main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

11 Ιαν 2013

Η πίστη έρχεται με την συγκατάθεση της ψυχής μας ...


 
......Ἀθεΐα! Τίτλος μεγάλος κα καύχημα γι τν σημερινν νθρωπο. ποιος τν ποχτήσει (κα γι ν τν ποχτήσει, φτάνει ν χειροτονηθε μοναχός του πιστος),γίνεται παρευθς στ μάτια τν λλων σοφός, κι᾿ ς εναι μόρφωτος, σοβαρός, κι᾿ ς εναι γελοος, πίσημος κι᾿ ς εναι λογάριαστος, περάξιος κι᾿ ς εναι νάξιος, πιστήμονας κι᾿ ς εναι κουφιοκέφαλος.
Δν μιλ γι τν νθρωπο πο χει πόθο ν πιστέψει, μ δν μπορε, μ λο πο κατ βάθος πάντα ατία τς πιστίας εναι περηφάνεια, ατ χιά, πο κρύβεται τόσο πιτήδεια μέσα στν νθρωπο, πο δν μπορε ν τν καταλάβει.
πως κα νναι, ο νθρωποι πο γωνίζουνται κα πολεμνε μ τν πιστο αυτό τους, χουνε λη τη συμπόνεσή μας. Γι᾿ ατος παρακαλομε, σοι πιστεύουμε, ν τος βοηθήσει Θες ν πιστέψουνε, πως κανε σ κενον τν πατέρα πο εχε ρρωστο τ παιδί του, κα παρεκάλεσε τν Χριστ ν τ γιατρέψει. Κα Κενος το επε: «ν μπορες ν πιστέψεις, λα εναι δυνατ σ κενον πο πιστεύει». Κα τότε πατέρας το παιδιο κραξε μ δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τ πιστί», δηλαδ «χω πόθο ν πιστέψω, κι᾿ σύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον».
Ο πιστοι, γι τος ποίους μιλομε, δν εναι τέτοιοι. χι μονάχα δν κλάψανε ποτέ, γι ν νοίξουνε μ τν πόνο κα μ τ συντριβ τν κλεισμένη πόρτα, τν πόρτα τς μετανοίας, πως κανε κενος δυστυχισμένος πατέρας πο γράφει τ Εαγγέλιο, λλ μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε ασθανθήκανε καμμι πίκρα γι τν πιστία τους, μήτε νοιώσανε πς χουνε γι᾿ ατ καμμι εθύνη, κανένα φταίξιμο. λο τ φταίξιμο εναι το Θεο, πο δν φανερώνεται μπροστ τος ν τος πε: «λάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλεστε μαζί μου πως μιλτε μεταξύ σας, ναλύσετέ με μ τ χημεία σάς, κομματιάστε με μ τ μαχαίρι τς νατομίας σας, ζυγίστε με, μετρεστε με, κανοποιήσετε τς πιστες ασθήσεις σάς, χορτάσετε τ᾿ χόρταγο λογικό σας!».
Ατο ο ατοτιτλοφορούμενοι πιστοι, σ καιρ πο πιδείχνουνε τν ξυπνάδα τους, φουσκωμένοι π τν κούφιον γέρα τς περηφάνειας κι᾿ π τν πονηρ εστροφία το μυαλο τους, δν εναι σ θέση ο δύστυχοι, ν νοιώσουνε πόσο νόητοι κα στενόψυχοι φαίνουνται σ κείνους πο πιστεύουνε. Γιατ, γι ν πιστέψουνε, ζητνε κάποιες ποδείξεις πο κάνουνε τν πιστ ν τος λεεινολογε γι τν περιορισμένη ντίληψη πο χουνε γι τ πνεμα κα γι τ πνευματικ ζητήματα.  
