο τελευταίος, κάποτε έγραψε και ένα θαυμάσιο τραγούδι:Το τραγούδι της λύτρωσης! Πόθησαν τούτην την αιώνια δέσμευση με τον Λυτρωτή της οδύνης των πεπεδημένων! Πρόλαβαν να δουλωθούν να πετάξουν και να ελευθερωθούν…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

https://www.youtube.com/watch?v=ffczpl9_288&t=1672s