πιστς ξέρει πολ καλ ς πο μπορονε ν φτάξουνε ο διαλογισμο το πιστου, γιατί, κι᾿ ατός, σν νθρωπος, τος χει κείνους τος λογισμούς, τος λογισμος τς σάρκας, τος λογισμος τούτου το κόσμου. ν πιστος εναι νύποπτος γι σα χει μέσα το πιστός, κα γι ,τι βρίσκεται παραπέρα π τν πρακτικ γνώση του, δηλαδ γι τ μυστήρια πο εναι κρυμμένα π τ μάτια του, κα πο γι᾿ ατ θαρρε πς δν πάρχουνε. Κι᾿ π τν νοησία του κορδώνεται, κα μιλ μ καταφρόνεση γι κείνους πο εναι σ θέση ν νοιώσουνε τ βαθύτερη σύσταση το κόσμου, ν ατς δυστυχς εναι τυφλς κα κουφός, κα θαρρε πς τ κούει λα κα πς τ βλέπει λα. πιστς χει πνευματικ μάτια κα πνευματικ ατιά, καθς κα κάποια «πρ ασθησιν». πιστος πς ν πάρει εδηση π κενον τν μυστικν κόσμο μόνο μ τ χονδροειδ μέσα πο χει, δηλαδ μ τς σωματικς ασθήσεις; Πς ν πιάσει τ λεπτ κι᾿ λλόκοτα μηνύματα κείνου το κόσμου, φο δυστυχς δν χει τς κεραες πο χρειάζουνται γι ν τ πιάσει;
πόστολος Παλος γράφει στν Α´ πρς Κορινθίους πιστολή του, μ τν τρόπο πο γνωρίζει μονάχα ατός, γι τ τί εναι σ θέση ν νοιώσει πιστός, κα τί μπορε ν νοιώσει πιστος: Λαλομε, λέγει, τ σοφία το Θεο πο εναι μέσα σε μυστήριο, κα πο εναι κρυμμένη, τ σοφία πο τν προόρισε Θεός, πρν π τος αἰῶνες, γι δόξα δική μας, κα πο δν τ γνώρισε κανένας π τος ρχοντες τούτου το κόσμου (δηλ. τος σοφος τς κοσμικς σοφίας), κα πο ξεσκεπάζει ατ πού, κατ τ Γραφή, δν τ εδε μάτι, κα πο δν τ᾿ κουσε ατί, κα πο δν νεβήκανε στν καρδι κανενς νθρώπου, κενα πο τοίμασε Θες γι κείνους πο τν γαπονε. λλ σ μς τ φανέρωσε Θες μ τ Πνεμα του τ γιο. πειδή, τ γιο Πνεμα λα τ ρευν, κα τ βάθη το Θεο.
Γιατί, ποις νθρωπος γνωρίζει τ μέσα το νθρώπου, παρ μονάχα τ πνεμα το νθρώπου πο εναι μέσα στν νθρωπο; τσι κα τ μυστήρια του Θεο δν τ γνωρίζει κανένας παρ μονάχα τ Πνεμα το Θεο. Κι᾿ μες δν πήραμε τ πνεμα το κόσμου (δηλ. τ φιλοσοφία κα τν κοσμικ γνώση), λλ τ Πνεμα το Θεο, γι ν γνωρίσουμε σα χάρισε σ μς Θεός. Κι᾿ ατ χαρίσματα) δν τ κφράζουμε μ τ λόγια πο διδάσκεται νθρώπινη σοφία, λλ μ λόγια πο διδάσκει τ γιο Πνεμα, μιλώντας σ πνευματικος νθρώπους μ πνευματικν τρόπο. Πλήν, νθρωπος πο χει τν σαρκικ γνώση (τν ρθολογισμό), δν παραδέχεται σα διδάσκει τ Πνεμα το Θεο, γιατ τ νομίζει γι νοησίες, κα δν εναι σ θέση ν καταλάβει πς νακρίνεται πνευματικά. πνευματικς μως νθρωπος, νακρίνει κάθε νθρωπο, ν ατς π κανέναν δν νακρίνεται».
πιστία πρχε πάντα. Μ σήμερα, μ τν ποτρόπαια ματαιοδοξία πο μς τρώγει, τν πιδείχνουμε σν ν μς δίνει τ μεγαλύτερη ξία. ποιος χει πίστη στν Θε κα στν λήθεια πο φανέρωσε, εναι καταφρονεμένος, σν στενόμυαλος κι᾿ νόητος, κα τραβ πάνω του λα τ περιγελάσματα. Λογαριάζεται γι «βλαμμένος» π τν πολν κόσμο, μάλιστα π τν κόσμο πο ξέρει ν τ καταφέρνει στ ζωή, ν «πετυχαίνει», ν βγάζει λεφτά, ν καλοπερν, ν μ δίνει πεντάρα γι τίποτα, κατ τ ρητ πο λέγει: «Φάγωμεν κα πίωμεν, αριον γρ ποθνήσκομεν». Γι τοτο, χρειάζεται ν χει θάρρος κα ν περιφρον τν κτίμηση το κόσμου κα τ λικ συμφέρον του, ποιος λέγει πς χει πίστη στν Θεό.
ν κενον πο καυχιέται πς δν πιστεύει σ τίποτα, α) Τν χει κόσμος σ μεγάλη πόληψη κα σεβασμό, μάλιστα σο περισσότερο πιστος λέγει πς εναι, τόσο περισσότερη εναι κτίμηση κα σεβασμς πο φανερώνει ξυπνος κα σοβαρς κόσμος στ πρόσωπό του. τέτοιος νθρωπος εναι συνοφρυωμένος, μ λίγα κα βαρει λόγια, ράθυμος κι᾿ πότομος, «θετικς νθρωπος», «γερ μυαλό». β) λα το ρχουνται βολικά, κα δν σκοτίζεται, δν στενοχωριέται γι τίποτα. Δν χει εθύνες κα ζαλορες: δ κάτω, λέγει, εναι Κόλαση κι᾿ Παράδεισος. ζω εναι γι ν τν πολαβαίνουνε ο ξυπνοι. Ο κοιμισμένοι κι᾿ ο φιονισμένοι ς πεθάνουνε».
ξ λλου, δν πάρχει πι εκολο πράγμα π τ ν κάνεις τν πιστο! Πατς να μονάχα κουμπί, κι᾿ λα σο ρχονται βολικά. διάβολος επε στν Χριστό: Πέσε, προσκύνησέ με, κα θ γίνουνε ο πέτρες ψωμιά, «ο λίθοι ρτοι».
Λέγει λοιπν ξυπνος : «Ν κάθεσαι, νθρωπος μ τετρακόσα μυαλά, ν χάνεις τν καιρό σου μ χαζομάρες, σν τς γρηές, μ θεούς, μ κόλαση κα μ παράδεισο, μ καντήλια, μ θυμιατά, μ δισκοπότηρα, μ παπάδες κα μ καλόγρηες! Κα σ ποι ποχή; Στν ποχή μας, πο πιστήμη στέλνει νθρώπους στος πλαντες! κος, φίλε μου, βλακεία πο χει ατς κόσμος;».
Ατ λένε γι τος πιστος ο ξυπνοι κα ο τιμημένοι τούτου το κόσμου, κα τος χειροκροτονε ο πολλοί, πο τος χουνε γι φρόνιμούς σε λα, πειδ δν κυνηγνε σκιους, λλ χουνε μυαλ γερό, κα πιτυχαίνουνε σ τι καταπιαστονε.
Ναί! πιτυχαίνουνε, γιατ, μ᾿ ναν λόγο, πιστία εναι « πλατεία πύλη κα ερύχωρος δός», πο δν πιστεύουνε πς εναι « πάγουσα ες τν πώλειαν», πως επε Χριστός, λλ «ες τν π γς εδαιμονίαν». ν πίστη εναι « στεν πύλη κα τεθλιμμένη δός», πο δν πιστεύουνε πς εναι « πάγουσα ες τν ζωήν», λλ «ες τν π γς δυστυχίαν κα περιφρόνησιν». «Πολλο εσιν ο εσερχόμενοι δι τς πλατείας πύλης» κατ τν λόγο το Κυρίου, «κα λίγοι εσιν ο ερίσκοντες τν στενν πύλην».
λοι ο πιστοι λένε πς ν βλέπανε να θαμα, θ πιστεύανε. Μ πίστη δν ρχεται μ τ βία, λλ μ τ συγκατάθεση τς ψυχς. Γι᾿ ατ σ σους ζητνε θαμα γι ν πιστέψουνε, δν δίνεται, κατ τν λόγο πο επε Χριστς στος Φαρισαίους: «Γενε πονηρ κα μοιχαλς σημεον πιζητε κα σημεον ο δοθήσεται ατή».
λλ κα θαμα ν δε νας πιστος, περηφάνεια δν τν φήνει ν πιστέψει, γι ν μ φανε εκολόπιστος κα καταφρονεθε.
 
Φώτης Κόντογλου - θεΐα, τ καύχημα τς ποχς μας
Απόσπασμα απο το βιβλίο Μυστικ νθη



1 σχόλιο :

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~